Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2015 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSR Teresa Maślukiewicz

Protokolant: Katarzyna Zych

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lutego 2015 roku w Ś.

sprawy z powództwa R. S.

przeciwko (...) w S.

o wynagrodzenie za pracę, odszkodowanie i sprostowanie świadectwa pracy

I oddala powództwo;

II zasądza od powoda R. S. na rzecz strony pozwanej (...) w S. kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Powód R. S. w pozwie skierowanym przeciwko (...) w S., a sprecyzowanym w piśmie procesowym z dnia (...), domagał się od strony pozwanej kwoty 4.242,20 zł tytułem odszkodowania za wydanie nieprawidłowego świadectwa pracy oraz jego sprostowanie poprzez ustalenie istnienia łączącego strony stosunku pracy od dnia(...) i zmianę zapisu o wykonywanej pracy z kierowcy – mechanika na kierowcę międzynarodowego a nadto zasądzenie kwoty 4.884,20 zł tytułem wynagrodzenia za miesiące: marzec 2014r. w kwocie 1.242,20 zł i kwiecień 2014r. w kwocie 3.642,20 zł.

W uzasadnieniu podniósł, że był zatrudniony u strony pozwanej od (...)na podstawie umowy o pracę na okres próby jako kierowca – mechanik. Były pracodawca zarekwirował umowę i zmienił datę rozpoczęcia pracy na (...)Dowodem rozpoczęcia pracy od (...) jest tachograf cyfrowy oraz karty urlopowe kierowcy. U strony pozwanej pracował jako kierowca międzynarodowy. Na wynagrodzenie za pracę składać się zaś miały kwoty 3.000 zł netto (płatna do ręki) i 1680 zł brutto płatna co miesiąc na konto bankowe. Ponadto miał nie ponosić żadnej odpowiedzialności, gdyż pracodawca poinformował go, że posiada ubezpieczenie samochodu i towaru a w związku z tym pokrywa wszelkie szkody powstałe w trakcie jego pracy. W kwietniu 2014r. realizując przewóz do T. przedarł plandekę w naczepie. Po powrocie samochód wraz z naczepą odstawił do firmy zajmującej się klejeniem plandek. Szkoda nie była wielka, jednakże z powodu zużycia materiału, były pracodawca zażyczył sobie wymianę całej górnej części plandeki na nową. W dniu 30 kwietnia 2014r. poszedł do A. K. po należne pieniądze i wyjaśnienia dlaczego pomimo upływu kolejnego miesiąca (za marzec 2014r. otrzymał tylko 2.950 zł) nie otrzymał obiecanych pieniędzy na konto. Pracodawca wypłacił mu tylko 650 zł a resztę zainkasował na poczet rzekomej szkody. Wówczas to powód przedłożył A. K. druk o rozwiązania umowy o pracę za porozumieniom stron, który ten przyjął. Po kilku dniach otrzymał za potwierdzeniem odbioru świadectwo pracy. Ponieważ było ono niezgodne z prawdą zwrócił się z pismem o jego sprostowanie jednakże otrzymał odpowiedź negatywną. Wydanie wadliwego świadectwa pracy uniemożliwiło mu podjęcie nowej pracy w charakterze kierowcy międzynarodowego. Świadectwo zawierało informacje sprzeczne ze stanem faktycznym. Powód podjął pracę dopiero w dniu 1 czerwca 2014r., niżej wynagradzaną. Przez okres pełnego miesiąca jego rodzina była bez środków do życia.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) w S. wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

Pracodawca argumentował, że żądanie powoda w zakresie sprostowania świadectwa pracy jest bezpodstawne, gdyż powód wykonywał prace w ramach stosunku pracy jedynie w okresie wskazanym w tymże świadectwie. W okresie od(...) strony nawiązały kontakt i powód był zainteresowany podjęciem u pozwanego pracy jednakże z uwagi na to, iż nie posiadał stosownej dokumentacji nie można było z nim tego stosunku zawrzeć. Powód dopiero w dniu (...) przebył badania lekarskie, a w dniu (...) stosowne szkolenie z zakresu bhp. W związku z powyższym dopiero w dniu 22 marca został podpisana z nim umowa o prace na stanowisku „kierowca – mechanik” na okres próbny 3 miesięcy. W okresie od(...) powód wykonywał czynności w przedsiębiorstwie pozwanego na podstawie stosowanych zleceń i nie był zobowiązany do przestrzegania ustalonego czasu pracy i w ramach tychże zleceń wykonywał zdecydowanie mniejszą ilość kursów jako kierowca, niż w analogicznym okresie w ramach stosunku pracy. O nieprawdziwości twierdzeń powoda, w tym przede wszystkim jakoby to pracodawca zabrał umowę i zmienił datę rozpoczęcia pracy, świadczy wniosek powoda znajdujący się w jego aktach osobowych, w którym to zwraca się on do pracodawcy o rozwiązanie umowy o pracę zawartej w dniu (...) Żądanie powoda co do sprostowania świadectwa pracy w zakresie zmiany zapisu o wykonywanej pracy budzi zdziwienie, gdy weźmie się pod uwagę nie tylko zakres badań i szkoleń jakie przebył oraz treść podpisanej przez niego umowy o pracę, ale również to, iż takiego żądania nie formułował on w kierowanej do pozwanego korespondencji. Roszczenia powoda o wypłatę zaległego wynagrodzenia pozbawione jest podstawy faktycznej. Po pierwsze pomiędzy stronami nigdy nie było uzgodnień by wynagrodzenie miało być przelewane na konto bankowe powoda. Wynika to wprost z informacji o warunkach zatrudnienia, które powód podpisał. Ponadto powód otrzymał stosowne wynagrodzenie za wykonana pracę. W marcu 2014r. za wykonane zlecenia i czas wykonywania pracy od dnia (...)otrzymał kwotę 2.500 zł oraz 50 zł za zwrot kosztów poniesionych w związku z korzystaniem ze swojego telefonu, a dodatkowo 400 zł za wyjazd do Szwecji. Natomiast w kwietniu otrzymał 3.000 zł, która to kwotę powiększono o 50 zł za zwrot kosztów poniesionych w związku z korzystaniem ze swojego telefonu. Odnosząc się do roszczenia powoda o odszkodowanie za wydanie nieprawidłowego świadectwa pracy pozwany podniósł, że powód za wyjątkiem samych gołosłownych twierdzeń nie przedstawił żadnych okoliczności, które mogłyby świadczyć o zasadności jego roszczeń, jak również związku przyczynowego pomiędzy tym, iż gdyby wydano mu świadectwo pracy zgodne z tym co wskazuje w pozwie, to uzyskałby zatrudnienie w innej firmie.

Sąd ustalił:

R. S. był zatrudniony u strony pozwanej (...) w S. w okresie od (...). na podstawie umowy o pracę na okres próby zawartej w dniu (...) Strony w umowie o pracę określiły stanowisko pracy powoda jako kierowca – mechanik.

Dowód:

-

umowa o pracę z dn. (...)

Strony podjęły współpracę jeszcze przed podpisaniem umowy o pracę z dnia (...)bowiem już w dniu (...). Owa współpraca polegała na wykonywaniu przez R. S. zleconych mu przez A. K. (2) prac (przewozów). Strony nie zawarły umowy o pracę z dniem (...) ponieważ powód nie miał ważnego badania lekarskiego, jednakowoż A. K. (2) – chcąc z powodem zawrzeć taką umowę – jeszcze tego samego dnia, tj. (...)skierował R. S. do lekarza medycyny pracy. Powód stosowne badania, dopuszczające go do pracy u strony pozwanej na stanowisku mechanika – kierowcy, przebył w dniu (...)mimo, że w pierwszy (dłuższy – uwaga S.R.) zlecony mu przez A. K. (2) kurs udał się w dniu (...) Natomiast w dniu (...) R. S. zapoznał się tylko z pojazdem, który miał mu służyć w pracy, a 7 marca 2014r. udał się w krótką, kilkugodzinną, podróż na trasie S. – P. – S..

Dowód:

-

zeznania A. K. (2), e – protokół k. 130, 171

-

częściowe zeznania R. S., e – protokół k. 131, 171

-

faktura VAT z dn. (...)

-

skierowanie na badania z dn.(...)

-

zaświadczenie lekarskie z dn. (...)

-

zlecenia transportowe i potwierdzenia dostarczenia towaru, k. 40-44, 46-60

-

zeszyt z zapiskami osobistymi powoda – w załączeniu

Strony ustaliły, że na wynagrodzenie R. S. – płatne powodowi w siedzibie strony pozwanej do ręki (taka obowiązywała w przedsiębiorstwie (...) zasada) – składać się będzie wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 1.680,00 zł brutto oraz diety za przejechane trasy. R. S. z tytułu tych świadczeń miał otrzymywać łącznie 3.000 zł netto + dodatek za wykonywanie połączeń telefonicznych do pozwanego własnym telefonem w kwocie 50,00 zł.

Za miesiąc (...). powód otrzymał kwotę 2950,00 zł na którą to składały się świadczenia za wykonaną pracę na podstawie umowy o pracę z dnia (...) oraz poprzedzającej je zlecenia, w tym 400,00 zł za wyjazd do Szwecji. Za miesiąc (...) powód otrzymał zaś 3.050,00 zł. Powód pokwitował A. K. (2) odbiór ww. kwot własnoręcznym podpisem.

Dowód:

-

zeznania A. K. (2), e – protokół k. 130, 171

-

zeznania A. K. (3), e – protokół k. 130

-

częściowe zeznania R. S., e – protokół k. 131, 171

-

potwierdzenie otrzymania pieniędzy, k. 63

-

zaświadczenie o wynagrodzeniu z dn. (...)

-

informacja o warunkach zatrudnienia – w aktach osobowych powoda – w załączeniu

Pod koniec kwietnia 2014r. R. S. realizował trasę do G. skąd następnie miał się udać do K. i dalej do S.. Podczas transportu powód uszkodził plandekę i rant naczepy w kierowanym przez siebie zestawie. R. S. bezpośrednio po zdarzeniu poinformował o nim A. K. (2) mówiąc, że nie zmieścił się pod mostem. Pracodawca – jeszcze gdy powód znajdował się w trasie – polecił R. S. aby przed powrotem do bazy odstawił pojazd do firmy (...), która miała się zając naprawą uszkodzonej naczepy. Po odstawieniu naczepy powód stawił się w pracy po 3 dniach, tj. 30 kwietnia 2014r. Tego dnia A. K. (2) wypłacił mu należne wynagrodzenie i poinformował o skali zniszczeń w naczepie proponując rozłożenie kwoty, jaką winien uiścić z tego tytuł na rzecz pracodawcy, na okres czterech miesięcy. Powód wyszedł wówczas z biura A. K. (2), udał się do swojego samochodu, a po chwili wrócił do biura i przedłożył pracodawcy przygotowane uprzednio pismo o rozwiązaniu łączącego strony stosunku pracy. Pismo datowane było na dzień 30 kwietnia 2014r., a z jego treści wynikało, że powód wnosi o rozwiązanie umowy o pracę zawartej w dniu 23 marca 2014r. za porozumieniem stron z dniem 30 kwietnia 2014r. A. K. (2) wyraził zgodę na rozwiązanie łączącego strony stosunku pracy za porozumieniem stron. Chciał powodowi wystawić świadectwo pracy, jednakże ten powiedział, że nie ma czasu i zażyczył sobie aby dokument ów wysłać mu pocztą.

Dowód:

-

zeznania A. K. (2), e – protokół k. 130, 171

-

częściowe zeznania R. S., e – protokół k. 131, 171

-

noty obciążeniowe za przejazd w systemie V., k. 140-141

-

wydruki z systemu V., k. 142-150

A. K. (2) sporządził świadectwo pracy powoda w dniu 30 kwietnia 2014r. i tego samego dnia nadał je w placówce pocztowej. W treści świadectwa stwierdzono, że R. S. był zatrudniony w (...) w S. w okresie od (...)w pełnym wymiarze czasu pracy. W punkcie 2 wskazano, że w okresie zatrudnienia powód wykonywał pracę kierowcy – mechanika.

Bezsporne

Pismem z dnia(...) powód złożył wniosek o sprostowanie świadectwa pracy w punkcie 1, tj. dotyczącym okresu zatrudnienia, poprzez ustalenie istnienia łączącego strony stosunku pracy od dnia (...)

Bezsporne

Pracodawca nie sprecyzował świadectwa w sposób wskazany we wniosku powoda.

Bezsporne

R. S. zgłosił się do Urzędu Pracy w Ś. Filii w Ś. w dniu (...) i z tym dniem uzyskał status osoby bezrobotnej. Powód, od (...), pobierał zasiłek dla bezrobotnych.

Dowód:

-

pismo Powiatowego Urzędu Pracy w Ś. Filii w Ś. z (...)

Sąd zważył:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o przesłuchanie pozwanego, zeznania A. K. (3) oraz dołączone do akt sprawy dokumenty, a ponadto w ograniczonym zakresie o przesłuchanie powoda – w części, w jakiej jego zeznania znajdowały potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Pierwsze z żądań powoda dotyczyło wypłacenia mu zaległego wynagrodzenia za pracę. Sporna w tym zakresie była kwestia jaka była uzgodniona przez strony wysokość wynagrodzenia powoda.

Umowa o pracę jest umową odpłatną, co wynika wprost z art. 22 § 1 kp, zgodnie z którym przez nawiązanie stosunku pracy pracodawca zobowiązuje się do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Obowiązek terminowego i prawidłowego wypłacania wynagrodzenia wynika z art. 94 pkt 5 kp, regulującego podstawowe obowiązki pracodawcy względem pracownika. Jednocześnie z art. 80 kp wynika, że wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią . Co do samej zatem zasady jeśli pracownik świadczył pracę w czasie, gdy trwał stosunek pracy, przysługuje mu za nią wynagrodzenie.

Jeżeli chodzi o wysokość wynagrodzenia powoda, Sąd dał wiarę pozwanemu. Powodowi przedstawiono do podpisania umowę o pracę, gdzie wskazano wynagrodzenie w kwocie 1680,00 zł brutto miesięcznie. Powód ją zaakceptował, podpisał i nie kwestionował w czasie zatrudnienia wysokości swego wynagrodzenia, które to – oprócz ww. kwoty – obejmowało także diety za przejechane trasy. Powód miał otrzymywać rzeczywiste wynagrodzenie w kwocie 3.000,00 zł, takie powziął z pracodawcą ustalenia, i takie też świadczenie było mu wypłacane. Powód powyższe sam przyznał, tak na rozprawie przed Sądem, jak i kwitując pracodawcy odbiór tych pieniędzy. W aktach osobowych powoda brak jest jego oświadczenia o numerze konta bankowego, nazwy banku i jego zgody na przelewanie wynagrodzenia na konto bankowe. Twierdzenie powoda, że bezskutecznie oczekiwał na przelanie przez pozwanego należnego mu wynagrodzenia na konto bankowe jest więc kłamliwe.

Podkreślić w tym miejscu trzeba, że ciężar wykazania faktów, które między stronami były sporne, spoczywał na powodzie. Wynika to z art. 6 kc w zw. z art. 300 kp. Regułę tę potwierdza regulacja zawarta w przepisie art. 232. kpc. Przepis ten stanowi, że strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów z których wywodzą skutki prawne. W efekcie, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstaw do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona która nie przytoczyła dowodów na poparcie swoich twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał.

Powód powinien wykazać, że umowa o pracę miała w zakresie wynagrodzenia za pracę treść taką, na jaką powołał się w pozwie, a nie taką, jaka wynika z akt osobowych. Zdaniem Sądu powód okoliczności tych nie wykazał w przekonujący sposób. Jego twierdzenie w tym zakresie – jakoby umówił się z pracodawcą, że na jego wynagrodzenie miało się składać następujące czynniki: płaca zasadnicza w wysokości minimalnego wynagrodzenia za prace płata na konto bankowe + kwota 3.000,00 zł netto płatne do ręki – były gołosłowne i nie zostały poparte przez powoda żadnymi dowodami.

Jak wynikało ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego za miesiąc marzec 2014r. powód otrzymał kwotę 2950,00 zł na którą to składały się – jak zeznał A. K. (2) – świadczenia za wykonaną pracę na podstawie umowy o pracę z dnia 22 marca 2014r. oraz poprzedzającej je zlecenia, w tym 400,00 zł za wyjazd do Szwecji. Za miesiąc kwiecień 2014r. powód otrzymał zaś 3.050,00 zł. Kwoty te, zdaniem Sądu, odpowiadają w całości należnemu powodowi wynagrodzeniu, stąd też jego żądanie w tym zakresie jest bezpodstawne.

Odnosząc się do żądania powoda w zakresie sprostowania świadectwa pracy w pierwszej kolejności wskazać należało, że zgodnie z art. 97 kp w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy (§ 1 zd. 1). W świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto w świadectwie pracy zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. Na żądanie pracownika w świadectwie pracy należy podać także informację o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach (§ 2). Świadectwo pracy powinno zawierać informacje zgodne z rzeczywistym przebiegiem zatrudnienia pracownika. Tylko w wyjątkowych przypadkach umieszcza się w nim wzmianki niezgodne z rzeczywistością, wskazujące pewne okoliczności dotyczące zatrudnienia w sposób fikcyjny. Świadectwo pracy jest dokumentem o ściśle określonej treści, poza którą pracodawca nie może wykraczać.

Zgodnie z art. 97 § 2 ¹ kp pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

Powyższa regulacja nie wskazuje terminu do wniesienia powództwa w przypadku milczenia pracodawcy – co de facto miało miejsce w rozpoznawanej sprawie – w kwestii żądania sprostowania świadectwa pracy. Mowa w niej jedynie o terminie do wniesienia odwołania do sądu w przypadku odmowy sprostowania tego dokumentu.

W przedmiotowej sprawie powód wystąpił o sprostowanie świadectwa pracy w punkcie 1 wnosząc o zmianę zapisu daty z którą to rozpoczął pracę u strony pozwanej. W tym też zakresie złożył pracodawcy stosowny wniosek. Powód podnosił, że podpisał ze stroną pozwaną w sumie dwie umowy o pracę, w tym pierwszą z nich w dniu 6 marca 2014r., która to wedle jego twierdzeń została przez pracodawcę bezprawnie zagarnięta, a następnie zastąpiona kolejną z dnia 22 marca 2014r. Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda albowiem nie znalazły one potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Bezspornym było, że strony podjęły współpracę jeszcze przed podpisaniem umowy o pracę z dnia 22 marca 2014r., bowiem już w dniu 6 marca 2014r. Strony nie nawiązały jednak z tym dniem stosunku pracy, a powód do dnia 23 marca 2014r. wykonywał jedynie zlecone mu przez stronę pozwaną pracę. A. K. (2) skierował powoda na badania lekarskie już w dniu 6 marca 2014r. Powód zaś nie mając ku temu żadnych obiektywnych przeszkód udał się na nie dopiero w dniu 14 marca 2014r. Powód w pierwszy, dłuższy, zlecony mu przez A. K. (2) kurs udał się w dniu 10 marca 2014r. Natomiast w dniu 6 marca 2014r., jak sam przyznał, zapoznał się tylko z pojazdem, który miał mu służyć w pracy, a 7 marca 2014r. – co zaś wynikało z zapisków z przedłożonego przez powoda zeszytu – udał się w krótką, kilkugodzinną, podróż na trasie S. – P. – S.. Powód podpisał ze stroną pozwaną umowę o pracę w dniu 22 marca 2014r., a zatem należało przyjąć, że ją w pełni zaakceptował. Należało też przyjąć, że powód nie kwestionował jej zapisów co wynikało też z treści wręczonego pracodawcy pisma o rozwiązaniu łączącego strony stosunku pracy za porozumieniem stron. Wobec powyższego stwierdzić należy, że świadectwo pracy wystawione przez pozwanego, w zakresie punktu 1, zawierało informacje zgodne z rzeczywistym przebiegiem zatrudnienia powoda.

Z żądaniem sprostowania świadectwa w zakresie zmiany zapisu o wykonywanej przez powoda pracy z kierowcy – mechanika na kierowcę międzynarodowego powód wystąpił dopiero w piśmie procesowym z dnia 5 czerwca 2014r. Jednakowoż w tym zakresie powód nie złożył pracodawcy wniosku o którym mowa w art. 97 § 2 ¹ kp. Uprzednie wystąpienie przez pracownika do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy jest materialnoprawną przesłanką powództwa. W związku z tym niewystąpienie przez powoda z wnioskiem reklamacyjnym o sprostowanie świadectwa pracy przed wytoczeniem powództwa musiało skutkować oddaleniem powództwa w powyższym zakresie.

Zgodnie z art. 99 § 1 kp pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy.

Analiza powyższego przepisu wskazuje, iż dla powstania roszczenia o wypłatę odszkodowania konieczne jest spełnienie trzech przesłanek:

1)  niewydanie w terminie bądź wydanie niewłaściwego świadectwa pracy,

2)  szkoda poniesiona przez pracownika,

3)  związek przyczynowy pomiędzy szkodą a niewydaniem w terminie bądź wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1978r., I PRN 107/78, w świetle art. 99 § 2 kp odszkodowanie z powodu niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy przysługuje pracownikowi tylko wówczas, gdy nie mógł uzyskać z tego powodu nowej pracy pomimo podejmowanych w tym kierunku starań, co sam powinien udowodnić (art. 6 kc w zw. z art. 300 kp).

Należy podkreślić, iż art. 99 § 1 kp przewiduje odpowiedzialność odszkodowawczą pracodawcy nie za samo niewydanie w terminie świadectwa pracy lub wydanie nieprawidłowego świadectwa pracy, a jedynie za szkodę, jaką pracownik poniósł wskutek otrzymania niewłaściwego świadectwa pracy, polegającą na pozostawaniu przez pracownika bez pracy z tego powodu. A zatem szkoda pracownika polega na utracie wynagrodzenia, które mógłby otrzymać, gdyby podjął pracę po otrzymaniu prawidłowego świadectwa pracy.

Na tę okoliczność powód nie przedstawił żadnych dowodów. Nie wskazał zakładów pracy, w których szukał zatrudnienia i nie został zatrudniony, z powodu wadliwego (niewłaściwego) świadectwa pracy. Nie można przyjąć też, że powód poniósł szkodę w postaci pozbawienia go prawa do zasiłku dla bezrobotnych (vide: pismo Powiatowego Urzędu Pracy w Ś. Filii w Ś. z dn. (...)k. 122). Powód nie wykazał też kwoty zarobków u potencjalnego pracodawcy, która mogłaby stanowić podstawę wyliczenia odszkodowania.

Niezależnie od powyższego żądanie to podlegało oddaleniu a limine, jako oczywiście pozbawione podstawy prawnej – wobec nie uwzględnienia powództwa o sprostowanie świadectwa pracy, bez konieczności badania czy szkoda miała miejsce i jaka była jej wysokość.

Sąd pominął wnioski dowodowe powoda zgłoszone w pismach z (...) jako spóźnione.

W dniu (...) (k. 91) sąd zakreślił stronom termin 14 dni do złożenia wszelkich wniosków dowodowych pod rygorem odmowy dopuszczenia ich w dalszym toku postępowania (art. 207§6 kpc).

Termin 14 dni upłynął z dniem (...)

Tymczasem powód wnioski te zgłosił kolejno- po 5 i po 6 miesiącach. Strona powodowa nie wykazała , że dowodów tych nie mogła wskazać w pozwie czy w piśmie procesowym z (...)

Ponadto wnioski te nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia,

Orzeczenie o kosztach w punkcie II sentencji wyroku, znajduje podstawę w treści art. 98 § 1 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

W przedmiotowej sprawie strona pozwana korzystała z pomocy profesjonalnego pełnomocnika ponosząc koszty jego wynagrodzenia, które zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 461) wynosiły 900 zł.