Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny
w składzie:

Przewodniczący: SSO Aneta Fiałkowska – Sobczyk

Protokolant: Aneta Łokaj

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2015 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki M. K. kwotę 87 400 zł (osiemdziesiąt siedem tysięcy czterysta zł) z ustawowymi odsetkami od kwoty 86 700 zł od dnia 7 października 2010 r. do dnia zapłaty i od kwoty 700 zł od dnia 8 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki M. K. kwotę 13 552 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt IC 854/12

UZASADNIENIE

Powódka M. K. wniosła o zapłatę od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 87 400 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od:

- kwoty 86 700 zł od dnia 5.10.2010 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 700 zł od dnia 08.04.2012 r. do dna zapłaty.

W uzasadnieniu żądania powódka wskazała, że w dniu 04.09.2010 r. wyniku wypadku komunikacyjnego uległo uszkodzeniu auto powódki M. nr rej (...). Powódka zwróciła się o wypłatę należnego odszkodowania z OC ubezpieczyciele sprawcy - Ł. J.. Jednak strona pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania kwestionując nie tylko wysokość szkody ale i same okoliczności zdarzenia mimo oświadczenia sprawcy.

W związku z powyższym powódka zleciła prywatnemu rzeczoznawcy D. S. wykonanie wyceny uszkodzonego samochodu celem dochodzenia należnego odszkodowania i ustalenia jego wysokości.

Za wykonaną ekspertyzę powódka zapłaciła 700 zł.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu swojego stanowiska w sprawie pozwany ubezpieczyciel wskazał, że nie ponosi odpowiedzialności za zdarzenie, z którego powódka wywodzi swoje roszczenie.

Co prawda stronę pozwaną łączyła obowiązkowa umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego zawarta z właścicielem samochodu osobowego V. (...) o nr rej (...) kierowanego przez uczestnika zdarzenia. Na tej podstawie pozwana przyjęła zgłoszenie i przeprowadziła postępowanie likwidacyjne. W toku czynności pozwana stwierdziła jednak, że szkoda nie mogła powstać w okolicznościach podawanych przez powódkę. Okoliczności szkody nie są zgodne ze stanem faktycznym, popartym materiałem zebranym w toku postepownia likwidacyjnego.

Warunkiem przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczeniowej na podstawie art. 436 § 2 k.c. jest istnienie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy zgłoszoną szkodą, a okolicznościami jej powstania. W niniejszej sprawie ten warunek nie został spełniony. Pozwana w wyniku analizy charakteru i zakresu uszkodzeń pojazdu M. ustaliła, że wykonana symulacja przebiegu zdarzenia, w oparciu o deklarowane parametry ruchu przez uczestników, dowodzi, że kierujący pojazdem M. poruszając się z prędkością 40 km/h był w stanie omijać samochód V. (...) zatrzymać się 21 metrów przed miejscem uderzenia w betonowy blok.

Przyjęte dane do przeprowadzonej opinii pochodzą głównie z oświadczeń otrzymanych od uczestnika zdarzenia, a w szczególności ze sporządzonego w dniu 14.09.2010 r., w obecności i przy aktywnym udziale T. K. (1), protokołu z rozmowy wyjaśniającej przeprowadzonej na okoliczność zdarzenia drogowego.

Pozwana uwzględniła w wykonanej symulacji mokrą nawierzchnię.

Z ostrożności procesowej strona pozwana zakwestionowała też wysokość wskazanej przez powódkę szkody.

W replice na odpowiedź na pozew, powódka podtrzymała swoje twierdzenia o istnieniu związku przyczynowo - skutkowego między szkodą a zdarzeniem. Podała też, że przeprowadzona przez pozwaną symulacja zdarzenia jest niezgodna z oświadczeniem stron, albowiem okoliczności zdarzenia był inne. Po pierwsze prędkość pojazdu poszkodowanego oscylowała w granicach 64km/h. Sprawca kolizji gwałtownie wjechał na pas ruchu, którym poruszał się poszkodowany, zajeżdżają mu drogę. Poszkodowany nie miał możliwości i czasu by zapobiec kolizji w inny sposób niż odruchowo próbując ominąć samochód sprawcy z lewej strony. Wymuszony gwałtowny manewr spowodował wpadnięcie poszkodowanego w poślizg, a w konsekwencji najechanie na betonowy mur znajdujący się po lewej stronie ulicy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 04.09.2010 r. około godziny 15 na ulicy (...)we W.doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd M. nr rej (...)należący do powódki.

Sprawca zdarzenia - kierująca pojazdem V. (...)o nr rej (...)- Ł. J.– parkując na poboczu zamierzała włączyć się do ruchu. Wjeżdżając na jezdnię nie obserwowała pasa ruchu, nie obróciła się i nie sprawdziła w lusterkach samochodu czy na drodze za nią poruszają się inne pojazdy. Włączając się do ruchu zajechała drogę jadącemu prawym pasem drogi M.kierowanym przez męża powódki - T. K. (1). Kierowca M., chcąc ominąć V. (...), gwałtownie odbił w lewo, co spowodowało, że wpadł w poślizg i uderzył tylnią częścią prawego boku pojazdu i tylnim prawym kołem w betonowy mur znajdujący się po lewej stronie ulicy. Pojazd M.na skutek uderzenia doznał licznych uszkodzeń, zwłaszcza po tylniej, prawej stronie. Przesunięty został cały tył nadwozia. Uszkodzone zostało m.in. tylnie koło, most, zawieszenie, dach, a także drzwi po lewej stronie. Został skrzywiony również drążek kierowniczy.

W chwili zdarzenia nawierzchnia była mokra i zapiaszczona.

(d owód: zeznania świadka T. K. (1), e-protokół z dnia 31.10.2013 r. 04:36-13:31, e-protokół z dnia 14.02.2013 r., 05:52 - 12:25, zeznania świadka Ł. J., e-protokół z dnia 14.02.2013 r., 01:06 - 05:52, opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych M. Ł. k. 226- 234);

T. K. (1) dokonał naprawy samochodu we własnym zakresie używając do tego części oryginalnych. Cześć z nich sprowadzał z Japonii, część z Anglii. Pojazd, który uległ uszkodzeniu należał do samochodów unikatowych; takich pojazdów w Polsce jest tylko kilka. W związku tym części do tego pojazdu są drogie. T. K. (1) chciał odtworzyć stan pojazdu sprzed wypadku, albowiem hobbistycznie zajmuje się tego typu pojazdami. Pojazd, który uległ wypadkowi budował sam przez 6 lat.

(d owód: zeznania świadka T. K. (1), e-protokół z dnia 31.10.2013 r. 04:36-13:31, e-protokół z dnia 14.02.2013 r., 05:52 - 12:25);

T. K. (1), działając w imieniu powódki, w dniu 06.09.2010 r. zgłosił szkodę stronie pozwanej (...) (...). Z przedstawicielami strony pozwanej pojechali na miejsce zdarzenia. Na betonowym murze widać było odciśnięte koło, lakier z pojazdu M.oraz szkło z tylniej prawej szyby pojazdu.

Strona pozwana prowadziła postępowanie likwidacyjne, w trakcie którego przeprowadzona została symulacja okoliczności zdarzenia. Pozwana w wyniku analizy charakteru i zakresu uszkodzeń pojazdu M. ustaliła, iż wykonana symulacja przebiegu zdarzenia, w oparciu o deklarowane parametry ruchu przez uczestników, dowodzi, że kierujący pojazdem M. poruszając się z prędkością 40 km/h był w stanie omijać samochód V. (...) zatrzymać się 21 metrów przed miejscem uderzenia w betonowy blok. Na podstawie wniosków z tej symulacji pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania. Wskazała, że nie ponosi odpowiedzialności za skutki zdarzenia albowiem okoliczności szkody nie są zgodne ze stanem faktycznym, popartym materiałem zebranym w toku postepownia likwidacyjnego.

Jednocześnie w toku postępowania pozwana przeprowadziła kalkulację naprawy i ustaliła, że koszt naprawy pojazdu wynosi 26 484,05 zł.

(d owód: akta szkody(...));

T. K. (1) w chwili zdarzenia kierując samochodem M. poruszał się z prędkością około 64 km/h. Swoje pierwsze oświadczenie, że poruszał się prędkością 40 km/h sprostował jeszcze w toku postępowania likwidacyjnego.

W samochodzie osobowym M. należącym do powódki zamontowany jest licznik wskazujący prędkość w milach. Jedna mila w przeliczeniu na m/s to 0. (...). Jeżeli osoba kierująca oświadczyła, że jechała przedmiotowym samochodem z prędkością 40 mil na godziną oznacza w przeliczeniu, że jechała z prędkością 64,36 km/h

(d owód: oświadczenie z dnia 23.07.2012 r. k. 87, akta szkody (...), uzupełniająca opinia biegłego k. 194, zeznania świadka T. K. (1), e-protokół z dnia 31.10.2013 r. 04:36-13:31, e-protokół z dnia 14.02.2013 r. ,05:52-12:25);

Uszkodzenia samochodu osobowego M. (...) odpowiadają okolicznościom przebiegu zdarzenia jakie zostały przedstawione przez T. K. (1)i Ł. J.. Uszkodzenia tego samochodu w pełni korelują z śladami kolizji na drogowej, jak również korelują one z relacjami uczestników tej kolizji. Takie uszkodzenia M., jakie prezentuje jego dokumentacja szkodowa, mogły powstać w dniu 04.09.2010 r., w okolicznościach i w miejscu, jakie przedstawiają zdjęcia znajdujące się w dokumentacji szkodowej. Przeprowadzone ustalenia i analizy, bazujące na kinematyczno - dynamicznych relacjach ruchu samochodu osobowego, w okolicznościach jakie przedstawione są w materiale osobowym, pozwalają na stwierdzenie, że nie ma żadnych dowodów, które pozwalałyby jakkolwiek negatywnie zweryfikować i tym samym zakwestionować taki przebieg tego zdarzenia jaki przedstawili w sprawie T. K. (1)i Ł. J..

(d owód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych k. 226- 234);

Wobec odmowy wypłaty odszkodowania powódka zleciła prywatnemu rzeczoznawcy D. S.z (...) Stowarzyszenia (...)i (...)wykonanie wyceny kosztów naprawy szkody samochodu osobowego M. (...). Kalkulacja naprawy nr (...)sporządzona została w dniu 11.02.2011 r.

Za sporządzenie ekspertyzy powódka zapłaciła 700 zł

(d owód: kosztorys wraz fakturą k. 11-47);

Powódka przedkładając prywatną wycenę, pismem z dnia 22.02.2011 r. (doręczonym w dniu 30.03.2011 r.) wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 86 700 zł tytułem odszkodowania oraz kwoty 700 zł tytułem poniesionych niezbędnych kosztów ekspertyzy- bezskutecznie.

(d owód: wezwania do zapłaty wraz z dowodem doręczenia k. 8-10);

Koszt naprawy pojazdu w oparciu o części oryginalne wyniesie 137 971,35 zł. Natomiast wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym biegły wyliczył na kwotę 102 300 zł, a wartość pozostałości na kwotę 23 170 zł .

(d owód: opinia biegłego sądowego R. M. z zakresu techniki samochodowej wyceny wartości pojazdów samochodowych kalkulacji kosztów napraw powypadkowych- k. 124- 128, opinia uzupełniająca – k. 164-175).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powódka domagała się w niniejszej sprawie zapłaty kwoty 87 400 zł tytułem odszkodowania w związku ze szkodą, za którą odpowiedzialność ponosi, jako ubezpieczyciel sprawcy szkody, strona pozwana.

Natomiast strona pozwana przyznała, że łączyła ją obowiązkowa umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego zawarta z właścicielem samochodu osobowego V. (...) o nr rej (...) kierowanego przez uczestnika zdarzenia, niemniej jednak nie ponosi odpowiedzialności za zdarzenie, z którego powódka wywodzi swoje roszczenie, bowiem szkoda nie mogła powstać w okolicznościach podawanych przez powódkę. Okoliczności szkody nie są zgodne ze stanem faktycznym, popartym materiałem zebranym w toku postępowania likwidacyjnego.

W tym miejscu wskazać należy, że podstawę odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę w zakresie będącym przedmiotem sprawy statuują przepisy art. 436 §1 k.c. w związku z art. 822 i nast. k.c. oraz przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

W myśl art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Przepis art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. stanowi natomiast, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia, przy czym zgodnie z art. 36 ust. 1 zd. 1 odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Jak wynika z art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Wobec istniejących rozbieżności i wątpliwości co do okoliczności zdarzenia Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych - M. Ł., który stwierdził, że uszkodzenia samochodu osobowego M. odpowiadają okolicznościom przebiegu zdarzenia, jakie zostały przedstawione przez T. K. (1) i Ł. J.. Uszkodzenia tego samochodu w pełni korelują z śladami kolizji na drogowej, jak również korelują one z relacjami uczestników tej kolizji. Przeprowadzone ustalenia i analizy, bazujące na kinematyczno - dynamicznych relacjach ruchu samochodu osobowego, w okolicznościach jakie przedstawione są w materiale osobowym, nie pozwalają negatywnie zweryfikować i tym samym zakwestionować taki przebieg tego zdarzenia jaki przedstawili w sprawie T. K. (1) i Ł. J.. Zatem przyjąć należało, że istnieje związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy zawinionym działem sprawy zdarzenia a powstała szkodą.

Powyższa opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Szczególnie, że już w toku postępowania likwidacyjnego świadek T. K. (1) – kierujący pojazdem M. - skorygował swoje pierwsze oświadczenie dotyczące prędkości pojazdu, z jaką się poruszał i wyjaśnił, że prędkość pojazdu oscylowała w granicach 64 km/h, a nie jak podawał wcześniej 40 km/h. Wyjaśnił przy tym również, że w samochodzie osobowym M. należącym do powódki zamontowany jest licznik wskazujący prędkość w milach, co potwierdził biegły sadowy R. M. dokonując oględzin pojazdu. Natomiast wątpliwości co do okoliczności zdarzenia zrodziły się właśnie z powodu przyjęcia do symulacji zdarzenia prędkości 40 km/h, jako prędkości z jaką poruszał się pojazd poszkodowanej.

Pozwane Towarzystwo (...) co do zasady ponosi więc odpowiedzialność za skutki zdarzenia drogowego z dnia 4.09.2010r.

W dalszej kolejności należało więc zatem wysokość odszkodowania należnego powódce.

Instytucja odszkodowania zawarta w art. 363 § 1 k.c. skonstruowana została jako rekompensata za powstałą szkodę (tak też: wyrok SN z 11 czerwca 2003 r. V CKN 308/01). Zgodnie z obowiązującą na gruncie tych przepisów zasadą pełnej restytucji w razie uszkodzenia pojazdu poszkodowany może żądać od ubezpieczyciela kwoty odpowiadającej wszelkim celowym i ekonomicznie uzasadnionym wydatkom służącym do przywrócenia stanu poprzedniego. Przywrócenie stanu poprzedniego ma miejsce, jeżeli stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem (stanu technicznego, zdolności użytkowania, części składowych, trwałości, wyglądu estetycznego, itd.) odpowiada stanowi pojazdu przed uszkodzeniem.

Na zobowiązanie pozwanej nie ma wpływu to czy powódka istotnie dokonała i jakimi częściami naprawy uszkodzonego pojazdu albowiem zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2003 r. (IV CKN 387/01) obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać.

Za podstawę ustaleń faktycznych w zakresie kosztów takiej naprawy Sąd przyjął opinie biegłego sądowego R. M., specjalistę z zakresu techniki samochodowej wyceny wartości pojazdów samochodowych kalkulacji kosztów napraw powypadkowych, gdyż była rzetelna, logiczna oraz profesjonalna. Biegły w swojej opinii głównej, jak i uzupełniającej w sposób szczegółowy i zrozumiały określił podstawy sporządzenia opinii, a wyciągnięte wnioski zostały należycie umotywowane. W ocenie Sądu opinia ta mogła zatem stanowić podstawę do wyceny powstałej szkody i ustalenia kosztów naprawy pojazdu powódki do stanu sprzed wypadku.

Nadto żadna ze stron nie zgłaszała już zastrzeżeń co do kosztów naprawy po sporządzeniu przez biegłego uzupełniającej opinii w tym zakresie.

Przy czym biegły przyjął ceny części oryginalnych, które otrzymał od dealera (...) Dom samochodowy (...) Sp. z o.o. we W.. Przedstawiona przez biegłego kalkulacja naprawy oparta się na założeniu, że pojazd został naprawiony przy użyciu nowych i oryginalnych jest zgodna z kierunkiem judykatury. Zdaniem Sądu taka kalkulacja nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia powódki. Należy mieć bowiem na względzie spadek wartości pojazdu powoda w wyniku zaistniałego wypadku, gdyż samochód naprawiony w wyniku wypadku z oczywistych względów nie przedstawia takiej samej wartości rynkowej jak auto bezwypadkowe. Zastosowanie do naprawy nowych, oryginalnych części zamiennych jest też zgodne z technologią naprawy producenta samochodu, a także uzasadnione pod względem technicznym i ekonomicznym.

Biegły oszacował wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym na dzień szkody na kwotę 102 400 zł, a wartość pozostałości na kwotę 23 170 zł. Natomiast koszt naprawy wg. oryginalnych części biegły wyliczył na kwotę 137 971,35 zł.

Natomiast powódka dochodziła zapłaty kwoty 86 700 zł tytułem kosztów naprawy.

W świetle powyższego i mając na uwadze przedstawione wcześniej rozważania dotyczące zasady pełnej restytucji, Sąd uznał, że żądanie powyższej kwoty jest uzasadnione.

Sąd uwzględnił również żądanie powódki w zakresie zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy przez rzeczoznawcę w wysokości 700 zł. Zdaniem Sądu decyzja podjęta przez powódkę w zakresie zlecenia rzeczoznawcy ekspertyzy kosztów naprawy pojazdu była następstwem kolizji z dnia 4.09.2010 r. i odmowy wypłaty odszkodowania przez stronę pozwaną.

Zatem należało przyjąć, że zapłata za prywatną opinię w wysokości 700 zł był ściśle związany z powyższym zdarzeniem i stanowi stratę w majątku powódki, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z działaniem sprawcy wypadku (E. T. w (...).Orz. 2006/1/9 - Glosa do Uchwały Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r. (III CZP 24/04)) i zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.c. uwzględnił roszczenie powoda w tym zakresie.

Dlatego też orzeczono jak w punkcie I wyroku zasądzając na rzecz powódki łącznie kwotę 87 400 zł.

Rozstrzygnięcie co do odsetek Sąd wydał w oparciu o przepis art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.p.c. i art. 455 k.c.

Jak wynika z materiału dowodowego strona pozwana otrzymała zawiadomienie o szkodzie w dniu 6 września 2010 r. i od tej daty należy liczyć 30-dniowy termin na wypłatę odszkodowania, co oznacza, że strona pozwana pozostawała w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia od dnia 7.10.2010 r. co do zapłaty kwoty 86 700 zł.

Odsetki od kwoty 700 zł mogą być liczone od upływu 7 dni od dnia doręczenia stronie pozwanej wezwania do zapłaty tej kwoty (w terminie 7 dni) tj. od dnia 30.03.2012 r.

Ponieważ jednak od kwoty 86 700 zł powód domagał się odsetek od dnia 5 października 2010 r. oddalono powództwo co do odsetek w pozostałym zakresie w punkcie II sentencji wyroku.

O kosztach procesu w punkcie III sentencji wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. i obciążył tymi kosztami pozwaną w całości, bowiem powódka uległa tylko w bardzo nieznacznej części swojego żądania, jedynie w zakresie odsetek.

Na zasądzoną kwotę składają się poniesione przez powódkę koszty sądowe tj. opłata od pozwu w wysokości 4 335 zł i zaliczka na opinię biegłego w wysokości 2 000 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.