Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 04 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w IV Wydziale Karnym – Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Kropiewnicka

Sędziowie: SSO Stanisław Jabłoński (spr.) SSR del.do SO Sławomir Pałka

Protokolant: Aneta Malewska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej – T. F.

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 04 marca 2013 r.

w sprawie przeciwko J. G.

podejrzanemu o czyn z art. 280 § 1 kk i inne

zażalenia wniesionego przez prokuratora

na postanowienie Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej

z dnia 07 lutego 2013 r., sygn. akt II Kp 97/13

w przedmiocie odmowy zastosowania tymczasowego aresztowania

na mocy art. 437 § 1 kpk

p o s t a n o w i ł:

zażalenia prokuratora nie uwzględnić i zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 07 lutego 2013 r., sygn. akt II Kp 97/13 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej nie uwzględnił wniosku o zastosowanie wobec J. G. środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Powyższe postanowienie zaskarżył prokurator zarzucając:

1.  obrazę przepisu art. 258 § 2 kpk mająca wpływ na treść orzeczenia poprzez niezastosowanie wobec J. G. środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania w sytuacji, gdy zarzucono podejrzanemu popełnienie przestępstwa z art. 280 § 1 kk, którego górna granica ustawowego zagrożenia wynosi 12 lat pozbawienia wolności;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść przez niesłuszne przyjęcie, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje na duże prawdopodobieństwo, że podejrzany popełnił zarzucane mu przestępstwo, podczas gdy prawidłowa ocena dowodów, zwłaszcza zeznań pokrzywdzonego, konfrontacji i okazania, a nadto zaświadczenia lekarskiego prowadzi do wniosków przeciwnych.

W konkluzji prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez zastosowanie w stosunku do podejrzanego tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszym rzędzie podnieść należy, iż nie ma racji bytu drugi z zarzutów sformułowanych przez skarżącego, jako że analiza treści zaskarżonego postanowienia wskazuje, iż Sąd Rejonowy nie kwestionował bynajmniej stwierdzenia, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie uprawdopodabnia fakt popełnienia przez J. G. zarzucanego mu występku. Sąd ten uznał jedynie, iż brak jest procesowych przesłanek szczególnych ku temu, by wobec osoby podejrzanego zastosować tymczasowe aresztowanie.

Z poglądem tym nie sposób polemizować.

Przede wszystkim trafnie konstatuje Sąd Rejonowy, iż okoliczności niniejszej sprawy, w tym incydentalność zachowania J. G. czy dotychczasowy tryb jego życia, nie wskazują bynajmniej na to, iż względem podejrzanego orzeczona zostanie surowa kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia wykonania.

Należycie też Sąd ów zauważa, że nie zachodzą okoliczności określone w art. 258 § 1 pkt 1 i 2 kpk, które stosowanie tymczasowego aresztowania ewentualnie mogłyby uzasadnić.

Materiał dowodowy w sprawie został już w przeważającej części zgromadzony, zaś zrealizowanie czynności wskazanych przez prokuratora we wniosku nie wymaga bynajmniej izolacji podejrzanego. Zarówno M. M., jak i pokrzywdzony złożyli już zeznania, a ewentualność podejmowania przez J. G. prób bezprawnego oddziaływania na twierdzenia w/w osób wydaje się nikła. Dotyczy to zwłaszcza M. M., który, jak wynika z akt, jest byłym bokserem, zdaniem podejrzanego to on właśnie zadał mu ciosy, po których stracił przytomność i to przed nim uciekał, trudno tym samym wnioskować, by J. G. próbował nawiązywać z nim kontakt, nie wspominając o próbie oddziaływania na treść składanych przez M. M. zeznań. Podejrzany nie ma też możliwości wpływania na biegłych z zakresu medycyny sądowej czy psychiatrii.

Także obawa ukrywania się nie znajduje uzasadnienia. Podejrzany ma stałe miejsca zamieszkania, ma rodzinę, swoje zachowanie uznaje za incydentalne. W tych okolicznościach wskazywanie, iż (...) nie gwarantuje jego stawiennictwa na wezwanie organów ścigania wydaje się być wnioskiem zbyt dalekoidącym.

Tak argumentując Sąd Odwoławczy przychylił się do stanowiska Sądu Rejonowego i zaskarżone postanowienie utrzymał w mocy.