Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Agata Regulska (spr.)

Sędziowie SSO Dorota Kropiewnicka

SSO Aleksander Ostrowski

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Tomasza Fedyka

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2013 r.

sprawy G. O. (1) i S. P. (1)

oskarżonych o przestępstwa z art. 158 §1 kk i art. 157 § 1 i 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego G. O. (1) oraz obrońcę S. P. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego w Trzebnicy

z dnia 17 kwietnia 2013 r. sygn. akt II K 48/11

I.  uchyla zaskarżony wyrok co do oskarżonego S. P. (1) i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Trzebnicy do ponownego rozpoznania;

II.  zmienia zaskarżony wyrok co do oskarżonego G. O. (1) w ten sposób, że:

a)  z opisu czynu przypisanego oskarżonemu G. O. (1) w pkt IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku eliminuje słowa „i tułowiu”,

b)  orzeczoną w pkt VII części dyspozytywnej wyroku od oskarżonego G. O. (1) na rzecz pokrzywdzonej J. D. nawiązkę obniża do kwoty 2000 zł (dwóch tysięcy);

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego G. O. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej J. D. kwotę 504 zł tytułem zwrotu kosztów udziału jej pełnomocnika procesowego w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zasądza od oskarżonego G. O. (1) na rzecz Skarbu Państwa przypadające od niego koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 300 złotych za II instancję.

Sygn. akt IVKa 926/13

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Trzebnicy oskarżyła:

M. C. (1), S. C., P. K., G. O. (1), S. P. (1) i B. P. (1),

o to, że:

I.  w dniu 11 sierpnia 2010 r. w Ż. przy ul. (...) brali udział w bójce w ten sposób, że zadawali ciosy rękoma i kopali nogami po całym ciele powodując u:

- P. K. obrażenia w postaci: urazu głowy z raną tłuczoną wargi dolnej, licznych podbiegnięć krwawych z otarciami naskórka na twarzy, tułowiu i kończynach, które to spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała na czas poniżej dni siedmiu, powodując narażenie wymienionego na utratę życia bądź wystąpienia skutku określonego w art. 156§1 kk i art. 157§1 kk,

- S. C. obrażenia w postaci: urazu głowy z utratą przytomności, podbiegnięć krwawych i otarć naskórka na twarzy, tułowiu, kończynach górnych i dolnych i dolnych, obrzęku nosa i powiek oka lewego ze zwężeniem szpary powiekowej, które to spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała na czas powyżej dni 7 powodując narażenie wymienionego na utratę życia bądź wystąpienia skutku określonego w art. 156§1 kk i art. 157§1 kk,

- M. C. (1) obrażenia w postaci: urazu twarzy w okolicy nosa, które to spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała na czas poniżej dni siedmiu,

- B. P. (1) obrażenia w postaci: otarcia naskórka, podbiegnięć krwawych na twarzy, obu kończynach górnych i klatce piersiowej, obrzęk stawu skokowego prawego, obu rąk i twarzy, które to spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała na cza poniżej dni siedmiu,

tj. przestępstwo z art. 158§1 kk i art. 157§1 i 2 kk w zw. z art. 11§2 kk,

oraz

B. P. (1), G. O. (1), S. P. (1)

o to, że:

II. w dniu 11 sierpnia 2010r. w Ż. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu dokonali pobicia D. P. (1) w ten sposób, że zadawali ciosy rękoma po całym ciele powodując u wymienionego obrażenia w postaci: urazu głowy z raną w okolicy potyliczno – ciemieniowej, które to spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała na czas powyżej dni 7 powodując narażenie wymienionego na utratę życia bądź wystąpienia skutku określonego w art. 156§1 kk i art. 157§1 kk,

tj. o przestępstwo z art. 158§1 kk i art. 157§2 kk w zw. z art. 11§2 kk,

oraz

G. O. (1) o to, że:

II.  w dniu 11 sierpnia 2010r. w Ż. przy ul. (...) chwycił od tyłu i pchnął na ścianę, następnie kopał po kończynach dolnych i tułowiu J. D. powodując u wymienionej obrażenia w postaci stłuczenia okolicy stawu ramiennego lewego, które to spowodowały u niej naruszenie czynności narządu ciała na czas poniżej dni siedmiu,

tj. przestępstwo z art. 157§2 kk.

.

Wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2013r. (sygnatura akt: IIK 48/11) Sąd Rejonowy w Trzebnicy, II Wydział Karny:

I.  uniewinnił oskarżonych M. C. (1), S. C. i P. K. od czynu zarzucanego im w punkcie I części wstępnej wyroku;

II.  uznał oskarżonego G. O. (1), S. P. (1) i B. P. (1) za winnych tego, że: w dniu 11 sierpnia 2010 r. w Ż. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu pobili M. C. (1), S. C. i P. K. w ten sposób, że zadawali im ciosy rękoma i kopali nogami po całym ciele powodując u:

- P. K. obrażenia w postaci: urazu głowy z raną tłuczoną wargi dolnej, licznych podbiegnięć krwawych z otarciami naskórka na twarzy, tułowiu i kończynach, które to spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała na czas poniżej dni siedmiu, powodując narażenie wymienionego na utratę życia bądź wystąpienia skutku określonego w art. 156§1 kk i art. 157§1 kk,

- S. C. obrażenia w postaci: urazu głowy z utratą przytomności, podbiegnięć krwawych i otarć naskórka na twarzy, tułowiu, kończynach górnych i dolnych i dolnych, obrzęku nosa i powiek oka lewego ze zwężeniem szpary powiekowej, które to spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała na czas powyżej dni 7 powodując narażenie wymienionego na utratę życia bądź wystąpienia skutku określonego w art. 156§1 kk i art. 157§1 kk,

- M. C. (1) obrażenia w postaci: urazu twarzy w okolicy nosa, które to spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała na czas poniżej dni siedmiu,

tj. występku z art. 158§1 kk i art. 157§1 i 2 kk w zw. z art. 11§2 kk i za to na podstawie art. 157§1 kk wymierzył każdemu z nich karę 2 lat pozbawienia wolności,

III.  uznał oskarżonego G. O. (1), B. P. (1) i S. P. (1) za winnych zarzucanego im czynu, opisanego w pkt II części wstępnej wyroku tj. występku z art. 158§1 kk w zw. z art. 157§2 kk w zw. z art. 11§2 kk i za to na podstawie art. 158§1 kk w zw. z art. 11§3 kk wymierzył każdemu z nich karę 1 roku pozbawienia wolności,

IV.  uznał oskarżonego G. O. (2) za winnego zarzucanego mu czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku tj. występku z art. 157§2 kk i za to na podstawie art. 157§2 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

V.  na podstawie art. 85 kk i art. 86§1 kk połączył oskarżonemu B. P. (1) i S. P. (1) orzeczone w pkt II – III oraz oskarżonemu G. O. (1) orzeczone w pkt II – IV kary pozbawienia wolności i wymierzył każdemu z nich karę łączną 2 lat pozbawienia wolności,

VI.  na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił oskarżonemu G. O. (1) i B. P. (1) wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 lat,

VII.  na podstawie art..46§2 k.k. orzekł od oskarżonego G. O. (1) na rzecz pokrzywdzonej J. D. nawiązkę w kwocie 5 000 zł (pięć tysięcy złotych);

VIII.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej w T. adw. W. O. oraz Kancelarii Adwokackiej w T. adw. M. J. kwotę po 2066,40 tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu w sprawie oskarżonych P. K. i S. C.,

IX.  na podstawie art. 88§1 kpk i art. 98§1 kpc zasądził od oskarżonego G. O. (1) kwotę 1239,84 zł na rzecz oskarżycielki posiłkowej J. D. tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika procesowego w sprawie;

X.  na podstawie art. 632 ust. 2 kpk kosztami procesu w zakresie dot. oskarżonych P. K., S. C. i M. C. (1) obciążył Skarb Państwa,

XI.  zasądził od oskarżonych G. O. (1), S. P. (1) i B. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa po 1/6 kosztów postępowania oraz obciążył każdego z nich opłatą w kwocie po 300 zł.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżony G. O. (1) osobiście oraz oskarżony S. P. (1) za pośrednictwem swojego obrońcy.

W treści pisma oskarżonego O. zarzucono zaskarżonemu orzeczeniu:

1. mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, w związku z niewłaściwą oceną materiału dowodowego sprawy i ukształtowaniem przekonania Sądu na podstawie wybranych, a nie wszystkich dowodów, a polegający na nieprawidłowym uznaniu, iż swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 158§1 kk i art. 157§2 kk w zw. z art. 11§2 kk, gdyż – jak błędnie uznał Sąd – G. O. (1), S. P. (1), B. P. (1) działając wspólnie i w porozumieniu pobili M. C. (1), S. C., P. K. w ten sposób, że zadawali im ciosy rękoma i kopali nogami po całym ciele;

2. mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyrok, w związku z niewłaściwą oceną materiału dowodowego sprawy i ukształtowaniem przekonania Sądu na podstawie wybranych, a nie wszystkich dowodów, a polegający na nieprawidłowym uznaniu, iż swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 157§2 kk gdyż, jak błędnie uznał Sąd – chwycił od tyłu i pchnął na ścianę, następnie kopał po kończynach dolnych i tułowiu J. D. powodując u wymienionej obrażenia w postaci stłuczenia okolicy stawu ramiennego lewego, które to spowodowały u niej naruszenie czynności narządu ciała na czas poniżej dni siedmiu,

3 mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia rażącą obrazę przepisów postępowania która doprowadziła do dokonania błędnych ustaleń przez Sąd Rejonowy tj.:

a) art. 7 kpk, polegającą na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów,

b) art. 4 kpk oraz art. 5 §2 kpk polegającą na rozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego zamiast na jego korzyść. Ponadto nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a tym samym poprzez naruszenie tych zasad przyjęcie de facto przez Sąd zasadę domniemania winy oskarżonego,

4. z ostrożności procesowej na zasadzie art. 427§1 i 2 w zw. z art. 438 pkt 4 kpk zarzucono rażącą niewspółmierność kary wyrażającą się w dysproporcji pomiędzy karą wymierzoną, a sprawiedliwą i zasłużoną.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę wyroku przez uniewinnienie go od zarzutów, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W treści apelacji obrońcy oskarżonego S. P. (1) zarzucono zaskarżonemu wyrokowi:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że oskarżony ten w dniu 11 sierpnia 2010r. w Ż., działając wspólnie i w porozumieniu pobił M. C. (1), S. C. i P. K. podczas, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym głównie analiza zeznań wszystkich świadków tego zdarzenia, nie dostarczył dowodów potwierdzających takie ustalenia;

- błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony S. P. (1) w dniu 11 sierpnia 2010r. w Ż. działając wspólnie i w porozumieniu dokonał pobicia D. P. (2), podczas gdy dokładna analiza zebranego materiału dowodowego nie prowadzi do takich ustaleń,

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na pominięciu istotnej kwestii związanej z użyciem gazu przez oskarżycielkę posiłkową J. D. w tym użycie go w stosunku do oskarżonego S. P. (1), co potwierdzają zeznania większości świadkow i osób uczestniczących w zajściu, a tym samym nieuwzględnienie tej okoliczności w kontekście realnych możliwości popełnienia przez tego oskarżonego zarzucanych mu czynów,

- obrazę przepisów postępowania, która mogłą mieć wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 410 kpk oraz art. 424§1 pkt 1 kpk poprzez nie dokonanie w sposób prawidłowy uzasadnienia swojego wyroku ograniczając się jedynie do sumarycznego przedstawienia pewnej tylko części dowodów bez prawidłowego omówienia wszystkich dowodów i dokonania ich racjonalnej oceny w konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym co w szczególności dotyczy również tej części materiału dowodowego, która jest na korzyść oskarżonego, jak zeznania świadków, które nie potwierdzają jego uczestnictwa w przedmiotowym zajściu lub też pominięta przez Sad okoliczności użycia m.in. w stosunku do oskarżonego, gazu,

Ponadto z ostrożności procesowej wyrokowi temu zarzucam rażącą niewspółmierność orzeczonej w stosunku go oskarżonego kary bez warunkowego zawieszenia jej wykonania w kontekście zarzuconej mu roli, jaką miał odegrać w przedmiotowym zdarzeniu, przy uwzględnienia warunkowego zawieszenia wykonania kar w stosunku do pozostałych oskarżonych.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę wyroku przez uniewinnienie go od zarzutów, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja wywiedziona przez oskarżonego G. O. (1) nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzuty apelacji wywiedzionej w sprawie, wskazujące na dopuszczenie się przez Sąd I instancji obrazy przepisów postępowania, która skutkowała dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych w odniesieniu do oskarżonego G. O. (1) są, zdaniem Sądu Odwoławczego, chybione. Dokładna analiza akt sprawy oraz treści uzasadnienia pozwala stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego obrońcy tego oskarżonego, Sąd Rejonowy nie naruszył obowiązującej procedury gromadząc i ujawniając dowody, a dokonując ustaleń faktycznych wskazał które z nich, dlaczego i w jakim zakresie stały się ich podstawą. Zasadność ocen wyprowadzonych przez Sąd I instancji odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania.

W ocenie Sądu Odwoławczego całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie dawał wystarczające postawy, by uznać oskarżonego G. O. (1) za winnego popełnienia czynów, w kształcie i kwalifikacjach prawnych opisanych w części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. W odniesieniu do czynu z art. 157§2 kk w jego opisie należało dokonać jedynie niewielkiej korekty – o czym poniżej.

Analiza dowodów nie pozostawiała wątpliwości odnośnie tego, że G. O. (1) brał czynny udział w zajściu na klatce schodowej kamienicy we W., przy ul. (...). Był on jedną z wielu osób, które przybiegły tam w odzewie na informację B. P. (1) o tym, że został pobity przez braci C.. O tym, że G. O. (1) był osobą uczestniczącą w zajściu na klatce schodowej (uderzał pięściami P. K. i M. C. (1)), wbrew temu, co wskazuje apelujący, przekonują nie tylko relacje osób, które zostały tam pobite. W treści swych zeznań, obiektywny (przypadkowy) świadek zdarzenia na klatce schodowej, a następnie pokrzywdzony – D. P. (2), wskazał w sposób pewny, że gdy wyszedł na ulicę zobaczył w korytarzu domu kilku mężczyzn bijących pięściami po całym ciele leżącego na podłodze chłopaka. Następnie, gdy po tym jak wezwał Policję, ubrał się i wyszedł ponownie został zaatakowany przez trzech mężczyzn, których to uprzednio widział w grupie napastników. D. P. (2) wskazując personalia tych osób podał, że byli to: „B. P. (1), chłopak o nazwisku O. ksywa G., a trzeciego nie znam, prawdopodobnie brat P.” (k: 128). Świadek szczerze przyznał, że trzeciego z nich nie zna, co czyni tym bardziej wiarygodnym pewne rozpoznanie dwóch pierwszych ( w tym G. O. (1)). Nie sposób również uznać za niewiarygodne zeznań H. P.. Choć nie widziała ona przebiegu zdarzenia i, jak szczerze przyznała, początkowo słysząc hałasy i wołanie o pomoc zareagowała na nie jedynie pogłośnieniem telewizora, to podała jednocześnie istotny szczegół. Wskazała bowiem, że słyszała głos wołający „G. czy też H. chodu”. Łatwo można zatem skojarzyć powyższe z pseudonimem (...) O., którym posługują się jego koledzy, wnioskując logicznie o jego obecności w trakcie zdarzenia. Zeznania składane przez w/w świadka w toku postępowania przygotowawczego cechowały się spontanicznością, a twierdzenia apelującego oskarżonego O. o tym, że akurat podany (i to częściowo błędnie) pseudonim oskarżonego miałby zostać świadkowi przez kogoś zasugerowany pozostają małoprawdopodobne.

Apelujący oskarżony O. zarzucił Sądowi Rejonowemu, że pominął przy ustaleniach stanu faktycznego treść zeznań E. B., uznając, iż nie wniosły niczego do sprawy. Nie wskazał on jednak w jakim zakresie treść jej relacji mogłaby mieć znaczenie dla jego odpowiedzialności. E. B. nie wychodziła z Baru (...) w czasie zdarzenia i nie wskazywała w treści swych zeznań jakoby miała informacje na temat udziału O. w zajściu. Apelujący kwestionował również stanowisko Sądu orzekającego o niemożności budowania bezspornych ustaleń na relacjach świadków B. C., M. C. (2) oraz R. P. (1) z uwagi na ich relacje koleżeńskie z oskarżonym. Analizując jednak treść zeznań w/w osób Sąd Odwoławczy stwierdził, iż nie zawierały one treści mogących istotnie wpłynąć na ustalenia dot. oskarżonego O.. B. C. na rozprawie zeznał, iż w sprawie bójki nic nie wie. Od ojca dowiedział się jedynie, że „dwóch C. i K. pobili się z innymi mężczyznami”, a M. C. (2) podał, że nie doszedł nawet do miejsca zdarzenia, gdyż zawrócił po tym jak S. P. (1) został porażony gazem – wówczas to G. O. (1), B. i Ś. „szli w kierunku zadymy”. Trzeci z wymienionych przez apelującego świadków, którego zeznania Sąd Rejonowy miał niesłusznie pominąć (R. P. (2)) podawał sprzeczne informacje z tymi, które wskazywał M. C. (2) i które to nie mogły zostać uznane za prawdziwe w świetle pozostałego materiału zgromadzonego w sprawie. P. ( relacjonując po dwóch latach od zdarzenia) wykazał się zadziwiającą pamięcią w zakresie w jakim utrzymywał, że O. nie ruszał się spod Baru (...), nigdzie nie odchodził, a jednocześnie nie pamiętał w zasadzie niczego innego z tego wieczora. (nie widział innych oskarżonych, oskarżycielki posiłkowej, nie wie kto z pozostałych opuszczał lokal ).

Okoliczność udziału oskarżonego O. w zdarzeniu wskazywała od samego początku świadek J. D.. Zeznając po raz pierwszy podała, iż P. K. bił (...). Wskazała, iż „w pewnym momencie otrzymał od G. taki cios po którym osunął się na posadzkę i stracił przytomność”. Potem do bicia i kopania P. K., jak utrzymywała, dołączyli się inni, a następnie przenieśli agresję na S. C.. J. D., nie precyzując pozostałych napastników, z całym przekonaniem wskazywała, że „bił go na pewno G., którego chwyciłam za rękę i starałam się odciągnąć, lecz mi się to nie udawało (…) Kopał go i bił P. ten który zaczął oraz G. i trzeci chłopak, którego twarzy nie pamiętam” (k:9). Świadek wskazała również, że po tym jak próbowała własnym ciałem zasłaniać kolegę S. C. przed ciosami, oskarżony G. O. (1) chwycił ją za ramiona od tyłu, pchnął na ścianę, a gdy upadła ten kopał ją po nogach. Treść jej zeznań w tym zakresie pokrywa się z relacją świadka D. P. (2), wskazującego na fakt zakrywania swoim ciałem atakowanego chłopaka, a co za tym idzie pozostaje wiarygodna. Również okoliczność zastosowania wobec niej przemocy w postaci mocnego chwycenia za ramiona, rzucenia na ścianę i kopanie po kończynach znajduje uprawdopodobnienie w treści dokumentacji medycznej ( karty informacyjna ze szpitala, opinia sądowo – lekarska – k: 42, 64). Wynika z nich, że J. D. udzielono pomocy na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym w dwa dni po zdarzeniu. Rozpoznano stłuczenie okolicy lewego barku. Przeprowadzono również konsultację ortopedyczną i zalecono o oszczędzanie kończyny.

Reasumując, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie odnoszący się do oskarżonego G. O. (1), pozwalał Sądowi Rejonowemu na uznanie winy i sprawstwa tego oskarżonego w odniesieniu do czynów mu przypisanych za niebudzące wątpliwości. Sąd Odwoławczy jednocześnie z opisu czynu przypisanego temu oskarżonemu wyeliminował stwierdzenie o kopaniu pokrzywdzonej J. D. po tułowiu. Ustalenia w tym zakresie brak jest w stanie faktycznym. W materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie nie było z resztą ku temu żadnych podstaw. Sama pokrzywdzona w treści swoich zeznań nigdy nie wskazywała aby oskarżony kopał ją po tułowiu (a jedynie w nogi). Również z dokumentacji medycznej nie wynika, że doznała obrażeń w zakresie tułowia. Wskazanie zatem powyższego w treści zarzutu nie znajdywało jakiegokolwiek uzasadnienia.

Na akceptację Sądu Odwoławczego zasługują także przyjęte każdorazowo przez Sąd orzekający kwalifikacje prawne czynów.

Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do kwestionowania wymiaru kary, uznając, że Sąd I instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie i należycie uzasadnił swoje stanowisko.

Wymierzone G. O. (1) kary jednostkowe (jak i następnie łączna) są wynikiem wszechstronnej i wnikliwej analizy okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynów i jako spełniające wymogi zakreślone dyrektywami przepisu art.53 k.k. uznane musiały być za słuszne. Z pewnością wymierzone przez Sąd Rejonowy kary, mieszczące się w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nie mogą być uznane za nadmiernie surowe. W odniesieniu do przestępstwa pobicia Sąd Rejonowy ustalił, iż oskarżony był osobą bardzo agresywną i aktywnie uczestniczącą w zadawaniu ciosów, co nie mogło nie mieć znaczenia dla wymiaru kary.

Na orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania słusznie miały wpływ okoliczności dotyczące osoby oskarżonego, który to jest osobą niekaraną, prawidłowo funkcjonującą w społeczeństwie, co powoduje, że istnieją realne szanse na to, że w przyszłości oskarżony nie będzie popełniał kolejnych przestępstw.

Sąd Odwoławczy nie podzielił oceny doznanej przez pokrzywdzoną krzywdy jako takiej, która uzasadniała zasądzenie na jej rzecz od oskarżonego G. O. (1) kwoty 5 000 zł. Sąd orzekający, nie uzasadnił swojej decyzji w sposób wyczerpujący, wskazując jedynie, iż przy miarkowaniu uwzględnił zakres obrażeń, cierpień psychicznych i stresu doznanych przez J. D.. Obrażenia ciała, których doznała pokrzywdzona wskutek działania oskarżonego O. naruszyły czynności narządów jej ciała na okres poniżej dni siedmiu, nie wymagały przeprowadzania bolesnych zabiegów medycznych , nie pozostawiły trwałych śladów. Nie będą w przyszłości utrudniać jej w jakikolwiek sposób funkcjonowania. Jakkolwiek pokrzywdzona korzystała po zdarzeniu z pomocy psychologicznej w związku z doznanym stresem to z pewnością całości skutków w sferze psychicznej pokrzywdzonej nie można przypisywać działaniu jedynie oskarżonego G. O. (1).

Mając na uwadze powyższe, przy uwzględnieniu sytuacji osobistej i majątkowej oskarżonego oraz jego możliwości zarobkowych, Sąd Odwoławczy obniżył kwotę nawiązki, uznając, iż odpowiednia sumą będzie 2000 zł i taką też kwotę zasądził od oskarżonego O. na rzecz pokrzywdzonej tytułem nawiązki.

Na podstawie art. 627 §1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k i art. 633 kpk. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego G. O. (1) na rzecz Skarbu Państwa przypadające na niego koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 300 zł.

Wysokość zasądzonej od tego oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwoty tytułem kosztów poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem w postępowaniu odwoławczym wynika z § 14ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego S. P. (1) zasługiwała na uwzględnienie, czego skutkiem musiało być uchylenie zaskarżonego orzeczenia w zakresie dotyczącym skazania tego oskarżonego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Przypisanie oskarżonemu (pozostającego pod ochroną domniemania niewinności z art. 5 § 1 kpk) sprawstwa i winy powinno być wykazane w sposób niewątpliwy poprzez podważenie jego linii obrony. Analiza akt sprawy oraz lektura uzasadnienia orzeczenia nie pozostawiają wątpliwości odnośnie tego, iż Sąd orzekający w toku postępowania nie sprawdził dostatecznie wnikliwie okoliczności wskazywanych przez oskarżonego w treści wyjaśnień, nie podważył ich prawdziwości. Sąd Rejonowy zdaje się zapomniał, że spoczywa na nim obowiązek wykazania oskarżonemu błędności jego linii obrony i nieprawdziwości podawanych przez niego informacji, a proces ten winien być przedstawiony w treści uzasadnienia.

W treści swoich wyjaśnień oskarżony wskazywał na okoliczności szczególnie istotne z punktu widzenia możliwości przypisania mu odpowiedzialności karnej za popełnienie obu przestępstw. Zarówno w toku dochodzenia jak i na rozprawie nie przyznawał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, utrzymując, iż nie mógł ich popełnić, gdyż nie było go na miejscu zdarzenia. Przyznawał konsekwentnie, że uczestniczył w imprezie zorganizowanej przez kolegę G. O. (1) odbywającej się w barze (...), widział także jak jego brat B. wszedł do lokalu w podartej koszulce wskazując, że został pobity przez braci C. i potwierdził, że następnie udał się na ul. (...) (gdzie mieszkają C.). Jednak kategorycznie zaprzeczał, by doszedł na klatkę schodową bloku mieszkalnego, gdzie doszło do pobicia S. C., M. C. (1) oraz P. K., a później (przed blokiem) pobicia D. P. (2). Niewątpliwie okoliczności podawane przez S. P. (1), które miałyby przekonywać o powyższym, obiektywnie mogły zaistnieć. Utrzymywał on bowiem, że gdy dochodził na ul. (...) został porażony przez kogoś gazem, skutkiem czego upadł, miał załzawione oczy i nic nie widział, a następnie ktoś zaprowadził go z powrotem do lokalu (...), gdzie zespół Pogotowia udzielił mu pomocy medycznej. Co więcej w treści relacji osób przesłuchanych w sprawie znajdują się informacje, które zdają się potwierdzać wersję tego oskarżonego, bądź co najmniej czynią ją prawdopodobną. Sąd Rejonowy nie analizował należycie tych informacji i nie wyjaśnił przyczyn dla których wykluczył możliwość zaistnienia wersji opisywanej przez oskarżonego P.. W pierwszej kolejności należy wskazać, że kwestia przebywania przy ul. (...) przed blokami dziewczyny używającej gazu, pojawia się zadziwiająco często w relacjach wielu przesłuchanych w sprawie osób. O tym, że widział dziewczynę psikającą gazem, zeznawał P. S., wskazując, iż zarówno on sam jak też S. Ś. zostali przez ten gaz porażeni. Jednocześnie kategorycznie podawał, że z pewnością gazu nie używali policjanci. Również M. B. utrzymywał, że został porażony gazem na ul. (...) (żona w domu wzywała karetkę Pogotowia), a gazu tego używała dziewczyna. Wskazywał również, że widział jak M. C. (2) prowadził do lokalu S. P. (1), również porażonego gazem, a M. C. (2) powyższe potwierdzić precyzując, iż po drodze do mieszkania C. spotkał S. P. (1), który leżał na ziemi i mówił, że bolą go oczy, gdyż dostał gazem.

Również całkowicie postronni świadkowie przekazywali informacje, które wskazują, że gaz był przy ul. (...) rozpylany. H. P., obserwująca zatrzymanie mężczyzny ( B. P.) słyszała, że ten mówił policjantom, że się dusi, że nie ma powietrza, co skutkowało włączeniem w radiowozie klimatyzacji i uchyleniem drzwi. Dokonujący zatrzymania J. O. i M. S. przyznali, że było czuć gazem jednocześnie wskazując, że nie wiedzą kto gazu użył (co zdaje się potwierdzać, że gaz nie należał do nich). O tym, że oskarżony S. P. (1) został doprowadzony do baru (...) przez M. C. (2) mówiła również osoba, która w czasie zdarzenia lokalu tego nie opuszczała – E. B.. Wskazała na okoliczność udania się P. do ubikacji celem umycia oczu, twierdząc również, że oskarżony ten nie mógł mówić i złapać powietrza.

Mając na uwadze powyższe Sąd Odwoławczy stwierdza, że Sąd Rejonowy nazbyt łatwo uznał, że konsekwentne zaprzeczanie przez J. D. użyciu gazu jest wystarczającym dla możliwości uznania wyjaśnień oskarżonych P. w tym zakresie za niewiarygodne. Również stwierdzenia Sądu orzekającego o tym, że ustalenie odnośnie tego, kto (J. D. czy policjanci) użył gazu ma drugorzędne znaczenie dla meritum. Ustalenia w tym zakresie miałyby znaczenie dla kwestii kluczowej tj. obecności oskarżonego S. P. (1) na klatce schodowej i jego udział w pobiciu pokrzywdzonych. Tym bardziej, że (co słusznie wskazuje apelujący), relacje procesowe osób będących na miejscu zdarzenia, składane w toku postępowania przygotowawczego (prócz S. C. i J. D.), nie były co do tego kategoryczne. M. C. (1) i P. K. nie wskazywali S. P. (1) wśród uczestników zajścia (podając w sposób pewny jego brata B. oraz G. O. (1)). Przesłuchiwany po zdarzeniu pokrzywdzony D. P. (2) wskazał dane dwóch napastników – B. P. (1) oraz G. O. (1) (podając jego pseudonim). W odniesieniu do trzeciego napastnika podał, że go nie zna i że to prawdopodobnie brat P..

Obrońca oskarżonego w treści apelacji słusznie wskazuje również na pewną kwestię, która to nie została dostrzeżona przez Sąd orzekający. S. P. (1) w treści wyjaśnień wskazywał, że na ul. (...) zgubił klapki, w których tego dnia chodził. Wrócił po nie po jakimś czasie i zabrał je stamtąd. Potwierdzenie powyższego pozwalałoby, co słusznie sugeruje apelujący obrońca, na poddanie w dużą wątpliwość kopania przez S. P. (1) pokrzywdzonych (jak to opisano w zarzucie ) bosymi stopami. Tymczasem treść zeznań świadka H. P. zdaje się być takim potwierdzeniem. Wskazała ona bowiem, że po tym jak już wszyscy się rozeszli i odjechała Policja przyszli przed blok dwaj mężczyźni, a jeden z nich był bez butów. Zabrał on buty leżące niedaleko klatki schodowej.

W toku postępowania apelacyjnego dołączono do akt kserokopię karty zlecenia wyjazdu karetki Pogotowia (...) w dniu 12 sierpnia 2010r, dotyczącą pacjenta S. P. (1). Jej treść pozostaje w zgodzie z treścią wyjaśnień tego oskarżonego, albowiem wynika z niej, że karetka została wezwana do duszącego się oskarżonego S. P. (1), przy czym zaznaczono, że powodem niewydolności oddychania było wdychanie gazu. Na miejscu stwierdzono podrażnienie spojówek.

Przed Sądem Odwoławczym apelujący złożył również wniosek dowodowy o przesłuchanie w charakterze świadka D. Z., składając jednocześnie płytę CD zawierającą nagranie rozmowy S. P. (1) z D. Z. na temat udziału oskarżonego w zdarzeniach stanowiących przedmiot niniejszego postępowania. Informacje, które w rozmowie podaje D. Z. (stwierdzając wprost, że powszechnie wiadomym jest w lokalnym środowisku, że oskarżony S. P. nie uczestniczył w pobiciu pokrzywdzonych i został niesłusznie skazany), nie pozostają bez znaczenia dla sprawy. Przesłuchanie D. Z. na powyższe okoliczności jawi się zatem jako niezbędne (wobec niestawiennictwa świadka na rozprawę nie uczynił tego Sąd Odwoławczy).

Wskazane wyżej mankamenty spowodowały, iż Sąd Okręgowy kierując się treścią art. 438 pkt 2 kpk i art. 437 § 22 kpk uchylił zaskarżony wyrok w zakresie dotyczącym skazania S. P. (1) i przekazał sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Rozpoznając sprawę ponownie, Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe, bacząc o wyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności tych wskazanych powyżej. Sąd Rejonowy winien przy tym w szczególności dążyć do zweryfikowania linii obrony oskarżonego. Niezbędnym będzie również wezwanie i przesłuchanie w charakterze świadka D. Z. na okoliczności wskazywane we wniosku dowodowym. Sąd I instancji rozważy wiarygodność wszystkich przeprowadzonych dowodów, przy zachowaniu należytej staranności i wnikliwości, z uwzględnieniem wskazań logiki i doświadczenia życiowego.

Zważywszy powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.