Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Małgorzata Dasiewicz - Kowalczyk

Protokolant: Wojciech Langer

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2017 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy w postępowaniu uproszczonym

z powództwa A. Ś.

przeciwko K. B.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu

z dnia 10 sierpnia 2016 r.

sygn. akt IC 198/16

I.  prostuje z urzędu oczywistą omyłkę pisarską w sentencji zaskarżonego wyroku, w ten sposób, że przed słowami „oddala powództwo” wpisuje „uchyla nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 6 lipca 2015r. i „;

II.  oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 2196/16

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku ograniczył do wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd II instancji rozważając zebrany w sprawie materiał, dokonał jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów w następstwie, czego uznał, iż zaskarżone rozstrzygniecie Sądu Rejonowego jest trafne i odpowiada prawu. Sąd Odwoławczy akceptując w całości stan faktyczny ustalony przez Sąd I instancji przyjął go za własny, podzielając także ocenę prawną żądania zgłoszonego przez powoda, mimo iż u jej podstaw legł częściowo błędny wywód.

W rozpatrywanej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 180 zł z ustawowymi odsetkami, wskazując, iż zawarł z pozwanym umowę sprzedaży za kwotę 64,99 zł używanej gry na konsolę S. (...), tj. (...) (zawarta za pomocą portalu (...) w dniu 18.08.2014 r.). Zdaniem powoda dostarczona mu gra była obarczona wadą bowiem nie zawierała kodu do gry, umożliwiającego skorzystanie z dodatków tworzących edycję W.. Załączony do gry kod cyfrowy został wcześniej wykorzystany. O powyższym powód w sierpniu 2014r. mailowo poinformował pozwanego wskazując, iż żąda zwrotu ceny uiszczonej za grę, którą zgodnie z ustawą konsumencką odsyła na koszt pozwanego. Ostatecznie powód gry nie odesłał, w maju 2015r. wzywając pozwanego pisemnie do wydania kodów umożliwiających skorzystanie z zawartości specjalnej gry w terminie 3 dni, a po bezskutecznym upływie, którego żąda zapłaty kwoty 180 zł tytułem kosztów związanych z nabyciem pakietów. Z uwagi na nieotrzymanie kodów powód dokonał zakupu dodatków, domagając się w niniejszym postępowaniu zwrotu kwoty 180 zł wydatkowanej w tym zakresie.

Żądanie to Sąd Rejonowy słusznie uznał za nieuzasadnione, nie dopuszczając się przy tym uchybień regulacji prawa procesowego oraz materialnego wskazywanych w apelacji.

Bezspornym było w sprawie, iż strony zawarły umowę sprzedaży przez Internet ((...)), powód uiścił cenę i otrzymał zakupiony towar. Bezspornym było również, iż w przekonaniu powoda zakupiona gra była niekompletna a co za tym idzie niezgodna z umową, efektem czego już po dwóch dniach od zakupu złożył pozwanemu oświadczenie, iż żąda zwrotu uiszczonej ceny a towar odeśle. Nie budzi, zatem wątpliwości w świetle jasnej treści oświadczenia powoda, iż od zawartej umowy sprzedaży odstąpił (art. 60 kc). Sam apelujący tego nie negował, powołując się jedynie na fakt, iż kilka miesięcy później wystosował inne żądanie do pozwanego (o nadesłanie kodów), niemniej po pierwszej nie dezaktualizowało ono odstąpienia od umowy a po drugie było roszczeniem jakie powodowi nie przysługiwało z tytułu zawartej umowy sprzedaży.

Zauważyć należy, iż powód dokonał zakupu gry od pozwanego prowadzącego działalność gospodarczą (sklep z grami), tym samym mając na uwadze datę zawarcia umowy przez strony, zastosowanie znaleźć winna ustawa z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (dalej: u.o.n.p.k..), oraz ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (dalej ustawa o sprzedaży konsumenckiej), zgodnie z art. 51 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta.

Zauważa Sąd Okręgowy, iż wobec dokonanej sprzedaży na odległość powód posiadł uprawnienia do odstąpienia od umowy w terminie 10 dni bez podania przyczyny (art. 7 u.o.n.p.k.). Nadto przepis art. 8 ustawy o sprzedaży konsumenckiej wprowadził uprawnienia, z których może skorzystać konsument w razie stwierdzenia niezgodności dobra z umową (żądanie naprawy, wymiany, obniżenia ceny albo odstąpienie od umowy sprzedaży). Najdalej idącym uprawnieniem z tytułu niezgodności towaru z umową jest prawo odstąpienia od umowy.

Jak wynika z niekwestionowanych w tym zakresie ustaleń faktycznych, powód z tego uprawienia skorzystał i od umowy odstąpił, bowiem zażądał zwrotu uiszczonej ceny ze wskazaniem, iż towar odeśle. Innych roszczeń przewidzianych art. 8 ustawy o sprzedaży konsumenckiej powód nigdy nie zgłaszał (naprawy, wymiany, obniżenia ceny). Konsekwencją zaś skutecznego odstąpienia od umowy jest po stronie kupującego możność żądania zwrotu spełnionego przez niego świadczenia (uiszczonej ceny), zaś po stronie sprzedawcy – aktualizacja roszczenia o zwrot rzeczy. Co prawda powód mimo swego oświadczenia nie odesłał nigdy zakupionej rzeczy pozwanemu, niemniej nie miało to wpływu na odstąpienie. Skuteczność odstąpienia nie jest uwarunkowana zwrotem rzeczy. Zwrot rzeczy jest skutkiem odstąpienia, a nie warunkiem jego bytu ( wyrok Sądu Najwyższego z 12.2.1997 r., II CKN 94/96, wyrok Sądu Najwyższego z 12.2.1997 r., II CKU 50/96). A zatem, odstąpienie od umowy rodzi obowiązek zwrotu świadczenia otrzymanego wcześniej od drugiej strony (art. 494 kc). W świetle powyższego odstąpienie przez powoda od umowy sprzedaży otwierało po jego stronie możliwość dochodzenia zwrotu ceny jaką uiścił za zakupioną rzecz. Powód jednak takiego żądania w pozwie nie wywiódł, nie domagał się zwrotu ceny zakupionego towaru, który uznał za wadliwy, ale wykreował żądanie zapłaty kwoty, jaką wydatkował celem w istocie spowodowania, aby zakupiony u pozwanego towar (gra komputerowa) nadawał się do użytku jakiego powód oczekiwał dokonując zakupu. Podstaw dla takiego roszczenia całkowicie brak. Wadliwie upatruje jej apelującej w normie art. 479 kc, którego treści wnikliwie nie rozważył. Wskazany przepis przyznaje wierzycielowi uprawnienie do zastępczego wykonania zobowiązania dłużnika, który miał świadczyć określoną ilość rzeczy oznaczonych do gatunku a nie świadczył. Powód zakupił rzecz używaną, którą bezspornie otrzymał (wraz z kodami do uruchomienia dodatków tyle że już wykorzystanymi przez uprzedniego posiadacza gry). Nie można wiec uznać, iż świadczenie nie zostało spełnione. Okoliczność z kolei, iż zakupiona rzecz zdaniem powoda była wadliwa w jego ocenie, kreowała mu uprawnienia określone w ustawie o sprzedaży konsumenckiej, z jakich notabene skorzystał domagając się zwrotu ceny, a zatem odstępując od umowy. Podstaw dla zastosowania normy art 479 kc dopatrzeć się zatem nie sposób, jak zasadnie uznał Sąd Rejonowy nie dopuszczając się tym samym jej naruszenia.

Powód nie dostrzega całkowicie ani skutków dokonanego przez siebie odstąpienia od umowy, ani w istocie zamkniętego katalogu uprawnień, jakie mógł wywodzić z niezgodności zakupionego towaru z umową (art. 8 ustawy o sprzedaży konsumenckiej) - wywodząc obecnie roszczenia, jakie mu nie przysługują w związku z zwartą umową sprzedaży. Powód dokonał zakupu określonej rzeczy „używanej” a w niniejszym postępowaniu domaga się od pozwanego w istocie pokrycia kosztów tego by rzeczona gra spełniała wszystkie cechy gry nowej. Bezpodstawnym jest kreowanie takiego roszczenia względem pozwanego, którego wysokość de facto stanowi prawie trzykrotność uiszczonej ceny, a ta wyznaczała górną granice odpowiedzialności pozwanego z tytułu zawartej umowy sprzedaży w sytuacji odstąpienia od niej przez powoda.

Już z przyczyn wskazanych wyżej – na które nie zwrócił uwagi Sąd Rejonowy - żądanie powoda z uwagi na jego charakter i podstawy podlegało oddaleniu, bez konieczności weryfikacji czy zakupiona przez niego gra w istocie nie odpowiadała treści zawartej umowy. Powód w niniejszym postępowaniu nie realizował (żadnego z przysługujących mu - w związku z umową sprzedaży - roszczeń z ustawy o sprzedaży konsumenckiej, tym samym przesłanki tychże roszczeń (w tym zaistnienie wady rzeczy i jej istotność) nie podlegały badaniu i ocenie w niniejszym postępowaniu. Argumentacja apelującego w tym zakresie zatem wywiedziona i wskazane zarzuty błędnej oceny dowodów pozostawały bez znaczenia i wypływu na rozstrzygnięcie, tym samym zbędnym pozostawało odnoszenie się do nich przez Sąd Okręgowy.

W kontekście powyższych ustaleń, w ocenie Sądu II instancji brak było podstaw do podważania wydanego w sprawie rozstrzygnięcia.

Mając powyższe na uwadze Sąd II instancji na podstawie art. 385 kpc orzekł jak w punkcie II sentencji.

Jednocześnie Sąd Okręgowy sprostował zaskarżony wyrok w punkcie I dostrzegając oczywistą omyłkę w jego treści . Sąd Rejonowy dopuścił się oczywistego z punktu widzenia art. 496 k.p.c przeoczenia przy redagowaniu sentencji wyroku polegającego na pominięciu w punkcie I wyroku sformułowania „ uchyla nakaz zapłaty z dnia 6 lipca 2015r. w postępowaniu nakazowym” w sytuacji oddalenia powództwa w całości. Wskazane uchybienie noszące cechy omyłki (postanowienie Sądu Najwyższego z 14 marca 2013r. I CZ 12/13), zostało, zatem wyeliminowane przez Sąd Okręgowy zgodnie z art. 350 kpc.