Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2019r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Radosław Gluza

Protokolant: Oliwia Antkowiak

przy udziale prokuratora ---

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 stycznia 2019r., 26 lutego 2019r., 15 października 2019r.

sprawy A. C. (1) (C.)

syna S. i K. z d. S.

ur. (...) w T.

oskarżonego o to, że:

od dnia 04 września 2012 roku w m. S. ul. (...) dokonał przywłaszczenia pojazdu m-ki M. (...) rok produkcji 2005, nr nadwozia (...), nr rej (...), który nabył na mocy umowy kredytu nr (...) zawartej z (...) Bank S.A. z/s. przy ul. (...) w K. na kwotę 104134,43 zł, która w celu zabezpieczenia wierzytelności została przewłaszczona na rzecz (...) Bank S.A. z uwagi na zaprzestanie spłaty kredytu przez A. C. (1), pomimo pisemnych wezwań do wydania pojazdu nie dokonał tego czym działał na szkodę (...) Bank S.A.,

tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k.;

orzeka:

I.  na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. uniewinnia oskarżonego A. C. (1) od zarzuconego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku;

II.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

Oskarżony A. C. (1) prowadził w 2007r. działalność gospodarczą pod nazwą A&A Transport C. A., Ż. 75F/1, (...)-(...) Ż.. Jej przedmiot stanowił transport krajowy i zagraniczny.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1), k. 166 – 167,

zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, k. 270.

W dniu 07 sierpnia 2007r. oskarżony A. C. (1) wystąpił do (...) Banku S.A. z/s w K. z wnioskiem o udzielenie kredytu na zakup pojazdu m-ki M. (...), rok prod. 2005 – nr VIN (...) o wartości 97.980 zł.

Dowód:

wniosek kredytowy z załącznikami, k. 238 – 244.

W dniu 08 sierpnia 2007r. została zawarta umowa kredytu nr (...) pomiędzy (...) Bankiem S.A. w K., Oddziałem w J. a oskarżonym A. C. (1). Na mocy tejże umowy G. Bank udzielił A. C. (1) kredytu w kwocie 104.134,43 zł na okres 60 miesięcy. Kredyt był przeznaczony na częściowe sfinansowanie zakupu pojazdu marki M. (...), rok prod. 2005 – nr VIN (...) w kwocie 83.283 zł, prowizji banku oraz innych wydatków kredytobiorcy.

Dowód:

umowa kredytu nr (...), k. 279 – 280,

oświadczenia kredytobiorcy, k. 283 – 284,

harmonogram spłaty, k. 236,

faktura VAT, k. 288,

Strony umowy kredytowej ustaliły prawne zabezpieczenie kredytu w formie przewłaszczenia pojazdu M., co znalazło potwierdzenie w zawartej w tym samym dniu pomiędzy A. C. (1) a (...) Bankiem S.A. „umowie przewłaszczenia na zabezpieczenie”. Zgodnie z jej postanowieniami oskarżony przeniósł na (...) Bank S.A. udział w prawie własności samochodu marki M. (...) nr VIN (...) w części 49/100, w wyniku czego bank stał się jego współwłaścicielem.

Dowód:

umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie, k. 281 – 282.

W § 3 umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie zastrzeżono, że w przypadku wypowiedzenia przez (...) Bank S.A. umowy kredytu na bank przechodzi pozostała część udziału w prawie własności pojazdu wynosząca 51/100 przysługująca A. C. (1), z chwilą upływu terminu wypowiedzenia. W takim wypadku oskarżony był zobowiązany do niezwłocznego wydania pojazdu na żądanie Banku lub osoby przez niego upoważnionej (§10).

Dowód:

umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie, k. 281 – 282.

Nabyty przez oskarżonego za kwotę kredytu samochód m-ki M. (...) został przez niego zarejestrowany w dniu 09 sierpnia 2007r. w Wydziale Komunikacji Starostwa (...) pod nr (...).

Dowód:

pozwolenie czasowe, k. 287,

kserokopia dowodu rejestracyjnego, k. 125.

A. C. (1) z uwagi na problemy finansowe zaprzestał w 2012r. uiszczania rat kredytu. Nie dokonał również spłaty zaległości, pomimo monitu przesłanego mu przez G. Bank. W związku z tym (...) Bank S.A. w W. pismami z dnia 04 września 2012r. wypowiedział A. C. (1) umowę kredytową z dnia 08 sierpnia 2007r., z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1), k. 166 – 167,

zeznania świadka Ł. M., k. 74, 311 – 312,

wypowiedzenia umowy kredytowej z 04.09.2012r., k. 273 – 276.

Przesyłki pocztowe zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytowej zostały przesłane oskarżonemu listami poleconymi za potwierdzeniem odbioru na adresy: ul. (...), (...)-(...) S. oraz Ż. (...), (...)-(...) Ż.. Przesyłka skierowana na adres zamieszkania oskarżonego w S., pomimo awizacji poczty nie została podjęta przez A. C. (1) i w dniu 05 października 2012r. została zwrócona do nadawcy.

Dowód:

zeznania świadka Ł. M., k. 74, 311 – 312,

kserokopia przesyłek pocztowych, k. 245 – 248.

Z uwagi na zaprzestanie spłaty kredytu A. C. (1) próbował zwrócić samochód M. (...) nr rej. (...), tak jak inne pojazdy, na parking aut poleasingowych we W., lecz nie został on tam przyjęty. Wobec utrudnionego kontaktu z G. Bankiem, oskarżony postawił pojazd w pobliżu swojego miejsca zamieszkania w S.. Samochód nie był używany przez oskarżonego.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1), k. 166 – 167,

zeznania świadka A. C. (2), k. 125.

Pismem z dnia 15 kwietnia 2015r. A. C. (1) zwrócił się do (...) Bank S.A. Oddziału w J. o zdjęcie cesji z pojazdu M. nr rej. (...), celem umożliwienia mu jego zezłomowania. Pismo oskarżonego pozostało bez odpowiedzi.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1), k. 166 – 167,

zeznania świadka A. C. (2), k. 125,

kserokopia pisma z 15.04.2015r. wraz z dowodem nadania, k. 164 – 165.

W dniu 19 października 2014r. wierzytelność wynikająca z umowy kredytowej nr (...) została przelana przez (...) Bank S.A. na (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W.. Działający w imieniu tej firmy (...) S.A. zlecił w dniu 07.08.2015r. firmie (...) sp. z o.o. w L. podjęcie czynności windykacyjnych. Latem 2017r. inspektor terenowy firmy (...) dokonał inspekcji terenowych pod adresami Ż. 75F/1, (...)-(...) Ż. oraz ul. (...), (...)-(...) S., lecz nie udało mu się skontaktować z A. C. (1).

Dowód:

umowa przelewu wierzytelności, k. 12 – 19,

umowa w zakresie windykacji wierzytelności, k. 20 – 25,

zeznania świadka Ł. M., k. 74, 311 – 312.

Z uwagi na brak kontaktu z oskarżonym (...) S.A. w październiku 2017r. skierował do A. C. (1) na adresy: ul. (...), (...)-(...) S. oraz Ż. 75F/1, (...)-(...) Ż. pismo wzywające go do wydania pojazdu M. (...) nr rej. (...). Przesyłka pocztowa przesłana do miejsca zamieszkania oskarżonego w S. po podwójnym awizowaniu i nie podjęciu przez adresata została zwrócona do nadawcy. Druga z przesyłek, również nie została doręczona oskarżonemu i powróciła z adnotacją „adresat wyprowadził się”.

Dowód:

wezwania do wydania pojazdu, k. 31 – 34,

zeznania świadka Ł. M., k. 74, 311 – 312.

W dniu 06 lipca 2018r. pojazd M. (...) nr rej. (...), o aktualnej wartości 22.000 zł, po uprzednim zajęciu przez Policję został przekazany pracownikowi spółki (...).

Dowód:

pokwitowanie, k. 130,

zeznania świadka Ł. M., k. 74, 311 – 312.

Oskarżony A. C. (1) ma 42 lata, jest żonaty, posiada troje dzieci na utrzymaniu. Oskarżony prowadzi działalność gospodarczą (...), osiąga miesięcznie około 3 – 4 tys. zł. Nie był karany sądownie za przestępstwa.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1), k. 166 – 167,

informacja z Krajowego Rejestru Karnego, k. 100.

Oskarżony A. C. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Oskarżony oświadczył, że nie posiadał wiedzy, że był wzywany do zdania samochodu M. (...), wskazując na niewłaściwe działanie Urzędu Pocztowego w jego miejscu zamieszkania i problemy z doręczaniem przesyłek. Wyjaśnił, że próbował bezskutecznie oddać pojazd w 2012r. na parking aut poleasingowych we W. przy ul. (...), tak jak pozostałe samochody, których nie był w stanie spłacić. A. C. (1) podniósł również, że zarówno on jak i jego żona usiłowali nawiązać kontakt z G. Bankiem w sprawie pojazdu lecz nie byli w stanie uzyskać telefonicznie żadnych informacji. Dodał, iż jego pismo z prośbą o zezłomowanie samochodu pozostało ze strony Banku bez odpowiedzi.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd oparł się na dowodach wymienionych w pierwszej części uzasadnienia, nie mając zastrzeżeń co do ich wiarygodności. Zajmując powyższe stanowisko sąd wziął pod uwagę ich spójny i logiczny charakter oraz to, że wzajemnie korespondowały ze sobą.

Na podstawie analizy całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, sąd uznał iż nie daje on wystarczających podstaw do przyjęcia, że oskarżony A. C. (1) zrealizował swoim zachowaniem ustawowe znamiona zarzucanego mu występku z art. 284 § 2 k.k.

Przestępstwo określone w art. 284 § 2 k.k. należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Kodeks wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest włączenie powierzonej rzeczy do majątku sprawcy lub postępowanie z nią jak z własną w inny sposób. Wyklucza to możliwość popełnienia tego przestępstwa z zamiarem wynikowym. Istotnym elementem strony podmiotowej sprzeniewierzenia nie jest sam fakt odmowy wydania rzeczy powierzonej, lecz powody niezwrócenia, a więc wola włączenia rzeczy do swojego majątku lub wola postępowania z nią jak z własną (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 14 stycznia 2003 r., II KKN 273/01). Dla przypisania czynu z art. 284 § 1 k.k. niezbędne jest ustalenie, że sprawca tego czynu musi działać w ściśle określonym celu, którym jest przywłaszczenie „cudzej” rzeczy (mienia) - z zamiarem trwałego włączenia przedmiotu przestępstwa do swojego majątku, a nie zatem tylko z zamiarem bezprawnego władania rzeczą. Nie wystarczy przy tym, by godził się na możliwość przywłaszczenia – musi on bowiem tego chcieć i musi to być jego celem. Jest to bowiem przestępstwo umyślne, którego stronę podmiotową charakteryzuje szczególny zamiar bezpośredni kierunkowy określany jako animus rem sibi habendi – definitywnego uczynienia cudzej rzeczy jako własnej i musi on być bezsprzeczny (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie - II Wydział Karny z dnia 6 czerwca 2018 r., II AKa 76/18).

Zdaniem sądu wyjaśnienia złożone przez A. C. (1), w powiązaniu z treścią zeznań A. C. (2), Ł. M. oraz dowodami o charakterze materialnym nie pozwalają przypisać oskarżonemu działania z zamiarem przywłaszczenia pojazdu m-ki M. nr rej. (...). Sam A. C. (1) zaprzeczył stawianemu mu zarzutowi wskazując, iż podejmował działania zmierzające do jego zwrotu, w sytuacji gdy nie był w stanie wywiązywać się z rat kredytowych. Oskarżony przedłożył na tę okoliczność m.in. potwierdzenie przesłania pisma do G. Bank stanowiącego prośbę o umożliwienie zezłomowania pojazdu. Wersja zdarzenia podana przez oskarżonego znajduje potwierdzenie w zeznaniach jego żony A. C. (2), która także wskazała na bezskuteczne próby nawiązania kontaktu z kredytodawcą w celu zwrotu pojazdu. Co istotne okoliczności te nie zostały zdaniem sądu skutecznie zakwestionowane przez dowody dołączone do aktu oskarżenia jak i zgromadzone podczas postępowania przed sądem. Z dokumentów uzyskanych w toku postępowania wynika bowiem, że pierwsze wezwanie skierowane do A. C. (1) o zwrot pojazdu po wypowiedzeniu umowy kredytowej zostało przesłane dopiero w październiku 2017r. przez (...) S.A., działającą w imieniu firmy, która nabyła w drodze cesji wierzytelność G. Banku wobec oskarżonego. Do tego czasu brak jest jakiegokolwiek dokumentu który wskazywałby na wysunięcie żądania zwrotu pojazdu zgodnie z §10 umowy przewłaszczania na zabezpieczenia z dnia 08.08.2007r. Okoliczność tę potwierdził w swoich zeznaniach świadek Ł. M., który podał, że z dokumentów jakie posiadał wynika, że przed działaniami podjętymi przez firmę (...) nie były prowadzone żadne czynności zmierzające do odzyskania samochodu m-ki M. (...). Mając powyższe na uwadze wskazać należy, iż z działań podjętych przez firmę (...) oraz LifeBelt również nie wynika to, aby oskarżony działał z zamiarem przywłaszczenia samochodu M. (...). Pisma jakie zostały skierowane do oskarżonego nie zostały bowiem przez niego odebrane. Również windykator nie nawiązał z nim osobistego kontaktu. W takiej sytuacji nie sposób twierdzić wbrew wyjaśnieniom oskarżonego, że miał on wiedzę o wysuwanym wobec niego żądaniu zwrotu pojazdu, lecz mimo to celowo tego nie czynił. Wersję podaną przez oskarżonego potwierdzają zdaniem sądu nie tylko przytoczone przez niego i jego żonę okoliczności, ale również zachowanie A. C. (1) w toku postępowania. Już bowiem od momentu dowiedzenia się o toczącym wobec niego postępowaniu oskarżony deklarować chęć i gotowość zwrotu pojazdu uprawnionemu podmiotowi, co ostatecznie nastąpiło.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. uniewinnił oskarżonego od zarzucanego mu czynu i obciążył kosztami postępowania Skarb Państwa.

Sędzia Radosław Gluza

.