Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 grudnia 2023r. S. R. zasądził od strony pozwanej (...) w W. na rzecz strony powodowej (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w D. kwotę 2158,65 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w pozostałym zakresie oddalił powództwo oraz orzekł o kosztach procesu i kosztach sądowych.

W apelacji od powyższego wyroku strona powodowa podniosła zarzuty naruszenia prawa materialnego oraz prawa procesowego bliżej opisane na str. od 3 do 5 apelacji (k. (...)). Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej dalszej kwoty 18.099,45 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz o zasądzenie kosztów procesu za obie instancje i kosztów sądowych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania S. R..

S. O. rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych S. R. i zważył co następuje. Apelacja strony powodowej nie ma żadnych uzasadnionych podstaw, a S. O. podziela również, wbrew stanowisku apelującej, w całości ocenę dowodów dokonaną przez Sąd pierwszej instancji jak i jego rozważania prawne. Zarzuty apelacji i wywody ich uzasadnienia stanowią natomiast jedynie pozbawioną podstaw polemikę z ustaleniami i argumentacją uzasadnienia skarżonego wyroku.

Strona powodowa podniosła szereg zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania, które miały, w jej ocenie, wpływ na wynik sprawy, jak i prawa materialnego, a których istota sprowadza się przede wszystkim do zakwestionowania stanowiska S. R. co do przyjęcia za uzasadnione stawek najmu proponowanych i uznanych przez stronę pozwaną oraz odnośnie przyjętego za zasadny przez Sąd pierwszej instancji okresu najmu pojazdu zastępczego. S. O. zauważa, że z art. 378 § 1 k.p.c. stanowiącego o obowiązku rozpoznania sprawy w granicach apelacji nie wynika konieczność osobnego omówienia przez Sąd w uzasadnieniu wydanego orzeczenia każdego argumentu podniesionego w apelacji. Za wystarczające należy uznać odniesienie się do sformułowanych w apelacji zarzutów i wniosków w sposób wskazujący na to, że zostały one przez sąd drugiej instancji w całości rozważone przed wydaniem wyroku (zob. m. in. wyroki Sądu Najwyższego: z 5 października 2018 r., sygn. akt I CSK 608/17, LEX nr 2561619; z 22 sierpnia 2018 r., sygn. akt III UK 119/17, LEX nr 2542602; z 11 kwietnia 2018 r., sygn. akt II PK 20/17, LEX nr 2509624; z 4 kwietnia 2018 r., sygn. akt V CSK 266/17). Zatem z uwagi na sposób sformułowania powyższych zarzutów apelacji częściowo zostaną one omówione łącznie.

Przede wszystkim wskazać należy, że skarżąca strona powodowa podniosła w apelacji zarzut naruszenia prawa procesowego – art. 233 § 1 kpc, a którego bezzasadność w istotnym zakresie determinowała brak podstaw do uwzględnienia pozostałych zarzutów tejże apelacji, w tym zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego. Przeprowadzona zatem przez S. R. w rozstrzyganej sprawie ocena dowodów jest w zupełności poprawna i dokonana, wbrew stanowisku skarżącej, bez naruszenia wymogów przewidzianych w przepisie art. 233 § 1 kpc. Za trafny uznać należy bowiem pogląd wyrażany tak w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i sądów powszechnych, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. m. in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r., II CKN 817/00 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 stycznia 2012 r. I ACa 1482/11). Takiego zarzutu nie można zaś skutecznie postawić dokonanej prawidłowo przez S. R. ocenie całokształtu zebranego materiału w postaci dowodów z dokumentów, opinii biegłego oraz z zeznań świadków.

Nie mają zatem uzasadnienia zarzuty apelacji dotyczące braku skutecznego, według skarżącej, przekazania poszkodowanemu informacji o warunkach najmu pojazdu zastępczego, które były proponowane przez ubezpieczyciela (przy organizacji tego najmu za jego pośrednictwem), gdyż również w ocenie S. O., przekazane informacje były wystarczająco skonkretyzowane, a co istotne, z treści przekazanej przez pozwaną wiadomości (k. (...)), oprócz określenia kwot akceptowanych przez ubezpieczyciela stawek, informacji o pokryciu całości kosztów związanych z wynajmem, a także m. in. o braku opłaty z tytułu kaucji czy limitu kilometrów, podane zostały dane do kontaktu telefonicznego w celu ustalenia szczegółów wynajmu. Pomimo natomiast uzyskania tej informacji poszkodowany, jak wynika z jego zeznań (k. (...)), nie nawiązał żadnego kontaktu z ubezpieczycielem. Mając zaś na względzie ciążącą na poszkodowanym powinność minimalizacji szkody, S. O. podziela pogląd Sądu Najwyższego, wyrażony w uzasadnieniu uchwały z dnia 24 sierpnia 2017r. (sygn. akt III CZP 20/17), że jeżeli ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione". W tym kontekście istotne znaczenie ma nie tylko równorzędność samego pojazdu, ale także dodatkowych warunków umowy, takich jak np. czas i miejsce udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego czy też obowiązek wpłaty kaucji. Jeżeli istotne warunki wynajmu proponowanego przez ubezpieczyciela (we współpracy z przedsiębiorcą wynajmującym pojazdy) czynią zadość potrzebie ochrony uzasadnionych potrzeb poszkodowanego, nie ma podstaw, by obciążać osoby zobowiązane do naprawienia szkody wyższymi kosztami związanymi ze skorzystaniem przez poszkodowanego z droższej oferty. Odstępstwa od tej reguły nie uzasadniają drobne niedogodności o charakterze niemajątkowym, które mogą wiązać się np. z koniecznością nieznacznie dłuższego oczekiwania na podstawienie pojazdu zastępczego proponowanego przez ubezpieczyciela (zob. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017r., III CZP 20/17). Z powyższych zatem przyczyn negowanie przez stronę powodową powyższych okoliczności i kwestii nie miało żadnych uzasadnionych podstaw. Dodatkowo zatem już tylko należy wskazać, że jak wynika z zeznań poszkodowanego świadka R. C. (k. (...)odwr.), nie zgłaszał on żadnych dodatkowych i szczególnych warunków świadczenia usługi wynajmu pojazdu zastępczego, poza jego bezkosztowym dla niego rozliczeniem, a co przecież jednoznacznie wynikało z wyżej wskazanej informacji przekazanej przez ubezpieczyciela (k. (...)), a co również czyni pozbawionymi podstaw powyższe zarzuty apelacji dotyczące braku przedstawienia poszkodowanemu przez ubezpieczyciela pełnej informacji o warunkach najmu.

Nie mają uzasadnienia również zarzuty strony powodowej dotyczące przyjętego przez Sąd pierwszej instancji uzasadnionego okresu najmu i również w tym zakresie S. O. podziela stanowisko sądu pierwszej instancji oparte w zasadniczym stopniu na opiniach biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej, której powódka w żaden skuteczny sposób nie zakwestionowała. Oceniając natomiast dowód z powyższych opinii na podstawie kryteriów właściwych dla tego rodzaju dowodów, a zatem z punktu widzenia reguł logiki, doświadczenia, życiowego oraz stanowczości, kategoryczności i jasności formułowanych wniosków, za trafne uznać należało przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji uzasadnionego okresu najmu wynoszącego (...)dni. Jak wynikało zatem jednolicie z powyższych opinii biegłego, przeprowadzenie kolejnych oględzin pojazdu, w związku z istnieniem uszkodzenia mechanizmu domykania tylnych drzwi, nie było uzasadnione, gdyż dostateczne rozbrojenie pojazdu celem stwierdzenia przyczyn uszkodzenia miało miejsce już w dacie pierwszych oględzin w dniu (...), zatem skutki negowania stanowiska ubezpieczyciela w tym zakresie obciążały już stronę powodową i brak było podstaw do przyjęcia jako uzasadnianego okresu najmu, czasu oczekiwania na kolejne oględziny, które również nie przyniosły oczekiwanego przez powódkę wyniku, na co przekonująco wskazywał biegły w opinii zasadniczej jak i uzupełniającej (k. (...)). Dodatkowo już tylko wskazać należy, że co w istocie było bezsporne, a co uzupełniająco potwierdził biegły (k. (...)), samochód poszkodowanego mimo powstałych w wyniku zdarzenia uszkodzeń był pojazdem jezdnym po drogach publicznych z zachowaniem zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Z przyczyn już wyżej wskazanych nie mają również żadnego uzasadnienia zarzuty apelacji dotyczące niewykazania przez stronę pozwaną, że mogła ona zorganizować najem na wskazywanych przez nią warunkach ,w tym stosowanej przez nią stawce dobowej najmu, skoro poszkodowany, o czym już w powyższych rozważaniach, nawet nie podjął żadnej próby ustalenia, poprzez najprostszy kontakt telefoniczny, odnośnie warunków zorganizowania takiego najmu.

Także z wyżej już po części wskazanych względów nie jest uzasadnione stanowisko strony powodowej, że skoro pozwany ubezpieczyciel za uzasadniony uznawał jedynie okres 8 dni najmu pojazdu zastępczego, to również z tej przyczyny brak było podstaw do zastosowania jego stawek do całego przyjętego przez Sąd pierwszej instancji okresu tego najmu. Takie stanowisko powoda ma bowiem jedynie charakter hipotetyczny, gdyż w sytuacji rzeczywistego skorzystania przez poszkodowanego z propozycji najmu organizowanego za pośrednictwem ubezpieczyciela, nie wydaje się nieracjonalnym przyjęcie, że gdy w trakcie procesu naprawy, w sytuacji istnienia dalszej potrzeby pozostawienia samochodu w warsztacie naprawczym, a tym samym dalszej potrzeby korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego, po przedstawieniu tak istniejących, aktualnych okoliczności ubezpieczycielowi, wyraziłby on zgodę na przedłużenie najmu, a dopiero brak takiej zgody uzasadniałby najem pojazdu przez poszkodowanego u innych podmiotów dostępnych na rynku i w takiej dopiero sytuacji roszczenie za taki dalszy okres najmu, jeżeli byłby uzasadniony, byłoby wobec ubezpieczyciela zasadne.

Z powyższych względów, gdy zarzuty apelacji naruszenia tak prawa procesowego jak i prawa materialnego nie podważyły w żaden skuteczny sposób stanowiska Sądu pierwszej instancji i jego uzasadnienia, apelacja ta nie mogła podlegać uwzględnieniu.

Z tych też przyczyn S. O., na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelację (pkt I), a o kosztach postępowania apelacyjnego (pkt II) orzekł w myśl art. 98 § 1, 1 ¹ i § 3 w zw. z art. 99 i art. 391 § 1 kpc.