Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2017r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA w SO Wiesław Rodziewicz

Protokolant: Malwina Rajter

Prokurator Prokuratury Okręgowej Bartosz Kupniewski

po rozpoznaniu w dniu 24.X.2017r.

sprawy:

P. W. (1) urodz. (...) we W.

s. J. i B. z domu L.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 16 grudnia 2016 roku do 12 stycznia 2017 roku, działając na terenie kilku powiatów województwa (...) to jest (...), (...) i (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi dotychczas osobami oraz w warunkach czynu ciągłego i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępach czasu, dokonał 17 usiłowań i 1 oszustwa metodą na tzw. „wnuczka", o łącznej wartości nie mniejszej niż 280 tysięcy złotych, czym działał na szkodę różnych osób fizycznych w ten sposób, że:

- w dniu 16 grudnia 2016 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonej i podając się za członka rodziny - wnuczkę, zażądał pieniędzy w kwocie 50 tysięcy złotych tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, a następnie wyłudził kwotę 25 tysięcy złotych, czym działał na szkodę M. W.,

- w dniu 16 grudnia 2016 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonej i podając się za członka rodziny, zażądał pieniędzy w kwocie 30 tysięcy złotych tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, uwagi na postawę pokrzywdzonej, która odstąpiła od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę M. T. (1),

- w dniu 16 grudnia 2016 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonej i podając się za członka rodziny - wnuczkę, zażądał pieniędzy nieokreślonej kwoty tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, uwagi na postawę pokrzywdzonej, która odstąpiła od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę M. T. (2),

- dniu 16 grudnia 2016 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonego i podając się za członka rodziny - wnuczkę, zażądał pieniędzy nieokreślonej kwoty tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, uwagi na postawę pokrzywdzonego, który odstąpił od przekazania pieniędzy, czynem swym działał na szkodę S. M.,

- w dniu 16 grudnia 2016 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonej i podając się za członka rodziny - wnuczkę, zażądał pieniędzy nieokreślonej kwoty tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, uwagi na postawę pokrzywdzonej, która odstąpiła od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę K. H.,

- w dniu 16 grudnia 2016 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonej i podając się za członka rodziny - córkę, zażądał pieniędzy nieokreślonej kwoty tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, uwagi na postawę pokrzywdzonej, która odstąpiła od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę M. S. (1),

- w dniu 10 stycznia 2017 roku w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonej i podając się za członka rodziny – wnuczkę, zażądał pieniędzy w kwocie 30 tysięcy złotych tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na postawę pokrzywdzonej, która odstąpiła od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę Z. S.,

- w dniu 10 stycznia 2017 roku w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonej i podając się za członka rodziny – wnuczkę, zażądał pieniędzy nieokreślonej kwoty tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na postawę pokrzywdzonej, która odstąpiła od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę A. G. (1),

- w dniu 10 stycznia 2017 roku w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonej i podając się za członka rodziny – wnuczkę, zażądał pieniędzy w kwocie 30 tysięcy złotych tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na postawę pokrzywdzonej, która odstąpiła od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę K. B. (1),

- w dniu 10 stycznia 2017 roku w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonej i podając się za członka rodziny – wnuczkę, zażądał pieniędzy w kwocie 40 tysięcy złotych tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który odstąpił od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę W. S.,

- w dniu 10 stycznia 2017 roku w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonego i podając się za członka rodziny - siostrzenice żony, zażądał pieniędzy nieokreślonej kwoty tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który odstąpił od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę J. N.,

- w dniu 11 stycznia 2017 roku w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z inną
nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do
niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonej i podając się za członka rodziny - wnuka, zażądał pieniędzy w kwocie 30 tysięcy tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy przez syna, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na postawę pokrzywdzonej, która odstąpiła od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę M. A.,

- w dniu 11 stycznia 2017 roku w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z inną
nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do
niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonej i podając się za członka rodziny - córkę, zażądał pieniędzy w kwocie 40 tysięcy tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy przez syna, zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na postawę pokrzywdzonej, która odstąpiła od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę K. P.,

- w dniu 12 stycznia 2017 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonego i podając się za członka rodziny - wnuczkę, zażądał pieniędzy w kwocie 30 tysięcy złotych tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż zatrzymany został przez funkcjonariuszy policji podczas próby przejęcia pieniędzy od pokrzywdzonego, czym działał na szkodę D. K.,

- w dniu 12 stycznia 2017 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonej i podając się za członka rodziny - synową i syna zażądał pieniędzy nieokreślonej kwoty tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na postawę pokrzywdzonej, która odstąpiła od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę Z. M. (1),

- w dniu 12 stycznia 2017 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustalona osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonego i podając się za członka rodziny - wnuka, zażądał pieniędzy nieokreślonej kwoty tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który odstąpił od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę H. G.,

- w dniu 12 stycznia 2017 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonej i podając się za członka rodziny - wnuka, zażądał pieniędzy nieokreślonej kwoty tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na postawę pokrzywdzonej, która odstąpiła od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę H. S.,

- w dniu 12 stycznia 2017 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że telefonując do pokrzywdzonej i podając się za członka rodziny – żonę wnuka, zażądał pieniędzy nieokreślonej kwoty tytułem zapłaty kaucji w celu uniknięcia aresztu za spowodowany wypadek samochodowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na postawę pokrzywdzonej, która odstąpiła od przekazania pieniędzy, czym działał na szkodę M. L.,

tj. o czyn z art.286§1kk i art.13§1kk w zw. z art.286§1kk w zw. z art.294§1kk i w zw. z art.11§2kk w zw. z art.12kk

* * *

I.  oskarżonego P. W. (1) uznaje za winnego popełnienia czynów opisanych w części wstępnej wyroku, przy czym z opisu przestępstw eliminuje stwierdzenie, iż popełnione one zostały w warunkach czynu ciągłego i przyjmuje, że stanowiły one ciąg przestępstw opisany w art. 91 § 1 k.k. tj. ciągu przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12 stycznia 2017r. godz. 16:25 do dnia 7 lipca 2017r. godz. 16:05;

III.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. nakłada na P. W. (1) obowiązek naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz M. W. kwoty 25.000,00 (dwadzieścia pięć tysięcy) złotych;

IV.  na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez P. W. (1) z przestępstwa opisanego w punkcie I części dyspozytywnej wyroku w kwocie 1.300,00 (tysiąc trzysta) złotych;

V.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wyszczególnionych w wykazie nr I/15/17/P pod poz. 1 i 4;

VI.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca P. W. (1) dowody rzeczowe wyszczególnione w wykazie dowodów rzeczowych nr I/15/17/P pod poz. 2, 3, 5, 6, 9, 10, 11, 12, 13, 14;

VII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego P. W. (1) od ponoszenia kosztów sądowych, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, w tym odstępuje od wymierzenia mu opłaty.

Sygn. akt III K 264/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 grudnia 2016r. P. W. (1) udał się do Urzędu Pracy we W. przy ul. (...). Spotkał tam nieznanego wcześniej mężczyznę, który przedstawił się jako P.. W trakcie rozmowy P. W. (1) poinformował, że pracował jako taksówkarz. Wówczas osoba posługująca się imieniem P. zaproponowała mu pracę w charakterze kuriera. Jego zadaniem miało być jeżdżenie i odbieranie przesyłek. Mężczyźni umówili się na spotkanie w godzinach wieczornych w okolicy miejsca zamieszkania P. W. (1) przy ul. (...).

Podczas wieczornego spotkania ustalono, że dalsze spotkania będą miały miejsce na ulicy, gdzie mieszkał P. W. (1). Mężczyzna przedstawiający się jako P. wręczył P. W. (1) telefon oraz nawigację samochodową. Powiedział, że na ten telefon będą dzwoniły inne osoby i mówiły mu gdzie się udać po przesyłkę. Za przywiezienie przesyłki P. W. (1) miał otrzymywać 1000 zł. P. W. (1) zgodził się na propozycję.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 191-192, 220-222, 902-904, 1019-1021,

- protokół oględzin rzeczy k. 82-83,

- protokół oględzin telefonu komórkowego k. 124-125,

- opinia z zakresu informatyki i komputerów k. 629-791.

P. W. (1) użytkował w tym czasie samochód osobowy marki F. (...) należący do jego ojca J. W. (1) i brata P. W. (2).

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 191-192, 220-222, 902-904, 1019-1021,

- zeznania P. W. (2) k. 319.

W dniu 16 grudnia 2016r. do P. W. (1) na otrzymany telefon zadzwoniła nieznana mu kobieta i poinformowała, by udał się do W..
W W. na telefon kilkukrotnie dzwoniła kobieta wskazując za każdym razem adres, pod jaki ma udać się P. W. (1).

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 191-192, 220-222, 902-904, 1019-1021,

- opinia z zakresu informatyki i komputerów k. 414-559.

Tego dnia do M. T. (3) zadzwoniła nieznana jej kobieta, która podając się za członka rodziny poinformowała o wypadku samochodowym, w jakim uczestniczyć mieli członkowie rodziny M. T. (3). Kobieta wskazała na potrzebę przekazania 30 tysięcy złotych dla prokuratora celem uniknięcia aresztu. M. T. (3) nabrawszy podejrzeń co do prawdziwości przekazywanych informacji odmówiła wydania pieniędzy i rozłączyła się.

Dowód:

- zeznania M. T. (3) k. 172-173.

Następny telefon kobieta wykonała do M. T. (2). W rozmowie poinformowała ją, że jest jej wnuczką i spowodowała wypadek na pasach dla pieszych. Została zatrzymana przez Policję i pilnie potrzebuje pieniędzy. Nie określając kwoty wskazała na to, by M. T. (2) przekazała tyle pieniędzy ile ma. M. T. (2) zorientowała się, że nie rozmawia z wnuczką. Powiedziała, że musi przeliczyć pieniądze i żeby kobieta do niej zadzwoniła za chwilę. Po rozłączeniu się M. T. (2) o telefonie poinformowała syna. Nieznana kobieta nie zadzwoniła już do M. T. (2).

Podobny telefon nieznana kobieta wykonała do S. M. i K. H.. Podając tożsame okoliczności wypadku i podając się każdorazowo za ich wnuczkę poprosiła o pomoc finansową. Orientując się, że chodzi o oszustwo S. M. nie miał zamiaru przekazywać kobiecie żadnych pieniędzy, w związku z czym nieustalona kobieta rozłączyła się. Również K. H. zorientowała się, że nie rozmawia z wnuczką i przerwała rozmowę.

Przedmiotowego dnia kobieta ta zadzwoniła również do M. S. (1). Podając się za jej córkę, przedstawiła okoliczności wypadku samochodowego i poprosiła
o przekazanie pieniędzy na kaucję celem opuszczenia aresztu. M. S. (1) zorientowała się, że nie rozmawia z córką i przerwała rozmowę.

Dowód:

- zeznania S. M. k. 169-170,

- zeznania M. T. (2) k. 176,

- zeznania K. H. k. 166-167,

- zeznania M. S. (1) k. 162-163.

W tym też czasie do M. W. na jej telefon stacjonarny zadzwonił nieznany mężczyzna, który poinformował ją, że jej wnuczka miała wypadek
i przekazał słuchawkę nieznanej kobiecie. Kobieta ta podając się za wnuczkę M. W. poprosiła ją o pomoc finansową celem uniknięcia więzienia w związku
z wypadkiem śmiertelnym, w którym miała ona brać udział. M. W. oświadczyła, że nie ma żądanej kwoty 50 tysięcy złotych, a jedynie 25 tysięcy złotych. Kobieta oświadczyła, że przyjmie pomoc w takiej wysokości. Poprosiła, by M. W. szybko przekazała te pieniądze i je spakowała. Nieznany mężczyzna polecił zapakować je w gazetę, wyjść z domu i przekazać czekającemu mężczyźnie.

Dowód:

- zeznania M. W. k. 148.

W tym też czasie P. W. (1) został poinstruowany, by pojechać pod dom M. W.. Po przyjeździe pod wskazany adres P. W. (1) czekał
w samochodzie. Po około 10 minutach z bloku wyszła M. W.. Zgodnie
z otrzymanym poleceniem powiedział, że jest kurierem z banku, odebrał od M. W. pieniądze i wrócił do W..

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 191-192, 220-222, 902-904, 1019-1021,

- zeznania M. W. k. 148,

- protokół okazania osoby k. 182-183.

Odebrane pieniądze zapakowane w gazetę (...) około godziny 22:00 w umówionym miejscu przekazał mężczyźnie o imieniu P..

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 191-192, 220-222, 902-904, 1019-1021.

Następnego dnia doszło do kolejnego spotkania, podczas którego P. W. (1) otrzymał od mężczyzny przedstawiającego się jako P. 1000 zł za dostarczone pieniądze przekazane przez M. W.. Podczas tego spotkania mężczyzna ten wymienił również aparat telefoniczny, którym miał się posługiwać P. W. (1) na inny. Takie zmiany aparatów telefonicznych miały miejsce co kilka dni.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 191-192, 220-222, 902-904, 1019-1021.

Na otrzymany telefon dzwoniły do P. W. (1) codziennie około godziny 09:00 dwie inne nieustalone osoby – mężczyzna i kobieta, które przekazywały mu nazwę miejscowości, do której ma się udać danego dnia. Po przyjeździe na miejsce P. W. (1) miał oddzwaniać na podany numer i wtedy otrzymywał informacje, na jaki adres ma się udać i oczekiwać, aż ktoś wyjdzie
i przekaże mu przesyłkę. Po wprowadzeniu adresu do otrzymanej nawigacji samochodowej P. W. (1) miał udać się pod wskazany adres i czekać na przekazanie przesyłki lub po jakimś czasie odjechać. Później miał z przesyłką wrócić do W. i czekać na spotkanie z mężczyzną o imieniu P.. Podczas tego spotkania miał przekazać otrzymaną przesyłkę. Wtedy też mężczyzna, który przedstawił się jako P., wręczał mu 100 zł na paliwo. Łącznie wręczył mu na ten cel 400 zł.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 191-192, 220-222, 902-904, 1019-1021,

- protokół oględzin rzeczy k. 82-83.

W dniu 10 stycznia 2017r. P. W. (1) otrzymał telefoniczne polecenie udania się do Z.. Udał się zgodnie z wytycznymi do tej miejscowości, a następnie pod wskazane adresy, lecz nie otrzymał żadnej przesyłki.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 191-192, 220-222, 902-904, 1019-1021,

- protokół eksperymentu procesowego k. 591-594,

- opinia z zakresu informatyki i komputerów k. 414-559.

Tego dnia nieustalona kobieta skontaktowała się telefonicznie z Z. S.. Podając się za wnuczkę poinformowała o potrąceniu na pasach kobiety. Wskazała, że przebywa w Komendzie Policji i potrzebuje 30 000 zł. Z. S. powiedziała, że ma tylko 5000 zł. Kobieta powiedziała, że oddzwoni za około 15 minut. Po zakończeniu rozmowy Z. S. zorientowała się, że nie rozmawiała z wnuczką.

Podobny telefon został wykonany do A. G. (2). Również jej nieustalona kobieta, podając się za wnuczkę, przedstawiła okoliczności wypadku, jaki miała spowodować. Poprosiła o przekazanie pieniędzy. A. G. (2) oświadczyła, że nie ma pieniędzy w domu. Kobieta powiedziała, że jeszcze się z nią skontaktuje. Po rozmowie A. G. (2) zorientowała się, że nie rozmawiała ze swoją wnuczką.

Kolejny telefon kobieta wykonała do K. B. (1). Podając tożsame okoliczności poprosiła o 30 000 zł na kaucję. Już w trakcie rozmowy K. B. (1) wraz z mężem uznali, że chodzi o oszustwo i odmówili przekazania pieniędzy.

Również W. S. odebrał telefon od nieustalonej kobiety podającej się za jego wnuczkę. W rozmowie został poinformowany, że rodzice jego wnuczki spowodowali wypadek i są zatrzymani. Potrzebna jest kwota 40 000 zł, żeby nie zostali aresztowani. W. S. z żoną powiedzieli, że mają tylko 20 000 zł. Kobieta powiedziała, że się z nimi skontaktuje. Po chwili zadzwoniła do nich kobieta podająca się za Prokuratora i oświadczyła, że wystarczająca będzie kwota 20 000 zł. W. S. udał się do banku i wypłacił kwotę 20 000 zł. Po powrocie do domu skontaktował się z członkami rodziny i odkrył, że nie rozmawiał ze swoją wnuczką.

W tym dniu nieustalona kobieta skontaktowała się również telefonicznie
z J. N.. Podając się za jego siostrzenicę poprosiła o pomoc finansową w związku ze zdarzeniem drogowym. Z uwagi na to, iż J. N. oświadczył, że nie ma pieniędzy, kobieta rozłączyła się. J. N. po rozmowie zorientował się, że nie rozmawiał ze swoją rodziną.

Dowód:

- zeznania Z. S. k. 340,

- zeznania A. G. (2) k. 344-345,

- zeznania K. B. (1) k. 348-349,

- zeznania W. S. k. 353-354,

- zeznania J. N. k. 359-360.

W dniu 11 stycznia 2017r. P. W. (1) udał się do Z., gdzie miał odebrać przesyłkę pod dwoma adresami: (...) i Z. 17.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 191-192, 220-222, 902-904, 1019-1021,

- protokół eksperymentu procesowego k. 582-590,

- opinia z zakresu informatyki i komputerów k. 414-559.

Nieustalona kobieta skontaktowała się tego dnia z K. P.
i podając się za jej córkę powiedziała o wypadku samochodowym, który spowodować miał członek jej rodziny. Kobieta powiedziała, że dla uniknięcia aresztowania potrzebne jest 40 000 zł. K. P. początkowo uwierzyła
w przedstawioną historię i podjęła działania zmierzające do uzyskania powyższej kwoty. Po kilku telefonach zorientowała się jednak, iż całe zdarzenie nie miało miejsca i w kolejnej rozmowie poinformowała o tym dzwoniącą kobietę. Ta rozłączyła się i nie próbowała nawiązać z nią więcej kontaktu.

Tego dnia nieustalony mężczyzna zadzwonił do M. A.
i przedstawiając się jako jej wnuczek poinformował o wypadku, w jakim uczestniczyć miał syn M. A.. Również i w tym wypadku rozmówca poprosił o przesłanie 30 000 zł, które przeznaczone miały zostać dla Prokuratora celem uniknięcia aresztu. Po rozmowie z M. A. skontaktowała się nieustalona kobieta, która podając się za policjantkę - tłumaczkę potwierdziła wersję wydarzeń podawaną przez mężczyznę. M. A. udała się do banku i wypłaciła pieniądze. Po powrocie do domu ponownie skontaktowała się z nią telefonicznie nieustalona kobieta polecając przekazanie pieniędzy kurierowi, który jest w pobliżu i za chwilę do niej przyjedzie. Po tej rozmowie M. A. skontaktowała się z rodziną i zorientowała się, że nie doszło do żadnego wypadku, po czym o zdarzeniu zawiadomiła policję.

Dowód:

- zeznania M. A. k. 112-113,

- zeznania K. P. k. 843-844.

W dniu 12 stycznia 2017r. po telefonie od nieustalonej kobiety P. W. (1) udał się do W., gdzie miał oczekiwać na dalsze dane adresowe, pod które miał się udać.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 191-192, 220-222, 902-904, 1019-1021,

- opinia z zakresu informatyki i komputerów k. 414-559.

Tego dnia nieustalona kobieta nawiązała kontakt telefoniczny z Z. M. (2). Podając się za jej synową wskazała, że jej syn K. spowodował wypadek i grozi mu areszt jeżeli nie wpłaci kaucji. Jednocześnie poprosiła Z. M. (1) o pomoc finansową nie wskazując żadnej kwoty. Z. M. (1) zorientowała się, że nie rozmawia z synową i mówiąc, że porozmawia z mężem i oddzwoni rozłączyła się. Następnie kobieta o zdarzeniu poinformowała funkcjonariuszy policji.

Dowód:

- zeznania Z. M. (1) k. 67,

- zeznania M. S. (2) k. 48-49,

- zeznania T. P. k. 53-55.

Podobny telefon nieustalona kobieta wykonała do H. S.. Podając się za jej wnuczkę również i jej przedstawiła okoliczności wypadku, do jakiego miało dojść z jej udziałem, oraz poinformowała o konieczności przekazania pieniędzy. H. S. zorientowała się, że nie rozmawia z wnuczką.

Dowód:

- zeznania H. S. k. 73-74.

Kolejne połączenie nieustalona kobieta wykonała do M. L.. Również jej przedstawiła się jako żona wnuczka i opisała wypadek, w jakim miała wraz z wnukiem M. L. brać udział. Podobnie jak w poprzednich wypadkach wskazała na potrzebę uzyskania pieniędzy dla Prokuratora. M. L. odparła, że może jej dać 500 zł. Kobieta stwierdziła, iż jest to za mała kwota i się rozłączyła.

Dowód:

- zeznania M. L. k. 72-73.

Tego dnia nieustalony mężczyzna skontaktował się również z H. G. i podając się za jego wnuczka poinformował o wypadku, jaki miał mieć miejsce. H. G. nabrawszy podejrzeń co do tożsamości osoby dzwoniącej zaczął zadawać dzwoniącemu pytania mające na celu sprawdzenie jego tożsamości. Wówczas dzwoniący mężczyzna się rozłączył i o zdarzeniu poinformował policję.

Dowód:

- zeznania H. G. k. 63,

- zeznania M. S. (2) k. 48-49,

- zeznania T. P. k. 53-55.

Następnie kobieta zadzwoniła do D. K.. Podając się za jego wnuczkę również i jego poinformowała o wypadku, w którym miała potrącić pieszego. Poinformowała go o tym, że grozi jej tymczasowe aresztowanie, którego będzie mogła uniknąć wpłacając kwotę 30000 zł. D. K. od razu zorientował się, że ma do czynienia z oszustwem. Po rozmowie z kobietą poinformował o zdarzeniu funkcjonariuszy policji. W toku dalszych rozmów wypełniał polecania kobiety zwodząc ją co do zamiaru przekazania pieniędzy.

Dowód:

- zeznania D. K. k. 35-37,

- zeznania K. B. (2) k. 44-45,

- zeznania M. S. (2) k. 48-49,

- zeznania T. P. k. 53-55,

- zeznania J. W. (2) k. 58-59.

Po rozmowie z D. K. nieustalona kobieta poinformowała P. W. (1), że ma udać się na ul. (...) w W., gdzie w okolicach skrzyżowania ul. (...) i ul. (...) miał podejść do mężczyzny na rowerze po odbiór przesyłki. Gdy P. W. (1) podchodził do mężczyzny został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 191-192, 220-222, 902-904, 1019-1021,

- zeznania K. B. (2) k. 44-45,

- zeznania M. S. (2) k. 48-49,

- zeznania T. P. k. 53-55,

- zeznania J. W. (2) k. 58-59,

- protokół eksperymentu procesowego k. 595-600,

- protokół zatrzymania k. 2.

Oskarżony P. W. (1) ma (...). Jest ojcem dwójki dzieci w wieku 8
i 16 lat, na których utrzymanie łoży alimenty w kwocie po 500 zł miesięcznie. Ma wykształcenie wyższe ekonomiczne. Z zawodu jest (...). Jest bezrobotny i utrzymuje się z(...), z czego osiąga dochód w wysokości około 2000 zł miesięcznie.

Nie był karany. Nie leczył się psychiatrycznie, odwykowo i neurologicznie. Oskarżony nie jest chory psychicznie w rozumieniu psychozy obecnie i nie był chory w krytycznym czasie. Nie jest upośledzony umysłowo. Nie stwierdzono u niego również innych zakłóceń psychicznych. Oskarżony zna i rozumie podstawowe zasady współżycia społecznego, prawidłowo ocenia sytuacje społeczne. Oskarżony nie miał zniesionej ani w stopniu znacznym ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem – warunki z art. 31 § 1 i 2 k.k. nie zachodzą.

Dowód:

- dane o osobie oskarżonego k. 1159v-1160,

- dane o karalności k. 1030,

- opinia sądowo-psychiatryczna k. 804-806,

- dane osobo-poznawcze k. 841.

Przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego P. W. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i złożył wyjaśnienia, w których wskazał, że w Urzędzie Pracy poznał mężczyznę, który zaproponował mu pracę jako kurier. Miał odbierać różne przesyłki. Oskarżony opisał, w jaki sposób następowało ustalanie adresów, pod które miał się udawać i jak kontaktował się z innymi osobami biorącymi udział w przestępczym procederze. Wskazał nadto do jakich miejscowości udawał się w konkretne dni. Przedstawił okoliczności odbioru pieniędzy od starszej osoby w W..

W toku postępowania sądowego P. W. (1) podtrzymał swe wyjaśnienia i dodał, że sytuacja ta miała miejsce z uwagi na trudną sytuację finansową, w jakiej pozostawał oskarżony. W trakcie rozmowy wyszło, że jeździł na taksówkach i osoba, z którą rozmawiał, zaproponowała mu, że zostanie kurierem. Będzie jeździł i odbierał przesyłki. Nie miał pojęcia, na jakiej zasadzie to działa. Pierwszego dnia, kiedy doszło do wyłudzenia, wtedy dopiero domyślił się, że może to być jakiś sposób oszukiwania ludzi. Domyślił się, bo osoba, od której odebrał pieniądze, była osobą starszą. Podczas kolejnych prób wyłudzenia nie miał kontaktu z tymi osobami ani z nimi nie rozmawiał. Wyjaśnił, że żałuje tego co się stało i chce zadośćuczynić pokrzywdzonym.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 191-192, 220-222, 902-904, 1019-1021.

Ustalając stan faktyczny Sąd w głównej mierze oparł się na wyjaśnieniach P. W. (1) i zeznaniach świadków będących osobami pokrzywdzonymi przestępstwem.

Oskarżony przyznał się do winy i w sposób szczegółowy i konsekwentny przedstawił okoliczności nawiązania współpracy z osobami zlecającymi mu odbieranie pieniędzy. P. W. (1) w sposób niebudzący wątpliwości Sądu przedstawił, jakie środki techniczne zostały mu przekazane w celu podejmowania działań, a jego wyjaśnienia w tym względzie potwierdziły oględziny nawigacji samochodowej i telefonów komórkowych. Oskarżony podał przy tym, jakie korzyści osiągnął z tytułu udziału w przestępstwie. Jego wyjaśnienia w zakresie miejscowości, do jakich został skierowany w okresie popełniania przestępstw objętych niniejszym postępowaniem, korelują przy tym z zeznaniami świadków będących osobami pokrzywdzonymi oraz danymi uzyskanymi z nawigacji samochodowej zatrzymanej
w pojeździe, którym poruszał się P. W. (1). Wyjaśnienia oskarżonego tworzą przy tym również spójną całość z zeznaniami M. W., która
w oskarżonym rozpoznała osobę, której przekazała pieniądze. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, by odmówić wiary konsekwentnym, spójnym i logicznym wyjaśnieniom P. W. (1) i oparł się na nich ustalając stan faktyczny.

Również zeznania D. K., H. G., Z. M. (1), M. L., H. S., Z. S., A. G. (2), K. B. (1), W. S., J. N., M. A., M. W., M. S. (1), K. H., S. M., M. T. (4), M. T. (2) i K. P. stanowiły pełnowartościowy materiał dowodowy. Zeznania świadków, mimo podeszłego wieku części z nich, cechowała logiczność wypowiedzi i szczegółowość w przekazywaniu istotnych dla sprawy informacji związanych z odbywanymi przez świadków rozmowami telefonicznymi i ich postępowaniu w trakcie rozmów i bezpośrednio po nich. Z tych też przyczyn Sąd dał wiarę świadkom w całości bazując na ich zeznaniach podczas konstruowania stanu faktycznego.

Pomocniczo w ustaleniu stanu faktycznego Sąd wykorzystał zeznania K. B. (2), M. S. (3), T. P. i J. W. (2). Świadkowie będący funkcjonariuszami policji w sposób korelujący między sobą opisali okoliczności zatrzymania oskarżonego.

Do ustalenia stanu faktycznego nie posłużyły zeznania Z. W.
i E. H.. Świadkowie nie posiadali informacji związanych z zarzutami przedstawionymi oskarżonemu. Co prawda, ich wiedza odnosiła się do działań związanych z przestępstwem oszustwa popełnionym metodą na tzw. „wnuczka”, lecz działania podjęte w toku niniejszego postępowania wykluczyły ich związek
z oskarżonym. W szczególności świadek Z. W. w sposób stanowczy
i jednoznaczny wskazała, iż mężczyzną, który odebrał od niej pieniądze, nie jest P. W. (1).

Nic do sprawy nie wniosły zeznania M. M., która nie posiadała żadnych istotnych informacji związanych ze zdarzeniami będącymi przedmiotem niniejszego postępowania.

Sąd nie znalazł także żadnych podstaw, aby zakwestionować wiarygodność pozostałych dowodów w postaci dokumentów, które nie budziły zastrzeżeń co do ich autentyczności i wiarygodności. Opinia sądowo-psychiatryczna i opinia informatyczna sporządzone w niniejszej sprawie jako spójne, logiczne i oparte na wiedzy specjalistycznej stanowiły pełnowartościowy materiał dowodowy. Nadto wszelkie czynności procesowe w sprawie były podjęte zgodnie z prawem, a z każdej z nich sporządzono stosowne protokoły, a ich wyniki nie budziły żadnych wątpliwości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W realiach niniejszej sprawy sprawstwo i wina oskarżonego P. W. (1) nie mogły budzić żadnych wątpliwości. Sąd przyjął w stosunku do opisanych powyżej zachowań oskarżonego kwalifikację prawną czynów z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. oraz art. 286 § 1 k.k. Niniejsza kwalifikacja prawna oddaje w pełni zawartość kryminalną czynów oskarżonego. Jednocześnie Sąd nie podzielił zapatrywania oskarżyciela publicznego co do zakwalifikowania zachowania oskarżonego jako czynu ciągłego z art. 12 k.k., lecz uznał za prawidłowe zakwalifikowanie popełnionych przez niego przestępstw jako ciągu przestępstw opisanych w art. 91 k.k.

Oskarżony P. W. (1) działał wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi w niniejszym postępowaniu osobami. Istotą współsprawstwa jest bowiem oparte na porozumieniu współdziałanie dwóch lub więcej osób, z których każda obejmuje swym zamiarem realizację całości znamion określonego czynu przestępnego. To porozumienie się, nawiązane choćby w sposób dorozumiany, jest tym szczególnym elementem podmiotowym, który zespalając zachowania różnych osób pozwala przypisać każdej z nich również i tę akcję sprawcy, którą przedsięwzięła inna osoba współdziałająca w popełnieniu przestępstwa. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż P. W. (1) wraz
z osobą posługującą się imieniem P. ustalili sposób działania. Oskarżony wiedział, że jego zadaniem będzie odbieranie przesyłek – pieniędzy i biżuterii. P. W. (1) miał przy tym świadomość, że jego działanie związane jest
z oszukiwaniem osób starszych. Swoją zgodą obejmującą realny proces myślowy obejmował zatem dokonywanie oszustw na szkodę tych osób. Jak sam wskazał: „wiedząc o tym w czym biorę udział nie zrezygnowałem” (k. 903). Oskarżony
w ramach wspólnego działania wykonywał powierzoną mu rolę, wiedział przy tym
o roli innych osób. Zostały mu w tym celu dostarczone środki techniczne, a za swe działanie otrzymywał zapłatę. Oskarżony swoją świadomością obejmował zatem całość znamion przestępstwa i wyrażał pełną akceptację dla przestępczego procederu.

Do znamion przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k. należy doprowadzenie pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na skutek wprowadzenia go w błąd. Sprawca przestępstwa oszustwa działa w celu doprowadzenia oskarżonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. W ocenie Sądu działania oskarżonego P. W. (1) przyświecały celowi uzyskania środków finansowych i doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Bez znaczenia jest przy tym to, że osobiste działanie oskarżonego nie wypełniło wszystkich znamion czynu z art. 286 § 1 k.k. Istotą współsprawstwa jest bowiem to, że każdy z współdziałających w przestępstwie nie musi osobiście wykonywać wszystkich czynności składających się na istotę przestępstwa, lecz obejmując świadomością wypełnienie tych znamion przez innych współdziałających współdziała w popełnieniu czynu zabronionego.

W realiach niniejszej sprawy w ramach porozumienia współsprawców nieustalone osoby wprowadzały pokrzywdzonych w błąd co do tożsamości osoby dzwoniącej – podając się za członka rodziny – i co do okoliczności faktycznych związanych z fikcyjnym zdarzeniem drogowym. Następnie żądali od nich pieniędzy celem uniknięcia przez sprawcę, będącego członkiem rodziny pokrzywdzonych, aresztu. Takie działanie wypełnia znamiona przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k. Wprowadzenie w błąd miało bowiem doprowadzić do fałszywego wyobrażenia
o rzeczywistości, w oparciu o które nastąpić miało niekorzystne rozporządzenie mieniem.

W większości przypadków, a to czynów popełnionych na szkodę D. K., M. L., H. S., Z. M. (1), H. G., M. T. (2), M. T. (1), S. M., M. S. (1), K. H., A. G. (1), K. B. (1), Z. S., W. S., J. N., M. A. i K. P. nie doszło do przekazania pieniędzy oskarżonemu z uwagi na postawę pokrzywdzonych. W tych zatem przypadkach działanie zakończyło się w fazie usiłowania. Bez znaczenia dla odpowiedzialności karnej P. W. (1) jest w tych wypadkach to, iż nie odbierał on od pokrzywdzonych pieniędzy. Oskarżony w dniach próby wyłudzenia od pokrzywdzonych pieniędzy znajdował się w miejscowościach, w których zamieszkiwali i był gotów na odebranie przesyłek. Taka była jego rola w przyjętym podziale działań. Fakt zakończenia przestępstwa w fazie usiłowania powoduje jedynie, że również w stosunku do niego prawidłową kwalifikacją prawną w tych wypadkach jest zakwalifikowanie przestępstw z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. Jedynie w przypadku przestępstwa dokonanego na szkodę M. W. doszło do przekazania oskarżonemu pieniędzy w kwocie 25 tysięcy złotych. W tym wypadku czyn oskarżonego P. W. (1) zakwalifikować należało jako przestępstwo
z art. 286 § 1 k.k.

W tym miejscu kilka uwag poświęcić należy przyjętej przez Sąd konstrukcji ciągu przestępstw oraz niepodzieleniu zapatrywania oskarżyciela co do zakwalifikowania działania P. W. (1) jako czynu ciągłego.

Wskazać przede wszystkim należy na brak możliwości ustalenia w toku niniejszego postępowania sposobu wyboru osób pokrzywdzonych. Wszystkich ich łączyło to, że były to osoby starsze. Nie wyjaśniono jednak w żaden sposób jak dokonywano ich selekcji. Czy osoby współdziałające w przestępstwach w sposób zaplanowany – dysponując listą pokrzywdzonych – systematycznie nawiązywały
z nimi kontakt, czy też odbywało się to w sposób z góry niezaplanowany. Co prawda oskarżyciel publiczny w uzasadnieniu aktu oskarżenia wskazał, iż sprawcy „wyszukiwali w książkach telefonicznych osoby w podeszłym wieku”, jednak to stwierdzenie nie znajduje żadnego potwierdzenia w materiale dowodowym. Również P. W. (1) wskazał, że podejrzewa, że wybierane były numery z książki telefonicznej. Okoliczność ta nie została jednak w żaden sposób udowodniona
i stanowi wyłącznie hipotezę, na której nie można jednak budować stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Powyższe ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sposobu zakwalifikowania działania oskarżonego jako popełnionego w warunkach art. 12 k.k. lub art. 91 k.k.

Zgodnie z art. 12 k.k. dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.

Jednakże, jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 1 czerwca 2017r. (III KK 5/17), które to stanowisko Sąd Okręgowy w pełni podziela i uznaje za własne, „zamiaru popełniania przestępstw określonego rodzaju, czy ogólnego projektu popełnienia dwóch lub więcej czynów zabronionych nie można utożsamiać
z zamiarem popełnienia przestępstwa ciągłego, o którym mowa w art. 12 k.k. Nie spełnia kryterium czynu ciągłego sytuacja, w której poszczególne zachowania sprawcy nie są ujęte jednym z góry powziętym zamiarem, lecz zostały zrealizowane z identycznym zamiarem, takim samym w odniesieniu do każdego z nich, lecz nie istniejącym z góry, a pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania. Niezbędnym warunkiem przyjęcia konstrukcji przestępstwa ciągłego jest ustalenie, że w chwili podjęcia przez sprawcę pierwszego zachowania miał on zamiar podjęcia wszystkich zachowań składających się na tenże czyn ciągły (por. postanowienia SN z dnia 17 grudnia 2014 r. II KK 325/14, Lex nr 1566721,
z dnia 14 czerwca 2010 r. IV KK 65/10 OSNwSK 2010/1/1191, z dnia 4 lutego 2015r. V KK 334/14, Lex nr 1640275). Przestępstwo ciągłe, to jedno przestępstwo popełniane "na raty", którego popełnieniu nie towarzyszy element przypadkowości polegający na poszukiwaniu konkretnego przedmiotu przestępstwa, bowiem i ten objęty jest z góry powziętym zamiarem”.

W niniejszej sprawie nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie w powyższym zakresie. Nie można bowiem w żaden sposób wykluczyć tego, że pokrzywdzeni byli sukcesywnie wyszukiwani, a ich wybór zależny był od „natrafienia” na taką osobę,
a więc realizacja przedsięwzięcia zależna była w pewnej mierze od przypadku.
W realiach tych – mimo zorganizowania podejmowanych działań – brak było podstaw do zastosowania art. 12 k.k.

Przemawia za tym również treść art. 5 § 2 k.p.k. stanowiącego, że niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Przyjęcie konstrukcji czynu ciągłego doprowadziłoby do zaostrzenia kwalifikacji prawnej czynu poprzez zastosowanie art. 294 § 1 k.k. To zaś, przy istniejących wątpliwościach i braku ustalenia mechanizmu wyboru pokrzywdzonych, naruszałoby zasadę in dubio pro reo.

Zdaniem Sąd nie ma jednak żadnych przeszkód, by przypisane oskarżonemu działania zakwalifikować jako ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego
z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Sformułowanie "takiej samej sposobności" odnosi się do okoliczności tworzących kontekst popełnienia każdego z przestępstw, tworzących warunki, czy też możliwość popełnienia przestępstw, lub też okoliczności jego popełnienia, które charakteryzują się tymi samymi cechami. Zwrot ten przesądza, że muszą to być okoliczności tworzące "taką samą" co do rodzaju i gatunku sposobność popełnienia przestępstwa w odniesieniu do każdego z czynów spiętych klamrą ciągłości. Taką też sposobność wykorzystywały osoby współdziałające w popełnianiu przestępstw oszustwa w niniejszej sprawie. Sposób działania, wybór osoby pokrzywdzonej drogą telefoniczną spośród osób starszych, treść przedstawianych tym osobom informacji świadczą, że współdziałający w przestępstwie, w tym P. W. (1), wykorzystywali taką samą sposobność.

Kierując się powyższym oraz tym, iż przestępstwa przypisane oskarżonemu zostały popełnione w przeciągu miesiąca, a zatem w krótkich odstępach czasu, Sąd uznał, że oskarżony P. W. (1) dopuścił się ciągu przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. Zmiana redakcji przepisu art. 91 k.k.
i akcentowanie, że na ciąg składać się mogą czyny o różnej kwalifikacji, pod warunkiem iż jest ona tak ukształtowana, że podstawą wymiaru kary jest
w odniesieniu do każdego z czynów ten sam przepis stanowiący wyłączną podstawę kwalifikacji prawnej lub jej element, umożliwia przy tym bez przeszkód i zastrzeżeń objęcie ciągiem czynów kwalifikowanych jako różne postaci stadialne, tj. dokonania
i usiłowania.

Wymierzając oskarżonemu P. W. (1) karę za ciąg przestępstw Sąd kierował się wskazaniami z art. 53 k.k. i wymierzył karę według swego uznania
w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, aby dolegliwość wymierzonej kary nie przekroczyła stopnia winy. Odwołanie do winy sprawcy przestępstwa pełni
w kodeksie karnym dwie funkcje: legitymizującą oraz limitującą w zakresie orzekanej wobec niego sankcji karnej. Stopień winy nie wyznacza jednak konkretnej wysokości kary, jaka winna zostać wymierzona sprawcy, ustanawia natomiast nieprzekraczalną granicę dolegliwości kary. Konkretną winę sprawcy czynu zabronionego wyznaczają dwie zmienne: obiektywna ocena społecznej szkodliwości popełnionego czynu
i rzutowany na tę ocenę stopień zawinienia odpowiadający subiektywnej możliwości podjęcia przez sprawcę zachowania zgodnego z wymaganiami prawa.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, jak również postać zamiaru i motywację sprawcy.

Przy wymiarze kary P. W. (1) Sąd wziął pod uwagę jako okoliczności obciążające wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu wynikający
z rodzaju i charakteru naruszonego dobra prawnego, a w szczególności to, iż oskarżony swe przestępcze działanie skierował przeciw osobom starszym, które
z racji swego wieku podatne są na oszukańcze działania wykorzystujące ich wiek, łatwowierność czy nieporadność życiową oraz umyślność działania w postaci zamiaru bezpośredniego. Przestępstwa popełnione przez oskarżonego wymierzone były przeciwko mieniu, a okoliczność ich popełnienia zwiększają stopień ich społecznej szkodliwości. Na wymiar kary miało wpływ i to, że znaczna większość przestępstw zakończyła się z fazie usiłowania.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę dotychczasową niekaralność oskarżonego. Nadto Sąd wymierzając karę miał w polu widzenia zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa. Przyznanie się do winy, złożenie szczegółowych wyjaśnień, skrucha i żal z powodu popełnienia przestępstw oraz deklarowana wola naprawienia szkody stanowiły zdaniem Sądu istotne okoliczności łagodzące. Takie zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa z całą pewnością zasługuje na dostrzeżenie i winno znaleźć odzwierciedlenie
w wymierzonej karze.

Sąd wymierzając karę wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć. Zapobiegawczy sens wymierzonych kar pozbawienia wolności ma na celu uniemożliwienie sprawcy ponownego popełnienia przestępstwa, natomiast jej cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie jego postawy zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. Sąd miał również na względzie prewencję generalną, która wskazuje potrzebę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Kierując się powyższym Sąd wymierzył oskarżonemu P. W. (1) za ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. karę roku pozbawienia wolności. W ocenie Sądu kara ta jest adekwatna zarówno do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu P. W. (1) na poczet kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12 stycznia 2017r. do dnia 7 lipca 2017r.

Sąd mając za podstawę art. 46 § 1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia przez oskarżonego szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz M. W. kwoty 25 000 zł.

Z uwagi na osiągnięcie z popełnionego przestępstwa korzyści majątkowej Sąd w trybie art. 45 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa jej równowartości w kwocie 1 300 zł.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci nawigacji samochodowej i telefonu komórkowego, które używane były w trakcie popełniania przestępstw opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Nr I/15/17/P pod poz. 1 i 4. Przedmioty te służyły bowiem do popełnienia przestępstwa. Pozostałe dowody opisane pod poz. 2, 3, 5, 6, 9, 10, 11, 12, 13, 14 w/w wykazu jako zbędne dla dalszego postępowania w trybie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócono osobie uprawnionej – P. W. (1).

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k. Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego, orzeczoną karę i obowiązek naprawienia szkody Sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, w tym odstąpił od wymierzenia opłaty.