Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 27 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Wojciech Wojnar

Protokolant: Agnieszka Peregudów

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 stycznia 2016 r. we W.

sprawy z powództwa H. S.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda H. S. kwotę 10.428,68 zł (dziesięć tysięcy czterysta dwadzieścia osiem złotych sześćdziesiąt osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 4 lutego 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.830,20 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 czerwca 2013 r. w wyniku kolizji drogowej uszkodzony został samochód osobowy marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność W. L., prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej odzieży i obuwia.

Sprawcę kolizji łączyła z (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej (...)) umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

(bezsporne, a nadto dowód:

- informacja z (...) W. L., k. 50-51)

W. L. zgłosiła szkodę (...) najpóźniej w dniu 1 lipca 2013 r., kiedy to na zlecenie (...) rzeczoznawca ubezpieczyciela dokonał oględzin uszkodzonego pojazdu.

W toku likwidacji szkody (...) wypłaciło odszkodowanie w wysokości 5.732,70 zł.

((bezsporne, a nadto dowód:

- kalkulacja naprawy (...), k. 18-23;

- potwierdzenie przyznania odszkodowania, k. 46;

- pismo (...) z dnia 14.02.2014 r., k. 47-48)

W dniu 18 września 2013 r. W. L. zbyła przysługującą jej w stosunku do (...) wierzytelność z tytułu odszkodowania na rzecz D. K., prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie call center, a ten z kolei na rzecz H. S..

(bezsporne, a nadto dowód:

- powiadomienia o przeniesieniu wierzytelności, k. 14-15;

- informacja z (...) D. K., k. 49)

Nie zgadzając się z kalkulacją ubezpieczyciela H. S. zleciła rzeczoznawcy samochodowemu sporządzenie opinii w celu ustalenia rzeczywistej wartości szkody w pojeździe.

W opinii rzeczoznawca ustalił wysokość kosztów naprawy na kwotę 16.260,69 zł brutto. Koszt sporządzenia opinii wyniósł 184,50 zł.

(bezsporne, a nadto dowód:

- prywatna kalkulacja naprawy, k. 24-29;

- faktura VAT, k. 30)

Pismem z dnia 13 stycznia 2014 r. H. S. wezwała (...) do zapłaty kwoty 10.527,99 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe M. (...) oraz kwoty 184,50 zł tytułem opłaty za wykonanie kosztorysu naprawy.

(bezsporne, a nadto dowód:

- wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania, k. 16-17)

Naprawa pojazdu M. (...) była ekonomicznie uzasadniona.

Koszt naprawy przy średniej stawce roboczogodziny i przy użyciu zamiennych części oryginalnych o symbolu O wynosi brutto 15.359,28 zł.

Koszt naprawy przy średniej stawce roboczogodziny i przy użyciu części zamiennych o symbolu O i (...) wynosi brutto 13.933,66 zł.

Koszt naprawy przy średniej stawce roboczogodziny i przy użyciu części zamiennych nieoryginalnych wynosi brutto 8.440,41 zł.

Nie można stwierdzić, aby części zamienne pojazdu, które uległy uszkodzeniu i zostały zakwalifikowane do naprawy były inne niż oryginalne części producenta pojazdu, zatem naprawa tego pojazdu, mająca na celu przywrócenie go do stanu sprzed szkody, powinna być wykonana z użyciem oryginalnych części zamiennych oznaczonych logo producenta pojazdu (części O).

Jeżeli uszkodzone części były oryginalne, to naprawa na podstawie kosztorysu (...) nie przywraca stanu sprzed szkody. Kosztorys ten jest prawidłowy w zakresie technologii naprawy, ale zaniża koszt materiału lakierniczego oraz ceny i jakość części do naprawy. Stawka roboczogodziny umożliwia naprawę pojazdu w warsztacie bez rachunku.

(dowód: - opinia biegłego sądowego, k. 220-238)

Powyższe ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały powołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Sąd za rzetelną, logiczną i jasną uznał opinię biegłego sądowego. Opinii tej nie podważyły zarzuty strony pozwanej. Przede wszystkim, biegły ustalił zakres uszkodzeń pojazdu poszkodowanego na podstawie dokumentów zgromadzonych
w aktach szkodowych, w tym na podstawie kalkulacji strony pozwanej, a dokonane przez niego wyliczenia wynikają z kalkulacji naprawy przeprowadzonych przez biegłego i są tym samym weryfikowalne. Wniosków opinii nie podważa także to, że samochód poszkodowanej uczestniczył wcześniej w kolizjach. Strona pozwana dokonała oględzin tego pojazdu i nie stwierdziła, że uszkodzone w wyniku zdarzenia z dnia 10 czerwca 2013 r. części nie były oryginalne, były naprawiane lub uszkodzone. Ponadto, zakres uszkodzeń wynikał z ustaleń strony pozwanej, a dokonanie naprawy nie miało znaczenia na ustalenie wysokości szkody.

Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z zeznań W. L.,
o zobowiązanie W. L. do przedstawienia faktur lub innych dokumentów potwierdzających koszty naprawy, o zobowiązanie Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego do udzielenia informacji wskazanych w sprzeciwie od nakazu zapłaty, o zwrócenie się do Urzędu Skarbowego P.
o udzielenie informacji dotyczących okoliczności wskazanych w sprzeciwie, o zobowiązanie W. L. do przedstawienia ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej i o poszerzenie tezy dowodowej opinii biegłego sądowego poprzez dokonanie ustaleń wskazanych w sprzeciwie po dokonaniu oględzin pojazdu, albowiem wnioski te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, strona pozwana już na etapie postępowania likwidacyjna mogła samodzielnie ustalić dowodzone okoliczności, czego jednak zaniechała, wypłacając odszkodowanie wraz z podatkiem VAT. Nadto strona pozwana nie wykazała, że nie mogła samodzielnie uzyskać wnioskowanych informacji, a rolą Sądu nie jest wyręczanie stron
w dowodzeniu podnoszonych przez nich twierdzeń.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającym zakresie.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Według § 2 umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku,
który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. W oparciu zaś o § 4 uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela określony jest przez zakres odpowiedzialności ubezpieczonego, w granicach sumy gwarancyjnej (tak m.in.: art. 36 ust. 1 ustawy
z o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Odpowiedzialność ubezpieczyciela jest zatem odpowiedzialnością pochodną, zależną od odpowiedzialności posiadacza samoistnego pojazdu, który ubezpieczył się u niego od odpowiedzialności cywilnej. Podstawę prawną tej odpowiedzialności stanowi art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c.

W myśl art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody, prawomocnego orzeczenia sądu lub w sposób określony w przepisach ustawy z dnia 6 listopada 2008 r.
o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. W obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że sprawca kolizji zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych ze stroną pozwaną. Ponadto, poza sporem było zarówno to, że samochód W. L. uległ uszkodzeniu w wyniku tego zdarzenia drogowego, jak i zakres uszkodzeń. Sporów nie budziło też to, że poszkodowany zbył swoją wierzytelność z tego tytułu i aktualnie przysługuje ona stronie powodowej. Okoliczności te były bezsporne i wynikały jednoznacznie z oświadczeń zbywcy.

Sporne między stronami natomiast było, czy wypłacone przez stronę pozwaną do tej pory odszkodowanie odpowiada wielkości szkody.

Odnosząc się do spornej kwestii, zważyć należy, że podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, iż odszkodowanie winno przywrócić w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem, wyrządzającym szkodę. Powyższe realizuje dyspozycję zawartą w art. 361 § 2 k.c., zgodnie
z którym naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz ewentualne korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie z art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zakres jego odpowiedzialności wyznacza zatem przesłanka zaistnienia pomiędzy zdarzeniem, a powstałą szkodą adekwatnego związku przyczynowego. Naprawienie szkody następuje natomiast według wyboru poszkodowanego bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 § 1 k.c.). Niewątpliwie zgodnie z utrwalonym stanowiskiem szkoda objęta odpowiedzialnością ubezpieczyciela podlega naprawieniu według ogólnych zasad zawartych w art. 361-363 k.c., co oznacza m.in., że wypłacone odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek powstały
w sferze majątku poszkodowanego polegający na utracie aktywów lub zwiększeniu się pasywów. Odszkodowanie obejmuje zatem wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla wyrównania doznanego uszczerbku.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, iż szkoda równoznaczna jest z uszczerbkiem majątkowym, powstałym wbrew woli poszkodowanego, obejmującym różnicę pomiędzy obecnym jego stanem majątkowym a stanem majątkowym jaki zaistniałby, gdyby nie zdarzenie wywołujące szkodę (wyrok SN z dnia 22 listopada 1963r., III PO 31/63). W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku, a zatem kwota jaką trzeba wydać, aby przywrócić pojazd do stanu sprzed wypadku (uchwała SN z dnia 15 listopada 2001r., III CZP 68/2001).

W przypadku odpowiedzialności ubezpieczyciela wynikającej z tytułu umowy odpowiedzialności cywilnej do należnego poszkodowanemu odszkodowania zastosowanie znajduje zasada pełnego odszkodowania, tzn. odszkodowanie obejmuje przede wszystkim kwotę pieniężną konieczną do opłacenia naprawy uszkodzonego samochodu i przywrócenia mu stanu, w jakim znajdował się przed wypadkiem. Jednocześnie podkreślić należy, iż – stosownie do stanowiska Sądu Najwyższego – obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy i czy w ogóle zamierza tego dokonać (wyrok SN z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00, Lex nr 55515).

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że koszt naprawy wskazany w kalkulacji sporządzonej na zlecenie strony pozwanej był zaniżony. Przyjęte przez (...) stawki roboczogodzin za prace mechaniczne, blacharskie i lakiernicze oraz ceny części zamiennych, w oparciu o które pozwana spółka ustalała wysokość należnego odszkodowania, istotnie odbiegają od cen, które występują obecnie i występowały na rynku na dzień ustalania szkody.

Tym samym, za podstawę ustalenia należnego powodowi odszkodowania Sąd przyjął sporządzoną w sprawie opinię biegłego sądowego. W oparciu o tę opinię i na podstawie pozostałego zgromadzonego materiału Sąd uznał, że wysokość odszkodowania w niniejszej sprawie powinna odpowiadać kosztowi naprawy wykonanej przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych pojazdu oznaczonych symbolem O, zgodnie ze stanowiskiem powoda. W ocenie Sądu poszkodowany był uprawniony do dokonania naprawy samochodu za pomocą części o najwyższej jakości. Wybór oryginalnych części zamiennych gwarantuje poszkodowanemu wysoką jakość montowanych części, odpowiedni poziom bezpieczeństwa oraz właściwą sprawność techniczną samochodu. Przyjęcie innych mierników w postaci cen części zamiennych
o porównywalnej jakości równoznaczne byłoby z narzuceniem przez ubezpieczyciela poszkodowanemu sposobu naprawy uszkodzonego pojazdu, naruszałoby prawo do dokonania naprawy samochodu zgodnie
z technologią zalecaną przez producenta pojazdu, a nadto narażałoby na obniżenie wartości pojazdu. Ponadto zdaniem Sądu, brak jest podstaw do stosowania jakichkolwiek wskaźników amortyzacji części zamiennych wymienionych w pojeździe na nowe. Brak jest też podstaw do obniżenia ceny części zamiennych. W toku postępowania nie ujawniono żadnych okoliczności, z których wynikałoby, że zamontowane w w/w samochodzie części i podzespoły podlegające wymianie były niefabryczne (nieoryginalne), oszacowania kosztów naprawy pojazdu należało zatem dokonać przy uwzględnieniu cen części oryginalnych. Jedynie
w takiej sytuacji, tj. przez naprawę samochodu częściami, jakie miał on zamontowane w momencie kolizji, można mówić o przywróceniu pojazdu do stanu sprzed szkody. Ponadto, w ocenie Sądu poszkodowany jest uprawniony do dokonania naprawy samochodu za pomocą części o najwyższej jakości. Wybór oryginalnych części zamiennych gwarantuje poszkodowanemu wysoką jakość montowanych części, odpowiedni poziom bezpieczeństwa jazdy oraz odpowiednią sprawność techniczną samochodu. Przyjęcie innych mierników
w postaci cen części zamiennych o innym oznaczeniu niż O równoznaczne byłoby z narzuceniem przez zakład ubezpieczeń poszkodowanemu sposobu naprawy uszkodzonego pojazdu, naruszałoby prawo do dokonania naprawy samochodu zgodnie z technologią zalecaną przez producenta pojazdu, a nadto narażałoby na obniżenie wartości pojazdu. Tym bardziej, że części te są gorszej jakości.

Należy podkreślić, iż w ramach postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel uprawniony jest do zbadania stanu pojazdu uszkodzonego w wypadku. W oparciu o oględziny może zatem ustalić, jaki był zakres uszkodzeń pojazdu, a nadto czy uszkodzenia te powstały w trakcie kolizji, za skutki której odpowiada, czy w trakcie innego zdarzenia. Poprzez dokonanie oględzin pojazdu przed dokonaniem wypłaty odszkodowania dysponuje także możliwością ustalenia, czy uszkodzeniu uległy części oryginalne, czy też zamienniki. W niniejszej sprawie brak było zatem przeszkód do ustalenia w ten sposób, czy uszkodzony
w wypadku samochód miał zamontowane oryginalne części z logo producenta pojazdu w zakresie objętym likwidacją powstałej szkody. Powyższe ustalenia obciążały stronę pozwaną, na podstawie art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. spoczywał na niej bowiem ciężar udowodnienia okoliczności związanych z rodzajem części zamontowanych w samochodzie. Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże,
że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi /por. uchwała SN z dnia 12.4.2012r. III CZP 80/11/. Z dołączonych do niniejszej sprawy akt szkody nie wynikało, aby w toku likwidacji szkody rzeczoznawca zakładu ubezpieczeń dokonał ustaleń,
iż części podlegające wymianie, które uległy uszkodzeniu w wypadku były częściami nielogowanymi, bądź nosiły ślady nienaprawionych uszkodzeń będących skutkiem poprzednich wypadków. Reasumując strona pozwana, chociaż dysponowała możliwością przeprowadzenia w toku postępowania likwidacyjnego dokładnych oględzin samochodu, nie wykazała, iż samochód poszkodowanego – jeśli ulegał wcześniej uszkodzeniom – nie został naprawiony, ewentualnie miał zamontowane części nieoryginalne, tj. zamienniki o porównywalnej jakości. Jednocześnie zauważyć należy, iż sam wiek uszkodzonego pojazdu, jak i jego wcześniejsze uszkodzenia nie mogą rodzić domniemania, iż części w nim zamontowane w chwili szkody są już wyeksploatowane tak, że nadają się do wymiany bądź są nieoryginalne (por. wyrok SO w Świdnicy z dnia 11 września 2007r., VI Ga 96/07). W świetle okoliczności sprawy należało zatem przyjąć, iż przed kolizją
w samochodzie zamontowane były części oryginalne, a tym samym – dla przywrócenia stanu sprzed wypadku – konieczne jest również zamontowanie części oryginalnych. Ponadto zastosowanie części zamiennych nie zalecanych przez producenta pojazdu wymaga indywidualnego czasu wymiany dla każdej części z osobna ze względu na to, że systemy kosztorysowania (...) czasy napraw określają dla części zamiennych oryginalnych. Przy zastosowaniu części nieoryginalnych czas konieczny do ich zamontowania jest z reguły większy z uwagi na konieczność ich prawidłowego spasowania.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 361 § 2 k.c., w przypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Do wydatków tych należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy (por. wyrok SN z dnia 5 listopada 1980 r., III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186). Przywrócenie bowiem rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji wydatki te ostatecznie obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 5 listopada 1980r., j.w.).

W kontekście powyższych rozważań należy zwrócić uwagę na kwestię wartości rynkowej samochodu uszkodzonego na skutek kolizji. Każdy pojazd uczestniczący w kolizji, nawet naprawiony w serwisie autoryzowanym przy użyciu nowych, oryginalnych części traci na wartości rynkowej w przypadku próby sprzedaży. Nie istnieje bowiem metoda naprawiania pojazdów pozwalająca na ukrycie faktu i miejsca naprawy. Oznacza to, iż jest możliwa sytuacja, kiedy wskutek użycia do naprawy części uszkodzonej na nową, szczególnie wartościową, nastąpi wzrost wartości pojazdu w porównaniu ze stanem istniejącym przed wyrządzeniem szkody. Sytuacja taka może mieć miejsce wtedy, gdy do wymiany została zakwalifikowana część, która była już – na skutek wcześniejszej kolizji – uszkodzona i nie została naprawiona, bądź została wcześniej naprawiona przy użyciu części stanowiących zamienniki nie posiadające logo producenta pojazdu. Należało jednak zważyć, iż w niniejszej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca,
a przynajmniej strona pozwana nie udowodniła jej zaistnienia. Poza tym, jak wynikało z dowodów przedstawionych przez strony, w szczególności akt szkody brak było wystarczających podstaw do przyjęcia, iż w przedmiotowym pojeździe przed kolizją istniały nienaprawione uszkodzenia, czy, że ewentualnie w celu naprawienia powstałych uszkodzeń zamontowane były części niepochodzące od producenta pojazdu (zamienniki). Nie było zatem uzasadnione zastosowanie w kalkulacji naprawy – decydującej ostatecznie
o wysokości przyznanego odszkodowania – jakiejkolwiek korekty zmniejszającej wartość wymienianych części.

Wskazać również należy, że odszkodowanie za szkodę poniesioną w wyniku uszkodzenia pojazdu mechanicznego, należącego do poszkodowanego nie będącego podatnikiem podatku VAT, ustalone według cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy pojazdu, obejmuje mieszczący się
w tych cenach podatek VAT (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 908/00 LEX nr 54365). W niniejszej sprawie zasadne było zasądzenie kosztów naprawy w kwocie brutto, albowiem strona pozwana, na której spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie, nie wykazała, że poszkodowany był płatnikiem VAT. Wprawdzie strona pozwana wniosła o przeprowadzenie dowodu w tym zakresie, niemniej zważyć należy, że na etapie przedsądowym kwestia ta nie była sporna i kwestionowana przez stronę pozwaną, a wypłacona przez stronę pozwaną bezsporna część odszkodowania uwzględniała podatek VAT. W ocenie Sądu wnioskowane w tej części dowody zmierzały zatem do przewlekłości postępowania i były sprzeczne z dobrymi obyczajami.

Z powyższych przyczyn Sąd, opierając na się na opinii biegłego sądowego, ustalił wysokość odszkodowania, przyjmując średni koszt naprawy przedmiotowego samochodu według obowiązujących stawek roboczogodzin dla prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych oraz przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych O według cen z daty ustalenia odszkodowania (daty zgłoszenia szkody) na kwotę 15.359,28 zł brutto. Powód w niniejszym postępowaniu dochodził tytułem kosztów naprawienia szkody kwoty 10.527,99 zł brutto stanowiącej różnicę pomiędzy rzeczywistą wartością szkody a wypłaconym dotychczas przez stronę pozwaną odszkodowaniem. W związku z ustalonym kosztem naprawy w wysokości 15.359,28 zł oraz przy uwzględnieniu wypłaconej dotychczas przez stronę pozwaną części odszkodowania w wysokości 5.732,70 zł brutto, żądanie powoda było uzasadnione co do kwoty 9.626,58 zł.

Do tej kwoty należy – zdaniem Sądu – doliczyć koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy w wysokości 184,50 zł. Dokonana przed wszczęciem postępowania sądowego i poza zabezpieczeniem dowodów na zlecenie powoda ekspertyza była przesłanką zasądzenia odszkodowania, potwierdziła ona bowiem wnioski zawarte w opinii sądowej, ułatwiając ocenę jej wartości dowodowej. Nadto, bez wątpienia mogła ułatwić pozwanemu ustalenie okoliczności wypadku i określenie rozmiarów szkody, umożliwiając mu zapoznanie się z dodatkową dokumentacją fotograficzną uszkodzonego samochodu, oceną szkody, zakresem jej naprawy oraz kosztorysem dokonanym przez rzeczoznawcę (por. wyrok SN z 2.09.1975 r., I CR 505/75, LEX nr 7747, uchwała SN z 18.05.2004 r., III CZP 24/04, OSNC 2005/7-8/117). Koszt tej ekspertyzy stanowił zatem szkodę pozostającą w związku z ww. kolizją drogową, powodowi przysługiwało zatem roszczenie o zasądzenie tej kwoty.

Żądanie odsetek od zasądzonej kwoty za czas opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego uzasadnia treść art. 481 § 1 k.c. Legitymacja do żądania odsetek istnieje bez względu na to, czy strona powodowa poniosła szkodę w związku z opóźnieniem strony pozwanej i czy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które strona pozwana ponosi odpowiedzialność. Zgodnie z art. 481 § 2 k.c. w niniejszej sprawie stronie powodowej należą się odsetki ustawowe, jako że stopa odsetek nie była z góry oznaczona. Ponadto zgodnie z treścią art. 455 k.c. termin spełnienia świadczenia może być oznaczony (w ustawie lub umowie) albo wynikać z właściwości zobowiązania – w pozostałych zaś sytuacjach świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody najpóźniej w dniu 1 lipca 2013 r. (w tym dniu (...) dokonało oględzin pojazdu poszkodowanej). Tym samym strona pozwana zobowiązana była do zlikwidowania szkody do dnia 31 lipca 2013 r. Od dnia 1 sierpnia 2013 r. pozostawała ona zatem w opóźnieniu. Korzystając z ustawowego uprawnienia z art. 482 § 1 k.c., powódka skapitalizowała odsetki naliczone do dnia wniesienia pozwu i doliczyła je do dłużnej sumy, wnosząc również o zasądzenie odsetek od zaległych odsetek. Odsetki te w łącznej wysokości 674,95 zł powódka wyliczyła od kwoty 10.527,99 zł od dnia 1 sierpnia 2013 r. do dnia 27 stycznia 2014 r. Ponieważ jednak należne odszkodowanie wynosi 9.626,58 zł, Sąd zweryfikował sumę skapitalizowanych odsetek, ustalając, że od kwoty 9.626,58 zł suma ustawowych odsetek wyliczonych za okres od 1 sierpnia 2013 r. do dnia 27 stycznia 2014 r. wynosi 617,16 zł. Kwotę tę Sąd doliczył do dochodzonej należności głównej. Z uwagi na treść art. 482 § 1 k.c., zgodnie z którym od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia powództwa, roszczenie w tym zakresie również zasługiwało na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w punkcie I tenoru wyroku, zasądzając sumę kwot 9.626,58 zł + 184,50 zł + 617,58 zł, w punkcie II oddalając powództwo w pozostałym niewykazanym zakresie.

Rozstrzygnięcie o kosztach Sąd oparł na treści art. 100 zd. 2 k.p.c., zgodnie z którym sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W niniejszej sprawie powód uległ tylko nieznacznie co do części swego żądania, a poniósł koszty obejmujące opłatę sądową w kwocie 570 zł, wynagrodzenie pełnomocnika (2.400 zł zgodnie z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ), koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł) oraz koszt sporządzenia opinii (zaliczki) w łącznej wysokości 843,20 zł. Tym samym, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda sumę wskazanych kwot.