Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

1.Przewodniczący:

1.SSO Waldemar Majka

1.Protokolant:

1.Marta Synowiec

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 556/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 1 marca 2022r. sygn. akt II K 1632/19

w sprawie B. H.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

B. H.

niekaralność oskarżonego

prawomocne umorzenie postępowania wobec oskarżonego B. H. o czyn z art.157§2 kk na szkodę A. A.

Informacja z KRK

akta Sądu Rejonowego w Kłodzku, sygnatura akt II K 521/19

akta Prokuratora Rejonowego w Bystrzycy Kłodzkiej sygnatura akt Ds. 95.2018 (Ds.118.2017.D)

597

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Informacja z KRK odnośnie B. H.

akta Sądu Rejonowego w Kłodzku, sygnatura akt II K 521/19

akta Prokuratury Rejonowej w Bystrzycy Kłodzkiej sygnatura akt Ds. 95.2018 (Ds.118.2017.D)

nie podlega kwestionowaniu

nie podlega kwestionowaniu

nie podlega kwestionowaniu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjęty za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu przez Sąd, że w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, oskarżony B. H. nie dopuścił się przestępstwa znieważenia uczuć religijnych, albowiem brak możliwości wykazania, by oskarżony działał chociażby w zamiarze ewentualnym niezbędnym do przyjęcia sprawstwa w zakresie zarzucanego mu występku, podczas gdy analiza spójnych i wzajemnie się uzupełniających zeznań świadków zdarzenia A. A., B. K., A. G., I. G., K. G., T. J. M. K., R. K., K. K. B. G., J. K. popartych dowodem z nagrania monitoringu ocenionych zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wiedzy oraz doświadczenia życiowego a nie w sposób dowolny prowadzi do odmiennego wniosku, że B. H. szarpiąc i uderzając pięścią ubranego w szaty liturgiczne księdza A. A. podczas sprawowanej przez niego Mszy Świętej, przynajmniej godził się na to, że dojdzie do wysypania się na podłogę opłatków znajdujących się na trzymanej przez niego tacy stanowiących przedmiot czci religijnej oraz znieważenia (...) stanowiącego miejsce przeznaczone do publicznego wykonywania obrzędów religijnych, co świadczy o tym, że oskarżony godził się na to, że swoim zachowaniem spowoduje obrażenia uczuć religijnych osób uczestniczących w Pasterce

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się wadliwości w procedowaniu sądu I instancji prowadzących do naruszenia wskazań art.7 kpk ani też podnoszonego w apelacji błędu w ustaleniach faktycznych. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Sąd I instancji mimo wszystko sprostał tym wymogom, choć uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest iście lakoniczne, dlatego ustalenia faktyczne i wnioskowania sądu rejonowego zostały w postępowaniu odwoławczym zaakceptowane, zaś apelujący nie wykazał aby w rozumowaniu sądu w zakresie oceny dowodów wystąpiły jakieś błędy czy wadliwości.

Skarżący w zarzucie błędu w ustaleniach faktycznych odwołuje się do materiału dowodowego w tym zeznań świadków nie wskazując jednak jakie dowody zostały błędnie ocenione, co rzekomo miało prowadzić do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych. Ponadto dopuszcza się „swoistych przekłamań” na potrzeby forsowanej w apelacji argumentacji. Trafnie wskazuje w odpowiedzi na apelację obrońca oskarżonego, iż skarżący „ w swojej Apelacji podnosi tezy nie znajdujące uzasadnienia w zgromadzonym materiale dowodowym, świadczące o braku znajomości sprawy. Całe zdarzenie miało miejsce już po zakończeniu Mszy Św., co zgodnie wskazali oskarżyciel posiłkowy, świadkowie i sam oskarżony. Całe zajście miało miejsce już po zakończeniu Mszy Św. w krużgankach kościoła, gdy większość wiernych opuściła (...), a zostali jedynie pracownicy i znajomi księdza, którzy sami uczestniczyli w zdarzeniu”. Nie znajduje oparcia w materiale dowodowym przytaczane w apelacji prokuratora, iż oskarżony rzekomo szarpał i uderzał księdza w czasie Mszy Świętej ani też że zastosował swoistą prowokację wchodząc w czapce do (...) zakłócał modlitwę wiernych.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych można uznać za skuteczny jedynie wtedy gdy: „w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby określonych ustaleń nie poczyniono pomimo, że z przeprowadzonych i uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały." (tak w wyroku Sądu Najwyższego z 8.07.2020 r„ I KA5/2D, LEX nr 3277621.). W orzecznictwie równie słusznie podkreśla się przy tym, że „zarzut błędnych ustaleń faktycznych nie jest uzasadniony gdy sprowadza się do samego zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z ustaleniami poczynionymi przez sąd. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd błędnych ustaleń." ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 17.06.2020 roku, II AKa 9/20, LEX nr 3326986). Tymczasem mimo podniesionego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych apelujący w istocie nie kwestionuje ustaleń faktycznych czy też przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem prawnokarnej oceny. Zdarzenie to zostało zarejestrowane za pomocą kamer zainstalowanych w (...), a zatem nie mogą być i w sumie nie są skutecznie kwestionowane czynności sprawcze poszczególnych uczestników zdarzenia. Chodzi zatem jedynie o odmienną od sądu I instancji ocenę tego zachowania prezentowaną przez apelującego.

Przestępstwo określone w art 196 kk może być popełnione tylko z winy umyślnej z bezpośrednim lub ewentualnym zamiarem obrazy uczuć religijnych innych osób przez publiczne znieważenie przedmiotu czci religijnej lub miejsca publicznego wykonywania obrzędów religijnych (takie też stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 października 2012 roku, I KZP 12/12 i stanowisko to należy podzielić, choć w orzecznictwie i doktrynie forsowany jest również pogląd o możliwości dopuszczenia się tego przestępstwa wyłącznie w zamiarze bezpośrednim).

Zgodnie z art.9§1 kk czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi. Zamiar ewentualny to także zamiar, ale zawsze obejmujący przewidywanie możliwości popełnienia przestępstwa. Konstrukcja zamiaru ewentualnego, przyjęta w art. 9 § 1 kk, polega na tym, że sprawca - realizując swój cel, który zamierzał osiągnąć - przewiduje realną możliwość popełnienia przestępstwa i godzi się na zaistnienie przestępnego skutku, jaki w rezultacie jego kierunkowego działania nastąpi. Godzenie się na wystąpienie tego skutku oznacza zatem, że celem jest jakiś inny - bezprawny lub prawnie obojętny - rezultat podjętego zachowania.

Czytając jedynie treść zarzutu aktu oskarżenia bez znajomości akt sprawy (także innych postępowań prowadzonych w oparciu o przedmiotowe zdarzenie) zamiar oskarżonego jawi się jako oczywisty. Po przeanalizowaniu jednak materiału dowodowego i dogłębnemu przyjrzeniu się poszczególnym czynnościom sprawczym oskarżonego i czynnościom sprawczym pozostałych uczestników zdarzenia – nie sposób przyjąć jakiegokolwiek zamiaru popełnienia przez oskarżonego czynu z art.196 kk. Oskarżony B. H. w żaden sposób swoim zachowaniem nie zakłócił sprawowanego obrządku Pasterki ani zainicjowanym zachowaniem nie doprowadził do publicznego znieważenia jakiegokolwiek przedmiotu czci religijnej ani też miejsca przeznaczonego do publicznego wykonywania obrzędów religijnych. Czynność sprawcza oskarżonego sprowadzała się do wejścia na teren przedsionka sanktuarium w czapce i trzymaniu w ręce telefonu komórkowego. Na tym działanie oskarżonego się zakończyło.

Trafnie podnosi obrońca oskarżonego w odpowiedzi na apelację, iż „wejście w czapce do kościoła jest zachowaniem neutralnym z perspektywy prawnokarnej. Nie istnieje żaden przepis/norma, która zakazywałaby noszenia czapki na terenie kościoła, a wejście w czapce do kościoła nie może stanowić wyrażania pogardy, czy lekceważenia”. Biorąc pod uwagę natomiast ustalone zwyczaje Kościoła Katolickiego pozostawanie w kościele przez mężczyzn w nakryciu głowy traktowana być może jako niestosowność. Tradycja zdejmowania nakrycia głowy przez mężczyzn nawiązuje z jednej strony do męczeńskiej śmierci Jezusa Chrystusa i ukoronowania go cierniem gdzie zdejmowanie nakrycia głowy stanowi pełne szacunku upamiętnienie tego zdarzenia, z drugiej zaś upatrywana jest w Liście Świętego Pawła Apostoła do Koryntian (1Kor 11, 2-5). Gdyby jednak dosłownie stosować zalecenia tegoż listu równie niestosowne pozostawałoby wejście do kościoła mężczyzny w nakryciu głowy, jak i kobiety bez takiego nakrycia, zgodnie bowiem z jego zapisem „ każdy mężczyzna, modląc się lub prorokując z nakrytą głową, hańbi swoją głowę, każda zaś kobieta, modląc się lub prorokując z odkrytą głową, hańbi swoją głowę. Mowa jest zatem o hańbieniu siebie a nie Boga bądź kogoś innego, zaś dywagacje Pawła Apostoła kończą się konkluzją „ osądźcie zresztą sami (…) czy wypada?” Chodzi zatem nie o wyraźny nakaz ale zalecenie stosownego i godnego zachowania w kościele. Inną kwestią pozostaje odniesienie opisanych zaleceń do dzisiejszych realiów obyczajowych w tym także faktu noszenia długich włosów przez mężczyzn, co kiedyś stanowiło domenę kobiet. Wejście do kościoła zatem przez mężczyznę w nakryciu głowy traktować można obecnie jedynie jako niestosowność, a nie zdarzenie prowadzące do naruszenia norm prawa zwyczajowego. Inne niestosowności w czasach dzisiejszych zdarzają się po wielokroć. Chodzenie w kościele w czasie adoracji Najświętszego Sakramentu wśród osób klęczących i modlących się, przywdzianie się choćby w lecie w nieodpowiednią odzież obnażającą ciało czy powszechne korzystanie z telefonów komórkowych przez młodych ludzi i nie tylko młodych ludzi, to okoliczności dość powszechne. Czy mogą prowadzić do obrazy uczuć religijnych osób modlących się ? Oczywiście tak. Jednak aby mówić o odpowiedzialności karnej kogokolwiek jego działanie musi być wymierzone na osiągnięcie takiego skutku choćby w ewentualnym zamiarze, a nie przypadkowe i nie objęte wolą popełnienia takiego czynu.

Jak już wspomniano powyżej, czynność sprawcza oskarżonego sprowadzała się do wejścia do przedsionka (...) w czapce z trzymanym telefonem komórkowym, co abstrahując już od tego, że z zapisu monitoringu wynika obecność w tym czasie w (...) innych mężczyzn w nakryciach głowy, stanowiło jedyne zainicjowane przez oskarżonego działanie. Czy takim zachowaniem zakłócił spokój osób modlących się ? Czy w ten sposób znieważył miejsce przeznaczone do publicznego wykonywania obrzędów religijnych ? Oczywiście nie. Być może zachował się niestosownie w odczuciu osób hołdujących konserwatywnym zasadom zachowania w kościele, obiektywnie jednak nie przejawiał zamiaru ani też potencjalnie nie mógł w ten sposób obrazić czyichkolwiek uczuć religijnych, co ma znaczenie w aspekcie obiektywności skutku przestępstwa z art.196 kk.

Słusznie podnosi obrońca oskarżonego w odpowiedzi na apelację, iż „ Interwencja T. J. nastąpiła w czasie, gdy oskarżony stał sam w przedsionku kościoła i fakt, że miał na głowie czapkę (ponieważ był przeziębiony, na górze I. panowały ujemne temperatury, a w kościele było zimno -jak wskazał podczas zeznań ks. A. A.), a w ręku telefon, który wyłączał - nikomu nie mógł przeszkadzać, ani tym bardziej oburzać, nie było to zatem celowe działanie oskarżonego, ani tym bardziej prowokacja. Interwencja T. J. doprowadziła do eskalacji napięcia i do tego, że w zajście zaczęło angażować się więcej osób, w tym ksiądz A. A., który - co wyraźnie wynika z nagrania z monitoringu - to napięcie swoim agresywnym zachowaniem spotęgował. Dynamika całego zajścia i jego nieprzewidywalny przebieg wykluczają przyjęcie tezy, że zostało ono zaplanowane przez oskarżonego i by na którymkolwiek etapie działał w zamiarze obrażenia uczuć religijnych innych osób, tym bardziej, że oskarżony odpierał skumulowany atak wielu osób”. I właśnie w czasie wspomnianego ataku oskarżony B. H. podjął obronę, do podjęcia której miał oczywiście prawo skoro naruszono jego nietykalność cielesną i wyrwano mu z ręki telefon stanowiący jego własność. Inną zaś kwestią pozostaje ocena czy podjęte przez oskarżonego środki były adekwatne i proporcjonalne do ataku. Wydaje się, że przekroczyły jednak wystarczającą miarę. Niezależnie bowiem od tego, że zachowanie księdza A. A. nie było właściwe i ewidentnie agresywne i eskalujące przemocą, to szarpanie i uderzanie księdza przez oskarżonego było przekroczeniem granic obrony ponad wystarczającą miarę, a zatem zachowaniem niestosownym i nieodpowiednim. Ocena jednak tego zachowania nie może wykraczać poza ramy chronione powagą rzeczy osądzonej skoro stanowiła przedmiot innego prawomocnie zakończonego postępowania, w którym nie dopatrzono się w przekroczeniu przez oskarżonego granic koniecznej obrony – znamion przestępstwa. Nie stanowi przestępstwa bowiem czyn którego społeczna szkodliwość jest znikoma (art.1§2 kk). Tak też zakończyło się postępowanie o czyn z art.157§2 kk polegający na uderzaniu i szarpaniu księdza A. A. – na mocy postanowienia Prokuratora Rejonowego w Bystrzycy Kłodzkiej z 27 czerwca 2018 roku ((...)) umorzono postępowanie wobec znikomej społecznej szkodliwości czynu B. H.. Prokurator Rejonowy w Bystrzycy Kłodzkiej postanowieniem z 27 listopada 2018 roku podjął umorzone postępowanie w tym zakresie jak się okazało bez podstawy faktycznej i prawnej, na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy (postanowienie z 29 września 2021 roku, V KK 367/21 – k.729-730 akt) rozpoznając kasację w sprawie Sądu Rejonowego w Kłodzku II K 521/19 (Sygnatura akt Sądu Okręgowego w Świdnicy IV Ka 196/21). Niniejsze postępowanie stanowi zatem próbę ponownego osądzenia czegoś co jest już prawomocnie zakończone, bowiem zostało zainicjowane postanowieniem Prokuratora Rejonowego w Bystrzycy Kłodzkiej z 29 kwietnia 2029 roku (k.1) o wyłączeniu materiałów do odrębnego prowadzenia o czyn z art.196 kk, który jak wynika z treści postanowienia miał polegać na „ obrażeniu uczuć religijnych poprzez publiczne znieważenie miejsca przeznaczonego do publicznego wykonywania obrzędów religijnych poprzez wejście do budynku (...)w nakryciu głowy”. W treści tego postanowienia jest to jedyna opisana czynność sprawcza, która miała być dziełem oskarżonego i nie opisano tamże żadnego innego pokrzywdzonego oprócz księdza A. A.. Po ponad dwóch latach od zdarzenia mowa jest o obrazie uczuć religijnych księdza i innych parafian, mimo iż wcześniej żaden z potencjalnych pokrzywdzonych ale i aktywnych uczestników zajścia o obrazie uczuć religijnych wprost nie wspominał. Umieszczenie zatem w zarzucie aktu oskarżenia w niniejszym postępowaniu czynności sprawczej w postaci „szarpania i uderzenia A. A.”, jak też wynikającego z tego skutku w postaci „wysypania na podłogę trzymanych przez księdza opłatków” stanowi kolejną próbę osądzenia czegoś co już jest osądzone poprzez stawianie kolejnego odmiennie kwalifikowanego zarzutu. Jak słusznie wskazuje w orzecznictwie Sąd Najwyższy, zakaz sformułowany w art. 17 § 1 pkt 7 kpk, mający postać rei iudicatae, ma miejsce wówczas, gdy uprzednio prawomocnie zakończone zostało postępowanie co do tego samego czynu tej samej osoby, nowe zaś postępowanie pokrywa się z przedmiotem postępowania w sprawie już zakończonej, a także gdy jego przedmiot jest częścią przedmiotu osądzonego w sprawie już zakończonej (zob. wyrok SN z 4.02.2002 r., II KKN 221/01, LEX nr 53030; wyrok SN z 18.02.2005 r., V KK 458/04, LEX nr 159367; postanowienie SN z 16.06.2005 r., WZ 56/05, LEX nr 217525; wyrok SN z 7.01.2010 r., IV KK 200/09, LEX nr 553722; postanowienie SA w Rzeszowie z 1.10.1998 r., II AKz 92/98, LEX nr 36546; wyrok SA w Katowicach z 12.11.2009 r., II AKa 277/09, LEX nr 553839; postanowienie SA w Krakowie z 3.03.2010 r., II AKz 62/10, LEX nr 589896).

Niezależnie od powyższego nie sposób uznać księdza nawet ubranego w szaty liturgiczne i nie sprawującego obrządku za przedmiot czci religijnej w rozumieniu art.196 kk. Mając natomiast na względzie, iż do wysypania z tacy trzymanych przez księdza opłatków doszło nie na skutek inicjatywy oskarżonego ale w odpowiedzi na naruszenia nietykalności cielesnej oskarżonego przez między innymi A. A., nie sposób uznać, iż było to działanie objęte jakimkolwiek zamiarem oskarżonego, a zatem bez znaczenia pozostaje czy opłatki były konsekrowane czy też nie (choć niewątpliwie konsekrowane nie były). Zarzut aktu oskarżenia w niniejszej sprawie jest zatem konstrukcją zmierzająca do ponownego osądzenia czynu już osądzonego w zakresie pokrzywdzenia A. A. i w aspekcie pozostałych pokrzywdzonych - sztuczną i jak się wydaje wymuszoną próbą pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej za rzekomy czyn z art.196 kk, choć w kręgu osób pokrzywdzonych wymienione są takie, które w czasie zajścia w przedsionku (...)być może nie myślą i zaniedbaniem ale zdecydowanie mową i uczynkiem dopuszczały się działań bezprawnych wobec oskarżonego B. H. i po ponad dwóch latach od zdarzenia „poczuły”, że ich uczucia religijne zostały zachowaniem oskarżonego obrażone. Z doświadczenia życiowego wynika natomiast, że w wypadku działania niegodnego wywołującego skutek opisany w art.196 kk reakcja pokrzywdzonych jest natychmiastowa. Trudno zatem mówić o zaistnieniu skutku w postaci obrazy uczuć religijnych.

W iście niefortunnym zatem zdarzeniu zaistniałym po Pasterce w (...) nie sposób wyodrębnić tylko sprawców i tylko pokrzywdzonych, natomiast niewątpliwie oskarżony nie był inicjatorem użycia przemocy, a podejmował bardziej lub mniej odpowiednią i adekwatną ale niewątpliwie - obronę przed „zmasowanym atakiem” innych osób funkcjonujących w poczuciu posiadania monopolu na rozumienie pobożności i duchowości w miejscu kultu religijnego.

Słusznie zatem sąd I instancji nie dopatrzył się w zachowaniu oskarżonego ustawowych znamion czynu zabronionego z art.196 kk, co skutkowało uniewinnieniem oskarżonego, dlatego zaskarżony wyrok podlegał utrzymaniu w mocy (art.437§1 kpk). Uczucia religijne stanowią oczywiście prawnie chronione dobra osobiste (art.23 kc) i każdy w poczuciu ich naruszenia może korzystać z drogi postępowania cywilnego przy zachowaniu oczywiście zasad dowodzenia, a w tym ciężaru udowodnienia faktu. Nie każde jednak naruszenie dóbr osobistych wyczerpuje znamiona przestępstwa.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Kłodzku do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia trafnego orzeczenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok z dnia 1 marca 2022 roku Sądu Rejonowego w Kłodzku sygn. akt II K 1632/19

w sprawie B. H.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec bezzasadności apelacji prokuratora z przyczyn wskazanych w części 3.1 niniejszego uzasadnienia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Orzeczenie o kosztach postepowania odwoławczego uzasadnia przepis art.636§1 kpk.

7.  PODPIS

SSO Waldemar Majka

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok z dnia 1 marca 2022 roku

Sądu Rejonowego w Kłodzku

sygn. akt II K 1632/19

w sprawie B. H.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana