Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 kwietnia 2023 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej, Wydział IV Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Filip Wesołowski

Protokolant: Małgorzata Muratow

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2023 roku we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. we W.

przeciwko J. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 26033,65 zł (dwadzieścia sześć tysięcy trzydzieści trzy złote i sześćdziesiąt pięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1650,30 zł kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 września 2021 roku strona powodowa (...) S.A. we W. domagała się od pozwanej J. K., prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...), zasądzenia kwoty 46900,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, że łączyła ją z pozwaną umowa leasingu. Pozwana nie uiszczała opłat leasingowych (przewidzianych w harmonogramie) i dlatego strona powodowa wypowiedziała umowę. Pozwana nie zapłaciła zadłużenia wynikającego z umowy, mimo wezwania do zapłaty. Na kwotę dochodzoną pozwem złożyły się przewidziane w umowie (i niezapłacone) raty leasingowe pomniejszone o dyskonto (191450,70 zł), pomniejszone następnie o kwotę sprzedaży przedmiotu leasingu (134700 zł) oraz dokonane wpłaty (9850,55 zł).

W dniu 9 grudnia 2022 roku został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądzono kwotę dochodzoną pozwem oraz 4763 zł kosztów procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. Przyznała, że zawarła ze stroną powodową wskazaną w pozwie umowę leasingu oraz że została ona rozwiązana przez stronę powodową. Przyznała także, że kwota przewidzianych w umowie (i niezapłaconych) rat leasingowych pomniejszonych o dyskonto wyniosła 191450,70 zł. Zarzuciła jednak, że wartość przedmiotu leasingu uwzględniona w wyliczeniach została zaniżona przez stronę powodową.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty strona powodowa w całości podtrzymała żądanie pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 kwietnia 2016 roku (...) S.A. we W. (leasingodawca) zawarła z J. K., prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) (leasingobiorcą), umowę leasingu operacyjnego (OH) nr (...).

Na mocy zawartej umowy leasingodawca zobowiązał się nabyć od dostawcy ((...) w W.) przedmiot leasingu (ciągnik siodłowy D. (...)) za cenę 352624 zł netto i przekazać go leasingobiorcy na czas trwania umowy (60 miesięcy). Wysokość poszczególnych opłat leasingowych oraz terminy ich płatności określał harmonogram finansowy, stanowiący integralną część umowy. Czynsz inicjalny i opłata manipulacyjna wyniosły 0 zł. Miesięczne raty (czynsze) leasingowe miały wynosić po 8891,39 zł brutto (7228,77 zł netto). Cenę zbycia przedmiotu leasingu określono na kwotę 105787,20 zł netto, a depozyt gwarancyjny na kwotę 105787,20 zł, który miał być płatny w ratach w terminach określonych dla rat leasingowych.

Zgodnie z ogólnymi warunkami umowy leasingu operacyjnego (OWUL) leasingobiorca był zobowiązany do uiszczania opłat leasingowych w terminach przewidzianych harmonogramem finansowym. Daty wskazane w harmonogramie miały być ostatecznymi datami wpływu pieniędzy na rachunek leasingodawcy. Leasingodawca miał zaliczać świadczenia leasingobiorcy w pierwszej kolejności na zaspokojenie należności ubocznych (odsetek, opłat manipulacyjnych itp.), a następnie na zaspokojenie opłat leasingowych, począwszy od najdawniej wymagalnej. Wcześniejsze, niż określone w harmonogramie, wniesienie jakiejkolwiek opłaty leasingowej miało być traktowane jako zabezpieczenie zapłaty należnej później płatności (pkt 14).

Przez opłaty leasingowe rozumiano w szczególności czynsz inicjalny, czynsze leasingowe, depozyt gwarancyjny oraz opłaty manipulacyjne, opłaty i prowizje, a także opłaty wyrównawcze (w przypadku ich naliczenia). Czynsz inicjalny miał pokryć koszty poniesione przez leasingodawcę, związane z doprowadzeniem do zawarcia umowy. Leasingodawca zastrzegł sobie prawo podwyższenia czynszu zerowego, który stanowił opłatę za pierwszy miesiąc korzystania ze sprzętu. Opłaty i prowizje miały być pobierane zgodnie z obowiązującą tabelą opłat i prowizji. Tabela opłat i prowizji miała być dostępna na stronie internetowej leasingodawcy (www.efl.com.pl), w każdym jego oddziale, a dla klientów z dostępną usługą PORTAL KLIENTEFL również na portalu internetowym.

Leasingobiorca oświadczył, że przed podpisaniem umowy leasingu zapoznał się z aktualną tabelą opłat i prowizji oraz że akceptuje jej zmiany w przyszłości, zarówno co do wysokości poszczególnych opłat, opłat manipulacyjnych i prowizji, jak i czynności (zdarzeń) objętych tabelą opłat i prowizji. Leasingobiorca zobowiązał się na bieżąco zapoznawać z aktualną tabelą opłat i prowizji, a leasingodawca zapewnił, że wszystkie jej wersje będą dostępne dla leasingobiorcy w formacie umożliwiającym pobranie i wydruk. Leasingodawca mógł także żądać innych opłat albo prowizji z tytułu innych czynności, nieobjętych tabelą opłat i prowizji, wykonanych na wniosek leasingobiorcy (pkt 12 i 12 ¹).

Leasingobiorca przejął na siebie także wszelkie opłaty, podatki i inne należności pozostające w bezpośrednim związku z umową leasingu operacyjnego lub sprzętem (pkt 15).

W przypadku opóźnienia w zapłacie którejkolwiek z opłat leasingowych, w tym depozytu gwarancyjnego oraz opłaty wyrównawczej w ustalonym terminie, leasingobiorca miał ponosić odsetki w podwójnej ustawowej wysokości. Niezależnie od tego leasingodawca mógł rozwiązać umowę leasingu bez wypowiedzenia po uprzednim wyznaczeniu leasingobiorcy dodatkowego terminu, o ile opóźnienie w zapłacie którejkolwiek z opłat przekroczyło czternaście dni. Koszty monitów i upomnień ponosił leasingobiorca w ryczałtowo ustalonej wysokości 50 zł za każdy monit lub upomnienie (pkt 47).

W przypadku rozwiązania umowy leasingodawca miał prawo natychmiastowego przejęcia sprzętu oraz żądania zapłaty odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy w wysokości sumy pozostałych opłat i kwoty równej cenie sprzedaży sprzętu wynikającej z harmonogramu finansowego, powiększonych o koszty windykacji sprzętu w ryczałtowo ustalonej wysokości 20% łącznej wartości tych opłat i kwoty równej cenie sprzedaży sprzętu wynikającej z harmonogramu finansowego. Leasingobiorca był zobowiązany do zapłaty odszkodowania w terminie 14 dni od wysłania przez leasingodawcę wezwania do zapłaty. Wysokość czynszów leasingowych do zapłaty miała być ustalona na dzień wysyłki wezwania do zapłaty. Należności leasingodawcy miały stanowić sumę zdyskontowanych czynszów leasingowych pozostałych do zapłaty, których termin płatności przypadał zgodnie z harmonogramem finansowym po dniu rozwiązania umowy leasingu oraz kwoty wykupu sprzętu netto określonej w umowie. Dyskonto miało być obliczone według stawki podstawowej (dla umów, w których określono stawkę podstawową), dla pozostałych umów według stawki WIBOR, a dla umów leasingu operacyjnego dewizowego LIBOR dla franków szwajcarskich i EURIBOR dla euro, we wszystkich przypadkach dla depozytów sześciomiesięcznych, obowiązującej w ostatnim dniu roboczym miesiąca poprzedzającego miesiąc rozwiązania umowy. Dyskonto nie dotyczyło kwoty wykupu sprzętu. Ustalone w ten sposób odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy nie mogło być jednak niższe niż pozostały do spłaty kapitał z umowy, rozumiany jako wartość ofertowa sprzętu pomniejszona o kapitał już spłacony przez leasingobiorcę, wykazany na wystawionych przez leasingodawcę fakturach (pkt 49 w zw. z pkt 32).

Wysokość odszkodowania miała zostać pomniejszona o korzyści faktycznie uzyskane przez leasingodawcę z tytułu zapłaty przed umówionym terminem opłat pozostałych do uiszczenia, w szczególności o cenę uzyskaną ze sprzedaży sprzętu, o ile sprzedaż udało się uskutecznić w terminie nie dłuższym niż 90 dni od dnia przejęcia sprzętu. Jeżeli w tym terminie sprzętu nie udało się sprzedać, wówczas wysokość odszkodowania miała być pomniejszona o kwotę równą wycenie wartości sprzętu. Także w sytuacji, gdy sprzęt będący w posiadaniu leasingodawcy nie został wystawiony na sprzedaż, wysokość odszkodowania miała być pomniejszona o kwotę równą wycenie wartości sprzętu. Wycenę sprzętu miał wykonać leasingodawca lub osoba przez niego wskazana. Jeżeli sprzęt nie został zwrócony leasingodawcy ani też nie doszło do jego przejęcia w ciągu dziesięciu miesięcy od dnia rozwiązania umowy wysokość odszkodowania miała być ustalona bez pomniejszania go o wartość sprzętu. W takim przypadku odszkodowanie stawało się należne bez dodatkowego wezwania, co nie wyłączało innych uprawnień leasingodawcy (pkt 50).

Depozyt gwarancyjny miał być płatny jednorazowo lub zgodnie z harmonogramem finansowym do umowy i przeznaczony na pokrycie ewentualnych kosztów i strat (związanych z uszkodzeniem, utratą lub zmniejszeniem wartości przedmiotu leasingu oraz szkód wobec osób trzecich powstałych w trakcie trwania umowy leasingu, które nie zostały pokryte z ubezpieczenia, ewentualnie wynikających z rozwiązania umowy). Po zakończeniu umowy niewykorzystana części depozytu miała zostać niezwłocznie zwrócona leasingobiorcy. Z kwoty depozytu mogły być jednak potrącone należności leasingodawcy inne niż wynikające z utraty lub uszkodzenia przedmiotu leasingu (pkt 52).

Sądem właściwym dla rozstrzygnięcia sporów wynikających z umowy miał być sąd właściwy dla siedziby leasingodawcy.

(dowód: bezsporne;

umowa z dnia 29.04.2016 roku z harmonogramem i OWUL – k. 9-12;

oświadczenie – k. 21)

W piśmie z dnia 7 stycznia 2019 roku leasingodawca oświadczył, że w wyniku opóźnienia w zapłacie czynszów leasingowych oraz ich nieuiszczenia (mimo wyznaczenia dodatkowego terminu), w szczególności czynszu nr 29, rozwiązuje (...) i żąda bezwarunkowego, natychmiastowego zwrotu przedmiotu leasingu.

(dowód: bezsporne;

pismo z dnia 7.01.2019 roku z dowodem odbioru – k. 13-15)

W dniu 16 lipca 2019 roku niezależny rzeczoznawca w zakresie wyceny motoryzacyjnej i maszynowej K. S. sporządził na zlecenie leasingodawcy wycenę ciągnika siodłowego D. (...), stanowiącego przedmiot leasingu i ustalił, że jego wartość rynkowa w dniu badania wyniosła 155600 zł netto, a przy sprzedaży wymuszonej 142800 zł netto.

(dowód: bezsporne;

wycena – k. 77-82)

W dniu 29 października 2019 roku leasingodawca zawarł z A. Z., prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowo-Transportowym OSCAR (leasingobiorcą), umowę leasingu operacyjnego (OH) nr (...).

Na mocy zawartej umowy leasingodawca zobowiązał się przekazać leasingobiorcy przedmiot leasingu (ciągnik siodłowy D. (...)) za cenę 134700 zł netto i przekazać go leasingobiorcy na czas trwania umowy (36 miesięcy).

(dowód: bezsporne;

umowa z dnia 29.10.2019 roku – k. 84 i 99-101)

W dniu 22 listopada 2019 roku leasingodawca dokonał na rzecz (...) S.A. we W. cesji wszelkich wierzytelności z tytułu (...).

O powyższym przelewie wierzytelności leasingodawca poinformował leasingobiorcę w piśmie z tego samego dnia (22 listopada 2019 roku).

(dowód: bezsporne;

umowa z dnia 22.11.2019 roku z załącznikiem – k. 19-20;

pismo z dnia 22.11.2019 roku – k. 18;

pełnomocnictwo – k. 22)

W dniu 1 lipca 2021 roku nastąpiło przejęcie (w trybie art. 492 §1 pkt 1 k.s.h.) (...) S.A. we W. przez spółkę przejmującą ( (...) S.A. we W.), która wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej. W dniu 1 lipca 2021 roku do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego spółki przejmującej zostały wpisane informacje o przejęciu spółki przejmowanej.

(dowód: bezsporne;

odpis aktualny z KRS – k. 24-41)

W dniu 30 grudnia 2021 roku rzeczoznawca P. L. sporządził na zlecenie leasingobiorcy wycenę ciągnika siodłowego D. (...), stanowiącego przedmiot leasingu i ustalił, że jego wartość rynkowa na dzień 15 lipca 2019 roku wyniosła 222100 zł netto.

(dowód: wycena – k. 54)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Strona powodowa domagała się od pozwanej zasądzenia kwoty 46900,15 zł z tytułu rozliczenia łączącej strony umowy leasingu.

Należy przede wszystkim zauważyć, że większość okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie była bezsporna. Poza sporem był sam fakt zawarcia przez pozwaną ze stroną powodową umowy leasingu operacyjnego, której przedmiotem był ciągnik siodłowy (...) oraz wynikający z niej obowiązek zapłaty stronie powodowej czynszów leasingowych (i innych opłat). Bezsporne było także to, że umowa leasingu została rozwiązana na skutek braku płatności opłat leasingowych przez pozwaną. Bezsporne było również to, że leasingodawca skutecznie przeniósł na poprzednika prawnego strony powodowej wszelkie wierzytelności wynikające z umowy leasingu, które następnie powróciły do strony powodowej na skutek przejęcia poprzednika prawnego strony powodowej w trybie art. 492 §1 pkt 1 k.s.h. Istota niniejszego sporu sprowadzała się natomiast do tego, czy umowa leasingu została rozliczona prawidłowo, a co za tym idzie, czy stronie powodowej przysługiwało roszczenie dochodzone pozwem.

Zgodnie z art. 709 ¹ k.c. przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

(...) jest zatem umową, w której finansujący (leasingodawca) zobowiązuje się oddać korzystającemu (leasingobiorcy) określoną rzecz do używania (lub używania i pobierania pożytków) na oznaczony czas, a korzystający zobowiązuje się uiszczać na rzecz finansującego opłaty. Ukształtowana w praktyce postać leasingu operacyjnego (zwanego też bieżącym) korzysta zaś z rozwiązania, w którym przedmiot leasingu oddawany jest korzystającemu na dość krótki czas (z reguły nie pokrywający się z czasem jego gospodarczej przydatności), a uiszczane przez korzystającego opłaty leasingowe mają postać świadczeń okresowych.

Trzeba w tym miejscu przypomnieć, że postępowanie cywilne ma charakter kontradyktoryjny, czego wyrazem jest przede wszystkim dyspozycja art. 232 k.p.c., określająca obowiązek stron do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem reguły zawartej w art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Podkreślić przy tym należy, że zasady art. 6 k.c. i 232 k.p.c. nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim i w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Zaznaczyć także należy, że nie jest rzeczą Sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76). Dopuszczenie dowodów z urzędu jest bowiem prawem, a nie obowiązkiem Sądu, z którego to prawa powinien szczególnie ostrożnie korzystać, tak by swym działaniem nie wspierać żadnej ze stron procesu. Faktycznie działanie Sądu z urzędu powinno ograniczać się tylko do sytuacji, gdy strona działa bez fachowego pełnomocnika i dodatkowo jest nieporadna. Z zasady nie dotyczy to więc przedsiębiorcy, którego profesjonalizm powinien obejmować także sferę funkcjonowania w obrocie prawnym.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że zgodnie z ogólną regułą, wyrażoną w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Wskazana zasada oznacza, że powód składając pozew powinien udowodnić fakty, które w jego ocenie świadczą o zasadności powództwa. Udowodnienie faktów może nastąpić przy pomocy wszelkich środków dowodowych przewidzianych przez kodeks postępowania cywilnego. Nie ulega także wątpliwości, że co do zasady to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń zawartych w pozwie, bowiem to on domaga się zapłaty i powinien udowodnić zasadność swojego roszczenia. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być jednak pojmowana w ten sposób, że ciąży on zawsze na powodzie. W zależności od rozstrzyganych w procesie kwestii faktycznych i prawnych ciężar dowodu co do pewnych faktów będzie spoczywał na powodzie, co do innych z kolei – na pozwanym.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że w niniejszej sprawie co do zasady to na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia istnienia dochodzonego roszczenia, bowiem to ona domagała się od pozwanej zapłaty kwoty dochodzonej pozwem.

Trzeba w tym miejscu przypomnieć, że strona powodowa domagała się zapłaty przewidzianych w umowie (i niezapłaconych) rat leasingowych pomniejszonych o dyskonto w bezspornej wysokości 191450,70 zł, pomniejszonych następnie o kwotę sprzedaży przedmiotu leasingu (134700 zł) oraz dokonane wpłaty (9850,55 zł).

Nie ulega przy tym wątpliwości, że zarówno wysokość czynszów (rat) leasingowych, jak również terminy ich płatności, wynikały wprost z zawartej przez strony umowy leasingu, a pozwana w żaden sposób nie zakwestionowała powyższych okoliczności (prawdziwości i rzetelności wyliczeń). Nie ulega również wątpliwości, że pozwana wiedziała, kiedy nastąpiło wygaśnięcie umowy leasingu, a umowa w sposób szczegółowy i precyzyjny regulowała kwestię rozliczenia w takiej sytuacji. Dlatego też pozwana miała możliwość podniesienia ewentualnych zarzutów co do wysokości rat leasingowych i sposobu ich wyliczenia (zdyskontowania) po rozwiązaniu umowy, czego jednak nie uczyniła (przyznając wysokość zdyskontowanych czynszów).

Dlatego też w powyższym zakresie, czyli przewidzianych w umowie (i niezapłaconych) rat (czynszów) leasingowych pomniejszonych o dyskonto (191450,70 zł) roszczenie strony powodowej było uzasadnione (i bezsporne).

Strona powodowa pomniejszyła zobowiązania pozwanej o kwotę sprzedaży przedmiotu leasingu (134700 zł) oraz dokonane wpłaty (9850,55 zł).

Trzeba w tym miejscu przypomnieć, że zgodnie z art. 709 ¹⁵ k.c. w razie wypowiedzenia przez finansującego umowy leasingu na skutek okoliczności, za które korzystający ponosi odpowiedzialność, finansujący może żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie, a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i rozwiązania umowy leasingu.

Należy zatem wskazać, że wbrew twierdzeniom strony powodowej przedmiot leasingu nie został sprzedany, ale w rzeczywistości stał się ponownie przedmiotem kolejnej umowy leasingu zawartej w dniu 29 października 2019 roku (w której określono wartość przedmiotu leasingu na kwotę 134700 zł netto).

W ocenie Sądu w takiej sytuacji rzeczywistą korzyścią (zgodnie z art. 709 ¹⁵ k.c.), jaką strona powodowa uzyskała wskutek rozwiązania umowy leasingu (i zapłaty wszystkich niezapłaconych rat leasingowych przed umówionym terminem) były w istocie wskazane w nowej umowie leasingu (realeasingu): czynsz inicjalny (6735 zł netto), opłata manipulacyjna (673,50 zł netto), czynsz „0” (34348,50 zł netto), suma trzydziestu pięciu czynszów (rat) leasingowych (85522,50 zł netto) oraz depozyt gwarancyjny (28287 zł netto), czyli łącznie kwota 155566,50 zł netto.

Wobec powyższego uzasadnione (i bezsporne) roszczenie strony powodowej w łącznej kwocie 191450,70 zł należało w ocenie Sądu pomniejszyć o bezsporną kwotę dokonanych wpłat (9850,55 zł) oraz rzeczywiste korzyści wynikające z ponownego leasingu ciągnika siodłowego (...) w łącznej kwocie 155566,50 zł netto. Tym samym roszczenie strony powodowej zasługiwało na uwzględnienie w wysokości 26033,65 zł.

Na marginesie jedynie trzeba w tym miejscu jeszcze zauważyć, że w ocenie Sądu błędne było przyjęcie przez stronę powodową swojej korzyści jako wartości sprzedaży przedmiotu leasingu. Nie ulega bowiem wątpliwości, że zgodnie z ogólnymi warunkami umowy leasingu operacyjnego (OWUL) wysokość należnego leasingodawcy (stronie powodowej) odszkodowania miała zostać pomniejszona o korzyści faktycznie uzyskane przez leasingodawcę z tytułu zapłaty przed umówionym terminem opłat pozostałych do uiszczenia, w szczególności o cenę uzyskaną ze sprzedaży sprzętu, o ile sprzedaż udało się uskutecznić w terminie nie dłuższym niż 90 dni od dnia przejęcia sprzętu. Jeżeli w tym terminie sprzętu nie udało się sprzedać, wówczas wysokość odszkodowania miała być pomniejszana o kwotę równą wycenie wartości sprzętu. Skoro zatem zgodnie z treścią umowy leasingu zobowiązania pozwanej z niej wynikające miały zostać pomniejszone o kwotę równą wycenie wartości sprzętu, to za taką należało w ocenie Sądu uznać wartość rynkową przedmiotu leasingu ustaloną w wycenie. Biorąc zatem pod uwagę, że do sprzedaży (ponownego leasingu) doszło dopiero w dniu 29 października 2019 roku, a pozwana od co najmniej 16 lipca 2019 roku (dnia sporządzenia wyceny) nie dysponowała już przedmiotem leasingu, to niewątpliwie sprzedaż (leasing) nastąpiła po upływie 90 dni od daty przejęcia przedmiotu leasingu. Tym samym odszkodowanie przysługujące stronie powodowej powinno zostać ewentualnie pomniejszone o kwotę równą wycenie wartości pojazdu (wynikającą ze sporządzonej na zlecenie leasingodawcy wyceny), a nie o cenę uzyskaną ze sprzedaży (leasingu) przedmiotu leasingu.

Zgodnie z art. 481 §1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Strona powodowa domagała się odsetek od dnia wniesienia pozwu, jednak w żaden sposób nie wykazała, aby wzywała pozwaną do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem. Tym samym stronie powodowej należały się odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2022 roku, czyli czternaście dni (zgodnie z OWUL) od daty doręczenia pozwanej odpisu pozwu, co nastąpiło w dniu 28 grudnia 2021 roku.

Ustalając stan faktyczny oraz wydając rozstrzygnięcie Sąd oparł się na dokumentach dołączonych przez stronę powodową do pozwu oraz dalszych pism procesowych. Sąd na podstawie art. 235 ² §1 pkt 2 i 5 k.p.c. oddalił jedynie wnioski pozwanej o dopuszczenie dowodów z zeznań świadka D. K. oraz opinii biegłego sądowego, a także wniosek o zobowiązanie do przedłożenia dokumentów (jako nieistotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy).

Biorąc zatem wszystkie powyższe okoliczności pod uwagę stronie powodowej przysługiwało roszczenie o zapłatę kwoty 26033,65 zł, na którą złożyły się zdyskontowane przyszłe raty (191450,70 zł), pomniejszone o dokonane wpłaty (9850,55 zł) oraz o rzeczywiste korzyści z zawartej nowej umowy leasingu w łącznej kwocie 155566,50 zł. Dlatego też na podstawie art. 709 ¹³ k.c. i art. 709 ¹⁵ k.c. w zw. z art. 6 k.c., a także łączącej strony umowy leasingu powództwo było uzasadnione w zakresie kwoty 26033,65 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty, jak w punkcie I wyroku.

W pozostałym zakresie (o czym szczegółowo była już mowa wyżej) roszczenie strony powodowej było nieuzasadnione (i nieudowodnione) i dlatego na podstawie tych samych przepisów dalej idące powództwo podlegało oddaleniu, jak w punkcie II wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą stosunkowo rozdzielone. Strona powodowa wygrała w 55% w stosunku do pierwotnego żądania i poniosła koszty opłaty sądowej od pozwu w kwocie 2346 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł, ustalone zgodnie z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w niniejszej sprawie. Należał się jej zatem zwrot kosztów procesu w kwocie 3270,30 zł. Pozwana wygrała natomiast w 45% i poniosła koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł. Należał się jej zatem zwrot kosztów procesu w kwocie 1620 zł. Zważywszy więc na wynik sprawy i poniesione przez strony koszty należało zasądzić od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1650,30 zł.