Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 6 grudnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Świdnicy , IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w osobie SSR Magdaleny Piątkowskiej

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 ¹ kpc

sprawy z odwołania R. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 10 października 2019 r. , (...)

o świadczenie rehabilitacyjne

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. i przyznaje powodowi R. W. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy, licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego, w wysokości 100% podstawy wymiaru (tj. kwoty będącej podstawą wymiaru składek na ubezpieczenie wypadkowe)

UZASADNIENIE

Powód R. W. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. o odmowie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Powód wniósł o zmianę decyzji poprzez przyznanie mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 6 marca 2019 roku uległ wypadkowi przy pracy, na skutek którego przebywał na zwolnieniu chorobowym. W dniu 23 września 2019 roku lekarz orzecznik ZUS orzekł o niezdolności powoda do pracy oraz o istnieniu okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego. W dniu 10 października 2019 roku ZUS wydał decyzję, w której odmówił powodowi prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z uwagi na fakt, iż ten ma ustalone prawo do wojskowej emerytury, co wyłącza możliwość uzyskania świadczenia rehabilitacyjnego. W ocenie powoda powołana przez ZUS przesłanka z art. 18 ust. 7 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa dotyczy jednak jedynie emerytur z systemu powszechnego, nie zaś emerytur wojskowych.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, podnosząc, że powód od dnia 1 listopada 2004 ma ustalone prawo do emerytury wojskowej, wobec czego nie może nabyć prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W toku postępowania Sąd ustalił

następujący stan faktyczny:

W dniu 6 marca 2019 roku powód uległ wypadkowi przy pracy. Następnie został uznany za niezdolnego do pracy na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 23 września 2019 roku. Lekarz orzecznik stwierdził jednak, że w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy, istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy od daty wyczerpania zasiłku chorobowego; świadczenie rehabilitacyjne pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy. Powód złożył do ZUS wniosek o świadczenie rehabilitacyjne w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną wypadkiem przy pracy.

Dowód:

orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 10

dokumentacja medyczna i skierowanie do szpitala k. 11-13

akta ZUS (w załączeniu)

Powód od dnia 1 listopada 2004 roku ma ustalone prawo do emerytury wojskowej.

Dowód:

decyzja o odmowie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego k. 8

akta ZUS (w załączeniu)

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o wszystkie zgromadzone w sprawie dowody, albowiem uzupełniały się one wzajemnie dając pełny obraz sprawy.

W tak ustalonym stanie faktycznym

Sąd zważył:

Odwołanie należało uwzględnić.

Zgodnie z art. 6 ust.1 pkt 2 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych świadczenie rehabilitacyjne z tytułu wypadku przy pracy przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy; przysługuje ono przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy, w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku chorobowego (art. 9 ust. 1 w zw. z art. 24 powołanej ustawy). Zgodnie z art. 18 ust. 7 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, znajdującego zastosowanie wobec treści art. 7 ustawy z dnia 30 października 2002 roku, świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do jednego ze świadczeń enumeratywnie wymienionych w tym przepisie, w tym m.in. do emerytury.

Pozwany, powołując się na art. 18 ust. 7 ustawy, odmówił powodowi prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, w niniejszej sprawie należało zatem ustalić, czy emerytura wojskowa mieści się w zakresie pojęcia „emerytura” w rozumieniu tego przepisu.

Należy mieć na uwadze, że prawo do świadczenia rehabilitacyjnego wyłączone jest tylko w tych okolicznościach, które wyczerpująco i wyraźnie określone zostały w art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej. Przepis ten nie obejmuje emerytur wojskowych, a więc świadczeń przyznawanych na podstawie ustawy z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin. Emerytury wojskowe są wyjęte z systemu ubezpieczeń społecznych, do których należy m.in. ubezpieczenie emerytalne. Art. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS wyraźnie wyodrębnia z powszechnego systemu emerytalnego emerytury żołnierzy zawodowych. Powyższe oznacza, że prawo do świadczenia rehabilitacyjnego jest wyłączone jedynie w sytuacji otrzymywania emerytury z systemu ubezpieczeń społecznych. Taki kierunek wykładni art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej jest ugruntowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyrok z dnia 26 marca 2015 roku, sygn. akt II UK 145/14 i przywołane tam orzeczenia). Argumenty leżące u podstaw zaskarżonej decyzji ZUS i powtórzone w odpowiedzi na odwołanie należy zatem uznać za nietrafne.

Stosownie do art. 148 ¹ § 1 k.p.c., sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Z uwagi na to, że w niniejszej sprawie źródłem sporu była nie sfera faktów, a jedynie aspekty prawne, tj. wykładnia pojęcia „emerytury”
w rozumieniu art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej, Sąd uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Z powyższych względów, rozpoznając sprawę w trybie art. 148 ¹ § 1 k.p.c., Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł co do istoty sprawy, przyznając powodowi prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy, licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego, w wysokości 100% podstawy wymiaru ( art.9 ust.1 i 2 ustawy z dnia 30 października 2002 roku