Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Ś., dnia 20 września 2019 r.

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSR Maja Snopczyńska

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 ¹ kpc

sprawy z odwołania A. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 15 stycznia 2019 roku, znak: (...)

o świadczenie rehabilitacyjne

I.  odwołanie oddala;

II.  zasądza od powoda A. J. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Powód A. J. wniósł odwołanie od decyzji organu rentowego, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 15 stycznia 2019 roku odmawiającej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu odwołania podniósł, że stan zdrowia uzasadnia przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na okres 8 miesięcy od 12 sierpnia 2017 roku.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W., w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, wskazując, że orzeczeniem z 21 listopada 2017 roku komisja lekarska ZUS orzekła, że stan zdrowia odwołującego nie uzasadnia przyznania mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W toku postepowania

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Powód od 27 lutego 2018 roku do 27 sierpnia 2018 roku był niezdolny do pracy z powodu choroby, przy czym po wyczerpaniu okresu pobierania zasiłku chorobowego, od dnia 28 sierpnia 2018 roku do 26 października 2018 roku powód pobierał świadczenie rehabilitacyjne.

Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 7 stycznia 2019 roku ustalono, iż powód nie jest niezdolny do pracy, stwierdzając jednocześnie brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Decyzją z dnia 15 stycznia 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. odmówił powodowi prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od 27 października 2018 roku.

Dowód: akta ZUS – w załączeniu

Powód po wyczerpaniu zasiłku chorobowego był zdolny do pracy i nie ma wskazań do korzystania ze świadczenia rehabilitacyjnego, a oczekiwanie na zabieg operacyjny nie powoduje niezdolności do pracy.

Dowód: opinia biegłego k. 68-70

W tak ustalonym stanie faktycznym

Sąd zważył:

Odwołanie jest bezzasadne.

Zgodnie z art. 18 ust 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r. poz. 645), świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Jednocześnie przysługuje ono przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (art. 18 ust. 2 ustawy).

Bezspornym było, że w okresie 27 lutego 2018 roku do 31 marca 2018 roku był niezdolny do pracy z powodu choroby, przy czym po wyczerpaniu okresu pobierania zasiłku chorobowego, od dnia 28 sierpnia 2018 roku do 26 października 2018 roku powód pobierał świadczenie rehabilitacyjne.

Sporne pozostawało, czy po dniu 26 października 2018 roku powód jest nadal niezdolny do pracy, a tym samym, czy przysługuje mu od 27 października 2018 roku zasiłek rehabilitacyjny.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na dowodach z dokumentów, w tym z akt organu rentowego i dokumentacji medycznej powoda, gdyż żadna ze stron nie podważyła skutecznie ich prawdziwości i autentyczności. Ponadto stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozpoznania sprawy wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodach z opinii biegłego ortopedy-traumatologa.

Z opinii biegłego ortopedy-traumatologa wynika, że powód od dnia 27 października 2018 roku był zdolny do pracy i nie ma wskazań do korzystania ze świadczeń rehabilitacyjnych. Biegły słusznie wskazał, że co prawda u powoda stwierdzono przerost ciała H., lecz zmiana ta nie powoduje żadnych poważnych trudności w wykonywaniu pracy zawodowej i nie jest podstawą do orzekania długotrwałej niezdolności do pracy. Biegły podkreślił także, że oczekiwanie na zabieg operacyjny nie powoduje niezdolności do pracy bowiem w badaniu nie stwierdzono żadnych zaburzeń funkcji stawu kolanowego poza podawanymi dolegliwościami bólowymi stawu.

Całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego przemawia za uznaniem opinii jako rzeczowej, spójnej i wyprowadzającej logiczne wnioski końcowe i Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek przyczyn dla których opinia miałyby utracić walor wiarygodnego dowodu w sprawie. Biegły sądowy obowiązany jest orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Dlatego, zdaniem Sądu, sporządzonej przez biegłego opinii nie można odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia powoda. Podkreślić należy, że Sąd nie dysponuje wiadomościami specjalnymi, które posiada biegły. Zgodnie zaś z utrwalonym w tej mierze poglądem Sądu Najwyższego - opinie biegłych lekarzy mogą być oceniane przez Sąd wyłącznie przez pryzmat ich zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego oraz wiedzy powszechnej, wystarczające dla uznania bądź nie uznania opinii biegłego za przekonywującą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005r., II CK 572/04, Lex nr 151656). Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotów kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków. Powód, pomimo pouczenia, nie wniósł do tej opinii jakichkolwiek zastrzeżeń, a zatem przyjąć należało, iż zgadza się z wnioskami. Powód nie wykazał też, by opinia była wadliwa.

Dlatego też Sąd podzielił dokonane w opinii ustalenia i przyjął je za podstawę swojego orzeczenia ustalając, iż powód po wyczerpaniu zasiłku chorobowego był zdolny do pracy, oraz że nie było wskazań do orzekania świadczenia rehabilitacyjnego.

Mając na uwadze treść opinii biegłego, z której wynika, że brak jest podstaw do zmiany orzeczenia Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. odwołanie oddalił.

Orzeczenie o kosztach zastępstwa procesowego (punkt II wyroku) znajduje oparcie w art. 98 k.p.c. w zw. z §9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z dnia 2015 r., poz. 1804).