Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2014 roku

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu w II Wydziale Karnym w składzie :

Przewodniczący : S.S.R Bartosz Szeremeta

Protokolant : Magdalena Mikołajczyk

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2014 roku

sprawy J. G.

syna J. i W. z d. B.

urodzonego (...) w W.

oskarżonego o to, że:

W dniu 14 listopada 2009 r. w S. woj, (...) przy ul. (...) kierując samochodem marki M. (...) o nr rej, (...) naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, nie ustępując pierwszeństwa podczas wykonywania lewoskrętu zderzył się z samochodem marki YW Golf o nr .rej. (...) w wyniku, czego doszło do powstania obrażeń u:

-kierującego samochodem marki V. (...), B. R. w postaci urazu czaszkowo-mózgowego, stłuczenia płatów czołowych, mózgu, wstrząśnienia mózgu, złamania jarzmowo-szczękowego oczodołowego po stronie lewej wieloodłamowego z przemieszczeniem, destrukcji dna lewego oczodołu, złamania wyrostka zębodołowego szczęki okolicy zębów 24-28 z przemieszczeniem ku górze i przyśrodkowo, wybicia zębów 21, 22, 23, 24, złamania korony zęba 32 bez obnażania miazgi, ran tłuczonych, wargi dolnej, lewego kącika ust, nasady nosa po stronie lewej i okolicy czołowej,

-pasażerki samochodu marki V. (...), A. P. (1) w postaci urazu wielonarządowego: wieloodłamowego złamania żuchwy międzyżebrowego, skomplikowanego okolicy zębów 31, 32 z przemieszczeniami , złamania lewego wyrostka, kłykciowego żuchwy ze zwichnięciem głowy i przemieszczeniem, złamania lewej głowy żuchwy z przemieszczeniem, złamania wyrostka zębowego szczęki w linii środkowej na granicy otworu jamy nosowe], wybicia zębów żuchwy 1 i 2 (31 i 32), wybicia zęba żuchwy po prawej 1 (21), wybicia, zębów szczęki (11,12) złamania kości nosowej, złamani przegrody nosa z przemieszczenie! przedsionka jamy ustnej, złamania czwartego żebra, po stronic prawej, niewielkie; dniowych dolnych części, przypadkowych płatów płuca prawego i lewego, centralnego stawu biodrowego prawego, złamania, kości łonowej i kości kulszowej po stronic lewe wargi sromowe) lewej na długości 3 cm, które to obrażenia spowodowały u wymienionych naruszenie czynności narządów c dłuższy niż dni 7 (siedem).

tj. o czyn z art. 177 § 1 kk

Oskarżonego J. G. uniewinnia od zarzucanego mu czynu wydatki w sprawie zaliczając na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 listopada 2009 r. świadek B. R. spotkał się ze swoją dziewczyną świadkiem A. P. (1) i wspólnie udali się do pizzerii w W.. Następnie oboje udali się samochodem marki V. (...) nr rej. (...), należącym do B. R., w okolice sklepu (...) w S., gdzie ponownie spotkali się ze swoimi znajomymi, z którymi byli wcześniej w pizzerii. Wskazany samochód przez cały czas prowadził B. R., a A. P. (1) siedziała na przednim fotelu pasażera. Na miejscu, to jest na nieoddanym wówczas odcinku drogi w okolicy hali sklepu (...), wymienieni przebywali tylko chwilę, po czym postanowili wracać. Jako pierwszy ruszył B. R. z pasażerem A. P. (1), a za nimi w osobnych autach M. K. i P. G., z towarzyszącymi im osobami. B. R. jechał ulicą (...) w kierunku ulicy (...) w stronę sklepu (...) w S.. W tym czasie oskarżony J. G. jechał do (...) ulicą (...) w kierunku hali (...) swoim samochodem marki M. (...) nr rej. (...). Wraz z oskarżonym w jego samochodzie znajdowały się I. S. oraz jej siedmioletnia córka I. S..

Dowód:

- zeznania świadka B. R. – k. 45, 463, oraz wyjaśnienia z k. 146-148 akt (...);

- zeznania świadka A. P. (1) – k. 49-50, 423-424, 462, k. 148 akt (...);

- zeznania świadka S. S. – k. 351-353, 548;

- zeznania świadka K. T. – k. 356-357, 547, 558;

- zeznania świadka M. K. – k.361-362, 547-548;

- zeznania świadka P. G. – k. 48, 364-365, 547, 558, k. 175-176 akt (...);

- zeznania świadka I. S. – k. 26, 178-179, 548, k. 151 akt (...);

- wyjaśnienia oskarżonego J. G. – k. 114, 120, 160-162, 343, 460-461, 727.

Oskarżony J. G. zbliżał się do skrzyżowania z ulicą dojazdową do marketu (...) od strony ronda ze średnią prędkością tuż przed skrzyżowaniem i na skrzyżowaniu wynoszącą około 21-25 km/h i zamierzał skręcić w lewo w tę ulicę. Na wysokości skrzyżowania świadek B. R., jadący z przeciwnego kierunku z zamiarem jazdy na wprost, poruszał się z prędkością około 130 km/h, utrzymując nieprawidłowy tor jazdy i jadąc nad linią ciągłą dzielącą pasy ruchu dla pojazdów skręcających w prawo i pojazdów jadących na wprost. B. R. uderzył przodem swojego samochodu w bok auta oskarżonego, w wyniku czego samochód J. G. został uniesiony, przewrócony i uderzył w latarnię. Do wypadku doszło po godzinie 19 – tej, po zmroku, przy działającym oświetleniu ulicznym, bez mgły i opadów atmosferycznych, przy słabym wietrze i całkowitym zachmurzeniu. W miejscu gdzie nastąpiło zderzenie obowiązuje ograniczenie prędkości do 40 km/h wprowadzone znakiem umieszczonym razem z tablicami obszaru zabudowanego. Nawierzchnia jezdni jest tam asfaltowa, a w chwili zdarzenia była sucha, czysta i gładka. Na torze jazdy oskarżonego nie było znaku stop ani linii warunkowego zatrzymania się, a były przerywane linie krawędziowe oddzielające pasy ruchu. J. G. przed wjazdem na skrzyżowanie nie zatrzymał samochodu. Oskarżony widział światła pojazdu kierowanego przez B. R. znajdującego się od niego w odległości około 180 m, a nie mniejszej niż 160 m. Z tej odległości oskarżony nie miał możliwości prawidłowego rozpoznania prędkości samochodu V. (...) nie odczuwał zagrożenia ze strony jego ruchu, wobec czego kontynuował jazdę.

Dowód:

- notatka urzędowa – k. 1;

- protokoły oględzin pojazdu – k. 2-5;

- szkic miejsca wypadku – k. 11;

- protokół oględzin wypadku drogowego – k. 12-13;

- dokumentacja fotograficzna – k. 53-60;

- kompleksowa pisemna opinia biegłych sądowych E. P. i W. F., wraz z uzupełniającymi opiniami ustnymi - k. 411-447, 526-534 akt (...);

- ustna opinia biegłego sądowego E. P. – k. 579-580;

- ustna opinia biegłego sądowego W. F. – k. 579;

- zeznania świadka I. S. – k. 26, 178-179, 548, k. 151 akt (...);

- wyjaśnienia oskarżonego J. G. – k. 114, 120, 160-162, 343, 460-461, 727.

W wyniku wypadku liczne obrażenia odnieśli B. R., A. P. (1), I. S. i J. G..

Dowód:

- kompleksowa pisemna opinia biegłych sądowych E. P. i W. F., wraz z uzupełniającymi opiniami ustnymi - k. 411-447, 526-534 akt (...);

- ustna opinia biegłego sądowego W. F. – k. 579;

- dokumentacja medyczna A. P. (1) – k. 402a akt (...);

- dokumentacja medyczna I. S. – k. 397a akt (...);

- dokumentacja medyczna B. R. – k. 397a akt (...);

- karty informacyjne z leczenia szpitalnego – k. 27, 30, 75 akt (...);

- opinie biegłej z zakresu medycyny sądowej H. S. – k. 39, 40, 41 akt (...) .

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 12 listopada 2013 r., sygn. akt (...), B. R. został uznany za winnego tego, że w dniu 14 listopada 2009 r. w S., województwo (...), prowadząc samochód marki V. (...) o nr rej. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że jadąc z nadmierną prędkością wynoszącą około 130 km/h i utrzymując nieprawidłowy tor jazdy nad linią rozdzielającą pasy ruchu, także nad linią ciągłą, oraz nie zachowując szczególnej ostrożności zbliżając się do skrzyżowania doprowadził do zderzenia z jadącym z kierunku przeciwnego i wykonującym manewr skręcania do sklepu (...) samochodem marki M. (...) o nr rej. (...), w następstwie czego J. G., I. S. i A. P. (1) doznali obrażeń opisanych w cytowanym wyroku, to jest występku z art. 177 § 1 kk i art. 177 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Dowód:

- akta Sądu Rejonowego w Wałbrzychu, sygn. (...) – w załączeniu.

J. G. nie był wcześniej karany za przestępstwa.

Dowód:

- dane o karalności – k. 652.

Oskarżony J. G. nie przyznał się do winy.

Wyjaśnienia oskarżonego J. G. – k. 114, 120, 160-162, 343, 460-461, 727.

Sąd zważył, co następuje:

Ocena zgromadzonego materiału dowodowego wskazuje jednoznacznie, że oskarżony J. G. nie jest winny zarzucanego mu czynu. W żadnym bowiem razie nie można oskarżonemu przypisać, że nie zachował ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia czynu (spowodowania wypadku) przewidywał albo mógł przewidzieć. Ustalenia przytoczone powyżej dają asumpt do pozbawionego wątpliwości przyjęcia, że oskarżony nie przewidywał i nie mógł przewidzieć, że B. R. poruszał się z tak znaczną prędkością i w konsekwencji oskarżony nie może bezpiecznie przeciąć toru jego jazdy – innymi słowy wjechać na skrzyżowanie.

W niniejszej sprawie kluczowe ustalenia faktyczne zostały poczynione na podstawie opinii biegłych sądowych E. P. i W. F., zaś pozostałe dowody ze źródeł osobowych (wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadków) i rzeczowych (protokoły i dokumenty wymienione powyżej) miały de facto znaczenie pomocnicze, w tym sensie, że stanowiły one źródło ustaleń stanowiących bazę do opinii wymienionych biegłych. To ustalenia na podstawie opinii tych biegłych doprowadziły do konkluzji o braku winy oskarżonego. Czyniąc opisane powyżej ustalenia i dochodząc do przekonania, że oskarżony J. G. jest niewinny, Sąd w niniejszym uzasadnieniu ograniczył do minimum ustalenia co do obrażeń jakie odnieśli uczestnicy wypadku, w tym oskarżony. Skoro należało przyjąć, że oskarżony nie jest winny wystąpienia skutków w postaci tychże obrażeń, to dokładny opis rzeczonych skutków jawi się jako zbędny i w istocie nie mający znaczenia dla rozstrzygnięcia w uzasadnianym orzeczeniu.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, które są konsekwentne i spójne z resztą materiału dowodowego, w tym z zeznaniami I. S. i co istotne z opiniami biegłych E. P. i W. F., których treść potwierdza relację oskarżonego. Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadków przesłuchanych w sprawie, a także w sprawie (...). Zeznania świadków B. R. i A. P. (1) (w przypadku B. R. także jego wyjaśnienia w sprawie (...)) cechuje spójność i konsekwencja, jednakże nie miały one szczególnego znaczenia w sprawie, gdyż oboje nie pamiętają prawie nic z wypadku, a zeznają głównie na okoliczności dotyczące zdarzeń przed wypadkiem i już po nim. Nie mając podstaw do zakwestionowania twierdzeń tych świadków, choć nie zgadzając się z ich opinią co do winy oskarżonego, Sąd uznał je za wiarygodne. Brak jest także przesłanek do podważenia wiarygodności zeznań świadków I. S. – zeznającej konsekwentnie w obu sprawach i zgodnie z resztą materiału dowodowego, a także konsekwentnych i spójnych wewnętrznie i zewnętrznie zeznań S. S., K. T., M. K. i P. G.. Ci ostatni świadkowie zeznają nadto na okoliczności poprzedzające wypadek i zdarzenia mające miejsce bezpośrednio po nim, posiadając ograniczone wiadomości co kluczowych w sprawie okoliczności samego wypadku, przez co znaczenie ich zeznań nie jest zasadnicze.

Dowody z dokumentacji medycznej uczestników wypadku i ich kart informacyjnych z leczenia szpitalnego oraz opinii biegłej H. S., jako niewątpliwie wiarygodne i niekwestionowane przez strony, stanowiły podstawę poczynienia ustaleń co do obrażeń tych osób odniesionych w wypadku. Jakkolwiek ustalenia w tym zakresie zostały istotnie ograniczone, co wskazano powyżej.

Dowody w postaci notatki urzędowej, protokołów oględzin, szkicu miejsca wypadku i dokumentacji fotograficznej, stanowią wiarygodne i jednoznaczne w swej treści źródło ustaleń, co do sytuacji w jakiej doszło do wypadku i jego skutków. Żadna ze stron nie kwestionowała w żadnym czasie wiarygodności tych dowodów, a podstaw do tegoż nie dostrzegł także Sąd.

Rozpoznając sprawę ponownie Sąd, ograniczając postępowanie dowodowe na podstawie art. 442 § 2 kpk stosownie do wskazań Sądu Okręgowego w Świdnicy zawartych w uzasadnieniu orzeczenia uchylającego poprzednie rozstrzygnięcie w sprawie, dysponował trzema opiniami biegłych sądowych dotyczących rekonstrukcji przebiegu wypadku, to jest opiniami M. Ł., A. P. (2) i E. P., wraz z ich ustnymi opiniami uzupełniającymi. W tym miejscu należy zaznaczyć, że Sąd, z przyczyn wskazanych powyżej, nie będzie się odnosił do opinii biegłych J. M. i W. F., gdyż dotyczą one obrażeń uczestników wypadku i nie stanowiły podstawy rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Wymienieni biegli M. Ł., A. P. (2) i E. P. sporządzali opinie zarówno w niniejszej sprawie, jak i w sprawie przeciwko B. R., jednakże nie podważa to w najmniejszym stopniu zasadności wykorzystania tychże opinii, gdyż ich przedmiotem było to samo zdarzenie. Oczywistym jest, że opinie biegłych stanowią dla Sądu podstawę do poczynienia ustaleń, co do których wymagane jest posiadanie wiadomości specjalnych, a zawarte w opiniach stanowiska biegłych co do odpowiedzialności za spowodowanie wypadku, w żadnej mierze nie mogą decydować o przyjęciu winy bądź jej braku. Jest to bowiem ocena prawna zastrzeżona dla Sądu, dokonywana na podstawie ustaleń poczynionych m. in. z treści opinii. Z tych względów, analizując przydatność poszczególnych opinii, Sąd nie brał pod uwagę konkluzji biegłych co do sprawstwa i winy uczestników wypadku.

Jako nierzetelną i przez to niemogącą stanowić podstawy do ustaleń faktycznych Sąd uznał opinię biegłego M. Ł.. Opinia ta jest pobieżna, nie zawiera analizy dowodów i kluczowej w tego typu sprawach analizy czasowo – przestrzennej. Uzupełniająca opinia ustna tego biegłego w czasie konfrontacji biegłych na rozprawie w sprawie (...) nie usuwa żadnych ze wskazanych braków. Ponadto zestawienie twierdzeń tego biegłego z twierdzeniami E. P. nasuwa zasadnicze wątpliwości co do fachowości tego biegłego, a przynajmniej fachowości przy sporządzaniu opinii w niniejszej sprawie. Do tego, wadliwość opinii tego biegłego była w istocie podstawą uchylenia wyroku w niniejszej sprawie przeciwko J. G. ((...)), gdzie Sąd Okręgowy w Świdnicy w uzasadnieniu wyroku z 3 sierpnia 2011 r., sygn. akt IV Ka 507/11, poddał tę opinię zasadnej krytyce. Wskutek tego niniejsza sprawa została zwrócona prokuratorowi do uzupełnienia postępowania przygotowawczego, gdzie uzyskano opinię biegłego A. P. (2) i skierowano obecnie rozpoznawany akt oskarżenia przeciwko J. G.. Z powyższych względów należało opinie M. Ł. odrzucić.

Także opinie biegłego A. P. (2) nie mogą stanowić podstawy do czynienia kluczowych ustaleń w sprawie. Dyskwalifikujące dla tych opinii mogłoby być już choćby to, że zdaniem tego biegłego samochodem marki V. (...) kierowała A. P. (1), a nie B. R. – prawomocnie za to skazany. Jakkolwiek dla oceny zachowania J. G., będącej przedmiotem rozpoznawanej sprawy, kwestia kto prowadził samochód V. (...) nie jest pierwszorzędna i wskazana wada opinii nie mogła stanowić wyłącznej podstawy do jej odrzucenia. Opinia A. P. (2) jest także niepełna gdyż nie odnosi się kompleksowo do danych zgromadzonych na temat wypadku, w szczególności brak jest w niej analizy zapisu z monitoringu uwidaczniającego zderzenie samochodów. Ponadto biegły opiera się na eksperymencie procesowym, który, jak należało przyjąć za E. P., był przeprowadzony wadliwie, wszak nie odtwarzał on warunków choćby zbliżonych do faktycznych i to w kluczowym aspekcie prędkości z jaką poruszał się V. (...). Wątpliwości co do rzetelności opinii tego biegłego nasuwa także jego twierdzenie, że dla oceny prędkości z jaką porusza się inny pojazd (jaką musiał dokonać J. G.), nie ma znaczenia to czy ta prędkość jest znaczna czy nie. Już wskazania doświadczenia życiowego pozwalają na przyjęcie, że im większa prędkość pojazdu obserwowanego tym trudniej o jej określenie. Kluczowe jednakże dla odrzucenia tych twierdzeń A. P. (2), są wskazania E. P., który wskazując dokładnie źródło (artykuł naukowy) podaje jakie czynniki wpływają na możliwości oceny prędkości innego pojazdu – wśród których znajduje się także jego prędkość. Dlatego też, także i opinie tego biegłego Sąd odrzucił.

Wymogi jasności, kompletności i niesprzeczności najpełniej w niniejszej sprawie realizują opinie biegłego E. P. – zarówno pisemna, kompleksowa z biegłym chirurgiem, jak i ustne sporządzane w niniejszej sprawie oraz w sprawie (...). Biegły ten, w sposób rzeczowy i przekonujący wskazuje na podstawy czynionych przez siebie ustaleń i wyciąganych z nich wniosków. Tylko ten biegły w niniejszej sprawie dokonał precyzyjnej analizy czasowo – przestrzennej zdarzenia opierając się także na analizie zapisu wideo. Sąd nie dopatrzył się przesłanek do zakwestionowania treści opinii, czy choćby podważenia fachowości jej lub biegłego. Co więcej podnoszone na rozprawie w sprawie (...) (k. 524-534 tychże akt) przez biegłych M. Ł. i A. P. (2) zarzuty co do twierdzeń E. P. były racjonalnie i precyzyjnie przez niego obalane w oparciu o podawane przez niego okoliczności. Uwzględniając, że wyłącznie biegły E. P. w swych opiniach przekonująco i logicznie uzasadnił swe oceny i sposób dochodzenia do nich, odpowiedział wyczerpująco na wszystkie zadane mu pytania, na które mógł udzielić odpowiedzi, a także uwzględnił wszystkie mające znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestie, Sąd poczynił swe ustalenia wyłącznie, poza innymi dowodami wskazanym powyżej, na podstawie opinii tego biegłego.

Oczywistym jest, że bez zachowania oskarżonego J. G. polegającego na wjeździe na skrzyżowanie i przecięcie toru jazdy B. R., do wypadku by nie doszło. W tym aspekcie zachowanie oskarżonego jest warunkiem sine qua non wypadku. Bynajmniej nie prowadzi to do konkluzji, że oskarżony jest winny jego spowodowania (dokładniej współwinny skoro B. R. został prawomocnie skazany, co jest wiążące dla Sądu). Rozważenie sprawstwa J. G. sprowadza się do oceny czy oskarżony nie zachował ostrożności wymaganej od niego w okolicznościach w jakich się znalazł prowadząc samochód, mimo że możliwość jego spowodowania przewidywał lub mógł przewidzieć.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że oskarżony prowadząc pojazd nie naruszył żadnych kategorycznych przepisów prawa o ruchu drogowym. Poruszał się on bowiem z prędkością dozwoloną - adekwatną do warunków - i nie miał obowiązku zatrzymania pojazdu przed wjazdem na skrzyżowanie. Kluczowa zatem jest odpowiedź na pytanie czy oskarżony zachował szczególną ostrożność wymaganą przy wjeździe na skrzyżowanie, gdzie miał obowiązek ustąpienia pierwszeństwa przejazdu pojazdom nadjeżdżającym z przeciwka, oraz czy zachował się stosownie do wskazań zasady ograniczonego zaufania do innych uczestników ruchu. Ta ocena nie może nie uwzględniać zachowania właśnie innego uczestnika ruchu, którym w tej sytuacji był B. R.. Świadek z kolei poruszał się znacznie szybciej niż było to dozwolone i nakazywałby rozsądek. Jechał on z prędkością, którą w danej sytuacji należy uznać za ogromną i absolutnie nieracjonalną, a do tego niewłaściwym pasem – jechał wszak z przekroczeniem linii oddzielających pasy, a jak wyliczył E. P., gdyby poruszał się z prędkością nie ponad trzykrotnie (jak faktycznie było), a choćby ponad dwukrotnie przekraczającą dozwoloną (np. 90 km/h) do wypadku w ogóle by nie doszło. Co więcej z tą prędkością świadek jechał przez skrzyżowanie z wjazdem do wielkopowierzchniowego sklepu, gdzie w okolicy są przejścia dla pieszych. Świadczy to o wręcz rażącej pogardzie dla zasad bezpieczeństwa w komunikacji. W tym świetle już wskazania doświadczenia życiowego sugerują, że od J. G. nie można oczekiwać innego zachowania od tego jak faktycznie postąpił. Przekonanie, że tak jest wynika z ustaleń opartych na opinii E. P. i konkluzji z tych ustaleń się narzucających. Otóż z odległości w jakiej zobaczył oskarżony pojazd B. R. (dokładniej światła tego pojazdu) – Sąd przyjął, że była to odległość pomiędzy 160 a 180 metrów, gdyż tak wynika z wyjaśnień oskarżonego, co potwierdza w wyliczeniach biegły – nie mógł on prawidłowo ocenić prędkości V. (...), przez to właśnie, że była ona tak rażąco wielka. Będąc jednocześnie obowiązanym do zachowania ostrożności i obserwowania także tego co przed jego pojazdem, nie można wszak oczekiwać by w takiej sytuacji kierujący obserwował wyłącznie pojazd jadący z przeciwka, oskarżony podjął decyzję o wjeździe na skrzyżowanie będąc w przekonaniu, że ze strony pojazdu V. (...) nie grozi mu niebezpieczeństwo, gdyż znajduje się on dostatecznie daleko by manewr skrętu przebiegł bezpiecznie. Zachowanie i ocena oskarżonego muszą być uznane za adekwatne do okoliczności w jakich się znalazł.

Przyjmując, że oskarżony realnie nie mógł prawidłowo ocenić prędkości V. (...), nie można oskarżonemu przypisać naruszenia reguł ostrożności w tej sytuacji wymaganych. Sąd stoi na stanowisku, że zasada ograniczonego zaufania nie może być rozumiana w sposób prowadzący do przyjęcia ciążącego na uczestnikach ruchu obowiązku braku zaufania do pozostałych jego uczestników. Wskazywał wielokrotnie na to także Sąd Najwyższy (choćby wyrok z 23.11.2001 r., III KKN 103/99) i wynika to także z doświadczenia życiowego. Nawet pomimo relatywnie zbyt dużej liczby zdarzeń drogowych będących skutkami niewłaściwego zachowania się kierujących samochodami, należy z całą stanowczością wskazać, że większość uczestników ruchu zachowuje się poprawnie i racjonalnie, to jest podejmuje decyzje, które można antycypować kierując się doświadczeniem życiowym i logiką. Nawet spora liczba osób przekraczających prędkość nie pozwala na przyjęcie, że w sytuacji wjazdu na skrzyżowanie kierujący musi zakładać, że inny uczestnik będzie zachowywał się skrajnie niewłaściwie, tak jak B. R.. Tak nieodpowiedzialne zachowanie jak świadka polegające na ponad trzykrotnym przekroczeniu dozwolonej prędkości w ruchliwym miejscu musi być uznane za aberrację. Oskarżony takiej aberracji nie przewidywał i nie mógł przewidzieć. W konsekwencji oskarżonemu nie można zarzucić zachowania niezgodnego z regułami ostrożności.

O uniewinnieniu J. G. decydowały przytoczone powyżej ustalenia faktyczne na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego i wynikające z nich oceny prawne zachowania oskarżonego. Należy jednakże wskazać, na marginesie powyższych wywodów, że przyjęciu winy J. G. zdaje się sprzeciwiać także zdrowy rozsądek i pewne poczucie sprawiedliwości. Sąd oczywiście akceptuje możliwość takiej sytuacji gdy za winnych występku polegającego na spowodowaniu wypadku można uznać obu jego uczestników – tam gdzie zachowania każdego z nich naruszałyby reguły ostrożności (przy przestępstwach nieumyślnych). Natomiast w rozpoznawanej sprawie, w sytuacji gdy jeden z uczestników wypadku został prawomocnie uznany za jego sprawcę wobec tego, że umyślnie i skrajnie naruszył zasady bezpieczeństwa ruchu, jadąc nieprawidłowo i z ogromną prędkością, przyjęcie winy drugiego z uczestników wypadku jawi się dla Sądu nieracjonalne i niesprawiedliwe.

Mając powyższe na uwadze Sąd uniewinnił oskarżonego, zaliczając stosownie do art. 632 pkt 2 kpk wydatki w sprawie na rachunek Skarbu Państwa.