Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2025 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Chlipała-Kozioł

Protokolant: Przemysław Studziński

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2025 roku we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa S. M.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J.

o sprostowanie świadectwa pracy

I.  zobowiązuje stronę pozwaną (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J. do sprostowania świadectwa pracy powódki S. M. z dnia 2 sierpnia 2024 r. przez:

a) wpisanie w punkcie 1 świadectwa pracy po słowie „do” w miejsce daty: „2024-05-28” daty: „2024-06-21”,

b) wpisanie w punkcie 4 świadectwa pracy po słowach „Stosunek pracy ustał w wyniku:” w miejsce słów: „rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę, art. 30 § 1 pkt 3 K.p. w związku z art. 52 § 1 pkt 1 K.p.” słów: „rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika z winy pracodawcy, art. 55 § 1 ¹ k.p.”,

c) wpisanie w punkcie 6 ppkt 16 świadectwa pracy w miejsce słów: „2024-05-28 2024-05-28 Zwolnienie chorobowe” słów: „2024-05-28 2024-06-21 Zwolnienie chorobowe”;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od strony pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. na rzecz powódki S. M. kwotę 240,00 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, wraz z ustawowymi odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

IV.  nakazuje stronie pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. uiścić na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu kwotę 149,88 zł (sto czterdzieści dziewięć złotych i 88/100) tytułem zwrotu kosztów poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłego tłumacza języka niemieckiego.

Sygn. akt IV P 1831/24

UZASADNIENIE

Powódka S. M. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego pozwem z dnia 4 września 2024 r. (k. 30) wniosła o sprostowanie świadectwa pracy z dnia 2 sierpnia 2024 r. poprzez zmianę informacji zawartej:

a)  w punkcie 1 świadectwa pracy – przez wskazanie, że data zakończenia stosunku pracy to 21 czerwca 2024 r.,

b)  w punkcie 4 świadectwa pracy – przez wskazanie, że stosunek pracy ustał w wyniku złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika z winy pracodawcy – art. 55 § 1 ¹ k.p.,

c)  w punkcie 6 ppkt 2 świadectwa pracy – przez wskazanie, że w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy, pracownik wykorzystał 6 dni urlopu wypoczynkowego,

d)  w punkcie 16 świadectwa pracy – przez wskazanie, że okres niezdolności do pracy od 28 maja 2024 r. do 21 czerwca 2024 r. jest okresem nieskładkowym przypadającym w okresie zatrudnienia.

Jednocześnie powódka wniosła o zasądzenie od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Uzasadniając swoje powództwo powódka wskazała, że w dniu 12 sierpnia 2024 r. otrzymała świadectwo pracy, w którym określono, że stosunek pracy ustał w dniu 28 maja 2024 r., a podstawą rozwiązania stosunku pracy miało być złożenie przez pracodawcę oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków przez pracownika. Nadto w świadectwie pracy wskazano, że w roku ustania stosunku pracy powódka wykorzystała urlop wypoczynkowy w wymiarze 9 dni oraz w okresach nieskładkowych wskazano niezdolność do pracy w dniu 28 maja 2024 r. Dalej powódka podniosła, że wskazane przez pracodawcę dane w świadectwie pracy są niezgodne ze stanem faktycznym i wymagają sprostowania. W dniu 28 maja 2024 r. powódka była obecna w pracy przez kilka godzin, jednak z powodu silnego bólu kręgosłupa musiała udać się do lekarza, gdzie otrzymała zwolnienie lekarskie na okres od 28 maja 2024 r. do 22 czerwca 2024 r. Powódka wskazała, że w tym dniu nie otrzymała od pozwanej żadnego oświadczenia o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia ani w formie pisemnej, ani ustnej. Następnie w dniu 21 czerwca 2024 r. powódka złożyła oświadczenie o rozwiązaniu łączącej ją z pozwaną umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika. Oświadczenie zostało złożone w sekretariacie pozwanej co zostało potwierdzone datą, podpisem oraz pieczęcią firmową, w związku z czym w dniu 21 czerwca 2024 r. łącząca strony umowa o pracę została definitywnie rozwiązana, niezależnie od oceny zasadności wskazanej przyczyny. Nadto powódka podniosła, że strona pozwana sporządziła w dniu1 lipca 2024 r. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z dniem 28 maja 2024 r. bez wypowiedzenia z winy pracownika i wysłała na nieaktualny adres powódki. Z oświadczeniem pozwanej powódka zapoznała się w dniu 25 lipca 2024 r., kiedy to przyszła osobiście odebrać świadectwo pracy. Zdaniem powódki oświadczenie pozwanej nie wywołuje żadnych skutków prawnych, albowiem zarówno w dacie jego sporządzenia jak i w dacie jego doręczenia powódce, umowa o pracę już nie obowiązywała. Do rozwiązania stosunku pracy nie doszło w dniu 28 maja 2024 r., ale w dniu 21 czerwca 2024 r., kiedy to powódka złożyła pracodawcy oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy. Powódka podniosła, że pracodawca naliczył jej wynagrodzenie chorobowe za okres od 28 maja 2024 r. do 31 maja 2024 r. oraz wypłacił je w dniu 7 czerwca 2024 r., co w ocenie powódki świadczy o tym, że pracodawca dalej uznawał powódkę za swojego pracownika. Nawet przyjmując, że pozwana złożyła powódce oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę przez pracodawcę z winy pracownika w dniu 28 maja 2024 r. to termin na odwołanie się od takowego rozwiązania stosunku pracy upłynąłby w dniu 18 czerwca 2024 r. czyli przed datą sporządzenia przez stronę takiego oświadczenia a nade wszystko przed faktycznym doręczeniem powódce oświadczenia, które nastąpiło w dniu 25 lipca 2024 r. Nadto powódka wskazała, że ustalenie prawidłowej daty ustania stosunku pracy ma znaczenie dla innych danych nieprawidłowo wskazanych przez pozwaną dotyczących okresów nieskładkowych przypadających w okresie zatrudnienia. W jej ocenie w świadectwie pracy powinien znaleźć się okres niezdolności do pracy trwający od 28 maja 2024 r. do 21 czerwca 2024 r. W odniesieniu do wskazanych w świadectwie pracy wykorzystanych dni urlopu wypoczynkowego powódka podniosła, że jak wynika z ustaleń poczynionych przez Państwową Inspekcję Pracy, dokonanych na podstawie ewidencji czasu pracy prowadzonej przez pracodawcę, powódka w 2024 r. korzystała z urlopu wypoczynkowego w okresie od 21 lutego 2024 r. do 26 lutego 2024 r. oraz w okresie od 29 kwietnia 2024 r. do 30 kwietnia 2024 r., czyli łącznie wykorzystanych zostało 6 dni urlopu wypoczynkowego. Na marginesie swojego uzasadnienia powódka wskazała, że pismem z dnia 13 sierpnia 2024 r., które zostało odebrane przez stronę pozwaną w dniu 19 sierpnia 2024 r., powódka wezwała pozwaną do sprostowania świadectwa pracy, jednakże do dnia złożenia niniejszego pozwu powódka nie otrzymała ani sprostowanego świadectwa pracy, ani też odmowy jego sprostowania.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata wniosła o oddalenie powództwa w całości jako całkowicie bezpodstawnego i nieuzasadnionego oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego raz kosztów poniesionej opłaty skarbowej.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana wskazała, że w dniu 1 lipca 2024 r. to pozwana spółka wypowiedziała z dniem 28 maja 2024 r. powódce umowę o pracę zawartą w dniu 28 czerwca 2019 r. na czas nieokreślony bez zachowania okresu wypowiedzenia z wyłącznej winy pracownika na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Podstawą tego działania było porzucenie przez powódkę miejsca pracy. W dniu 28 maja 2024 r., na dwie godziny przed końcem pracy, powódka oświadczyła, że nie będzie dłużej pracować oraz nie zamierza więcej stawić się w miejscu pracy. Nadto powódka miała zostać jednoznacznie poinformowana o konsekwencjach swojego zachowania, a mianowicie że będzie ono skutkowało rozwiązaniem umowy o pracę przez pracodawcę bez zachowania okresu wypowiedzenia z wyłącznej winy pracownika. Powódka faktycznie dostarczyła zwolnienie lekarskie, które jednak zostało zakwestionowane przez stronę pozwaną, ponieważ nie istniały podstawy do jego wystawienia, z uwagi na fakt, iż w tym samym dniu powódka świadczyła pracę. Dodatkowo potwierdza to fikcyjny charakter zwolnienia. Po zakończeniu okresu zwolnienia lekarskiego w dniu 24 czerwca 2024 r., powódka nie stawiła się w pracy w celu podjęcia swoich obowiązków służbowych, zamiast tego w dniu 21 czerwca 2024 r. złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy. Oświadczenie to jednak należy w ocenie strony pozwanej uznać za bezskuteczne, z uwagi na brak konkretnej przyczyny oraz z uwagi na skuteczność oświadczenia pracodawcy w dniu 1 lipca 2024 r. ze skutkiem na dzień 28 maja 2024 r. W ocenie pozwanej spółki w sposób prawidłowy wskazała ona datę zakończenia stosunku pracy na dzień 28 maja 2024 r. oraz sposób rozwiązania stosunku pracy, tj. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z wyłącznej winy pracownika. Strona pozwana wskazała również, że oświadczenie powódki z dnia 21 czerwca 2024 r. nie spełnia wymogów formalnych i merytorycznych, jakie powinno zawierać uzasadnienie rozwiązania stosunku pracy, a w szczególności nie konkretyzuje rzekomego naruszenia, jakiego miałby się dopuścić pracodawca. Z uwagi na brak wskazania konkretnych zdarzeń przez powódkę w jej oświadczeniu, nie jest możliwe w ocenie strony pozwanej uznanie, że oświadczenie to było faktyczną podstawą rozwiązania łącznego strony stosunku pracy.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka S. M. zawarła ze stroną pozwaną w dniu 2 lipca 2018 r. umowę o pracę na czas określony od 2 lipca 2018 r. do 30 czerwca 2019 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku Specjalisty ds. kebaba za wynagrodzeniem zasadniczym 2.100,00 zł brutto miesięcznie.

W dniu 28 czerwca 2019 r. strony zawarły kolejną umowę o pracę na czas nieokreślony od 1 lipca 2019 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku Specjalisty ds. kebaba za wynagrodzeniem zasadniczym 2.250,00 zł brutto miesięcznie.

Aneksem z dnia 2 stycznia 2024 r. strony zmieniły łączącą ich umowę o pracę w ten sposób, że od 1 stycznia 2024 r. powódce przysługiwało wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 4.242,00 zł brutto miesięcznie.

Dowód: okoliczności bezsporne, a nadto:

umowa o pracę z dn. 02.07.2018 r., (k. 90-91),

umowa o pracę z dn. 28.06.2019 r., (k. 88-89),

aneks do umowy o pracę z dn. 02.01.2024 r., (k. 96).

W dniu 28 maja 2024 r. powódka stawiła się w pracy. Na około 2 godziny przed planowanym zakończeniem pracy, w związku skierowaniem powódki przez pracodawcę do wykonywania cięższej pracy oraz bólem rąk i ogólnym złym stanem zdrowia, powódka opuściła zakład pracy.

Dowód: wyjaśnienia powódki złożone na rozprawie w dn. 22.05.2025 r., (k. 292v.-293).

W dniu 28 maja 2024 r. bezpośredni przełożony powódki B. A. nie wręczył jej oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, nie złożył również oświadczenia o zwolnieniu powódki z pracy ustnie ani w żadnej innej formie.

Dowód: zeznania świadka B. A. złożone na rozprawie w dn. 22.05.2025 r., (k. 291v.-292),

wyjaśnienia powódki złożone na rozprawie w dn. 22.05.2025 r., (k. 292v.-293).

W dniu 29 maja 2024 r. powódka podczas wizyty lekarskiej otrzymała zwolnienie lekarskie na okres od 28 maja 2024 r. do 8 czerwca 2024 r.

W dniu 7 czerwca 2024 r. podczas wizyty lekarskiej powódka otrzymała kolejne zwolnienie lekarskie na okres od 7 czerwca 2024 r. do 22 czerwca 2024 r.

Dowód: zaświadczenie lekarskie (...) z dn. 29.05.2024 r., (k. 16),

zaświadczenie lekarskie (...) z dn. 07.06.2024 r., (k. 16v.).

W związku z niezdolnością do pracy powódki w okresie od 28 maja 2024 r. do 22 czerwca 2024 r. nie była prowadzona żadna kontrola w zakresie zasadności lub prawidłowości przedmiotowych zwolnień.

Dowód: zeznania świadka K. M. złożone na rozprawie w dn. 22.05.2025 r., (k. 292),

wyjaśnienia powódki złożone na rozprawie w dn. 22.05.2025 r., (k. 292v.-293).

Pisemnym oświadczeniem z dnia 21 czerwca 2024 r. złożonym w sekretariacie firmy (...) Sp. z o.o. powódka rozwiązała umowę o pracę zawartą dnia 28 czerwca 2019 r. bez zachowania okresu wypowiedzenia z uwagi na ciężkie naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika przez pracodawcę.

Dowód: rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z dn. 21.06.2024 r. wraz z potwierdzeniem odbioru, (k. 13).

Pisemnym oświadczeniem z dnia 1 lipca 2024 r. strona pozwana oświadczyła, ze rozwiązuje umowę pracę z powódką bez wypowiedzenia z winy pracownika z dniem 28 maja 2024 r. wskazując jako przyczynę porzucenie pracy przez powódkę.

Dowód: oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika z dn. 01.07.2024 r., (k. 14-15).

Powódka pisemne oświadczenie pracodawcy z dnia 1 lipca 2024 r. odebrała w dniu 25 lipca 2024 r.

Dowód: treść pisma Państwowej Inspekcji Pracy z dn. 09.08.2024 r., (k. 25-26).

Powódka w dniu 6 kwietnia 2020 r. została zapoznana z treścią regulaminu pracy obowiązującego u strony pozwanej.

Zgodnie z § 15 ust. 3 Regulaminu pracy pracowników (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. dniami wolnymi od pracy oprócz niedzieli i ustalonych świąt są soboty.

Zgodnie z § 25 ust. 1 – 7 Regulaminu pracy urlop wypoczynkowy udzielany jest na pisemny wniosek pracownika zatwierdzony przez bezpośredniego przełożonego, następnie wypisywany na kartach urlopowych wydawanych przez D. Kadr.

Dowód: okoliczności bezsporne, a nadto:

oświadczenie powódki z dn. 06.04.2020 r., (k. 161),

regulamin pracy pracowników (...) Sp. z o.o., (k. 251-263).

Pomimo obowiązującego regulaminu pracy wnioski urlopowe były składane ustnie lub pisemnie.

Dowód: zeznania świadka B. A. złożone na rozprawie w dn. 22.05.2025 r., (k. 291v.-292),

wyjaśnienia powódki złożone na rozprawie w dn. 22.05.2025 r., (k. 292v.-293).

Powódka przebywała na urlopie wypoczynkowym w okresie od 21 lutego 2024 r. do 26 lutego 2024 r., przy czym 24 lutego – 25 lutego 2024 r. to dni sobota i niedziela. Na urlopie wypoczynkowym powódka przebywała również w okresie od 29 kwietnia 2024 r. do 30 kwietnia 2024 r.

Powódka w roku 2024 wykorzystała łącznie 6 dni urlopu wypoczynkowego.

Dowód: karta urlopowa za okres od 01.01.2024 r. do 31.05.2024 r., (k. 242),

lista obecności za kwiecień 2024 r., (k. 243),

lista obecności za luty 2024 r., (k. 244),

wniosek pracownika o udzielenie urlopu z dn. 19.02.2024 r., (k. 245),

ewidencja czasu pracy za okres od 01.01.2024 r. do 28.05.2024 r., (k. 246-250).

Powódce został wypłacony ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w wymiarze 3 dni.

Dowód: oświadczenie Prezesa Zarządu pozwanej z dn. 26.03.2025 r., (k. 241),

szczegółowa lista płac za maj 2024 r. z dn. 12.06.2024 r., (k. 266).

W dniu 2 sierpnia 2024 r. pozwana wystawiła powódce świadectwo pracy, w którym wskazała m. in.

a)  w punkcie 1 świadectwa pracy, że powódka była zatrudniona u strony pozwanej od 2 lipca 2018 r. do 28 maja 2024 r.,

b)  w punkcie 4 świadectwa pracy, że stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę, art. 30 § 1 pkt 3 K.p. w związku z art. 52 § 1 pkt 1 K.p.,

c)  w punkcie 6 ppkt 2 świadectwa pracy, że powódka wykorzystała urlop wypoczynkowy w wymiarze 9.0000 dni (72:00 godz.),

d)  w punkcie 16 świadectwa pracy, że okresem nieskładkowym przypadającym w okresie zatrudnienia powódki jest dzień 28 maja 2024 r. zwolnienie chorobowe.

Ww. świadectwo pracy zostało doręczone powódce w dniu 12 sierpnia 2024 r.

Dowód: okoliczności bezsporne, a nadto:

świadectwo pracy z dn. 02.08.2024 r., (k. 11-12).

Pismem z dnia 13 sierpnia 2024 r. powódka wezwała stronę pozwaną do sprostowania świadectwa pracy z dnia 2 sierpnia 2024 r. poprzez zmianę informacji zawartej:

a)  w punkcie 1 świadectwa pracy przez wskazanie, że była zatrudniona u strony pozwanej od 2 lipca 2018 r. do 21 czerwca 2024 r.,

b)  w punkcie 4 świadectwa pracy przez wskazanie, że stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika, art. 55 § 1 ¹ k.p.,

c)  w punkcie 6 ppkt 2 świadectwa pracy przez wskazanie, że powódka wykorzystała urlop wypoczynkowy w wymiarze 6 dni,

d)  w punkcie 16 świadectwa pracy przez wskazanie, że okresem nieskładkowym przypadającym w okresie zatrudnienia jest okres od 28 maja 2024 r. do 21 czerwca 2024 r.

Wezwanie zostało doręczone stronie pozwanej w dniu 19 sierpnia 2024 r.

Dowód: wezwanie z dn. 13.08.2024 r., (k. 27),

potwierdzenie nadania wraz z wydrukiem śledzenia przesyłki, (k. 28-29).

Do dnia wniesienia pozwu strona pozwana nie sprostowała świadectwa pracy ani nie przesłała pisemnej odmowy jego sprostowania.

Dowód: okoliczności bezsporne.

Sąd Rejonowy zważył , co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

W niniejszej sprawie powódka S. M. domagała się sprostowania świadectwa pracy w zakresie zmiany daty zakończenia stosunku pracy, trybu ustania stosunku pracy, zmiany liczby dni wykorzystanego urlopu wypoczynkowego w roku, w którym ustał stosunek pracy oraz okresów nieskładkowych przypadających w okresie zatrudnienia. Strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa w całości.

Ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd oparł się na dowodach z dokumentów, wskazanych w uzasadnieniu wyroku, dopuszczonych przez Sąd jako dowód w sprawie na podstawie art. 243 ² k.p.c., których wiarygodność i autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu i nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd uwzględnił ponadto dowód w postaci zeznań świadków: B. A. oraz K. M., jak również zeznania powódki, albowiem te były spójne, logiczne i wzajemnie ze sobą korespondowały, w zakresie w jakim odnosiły się one do treści żądania powódki. Sąd nie miał wątpliwości co do wiarygodności zeznań powyższych świadków ani wyjaśnień powódki.

Podstawę materialnoprawną żądania w zakresie sprostowania świadectwa pracy powódki stanowił przepis art. 97 § 2 (1) k.p. Stosownie do treści ww. przepisu, pracownik może w ciągu 14 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 14 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. W przypadku niezawiadomienia przez pracodawcę o odmowie sprostowania świadectwa pracy, żądanie sprostowania świadectwa pracy wnosi się do sądu pracy.

Jak wynika ze zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, świadectwo pracy wystawiono powódce w dniu 2 sierpnia 2024 r., a doręczono w dniu 12 sierpnia 2024 r. Pismem z dnia 13 sierpnia 2024 r. doręczonym pozwanej w dniu 19 sierpnia 2024 r. powódka wezwała pozwaną do sprostowania świadectwa pracy. Wezwanie pozostało bez odpowiedzi.

Wobec powyższego uznać należało, że powódka w ustawowym terminie zażądała sprostowania świadectwa. Pracodawca z naruszeniem przepisów nie zawiadomił powódki o odmowie sprostowania świadectwa pracy ani nie sprostował świadectwa pracy, zatem powódka wniosła swoje żądanie do sądu pracy.

W przedmiotowej sprawie powódka złożyła więc pozew do sądu w dniu 4.09.2024 r. z zachowaniem terminu.

Kolejno przejść zatem należało do merytorycznej oceny roszczenia dochodzonego pozwem.

Zgodnie z art. 97 § 1 k.p. w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy. W świadectwie tym – zgodnie z § 2 cytowanego artykułu – należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego.

Szczegóły treści świadectwa pracy określa zaś rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 grudnia 2016 r. w sprawie świadectwa pracy (Dz. U. z 2024 r., poz. 1016 t.j. zwane dalej Rozporządzeniem). Rozporządzenie to reguluje treść świadectw pracy wydawanych na podstawie art. 97 § 4 k.p.

W rozporządzeniu przedstawiono m.in. wzór świadectwa pracy, konieczność stosowania pouczeń oraz sposób wypełniania świadectwa pracy. Zgodnie z dołączonym do rozporządzenia sposobem wypełniania świadectwa pracy:

a)  w ust. 1 - pracodawca zatrudniający pracownika przejętego od innego pracodawcy na zasadach określonych przepisami art. 23 ¹ Kodeksu pracy lub przepisami odrębnymi wskazuje również okres jego zatrudnienia u poprzedniego pracodawcy (poprzednich pracodawców) i wskazuje tego pracodawcę (tych pracodawców), – pracodawca wskazuje okres zatrudnienia pracownika w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy, a także okresy poprzedniego zatrudnienia u tego pracodawcy, jeżeli nie wydał świadectwa pracy w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem poprzedniego stosunku pracy lub poprzednich stosunków pracy, zgodnie z art. 97 § 1 i 1 ¹ Kodeksu pracy;

b)  w ust. 4 lit. a - pracodawca wskazuje jeden z trybów rozwiązania stosunku pracy określonych w art. 231 § 4 lub 5, w art. 30 § 1, w art. 48 § 2, w art. 683, w art. 201 § 2 Kodeksu pracy lub w przepisach odrębnych. Dodatkowo w przypadku rozwiązania stosunku pracy w trybie art. 30 § 1 Kodeksu pracy: - za wypowiedzeniem lub bez wypowiedzenia - pracodawca wskazuje stronę stosunku pracy składającą oświadczenie woli w tej sprawie, - bez wypowiedzenia - pracodawca wskazuje art. 52 albo art. 53, albo art. 55 Kodeksu pracy, - na mocy porozumienia stron albo za wypowiedzeniem z przyczyn niedotyczących pracownika - pracodawca wskazuje art. 1 albo art. 10 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2024 r. poz. 61);

c)  w ust. 6 pkt 2 - pracodawca wskazuje wyłącznie liczbę dni i godzin urlopu wypoczynkowego przysługującego pracownikowi w roku kalendarzowym, w którym ustaje stosunek pracy, wykorzystanego w naturze lub za które przysługuje ekwiwalent pieniężny; odrębnie wskazuje się liczbę dni i godzin urlopu wypoczynkowego, wykorzystanego przez pracownika do dnia ustania stosunku pracy, na podstawie art. 1672 Kodeksu pracy;

d)  w ust. 6 pkt 16 - pracodawca wskazuje przypadające w okresie zatrudnienia okresy nieskładkowe określone w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1251, z późn. zm.).

W przedmiotowej sprawie powódka kwestionowała treść wydanego jej przez pozwaną świadectwa pracy w czterech pozycjach, a mianowicie: a) w punkcie 1 świadectwa pracy, wnosząc o wskazanie, że była zatrudniona do 21 czerwca 2024 r. w miejsce zapisu, że była zatrudniona do 28 maja 2024 r., b) w punkcie 4 świadectwa pracy, wnosząc o wskazanie, że stosunek pracy ustał w wyniku złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika z winy pracodawcy – art. 55 § 1 ¹ k.p., w miejsce zapisu, iż stosunek pracy ustał w wyniku ,,rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę – art. 30 § 1 pkt 3 k.p. w związku z art. 52 § 1 pkt 1 k.p.’’, c) w punkcie 6 ppkt 2 świadectwa pracy, wnosząc o wskazanie, że pracownik wykorzystał 6 dni urlopu wypoczynkowego, a to w miejsce zapisu, że w okresie zatrudnienia pracownik: ,,wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 9.0000 dni (72:00 godz.)’’, d) w punkcie 6 ppkt 16 świadectwa pracy, wnosząc o wskazanie, że okres nieskładkowy przypadający w okresie zatrudnienia to okres od 28 maja 2024 r. do 21 czerwca 2024 r., a to w miejsce zapisu, że okres nieskładkowy to tylko dzień 28 maja 2024 r.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, odnosząc się do daty zakończenia stosunku pracy oraz trybu w jakim został on rozwiązany, należy wskazać, że w ocenie Sądu to powódka jako pierwsza skutecznie złożyła stronie pozwanej oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracodawcy w dniu 21 czerwca 2024 r., i to właśnie ta data oraz zastosowany przez powódkę tryb winny znaleźć się w treści świadectwa pracy. Należy podkreślić, że Sąd w niniejszym postępowaniu nie badał prawidłowości ani zasadności złożonego przez powódkę oświadczenia o rozwiązaniu umowy – nota bene strona pozwana również nie zakwestionowała tego oświadczenia we właściwym do tego trybie - a jedynie ustalił fakt, że to powódka jako pierwsza złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę. Wskazać należy, że strona pozwana zarówno w odpowiedzi na pozew, jak i w dalszych pismach procesowych, również wskazywała, że to powódka jako pierwsza złożyła stronie pozwanej oświadczenie o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia w dniu 21 czerwca 2024 r. Przesłuchany świadek – przełożony powódki – również nie twierdził, by złożył powódce oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę. Okoliczność, że zdaniem przełożonych pozwanej powódka powinna zostać zwolniona z pracy za wyjście z pracy w dniu 28.05.2024 r. nie ma zaś żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Za całkowicie nieskuteczne uznać należy złożenie przez pracodawcę oświadczenia z dnia 1 lipca 2024 r., które powódka odebrała w dniu 25 lipca 2024 r. o rozwiązaniu umowy o pracę z powódką bez wypowiedzenia z winy pracownika z dniem 28 maja 2024 r. z powodu porzucenia pracy przez powódkę. Oświadczenie woli jest złożone drugiej stronie w czasie, w którym druga strona mogła się z nim zapoznać, a zatem oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę z powódką zostało złożone powódce w dniu 25 lipca 2024 r. Tym samym nie wywołało ono żadnych skutków prawnych wobec wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę łączącej strony – rozwiązania umowy z dniem 21 czerwca 2024 r., przez powódkę. Ponadto wskazać należy, że nawet gdyby łącząca strony umowa o pracę nadal trwała w dacie otrzymania oświadczenia pracodawcy przez powódkę, rozwiązana zostałaby ona z dniem 25 lipca 2024 r. , kiedy powódka zapoznała się z oświadczeniem woli pracodawcy, nie zaś z datą wsteczną – z dniem 28 maja 2024 r. Nie ma bowiem możliwości jednostronnego rozwiązania umowy o pracę z datą wsteczną – wcześniejszą niż data złożonego oświadczenia woli.

W świetle powyższego nie ulega zatem wątpliwości, że to powódka rozwiązała łączący strony stosunek pracy swoim oświadczeniem z dnia 21 czerwca 2024 r. Tym samym zatem w świadectwie pracy powódki winna być wskazana data zakończenia stosunku pracy 21 czerwca 2024 r., zaś jako tryb ustania stosunku pracy wskazać należało rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika z winy pracodawcy – art. 55 § 1 ¹ k.p.

W konsekwencji ustalenia, że stosunek pracy ustał w dniu 21 czerwca 2024 r., żądanie sprostowania świadectwa pracy przez uwzględnienie okresu niezdolności do pracy od 28 maja 2024 r. do 21 czerwca 2024 r. należało uznać za uzasadnione.

Powódka żądała również sprostowania świadectwa pracy w zakresie punktu 6 pkkt 2 świadectwa pracy.

Jak wyżej wskazano, zgodnie z treścią załącznika do w/w Rozporządzenia, w punkcie 6 ppkt 2 świadectwa pracy pracodawca wskazuje wyłącznie liczbę dni i godzin urlopu wypoczynkowego przysługującego pracownikowi w roku kalendarzowym, w którym ustaje stosunek pracy, wykorzystanego w naturze lub za które przysługuje ekwiwalent pieniężny; odrębnie wskazuje się liczbę dni i godzin urlopu wypoczynkowego, wykorzystanego przez pracownika do dnia ustania stosunku pracy, na podstawie art. 167 ² Kodeksu pracy.

Dane dotyczące urlopu wypoczynkowego zawarte w świadectwie pracy pozwalają na określenie zobowiązań urlopowych wobec tego pracownika u kolejnego pracodawcy zatrudniającego go w tym samym roku oraz sprawdzenie prawidłowości realizacji prawa do urlopu u dotychczasowego pracodawcy. Zgodnie
bowiem z art. 155 ¹ § 1 k.p. w roku kalendarzowym, w którym ustaje stosunek pracy z pracownikiem uprawnionym do kolejnego urlopu, przysługuje mu urlop zarówno u dotychczasowego pracodawcy – w wymiarze proporcjonalnym do okresu przepracowanego u tego pracodawcy w roku ustania stosunku pracy oraz u kolejnego pracodawcy – w wymiarze proporcjonalnym do okresu zatrudnienia u tego pracodawcy w tym roku kalendarzowym. Pracownikowi, który przed ustaniem stosunku pracy w ciągu roku kalendarzowego wykorzystał u dotychczasowego pracodawcy urlop w wymiarze wyższym niż wynikający z przepracowanego okresu, przysługuje u kolejnego pracodawcy urlop w odpowiednio niższym wymiarze. Jeżeli natomiast pracownik u dotychczasowego pracodawcy w całości zrealizował urlop za dany rok kalendarzowy, u kolejnego pracodawcy nie będzie mógł już korzystać z urlopu wypoczynkowego w roku kalendarzowym ustania stosunku pracy. Łączny wymiar urlopu w roku kalendarzowym nie może być jednak niższy niż wynikający z okresu przepracowanego w tym roku u wszystkich pracodawców (art. 155 ¹ § 2 k.p.). ( T. Duraj [w:] Komentarz do rozporządzenia w sprawie świadectwa pracy [w:] Prawo pracy. Rozporządzenia. Komentarz, red. K. W. Baran, Warszawa 2020, § 2.).

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika w ocenie Sądu, że powódka – tak jak twierdziła w pozwie - w roku 2024 wykorzystała 6 dni urlopu wypoczynkowego, a także że za 3 dni urlopu wypoczynkowego został jej wypłacony ekwiwalent za urlop.

Strona pozwana uznając, że 28 maja 2024 r. ustał łączący strony stosunek pracy, proporcjonalnie do tego okresu wyliczyła powódce urlop wypoczynkowy przysługujący od stycznia 2024 r. do maja 2024 r. Urlop wypoczynkowy przysługujący za ten okres wynosi 8,3333 dni, a zgodnie z art. 155 ³ k.p. przy ustalaniu wymiaru urlopu na podstawie art. 155 ¹ i 155 ² niepełny dzień urlopu zaokrągla się w górę do pełnego dnia, zatem za okres ten przysługiwałby powódce urlop w wymiarze 9 dni. W konsekwencji powódce został więc wypłacony ekwiwalent za 3 dni urlopu wypoczynkowego.

Gdyby założenie pozwanej, że stosunek pracy ustał w dniu 28 maja 2024 r., było słuszne, należałoby uznać, że pozwana prawidłowo rozliczyła się z powódką z urlopu wypoczynkowego. Z ustaleń Sądu wynika jednak, że stosunek pracy łączący strony ustał nie w dniu 28 maja 2024 r., ale w dniu 21 czerwca 2024 r. Urlop wypoczynkowy winien zostać powódce rozliczony za okres od stycznia 2024 r. do czerwca 2024 r. jak wyżej wskazano, w ust. 6 pkt 2 świadectwa pracy pracodawca wskazuje wyłącznie liczbę dni i godzin urlopu wypoczynkowego przysługującego pracownikowi w roku kalendarzowym, w którym ustaje stosunek pracy, wykorzystanego w naturze lub za które przysługuje ekwiwalent pieniężny. Nie wskazuje w tym miejscu wymiaru urlopu wykorzystanego w naturze, takiego rozstrzygnięcia domagała się zaś powódka twierdząca, że wykorzystała faktycznie 6 dni urlopu. W 2024 r. z tytułu zatrudnienia u pozwanej powódce przysługiwało 10 dni urlopu wypoczynkowego, z czego 6 dni wykorzystała w naturze, a za 4 winna uzyskać ekwiwalenty. Wymiar urlopu wypoczynkowego wskazany w spornym punkcie świadectwa pracy wynosi zatem 10. Z uwagi jednak, że żądanie dotyczyło wpisania 6 dni urlopu, powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu. Okoliczność ta nie ma wpływu na prawa i obowiązki obu stron – pozwana winna wypłacić powódce ekwiwalent za czwarty dzień niewykorzystanego urlopu.

Z powyższych względów, Sąd w pkt I sentencji wyroku, zobowiązał pozwaną do sprostowania świadectwa pracy powódki z dnia 2 sierpnia 2024 r. w zakresie punktu 1 przez wskazanie, że stosunek pracy ustał w dniu 21 czerwca 2024 r., w zakresie punktu 4 przez wskazanie, że stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika z winy pracodawcy, art. 55 § 1 ¹ k.p. oraz w zakresie punktu 6 ppkt 16 przez wskazanie, że okresy nieskładkowe przypadające w okresie zatrudnienia to okres od 28 maja 2024 r. do 21 czerwca 2024 r. zwolnienie chorobowe.

W punkcie II sentencjiwyroku Sąd roszczenie powódki dotyczące sprostowania świadectwa pracy w zakresie punktu 6 ppkt 2 podlegało oddaleniu.

W punkcie III sentencjiwyroku Sąd orzekł o kosztach zastępstwa procesowego, należnych stronie pozwanej, zgodnie z zasadą odpowiedzialności strony za wynik procesu, wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. i w art. 100 k.p.c., albowiem powódka uległa jedynie co do nieznacznej części swojego żądania. Wysokość kosztów Sąd ustalił w oparciu o § 9 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 t.j.), które w niniejszej sprawie wynoszą 240,00 zł. O odsetkach od kosztów tych Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. Sad nie uwzględnił wniosku powódki o przyznanie dwukrotności kosztów zastępstwa procesowego, albowiem niniejsza sprawa nie należała do wymagających szczególnego nakładu pracy pełnomocnika i została rozpoznana na jednej rozprawie.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności strony za wynik procesu, wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 5 ust. 1 pkt 3 Sąd w punkcie IV sentencji wyroku nakazał stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu kwotę 149,88 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłego tłumacza języka niemieckiego.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.