Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy II Wydział Karny w Ś. w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Zaganiacz

Protokolant: Barbara Lesiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Ś. M. O.

po rozpoznaniu w dniach 22.09.2015r., 27.10.2015r., 2.11.2015r., 8.12.2015r. sprawy karnej

R. B.

urodzonego (...) w Ś., syna B. i G. z domu M.

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 grudnia 2014 roku w Ś. woj. (...) usiłował naruszyć nietykalność cielesną funkcjonariusza Służby Więziennej Aresztu Śledczego w Ś. – S. B., rzucając w jego kierunku talerzem z otrzymanym posiłkiem, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na uchylenie się pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 222 § 1 kk,

I.  oskarżonego R. B. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku przyjmując, że oskarżony dopuścił się tego czynu w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Ś. z 17.08.2007 roku, sygn. akt III K 222/06, za czyny z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk i inne – na karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, który to wyrok został objęty wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Ś. z 15.06.2015 roku, sygn. akt III K 117/14, wymierzającym karę łączną 8 lat pozbawienia wolności, odbywaną przez oskarżonego w okresie od 6.07.2006 roku do 6.07.2011 roku i od 28 marca 2014 roku do 8.05.2014 roku, tj. występku z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 222 § 1 kk i art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 222 § 1 kk wymierza mu karę miesiąca pozbawienia wolności;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Z. G. kwotę 826,56 zł (osiemset dwadzieścia sześć złotych pięćdziesiąt sześć groszy) tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu R. B. z urzędu;

III.  zwalnia oskarżonego R. B. od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty, zaliczając wszelkie poniesione tymczasowo wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 grudnia 2014 r. oskarżony R. B. przebywał w Areszcie Śledczym w Ś., odbywając tam karę pozbawienia wolności. Ok. godz. 12.50 w trakcie wydawania obiadu oskarżony zaczął kwestionować jakość wydanego mu posiłku, zarzucając, że jest w nim niewłaściwa ilość mięsa. Oskarżony zaczął walić w drzwi zamkniętej celi. Na miejsce w celu opanowania sytuacji przyszli funkcjonariusze Służby Więziennej: S. B., A. M., Z. S. (1), D. M. i P. S.. Po otwarciu drzwi celi S. B. zaczął rozmawiać z oskarżonym, jednak ten nie reagował na żadne próby uspokojenia go, nie przyjmował do wiadomości, że otrzymał posiłek o regulaminowej gramaturze, zachowywał się agresywnie, był wulgarny. Pokrzywdzony stał wówczas na korytarzu, przed drzwiami celi, zaś oskarżony naprzeciwko niego po drugiej stronie wejścia do celi, w odległości ok. 1,5 metra. W pewnym momencie oskarżony zamachnął się i trzymanym w ręce talerzem z jedzeniem rzucił w kierunku S. B., który zdołał uchylić się i uniknąć uderzenia. Pokrzywdzony złapał oskarżonego za ubranie i wepchnął go do celi, a drzwi zamknął, zaś o zaistniałej sytuacji powiadomił przełożonych.

Dowody:

zeznania świadków:

S. B., k. 151, 5

A. M., k. 151v.152

Z. S. (2), k. 153

D. M., k. 152, 39

P. S., k. 152v.-153

częściowo wyjaśnienia oskarżonego, k. 84

materiały z Aresztu Śledczego w Ś., k. 8-37

Oskarżony R. B. ma 33 lata, ma podstawowe wykształcenie, bez wyuczonego zawodu. Od 20 czerwca 2013 roku jest pozbawiony wolności. Był wielokrotnie karany sądownie. Aktualnie zarzucanego przestępstwa dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym min. wyrokiem Sądu Okręgowego w Ś. z 17.08.2007 roku, sygn. akt III K 222/06, za czyny z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk i inne – na karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrok ten został objęty wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Ś. z 15.06.2015 roku, sygn. akt III K 117/14, wymierzającym karę łączną 8 lat pozbawienia wolności, odbywaną przez oskarżonego w okresie od 6.07.2006 roku do 6.07.2011 roku i od 28 marca 2014 roku do 8.05.2014 roku.

Dowody:

- dane osobopoznawcze k. 104

- dane o karalności k. 66-67,

- odpisy wyroków Sądu Okręgowego w Ś. w sprawach III K 222/06 oraz 117/14, k. 206-208, 169-202

Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Stwierdził, że zdarzenie, o jakim mowa w zarzucie faktycznie miało miejsce, jednak jego okoliczności były inne niż prezentują świadkowie. Oskarżony wyjaśnił, że w trakcie posiłku zgłaszał zastrzeżenia odnośnie jego jakości, gramatury, a ponieważ funkcjonariusz SW wydający posiłek zlekceważył go, oskarżony się zdenerwował i zaczął walić i kopać w drzwi celi. Zaprzeczył, aby w czasie późniejszej interwencji miał rzucić talerzem w pokrzywdzonego. W toku rozprawy nie przyznał się do zarzucanego mu występku, nie złożył wyjaśnień odnośnie okoliczności zdarzenia, nie złożył oświadczenia odnośnie ustosunkowania się do odczytanych mu, poprzednio złożonych wyjaśnień. Wypowiadał się obszernie na temat swojego braku zrównoważenia psychicznego.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego, k.150v.-151, 84, 164

R. B. nie cierpi na chorobę psychiczną lub upośledzenie umysłowe. Wykazuje się osobowością nieprawidłową o cechach dyssocjalnych oraz uzależnieniem od alkoholu i kilku innych substancji psychoaktywnych. W związku z popełnieniem czynu będącego przedmiotem sprawy miał w pełni zachowaną zdolność rozumienia jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód:

Opinia sądowo-psychiatryczna, k. 89-93

Nadto Sąd zważył:

W oparciu o zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy należało przyjąć, że wina oraz sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzuconego mu czynu nie budzą żadnych wątpliwości.

Wiążące ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd poczynił przede wszystkim w oparciu o szczegółowe i konsekwentne zeznania przesłuchanych w toku postępowania świadków, w tym pokrzywdzonego – funkcjonariuszy Służby Więziennej: S. B., Z. S. (2), P. S., D. M. i A. M.. Świadkowie ci opisali okoliczności zdarzenia z udziałem oskarżonego, a także szczegółowo opisali zachowanie R. B. w czasie interwencji podjętej w związku z jego agresywnym zachowaniem w związku z wydaniem posiłku. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, by odmówić wiarygodności zeznaniom złożonym przez wymienionych świadków, w szczególności nie podzielił stanowiska prezentowanego przez oskarżonego, iżby świadkowie mieli go celowo pomawiać o zachowanie, które faktycznie nie miało miejsca. Przedstawiona przez nich relacja zdarzeń jest spójna, konsekwentna i nie budzi wątpliwości co do jej zgodności z rzeczywistym przebiegiem wydarzeń, potwierdzając w pełni sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu. Wobec powyższego twierdzenia oskarżonego w tym zakresie Sąd potraktował jako przejaw przyjętej linii obrony. Znamienne jest przy tym, że sam oskarżony nie kwestionował, że zdarzenie, będące przedmiotem sprawy faktycznie miało miejsce, a jedynie prezentował jego odmienną ocenę, powołując się na okoliczności mające w zamierzeniu oskarżonego usprawiedliwić jego zachowanie. Oskarżony wskazywał na rzekomą niezgodność otrzymanego posiłku z obowiązującym regulaminem żywienia, twierdził, że poczuł się zlekceważony przez funkcjonariusza SW, któremu zgłosił swoje zastrzeżenia, co miało wzbudzić w oskarżonym frustrację i agresję. Oskarżony powoływał się również na swoje niezrównoważenie psychiczne, które jego zdaniem uzasadniało szczególnie uważne i wyrozumiałe traktowanie przez funkcjonariuszy. Wszystkie te okoliczności nie mają zdaniem Sądu żadnego wpływu na ocenę prawną zachowania oskarżonego, a należy je traktować wyłącznie w kategoriach linii obrony, ukierunkowanej na uniknięcie lub zminimalizowanie odpowiedzialności karnej. Tego rodzaju ocena jest tym bardziej uzasadniona w kontekście treści opinii sądowo-psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego, sporządzonej w postępowaniu przygotowawczym, z której wynika, że nie jest on osobą dotkniętą chorobą psychiczną ani upośledzeniem umysłowym, wykazuje natomiast cechy osobowości dyssocjalnej, w której zdaniem Sądu należy upatrywać źródeł aspołecznych zachowań oskarżonego. Opisany stan psychiczny oskarżonego w najmniejszym stopniu nie upośledzał jego poczytalności prawnej, wobec czego brak jest podstaw do uznania twierdzeń oskarżonego, że powinien być traktowany w sposób szczególnie wyrozumiały, za uzasadnione i zasługujące na uwzględnienie.

Reasumując powyższe rozważania Sąd stwierdza, że postępowanie dowodowe dostarczyło podstaw do stwierdzenia, że sprawstwo R. B. w przedmiocie zarzucanego mu czynu nie budzi żadnych wątpliwości, a jego wina została udowodniona. Swoim działaniem w pełni oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona zarzucanego mu czynu.

Według definicji legalnej zakresowej z art. 115 § 13 pkt 7 kk funkcjonariuszem publicznym jest funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusz Służby Więziennej. Szczególna ochrona prawna funkcjonariusza publicznego wyraża się w tym, iż określone zachowanie sprawcy przestępstwa wobec niego jest zagrożone karą surowszą, niż analogiczne zachowanie się sprawcy wobec innych podmiotów.

Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że oskarżony rzucając talerzem z jedzeniem w stronę pokrzywdzonego, zmierzał bezpośrednio do naruszenia w ten sposób jego nietykalności fizycznej, a celu swego nie osiągnął wyłącznie z uwagi na uchylenie się pokrzywdzonego. Pokrzywdzony, jak wynika z ustaleń faktycznych Sądu, stał bezpośrednio przed oskarżonym, w bliskiej odległości, i nie ulega wątpliwości, że zostałby uderzony talerzem, gdyby się nie uchylił przed tym przedmiotem rzuconym w jego kierunku. Swoim zachowaniem oskarżony zrealizował zatem ustawowe znamiona zarzucanego mu występku. Sąd podzielił pogląd oskarżyciela publicznego w zakresie kwalifikacji prawnej tego zachowania, wyrażony w akcie oskarżenia, dokonując jednocześnie modyfikacji opisu czynu i jego kwalifikacji prawnej w sposób uwzględniający ustalenie, że oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w art. 64 § 1 kk.

Rozważając nad wymiarem kary Sąd nie dopatrzył się okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a tym bardziej usprawiedliwiających jego zachowanie. Na niekorzyść oskarżonego przemawia zaś jego uprzednia karalność. Wymierzając oskarżonemu bezwzględną karę pozbawienia wolności Sąd miał też na względzie cele wychowawcze – w zakresie kształtowania właściwej postawy i krytycznego stosunku do własnego czynu oraz zapobiegawcze – w zakresie skutecznego odstraszenia przed powrotem na drogę przestępstwa, które kara ma osiągnąć wobec oskarżonego, a także cele prewencji ogólnej w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i potencjalnych sprawców tego rodzaju przestępstw. Oskarżony był już karany sądownie, co również wpływa negatywnie na ocenę jego zachowania. Brak z jego strony refleksji i skruchy również nie uszedł uwadze Sądu. Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu karę miesiąca pozbawienia wolności, która to kara nie może być w żadnym razie, uznana za nadmiernie surową czy nieproporcjonalną do wskazanych powyżej okoliczności.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 ma 1982 roku – Prawo o adwokaturze, zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz adw. Z. G. wynagrodzenie, które wyliczono w oparciu o § 12a ust. 2 pkt 3 i § 12d Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (pkt. II wyroku).

O kosztach sądowych rozstrzygnięto w oparciu o art. 624 § 1 kpk zwalniając oskarżonego w całości od ich ponoszenia, uwzględniając jego sytuację materialną (pkt. III wyroku).