Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2014r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Izabela Baca

Protokolant: Marcin Ostolski

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2014r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 600zł tytułem kosztów procesu;

III.  przyznaje od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego we Wrocławiu) pełnomocnikowi powoda adwokatowi A. S. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej kwotę 738zł, w tym kwotę 138zł podatku VAT.

Sygn. akt I C 746/13

UZASADNIENIE

Powód M. S. wniósł do Sądu Okręgowego we Wrocławiu Wydziału IX Ubezpieczeń Społecznych odwołanie od decyzji ZUS z dnia 18 stycznia 2010 r. W odwołaniu tym żądał m.in. zasądzenia od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odszkodowania i zadośćuczynienia w kwocie 5000zł za niewykonanie polecenia Sądu z dnia 14 lipca 2006r, zarzucając urzędnikom ZUS opieszałość w sprawie prawidłowego naliczenia mu emerytury, trwającą ponad 4 lata. Powód wyjaśnił, że pismem z dnia 14 lipca 2006 r. Sąd wezwał ZUS do dokonania przeliczenia jego emerytury z uwzględnieniem wszystkich okresów składkowych i nieskładkowych uzupełnionych do 25 lat, zamiast przeliczenia z dnia 01.01.2006r, uwzględniającego tylko 14 lat składkowych. Podniósł, że Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 10.01.2008 r. wydanym w sprawie o sygn. akt III AUa 1052/07 zamiast ukarać ZUS za niewykonanie tego polecenia, zasądził na rzecz strony pozwanej kwotę 120zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, co zdaniem powoda dowodzi stronniczości Sądu. Powód podkreślił, że dopiero jego interwencje u Zastępcy Dyrektora Oddziału ZUS we W. G. T. spowodowały wydanie decyzji z dnia 18 stycznia 2010r.

Postanowieniem z dnia 25 maja 2011r. Sąd Okręgowy Wydział IX Ubezpieczeń Społecznych we W. stwierdził swą niewłaściwość rzeczową i sprawę o roszczenia powoda M. S. odnośnie odszkodowania i zadośćuczynienia w kwocie 5000zł przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia-Krzyków.

Pismem z dnia 19 września 2012 r. pełnomocnik powoda sprecyzował żądanie pozwu, wskazując, iż żądana kwota 5000zł stanowi zadośćuczynienie. Wskazał, że strona pozwana w okresie od 14 lipca 2006r. do 20 lutego 2010r. zaniechała prawidłowego przeliczenia powodowi świadczenia emerytalnego z rentowego. Stwierdził, że wskutek tegoż zaniechania powód w ww okresie poniósł szkodę poprzez wypłatę zaniżonego świadczenia w wysokości nie mniejszej niż 200zł miesięcznie. Z uwagi na wadliwe dane przekazane z ZUS Sądom rozpatrującym odwołanie powoda od decyzji, wydały one błędne rozstrzygnięcia. Wskazał, że wszystko to zostało naprawione w decyzji ze stycznia 2010r, jednakże stan zdrowia powoda uległ pogorszeniu i w związku z tym poniósł on szkodę na osobie, za którą obecnie domaga się zadośćuczynienia w wysokości 5000zł, stanowiącego procentowe odniesienie do zakresu doznanego przez powoda 5%-ego uszczerbku na zdrowiu wskutek otrzymywania świadczeń o zaniżonej wartości i konieczności kierowania kolejnych odwołań (przy przyjęciu zadośćuczynienia w wysokości 1000 zł za 1% uszczerbku na zdrowiu).

Następnie powód w dniu 5 marca 2013r. wniósł pismo procesowe, w którym żądał odszkodowania i zadośćuczynienia za zaniechanie ZUS w kwocie 5000zł, wskazując, iż składa się na nią 3600zł odszkodowania w związku z wypłatą zaniżonego świadczenia i 1400zł zadośćuczynienia za straty moralne i zdrowotne. Podniósł, że zaniżone świadczenie otrzymywał od dnia 1.07.1973r. W związku z powyższym powód żądał także zasądzenia kwoty 40000zł, obejmującej odszkodowanie za okres od 1991r. do 2010r. w wysokości 22800zł i 17200zł tytułem zadośćuczynienia. Dodatkowo w związku z nieuwzględnieniem przy ustalaniu świadczenia rentowego, a potem emerytalnego pracy przymusowej w czasie okupacji powód zażądał zasądzenia od strony pozwanej kwoty 50000zł, na którą składało się odszkodowanie w wysokości 36000zł i 14000zł zadośćuczynienia. Powód zarzucił także, że narzucona mu z urzędu emerytura pozbawiła go prawa do zniżek kolejowych w wysokości 99% oraz darmowego przewozu roweru i bagażu, co uniemożliwiało mu dojazdy koleją do lekarzy specjalistów w Ł.. Z powyższego tytułu powód wniósł o zasądzenie od strony pozwanej kwoty 20000zł (12000zł odszkodowania i 8000zł zadośćuczynienia). Powyższym pismem powód wniósł zatem o zasądzenie na jego rzecz łącznie kwoty 115000zł.

Postanowieniem z dnia 27 marca 2013r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Krzyków uznał się rzeczowo niewłaściwy i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu Wydziałowi I Cywilnemu.

W piśmie procesowym z dnia 19 lipca 2013r. pełnomocnik powoda sprecyzował żądanie pozwu w ten sposób, że wskazał, iż na żądaną kwotę 115000zł składa się:

1.  5000zł za niewykonanie polecenia Sądu z dnia 14 lipca 2006 r. i opieszałość urzędników, która spowodowała czteroletnią zwłokę w prawidłowym naliczeniu emerytury, w tym 3600 zł tytułem odszkodowania, obejmującego szkodę poniesioną przez okres trzech lat, do czasu ponownego naliczenia wysokości emerytury z uwzględnieniem prawidłowego stażu pracy (100 zł miesięcznie) oraz 1400zł tytułem zadośćuczynienia za straty moralne i zdrowotne;

2.  40000zł z powodu zaniżenia stażu pracy mającego wpływ na wysokość świadczeń emerytalno - rentowych pobieranych w okresie od 1992r. do 2010r, z czego 22800zł tytułem odszkodowania, obejmującego szkodę w wysokości co najmniej 100zł miesięcznie oraz 17200zł tytułem zadośćuczynienia;

3.  50000zł z powodu otrzymywania zaniżonej emerytury z uwagi na niezaliczenie przez ZUS i Sądy rozpatrujące sprawę okresu pracy przymusowej w czasie okupacji, z czego kwota 36000zł tytułem odszkodowania, obejmującego okres od 1998r. do 2013r, tj. po 200 zł miesięcznie oraz kwota 14000 zł tytułem zadośćuczynienia;

4.  20000zł z tytułu odebrania ulgi w przejazdach (...) w wysokości 99%, z czego kwota 12000zł to odszkodowanie, obejmujące okres od 2008r. do 2013r, tj. po 200 zł miesięcznie oraz kwota 8000zł tytułem zadośćuczynienia.

Jako podstawę prawną swoich żądań powód wskazał przepisy art. 417 – 417 ² kc.

W odpowiedzi na pozew pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Strona pozwana podniosła, że przejęła wypłatę świadczeń od kolejowych organów rentowych, bazując na ustaleniach poczynionych przez jednostki organizacyjne (...). Strona pozwana wskazała, iż w sprawie Sądu Okręgowego we Wrocławiu o sygn. IX U 1012/06 wykonała zarządzenie, zobowiązujące ją do szczegółowego wyliczenia wysokości emerytury przyznanej z urzędu, kierując do Sądu pismo z dnia 3 sierpnia 2006r. Pozwany ZUS przywołał także w odpowiedzi na pozew postępowania sądowe pomiędzy stronami, w których przedmiotem rozstrzygnięcia były m.in. kwestie: przywrócenia powodowi renty kolejowej, przyznania powodowi emerytury oraz zaliczenia do stażu pracy przymusowej powoda w czasie okupacji. Podniosła nadto, że decyzją z dnia 18 stycznia 2010r. dokonano przeliczenia renty i ponownie ustalono wysokość emerytury z urzędu od dnia 1 stycznia 2007r, tj. za 3 lata wstecz. Strona pozwana wskazała, iż żądanie zasądzenia kwoty 50.000zł w związku z niezaliczeniem okresu pracy przymusowej jest całkowicie bezzasadne, gdyż niezaliczenie tego okresu było uzasadnione, co potwierdzone zostało prawomocnymi orzeczeniami Sądów. Zarzuciła, że nie odebrała powodowi prawa do ulgi w przejazdach kolejowych, gdyż prawo to wynika z wewnętrznych przepisów (...), a powodowi prawidłowo z urzędu przyznano emeryturę, co także zostało potwierdzone powołanymi wyrokami Sądów. Dodatkowo strona pozwana wskazała, że w myśl art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wypłaciła powodowi wyrównanie wraz z odsetkami za okres 3 lat wstecz, jednak do ustalenia nieprawidłowej wysokości świadczenia doszło z winy odpowiednich instytucji kolejowych, a nie ZUS.

W piśmie procesowym z dnia 16 czerwca 2014r. strona pozwana z ostrożności procesowej podniosła zarzut przedawnienia roszczenia powoda o naprawienie szkody polegającej na zaniżeniu świadczenia za okres od 1992r. do 2010r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych we W. z dnia 11 września 1973r. powodowi zostało przyznane od dnia 1 lipca 1973r. prawo do kolejowej renty inwalidzkiej. Do okresów zatrudnienia na kolei zaliczono powodowi okresy przypadające od 1 kwietnia 1959 r. do 30 czerwca 1973r, łącznie 14 lat i 3 miesiące.

Dowód: decyzja z dnia 11.09.1973 r. – k. 116 – 119 akt osobowych powoda w aktach ZUS.

Pismem z dnia 23 marca 1992r. powód zwrócił się do (...) Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych o zaliczenie do stażu pracy okresów studiów przypadających od 1951 r. do 1956 r. oraz okresów pracy w (...) K. od 16.09.1955 r. do 30.08.1958 r., w (...) P. od 06.11.1958r. do 07.02.1959r, a także w (...) od 01.04.1959 r. do 30.06.1973r, wskazując, że we wcześniejszych decyzjach uwzględniono mu jedynie 14 lat pracy.

Dowód: pismo powoda z dnia 23.03.1992r. – k. 182 akt osobowych powoda w aktach ZUS.

Decyzją z dnia 8 lipca 1992r. (...) Dyrekcja Okręgowa Kolei Państwowych we W. ustaliła ponownie powodowi rentę inwalidzką II grupy od dnia 1 grudnia 1991r. Łączny staż składkowy wyliczono na 17 lat 5 miesięcy i 17 dni. Staż nieskładkowy wyliczono natomiast na 3 lata 11 miesięcy i 15 dni.

Dowód: decyzja z dnia 08.07.1992 r. – k. 188-189 akt osobowych powoda w aktach ZUS.

Pismem z dnia 14 października 1998 r. powód zwrócił się do Zakładu Kolejowych Emerytur i Rent o zaliczenie do okresów zatrudnienia okresu pracy przymusowej w Niemczech w czasie okupacji od 06.11.1939r. do 15.01.1945r.

Decyzją z dnia 16 listopada 1998 r. odmówiono powodowi zaliczenia ww okresu do stażu pracy, powołując się na brak jakichkolwiek dokumentów potwierdzających fakt pracy przymusowej powoda oraz sprzeczne zeznania powołanych przez niego świadków.

Od powyższej decyzji powód wniósł odwołanie do Sądu Okręgowego we Wrocławiu Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Wyrokiem z dnia 12 października 2001r, wydanym w sprawie o sygn. akt VIII U 11294/98, Sąd oddalił odwołanie powoda, uznając, że powód w istocie świadczył pracę na rzecz P. B., jako parobek w gospodarstwie rolnym we wskazanym przez siebie okresie, jednakże praca ta nie miała charakteru pracy przymusowej. Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2003 r. (sygn. akt III A Ua 430/02) Sąd Apelacyjny we Wrocławiu Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację powoda od ww. wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu, uznając ją za bezzasadną.

Dowód: pismo powoda z 15.10.1998 r. – k. 210 akt osobowych powoda w aktach ZUS,

decyzja nr (...) z dnia 16.11.1998 r. – k. 218 akt osobowych powoda w aktach ZUS,

odwołanie z dnia 30.11.1998 r. – k. 2 akt Sądu Okręgowego we Wrocławiu VIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych o sygn. VIII U 11294/98,

wyrok z dnia 12.10.2001 r. wraz z uzasadnieniem – k. 51, 54-57 ww akt tut. Sądu, wyrok z dnia 30.01.2003r. – k. 73 ww akt tut. Sądu.

Pozwany ZUS przejął wypłatę należnej powodowi renty od Zakładu Kolejowych Emerytur i Rent z dniem 1 stycznia 1999r.

Dowód: zeznania świadka G. T. - k. 159 (00:20:31).

Decyzją z dnia 8 października 2003 r. ZUS, po rozpatrzeniu wniosku powoda z dnia 12 września 2003r, odmówił mu prawa do emerytury kolejowej, wskazując, że powód zamiast wymaganego 15-letniego stażu pracy na kolei wykazał jedynie 14 lat i 3 miesiące zatrudnienia na kolei. W decyzji tej wskazano też, że łączny okres ubezpieczenia powoda wynosi 21 lat 5 miesięcy i 2 dni, w tym okres składkowy 17 lat, 5 miesięcy, 17 dni, zaś okres nieskładkowy 3 lata 11 miesięcy i 15 dni. W odwołaniu od tej decyzji powód ponownie wniósł o doliczenie do ww stażu okresu pracy przymusowej.

Wyrokiem z dnia 13 maja 2004r, wydanym w sprawie o sygn. akt IX U 1549/03, Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IX Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie powoda w zakresie prawa do emerytury kolejowej oraz odrzucił jego odwołanie w odniesieniu do uznania pracy przymusowej.

Dowód: decyzja nr (...) z dnia 08.10.2003 r. – w aktach ZUS,

odpis wyroku tut. Sądu z dnia 13.05.2004r. – w aktach ZUS.

Decyzją z dnia 1 stycznia 2006 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 27a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyznał powodowi z urzędu od dnia 1 stycznia 2006r. emeryturę, wskazując jednocześnie, że z tym samym dniem ustaje prawo powoda do renty z tytułu niezdolności do pracy. Do ustalenia wysokości emerytury pozwany ZUS uwzględnił powodowi 14 lat okresów składkowych, tj. 168 miesięcy i przyjął dotychczasową podstawę wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy. Decyzją z dnia 1 marca 2006 r. ZUS dokonał waloryzacji tej emerytury.

Od decyzji tych powód wniósł odwołanie do Sądu Okręgowego we Wrocławiu, w którym domagał się prawidłowego wyliczenia emerytury, w oparciu o uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2005r, przy uwzględnieniu wszystkich okresów składkowych i nieskładkowych. Na rozprawie dnia 13 lipca 2006r. Sąd postanowił zobowiązać organ rentowy do wskazania szczegółowego sposobu wyliczenia wysokości emerytury powoda, przyznanej mu z urzędu decyzją z dnia 1.01.2006r. Następnie pismem z dnia 14 lipca 2006r, przesyłając akta emerytalne powoda, Sąd zwrócił się ZUS o wskazanie w terminie 14 dni szczegółowego sposobu wyliczenia ww wysokości emerytury z urzędu. Odpis tego pisma doręczono stronie pozwanej dnia 18.07.2006r. Pismem z dnia 3 sierpnia 2006r. strona pozwana wskazała, że dla ustalenia wysokości emerytury powoda uwzględniła 14 lat okresów składkowych, tj. 168 miesięcy oraz przyjęła dotychczasową podstawę renty z tytułu niezdolności do pracy. Przedstawiła również szczegółowe obliczenie wysokości emerytury, wskazując, że ostatecznie po dokonaniu kilku waloryzacji kwota świadczenia od dnia 1 marca 2006 r. wynosi brutto 1041zł 86gr.

Wyrokiem z dnia 6 marca 2007r, wydanym w sprawie o sygn. akt IX U 1012/06, Sąd Okręgowy we Wrocławiu IX Wydział Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie powoda uznając, że ZUS prawidłowo wydał decyzję, w której przyznał powodowi prawo do emerytury oraz dokonał waloryzacji tego świadczenia, przyjmując za podstawę wymiaru emerytury – podstawę wymiaru wcześniej przyznanej renty w wysokości uwzględniającej rewaloryzację i wszystkie kolejne waloryzacje. Następnie Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 10 stycznia 2008r. oddalił apelację powoda od powyższego wyroku tut. Sądu oraz zasądził od niego na rzecz strony pozwanej kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Dowód: decyzja nr (...) z 01.01.2006r. oraz decyzja nr (...) z 01.03.2006r. – w aktach ZUS,

odwołanie z dnia 14.03.2003 r. – k. 2 akt tut. Sądu o sygn. IX U 1012/06,

protokół rozprawy z dnia 13.07.2006r. – k. 13, 13 verte ww akt tut. Sądu,

pismo z dnia 14.07.2006r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 14 i 15 ww akt tut. Sądu,

pismo z dnia 03.08.2006 r. – k. 17 ww akt tut. Sądu,

wyrok z dnia 06.03.2007 r. wraz z uzasadnieniem – k. 48, 52-54 ww akt tut. Sądu,

wyrok z dnia 10.01.2008 r. wraz z uzasadnieniem – k. 69, 71-73 ww akt tut. Sądu.

Z chwilą wydania decyzji w przedmiocie przyznania powodowi emerytury z urzędu, powód stwierdził, porównując pisma otrzymywane z ZUS, że strona pozwana wypłacała mu zaniżoną rentę.

Dowód: przesłuchanie powoda M. S. - k.160 (00:45:02, 00:48:50)

W dniu 3 listopada 2008 r. powód wniósł odwołanie do tut. Sądu, domagając się przywrócenia mu prawa do kolejowej renty inwalidzkiej. Wskazał, że przyznanie mu z urzędu prawa do emerytury od dnia 01.01.2006r. nastąpiło wbrew jego woli i spowodowało utratę uprawnień do zniżek na dojazdy do lekarzy specjalistów.

Postanowieniem z dnia 5 grudnia 2008r, wydanym w sprawie o sygn. akt IX U 2171/08, Sąd Okręgowy we Wrocławiu IX Wydziału Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 199§1 pkt 2 kpc odrzucił odwołanie powoda, wskazując, że decyzja z dnia 1 stycznia 2006r. była już przedmiotem postępowania sądowego, w wyniku którego zapadło prawomocne orzeczenie.

Dowód: odwołanie z dnia 03.11.2008r. – k. 2 akt tut. Sądu Okręgowego o sygn. IX U 2171/08,

postanowienie z dnia 5.12.2008 r. – k. 8-9 ww akt tut. Sądu.

W dniu 18 września 2009r. powód wniósł o przyznanie mu comiesięcznego dodatku w związku ze szkodą, jaką poniósł na skutek przyznania mu z urzędu emerytury w miejsce pobieranej wcześniej renty kolejowej.

Postanowieniem z dnia 5 stycznia 2010r, wydanym w sprawie o sygn.. akt IX U 2321/09 Sąd Okręgowy we Wrocławiu IX Wydział Ubezpieczeń Społecznych odrzucił odwołanie powoda od decyzji z dnia 1 stycznia 2006r, wskazując jednocześnie, że strona pozwana nie rozpatrzyła dotychczas wniosku powoda z dnia 17 grudnia 2007r, którym wniósł on o przywrócenie prawa do renty kolejowej z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Dowód: odwołanie z dnia 18.09.2009r. – k. 2 akt tut. Sądu o sygn. IX U 2321/09,

postanowienie z 05.01.2010 r. wraz z uzasadnieniem – k. 32, 38-40 ww akt tut. Sądu.

Decyzją z dnia 15 stycznia 2010r. ZUS, rozpatrując powyższy wniosek powoda z dnia 17.12.2007r, odmówił mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy o symbolu (...), wskazując, że prawo to ustało w momencie przyznania mu emerytury, na podstawie art. 27a ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Powód odwołał się od tej decyzji.

Wyrokiem z dnia 23 marca 2010r, wydanym w sprawie o sygn. akt IX U 155/10, Sąd Okręgowy we Wrocławiu IX Wydział Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie powoda wskazując, że brak jest podstaw prawnych do przywrócenia powodowi prawa do renty kolejowej. Następnie wyrokiem z dnia 16 września 2010 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu oddalił apelację powoda od ww wyroku. W uzasadnieniu tegoż wyroku Sąd II instancji wskazał, iż powód w dniu 16.09.2006r. osiągnął powszechny wiek emerytalny, a zatem organ rentowy na podstawie art. 27a ustawy emerytalnej miał obowiązek przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury, ustalając jednocześnie ustanie prawa do renty.

Dowód: pismo powoda z dnia 17.12.2007r. – w aktach ZUS,

wyrok z dnia 23.03.2010 r. wraz z uzasadnieniem – k. 15, 19-21 akt tut. Sądu o sygn. IX U 155/10,

wyrok z 16.09.2010 r. wraz z uzasadnieniem – k. 35, 37-39 akt tut. Sądu.

W dniu 13 stycznia 2010r. powód na spotkaniu z Zastępcą Dyrektora Oddziału ZUS we W. G. T. zwrócił się ponownie o prawidłowe naliczenie emerytury, wskazując na ogólny staż 21 lat 5 miesięcy. Nadto wniósł o zaliczenie mu okresu pracy przymusowej w czasie okupacji w latach 1939 – 1945.

Dowód: protokół z dnia 13.01.2010r. – k. 19 akt ZUS.

W dniu 18 stycznia 2010r. sporządzona została notatka służbowa podpisana przez Zastępcę Kierownika Wydziału Zmiany Uprawnień Emerytalno – Rentowych J. G.oraz Zastępcę Kierownika II Inspektoratu ZUS we W. A. K., w której zaproponowano przeliczenie z urzędu emerytury powoda. Wskazano w niej, że decyzją (...)z dnia 8 lipca 1992r. przeliczono staż pracy i podstawę wymiaru, a wwpw ustalono w wysokości 186,95%, przy czym Biuro(...)w O.przejęło przeliczoną podstawę wymiaru, jednak nie przejęło na nowo ustalonego stażu pracy, co spowodowało wypłatę świadczenia w zaniżonej wysokości, tj. za 14 lat składkowych, a nie za 17lat 15 miesięcy składkowych i 3 lata 11 miesięcy okresów nieskładkowych. Zastępca Dyrektora Oddziału ZUS we W. G. T.wyraziła zgodę na ustalenie wysokości renty z uwzględnieniem prawidłowego stażu pracy i wypłatę wyrównania.

W dniu 18.01.2010r. sporządzono kolejną notatkę w sprawie ujawnienia niedopłaty i przyczyn jej powstania, wskazując, że niedopłata wyniosła 2421zł 40gr + odsetki 453zł 28gr. Jako przyczynę powstania niedopłaty wskazano błąd Biura(...) (...)w O.z 1992r.

Dowód: notatka z dnia 18.01.2010r. – k. 381 akt ZUS,

ponowna notatka z dnia 18.01.2010r. – w aktach ZUS.

Decyzją z dnia 18 stycznia 2010r. organ rentowy po dokonaniu przeliczenia renty, ponownie z urzędu ustalił wysokość emerytury powoda od dnia 1 stycznia 2001r, wskazując, iż przy obliczaniu jej uwzględniono 17 lat 5 miesięcy okresów składkowych oraz 3 lata 11 miesięcy okresów nieskładkowych. Organ rentowy przyznał nadto powodowi wyrównanie z tytułu emerytury za okres od 1.01.2007r. do 31.01.2010r. w kwocie 2421zł 40gr. Od decyzji tej powód wniósł odwołanie do tut. Sądu.

Postanowieniem częściowym z dnia 25 maja 2011r, wydanym w sprawie o sygn. akt IX U 442/10, tut. Sąd Wydział IX Ubezpieczeń Społecznych odrzucił odwołanie powoda odnoszące się do okresu pracy przymusowej w czasie okupacji lat 1939-1945.

Następnie wyrokiem z dnia 7 lipca 2011r. tut. Sąd oddalił odwołanie powoda od decyzji z dnia 18 stycznia 2010r. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że organ rentowy prawidłowo na podstawie art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych po ponownym ustaleniu wysokości emerytury powoda wypłacił mu zaległe świadczenie za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, w którym wydano decyzję z urzędu.

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2011r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu oddalił apelacje powoda od powyższego wyroku.

Dowód: decyzja z dnia 18.01.2010r. – k. 383 akt ZUS,

odwołanie z dnia 28.02.2010r. – k. 2 akt tut. Sądu o sygn.. IX U 442/10,

postanowienie z dnia 25.05.2011r. – k. 43 ww akt tut. Sądu,

wyrok z dnia 7.07.2011r. wraz z uzasadnieniem – k. 43, 47-54 ww akt tut. Sądu,
wyrok z dnia 7.12.2011r. – k. 85 ww akt tut. Sądu.

Kolejną decyzją z dnia 20 czerwca 2012r. organ rentowy po rozpoznaniu wniosku powoda z dnia 6 czerwca 2012r. ponownie odmówił powodowi przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Od decyzji tej powód wniósł odwołanie.

Postanowieniem z dnia 18 października 2012r, wydanym w sprawie o sygn. Akt IX U 1068/12, Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IX Ubezpieczeń Społecznych do spraw I i II Instancji na podstawie art. 199§1 pkt 2 kpc odrzucił odwołanie.

Dowód: decyzja z dnia 20.05.2012r. – w aktach ZUS,

odwołanie z dnia 25.06.2012r. – k. 2 akt tut. Sądu o sygn.. IX U 1068/12,

postanowienie z dnia 18.10.2012r. wraz z uzasadnieniem – k. 12, 16 – 17.

Decyzją z dnia 10.07.2013r. organ rentowy po rozpoznaniu wniosku powoda z dnia 8.04.2013r. ponownie odmówił mu zaliczenia do stażu pracy okresu pracy w gospodarstwie rolnym na terenie Niemiec w okresie od 6.11.1939r. do 15.01.1945r.

Dowód: decyzja z dnia 10.07.2013r. – w aktach ZUS.

W dniu 2 listopada 2012 r. lek med. R. J. internista oraz specjalista psychiatra wystawiła zaświadczenie lekarskie, w którym stwierdziła, że powód cierpi na organiczne zaburzenia nastroju, jest uzależniony od B. i pozostaje po obserwacją w kierunku zaburzenia procesów poznawczych. Tego samego dnia powód otrzymał skierowanie na badania psychologiczne, w którym jako rozpoznanie wskazano organiczne zaburzenia nastroju otępienne.

Dowód: zaświadczenie lekarskie z dnia 02.11.2012 r. – k. 85,

skierowanie do psychologa z dnia 02.11.2012 r. – k. 85v.

Przy tak poczynionych ustaleniach faktycznych, Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako bezzasadne nie zasługiwało na uwzględnienie.

Dokonując ustaleń faktycznych, Sąd oparł się przede wszystkim na dokumentach znajdujących w aktach osobowych powoda złożonych przez ZUS. Zeznania świadka G. T. nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, poza okolicznością dotyczącą przekazania akt przez (...) stronie pozwanej. Świadek ta nie pamiętała bowiem, ani rozmowy przeprowadzonej z powodem w styczniu 2010r, ani szczegółów dotyczących sposobu naliczania powodowi świadczeń i wypłaty wyrównania.

Odnośnie przesłuchania powoda M. S., to Sąd oparł się na nim jedynie odnośnie faktu, kiedy powód dowiedział się, iż wypłacano mu zaniżone świadczenia. Początkowo zresztą powód błędnie wskazał na wrzesień 2006r, lecz dalej zeznając wskazał na fakt przyznania mu prawa do emerytury w styczniu 2006r. W pozostałym zakresie przesłuchanie to jest niespójne i niekonsekwentne, a nadto twierdzenia powoda co do pogorszenia się jego stanu zdrowia nie znajdują uzasadnienia w zebranym materiale dowodowy. I tak powód wskazał, że z chwilą dowiedzenia się o fakcie wypłacania mu zaniżonego świadczenia przeżył depresję, jednocześnie jednak podał, że na depresję choruje od lat, to jest od wypadku, który przeżył w 1972r. Powód złożył przy tym zaświadczenie lekarskie z dnia 2.11.2012r, z którego wynika, że cierpi na organiczne zaburzenia nastroju o podłożu otępiennym. Powód nie potrafił zresztą w toku przesłuchania wskazać, w jaki sposób wypłata świadczenia w niższej wysokości miała wpłynąć na jego stan zdrowia. Twierdzenia powoda w tym zakresie są niespójne. Wraz z pismem przygotowawczym z dnia 25.10.2013r. przedłożono przy tym karty informacyjne leczenia szpitalnego, z których wynikało, że powód w VI 2008r. stracił przytomność i doznał wtórnego urazu głowy, cierpi na nieżyt żołądka, wykonano u niego w kwietniu 2006r plastykę palucha koślawego stopy prawej, zdiagnozowano u powoda chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa oraz przeszedł on zapalenie żył głębokich. Dodatkowo w 2008r. stwierdzono u powoda przerost gruczołu krokowego. Wobec powyższego Sąd oddalił wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z powyższej dokumentacji medycznej. Bez konieczności przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych lekarzy wskazanych przez powoda, należy stwierdzić, że ww schorzenia nie mogły pozostawać w adekwatnym związku przyczynowym z powzięciem przez powoda wiadomości o wypłacie mu zaniżonego świadczenia. Nadto wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych wskazanych przez powoda podlegał oddaleniu także z przyczyn wskazanych w dalszej części uzasadnienia.

Nadto oddaleniu podlegał wniosek powoda o zwrócenie się do Zakładu (...) o dokumentację dotyczącą świadczeń wypłacanych powodowi. Dokumentacja taka została bowiem przekazana stronie pozwanej i została dołączona do akt ZUS.

Sąd oddalił także wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego celem wyliczenia wysokości należnej powodowi emerytury, zgłoszony w piśmie przygotowawczym z dnia 25.10.2013r. W ocenie Sądu okoliczności sporne istotne dla rozstrzygnięcia zostały dostatecznie wyjaśnione i nie zachodziła potrzeba przeprowadzenia powyższego dowodu (art. 217§2 kpc w brzmieniu sprzed nowelizacji).

Powód w niniejszej sprawie, powołując się na art. 417 – 417 ² kc, wywodził swoje roszczenia z odpowiedzialności deliktowej strony pozwanej. Niewątpliwie strona pozwana jest państwową jednostką organizacyjną wyposażoną w osobowość prawną, która działa w ramach imperium Państwa. Z przepisu art. 66 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych wynika wprost, że strona pozwana posiada osobowość prawną, jest państwową jednostką organizacyjną, której przysługują środki prawne właściwe organom administracji państwowej.

Odnośnie żądania powoda zasądzenia kwoty 50.000zł, w tym 36000zł odszkodowania i 14000zł zadośćuczynienia w związku z niezaliczeniem przy ustalaniu wysokości świadczeń pracy przymusowej, to żądania w tym zakresie są oczywiście bezzasadne. Już w 1998r. powód żądał zaliczenia tego okresu do jego stażu pracy przez Zakład (...)i w sprawie o sygn. akt VIII U 11294/98 Sądy obu instancji ustaliły, że praca powoda wykonywana w gospodarstwie (...)nie miała charakteru pracy przymusowej. Powód w kolejnych odwołaniach kwestionował tę okoliczność, w związku z czym tak w sprawie o sygn. akt IX U 1549/03, jak i w sprawie o sygn. akt IX U 442/10, Sąd odrzucał odwołania powoda w tym zakresie. Kwestia zaliczenia pracy powoda w okresie okupacji w latach 1939 - 1945 została już prawomocnie rozstrzygnięta wyrokiem tut. Sądu z dnia 12.10.2001r. (sygn. akt VIII U 11294/98). Zgodnie zaś z art. 366 kpc powyższy prawomocny wyrok ma powagę rzeczy osądzonej. Nie sposób zatem przyjąć, by strona pozwana w tym zakresie dopuściła się zarzucanego jej deliktu.

Nadto za oczywiście bezzasadne należy uznać żądanie powoda zasądzenia kwoty 20.000zł, obejmującej 12.000zł odszkodowania i 8000zł zadośćuczynienia, w związku z odebrania mu ulgi w przejazdach (...) w latach 2008 - 2013. Po pierwsze strona pozwana nie odebrała powodowi powyższej ulgi, wynika ona bowiem z przepisów wewnętrznych przewoźnika. Po wtóre powód utracił prawo do tej ulgi z chwilą przyznania mu z dniem 1.01.2006r. prawa do emerytury w miejsce renty kolejowej. Od decyzji tej powód wniósł odwołanie, które prawomocnym wyrokiem tut. Sądu z dnia 6.03.2007r, wydanym w sprawie o sygn. IX U 1012/06, zostało oddalone. Także kwestia przywrócenia powodowi prawa do renty kolejowej została prawomocnie rozstrzygnięta w sprawie o sygn. akt IX U 155/10. Natomiast w sprawie o sygn. akt IX U 1549/03 tut. Sąd oddalając wyrokiem z dnia 13.05.2004r. odwołanie powoda, przyjął, iż powodowi nie przysługuje prawo do emerytury kolejowej. Skoro powołanymi prawomocnymi wyrokami została rozstrzygnięta tak kwestia prawa powoda do renty kolejowej, jak i emerytury kolejowej, nie sposób uznać, iż na skutek deliktu strony pozwanej powód doznał szkody na osobie lub mieniu. W związku z ustaleniem prawa powoda do emerytury, powód utracił prawo do ulg w przejazdach (...), jednak wydana przez stronę pozwaną decyzja była zgodna z prawem. W związku z tym Sąd oddalił wniosek powoda o zwrócenie się do (...) o udzielenie informacji, w jakiej wysokości ulga w przejazdach przysługiwałaby powodowi, przy przyjęciu, iż spełnia on uprawnienia do jej uzyskania.

Powód żądał nadto zasądzenia kwoty 5000zł za niewykonanie polecenia Sądu z dnia 14 lipca 2006r. i opieszałość urzędników, która spowodowała czteroletnią zwłokę w prawidłowym naliczeniu emerytury, w tym 3600zł odszkodowania i 1400zł zadośćuczynienia. Odnośnie tych żądań pozwu, powód wskazał na zaniechanie pracowników ZUS w zakresie udzielenia informacji w sprawie o sygn. akt IX U 1012/06, a zatem odpowiedzialność strony pozwanej wywodził z art. 417§1 kc, nie zaś z art. 417 ¹§3 kc. Jak ustalono jednak w ww sprawie na rozprawie dnia 13 lipca 2006r. Sąd postanowił zobowiązać organ rentowy do wskazania szczegółowego sposobu wyliczenia wysokości emerytury powoda, przyznanej mu z urzędu decyzją z dnia 1.01.2006r. Postanowienie to dotyczyło zatem wskazania sposobu wyliczenia ustalonej zaskarżoną decyzją emerytury, a nie jej weryfikacji. Po wydaniu tegoż postanowienia pismem z dnia 14 lipca 2006r, przesyłając akta emerytalne powoda, Sąd zwrócił się do ZUS o wskazanie w terminie 14 dni powyższego szczegółowego sposobu wyliczenia wysokości emerytury z urzędu. Należy wskazać, że odpis tego pisma doręczono stronie pozwanej dnia 18.07.2006r, a pismem z dnia 3 sierpnia 2006r. strona pozwana wskazała, w jaki sposób ustaliła wysokość świadczenia. Nie doszło zatem do wieloletniego opóźnienia w wykonaniu postanowienia Sądu. Opóźnienie to wynosiło jedynie 2 dni. Skoro strona pozwana wykonała postanowienie Sądu, nie można uznać, że w tym zakresie dopuściła się zarzucanego jej przez powoda zaniechania.

Nie zasługiwało na uwzględnienie także żądanie powoda zasądzenia kwoty 40000zł , wynikłej z zaniżenia stażu pracy mającego wpływ na wysokość świadczeń emerytalno - rentowych pobieranych przez powoda w okresie od 1992r. do 2010r, obejmującej odszkodowanie i zadośćuczynienie.

Powodowi decyzją z dnia 11.09.1973r. ustalono prawo do kolejowej renty inwalidzkiej. Zgodnie z art. 117 ust. 1 ustawy z dnia 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych ZUS przejął jednostki organizacyjne właściwe do ustalenia i wypłaty świadczeń, działające na podstawie ustawy z dnia 28.04.1983r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin. W myśl przy tym art. 117 ust. 2 kolejowe jednostki organizacyjne miały dokonać wypłaty świadczeń w 1998r. i przekazać niezbędną dokumentację stronie pozwanej. Z regulacji art. 117 ust. 3 powołanej ustawy, w myśl którego Minister właściwy do spraw transportu miał przekazać ZUS prawa majątkowe i środki rzeczowe w zakresie niezbędnym do przejęcia zadań, o których mowa w ust. 1, wynika, iż odnośnie tychże jednostek nie ma zastosowania art. 115 ust. 1 i 2 ww ustawy dotyczący następstwa prawnego. Odnośnie zatem odszkodowania w zakresie niewłaściwego ustalenia wysokości renty pobieranej w okresie od 1992r. do 31 grudnia 1998r. strona pozwana nie ponosi odpowiedzialności deliktowej za działania kolejowych jednostek organizacyjnych właściwych do ustalenia i wypłaty świadczeń emerytalno - rentowych. Pozwany ZUS przejął bowiem wypłatę powodowi renty od Zakładu (...)z dniem 1 stycznia 1999r, zgodnie z §2 Rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 15.12.1998r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu przejęcia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych kolejowych jednostek organizacyjnych właściwych do ustalenia i wypłaty świadczeń emerytalno - rentowych.

Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 17.06.2004r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie z dniem 1.09.2004r, do zdarzeń i stanów powstałych przed wejściem w życie ww ustawy stosować należy przepisy art. 417 kc, art. 419 kc, art. 420 kc, art. 420 ¹kc, art. 420 ²kc i art. 421 kc w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia ustawy nowelizującej Kodeks cywilny. Zasadą jest zatem, że przy ocenie odpowiedzialności Skarbu Państwa, czy państwowych osób prawnych należy stosować przepisy obowiązujące w chwili zaistnienia zdarzenia wywołującego szkodę (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 26.04.2006r, III CZP 125/05, OSNC 2006/12/194). Jak ustalono nieprawidłowe wyliczenie renty powoda nastąpiło w wyniku decyzji (...) Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych we W. z dnia 8.07.1992r. Po pierwsze dla oceny odpowiedzialności deliktowej związanej z wydaniem tej decyzji należałoby stosować przepisy art. 417 - 421 kc obowiązujące w chwili wydania decyzji, w tym przepisy szczególne, o których stanowił art. 421 kc. Powód nie wykazał zaś, by decyzja ta została poddana merytorycznej kontroli, a zatem jest ona ostateczna. Po wtóre - jak wskazano - decyzja ta nie została wydana przez poprzednika prawnego strony pozwanej, a tym samym w tym zakresie nie może ona ponosić odpowiedzialności za skutki działań kolejowych jednostek organizacyjnych właściwych do ustalenia i wypłaty świadczeń emerytalno - rentowych.

Strona pozwana z dniem 1.01.1999r. przejęła wypłatę świadczeń należnych powodowi i nie zweryfikowała z urzędu wysokości należnego mu świadczenia. Aby przyjąć odpowiedzialność strony pozwanej za zaniechanie powód powinien był wykazać, iż spełnione zostały przesłanki określone w art. 417kc w związku z art. 420 kc ze zmianami wynikającymi z nowelizacji tego przepisu w latach, w których strona pozwana dopuściła się zaniechania, za do okres od 1.01.1999r. do 31.08.2004r, a następnie w art. 417 ¹§3 kc. Jednak nawet gdyby przyjąć, iż strona pozwana dopuściłaby się deliktu, to roszczenie w zakresie, w jakim dotyczyłoby zaniżenia świadczenia rentowego, za lata od 1.01.1999r. do 31.12.2005r. włącznie uznać należałoby na podstawie art. 442 ¹§1 i 2 kc za przedawnione. Powód wskazał bowiem, iż o szkodzie, a zatem i o osobie sprawcy dowiedział się w styczniu 2006r, pismo procesowe, którym wystąpił z powyższym żądaniem wniósł zaś w dniu 5.03.2013r. Strona pozwana podniosła przy tym zarzut przedawnienia roszczenia.

Odnośnie odszkodowania obejmującego szkodę wynikającą z nieprawidłowego ustalenia wysokości emerytury, to wysokość emerytury została ustalona w decyzji z dnia 1.01.2006r, od której odwołanie zostało oddalone prawomocnym wyrokiem tut. Sądu z dnia 6.03.2007r. Do powstania szkody miałoby zatem dojść w wyniku wydania decyzji, a następnie orzeczenia sądowego. Zgodnie zaś z art. 417 ¹§2 kc w brzmieniu obowiązującym w chwili wydania decyzji oraz ww wyroku jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem. Powołany wyrok tut. Sądu z dnia 6.03.2007r. oraz wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 10.01.2008r. wydane w sprawie odwołania powoda od decyzji z dnia 1.01.2006r. wiążą Sąd orzekający w niniejszym procesie.

Należy nadto wskazać, że strona pozwana wypłaciła powodowi wyrównanie emerytury za okres od 1.01.2007r. do 31.01.2010r. Żądanie wypłaty odszkodowania dotyczącego zaniżonego świadczenia emerytalnego za ten okres - nawet przy spełnieniu przesłanek odpowiedzialności deliktowej strony pozwanej -byłoby zatem bezzasadne.

Zdaniem Sądu nawet gdyby spełnione zostały przesłanki odpowiedzialności deliktowej strony pozwanej, to powództwo w zakresie odszkodowania wynikającego z wypłaty powodowi świadczeń emerytalno - rentowych w zaniżonej wysokości podlegałoby oddaleniu. Powód formułując żądanie zapłaty na jego rzecz odszkodowania, powołując się na odpowiedzialność deliktową strony pozwanej, zmierza do obejścia przepisu art. 133 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W myśl art. 133 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, jeżeli odmowa świadczeń lub przyznanie niższych świadczeń było następstwem błędu organu rentowego lub odwoławczego. Przepis ten reguluje kwestię należnego powodowi świadczenia w przypadku zawinionego działania organu rentowego, a powód nie jest uprawniony powołując się na przepisy regulujące odpowiedzialność deliktową dochodzić roszczeń ponad kwotę, wynikającą z powołanego przepisu.

Powód powołał się nadto na przepis art. 417 ² kc, pozwalający przyjęcie odpowiedzialności na zasadach słuszności w przypadku, gdy nie można mówić o działaniu niezgodnym z prawem. Powodowi wypłacono przewidziane prawem wyrównanie, a zatem w ocenie Sądu nie zachodzą w sprawie okoliczności uzasadniające przyjęcie odpowiedzialności strony pozwanej na zasadach słuszności.

Powyższe rozważania odnośnie braku podstaw do przyjęcia odpowiedzialności deliktowej strony pozwanej odnoszą się również do żądania powoda zapłaty zadośćuczynienia, wskazanego w art. 445§1 kc w związku z art. 444§1 kc. Dodatkowo wskazać należy jedynie, iż powód powinien był wykazać krzywdę, która pozostawała w adekwatnym związku przyczynowym z działaniem lub zaniechaniem strony pozwanej. Utrzymywał on, że w wyniku nieprawidłowego naliczenia mu świadczeń emerytalno - rentowych doznał ,,szoku", w wyniku którego chorował na depresję. Na okoliczność tę nie powołał żadnych wniosków dowodowych poza dowodem z opinii biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii oraz zaświadczenia, że cierpi na depresję o podłożu organicznym, a zatem nie egzogennym. Powód nie przedłożył dokumentacji lekarskiej, z której wynikałoby, iż po dniu 1.01.2006r. podjął leczenie depresji, będącej następstwem wypłaty mu zaniżonych świadczeń. Istotne jest jednak, iż nawet gdyby powód wykazał, że w wyniku zaniechania strony pozwanej doznał rozstroju zdrowia, nie sposób byłoby uznać, iż wskazany uszczerbek na zdrowiu psychicznym powoda pozostawałby w adekwatnym związku przyczynowym z zaniechaniem strony pozwanej. W myśl art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania (zadośćuczynienia) ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Jeżeli więc doszłoby do uszczerbku na zdrowiu wobec ustrojowej predyspozycji poszkodowanego do nienormalnej reakcji na bodźce zewnętrzne, to za takie następstwa w myśl powyższego przepisu zobowiązany nie ponosi odpowiedzialności. Według zasad doświadczenia życiowego, normalnie nie doznaje zaburzeń depresyjnych człowiek, który powziął informację o zaniżonej wypłacie świadczeń emerytalno - rentowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 1972 r, I PR 186/72, OSNC 1973/3/46, uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 19 maja 2005 r, I ACa 1848/04, LEX nr 166820). Nawet zatem gdyby powód podjął leczenie i w istocie zachorował na depresję w okolicznościach przez siebie wskazanych, to taki uszczerbek na zdrowiu spowodowany chorobą nie pozostawałby w adekwatnym związku przyczynowym z wypłatą zaniżonego świadczenia.

Mając powyższe na względzie na podstawie powołanych przepisów, Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu rozstrzygnięto na podstawie art. 98§1kpc. Podkreślić przy tym należy, iż zwolnienie od kosztów sądowych nie zwalnia strony od obowiązku zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi (art. 108 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). Sąd nie dopatrzył się przy tym szczególnych okoliczności przemawiających za zastosowaniem w sprawie art. 102 kpc. Nie jest taką okolicznością jedynie fakt, iż strona, która proces przegrała, uzyskuje niski dochód. Zasądzona od powoda kwota 600zł obejmuje wynagrodzenie pełnomocnika procesowego. Ustalając wysokość tego wynagrodzenia, Sąd miał na względzie §4 ust 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, w myśl którego w razie zmiany w toku postępowania wartości stanowiącej potrzebę obliczenia opłat, bierze się pod uwagę wartość zmienioną, poczynając od następnej instancji. Zatem stawka minimalna, przy wartości przedmiotu sporu wskazanej w pozwie, wynosiła w niniejszej sprawie 600zł.

Pełnomocnik powoda złożył wniosek o przyznanie mu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, spełniający wymogi wskazane w §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. W myśl zaś §19 powołanego rozporządzenia powyższe koszty obejmują m.in. opłatę w wysokości nie wyższej niż 150% stawek minimalnych. Zgodnie z §4 ust. 2 ww rozporządzenia opłata w niniejszej sprawie powinna być liczona od wartości przedmiotu sporu wskazanej w pozwie (5000zł). Wynosi ona zatem 600zł (§6 pkt 3 rozporządzenia).

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd w punkcie II sentencji wyroku przyznał adwokatowi A. S. opłatę w wysokości 600zł wraz z należnym podatkiem VAT w kwocie 138zł.