Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

1Przewodnicząca:

1SSO Ewa Rusin

1Protokolant:

1Ewa Ślemp

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 393/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 10 marca 2022r. sygn. akt VI K 338/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ obrońca

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

A. W.

był wielokrotnie karany sądownie za czyny z art. 178 a § 1 i 4 kk oraz z art. 244 kk

dane o karalności

469-470

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

dane o karalności

niekwestionowane

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1) obrazy przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. na skutek przekroczenia swobodnej oceny dowodów przechodzącą w dowolną i dokonaną wbrew doświadczeniu życiowemu oraz logiki, nieobiektywną i nieuwzględniającą wszystkich okoliczności ujawnionych w toku postępowania, sprowadzającą się przede wszystkim do:

• oceniania wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów na niekorzyść oskarżonego A. W.,

• uznania wyjaśnień oskarżonego za wiarygodne jedynie w części z uwagi na fakt, iż pozostają w rzekomej sprzeczności z wnioskami biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej zawartymi w pisemnych opiniach sądowo-lekarskich — w sytuacji, gdy oskarżony wyraził wolę współpracy z organami ścigania oraz Wymiarem Sprawiedliwości, składając szczegółowe wyjaśnienia, które cechowały się konsekwencją i spójnością w kwestii kluczowych dla sprawy okoliczności, zaś występujące w ich ramach rozbieżności co do ilości alkoholu spożytego w dniu zdarzenia po zakończeniu podróży wynikały z okoliczności przez oskarżonego wskazanych i wyjaśnionych, a to obawy o wpływ tych informacji na przebieg postępowania oraz zwyczajnego braku pewności co do ilości spożytego alkoholu, a także w sytuacji, gdy wyjaśnieniom oskarżonego nie przeczą zebrane w sprawie dowody, a w tym także opinia uzupełniającą biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej, która mimo iż kwestionowała ilość spożytego alkoholu, jaką oskarżony podał na etapie postępowania sądowego, to wskazywała jedynie na okoliczności braku korelacji pomiędzy spożyciem ilości alkoholu, jaką podaje oskarżony (a której sam nie był pewien) w stosunku do ustalonych stężeń alkoholu, z czego nie wynika bezpośrednio, iż alkohol ten oskarżony spożył przed zakończeniem jazdy, lecz jedynie, że ilość spożytego alkoholu mogła być inna od tej, którą pamięta oskarżony, a nadto opinia ta wskazywała jedynie na szacunkowe wyliczenia oparte na uśrednionych wzorach, których rezultaty mogą być odmienne od faktycznego okresu występowania faz alkoholowych, towarzyszących im stężeń oraz czasu jego utrzymywania (chociażby z uwagi na fakt, iż po spożyciu oskarżony — położył się na godzinę spać), a nadto bazowały jedynie na szacunkowych danych (oskarżony na rozprawie w dniu 5 listopada 2019 r, wskazał, iż „pół litra wypiłem przed rozładunkiem i później niecałe pół w trakcie rozładunku", zaś biegły przyjął wartości 500 ml i 400 ml), w wyniku czego doszło do powstania błędów w ustaleniach faktycznych, w związku z którymi Sąd pierwszej instancji uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do przypisania oskarżonemu A. W. sprawstwa w zakresie zarzucanego mu czynu — co w dalszej konsekwencji spowodowało wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary na podstawie art. 178a § 4 k.k, a to w sytuacji istnienia szeregu wątpliwości mających niewspółmiernie doniosłe znaczenie w procesie, kiedy w rzeczywistości materiał dowodowy zebrany w sprawie wyklucza możliwość ustalenia w sposób nie budzący wątpliwości sprawstwa po stronie oskarżonego w zakresie zarzuconego mu czynu, a to z powodu braku bezpośrednich dowodów wskazujących, iż oskarżony spożył alkohol przed wjechaniem na teren firmy (...), a nie po zakończeniu jazdy, jak wynika z podawanej przez oskarżonego równoprawnej wersji przebiegu zdarzenia, zaś występujące w sprawie dowody pośrednie nie tworzą zamkniętego łańcucha wiążących się ze sobą poszlak, które uzasadniałyby przypisanie oskarżonemu winy i sprawstwa, szczególnie w świetle wynikającej z art. 5 § 2 k.k. zasady in dubio pro reo,

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na:

• ustaleniu, że oskarżony w dniu 25 kwietnia 2018 r. o godzinie 8:00, kiedy dojechał na teren firmy (...), znajdował się już w stanie nietrzeźwości — w sytuacji, gdy w sprawie brak jest dowodów bezpośrednich wskazujących, iż oskarżony spożył alkohol przed wjechaniem na teren firmy (...), a nie po zakończeniu jazdy, jak wynika z podawanej przez niego równoprawnej wersji przebiegu zdarzenia, zaś występujące w sprawie dowody pośrednie nie tworzą zamkniętego łańcucha wiążących się ze sobą poszlak, które uzasadniałyby przypisanie oskarżonemu winy i sprawstwa,

• ustaleniu, iż okoliczność przybycia na teren firmy (...) w stanie nietrzeźwości wynika ze wskazanych w treści uzasadnienia skarżonego wyroku dowodów osobowych w postaci wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka D. K. — w sytuacji, gdy dowody te potwierdzają jedynie okoliczności kierowania w tym dniu przez oskarżonego zestawem ciężarowym - ciągnikiem siodłowym oraz naczepą, ustawienia pojazdu do rozładunku, wysiadania i wsiadania do pojazdu oraz przekazania dokumentów przewozowych, nie zaś spożycia alkoholu przed zakończeniem jazdy, co wynika wprost z depozycji oskarżonego, który wskazuje, iż alkohol spożywał po „zamknięciu tachometru" oraz depozycji świadka D. K., który kilkukrotnie wskazywał, iż nie widział, aby oskarżony spożywał alkohol, przykładowo w trakcie rozprawy w dniu 17 grudnia 2019 r.,

• ustaleniu, że sporządzona w sprawie uzupełniająca opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej wyklucza możliwość przyjęcia wystąpienia podawanej przez — oskarżonego równoprawnej wersji przebiegu zdarzenia, a to z uwagi, iż biegły w jej ramach kwestionuje ilość spożytego alkoholu, jaką oskarżony podał na etapie postępowania sądowego — w sytuacji, gdy opinia ta wskazuje jedynie na okoliczności braku korelacji pomiędzy spożyciem ilości alkoholu, jaką podaje oskarżony (a której sam nie był pewien) w stosunku do ustalonych stężeń alkoholu, co nie wskazuje bezpośrednio, iż alkohol ten oskarżony spożył przed zakończeniem jazdy, lecz jedynie, że ilość spożytego alkoholu mogła być inna od tej, którą pamięta oskarżony, a nadto opinia ta oparta została jedynie na szacunkowych wyliczeniach wynikających z przyjętych a priori wzorów, których rezultaty mogą być odmienne od w występujących w rzeczywistości u oskarżonego stężeń alkoholu,

• braku ustalenia, że oskarżony nie spożywał alkoholu przed przyjazdem na rozładunek do firmy (...) — w sytuacji, gdy twierdzenie to stanowi równoprawną wersję przebiegu

zdarzenia, która wobec istnienia szeregu wątpliwości mających istotne znaczenie dla sprawy, winna być oceniana przez pryzmat art. 5 § 2 k.p.k. w konsekwencji czego uznano, iż zarzucony oskarżonemu czyn stanowił przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. w sytuacji istnienia szeregu wątpliwości mających istotne znaczenie dla sprawy, które wykluczają możliwość ustalenia w sposób nie budzący wątpliwości sprawstwa po stronie oskarżonego — co w dalszej konsekwencji spowodowało obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 178a § 4 k.k. poprzez jego zastosowanie przy jednoczesnym nie wykazaniu, iż w chwili czynu oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona z art. 178a § 4 k.k.,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. zarzutów 1 ) i 2).

Apelacja mimo obszerności zarzutów i ich uzasadnienia nie okazała się skuteczna.

Zaprezentowana przez sąd I instancji ocena dowodów pozostaje prawidłowa, bo obejmuje całokształt ujawnionych okoliczności sprawy, jest wszechstronna i pozbawiona błędów logicznych. Przypomnieć wypada, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk ), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk). Sąd I instancji dostatecznie sprostał tym wymogom, dlatego ustalenia faktyczne i wnioskowania zaskarżonego wyroku zostały w postępowaniu odwoławczym zaakceptowane.

Apelujący nie wykazał, aby w rozumowaniu sądu rejonowego w zakresie oceny dowodów wystąpiły jakieś istotne błędy czy wadliwości.

Wyjaśnieniom oskarżonego sąd ten słusznie dał wiarę tylko w ograniczonym zakresie, tj. że oskarżony krytycznego dnia kierował w ruchu lądowym zestawem ciężarowym – ciągnikiem siodłowym z naczepą na trasie z Ż. do Ż., dokąd dojechał około godz. 8-ej rano. W pozostałej części, tj. tego, że oskarżony nie prowadził tego zestawu w stanie nietrzeźwości, zaś alkohol spożył po zakończeniu trasy, sąd równie trafnie wiary odmówił i przekonująco wskazał powody swego stanowiska.

Uznanie przy zastosowaniu kryteriów art. 7 kpk za wiarygodne jednych dowodów i odrzucenie wiarygodności innych to prawidłowy proces ocenny, zaś następcze oparcie ustaleń faktycznych na dowodach ocenionych jako wiarygodne nie może zostać potraktowane jako obrazą art. 7 kpk czy powoływanego dalej w apelacji art. 5 § 2 kpk tylko dlatego, iż ustalenia te nie są akceptowane przez oskarżonego. W szczególności nie stanowi naruszenia tego przepisu dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań jednej ze stron procesu, w tym przypadku oskarżonego, jak chce tego apelujący.

Bezsprzecznie w materiałach przedmiotowej sprawy nie występują dowody bezpośrednie np. zeznania naocznych świadków, wskazujące na konkretny moment ( czy godzinę) spożywania przez oskarżonego alkoholu krytycznego dnia, co automatycznie nie oznacza niemożności poczynienia prawidłowych ustaleń na podstawie innych dowodów, w tym przypadku weryfikacji podawanych przez oskarżonego wersji zdarzenia w kontekście bezspornych wyników 4- krotnego badania jego stanu trzeźwości ( k. 2 akt ) bezpośrednio po zatrzymaniu oskarżonego , tj. kolejno: o godz. 10.19 - 1,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, 1,58 mg/l, 1,61 mg/l i 1,48 mg/l o godz. 11,18.

Oskarżony przedstawił tu 3 różne, wzajemnie się wykluczające wersje.

Pierwszą podczas badania w dniu zatrzymania – spożył 0,5 litra piwa poprzedniego dnia o godz. 19.00.

Drugą podczas wyjaśnień złożonych w dniu 27 kwietnia 2018r. , zaprzeczył tu spożywaniu alkoholu poprzedniego dnia przed zatrzymaniem, podał natomiast, że krytycznego dnia już po rozładunku w Ż. spożył pół litra wódki marki Ż. (...) i położył się spać w kabinie ( k. 14 akt). Rzecz jednak w tym, że wedle zeznań świadków D. K., F. J. już bezpośrednio po przyjeździe oskarżonego na teren bazy wyładunkowej w Ż. zachowanie oskarżonego ( chwiejny krok, bełkotliwa mowa) wzbudziły w świadkach podejrzenie stanu nietrzeźwości oskarżonego, skutkujące wezwaniem policji i zatrzymaniem do sprawy.

Gdy wiarygodność obu tych wersji została obalona retrospektywnymi wyliczeniami opinii wynikami badań sądowo- lekarskiej biegłego z zakresu medycyny, złożonej do akt z aktem oskarżenia, oskarżony trzecią wersję przedstawił na rozprawie. Wyjaśnił, że wcześniej piwo spożywał jakieś 4 dni, potem krytycznego dnia przed rozładunkiem pół litra wódki i w trakcie rozładunku mniej niż pół litra wódki.

Wszystkie dotychczasowe wersje i ta ostatnia zostały poddane prawidłowej sądowej ocenie przy pomocy uzupełniającej opinii sądowo- lekarskiej biegłego z zakresu medycyny M. B. k. 406-407, której obecny na rozprawie w dniu 3 marca 2022r. obrońca oskarżonego nie kwestionował ( vide protokół rozprawy k. 415 akt).

Wszystkie wersje oskarżonego na podstawie wyliczeń retrospektywnych opinii zostały wykluczone jako nie polegające na prawdzie (k. 407-409 akt), co zostało bardzo szczegółowo opisane w opinii, tym samym twierdzenia oskarżonego, jakoby alkohol spożył faktycznie dopiero po zakończeniu jazdy w dniu zdarzenia są całkowicie kłamliwe.

Abstrahując od obiektywnie pozbawionej racjonalności wersji oskarżonego, przedstawionej na rozprawie, tj. że krytycznego dnia po kłótni z byłą żoną, po wykonaniu transportu spożył on znaczną ilość wysokoprocentowego alkoholu ( doprowadzając się do głębokiego upojenia alkoholowego, o godz. 10.19 rano o stężeniu 3, 38 promilla) po czym oczekiwał na n/n kierowcę, który miał go zawieźć go w odwiedziny do dzieci) odnieść się tu wypada do założeń faktycznych apelacji.

Podnoszony w apelacji obszernie rozbudowany zarzut wadliwości uznania wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne bo cyt. ”oskarżony wyraził wolę współpracy z organami ścigania oraz Wymiarem Sprawiedliwości, składając szczegółowe wyjaśnienia, które cechowały się konsekwencją i spójnością w kwestii kluczowych dla sprawy okoliczności…”razi brakiem znajomości treści wyjaśnień oskarżonego, względnie wynika z celowego przeinaczenia ich treści.

Skoro oskarżony podał 3 różne wersje okoliczności i ilości spożycia przezeń alkoholu, to oczywistym błędem logicznym, a wręcz rażącą dowolnością jest bezkrytyczne twierdzenie apelującego konsekwencji i spójności tych wyjaśnień. Oparcie koncepcji zarzutów apelacji na konsekwencji i spójności wyjaśnień oskarżonego jest błędne.

Podawane dalej wytłumaczenie cyt. „rozbieżności co do ilości spożytego alkoholu w dniu zdarzenia po zakończeniu podróży wynikały z okoliczności przez oskarżonego wskazanych i wyjaśnionych, a to obawy o wpływ tych okoliczności na przebieg postępowania oraz zwyczajnego braku pewności co do ilości spożytego alkoholu….” to argumentacja nierzeczowa i również pozbawiona logiki.

Na czym miałaby polegać wola współpracy oskarżonego z organami ścigania i jak to miałoby przełożyć się na wadliwość procedowania sądu, tego z treści apelacji nie sposób wnioskować.

Na stronie 8 apelacji jej autor dowodząc wadliwości sądowej oceny dowodów podniósł, iż cyt. „obronie trudno zaakceptować twierdzenie, iż oskarżony miałby być w stanie pojazd ciężarowy z naczepą przez 160 km od Ż. do Ż. będąc w stanie upojenia wynoszącym około 3 promile alkoholu i nie powodując przy tej okazji żadnej kolizji…” . Po pierwsze, w zaskarżonym wyroku na korzyść oskarżonego uwzględniono wyniki wyliczeń retrospektywnych i ostatecznie ustalono stan nietrzeźwości oskarżonego jako przewyższający 0, 5 promilla alkoholu we krwi. Po drugie, ujawnione w toku sprawy orzeczenia sądów zagranicznych dotyczących oskarżonego ewidentnie dowodzą, że oskarżony nie tylko jest gotów do kierowania pojazdami mechanicznymi będąc w stanie głębokiego upojenia alkoholowego ale i w takim stanie w bliskiej przeszłości do przedmiotowego czynu wielokrotnie kierował pojazdami, za co został już równie wielokrotnie skazany np. opisanym w sentencji zaskarżonego wyroku orzeczeniem Sądu Powiatowego w Aue w Niemczech ( k. 229 akt) – oskarżony w dniu 20.10.2016r. na autostradzie federalnej kierował samochodem ciężarowym w stanie nietrzeźwości 2.93 promilla alkoholu, czy wyrokiem Sądu w Halle w Niemczech z dnia 17.03.2016r. ( k. 241 - 242) za prowadzenie samochodu ciężarowego typu S. w stanie nietrzeźwości 3,16 promilla alkoholu.

Nie sposób też zgodzić się, by doszło do przekroczenia dopuszczalnych granic swobodnej oceny dowodów i zasady in dubio pro reo, co miałoby znaleźć wyraz w błędnych ustaleniach zaskarżonego wyroku. O złamaniu tej zasady można skutecznie argumentować dopiero wtedy, gdy sąd w materiale dowodowym dostrzegł co najmniej 2 równoważne wersje dowodowe i mimo zastosowania kryteriów oceny wedle art. 7 kpk rozstrzygnął te wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Takiego uchybienia w procedowaniu sądu I instancji Sąd odwoławczy nie stwierdził.

Wniosek

1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełniania przypisanego mu czynu z art. 178a § 4 k.k.,

2) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie rozstrzygnięć zawartych w pkt II., III., IV. i V. części dyspozytywnej wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Argumenty apelacji okazały się nieskuteczne i jako takie nie stanowią podstawy do postulowanego orzeczenia reformatoryjnego ( przez uniewinnienie oskarżonego czy alternatywne złagodzenie wymiaru kary ) względnie kasatoryjnego w rozumieniu art. 437 § 2 kpk.

Ponadto w sprawie nie wystąpiły także podstawy bezwzględne z art. 439 § 1 kpk dla uchylenia orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów apelacyjnych.

3.2.

3) rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary 10 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności w stosunku do celów, jakie kara ta winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej, a to z uwagi na fakt, iż kara ta nie uwzględnia występujących w sprawie okoliczności łagodzących, takich jak warunki i właściwości osobiste sprawcy, w tym kondycję psychiczną w chwili zdarzenia, wskazującą na wzburzenie emocjonalne wywołane konfliktem rodzinnym z byłą małżonką, jak również fakt potencjalnego uzależnienia oskarżonego od alkoholu, a nadto postawę oskarżonego po rzekomym popełnieniu przestępstwa, a mianowicie wolę współpracy z organami ścigania i Wymiarem Sprawiedliwości, przejawiającą się między innymi złożeniem obszernych wyjaśnień w sprawie — które nie uzasadniają orzeczenia wobec oskarżonego kary o takim wysokim stopniu dolegliwości i których uwzględnienie przez Sąd powinno spowodować orzeczeniem wobec oskarżonego kary łagodniejszego rodzaju przy zastosowaniu przy zastosowaniu art. 37a k.k., tj. kary nieizolacyjnej w postaci grzywny albo ograniczenia wolności, ewentualnie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania albo kary pozbawienia wolności w łagodniejszym wymiarze

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.3) rażącej niewspółmierności kary nie sposób skutecznie stwierdzić, gdy wymierzona kara mieści się w ustawowych dolnych granicach zagrożenia, w tym przypadku w art. 178 § 4 kk przewiduje dla sprawcy takiego czynu karę od 3-ch miesięcy do 5-ciu lat pobawienia wolności, a wobec oskarżonego orzeczono karę 10-ciu miesięcy pozbawienia wolności, uwzględniającą m. in. wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu, na który wpłynęło prowadzenie pojazdu ciężarowego o znacznych gabarytach i masie, powodując wysokie zagrożenie dla bezpieczeństwa innych uczestników ruchu drogowego a także uwzględniającą, iż w dacie popełnienia czynu oskarżony był już 3 - krotnie karany sądownie za rażące złamanie podstawowej zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. trzeźwości jego uczestników. Słusznie sąd I instancji nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby przemawiać na korzyść oskarżonego.

Jakie konkretnie warunki i właściwości osobiste oskarżonego należałoby uznać jako łagodzące - tego apelujący nie wskazał.

Podnoszona enigmatycznie „kondycja psychiczna w chwili zdarzenia, wskazująca na wzburzenie emocjonalne wywołane konfliktem rodzinnym z byłą małżonką” to argument wprowadzony do linii obrony przed sądem, ale sam z siebie wielce nietrafiony, bo naprowadzany „ stan wzburzenia” wobec kłótni z byłą żoną nie stanowi żadnego usprawiedliwienia dla doprowadzenia się do głębokiego upojenia alkoholowego, w dodatku – co powszechnie wiadomo - takie „wzburzenie” kierowcy ujemnie wpływa na jego koncentrację i prawidłowość techniki jazdy.

Kolejny argument przytaczany na korzyść oskarżonego o „potencjalnym uzależnieniu oskarżonego od alkoholu” nie wytrzymuje krytyki, wręcz razi brakiem logiki, bo przecież przedmiotowe uzależnienie w okolicznościach sprawy jest nader oczywiste, gdy zważyć tylko na wyjaśnienia oskarżonego ( od czerwca 2019r. uczęszcza na spotkania grupy AA-wyjaśnienia k . 289 akt) i listę jego skazań przed przedmiotowym czynem, także na kolejne 4 skazania za czyny z art. 178 a § 1 i 4 oraz z art. 244 kk ( dane o karalności k. 469-470).

Ostatni argument o rzekomej współpracy oskarżonego z organami ścigania jest gołosłowny i z gruntu chybiony.

W apelowanym tu zakresie brak uzasadnionych podstaw dla ewentualnej korekty orzeczenia z urzędu na korzyść oskarżonego.

Orzeczenie o karze odpowiada kryteriom art. 53 kk, co sąd I instancji czytelnie uzasadnił w pisemnych motywach ( vide sekcja 4 ).

Wielokrotne złamanie przez oskarżonego norm prawa karnego i w dodatku tej samej podstawowej zasady bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego ( trzeźwości ), ze względów indywidualno - prewencyjnych (wychowawczych i zapobiegawczych) wyklucza sięganie po możliwość wymierzenia oskarżonemu kary łagodniejszego rodzaju w postaci grzywny czy ograniczenia wolności.

Postulowanie w apelacji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności jest chybione wobec jednoznacznej treści art. 69 § 4 kk, wykluczającej taką możliwość wobec sprawcy czynu z art. 178 § 4 kk, nadto apelujący nie wykazał, jaki to szczególnie uzasadniony wypadek zachodzi wobec oskarżonego dla wyjątkowego stosowania wobec niego probacji.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszego rodzaju przy zastosowaniu art. 37a k.k, tj. kary nieizolacyjnej w postaci grzywny albo ograniczenia wolności, ewentualnie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania albo kary pozbawienia wolności w łagodniejszym wymiarze

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

j.w.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

W trakcie procesu wobec oskarżonego zapadły kolejne 4 wyroki skazujące za czyny kwalifikowane z art. 178 a § 1 i 4 kk i z art. 244 kk oraz wyrok łączny w odniesieniu do 3-ch z tych skazań.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Ustalenie to dotyczy prawidłowości wymiaru kary.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

skazanie oskarżonego za czyn kwalifikowany z art. 178 a § 4 kk.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd I instancji zebrał pełny materiał dowodowy, następnie prawidłowo ocenił wedle kryteriów art. 7 kpk ( oceniając dowody we wzajemnym powiązaniu, wywodząc słuszne i logiczne wnioski końcowe), w następstwie czego poczynił trafne ustalenia faktyczne, a prawidłowa ich subsumpcja skutkowała słusznym skazaniem oskarżonego za finalnie przypisany występek.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Wobec przegrania apelacji na podstawie art. 636 1 kpk obciążono oskarżonego kosztami procesu w tym opłatą w kwocie 180 złotych ( na podstawie art.8 w zw. z art.2 ust.3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r./tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

SSO Ewa Rusin

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie skazujące

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana