Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Kilczewska

Sędziowie SSO Anna Bałazińska-Goliszewska

SSR del. do SO Krzysztof Nowicki (spr.)

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Tomasza Fedyka

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2013 r.

sprawy K. S. (1)

oskarżonego o przestępstwa z art. 174 § 1 k.k. oraz z art. 224§ 2 k.k. i z art. 157§ 2 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k. oraz z art. 178 a § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej

z dnia 18 września 2012 r. sygn. akt II K 529/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej) na rzecz adwokata J. K. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i ⁶⁰/100, w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 1382/12

UZASADNIENIE

M. S. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 31 marca 2012 roku we W. sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo katastrofy w ruchu lądowym w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości i nie posiadając uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych podjął ucieczkę przed chcącym zatrzymać go do kontroli drogowej patrolem Policji, podczas której poruszał się z nadmierną prędkością po ulicach miasta, nie stosował się do znaków drogowych, uszkodził jeden ze znaków drogowych, zmuszał uczestników ruchu jadących z naprzeciwka do zjeżdżania na pobocze jezdni w celu uniknięcia kolizji, a pieszych do opuszczania toru jego jazdy tj. o czyn z art. 174 § 1 k.k.;

II. w dniu 31 marca 2012 roku we W. gwałtownie ruszając stosował groźbę uszkodzenia ciała poprzez potrącenie prowadzonym przez siebie pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) w celu zmuszenia funkcjonariuszy Policji do zaniechania prawnej czynności służbowej zatrzymania go, w wyniku czego uderzył prawym bokiem pojazdu w prawą nogę sierż. sztab P. M. powodując u niego drobne, powierzchowne otarcia naskórka na powierzchni zewnętrznej kolana prawego, bólowe ograniczenie ruchomości kolana prawego, bolesność uciskową i zaburzenia czucia w zakresie podudzia prawego, tj. obrażenia które naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej dni 7 oraz uderzył lewym bokiem pojazdu w lewą stronę ciała sierż. Ł. M. powodując jego upadek w skutek czego doznał on bolesności uciskowej w zakresie kończyn prawych tj. o czyn z art. 224§ 2 k.k. i art. 157§ 2 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k.;

III. w dniu 31 marca 2012r. we W. znajdując się w stanie nietrzeźwości z zawartością 0,83 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) tj. o czyn z art. 178 a § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej z dnia 18 września 2012 r., w sprawie II K 529/12, K. S. (1) został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 174 § 1 k.k. wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 42 § 1 k.k. w zw. z art. 39 pkt 3 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat. K. S. (1) został uznany ponadto za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, oraz uznano go za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierza mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 39 pkt 3 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat,

Sąd na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył oskarżonemu orzeczone kary i wymierzył mu karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 90 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 85 kk połączył oskarżonemu zakazy prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczone w punktach II i V części dyspozytywnej wyroku i wymierza mu łączny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.

Ponadto Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w dniach od 31 marca 2012 roku do 19 czerwca 2012 roku, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności. Sąd zasądził też od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. K. kwotę 1195,56 złotych tytułem nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, zaś na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i nie wymierzył mu opłaty.

Od powyższego wyroku oskarżony złożył apelację za pośrednictwem swojego obrońcy. Zaskarżył wymieniony wyrok w części orzeczenia o karze i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art.. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił mu:

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, w tym zwłaszcza art. 4 k.p.k., art.7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą na dokonaniu przez Sąd I instancji dowolnej oceny materiału dowodowego w części dotyczącej demoralizacji młodocianego sprawcy i prognozy kryminologicznej, a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, w tym zwłaszcza, że K. S. (1) mimo młodego wieku jest osobą zdemoralizowaną.

Ponadto zarzucił:

- obrazę przepisów prawa materialnego poprzez brak zastosowania art. 54 § 1 k.k.

- rażącą niewspółmierność kary wynikającą z niezastosowania instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania w oparciu o art. 69 k.k.

Podnosząc przedstawione zarzuty, na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o:

- zmianę wyroku przez zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na lat trzy i oddanie oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora bądź stosownego stowarzyszenia lub organizacji społecznej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest oczywiście bezzasadna.

Wbrew podniesionym w nich zarzutom, Sąd Rejonowy nie dopuścił się w toku wyrokowania naruszenia przepisów prawa procesowego, ani też obrazy przepisów prawa materialnego poprzez brak zastosowania art. 54 § 1 k.k.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut obrazy art. 7 k.p.k., bowiem Sąd Rejonowy dokonał trafnej (uwzględniając zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego) oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wyciągając logiczne i właściwe wnioski z przeprowadzonych dowodów, co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu, a także rozstrzygnięcia w zakresie wymierzonej kary. Sąd Okręgowy nie dostrzegł też w tym zakresie uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu z urzędu.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy uznał ustalenia Sądu pierwszej instancji w całości za własne. Tym samym należało traktować jako zbędne szczegółowe powtarzanie ich w treści niniejszego uzasadnienia.

Nie można też zgodzić się z twierdzeniami apelacji, iż Sąd Rejonowy przy ocenie przeprowadzonych dowodów nie uwzględnił tego, że policjanci w przypadku użycia broni, mieli oczywisty interes w tym, aby eskalować w swych zeznaniach jego zachowanie zarówno w toku ucieczki jak i zatrzymania. Sąd pierwszej instancji opisał przyczyny przyznania wiarygodności słuchanym w sprawie świadkom. Podkreślić należy, że relacja policjantów była spójna i wzajemnie się uzupełniająca, także tych którzy nie strzelali i przy czynnościach z oskarżonym mieli mniej istotną rolę. Ponadto zeznania policjantów znajdują potwierdzenie z zapisu video z oględzin w dokumentacji zdjęciowej i w opinii sądowo-lekarskiej pokrzywdzonego. Z dwóch pierwszych dowodów wynika miejsce i ilość oddanych strzałów (uprawdopodabnia to oddanie strzałów ostrzegawczych, choć oskarżony twierdził, że słyszał tylko dwa strzały). Widać też uszkodzenia samochodu powstałe w wyniku uderzeń w przeszkody oraz uszkodzone drzewa i krzewy rosnące w odległości większej niż szerokość samochodu od skraju jezdni.

Podsumowując tę część rozważań, Sąd Okręgowy nie podziela zarzutu naruszenia przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k., art.7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., Sąd Rejonowy nie obraził też przepisów art. 54 § 1 k.k.

Po pierwsze trudno zgodzić się z twierdzeniem, że oskarżony działał w panice i to może być istotną okolicznością łagodzącą. Oskarżony najpierw jechał autem stanie nietrzeźwości i bez wymaganych uprawnień do jego kierowania. Samochód stanowił jego własność, zaś sam potrafił nim dobrze kierować, więc musiał już to robić wielokrotnie. Już ta okoliczność może świadczyć o pewnym stopniu demoralizacji. Następnie K. S. nie chcąc się zatrzymać do kontroli drogowej dokonał wielu czynności, z których każda dla przeciętnego kierowcy nie byłaby możliwa do akceptacji. Można tu wymienić m. in. uszkodzenie jednego ze znaków drogowych, zmuszanie uczestników drogowych jadących z naprzeciwka do zjeżdżania na pobocze jezdni w celu uniknięcia kolizji a pieszych do opuszczania toru jego jazdy. Nie była to krótka jazda w czasie której oskarżony nie miał czasu zastanowić się nad tym co robi. Przejechał on z centrum miasta (ul. (...)) aż na N.. Stanowi to odcinek wielu kilometrów w terenie zabudowanym, co z natury ruchu w takim terenie wymaga znacznego czasu, aby go przebyć. Oskarżony dwukrotnie zatrzymywał się i podejmował dalszą próbę ucieczki, uderzając dwóch z policjantów kierowanym pojazdem. Zaznaczyć należy, iż w ocenie biegłego K. S. naraził pokrzywdzonego na nastąpienie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 k.k.

Niezależnie od powyższych uwag podkreślenia wymaga jeszcze jedna kwestia. Słusznie podnosi obrońca, że Sąd wymierzając karę młodocianemu powinien kierować się przede wszystkim kierować się tym, aby sprawcę wychować (art. 54 § 1 k.k.). Trudno natomiast zgodzić się z twierdzeniem, że warunkowe zawieszenie wykonania kary wobec oskarżonego pozwoli na osiągnięcie wobec niego celów wychowawczych. Zobowiązanie do kierowania się wobec młodocianego przede wszystkim celem wychowawczym przy wymiarze kary nie musi oznaczać jego łagodniejszego traktowania niż dorosłego (por. Kodeks karny. Komentarz, pod. red. A. Grześkowiak, uwagi do art. 54, legalis 2012 oraz opisane tam rządowe uzasadnienie do projektu obwiązującego kodeksu karnego). Sąd Okręgowy podziela w pełni stanowisko Sądu Najwyższego, że przy orzekaniu warunkowego zawieszenia wykonania kary uwzględnia się nie tylko dane o osobie sprawcy, ale też ogólne dyrektywy wymiaru kary (por. wyrok Sądu Najwyższego z 14.06.2006 r. WA 19/06, OSNwSK, Nr 1, poz. 124). Dyrektywy wymiaru kary podane przez Sąd Rejonowy nie przemawiają za zastosowaniem warunkowego zawieszenia wykonania kary. W szczególności można tutaj wskazać społeczną szkodliwość opisanych wcześniej zachowań oskarżonego oraz zagrożenie jakie wiązało się z popełnieniem czynów za które został skazany. Zachowanie takie wiązało się zagrożeniem zdrowia lub nawet życia dla innych ludzi. Dotyczy to nie tylko interweniujących policjantów, ale także pieszych lub kierowców pojazdów, którzy znajdowali się pobliżu trasy, która oskarżony się poruszał.

Oskarżony nie był karany sądownie, co w szczególności uwzględniając jego młody wiek nie można uznać za przesłankę łagodzącą. Natomiast sam przyznał, że w przeszłości stawał przed sądem dla nieletnich za kradzieże, pobicia, włamania i przebywał w ośrodkach szkolno- wychowawczych, z których uciekał.

Tym samym Sąd Okręgowy nie podziela zarzutów apelacji, jednocześnie nie dopatrzył się w postępowaniu prowadzonym przez Sąd pierwszej instancji ani w wydanym orzeczeniu uchybień, które wymagałyby zmiany bądź uchylenia wyroku z urzędu.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze zostało oparte o treść art. 634 w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. nr 49, poz. 223, z późn. zm.).

Koszty tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd oparł na przepisie § 14 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348).