Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Elżbieta Kuryło - Maciejewska

Protokolant: Joanna Antoniszyn

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2018 roku w Dzierżoniowie

sprawy z powództwa D. K.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powódki D. K. kwotę 6.215,92 zł ( sześć tysięcy dwieście piętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.400,46 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie kwotę 310,76 zł tytułem opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa oraz kwotę 690,40 zł tytułem zwrotu wydatków na opinie biegłych, od których powódka została zwolniona.

Sygn. akt I C 1038/16

UZASADNIENIE

Powódka D. K. w pozwie przeciwko (...) S.A. w S. wniosła o zasądzenia od strony pozwanej na jej rzecz kwoty 21.215,92 zł, w tym 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, 1.158,46 zł z tytułu poniesionych w związku z wypadkiem z dnia 15 sierpnia 2015 roku kosztów leczenia oraz kwoty 57,46 zł z tytułu dojazdu do placówek medycznych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, a nadto o zasądzenie od strony pozwanej na jej rzecz zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł).

Uzasadniając to żądanie, pełnomocnik powódki wskazała, że w dniu 15 sierpnia 2016 roku powódka, będąca pasażerem samochodu osobowego marki P. o numerze rejestracyjnym (...) była uczestnikiem wypadku komunikacyjnego spowodowanego przez kierującego pojazdem marki M. o numerze rejestracyjnym (...), który wjechał w tył pojazdu, którym poruszała się powódka.

Bezpośrednio po zdarzeniu powódka z dolegliwościami bólowymi została przewieziona przez Zespół (...) do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w Szpitalu (...) w Ś. z wstępnym rozpoznaniem skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa. Powódce wykonano zdjęcia RTG kręgosłupa odcinka szyjnego i rozpoznano u niej skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa. D. K. została zaopatrzona w kołnierz S., a następnie wypisana do domu z zaleceniem noszenia kołnierza ortopedycznego, prowadzenia oszczędzającego trybu życia i kontroli w poradni neurochirurgicznej. W dniu 17.08.2015 roku z powodu urazu i odczuwanego bólu szyi i głowy powódka miała konsultację neurochirurgiczną w Gabinecie Chirurgicznym w (...) im. dra A. S. w W.. Wykonano jej TK kręgosłupa, lecz nie została zakwalifikowana do leczenia operacyjnego w trybie nagłym. Lekarz zalecił jej noszenie kołnierza ortopedycznego stabilizującego P. przez 4 tygodnie i kontrolę w poradni neurochirurgicznej za 4 tygodnie. Z powodu utrzymujących się dolegliwości bólowych ze strony kręgosłupa szyjnego powódka w dalszym ciągu pozostawała pod opieką lekarza chirurga i neurologa. Odbywała konsultacje do stycznia 2016 roku. Zalecono jej leki przeciwbólowe i rehabilitację. Lekarz zakazał powódce najmniejszego wysiłku fizycznego, unikanie przeciążenia kręgosłupa, dźwigania ciężarów, przebywania w pozycjach wymuszonych i w przodopochyleniu. Powódka odbyła dwie serie zabiegów krioterapii oraz masaż suchy zgodnie z zaleceniami chirurga. Przebywała pod opieką neurochirurga z powodu bólowych ograniczeń ruchomości kręgosłupa szyjnego, nasilających się przy wykonywaniu ruchów we wszystkich kierunkach i promieniujących do obu stawów barkowych i kręgosłupa piersiowego, a także z powodu uciążliwych bólów i zawrotów głowy, drętwienia palców.

Wskutek wypadku oraz podjętego w jego konsekwencji leczenia i rehabilitacji poszkodowana doznała wielu ograniczeń w sferze codziennego funkcjonowania. Bolesność kręgosłupa oraz unieruchomienie w kołnierzu ortopedycznym znacznie utrudniały powódce normalne funkcjonowanie i wykonywanie codziennych podstawowych czynności, jak ubieranie, przygotowywanie posiłków. Nie mogła samodzielnie robić zakupów, sprzątać w domu, zajmować się wnukami. Było to uciążliwe dla powódki, ponieważ mieszka sama i zmuszona jest wszystkie czynności w codziennej obsłudze wykonywać samodzielnie.

Wypadek komunikacyjny również niekorzystnie wpłynął na stan psychiczny powódki, stała się bardziej nerwowa, przewrażliwiona na punkcie zachowania na drodze. Ponadto miała nieuzasadnione obawy, że będzie wymagała ponownej operacji kręgosłupa. Leczenie i rehabilitacja oraz noszenie kołnierza ortopedycznego było dla niej uciążliwe, a pomimo stosowania farmaceutyków nie było poprawy w jej samopoczuciu.

Ochrony ubezpieczeniowej sprawcy zdarzenia udzielała strona pozwana, której powódka zgłosiła wystąpienie zdarzenia ubezpieczeniowego, wzywając jednocześnie do spełnienia świadczeń z tego tytułu. W odpowiedzi na zgłoszenie, storna pozwana odmówiła zaspokojenia wskazanych roszczeń, zarzucając, iż brak jest trwałych następstw pourazowych spowodowanych wypadkiem.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w S. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu.

Strona pozwana potwierdziła, że w dacie istotnego wypadku z udziałem powódki sprawca kolizji był objęty umową ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, jednakże wskazała, że po przeprowadzeniu postepowania likwidacyjnego, bazując na zebranej w sprawie dokumentacji, ustaliła, że poszkodowana w wyniku przedmiotowego zdarzenia nie doznała krzywdy wymagającej wyrównania zadośćuczynieniem.

Wskazała, iż zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa powódki oraz wszczepiony implant międzytrzonowy w odcinku szyjnym kręgosłupa wskazują, iż powódka obciążona jest przewlekłymi procesami starzeniowymi i cywilizacyjnymi zachodzącymi w obrębie odcinka szyjnego jej kręgosłupa. Zmiany te były przyczyną operacji odcinka szyjnego kręgosłupa, którą powódka przeszła w 2009 roku, polegającej na wszczepieniu implantu międzytrzonowego. Zgłaszane, po wypadku z dnia 15.08.2015 roku dolegliwości bólowe powódki wynikają ze zmian chorobowych odcinka szyjnego kręgosłupa, zaś zgłaszane ograniczenia ruchomości związane są ze wszczepionym implantem. Pełnomocnik pozwanej zarzucił brak związku przyczynowego pomiędzy dolegliwościami i rozpoznaniami stwierdzonymi u powódki w przedstawionej przez nią dokumentacji medycznej (związanymi z zaawansowanymi zmianami chorobowymi kręgosłupa szyjnego) a kolizją drogową z dnia 15.08.2015 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka D. K. posiada zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego. W 2009 roku przeszła discektomię C5-C6 ze spondylodezą międzytrzonową. Występują u niej także zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowego.

Przed zdarzeniem w dniu 15 sierpnia 2015 roku powódka okresowo leczyła się z powodu bólów kończyn górnych, kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do lewej kończyny górnej. Podawane przez powódkę drętwienie palców lewej ręki jest wynikiem ucisku przez zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne lewego korzenia rdzeniowego. Jest to skutkiem samoistnego procesu zwyrodnieniowego kręgosłupa szyjnego.

Dowód:

⚫

Opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii J. W. – k.285-294

⚫

przesłuchanie powódki – k. 328-329.

Strona pozwana (...) S.A. w S. zawarła umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych co do samochodu osobowego marki M. o numerze rejestracyjnym (...).

Fakt przyznany

W dniu 15 sierpnia 2016 roku powódka, będąca pasażerem samochodu osobowego marki P. o numerze rejestracyjnym (...) była uczestnikiem wypadku komunikacyjnego spowodowanego przez kierującego pojazdem marki M. o numerze rejestracyjnym (...), który wjechał w tył pojazdu, którym poruszała się powódka. D. K. wracała wówczas z wakacji razem z siostrą i wnuczką, samochodem prowadzonym przez jej zięcia. Na drodze, którą się poruszali, znajdował się konar drzewa. Zięć powódki zatrzymał samochód w celu usunięcia przeszkody. Wysiadł z auta. Po chwili powódka poczuła silne uderzenie w tył pojazdu i nagłe szarpnięcie, a następnie ból odcinka szyjnego kręgosłupa i barków.

Dowód:

⚫

zaświadczenie Komendy Rejonowej Policji w Ś. z dnia 05.11.2015 r. – k.8;

⚫

dokumenty w aktach szkodowych strony pozwanej;

⚫

przesłuchanie powódki;

Bezpośrednio po zdarzeniu, powódka z dolegliwościami bólowymi została przewieziona przez Zespół (...) do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w Szpitalu (...) w Ś. z wstępnym rozpoznaniem skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa. Powódce wykonano zdjęcia RTG kręgosłupa odcinka szyjnego i rozpoznano u niej skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa. D. K. została zaopatrzona w kołnierz S., a następnie wypisana do domu z zaleceniem noszenia kołnierza ortopedycznego, prowadzenia oszczędzającego trybu życia i kontroli w poradni neurochirurgicznej. W dniu 17.08.2015 roku z powodu urazu i odczuwanego bólu szyi i głowy powódka miała konsultację neurochirurgiczną w Gabinecie Chirurgicznym w (...) im. dra A. S. w W.. Wykonano jej TK kręgosłupa, lecz nie została zakwalifikowana do leczenia operacyjnego w trybie nagłym. Lekarz zalecił jej noszenie kołnierza ortopedycznego stabilizującego P. przez 4 tygodnie i kontrolę w poradni neurochirurgicznej za 4 tygodnie. Z powodu utrzymujących się dolegliwości bólowych ze strony kręgosłupa szyjnego powódka w dalszym ciągu pozostawała pod opieką lekarza chirurga i neurologa. Odbywała konsultacje do stycznia 2016 roku. Zalecono jej leki przeciwbólowe i rehabilitację. Lekarz zakazał powódce najmniejszego wysiłku fizycznego, unikanie przeciążenia kręgosłupa, dźwigania ciężarów, przebywania w pozycjach wymuszonych i w przodopochyleniu. Powódka odbyła dwie serie zabiegów krioterapii oraz masaż suchy zgodnie z zaleceniami chirurga. Przebywała pod opieka neurochirurga z powodu bólowych ograniczeń ruchomości kręgosłupa szyjnego, nasilających się przy wykonywaniu ruchów we wszystkich kierunkach i promieniujących do obu stawów barkowych i kręgosłupa piersiowego, a także z powodu uciążliwych bólów i zawrotów głowy, drętwienia palców.

Wskutek wypadku oraz podjętego w jego konsekwencji leczenia i rehabilitacji powódka doznała wielu ograniczeń w sferze codziennego funkcjonowania. Bolesność kręgosłupa oraz unieruchomienie w kołnierzu ortopedycznym znacznie utrudniały powódce normalne funkcjonowanie i wykonywanie codziennych podstawowych czynności, jak ubieranie, przygotowywanie posiłków. Nie mogła samodzielnie robić zakupów, sprzątać w domu, zajmować się wnukami.

Wypadek komunikacyjny również niekorzystnie wpłynął na stan psychiczny powódki, stała się bardziej nerwowa, przewrażliwiona na punkcie zachowania na drodze. Ponadto miała nieuzasadnione obawy, że będzie wymagała ponownej operacji kręgosłupa. Leczenie i rehabilitacja oraz noszenie kołnierza ortopedycznego było dla niej uciążliwe, a pomimo stosowania farmaceutyków nie było poprawy w jej samopoczuciu.

Dowód:

  kserokopia Historii choroby z SPZOZ w Ś. (...) Szpital (...) w Ś. Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z dnia 15.08.2015r. – k.13-14

  kserokopia karty informacyjnej SPZOZ w Ś. (...) Szpital (...) w Ś. Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z dnia 15.08.2015r. – k.15;

  kserokopia indywidualnej karty zaleceń lekarskich jednorazowych z dnia 15.08.2015 r. – k.16;

  kserokopia indywidualnej karty pielęgnacji z dnia 15.08.2015 r. – k.16-17;

  kserokopia Karty Informacyjnej (...) z dnia 17.08.2015 r. – k.18-19;

  kserokopia Historii choroby (...) im. dra A. S. w W. z dnia 17.08.2015 r. – k.20-21;

  kserokopia wyniku badania TK kręgosłupa szyjnego z dnia 17.08.2015 r. – k.21-23,24;

  kserokopia zaświadczeni lekarskiego z dnia 05.01.2016 r., 15.09.2015 r., 07.11.2015r., 01.12.2015 r. – k.25-29;

  kserokopia zaświadczenia lekarskiego specjalisty chirurga z dnia 04.01.2016 r. – k.30;

  kserokopie wydruków z wizyt lekarskich – k.31-34;

  kserokopie informacji dla lekarza kierującego o przebytych zabiegach rehabilitacyjnych – k.35,188-190;

  kserokopia oświadczenia z dnia 24.08.2017 r. o przebytych zabiegach rehabilitacyjnych – k.191-193;

  przesłuchanie powódki;

Powódka w wyniku zdarzenia z dnia 15 sierpnia 2015 roku doznała urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego. Obecnie nie występują u powódki objawy korzeniowe. Uraz kręgosłupa szyjnego, którego doznała powódka w przedmiotowym zdarzeniu nałożył się na zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne kręgosłupa i był czynnikiem, który sprowokował odczuwane przez powódkę dolegliwości, z powodu których była leczona. Przy czym zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego nie są następstwem przebytego zdarzenia. Okres ich powstawania jest wieloletni, lecz mogą mieć wpływ na nasilenie oraz czas odczuwanych dolegliwości. Przed zdarzeniem powódka okresowo leczyła się z powodu bólów kończyn górnych, kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do lewej kończyny górnej. Podawane przez powódkę drętwienie palców lewej ręki jest wynikiem ucisku przez zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne lewego korzenia rdzeniowego. Jest to skutkiem samoistnego procesu zwyrodnieniowego kręgosłupa szyjnego.

W okresie około miesiąca do dwóch od zdarzenia z uwagi na nasilenie dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego oraz konieczność stosowania kołnierza ortopedycznego powódka mogła mieć ograniczoną zdolności do wykonywania codziennych czynności. Obecnie – przebyty uraz nie powinien wpływać na wykonywanie obowiązków zawodowych, rodzinnych i społecznych powódki. Obecnie powódka ze względu na stwierdzone zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa w celu uniknięcia progresji tych zmian powinna prowadzić higieniczny tryb życia, unikać nadmiernego obciążenia, codziennie wykonywać ćwiczenia wzmacniające mięśnie przykręgosłupowe. Odczuwane dolegliwości wynikły z nałożenia się urazu kręgosłupa szyjnego na istniejące zmiany organiczne kręgosłupa. Nie ma możliwości rozgraniczenia, w jakim stopniu odczuwane przez powódkę dolegliwości wynikały z przebytego urazu, a w jakim stopniu ze zmian zwyrodnieniowo dyskopatycznych kręgosłupa szyjnego. Jednoznacznym jest, że wystąpienie dolegliwości było skutkiem przebytego urazu. U powódki w związku z przebytym urazem nie występuje stały ani długotrwały uszczerbek na zdrowiu.

Dowód:

  opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii J. W. – k.285-294;

  opinia biegłego sądowego z zakresu (...) – k.173-175,206;

  przesłuchanie powoda;

Kwoty zawarte w fakturach nr: (...) z 22.09.2015r., (...) z 08.10.2015 r., (...) z20.08.2015 r., 912/08/15 z 29.08.2015 r., 18.08.2015 r., (...) z 02.09.2015 r., (...) z 12.09.2015 r., 944/09/15 z 05.09.2015 r., (...) z 13.11 2015 r., oraz rachunkach z 25.08.2015 r., 01.09.2015 r., 06.10.2015 r., 27.10.2015 r., 16.10.2015 r., 27.11.2015 r., 04.01.2016 r., 05.01.2015 r. dotyczą usług oraz leków ściśle związanych z obrażeniami odniesionymi przez powódkę w zdarzeniu z dnia 15.08.2015 r. oraz odczuwanymi dolegliwościami.

W związku z leczeniem podjętym po przedmiotowym zdarzeniu powódka poniosła koszty dojazdów do placówek medycznych łącznie w kwocie 57,46 zł

Dowód:

⚫

kserokopie faktur nr: (...) z 22.09.2015r., (...) z 08.10.2015 r., (...) z20.08.2015 r., 912/08/15 z 29.08.2015 r., 18.08.2015 r., (...) z 02.09.2015 r., (...) z 12.09.2015 r., 944/09/15 z 05.09.2015 r., (...) z 13.11 2015 r., oraz rachunków z 25.08.2015 r., 01.09.2015 r., 06.10.2015 r., 27.10.2015 r., 16.10.2015 r., 27.11.2015 r., 04.01.2016 r., 05.01.2015 r.-k.37-50;

⚫

kserokopie paragonów i biletów – k.50-53;

⚫

opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii J. W. – k.285-294;

⚫

przesłuchanie powódki

Powódka zgłosiła szkodę stronie pozwanej odpowiedzialnej z tytułu udzielonej sprawcy wypadku ochrony ubezpieczeniowej. W piśmie z dnia 11 stycznia 2016 roku strona pozwana odmówiła powódce wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania.

Dowód:

  kserokopia pisma strony pozwanej z dnia 11.01.2016 r. – k.9.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu, chociaż nie w takim zakresie, w jakim zostało zgłoszone.

W niniejszej sprawie jest bezsporne, że w dniu 15 sierpnia 2016 roku powódka, będąca pasażerem samochodu osobowego marki P. o numerze rejestracyjnym (...) była uczestnikiem wypadku komunikacyjnego spowodowanego przez kierującego pojazdem marki M. o numerze rejestracyjnym (...), który wjechał w tył pojazdu, którym poruszała się powódka.

Wskazane fakty wynikają z dokumentów zgromadzonych w aktach szkody strony pozwanej oraz z przesłuchania powódki, a przy tym – na etapie niniejszego postępowania sądowego - w żaden sposób nie były kwestionowane przez pozwaną spółkę.

W tych okolicznościach oczywistym jest stwierdzenie, że kierowca samochodu marki M. o numerze rejestracyjnym (...), naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w sposób zawiniony doprowadził do zdarzenia, a tym samym, w świetle przepisów art. 415 k.c. w związku z art. 436 § 2 k.c., dopuścił się czynu niedozwolonego. Strona pozwana, choć odmówiła przyjęcia odpowiedzialności w niniejszym postępowaniu, nie kwestionowała, iż pojazd sprawcy był u niej ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w okresie, w którym doszło do przedmiotowego zdarzenia. Wskazać zatem należy, że w takim samym zakresie, jak sprawca szkody, na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiada za skutki tego zdarzenia pozwana Spółka. Zgodnie bowiem z przepisem art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej regulują przepisy szczególne, a mianowicie Ustawa z dnia 22 marca 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zwana dalej „ustawą o ubezpieczeniach obowiązkowych”. Wedle przepisu art. 34 ust. 1 tej ustawy, z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz, lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia, bądź utrata, zniszczenie, lub uszkodzenie mienia. Przepis art. 35 wskazanej ustawy stanowi z kolei, że tym ubezpieczeniem jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym, w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Natomiast zgodnie z przepisem art. 36 ust. 1 zd. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza, lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Żądanie zasądzenia zadośćuczynienia za krzywdę, z którym wystąpiła powódka D. K., opiera się na przepisie art. 445 § 1 k.c. stanowiącym, iż w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (czyli art. 444 k.c. dotyczącym wystąpienia uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tutaj o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.), a więc doznany przez poszkodowanego uszczerbek niemajątkowy. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć w związku z tym charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Użyte w art. 445 § 1 k.c. pojęcie „sumy odpowiedniej” ma charakter niedookreślony, jednakże w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należy kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Przy ocenie „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, tak, aby przyznana poszkodowanemu suma mogła zatrzeć lub, co najmniej, złagodzić odczucie krzywdy i pomóc poszkodowanemu odzyskać równowagę psychiczną (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 lutego 2008 roku, II KK 349/07, LEX nr 395071; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, niepublikowany; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 lutego 2000 roku, I CKN 969/98, niepublikowany; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 03 listopada 1994 roku, III APr 43/94, OSA 1995, nr 5, poz. 41; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNC 1974, nr 9, poz. 145; G. Bieniek, K. Kołakowski, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, tom I, Warszawa 2001, pkt. 13 i 14 uwag do art. 445 k.c.) W szczególności uwzględniać należy nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym poszkodowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, II UKN 681/98, OSNAP 2000, nr 16, poz. 626). Zadośćuczynienie ma więc, przede wszystkim, charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 lutego 2008 roku, III KK 349/07, LEX nr 395071; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2005 roku, II CSK 78/08, LEX nr 420389; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1962 roku, 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPiKA 1966, na 4, poz. 92). Z tych też względów posługiwanie się jedynie tabelami procentowego uszczerbku na zdrowiu i stawkami za każdy procent trwałego uszczerbku dla rozstrzygnięcia zasadności roszczenia o zadośćuczynienie i jego wysokości, znajduje, jedynie, orientacyjnie zastosowanie i nie wyczerpuje tej oceny (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 lutego 1998 roku, I ACa 715/97, OSA 1999, nr 2, poz. 7). Należy podkreślić, że same uciążliwości i przykrości odczuwane przez poszkodowanego nie uzasadniają przyznania zadośćuczynienia. Wymagane jest tu zaistnienie rozstroju zdrowia, przy czym za równoznaczne z rozstrojem zdrowia mogą być ujemne przeżycia, czy nawet stres (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 09 lipca 2003 roku, I ACa 396/03, „Wokanda” 2004, nr 12, poz. 41).

Ustalając okoliczności dotyczące skutków tego wypadku dla powoda i tym samym doznanej przez niego krzywdy, Sąd oparł się przede wszystkim na dowodach z odpisów dokumentacji medycznej załączonej do pozwu, w szczególności w postaci kserokopii: historii choroby z SPZOZ w Ś. (...) Szpitala (...) w Ś. Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z dnia 15.08.2015r.,karty informacyjnej SPZOZ w Ś. (...) Szpitala (...) w Ś. Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z dnia 15.08.2015r., indywidualnej karty zaleceń lekarskich jednorazowych z dnia 15.08.2015 r., indywidualnej karty pielęgnacji z dnia 15.08.2015 r., Karty Informacyjnej (...) z dnia 17.08.2015 r., historii choroby (...) im. dra A. S. w W. z dnia 17.08.2015 r., wyniku badania TK kręgosłupa szyjnego z dnia 17.08.2015 r., zaświadczeń lekarskich z dnia 05.01.2016 r., 15.09.2015 r., 07.11.2015r., 01.12.2015 r., zaświadczenia lekarskiego specjalisty chirurga z dnia 04.01.2016 r., wydruków z wizyt lekarskich (k.31-34), informacji dla lekarza kierującego o przebytych zabiegach rehabilitacyjnych, oświadczenia z dnia 24.08.2017 r. o przebytych zabiegach rehabilitacyjnych, a także dowodach z opinii pisemnych biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii i neurologii odnoszących się do podnoszonych przez stronę pozwaną zarzutów. Sąd nie znalazł podstaw do zdyskwalifikowania wniosków wypływających ze wskazanych dowodów.

Oceniając wskazane dokumenty urzędowe i prywatne znajdujące się w aktach niniejszej sprawy, w szczególności dokumentację medyczną oraz dokumenty dotyczące okoliczności związanych z wypadkiem, Sąd dał im wiarę. Autentyczność oraz treść dokumentów nie była bowiem między stronami sporna, a Sąd nie dopatrzył się podstaw, by wątpliwości takie powziąć z urzędu. Nie zmienił oceny Sądu fakt, że część dokumentów została przedstawiona jedynie w postaci kserokopii – strony nie kwestionowały wzajemnie zgodności przedłożonych kopii z oryginałami dokumentów, wobec czego Sąd uznał kserokopie za wiarygodne dowody pośrednie, wskazujące na istnienie i treść dowodów właściwych.

Sąd za w pełni wiarygodne i miarodajne dla rozstrzygnięcia istotnych okoliczności sprawy uznał dowód osobowy przeprowadzony w sprawie w postaci przesłuchania powódki, w której wypowiedziach Sąd nie ujawnił żadnych elementów dyskwalifikujących jej relacje. Sąd dał wiarę jej twierdzeniom, w szczególności co do jej sposobu życia przed jak i po wypadku oraz co do dolegliwości na zdrowiu fizycznym, będących następstwem omawianego zdarzenia. Twierdzenia powódki, zdaniem Sądu, znalazły potwierdzenie w złożonych w sprawie opiniach biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii i neurologii. Z opinii tych biegłych co do zasady wynika, że powódka w wyniku zdarzenia z dnia 15 sierpnia 2015 roku doznała urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego. Obecnie nie występują u powódki objawy korzeniowe. Uraz kręgosłupa szyjnego, którego doznała powódka w przedmiotowym zdarzeniu nałożył się na zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne kręgosłupa i był czynnikiem, który sprowokował odczuwane przez powódkę dolegliwości, z powodu których była leczona. Przy czym zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego nie są następstwem przebytego zdarzenia. Okres ich powstawania jest wieloletni, lecz mogą mieć wpływ na nasilenie oraz czas odczuwanych dolegliwości. Przed zdarzeniem powódka okresowo leczyła się z powodu bólów kończyn górnych, kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do lewej kończyny górnej. Podawane przez powódkę drętwienie palców lewej ręki jest wynikiem ucisku przez zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne lewego korzenia rdzeniowego. Jest to skutkiem samoistnego procesu zwyrodnieniowego kręgosłupa szyjnego. W 2009 roku przeszła discektomię C5-C6 ze spondylodezą międzytrzonową. Występują u niej także zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowego.

Odczuwane dolegliwości wynikły z nałożenia się urazu kręgosłupa szyjnego na istniejące zmiany organiczne kręgosłupa. Nie ma możliwości rozgraniczenia, w jakim stopniu odczuwane przez powódkę dolegliwości wynikały z przebytego urazu, a w jakim stopniu ze zmian zwyrodnieniowo - dyskopatycznych kręgosłupa szyjnego. Jednoznacznym jest, że wystąpienie dolegliwości było skutkiem przebytego urazu. U powódki w związku z przebytym urazem nie występuje stały ani długotrwały uszczerbek na zdrowiu.

Zatem niezasadne jest twierdzenie strony pozwanej, iż zgłaszane przez powódkę urazy, a co za tym idzie przeprowadzone w tym zakresie leczenie, nie pozostają w związku przyczynowym ze zdarzeniem drogowym z dnia 15 sierpnia 2015 roku.

Okres leczenia uszkodzeń kręgosłupa szyjnego, doznanych w czasie wypadków komunikacyjnych, zależy od stopnia uszkodzenia struktur anatomicznych oraz możliwości regeneracyjnych organizmu. Do sposobów leczenia tego typu uszkodzeń należy przyjmowanie między innymi leków przeciwzapalnych oraz rozluźniających mięśnie. Fakt, że na chwilę obecną (a także na dzień badania powódki przez biegłych, które miało miejsce wiele miesięcy od zdarzenia) stan powódki jest zdecydowanie lepszy niż po wypadku, nie przesądza o tym, że taki też był bezpośrednio po nim.

Sąd uznał złożone opinie sądowo-lekarskie za pełne i jasne. Biegli składający w niniejszym postepowaniu opinie, przedstawione w nich wnioski należycie i rzeczowo uzasadnili, przytaczając jednocześnie wszystkie argumenty, którymi się kierowali, a jednocześnie poparli je fachowymi wyjaśnieniami, odwołującymi się do posiadanej wiedzy specjalistycznej. Należy także wyraźnie stwierdzić, iż przedstawione w nich toki rozumowania są logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym oraz wskazaniami wiedzy. W ocenie Sądu, nie ujawniły się również żadne powody, które osłabiałyby zaufanie do wiedzy lub bezstronności wskazanych biegłych. Tym samym Sąd przyjął, iż w wyniku przedmiotowego zdarzenia powódka doznała urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego, który nałożył się na zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne kręgosłupa i był czynnikiem, który sprowokował odczuwane przez nią dolegliwości, z powodu których była leczona.

Powódka w okresie około miesiąca do dwóch od zdarzenia z uwagi na nasilenie dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego oraz konieczność stosowania kołnierza ortopedycznego mogła mieć ograniczoną zdolności do wykonywania codziennych czynności. Obecnie – przebyty uraz nie powinien wpływać na wykonywanie obowiązków zawodowych, rodzinnych i społecznych powoda. Powódka ze względu na stwierdzone zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa w celu uniknięcia progresji tych zmian powinna prowadzić higieniczny tryb życia, unikać nadmiernego obciążenia, codziennie wykonywać ćwiczenia wzmacniające mięśnie przykręgosłupowe.

W konsekwencji powyższego Sąd uznał, iż powódka na skutek urazów ciała doznanych w wyniku kolizji z dnia 15 sierpnia 2015 roku nie doznała długotrwałego lub trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Okoliczność powyższa nie uniemożliwia jednakże uznania roszenia o zadośćuczynienie zasadnym. Zadośćuczynienie za krzywdę nie jest bowiem świadczeniem przysługującym za samo stwierdzenie istnienia urazu, zaś wysokość uszczerbku na zdrowiu nie świadczy o wielkości krzywdy. Rozmiar krzywdy to stopień nasilenia bólu i cierpienia, nie zaś wynik sumowania ustalonego przez biegłych uszczerbku na zdrowiu. Należne powódce zadośćuczynienie nie powinno być mechanicznie mierzone przy zastosowaniu stwierdzonego procentu uszczerbku na zdrowiu (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2005 roku, I PK 47/05, Mon. Pr. Pr. 2006, nr 4, s. 208).

Określając natomiast wysokość zadośćuczynienia w niniejszej sprawie, Sąd miał na uwadze następujące okoliczności ustalone w oparciu o wskazane powyżej dowody. Po pierwsze, Sąd ustalił, że bezpośrednio po zdarzeniu, powódka z dolegliwościami bólowymi została przewieziona przez Zespół (...) do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w Szpitalu (...) w Ś. z wstępnym rozpoznaniem skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa. Powódce wykonano zdjęcia RTG kręgosłupa odcinka szyjnego i rozpoznano u niej skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa. D. K. została zaopatrzona w kołnierz S., a następnie wypisana do domu z zaleceniem noszenia kołnierza ortopedycznego, prowadzenia oszczędzającego trybu życia i kontroli w poradni neurochirurgicznej. W dniu 17.08.2015 roku z powodu urazu i odczuwanego bólu szyi i głowy powódka miała konsultację neurochirurgiczną w Gabinecie Chirurgicznym w (...) im. dra A. S. w W.. Wykonano jej TK kręgosłupa, lecz nie została zakwalifikowana do leczenia operacyjnego w trybie nagłym. Lekarz zalecił jej noszenie kołnierza ortopedycznego stabilizującego P. przez 4 tygodnie i kontrolę w poradni neurochirurgicznej za 4 tygodnie. Z powodu utrzymujących się dolegliwości bólowych ze strony kręgosłupa szyjnego powódka w dalszym ciągu pozostawała pod opieką lekarza chirurga i neurologa. Odbywała konsultacje do stycznia 2016 roku. Zalecono jej leki przeciwbólowe i rehabilitację. Lekarz zakazał powódce najmniejszego wysiłku fizycznego, unikanie przeciążenia kręgosłupa, dźwigania ciężarów, przebywania w pozycjach wymuszonych i w przodopochyleniu. Powódka odbyła dwie serie zabiegów krioterapii oraz masaż suchy zgodnie z zaleceniami chirurga. Przebywała pod opieka neurochirurga z powodu bólowych ograniczeń ruchomości kręgosłupa szyjnego, nasilających się przy wykonywaniu ruchów we wszystkich kierunkach i promieniujących do obu stawów barkowych i kręgosłupa piersiowego, a także z powodu uciążliwych bólów i zawrotów głowy, drętwienia palców.

Wskutek wypadku oraz podjętego w jego konsekwencji leczenia i rehabilitacji powódka doznała wielu ograniczeń w sferze codziennego funkcjonowania. Bolesność kręgosłupa oraz unieruchomienie w kołnierzu ortopedycznym znacznie utrudniały powódce normalne funkcjonowanie i wykonywanie codziennych podstawowych czynności, jak ubieranie, przygotowywanie posiłków. Nie mogła samodzielnie robić zakupów, sprzątać w domu, zajmować się wnukami.

Wypadek komunikacyjny również niekorzystnie wpłynął na stan psychiczny powódki, stała się bardziej nerwowa, przewrażliwiona na punkcie zachowania na drodze. Ponadto miała nieuzasadnione obawy, że będzie wymagała ponownej operacji kręgosłupa. Leczenie i rehabilitacja oraz noszenie kołnierza ortopedycznego było dla niej uciążliwe, a pomimo stosowania farmaceutyków nie było poprawy w jej samopoczuciu.

Z drugiej jednakże strony Sąd zważył, że doznane przez powódkę urazy nie wymagały przeprowadzenia żadnego zabiegu operacyjnego ani hospitalizacji. W związku z doznanym urazem nie stwierdzono u niej trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Pierwotna struktura anatomiczna dotkniętych urazami narządów nie została trwale naruszona wskutek obrażeń odniesionych w wypadku.

W tych okolicznościach, zdaniem Sądu, należne powódce zadośćuczynienie powinno wynieść kwotę 5.000 zł. Zdaniem Sądu, zadośćuczynienie w takiej wysokości uzasadnione jest zakresem obrażeń doznanych przez powódkę, długością leczenia i rozmiarem skutków zdrowotnych, a także dyskomfortu fizycznego i psychicznego. A zatem suma przyznanego zadośćuczynienia pieniężnego, z jednej strony uwzględnia stopień krzywdy powódki i dlatego nie może być uznana za nadmierną, a z drugiej strony nie pomija panujących stosunków majątkowych, przez co jest utrzymana w rozsądnych granicach. Przy tym kwota ta jest „odpowiednia” w rozumieniu art. 445 § 1 k.c

Powódka D. K. wystąpiła także z roszczeniem zasądzenia na jej rzecz kwoty 1.158,46 zł zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i konsultacji oraz kwoty 57,46 zł z tytułu dojazdów do placówek medycznych.

Podstawę prawną żądania zasądzenia odszkodowania stanowi przepis art. 444 § 1 zd. 1 k.c., wedle którego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie przewidziane w przepisie art. 444 § 1 zd. 1 k.c. obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe. Przykładowo można wymienić koszty leczenia (np. pobytu w szpitalu, konsultacji u wybitnych specjalistów, dodatkowej pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw itp.), specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych koniecznych aparatów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 1981 roku, I CR 455/80, OSNC 1981, nr 10, poz. 193), wydatki związane z przewozem chorego do szpitala i na zabiegi, z przejazdami osób bliskich w celu odwiedzin chorego w szpitalu, z koniecznością specjalnej opieki i pielęgnacji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 października 1973 roku, II CR 365/73, OSNC 1974, nr 9, poz. 147; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 października 1971 roku II CR 427/71, OSP 1972 nr 6 poz. 108), koszty zabiegów rehabilitacyjnych, czy przygotowania do innego zawodu (por. G. Bieniek, K. Kołakowski, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, tom I, Warszawa 2001, pkt 5 uwag do art. 444 k.c.; W. Czachórski, Zobowiązania. Zarys wykładu, Warszawa 1994, s. 192-193). Wydatkami takimi są także wydatki związane z koniecznością specjalnej opieki i pielęgnacji (por. wyrok Sąd Najwyższy z dnia 04 października 1973 roku, II CR 365/73, OSNC 1974, nr 9, poz. 147; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 października 1971 roku II CR 427/71, OSP 1972 nr 6 poz. 108).

W niniejszym postępowaniu w sposób niewątpliwy wykazano, iż wszystkie przedstawione rachunki i faktury, w związku z którymi powódka sformułowała w pozwie roszczenie odszkodowawcze, dotyczą kosztów leczenia i konsultacji po zdarzeniu z dnia 15 sierpnia 2015 r. Jednakże opiewają one łącznie na kwotę 1.158,65 zł, a nie 1.158,46 zł – wskazaną w pozwie. Sąd zatem tylko w zakresie wskazanym w pozwie uwzględnił powództwo o zwrot tych kosztów, uznając, iż brak jest także podstaw do kwestionowania zasadności domagania się przez powódkę kwot wynikających z rachunków za prywatne konsultacje lekarskie tylko na tej podstawie, że skorzystała z porad w prywatnych gabinetach zamiast w zakładzie leczniczym mającym umowę z NFZ. Bez wątpienia, gdyby powódka w krótkim czasie po zdarzeniu mogła skorzystać z takiej porady refundowanej przez NFZ, zrobiłby to. Nie można oczekiwać, by wymagający szybkiej konsultacji pacjent po wypadku, odkładał wizytę z narażeniem swojego zdrowia dlatego, że nie zostanie zrefundowana; tym bardziej, że nie chodziło o znaczne kwoty. Powszechnie znanym faktem są długie, kilkutygodniowe, a nawet kilkumiesięczne kolejki do lekarzy specjalistów.

Uwzględniono także zasadność żądania w zakresie zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych określonego na kwotę 57,46 zł – nie kwestionowaną zresztą przez stronę pozwaną.

Uznając zatem zasadność żądania dotyczącego zwrotu kosztów leczenia i dojazdu do placówek medycznych sformułowanego pierwotnie w pozwie, Sąd zasądził z tego tytułu łącznie kwotę 1.215,92 zł.

Powódka wystąpiła z żądaniem zasądzenia na jej rzecz odsetek ustawowych liczonych od dnia 12 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

Podstawę prawną do sformułowania takiego żądania stanowią przepisy art. 481 k.c. Z przepisu paragrafu 1 tegoż artykułu wynika bowiem, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odsetki za opóźnienie należą się, przeto zarówno bez względu na szkodę poniesioną przez wierzyciela jak i zawinienie okoliczności opóźnienia przez dłużnika. Należy przy tym wskazać, iż w świetle przepisów ustawy dłużnik opóźnia się z wykonaniem zobowiązania, gdy nie spełnia świadczenia w terminie oznaczonym w sposób dostateczny lub wynikający z właściwości zobowiązania. Aby dokładnie wyjaśnić wskazaną kwestię konieczne jest odwołanie się do pojęcia wymagalności. Roszczenie jest wymagalne wówczas, gdy wierzyciel jest uprawniony do żądania spełnienia świadczenia. Dopóki roszczenie jest niewymagalne, nie zachodzi także opóźnienie, gdyż dłużnik nie jest zobowiązany do świadczenia. O dacie wymagalności decyduje natomiast treść stosunku obligacyjnego łączącego strony. W przypadku zobowiązań terminowych, jeżeli dłużnik nie realizuje w terminie swoich obowiązków wynikających z treści zobowiązania opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W takim przypadku data wymagalności roszczenia stanowi jednocześnie datę, od której dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. Z mocy przepisu art. 481 k.c. uzasadnia to roszczenie odsetek. W przypadku z kolei zobowiązań bezterminowych opóźnienie nastąpi dopiero w przypadku nie dostosowania się do wezwania wierzyciela żądającego spełnienia świadczenia, chyba, że obowiązek jego pełnienia wynika z właściwości zobowiązania. Na koniec należy wskazać, iż na mocy przepisu art. 481 § 2 zd. 1 k.c. w sytuacji, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe, a od dnia 01 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie.

Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnianego zawiadomienia o szkodzie. Zdanie 1 ust. 2 tegoż artykułu stanowi natomiast, że w przypadku, gdy wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ustępie 1 okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba, że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W świetle tych przepisów zakład ubezpieczeń jest zobowiązany wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie, a w późniejszym terminie tylko wówczas, gdy nie jest wstanie wcześniej wyjaśnić okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania.

W niniejszym postepowaniu zgodzić należy się ze stanowiskiem pełnomocnika powódki, że skoro strona pozwana już w dacie wydania decyzji z dnia 11 stycznia 2016 r. dysponowała pełną dokumentacją lekarską do zlikwidowania szkody i uznała sprawę za dostatecznie wyjaśnioną ( odmawiając wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania), od dnia 12 stycznia 2016 roku pozostaje w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia.

Z tych względów, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w punkcie I i II wyroku, oddalając żądanie zasądzenia zadośćuczynienia ponad kwotę uwzględnioną z przyczyn opisanych powyżej.

Odnośnie rozliczenia kosztów procesu poniesionych przez strony należy na wstępie wskazać, że zgodnie z przepisem art. 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W świetle opisanych powyżej zasad, do kosztów procesu poniesionych przez powódkę, przy uwzględnieniu uzyskanego przez nią zwolnienia od kosztów sądowych, należało zaliczyć jedynie wynagrodzenie reprezentującego ją adwokata w kwocie 4.800 zł (mając na uwadze datę złożenia pozwu w niniejszej sprawie) i opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, co stanowi łącznie kwotę 4.817 zł.

Strona pozwana, która nie była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika poniosła natomiast koszty opłat notarialnych od udzielonych pełnomocnictw łącznie w kwocie 14,76 zł.

Zważywszy, iż w niniejszym postępowaniu powódka wygrała sprawę w 29,29%, należy jej się zwrot kwoty 1.410,98 zł z tytułu poniesionych kosztów procesu. Strona pozwana, która wygrała sprawę w 70,71% winna otrzymać tytułem zwrotu kosztów kwotę 10,43 zł. Dokonując bilansu tych kwot, Sąd w punkcie III wyroku zasądził na rzecz powódki kwotę 1.400,46 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Stosownie do przepisów art. 83 ust. 2 i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych, Sąd nakazał stronie pozwanej zapłacić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie kwotę 310,76 zł – tytułem opłaty od uwzględnionej części powództwa oraz kwotę 690,40 zł ( 2.357,13 zł x 29,29%) tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa, od których to kosztów powódka została zwolniona. Zgodnie bowiem ze wskazanym przepisem kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, oraz tymi wydatkami, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy, Sąd orzekł jak w punkcie IV sentencji wyroku.