Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 25 kwietnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Żurawska

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2013 r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym

zażalenia powódki E. L.

na postanowienie Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 8 kwietnia 2013 r.,

sygn. akt VIII C 288/13

w sprawie przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę 40.000 zł

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy oddalił wniosek powódki o zwolnienie od kosztów sądowych, uznając, że uzyskiwane przez nią dochody, w szczególności fakt zasądzenia na jej rzecz w sumie 44.500 zł, umożliwiają wygospodarowanie oszczędności, pozwalających na poniesienie kosztów w postaci opłaty sądowej od pozwu w wysokości 2000 zł, a do takiej kwoty sprowadzają się koszty sądowe na obecnym etapie postępowania.

W zażaleniu na powyższe postanowienie powódka, wnosząc o jego uchylenie
i zwolnienie od opłaty sądowej od pozwu, podniosła, że w oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania przedstawiła swoją sytuację majątkową, w której wyszczególniła wydatki związane z utrzymaniem siebie i rodziny.
Z oświadczenia tego wynika, że jej rodzina uzyskuje dochody w wysokości 1500 zł miesięcznie. Jej sytuacja majątkowa tylko pozornie wydaje się być wystarczająca dla pokrycia kosztów sądowych. Powódka i jej mąż nie posiadają oszczędności oraz przedmiotów wartościowych. Po odliczeniu podstawowych opłat pozostaje im 300 zł, które powódka przeznacza na zakup żywności, odzieży i środków czystości. Kwota 1500 zł na dwie osoby nie jest duża, zaś opłata od pozwu w wysokości 2000 zł przekracza osiągany przez powódkę dochód. Skarżąca dodała, że pomimo zasądzenia na jej rzecz 44.500 zł, żadna kwota nie została jej do tej pory wypłacona.

Sąd Okręgowy zważył.

Zażalenie nie jest uzasadnione, a podniesione w nim zarzuty w żaden sposób nie podważają trafności rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji. W ocenie Sądu Okręgowego, skarżąca nie wykazała, by jej stan majątkowy kwalifikował ją do grona osób ubogich, słabszych ekonomicznie, uprawnionych do skorzystania z instytucji uregulowanej w art. 102 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Należy mieć bowiem na uwadze, że regułą w postępowaniu cywilnym jest obowiązek ponoszenia kosztów sądowych przez strony, zaś instytucja zwolnienia od kosztów jest wyjątkiem od tej zasady, stanowiąc szczególną formę pomocy państwa dla osób ubogich, które z uwagi na trudną sytuację finansową nie mogą tych kosztów uiścić, bez wywołania uszczerbku w koniecznych kosztach utrzymania, a niezbędna jest natychmiastowa ochrona prawna. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, powódka, ubiegając się o taką pomoc, winna w pierwszym rzędzie czynić oszczędności we własnych wydatkach i dopiero, gdy nie jest to możliwe, ubiegać się o pomoc państwa. Tymczasem skarżąca decyzją z dnia 4 czerwca 2012 r. otrzymała już tytułem zadośćuczynienia od strony pozwanej część żądanej kwoty (10.000 zł) – swoje stanowisko w tym zakresie pozwane(...)podtrzymało decyzją z dnia 28 sierpnia 2012 r. Skoro więc nie była zadowolona z wysokości wypłaconego jej zadośćuczynienia i liczyła się z możliwością wytoczenia powództwa, powinna była z tej właśnie sumy zabezpieczyć środki na pokrycie kosztów związanych z postępowaniem sądowym. Nie bez znaczenia dla niniejszego rozstrzygnięcia pozostaje również fakt, że wyrokami Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 31 maja 2011 r. (sygn. akt VIII C 402/10) oraz Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt II Ca 664/11) zasądzono na rzecz powódki łącznie 44.500 zł. Orzeczenia te są prawomocne i nadają się do egzekucji. Należało więc zgodzić się z Sądem pierwszej instancji, że skarżąca ma możliwość wygospodarowania środków niezbędnych na pokrycie opłaty sądowej od pozwu.

Skoro zatem zarzuty zażalenia w żaden sposób nie podważyły trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, zażalenie to, jako bezzasadne, podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc
w zw. z art. 397 § 2 kpc, orzekł jak w postanowieniu.