Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marcin Szajner

Protokolant: Magdalena Stankiewicz

po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2016 r. we Wrocławiu

sprawy z odwołania Z. S.

od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu d/s Orzekania o Niepełnosprawności w województwie (...)

z dnia 23.03.2015r. znak: (...)

w sprawie Z. S.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi d/s Orzekania o Niepełnosprawności w województwie (...)

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Wnioskodawca Z. S. wniósł odwołanie z dnia 23 kwietnia 2015 r. od orzeczenia (...) w Województwie (...) we W. z dnia 23 marca 2015 r., znak (...), uchylającego orzeczenie organu I instancji i zaliczające wnioskodawcę do stopnia niepełnosprawności umiarkowanego do dnia 31.03.2018 r. z jednoznacznym ustaleniem iż wnioskodawca nie spełnia przesłanek określonych w art.8 ust 3a pkt 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. - prawo o ruchu drogowym ( Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 z późn.zm.)( pkt.9 orzeczenia (...)) i domagał się zmiany orzeczenia jak w punkcie 9 jego treści poprzez przyznanie odwołującemu się prawa do karty parkingowej.

W uzasadnieniu odwołania, wnioskodawca podniósł, iż niezrozumiałe jest dla niego orzeczenie (...) w którym z jednej strony orzeczono wobec wnioskodawcy stopień niepełnosprawności umiarkowany z symbolem narządu ruchu 05-R a jednoczenie z drugiej strony określono iż wnioskodawca nie spełnia warunków do przyznania karty parkingowej. Ponadto odwołujący się zaznacza, iż jest schorowanym emerytą i rencistą, który wykorzystywał kartę celem dojazdu do lekarzy specjalistów i na rehabilitację. Choruje na kręgosłup, czekają go operacje odcinka szyjnego a następnie lędźwiowego. Jego przemieszczanie się jest utrudnione z uwagi na bóle w kręgosłupie promieniujące do prawej nogi. Cały czas korzysta ze środków przeciwbólowych.

W odpowiedzi na odwołanie z 22 maja 2015 r. organ– (...) w Województwie (...) we W., wniósł o jego oddalenie, z uwagi na brak podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy zarzucił, iż skład orzekający stwierdził, że werdykt organu I instancji jest zgodny z obowiązującymi w tej materii przepisami prawa, wobec tego podtrzymał dotychczasowe rozstrzygnięcie. Stopień sprawności organizmu wnioskodawcy w świetle obowiązujących przepisów prawa, nie daje podstaw do zaliczenia do osób uprawnionych do karty parkingowej jako spełniającej przesłanki z art.8 ust 3a pkt 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. - prawo o ruchu drogowym ( Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 z późn.zm.).

W obowiązującym od dnia 1 lipca 2014 r. stanie prawnym stosownie do brzmienia art.8 ust 3a pkt 1 ustawy prawo o ruchu drogowym, kartę parkingową wydaje się osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się. W przypadku osób zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności ograniczoną możliwość samodzielnego poruszania się można stwierdzić jedynie w przypadku ustalenia przyczyny niepełnosprawności oznaczonej symbolem 04-O, 05-R lub 10-N. Wnioskodawca kwalifikuje się do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności o przyczynie niepełnosprawności 05-R; nie występują jednak znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się, brak zatem podstaw do wskazania uprawnień do karty parkingowej.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Z. S. urodził się (...)

W orzeczeniu z dnia 2 lutego 2015 r., (...)we W. postanowił zaliczyć wnioskodawcę do lekkiego stopnia niepełnosprawności ( symbol przyczyny 05-R) na stałe, przyjmując, iż nie da się ustalić od kiedy istnieje niepełnosprawność, a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 5 listopada 2014 r.

W dniu 13 lutego 2015 r. wnioskodawca złożył odwołanie od powyższego orzeczenia organu I instancji.

Po rozpatrzeniu odwołania i poddaniu badaniom lekarskim, (...) w Województwie (...) we W., orzeczeniem z dnia 23 marca 2015 r., uchylił zaskarżone orzeczenie organu I instancji w całoci, orzekając iż wnioskodawca jest zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z symbole przyczyny 05-R do dnia 31.03.2018 r., nie da się ustalić od kiedy istnieje niepełnosprawność, a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 5 listopada 2014 r. Stopień sprawności organizmu wnioskodawcy nie daje podstaw do zaliczenia wnioskodawcy do osób uprawnionych do karty parkingowej jako spełniającej przesłanki z art.8 ust 3a pkt 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. - prawo o ruchu drogowym ( Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 z późn.zm.) ( punkt 9 orzeczenia (...)).

Dowód: akta orzecznicze wnioskodawcy ( załącznik).

Wnioskodawca Z. S. cierpi na padaczkę pourazową, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa. Rozpoznano także u niego stenozę kanału kręgowego w odcinku szyjnym z niewielką paraparezą odruchową kończyn dolnych, zespół bólowo-korzeniowy szyjny, zaburzenia równowagi typu mieszanego ośrodkowo-obwodowego, nadciśnienie tętnicze III stopnia, astma oskrzelowa, przewlekłe zapalenie żołądka, przerost gruczołu krokowego, torbiel nerki lewej, niedosłuch, poszerzenie aorty brusznej, stan po zawale serca w 1994 r. , stan po operacji żołądka w 2002 r.

Odwołujący się jest wydolny krążeniowo i oddechowo oraz sprawny mentalnie. Nie stwierdza się istotnego upośledzenia funkcji układu ruchu w zakresie samoobsługi czy samodzielnego przemieszczania się na krótkich dystansach. Porusza się samodzielnie choć wolno. Nie stwierdza się zaburzenia funkcji fizjologicznych czy też istotnych zaburzeń funkcji narządów zmysłów. Stan somatyczny wnioskodawcy nie daje podstaw do przyznania karty parkingowej; nie powinien on prowadzić pojazdów mechanicznych. Nie spełnia przesłanek koniecznych do uzyskania karty parkingowej.

Z punktu widzenia specjalności schorzeń kardiologicznych u wnioskodawcy stwierdzono chorobę niedokrwienną serca, dławicę piersiową wysiłkową II, stan po zawale serca bez uniesienia odcinka ST, nadciśnienie tętnicze, tętniak aorty brzusznej, astmę oskrzelową.

Rozpoznana choroba niedokrwienna serca ma stabilny i skąpo objawowy przebieg. Nie stwierdzono istotnych zwężeń tętnic wieńcowych wymagających leczenia zabiegowego, a więc mogących powodować istotne objawy niedokrwienia mięśnia sercowego. Brak wyników badań świadczących o pozawałowej niewydolności krążenia. Stwierdzone tętniakowate poszerzenie aorty brusznej wymaga okresowej kontroli angiochirurgicznej ale nie jest przeszkodą w samodzielnym zaspokajaniu własnych podstawowych potrzeb życiowych, do których należą samoobsługa, poruszanie się i komunikacja. Wnioskodawca nie spełnia przesłanek koniecznych do uzyskania karty parkingowej.

Dowody: opinia biegłych lekarzy neurologa, ortopedy oraz specjalisty chorób wewnętrznych z 10.08.2015 r. ( k.79);

opinia biegłego lekarza specjalisty kardiologa z 19.10.2015 r. ( k.22-23 oraz opinia uzupełniająca z 21.12.2015 r. ( k.29).

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Odwołanie jako bezzasadne, nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca Z. S. wniósł odwołanie z dnia 23 kwietnia 2015 r. od orzeczenia (...) w Województwie (...) we W. z dnia 23 marca 2015 r., znak (...), uchylającego orzeczenie organu I instancji i zaliczające wnioskodawcę do stopnia niepełnosprawności umiarkowanego do dnia 31.03.2018 r. z jednoznacznym ustaleniem iż wnioskodawca nie spełnia przesłanek określonych w art.8 ust 3a pkt 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. - prawo o ruchu drogowym ( Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 z późn.zm.)( pkt.9 orzeczenia (...)) i domagał się zmiany orzeczenia jak w punkcie 9 jego treści poprzez przyznanie odwołującemu się prawa do karty parkingowej.

Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tj. Dz. U. z 2011 r., nr 12, poz. 721 ze zm.) rozróżnia trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki. W myśl art. 4 ust. 3 w/w artykułu, do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaka wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Z kolei art. 4 ust. 2 ustawy do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej lub częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.

Zatem zaliczenie do któregokolwiek stopnia niepełnosprawności wymaga spełnienia przesłanek warunkujących jego otrzymanie, które zostały zdefiniowane w art. 4 wyżej wskazanej ustawy.

Ponadto zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 3a ustawy z dna 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005r., Nr 108, poz.908, z późn. zm.), kartę parkingową wydaje się: osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się. W przypadku osób zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności ograniczoną możliwość samodzielnego poruszania się można stwierdzić jedynie w przypadku ustalenia przyczyny niepełnosprawności oznaczonej symbolem 04-O, 05-R lub 10-N.

Wobec medycznej natury okoliczności spornych, które były istotne dla rozpoznania niniejszej sprawy, ich wyjaśnienie, wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłego sądowego.

Powołani w sprawie biegli sądowi z zakresu chirurgii-ortopedii, neurologii, chorób wewnętrznych oraz kardiologii rozpoznali u wnioskodawcy w szczególności padaczkę pourazową, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa. Rozpoznano także u niego stenozę kanału kręgowego w odcinku szyjnym z niewielką paraparezą odruchową kończyn dolnych, zespół bólowo-korzeniowy szyjny, zaburzenia równowagi typu mieszanego ośrodkowo-obwodowego, nadciśnienie tętnicze III stopnia, astma oskrzelowa, przewlekłe zapalenie żołądka, przerost gruczołu krokowego, torbiel nerki lewej, niedosłuch, poszerzenie aorty brusznej, stan po zawale serca w 1994 r. , stan po operacji żołądka w 2002 r.

Z punktu widzenia specjalności schorzeń kardiologicznych u wnioskodawcy stwierdzono chorobę niedokrwienną serca, dławicę piersiową wysiłkową II, stan po zawale serca bez uniesienia odcinka ST, nadciśnienie tętnicze, tętniak aorty brzusznej, astmę oskrzelową.

Każdy z biegłych stwierdził, iż stopień zaawansowania rozpoznanych schorzeń nie uzasadnia przyjęcia iż wnioskodawca jako niepełnosprawny w stopniu umiarkowanym spełnia przesłanki do przyznania karty parkingowej określone w art.8 ust. 1 pkt 3a ustawy z dna 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005r., Nr 108, poz.908, z późn. zm.).

W ocenie biegłych orzeczenie odzwierciedla stan rzeczywisty i jest zgodne z obowiązującymi przepisami i tym są należy uznać za zasadne orzeczenie (...) z dnia 23 kwietnia 2015 r.

Sąd dokonał ustaleń stanu faktycznego na podstawie dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach (...) i aktach przedmiotowej sprawy, które zostały sporządzone przez podmioty profesjonalne i uprawnione oraz których autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Odnosząc się do opinii biegłych sądowych Sąd uznał za wiarygodne opinie sporządzone przez nich w toku niniejszego postępowania. W ocenie Sądu, wydane w sprawie opinie biegłych sądowych są rzetelne, racjonalne, wewnętrznie spójne, logiczne, oparte na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy a Sąd w pełni podzielił dokonane w nich ustalenia, w szczególności że wnioskodawca jest niepełnosprawny w stopniu umiarkowanym lecz nie spełnia przesłanek do wydania karty parkingowej, zatem orzeczenie organu rentowego było zasadne.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do zanegowania takiego stanowiska biegłych. Tym bardziej, że wydana opinia przez biegłych sądowych zawiera pełne i jasne uzasadnienie, uwzględniające rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia i stopień ich nasilenia po przeprowadzonym leczeniu. Biegli sądowi obowiązani są zaś orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Zatem ich pole orzekania nie jest ograniczone żadnymi dodatkowymi kryteriami, poza obowiązującymi przepisami. Dlatego zdaniem Sądu, sporządzonej przez biegłych opinii, nie można odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia wnioskodawcy, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Tym bardziej, że są to specjaliści z dużym doświadczeniem medycznym i stażem orzeczniczym.

Wydający w sprawie opinię biegły sądowy jest lekarzem niezależnym od stron i nie ma żadnego powodu, aby orzekać na korzyść którejkolwiek ze stron. Zgodnie z art. 282 § 2 k.p.c. w związku z art. 283 § 2 k.p.c. biegły sądowy wydający opinię w niniejszej sprawie złożył przed objęciem funkcji przysięgę, którą jest związany. Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania bezstronności biegłego, jak i jego rzetelności przy wydaniu opinii. Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Warto tutaj przytoczyć pogląd Sądu Najwyższego ujęty w wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, iż „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

Należy zauważyć, iż w toku postępowania żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń do opinii biegłych sądowych a zatem opinia nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Samo niezadowolenie stron z opinii biegłych nie uzasadnia jednak zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych, tym bardziej, gdy strony nie zgłosiły do nich żadnych zastrzeżeń.

Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy. Z tego też względu zastosowanie art. 286 k.p.c. pozostawione jest uznaniu sądu, co jednak w niniejszej sprawie – zważywszy na powyższe okoliczności – nie dało podstaw do jego zastosowania.

Warto zarazem zwrócić uwagę na to, że opinia nie stanowiła jedynej fachowej wypowiedzi na temat stanu zdrowia wnioskodawcy. Jeszcze na etapie postępowania administracyjnego wnioskodawca został poddany badaniom przeprowadzonym przez zespoły lekarskie, które także wykluczyły spełnienie przesłanek przyznania karty parkingowej przy ustalonym umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

Tej zbieżności ocen poszczególnych zespołów lekarskich, wydających swoje opinie niezależnie od siebie, nie można w żaden sposób deprecjonować, lecz trzeba potraktować ją jako dodatkową okoliczność przemawiającą za rzetelnością i prawidłowością opinii sporządzonych przez biegłą. Również dokumentacja medyczna przedłożona przez wnioskodawcę nie dawała podstaw do zmiany zajętego w tym zakresie stanowiska. Podkreślenia wymaga to, iż subiektywne odczucia wnioskodawcy co do stanu jego zdrowia nie znajdują odzwierciedlenia w dowodach z opinii biegłych sądowych i nie mogą stanowić podstaw do zmiany decyzji (...) w Województwie (...) we W. albowiem Sąd orzeka na podstawie całościowego materiału dowodowego a w szczególności dokumentacji medycznej.

Z powyższych względów Sąd nie widział potrzeby uzupełniania opinii biegłych, a tym bardziej – zlecania sporządzania opinii kolejnemu biegłemu. Stanowisko to jest zgodne z utrwaloną w orzecznictwie Sądu Najwyższego linią orzeczniczą. I tak w wyroku z dnia 15 lutego 1974 r. (sygn. II CR 817/73, nie publ.) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że dowód z opinii biegłego jak i instytutu ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów a w szczególności art. 217 § 1 kpc. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych czy też z opinii instytutu w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony. W świetle art. 286 kpc Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności.

Analogiczny pogląd Sąd Najwyższy wyraził w wyroku z dnia 18 lutego 1974 r. (sygn. II CR 5/74, Biul. Inf. SN 1974/4 poz. 64), wskazując na to, że okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści, odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy wypowiadało się kilka kompetentnych pod względem fachowym zespołów biegłych, nie może uzasadniać przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych. Za nieuzasadnione należy uznać stanowisko, według którego nie wolno zaniechać przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych, jeżeli dotychczas opracowane opinie biegłych nie dają podstaw do rozstrzygnięcia sprawy w sensie wskazywanym przez stronę. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona (por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1974 r., I CR 562/74, nie publ.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAP 2000/22/807; wyrok Sąd Najwyższego z dnia 10 października 1999 r., II UKN 158/99, OSNAP 2001/2/51; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2001 r., IV CKN 478/00, nie publ.).

W wyroku z dnia 21 listopada 1974 r. (sygn. II CR 638/74, OSPiKA 1975/5/108) Sąd Najwyższy podkreślił, że jeżeli opinia biegłego jest tak kategoryczna i tak przekonywająca, że sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych.

Mając powyższe na uwadze, iż stan zdrowia wnioskodawcy i dolegliwości jakich doznaje nie naruszają sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie innego niż lekki stopień niepełnosprawności oraz nie powodują istotnego obniżenie jej zdolności do wykonywania pracy Sąd na mocy przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako bezzasadne.