Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lutego 2021 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący : SSR Magdalena Piątkowska

Ławnicy: E. W., J. C.

Protokolant : Karolina Nowicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2021 roku w Ś.

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko (...).pl. (...). z o.o. w Ż.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, wynagrodzenie za pracę, odszkodowanie za skrócony okres wypowiedzenia, odprawę pieniężną, ekwiwalent pieniężny za urlop i sprostowanie świadectwa pracy

I.  zasądza od strony pozwanej (...).pl. (...). z o.o. w Ż. na rzecz powódki M. K. kwotę 47 548 zł brutto tytułem należności pracowniczych ;

II.  wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 4.815 zł;

III.  prostuje świadectwo pracy powódki z dnia 17.04.2020r. w ten sposób, iż w punkcie 5 wpisuje :skrócono okres wypowiedzenia o dwa miesiące od 01.06.2020 roku do 31.07.2020 roku ;

IV.  nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w (...)na rzecz adw. M. S. kwotę 1849,76 zł. ( w tym 23% VAT ) tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora dla strony pozwanej w związku z brakami uniemożliwiającymi jej reprezentację;

V.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w (...) kwotę 4 227,16 zł tytułem kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powódka M. K. w pozwie wniesionym przeciwko (...).pl sp. z o.o. w Ż. domagała się ostatecznie zasądzenia kwoty 47.548 zł. , na którą składało się :zasądzenia na swoją rzecz odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę w wysokości 4.815, zapłata zaległego wynagrodzenia za pracę za miesiące kwiecień i maj 2020 roku w wysokości 9630 zł, odszkodowanie za skrócony okres wypowiedzenia za miesiące czerwiec i lipiec 2020 roku w wysokości 9630 zł, jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia w kwocie 14.445 zł oraz ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w wymiarze 45 dni w kwocie 9028 zł oraz sprostowania świadectwa pracy z dnia 17 kwietnia 2020 roku w jego punkcie 5 poprzez wskazanie, że okres wypowiedzenia skrócono o dwa miesiące, tj. od 1 czerwca 2020 roku do 31 lipca 2020 roku. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że była zatrudniona u pozwanej spółki od 1 stycznia 2011 roku, przy czym do 31 grudnia 2012 roku na podstawie umowy o prace na czas określony a od 1 stycznia 2013 roku na czas nieokreślony. W dniu 8 kwietnia 2020 roku pracodawca rozwiązał z powódką umowę o pracę. Pozwana pomimo spełniania przesłanek o zwolnieniach grupowych nie zastosowała procedur ochronnych w stosunku do pracowników. Wypowiedzenie umowy o pracę powódka otrzymała pocztą podczas pobytu na urlopie wypoczynkowym.

A.. M. S., ustanowiony kuratorem dla pozwanej spółki w związku z brakami w organie spółki (brak członków zarządu) uniemożliwiających jej reprezentację wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu oraz przyznanie kuratorowi wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora dla pozwanej spółki. W uzasadnieniu kurator wskazał, że powódka uchybiła terminowi do wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę datowanego na 8 kwietnia 2020 roku, nie wykazując, że otrzymała pismo w terminie późniejszym. Niezależnie od powyższego wypowiedzenie umowy o pracę zostało dokonane zgodnie z obowiązującym stanem faktycznym i prawnym. Pozwana znajduje się w stanie faktycznej likwidacji, nie zatrudnia żadnych pracowników, nie posiada organów uprawnionych do reprezentacji, nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej. Powódka nie udowodniła również zasadności roszczenia o wypłatę ekwiwalentu za niewykorzystany urlop oraz żądania wypłaty zaległego wynagrodzenia i nie wykazała że w spornym okresie świadczyła pracę na rzecz pozwanej i przysługiwał jej urlop.

W toku postępowania Sąd ustalił

następujący stan faktyczny:

Powódka M. K. była zatrudniona u strony pozwanej - (...).pl sp. z o.o. w Ż. od 1 stycznia 2011 roku, przy czym do 31 grudnia 2012 roku na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony, natomiast od 1 stycznia 2013 roku na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Powódka do 31 grudnia 2014 roku zatrudniona była na stanowisku obsługi lakierni natomiast od 1 stycznia 2015 roku na stanowisku brygadzisty lakierni (...) powódki wynosiło 4.815 zł brutto miesięcznie. Do grudnia 2019 roku pozwana funkcjonowała pod nazwą (...) Sp. z o.o. w Ż..

Oświadczeniem z dnia 8 kwietnia 2020 roku strona pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę zawartą w dniu 1 stycznia 2013 roku z zachowaniem skróconego okresu wypowiedzenia wynoszącym jeden miesiąc, który upłynął w dniu 31 maja 2020 roku. Przyczyną wskazaną w wypowiedzeniu było całkowite zakończenie wszelkiej działalności gospodarczej prowadzonej przez pracodawcę, co spowodowane było czynnikami ekonomicznymi wywołanymi panującą pandemią koronawirusa, w następstwie czego uruchomiona została procedura zmierzająca do likwidacji pracodawcy, a redukcja zatrudnienia objęła wszystkich pracowników spółki. W świadectwie pracy z 17 kwietnia 2020 roku wydanym dla powódki jako datę rozwiązania umowy o pracę wskazano 31 maja 2020 roku, przy czym okres od 1 czerwca 2020 roku do 31 lipca 2020 roku byłby okresem wypowiedzenia, gdyby nie skrócony okres wypowiedzenia umowy o pracę. Powódka nie wykorzystała przysługującego jej urlopu wypoczynkowego za 2020 roku oraz za 2019 rok w łącznym wymiarze 45 dni, za który nie wypłacono jej ekwiwalentu. Powódce nie wypłacono również wynagrodzenia za miesiące kwiecień i maj 2020 roku. W dniu 3 kwietnia 2020 roku powódka ostatni raz świadczyła pracę na rzecz pozwanej. W tym dniu powódka i inni pracownicy otrzymali informację, że poczynając od 6 kwietnia 2020 roku przez następne dwa tygodnie mają złożyć wnioski o urlop, niezależnie czy miał to być urlop wypoczynkowy czy bezpłatny. Od 6 do 19 kwietnia 2020 roku zakład pracy nie funkcjonował. Oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę zostało powódce doręczone w dniu 20 kwietnia 2020 roku.

Powódka zwracała się pisemnie do pozwanej o sprostowanie jej świadectwa pracy, przy czym przesyłka została zwrócona do nadawcy.

Dowód:

-świadectwo pracy z dnia 17 kwietnia 2020 roku (k.5-7);

-świadectwo pracy z dnia 26 czerwca 2017 roku (k.9-10);

-oświadczenie pozwanej o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę z dnia 8 kwietnia 2020 roku (k. 4);

-zeznania powódki złożone w dniu 2 lutego 2021 roku (e-protokół k. 50).

Wobec braków w organie pozwanej spółki (brak członków zarządu) uniemożliwiających reprezentację strony, postanowieniem z dnia 6 października 2020 roku stanowiono dla pozwanej (...).pl sp. z o.o. w Ż. kuratora w osobie adwokata M. S. celem reprezentowania strony pozwanej w postępowaniu.

Dowód:

-bezsporne;

-wydruk z KRS dot. strony pozwanej zawarty w aktach IV P (...) tut Sądu na k.52-58).

Sąd ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie na podstawie dokumentów zgromadzonych w toku postępowania, których prawdziwości strona pozwana nie zdołała skutecznie podważyć. Ponadto uzupełniająco, Sąd uwzględnił dla rozstrzygnięcia sprawy zeznania powódki złożone w dniu 2 lutego 2021 roku, których kurator strony pozwanej nie zdołał podważyć, a brak dokumentacji pracowniczej w tym, jak i innym zakresie, obciążał negatywnymi skutkami prawnymi stronę pozwaną.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z treścią art. 33 kp każda ze stron może rozwiązać umowę o pracę za wypowiedzeniem; zaś okres wypowiedzenia umowy zawartej na czas nieokreślony zależy od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy (art. 36 kp). Art. 45 §1 kp stanowi zaś, że jeżeli pracownik odwoła się od wypowiedzenia i sąd ustali, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, to stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu do pracy albo o odszkodowaniu. Przyczyna wypowiedzenia podana pracownikowi musi być konkretna i rzeczywista, a ciężar udowodnienia zasadności wypowiedzenia spoczywa na pracodawcy. Art. 47 ¹ k.p. stanowi zaś, że odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

W pierwszej kolejności Sąd odniesie się do podnoszonego przez kuratora ustanowionego dla pozwanej spółki zarzutu niezachowania przez powódkę terminu do wniesienia odwołania. Powódka twierdziła, że oświadczenie otrzymała w dniu 20 kwietnia 2020 roku a zatem termin do wniesienia odwołania upływał w dniu 11 maja 2020 roku. Wprawdzie kurator podnosił, że brak jest dowodu, aby oświadczenie sporządzone w dniu 8 kwietnia 2020 roku zostało powódce doręczone dopiero 20 kwietnia 2020 roku, przy czym nie przedstawił też dowodu przeciwnego. Sąd nie miał podstaw aby nie dawać wiary zapewnieniom powódki w tym zakresie. Tym samym skoro pozew w niniejszej sprawie został nadany w placówce pocztowej w dniu 8 maja 2020 roku to zachowany został termin 21 dni.

Odnosząc się do meritum sprawy, Sąd przyznał rację powódce, uznając że wypowiedzenie z nią umowy o pracę naruszało przepisy ustawy z dni 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (DZ. U. z 2003 r., Nr 90, poz. 844 ze zm.) w zw. z art. 41 k.p. W oświadczeniu o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę powołano się na przepisy art. 36 ¹ § 1 k.p., art. 46 ¹ § 1 k.p., art. 38,39 i 41 k.p. wskazując, że do sytuacji powódki nie mają zastosowania przepisy dotyczące ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, bowiem wobec pozwanej została uruchomiona procedura zmierzająca do jej likwidacji. Po pierwsze rozwiązanie umowy o pracę zostało doręczone powódce w okresie usprawiedliwionej nieobecności, bowiem od 6 kwietnia do 19 kwietnia 2020 roku nie świadczyła pracy, przebywając na urlopie wypoczynkowym. Powyższe działanie pozwanej stanowi naruszenie przepisu art. 41 k.p., który wskazuje, że pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Ponadto naruszone zostały przepisy ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2018 r., poz. 1969). Strona pozwana naruszyła art. 2 powołanej ustawy z regulujący konsultacje przed zwolnieniami pracowników, w tym przypadku ( nie było organizacji związkowych ) z przedstawicielami pracowników wyłonionymi w trybie przyjętym u danego pracodawcy. Nietrafny był również argument o powoływaniu się przez pozwaną spółkę w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę na treść przepisu art. 41 ¹ § 1 k.p.c. Sąd wyjaśniał powyższą kwestę już na potrzeby innych postępowań toczących się przeciwko stronie pozwanej (vide. akta IV P 40/20, IV P 42/20, IV P 56/20 tut. Sądu). Aktualne zatem pozostaje stanowisko, które wskazuje, że dopiero likwidacja w sensie nie tylko faktycznym ale i prawnym umożliwia wyłącznie w stosunku do pracowników niektórych przepisów ochronnych. Niewystarczające jest jedynie faktyczne pozostawanie w likwidacji wobec zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej. Powyższe stanowisko było wielokrotnie przedmiotem rozważań Sadu Najwyższego (zob. uchwała SN z 16.03.2010 r, I PZP 1/10, IPZP 2/10, wyrok SN z 4.04.2007 r., III PK 1/07, wyrok SN z 14.03.2012 r., (...) 116/11). Tymczasem jak wynika z informacji z KRS dla pozwanej spółki nie zostało dotychczas zainicjowane postępowanie likwidacyjne, w sensie prawnym podmiot nadal zatem funkcjonuje w obrocie gospodarczym. Tym samym brak było podstaw do wypowiedzenia powódce umowy o pracę, z naruszeniem przepisów ochronnych, w tym przypadku art. 41 k.p.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał, że wypowiedzenie umowy o pracę z dnia 8 kwietnia 2010 roku było niezgodne z prawem.

Odnosząc się do poszczególnych kwot składających się na żądaną kwotę 47548 zł Sąd uznał, że powódka w dostateczny sposób udowodniła swoje roszczenia. Powódka pomimo przebywania na urlopie wypoczynkowym, co już zostało powyżej wykazane, otrzymała zarówno wypowiedzenie umowy o pracę, jak i świadectwo pracy. Ostatecznie jednak nie otrzymała wynagrodzenia za pracę i za urlop wypoczynkowy za miesiąc kwiecień 2020 roku oraz za maj 2020r. – okres wypowiedzenia upłynął z dniem 31.05.2020r. Również kwestia sprostowania świadectwa pracy oraz pozostające w związku kwestie finansowe dot. odprawy pieniężnej i ekwiwalentu za niewykorzystany urlop , pozostały nierozliczone między stronami. Sąd uznał, że żądanie zasądzenia na rzecz powódki odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę w kwocie żądanej przez powódkę zasługuje na uwzględnienie. Miesięczne wynagrodzenie powódki w pozwanej spółce wynosiło 4.815 zł, co wynika z przedłożonych dokumentów oraz z zeznań powódki. Tak ustalone wynagrodzenie powódki pozwoliło na uwzględnienie również pozostałych roszczeń, uzależnionych od wysokości wynagrodzenia, tj. odprawy pieniężnej oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i odszkodowania za skrócony okres wypowiedzenia.

Zgodnie z treścią art. 22 kp przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Tym samym wypłacanie wynagrodzenia jest jednym z podstawowych obowiązków pracodawcy. Stosownie do treści art. 94 pkt 5 k.p. pracodawca jest obowiązany w szczególności terminowo i prawidłowo wypłacać wynagrodzenie. Wypłaty wynagrodzenia za pracę dokonuje się co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie (art. 85§1 k.p.) Ponadto w niniejszej sprawie zastosowanie będzie miał przepis art. 172 kp, zgodnie z którym za czas urlopu pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, jakie by otrzymał, gdyby w tym czasie pracował. Zmienne składniki wynagrodzenia mogą być obliczane na podstawie przeciętnego wynagrodzenia z okresu 3 miesięcy poprzedzających miesiąc rozpoczęcia urlopu.

W zakresie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy podstawą prawną roszczenia był przepis art. 171 kp § 1 kp, zgodnie z którym w przypadku niewykorzystania przez pracownika przysługującego mu urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Sąd rozstrzygnął powyższą kwestię biorąc pod uwagę twierdzenia powódki, których kurator strony pozwanej nie zdołał skutecznie podważyć.

Wysokość odprawy ustalono na podstawie art. 8.1.2 z dnia 13.03.2013r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2018 r., poz. 1969 t.j.) która w przypadku stażu powódki równała się dwumiesięcznemu wynagrodzeniu za pracę.

Ponieważ doszło w przypadku powódki do skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę o dwa miesiące, to za ten okres powódce przysługiwało odszkodowanie w wysokości jej wynagrodzenia za pozostały okres wypowiedzenia. Skoro miesięczne wynagrodzenie powódki wynosiło 4815 zł to suma wynagrodzenia za dwa miesiące wypowiedzenia wynosiła 9630 zł.( art. 36 ¹ kp)

Wysokość odprawy ustalono na podstawie art. 8.1.2 z dnia 13.03.2013r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2018 r., poz. 1969 t.j.) która w przypadku stażu powódki równała się trzymiesięcznemu wynagrodzeniu za pracę.

Uwzględnienie roszczeń powódki w całości skutkowało zatem zasądzeniem na jej rzecz łącznej kwoty 47.548 zł brutto tytułem należności pracowniczych, o czym rozstrzygnięto w punkcie I wyroku.

W punkcie II wyroku Sąd nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 4815 zł, na podstawie art. 477 ² § 1 kpc, zgodnie z którym zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

Zgodnie z art. 97 § 2 ¹ kp pracownik może w ciągu 14 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 14 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. W przypadku niezawiadomienia przez pracodawcę o odmowie sprostowania świadectwa pracy, żądanie sprostowania świadectwa pracy wnosi się do sądu pracy.

Świadectwo pracy datowane jest na 17 kwietnia 2020 roku, przy czym brak dowodu doręczenia w/w dokumentu. Powódka wskazywała, że zwracała się do pozwanej o sprostowanie nieprawidłowości w świadectwie pracy, przy czym przesyłka została zwrócona do adresata. Wprawdzie kurator ustanowiony dla pozwanej, adw. M. S. próbował podważyć prawdziwość twierdzeń powódki wskazując, że nie przedstawiła ona dowodu doręczenia świadectwa pracy. Niemniej jednak, sam kurator, pomimo wskazań Sądu nie poczynił żadnych starań, w celu zyskania w/w informacji. W szczególności nie udał się do siedziby spółki, chociażby po to aby uzyskać dostęp do akt osobowych powódki, co pozwoliłoby mu na ustalenie informacji istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Tym samym, wobec braku dowodu przeciwnego, Sąd przyjął za podstawę ustaleń faktycznych twierdzenia powódki, uznając, że w terminie złożyła wniosek do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy.

Przechodząc się do meritum sprawy, tj. do samego żądania sprostowania świadectwa pracy, wskazać należy, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Sąd podzielił w tym zakresie twierdzenia podnoszone w uzasadnieniu pozwu. Inną kwestią jest bowiem rozwiązanie umowy o pracę z zastosowaniem skróconego okresu wypowiedzenia oraz ustalenie daty rozwiązania stosunku pracy. W niniejszej sprawie wobec powódki dokonano skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę do maksymalnego możliwego okresu wynoszącego 1 miesiąc, co wynika z oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy. Rozbieżności pojawiają się przy porównaniu w/w oświadczenia z treścią świadectwa pracy, w którym wskazano, że okres wypowiedzenia został skrócony do dwóch miesięcy, tj. od 1 czerwca 2020 roku do 31 lipca 2020 roku. Zgodnie z art. 36 ¹ § 1 k.p. jeżeli wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub umowy o pracę zawartej na czas określony następuje z powodu ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy albo z innych przyczyn niedotyczących pracowników, pracodawca może, w celu wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę, skrócić okres trzymiesięcznego wypowiedzenia, najwyżej jednak do 1 miesiąca. W takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za pozostałą część okresu wypowiedzenia. Okres, za który przysługuje odszkodowanie, wlicza się pracownikowi pozostającemu w tym okresie bez pracy do okresu zatrudnienia ( art. 36 ¹ § 2 k.p.). Jak ustalono powyżej, wypowiedzenie powódce umowy o pracę było niezgodne z obowiązującymi przepisami. Podstawą rozstrzygnięcia było przyjęcie, że pracodawca nie miał prawa wyłączyć powódki ze szczególnej ochrony przed rozwiązaniem umowy o pracę, bowiem nie została ogłoszona jego likwidacja ani upadłość. Jedną z konsekwencji w/w orzeczenia jest również fakt, że powódce przysługiwało prawo do pełnego trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Skoro zatem powódce przysługiwałoby prawo do 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia zgodnie z art. 36 § 1 pkt 3) k.p., to w przypadku skrócenia tego okresu do 1 miesiąca, za pozostałe dwa miesiące zachowuje prawo do odszkodowania. Te pozostałe dwa miesiące, za które powódka ma prawo do odszkodowania powinny być doliczone do okresu zatrudnienia. A zatem umowa o pracę powinna ulec rozwiązaniu nie z dniem 31 maja 2020 roku, ale z dniem 31 lipca 2020 roku.

Z powyższych względów Sąd w punkcie III wyroku sprostowała świadectwo pracy wydane dla powódki z dnia 17 kwietnia 2020 oku w jego punkcie 5 poprzez wskazanie „że skrócono okres wypowiedzenia o dwa miesiące od 1 czerwca 2020 roku do 31 lipca 2020 roku”.

Na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. oraz § 9 ust. 1 pkt. 1 ) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ) rozstrzygnął jak w punkcie IV wyroku.

Dla strony pozwanej ustanowiono w niniejszym postępowaniu kuratora w osobie adw. M. S.. Kurator złożył wniosek o wypłacenie wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora dla strony pozwanej w związku z brakami uniemożliwiającym jej reprezentację według norm przepisanych. W tym przypadku sąd oparł swoje rozstrzygnięcie o przepisy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 9 marca 2018 r. (Dz. U. z 2018 poz. 536). Sąd oparł się przy tym na stanowisku Sądu Najwyższego zajętym w uchwale z dnia 24 lutego 2011 roku (sygnatura I PZP 6/10), zgodnie z którym przy ustalaniu stawki minimalnej w sprawie o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę brana jest pod uwagę wysokość stawki minimalnej przewidzianej dla spraw o przywrócenie do pracy (tj. 180 zł).Na kwotę 1849,76 zł wraz z podatkiem VAT składa się również wynagrodzenie kuratora ustalone dla pozostałych żądań z osobna.

Ponadto należy wziąć pod uwagę przy ustalaniu wynagrodzenia kuratora nakład pracy, który w niniejszym postępowaniu był minimalny. Kurator nie udał się do siedziby pozwanej, nie uzyskał żadnych informacji, które przyczyniłyby się do ustalenia stanu faktycznego. Poza skierowaniem do Sądu informacji o niemożliwości skontaktowania się z osobami zarządzającymi pozwaną, kurator nie uczynił nic aby chociażby uzyskać wgląd do akt osobowych powoda, co pozwoliłoby na ustalenie chociażby wysokości wynagrodzenia powódki. Co więcej funkcja kuratora ustanowionego dla strony, w której organach zachodzą braki uniemożliwiające jej reprezentację zobowiązuje do podjęcia większych starań o ustalenie kwestii spornych. Samo zaś wniesienie odpowiedzi na pozew, w formie lakonicznej i zdawkowej a ponadto powstrzymanie się od ustalenia jakichkolwiek informacji u strony pozwanej, nie może stanowić podstawy zasądzenia dla kuratora wynagrodzenia w pełnej stawce minimalnej. Z powyższych względów Sąd biorąc pod uwagę przepisy § 9 ust. 1 pkt. 1 ) Rozporządzenia oraz w związku z § 1 ust. 1-3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 9 marca 2018 r. (Dz. U. z 2018 poz. 536) rozstrzygnął jak w punkcie III wyroku.

Na podstawie art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w (...)kwotę 4227,16 złotych, na którą składała się opłata od pozwu od której powódka była ustawowo zwolniona oraz kwota 1849,76 zł przyznania tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora dla pozwanej spółki (punkt V wyroku).