Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Adam Pietrzak
Protokolant:	Marta Synowiec

przy udziale Julity Podlewskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2016 r.

sprawy M. M.

syna J. i J. z domu N.

urodzonego (...) w K.

oskarżonego z art. 278 § 1 kk, art. 279 § 1 kk, art. 292 § 1 kk,

i D. N.

syna Z. i K. z domu W.

urodzonego (...) w K.

oskarżonego z art. 279 § 1 kk, art. 278 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 18 sierpnia 2015 r. sygnatura akt III K 188/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla zawarte w punkcie X części dyspozytywnej oparte na przepisie art. 46 § 1 kk orzeczenie o obowiązku naprawienia szkody;

II.  w pozostałym zakresie tenże wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. K. po 1500 złotych tytułem kosztów udziału pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn.akt IV Ka 904/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2015 r. (sygn.akt III K 188/14 Sąd Rejonowy w Wałbrzychu) po rozpoznaniu sprawy D. N. oskarżonego o to, że :

I. w dniu 5 marca 2012r w W. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. M., po pokonaniu zabezpieczeń fabrycznych, dostał się do wnętrza samochodu marki B. (...), nr rej. (...) o wartości 19500 zł., po czym dokonał jego zaboru w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę M. K. (1), tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.,

II. w okresie od 30 do 31 marca 2012 r. w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. M., z samochodu marki M., nr rej. (...), zabrał w celu przywłaszczenia cztery felgi aluminiowe marki M. z czterema oponami marki U., czym spowodował straty o łącznej wartości 1800 zł., na szkodę G. R., tj. o czyn z art. 278 § l k.k.,

i M. M. oskarżonego o to, że:

III. w okresie od 30 do 31 marca 2012 r. w W., woj. (...), z samochodu marki M., nr rej. (...), zabrał w celu przywłaszczenia cztery felgi aluminiowe marki M. wraz z oponami marki U., czym spowodował straty o łącznej wartości 1800 zł. na szkodę G. R., tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.,

IV. w dniu 5 marca 2012 r. w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. N., po pokonaniu zabezpieczeń fabrycznych dostał się do wnętrza samochodu marki B. (...), nr rej. (...) o wartości 19500 zł., po czym dokonał jego zaboru w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę M. K. (1), tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.,

V. w marcu 2012 r. w W., woj. (...), nabył telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 2500 zł., o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, czym działał na szkodę B. S., tj. o czyn z art. 292 § l k.k.,

D. N. i M. M. uznał za winnych tego, że w dniu 5 marca 2012 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu, po pokonaniu zabezpieczeń fabrycznych uprzednio zabranym użytkownikowi samochodu kluczem, dostali się do wnętrza cudzego samochodu osobowego marki B. (...) (nr rej. (...)) o wartości 19 500 złotych, po czym dokonali jego zaboru w celu przywłaszczenia na szkodę M. K., to jest za winnych popełnienia występku z art. 279 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 279 § 1 k.k., wymierza im kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności,

D. N. i M. M. uznał za winnych tego, że nocy z 30 na 31 marca 2012 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu, przywłaszczyli sobie znalezione, cudze rzeczy ruchome: cztery felgi aluminiowe marki M. wraz z oponami marki U. o łącznej wartości 1800 złotych, stanowiące własność G. R., to jest za winnych popełnienia występku z art. 284 § 1 i § 3 k.k. i za to, na podstawie art. 284 § 3 k.k., wymierzył im kary po 3 (trzy) miesiące pozbawienia wolności.

M. M. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku, to jest za winnego popełnienia występku z art. 292 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 292 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 k.k. połączył kary pozbawienia wolności wymierzone D. N. i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 k.k. połączył kary pozbawienia wolności wymierzone M. M. i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k. zawiesił warunkowo wykonanie orzeczonej wobec D. N. kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby lat 2 (dwóch).

Na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 2 k.k. zawiesił warunkowo wykonanie orzeczonej wobec M. M. kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby lat 2 (dwóch.

Na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddał M. M. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

Na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązał D. N. i M. M. do naprawienia części szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w punkcie I części dyspozytywnej wyroku poprzez zapłatę na rzecz M. K., przez każdego z nich, po 4500 (cztery tysiące pięćset) złotych, w terminie jednego roku licząc od dnia uprawomocnienia się wyroku.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od D. N. i M. M. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w pkt II części dyspozytywnej wyroku, poprzez zapłatę przez każdego z nich na rzecz G. R. 750 (siedemset pięćdziesiąt) złotych.

Apelacje od wyżej opisanego wyroku wywiedli obrońcy oskarżonych D. N. i M. M..

Obrońca oskarżonego D. N. na podstawie art. 438 pkt 2 kpk zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to:

1)  Art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk i art. 5§1 i §2 kpk w zw. z art. 424§2 kpk polegające na wewnętrznie sprzecznym przyjęciu, że zaboru pojazdu dokonał D. N., w sytuacji gdy Sąd ocenił, że to M. M. został uwieczniony na zapisie monitoringu jako osoba dokonująca zaboru pojazdu z parkingu przed szkołą,

2)  Art. 410 kpk poprzez pominięcie materiału dowodowego sprawy w postaci wyjaśnień oskarżonych D. N. i M. M., z których wynika, że wbrew treści notatki urzędowej policji D. N. żadnych informacji o rzekomym przekazaniu mu kluczyka do pojazdu przez M. M. funkcjonariuszom policji nie udzielał, a M. M. wyjaśnił, że żadnego kluczyka nie zabierał ze schowka pojazdu użytkowanego przez M. K. (1)i nie przekazywał D. N.,

3)  Art. 4 kpk i art. 9 kpk poprzez zaniechanie zwrócenia się do Ministerstwa Sprawiedliwości o informację o przepisach i wykładni prawa niemieckiego na okoliczność ustalenia, że handel używanymi pojazdami na terenie Niemiec odbywa się bez sporządzania umów, a przeniesienie własności jest czynnością realną i abstrakcyjną,

4)  Art. 174 kpk poprzez zastąpienie treści wyjaśnień oskarżonych treścią notatki urzędowej policji poprzez przyjęcie, za treścią notatki, że D. N. powiedział funkcjonariuszom, że kluczyk do pojazdu B. otrzymał od M. M. w sytuacji gdy oskarżony jednoznacznie zeznał, że takowych informacji funkcjonariuszom nie udzielał, a M. M. wyjaśnił, że żadnego kluczyka do pojazdu B. nie przekazywał D. N., ani też, że nie zabrał tego pojazdu,

5)  7 kpk w zw. z art. 424§2 kpk poprzez nie wyjaśnienie z jakich przyczyn sąd uznał, że D. N. miał udział w przywłaszczeniu kół na szkodę G. R.,

6)  Naruszenie art. 46§1 kk poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na rzecz G. R., w sytuacji gdy G. R. wszystkie koła odzyskał, a zniszczenia jego pojazdu, stanowić podstawę żądania kwoty 18000 zł nie pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z zachowaniem przypisanym oskarżonemu.

Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego D. N. od obu postawionych mu zarzutów.

Obrońca oskarżonego M. M. na podstawie art. 438 pkt 2 kpk zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to:

- art.174 kpk poprzez czynienie ustaleń faktycznych co do tego, że oskarżony D. N. miał przekazać funkcjonariuszowi policji R. B., informację, że to oskarżony M. M. pozyskał klucz od samochodu m-ki B., którego można było użyć do kradzieży pojazdu i poprzez to obaj oskarżeni weszli w porozumienie aby takiego czynu dokonał i „zarobić parę groszy”, w sytuacji gdy, poczynienie tych ustaleń na podstawie notatki urzędowej policji jak i zeznań przesłuchanego w sprawie funkcjonariusza policji R. B. jest sprzeczne z wyjaśnieniami jaki złożyli oskarżeni na rozprawie w dniu 17 lutego 2015 r., a tym samym z uwagi na złożenie wyjaśnień przez oskarżonych co do okoliczności jakich miała dotyczyć przedmiotowa notatka urzędowa jak i zeznania w/w świadka nie mogą stanowić dowodu w sprawie,

- art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dowolna ocenę dowodów polegającą na przyjęciu, że oskarżony M. M. wszedł w posiadanie zapasowego kluczyka do auta pokrzywdzonego M. K. przed dokonaniem kradzieży z dnia 5 marca 2012 r. czemu przeczy zachowanie sprawcy przestępstwa wskazującego na trudność i długotrwałość w sforsowaniu zabezpieczeń pojazdu w postaci drzwi wejściowych, a z uwagi na nie ustalenie, czy oskarżeni są osobami prawo, czy lewo ręcznymi nie można uznać, że tylko z uwagi na „nie wygodną” pozycje sprawcy włamania do pojazdu, czynność ta trwała dużo dłużej niż powinna w sytuacji, gdy faktycznie sprawca kradzieży z włamaniem do pojazdu pokrzywdzonego dysponował kluczem umożliwiającym jego niezwłoczne uruchomienie,

- art.7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dowolną ocenę dowodów polegającą na przyjęciu, że oskarżony M. M. mógł dokonać otwarcia zabezpieczeń pojazdu i następnie jego kradzieży w sytuacji gdy, był on osoba znaną w szkole jak i znany był pojazd pokrzywdzonego, a w szczególności to, że pojazdem tym poruszał się M. K. co powodowałoby, że oskarżony M. M. narażał się na przypadkowe rozpoznanie przez przypadkowych uczniów, nauczycieli, woźnego, sprzątaczki itp., w szczególności uwzględniając długość pozostawania sprawcy bezpośrednio na miejscu jeszcze przed dokonaniem kradzieży auta,

- art. 5§2 kpk w zw. z art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez dowolne ustalenie, że M. M. wszedł w posiadanie kluczyka zapasowego do pojazdu pokrzywdzonego na kilka dni przed kradzieżą w dniu 5 marca 2012 r. po pozostawieniu go samego w aucie należącym do pokrzywdzonego przez jego syna M. K. (1)podczas dokonywania opłat w Urzędzie Skarbowym przy jednoczesnym niemożliwym do ustalenia czasookresu jaki minął od tego kiedy pokrzywdzony lub jego syn, ostatni raz przed kradzieżą widzieli, czy w schowku pojazdu znajduje się zapasowy kluczyk do auta,

- art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dowolna ocenę zeznań świadka M. K. (1)i pominięcie, że po postawieniu zarzutów oskarżonemu M. M. chcąc przedstawić oskarżonego w negatywnym świetle twierdził, iż tylko i wyłącznie oskarżony M. M. jeździł skradzionym pojazdem marki B. (...) o nr rej. (...) jako jego pasażer, czemu przeczą zeznania świadka P. W., który na rozprawie w dniu 14 czerwca 2013 r. zeznał, że autem tym jako pasażerowie jeździło bardzo dużo osób zarówno z klasy M. K. (1)jak i z poza niej, w tej sytuacji przyjęcie przez Sąd , że tylko M. M. cieszył się szczególnymi względami M. K. (1)i sam pozostawał w jego samochodzie jest nieuzasadnione, a dodatkowo Sąd nie uwzględnił, że oskarżony M. M. zerwał kontakty towarzyskie z M. K. nie po kradzieży auta, a dopiero po upływie ok. 1 m-ca od kradzieży, tj. od czasu kiedy M. K. zaczął wskazywać oskarżonego M. M. jako sprawcę kradzieży,

- art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dowolną ocenę dowodów dokonaną z pominięciem ustalenia istotnej okoliczności wskazującej na brak prawnie relewantnego motywu jakim miałby kierować się oskarżony M. M. przy dokonaniu zarzuconego mu czynu z art. 279§1 kk w sytuacji gdy, postępowanie przygotowawcze jak i sądowe nie wykazało, aby miał on uzyskać jakąkolwiek korzyść majątkową z popełniania zarzuconego mu czynu, a niezbędną w celu realizacji znamienia przywłaszczenia,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 46§1 kk poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego M. M. na rzecz G. R. poprzez zapłatę kwoty 750 xł w sytuacji, gdy Sąd uznał, że oskarżony może odpowiadać za czyn spenalizowany w treści art. 284§3 kk, a tym samym wobec odebrania od funkcjonariuszy policji przez pokrzywdzonego kół od jego pojazdu szkoda jaką swoim czynem miał wyrządzić oskarżony został w całości naprawiona.

Mając na uwadze powyższe obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego M. M. od zarzuconych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje nie są zasadne ( z wyjątkiem zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego M. M. dotyczącego orzeczenia na podstawie art. 46§1 kk obowiązku naprawienia szkody rzecz G. R. poprzez zapłatę kwoty 750 zł).

Sąd I instancji zgromadził obszerny materiał dowodowy, prawidłowo go ocenił, a wyprowadzone wnioski przekonująco uzasadnił.

Ocena materiału dowodowego zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Obszerny wywód, w którym sąd rejonowy poddał zgromadzone dowody ocenie pod kątem ich wiarygodności czyni zadość wspomnianym zarzutom i wskazaniom.

Wnioski, do których doszedł tenże sąd mieszczą się w granicach swobodnej oceny dowodów, w żadnym wypadku nie można zarzucić im dowolności.

Sąd okręgowy w pełni przychyla się do wywodów sądu I instancji zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie znajdując podstaw do ich kwestionowania.

Obie apelacje sprowadzają się do polemiki z ustaleniami sądu rejonowego, nie zawierają argumentów mogących skutecznie podważyć trafność toku rozumowania tegoż sądu przedstawionego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Jedyne uchybienie sadu I instancji dotyczy orzeczenia zawartego w punkcie X części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku – opartego na przepisie art. 46§1 kk obowiązku naprawieni a szkody na rzecz G. R. w sytuacji gdy G. R. odzyskał w całości koła stanowiące przedmiot przestępstwa dokonanego na jego szkodę, co wynika z jego zeznań; powyższa okoliczność skutkowała uchyleniem wspomnianego orzeczenia.

Kwalifikacja prawna przypisanych oskarżonym czynów nie budzi zastrzeżeń.

W świetle okoliczności sprawy i dyrektyw art. 53 kk brak jest podstaw do uznania kary wymierzonych oskarżonym za poszczególne czyny jak i orzeczonych kar łącznych za rażąco niewspółmiernie surowe w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4) kpk.

Mając na względzie powyższe sąd okręgowy orzekł jak na wstępie.

Orzeczenie o kosztach oparte jest na przepisie art. 624§1 kpk i art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( z uwagi na sytuację materianą oskarżonych).