Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 492/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 14 grudnia 2022 r. wydany w sprawie o sygn. akt II K 831/22 przeciwko R. B. oskarżonemu o czyn z art. 242 § 2 k.k.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońcy oskarżonego: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, a polegający na błędnym przyjęciu, że czyn oskarżonego wyczerpuje ustawowe znamiona przepisu z art. 242 § 2 k.k., tj. że skazany korzystając z przepustki tj. czasowego zezwolenie na opuszczenie zakładu karnego nie powrócił do niego w ustawowym terminie, w sytuacji gdy oskarżony na podstawie skierowania Dyrektora Zakładu Karnego będąc zatrudnionym poza terenem zakładu samowolnie opuścił miejsce pracy; a jego zachowanie mogło być zakwalifikowane

jedynie jako czyn z art. 242 § 1 k.k, gdzie w oparciu art. 91 pkt 2 k.k.w., opuszczając zakład karny nie dopuścił się on jednak czynności sprawczej przestępstwa, albowiem zachowanie oskarżonego stanowi przestępstwo dopiero od dnia 1 stycznia 2023 r., gdzie ustawą z dnia 5 sierpnia 2022r. o zmianie ustawy-Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U z 2022 poz.1855), do Kodeksu karnego wprowadzono art. 242 § 1a.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie, choć nie w pełni z przyczyn podniesionych przez skarżącą.

R. B. został uznany za winnego tego, że w dniu 28 czerwca 2021 r. będąc osadzonym zgodnie z prawomocnym wyrokiem Sądu dokonał samowolnego oddalenia od zakładu karnego nr 2 W. poprzez nie powrót z miejsca pracy tj. terenu placówki Poczty Polskiej we W. przy ul. (...), tj. o czyn z art. 242 § 2 k.k. Z opisu tego czynu wynika zatem, że zachowanie oskarżonego polegało na jednodniowym samowolnym oddaleniu się od zakładu karnego nr 2 ( w dniu 28 czerwca 2021 r. ) i nie powróceniu z miejsca pracy. Taki opis przypisanego oskarżonemu czynu odpowiada zatem jedynie ustawowym znamion czynu z art. 242 § 1a k.k., niemniej jednak – jak słusznie podniosła obrońca oskarżonego – przepis ten został dodany ustawą z dnia 5 sierpnia 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1855), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2023 r., stąd też nie jest możliwe skazanie oskarżonego za czyn z art. 242 § 1a k.k.

Natomiast przypisując oskarżonemu popełnienie czynu z art. 242 § 2 k.k. Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia przepisów postępowania karnego, tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., mającego wpływ na treść wyroku. Przepis art. 242 § 2 k.k. przewiduje odpowiedzialność karną tego, kto korzystając z zezwolenia na czasowe opuszczenie zakładu karnego lub aresztu śledczego bez dozoru albo zakładu psychiatrycznego dysponującego warunkami podstawowego zabezpieczenia, bez usprawiedliwionej przyczyny nie powróci najpóźniej w ciągu 3 dni po upływie wyznaczonego terminu. Korzystanie z zezwolenia na czasowe opuszczenie zakładu karnego lub aresztu śledczego bez dozoru, o którym mowa w tej regulacji, obejmuje swoim zakresem wszystkie legalne zwolnienia uregulowane w Kodeksie karnym wykonawczym, za wyjątkiem przerwy w odbywaniu kary, której dotyczy art. 242 § 3 k.k. W związku z tym, że w analizowanym przypadku oskarżony nie powrócił w wyznaczonym terminie do zakładu karnego po jego opuszczeniu na podstawie zezwolenia udzielonego na podstawie art. 91 pkt 3 k.k.w. należy uznać, że znamię to zostało spełnione ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2017 r., III KK 35/17 ). Zatrudnienie skazanego poza terenem zakładu karnego w trybie art. 91 pkt 2 k.k.w. stanowi analogię z zezwoleniem na nauczanie lub z innymi formami legalnego opuszczenia zakładu karnego.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 8 kwietnia 2021 r., I KZP 9/20, samowolne opuszczenie miejsca pracy przez skazanego, zatrudnionego poza terenem zakładu karnego w systemie bez konwojenta, na podstawie art. 91 pkt 2 k.k.w., nie stanowi czynności sprawczej przestępstwa określonego w art. 242 § 1 k.k., niemniej jednak w uzasadnieniu tej uchwały zauważył zarazem, że charakter prawny zgody na opuszczenie zakładu karnego, która jest udzielana skazanemu w celu wykonywania pracy nie daje podstaw do różnicowania statusu takiej zgody od standardowej przepustki czy też jakiegokolwiek innego zezwolenia na legalne opuszczenie zakładu karnego (W. D., Przestępstwo tzw. niepowrotu do zakładu karnego lub aresztu śledczego (art. 242 § 2 k.k.), P.. W.. (...). z 1999 r. Nr 24-25, s. 17-18; B. B., Kwalifikacja prawna czynu, s. 81-93). Zaliczenie instytucji prawa penitencjarnego określonej w art. 91 pkt 2 k.k.w. do form "legalnego, czasowego opuszczenia zakładu karnego" prowadzi zaś do wniosku, że osoby na tej podstawie legalnie przebywające poza zakładem karnym nie mogą popełnić przestępstwa z art. 242 § 1 k.k., oddalając się z przewidywanego miejsca wykonywania pracy. Właśnie dlatego, że skazany przebywa w reżimie "legalnego opuszczenia zakładu karnego" (czyli "korzystając z zezwolenia na czasowe opuszczenie zakładu karnego lub aresztu śledczego") można przyjąć, że popełnić on może najwyżej przestępstwo z art. 242 § 2 k.k. (zob. M. Szewczyk, A. Wojtaszczyk, W. Zontek, w: Wróbel Włodzimierz (red.), Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. 212-277d, opublikowano: WKP 2017, teza 15; W. Dadak, Przestępstwo tzw. niepowrotu do zakładu karnego lub aresztu śledczego (art. 242 § 2 k.k.), PWP z 1999 r., nr 24-25, s. 14 i n.; J. Giezek (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, opublikowano: LEX 2014, teza 10; V. Konarska-Wrzosek (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, opublikowano: WKP 2020).

Jak wynika z akt sprawy oskarżony przebywał poza zakładem karnym aż do dnia 4 stycznia 2022 r., jednakże zaskarżony wyrok nie mógł się ostać, gdyż opis przypisanego oskarżonemu czynu nie wyczerpuje ustawowych znamion przestępstwa z art. 242 § 2 k.k.. Brak jest bowiem w tym opisie ustawowego znamienia, iż oskarżony bez usprawiedliwionej przyczyny nie powrócił do zakładu karnego najpóźniej w ciągu 3 dni po upływie wyznaczonego terminu. Całkowite przemilczenie w opisie czynu zarzucanego wskazanego elementu normatywnego nie pozwala na uznanie, że czyn ten stanowi przestępstwo. Opis czynu zawarty w wyroku musi bowiem odpowiadać kompletowi znamion czynu zabronionego, albowiem odpowiedzialności karnej podlega tylko ten, kto popełnia czyn zabroniony (nullum crimen nullum poena sine lege scripta): por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2016 r., II KK 273/16. Znamiona przestępstwa muszą być zamieszczone w sentencji wyroku, w opisie przypisanego czynu, a nie tylko w uzasadnieniu wyroku ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2001 r., V KKN 598/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 23 czerwca 2010 r., III KK 373/09 ). Nie eliminuje braków w opisie czynu fakt dokonania przez Sąd I instancji kompletnego opisu czynu w uzasadnieniu wyroku ( por wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 17 marca 2009 r., II AKa 32/09 ). Nie budzi przy tym wątpliwości, iż brak w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w wyroku ( art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. ) jakiegokolwiek znamienia ustawowego typu czynu zabronionego skutkuje niemożnością przypisania odpowiedzialności karnej za ten czyn - art. 1 § 1 k.k. i art. 115 § 1 k.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2017 r., V KK 372/16 ). Podkreślenia wymaga przy tym, iż w niektórych przypadkach nie jest konieczne, aby opis przypisanego sprawcy czynu dokładnie powtarzał sformułowania ustawy karnej. Niemniej jednak, nawet jeżeli przy dekodowaniu sensu rozstrzygnięcia wolno jest korzystać́ z uzasadnienia wyroku, to jest istotne, aby opis czynu „odpowiadał pełnemu zespołowi znamion przewidzianych w przepisie określającym dany typ czynu zabronionego” (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2013 r., II KK 2012/13). „Przy opisie czynu należy posłużyć́ się̨ takimi sformułowaniami, które w sposób nie budzący wątpliwości odpowiadają̨ treści poszczególnych znamion przypisanego sprawcy czynu zabronionego” (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2014 r., sygn. akt V KK 156/14), względnie przy redagowaniu opisu czynu zabronionego należy go przypisać́ tak, „aby odzwierciedlał on zdarzenie przestępne, ze wskazaniem znamion” (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2014 r., sygn. akt II KK 141/14). Co prawda, w ostatnim z powołanych orzeczeń́ stwierdzono, że niedociągnięcia w zakresie redagowania opisu czynu nie mogą̨ prowadzić́ do uwolnienia oskarżonego od odpowiedzialności karnej, gdy ustalenia faktyczne jednoznacznie wskazują̨, że zdarzenie odpowiadające zachowaniu przestępnemu miało rzeczywiście miejsce, jednak wyrażono ten pogląd w sytuacji, gdy w konkretnej sprawie miało miejsce właśnie niedociągnięcie, brak precyzji przy redagowaniu opisu przypisanego sprawcy czynu, jednak możliwe było uznanie, że opis czynu w sposób dorozumiany, ale „jednoznaczny w swojej wymowie” ujmuje wszystkie znamiona charakteryzujące dany typ czynu zabronionego. Jest natomiast istotne, że z utrwalonej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego i sądów powszechnych wynika, że nie jest akceptowane skazanie oskarżonego, gdy błąd sądu orzekającego był natury zasadniczej i polegał na zupełnym pominięciu w opisie znamienia czynu zabronionego, jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

Mając zatem na względzie, że opis czynu musi odzwierciedlać komplet znamion zarzuconego i przypisanego przestępstwa oraz kierunek apelacji wniesionej w niniejszej sprawie stwierdzić należy, że niedopuszczalne jest, aby Sąd Okręgowy rozpoznając apelację wniesioną jedynie na korzyść oskarżonego uzupełniał opis czynu przez dodanie do niego jakichkolwiek wymaganych przez ustawę karną znamion przestępstwa, których opis ten wcześniej nie zawierał, gdyż w sposób rażący naruszyłoby to przepis art. 434 § 1 k.p.k. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2015 r. II KK 283/15 ). W orzecznictwie i doktrynie utrwalony jest pogląd, że zakaz orzekania na niekorzyść oskarżonego oznacza, że w wypadku braku środka odwoławczego wniesionego na niekorzyść oskarżonego sytuacja jego w postępowaniu odwoławczym nie może ulec pogorszeniu w jakimkolwiek zakresie - w tym również w sferze ustaleń faktycznych ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2000 r., V KKN 137/99, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 maja 2004 r. V KK 4/04, T. Grzegorczyk: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Kraków 2003, s. 1112, J. Grajewski /w:/ J. Grajewski, L.K. Paprzycki, S. Steinborn: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. II, Kraków 2006, s. 53-54 ). Zakaz reformationis in peius z art. 434 § 1 k.p.k. wyklucza dokonywanie nowych ustaleń faktycznych niekorzystnych dla oskarżonego, w tym poprzez "dookreślenie" opisu czynu ( por: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2015 r., III KK 404/14 ). W przedmiotowej sprawie nie zaistniały również warunki, o których mowa w art. 443 k.p.k. umożliwiające przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w celu wydania orzeczenia surowszego tj. uzupełnienia opisu czynu o brakujące znamię.

Z przytoczonych wyżej powodów Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu, a kosztami procesu w sprawie na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. obciążył Skarb Państwa.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wyżej przytoczonych wniosek zasługiwał na uwzględnienie.

3.2.

Oskarżonego: błędu w ustaleniach faktycznych i rażącej niewspółmierności kary do winy

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec wydania wyroku uniewinniającego ustosunkowanie się do tego zarzutu stało się bezprzedmiotowe.

Wniosek

Orzeczenie kary o charakterze wolnościowym ( grzywny lub kary ograniczenia wolności )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec wydania wyroku uniewinniającego ustosunkowanie się do tego wniosku stało się bezprzedmiotowe.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnił oskarżonego od popełnienia przypisanego mu przestępstwa z art. 242 § 2 kk i na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany wskazano w podsekcji 3.1

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt II

O kosztach nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 i § 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz.U. 2016 poz. 1714 ) przy uwzględnieniu treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r., SK 78/21.

7.  PODPIS

SSO Małgorzata Szyszko

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony R. B..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary o charakterze wolnościowym.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana