Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Piotr Rajczakowski

Sędziowie SO Aleksandra Żurawska

SO Joanna Sawicz

Protokolant Elżbieta Janus

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2017 r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych w W.

przeciwko R. K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 9 listopada 2016 r. sygn. akt I C 1388/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt I w ten sposób, że zasądzoną od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 11.362,29 zł obniża do kwoty 10.514,23 (dziesięć tysięcy pięćset czternaście i 23/100) zł i oddala powództwo w pozostałej części;

II.  w pozostałym zakresie apelację oddala;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej 1800 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

(...)

Sygn. akt II Ca 167/17

UZASADNIENIE

W sprawie z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych z siedzibą w W. przeciwko R. K. o zapłatę 11.362,29 zł, wyrokiem z dnia 9 listopada 2016r. Sąd Rejonowy w Kłodzku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11.362,29 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 kwietnia 2016r. oraz kwotę 4.169 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższy wyrok Sąd Rejonowy oparł o stan faktyczny, zgodnie z którym nieruchomości rolne oznaczone geodezyjnie jako działki o numerach (...), położone w miejscowości W., gmina K. – łącznie o pow.(...)(pow. użytku – (...)) – objęte prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Kłodzku księgą wieczystą nr (...), stanowią własność Skarbu Państwa, który reprezentuje Agencja Nieruchomości Rolnych. Pozwany, posiadając powyższe działki bez tytułu prawnego, w latach 2005 – 2009 oraz w roku 2011 i w roku 2013 składał wnioski o przyznanie płatności bezpośrednich do wyżej opisanych gruntów, tj. oznaczonych geodezyjnie jako działki o numerach (...) i płatności takie (dopłaty obszarowe) otrzymał.

W dniu 3 września 2014r. strona powodowa wystawiła fakturę Vat nr (...), zobowiązując pozwanego do zapłaty kwoty 27.402,05 zł tytułem należności za bezumowne użytkowanie powyższych nieruchomości (tj. działek o numerach (...)) w okresie od 1 stycznia 2005 r. do 31 grudnia 2009 r. i od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., a następnie – w dniu 21 lipca 2015r. fakturę ją korygującą nr (...)/(...), zgodnie z którą wyżej wskazaną kwotę ograniczyła o kwotę 17.697,99 zł, a następnie – w dniu 5 lutego 2016 r. fakturę ją korygującą nr (...)/(...), zgodnie z którą wyżej wskazaną kwotę ograniczyła o kwotę 283 zł, a zatem do zapłaty pozostała kwota 9.421,06 zł.

W dniu 4 września 2014 r. strona powodowa sporządziła notę księgową nr (...), zgodnie z którą obciążyła pozwanego kwotą 1.189 zł tytułem zwrotu należności w wysokości równowartości podatku rolnego za bezumowne użytkowanie powyższych nieruchomości (tj. działek o numerach (...)) za okres od 1 stycznia 2005 r. do 31 grudnia 2009 r. oraz od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r. Powyższa kwota została skorygowana notą księgową nr (...) z 25 sierpnia 2015 r. o kwotę 418 zł, a następnie notą uznaniową nr (...) z 8 lutego 2016 r. o kwotę 206 zł.

W pismach z datami 15 marca 2016 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty – w terminie 7 dni od doręczenia wezwania - kwoty 10.650,96 zł tytułem należności za bezumowne użytkowanie powyższych nieruchomości (tj. działek o numerach (...)) w okresie od 1 stycznia 2005r. do 31 grudnia 2009r. i od 1 stycznia 2011r. do 31 grudnia 2013r. (obejmującej kwotę 9421,06 zł - tytułem należności głównej i 1.229,90 zł – tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie) oraz kwoty 638,56 zł z tytułu należności odpowiadającej równowartości podatku rolnego należnego od wyżej opisanych gruntów wraz z odsetkami (obejmującej 565 zł - tytułem kwoty głównej i 73,56 zł – tytułem odsetek ustawowych). Pismem z datą 11 kwietnia 2016r. pozwany zwrócił się do Prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych w W. o zaniechanie dochodzenia powyższej kwoty 9.421,06 zł. Powód został poinformowany przez stronę powodową - pismem z datą 16 maja 2016r., że decyzja co do ewentualnej rezygnacji z dochodzenia powyższej kwoty będzie uzależniona od zajętego przez Prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych w W. stanowiska.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy zważył, że powództwo jest zasadne, ponieważ pozwany korzystał z gruntów powoda w okresie od 1 stycznia 2005r. do 31 grudnia 2009r. i od 1 stycznia 2011r. do 31 grudnia 2013r. nie posiadając przy tym żadnego tytułu prawnego do władania nimi, miał świadomość i pełną wiedzę, że przedmiotowe działki nie stanowią jego własności i korzysta z cudzej nieruchomości bez tytułu prawnego, czemu nie zaprzeczył w sprzeciwie od nakazu zapłaty, a przyznał natomiast, że zmuszony został - z uwagi na zaniedbania strony powodowej co do utrzymania należytego stanu powyższych działek (w szczególności zachwaszczenie) - do ich właściwego utrzymania. Sąd Rejonowy stwierdził, że pozwany korzystał z tych nieruchomości w złej wierze, ponieważ posiadając je bez tytułu prawnego, w latach 2005 – 2009 oraz w roku 2011 i w roku 2013 składał wnioski o przyznanie płatności bezpośrednich do wyżej opisanych gruntów, tj. oznaczonych geodezyjnie jako działki o numerach (...) i płatności takie (dopłaty obszarowe) otrzymał. Dlatego też na podstawie art. 39b ust. 1 ustawy z dnia 19 października 1991r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (t.j. Dz.U. 2016.1491) pozwany jest zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda wynagrodzenia za korzystanie z tej nieruchomości w wysokości stanowiącej 5-krotność wywoławczej wysokości czynszu, który byłby należny od tej nieruchomości, gdyby była ona przedmiotem umowy dzierżawy po przeprowadzeniu przetargu.

Sąd Rejonowy nie podzielił twierdzeń pozwanego, że istniały podstawy do korzystania przez niego z wyżej opisanych działek, w tym również, że na swój koszt zobowiązany był do wyręczania strony powodowej od spoczywających na niej obowiązków właściwego utrzymania gruntów rolnych (odchwaszczanie działek, usuwanie dzikiej roślinności). Strona powodowa nie wyrażała zgody na przeprowadzanie takich działań przez powoda, a nadto zaprzeczyła, aby otrzymała od pozwanego pisma z żądaniem wykoszenia przedmiotowych działek. Zdaniem Sądu Rejonowego pozwany nie wykazał również, aby Prezes Agencji Nieruchomości Rolnych w W., do którego miał zwracać się pozwany w sprawie bezzasadności żądania strony powodowej w przedmiotowej sprawie, zajął w tym względzie stanowisko – poza wyrażonym w pozwie.

Z tych przyczyn skoro powoda i pozwanego nie łączył żaden stosunek prawny, a pozwany władał cudzym gruntem bez tytułu prawnego, Sąd I-szej Instancji uwzględnił w całości powództwo i o kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany, zaskarżając go w całości i zarzucając:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 207 § 6 i 217 § 1 i 2 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o zakreślenie terminu na ustosunkowanie się do otrzymanej odpowiedzi na sprzeciw, wskutek czego pozwany został pozbawiony możliwości odniesienia się do jej treści oraz prawa do obrony swoich interesów;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 39b ust. 1 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, a ponadto pominięcie jej art. 40 ust. 1 i wskutek tego nieprawidłowe przyjęcie, że za samo wykaszanie działek nr (...) pozwany miał obowiązek zapłacić powodowi 5-krotność wywoławczej wysokości czynszu należnego od tych działek, gdyby były one przedmiotem umowy dzierżawy po przeprowadzeniu przetargu, w sytuacji braku podstaw prawnych do ustalania czynszu od gruntów zadrzewionych i zakrzewionych;

3.  przedawnienie roszczeń powoda na podstawie art. 229 § 1 k.c. w zw. z art. 118 k.c. oraz art. 39b ust. 3 ustawy.

Wobec powyższych zarzutów pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie roszczeń powoda w całości, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

Powód wniósł o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm.

W stanie faktyczny Sąd Okręgowy ustalił ponadto:

Wysokość należności z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości oznaczonych numerami geodezyjnymi (...) o pow. (...) obręb W. za okres 01.01.2005r.- 31.12.2005r. wyniosła 180,57 zł wartości głównej oraz 24,82 zł z tytułu odsetek za okres 18.09.2014r.-22.04.2016r.

Wartość należności z tytułu bezumownego korzystania z ww. nieruchomości za okres 01.01.2006-31.12.2007 r., 01.01.2011-31.12.2011 r. oraz 01.01.2013-31.12.2013 r. wraz z odsetkami za okres 18.09.2014-22.04.2016 r. wyniosła 10.514,23 zł.

Dowód: wyliczenie k.18 akt sprawy

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja pozwanego okazała się zasadna jedynie w w nieznacznej części.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że Sąd Okręgowy w pełni podziela zważania Sądu Rejonowego w zakresie zasady odpowiedzialności pozwanego za bezumowne korzystanie z nieruchomości należących do powoda. Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował powołane przepisy ustawy z dnia 19 października 1991r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, zacytował bogate stanowiska judykatury odnoszące się do spornej kwestii, zatem Sąd Okręgowy nie widzi potrzeby powielania tych rozważań, przyjmując ustalenia i wnioski Sądu Rejonowego za własne.

W szczególności w ocenie Sądu II-giej Instancji nie zasługuje na uwzględnienie zarzut pozwanego jakoby nie korzystał on z działek o numerach (...) położonych w miejscowości W., gmina K., skoro składał wnioski o przyznanie płatności bezpośrednich do w/w gruntów. Twierdzenia zaś, że samo wykaszanie tych działek nie stanowi ich użytkowania i korzystania z nich, należy uznać za całkowicie niezasadne. Tym bardziej, że jak wynika z przepisów ustawy z dnia 18 grudnia 2003r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru (Dz. U. z 2004r., nr 6, poz. 40 ze zm.) - art.2 oraz ustawy z dnia 26 stycznia 2007r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego ( Dz.U. z 2012r., poz.1164) - art. 7 ust.1 pkt 2 - warunkiem przyznania w/w płatności było utrzymywanie gruntów rolnych w dobrej kulturze rolnej, przy zachowaniu wymogów ochrony środowiska, co z kolei implikowało określone obowiązki po stronie pozwanego. Brak jest także podstaw do uwzględnienia zarzutu odnośnie naruszenia przepisów art. 207 § 6 i 217 § 1 i 2 k.p.c., skoro w myśl regulacji zawartej w art. art. 503 § 1 k.p.c. już w sprzeciwie skarżący winien przedstawić okoliczności faktyczne i dowody, zaś sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. W niniejszej sprawie pozwany takich okoliczności nie wskazał. Nadto nie można również pominąć, że pismo strony powodowej z dnia 21.09.2016r. stanowiło jedynie odpowiedź na sprzeciw od nakazu zapłaty i w istocie odpierało jedynie zarzuty pozwanego.

Natomiast w ocenie Sądu Okręgowego, zaskarżony wyrok podlegał zmianie w nieznacznej części z dwóch przyczyn. Mianowicie kwota zasądzona w pierwszej instancji została obniżona o wartość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości za cały rok 2005 wraz z odsetkami, z uwagi na podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia. Nadto Sąd Okręgowy uznał, że roszczenie powoda w zakresie zwrotu wartości podatku rolnego za okres objęty sporem było niezasadne w całości.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia należy zauważyć, że zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz.U.2016.1491 j.t.) mienie wchodzące w skład (...) może być wydzierżawiane lub wynajmowane osobom fizycznym lub prawnym, na zasadach Kodeksu cywilnego albo oddane do korzystania na zasadach określonych w niniejszym rozdziale lub w odrębnych przepisach. Tym samym kwestie dzierżawy, bezumownego korzystania z nieruchomości, roszczeń o wynagrodzenia jak również terminów przedawnień co do tych roszczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów rozdziału VIII ustawy bądź kodeksu cywilnego.

W myśl art. 39a ust. 2 ww. ustawy czynsz dzierżawny ustala się w umowie jako sumę pieniężną albo jako równowartość pieniężną odpowiedniej ilości pszenicy. Czynsz ten jest płatny za półrocze roku kalendarzowego z dołu. Tożsame rozwiązanie wynika z treści art. 699 k.c., zgodnie z którym jeżeli termin płatności czynszu nie jest w umowie oznaczony, czynsz jest płatny z dołu w terminie zwyczajowo przyjętym, a w braku takiego zwyczaju - półrocznie z dołu.

W kwestii terminów przedawnienia, zgodnie z art. 39b ust. 3 ustawy do roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie bez tytułu prawnego z nieruchomości Zasobu nie stosuje się przepisów art. 224-231 Kodeksu cywilnego, z wyłączeniem art. 229. Art. 229 § 1 k.c. stanowi, że roszczenia właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości, jak również roszczenia o naprawienie szkody z powodu pogorszenia rzeczy przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. Natomiast zasadą ogólną wynikającą z art. 118 k.c. jest, że termin przedawnienia wynosi lat dziesięć.

Sąd Okręgowy wskazuje, że nie można podzielić twierdzeń pozwanego, aby w niniejszej sprawie miał zastosowanie przepis art. 229 k.c. ograniczający termin przedawnienia roszczenia do jednego roku, ponieważ z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie wynika, aby nieruchomości oznaczone nr (...) zostały zwrócone powodowi przez pozwanego. Mając na uwadze treść art. 232 k.p.c. oraz art. 6 k.c., twierdząc że do zwrotu rzeczy doszło, to na pozwanym spoczywał ciężar dowodu na tą okoliczność. Pozwany zaś w żaden sposób nie udokumentował okoliczności zwrotu rzeczy stronie powodowej, zatem przepis art. 229 k.c. nie mógł zostać zastosowany do określenia terminu przedawnienia roszczenia. Natomiast należy uznać, że zastosowanie w niniejszej sprawie będzie miał przepis art. 118 k.c. określający ogólny 10-letni termin przedawnienia roszczeń.

W kontekście treści art. 699 k.c. i art. 39a ust. 2 ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, czynsz dzierżawny płatny jest za półrocze roku kalendarzowego z dołu. To zaś oznacza, że zapłata czynszu za pierwsze półrocze 2005r. stała się wymagalna w dniu 30.06.2005 r., natomiast za drugie półrocze 2005r. w dniu 31.12.2005r. Mając na uwadze, że pozew w niniejszej sprawie został złożony w dniu 26.04.2016r. (data nadania), roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości za rok 2005 r. i odsetki od tej kwoty na dzień złożenia pozwu było przedawnione. Natomiast mając na uwadze, że od dnia wymagalności czynszu dzierżawnego za pierwsze półrocze 2006 roku tj. od dnia 30.06.2006r., i kolejne lata, do dnia złożenia pozwu nie upłynął 10-letni termin przedawnienia wynikający z art. 118 k.c., zarzut przedawnienia co do dalszych okresów objętych sporem był niezasadny. Z tej przyczyny Sąd Okręgowy obniżył zasądzoną kwotę wynagrodzenia za bezumowne korzystnie z nieruchomości o wartość 180,57 zł wynagrodzenia za rok 2005 r. oraz 24,82 zł z tytułu odsetek za okres 18.09.2014-22.04.2016 r.

W zakresie podatku rolnego, Sąd Okręgowy uznał roszczenie powoda za niezasadne w całości, co doprowadziło do obniżenia zasądzonej kwoty o całkowitą wartość podatku rolnego i odsetek z tego tytułu.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15.11.1984 r. o podatku rolnym (Dz.U.2016.617 j.t.) podatnikami podatku rolnego są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki, nieposiadające osobowości prawnej, będące posiadaczami gruntów, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:

a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, z Agencją Nieruchomości Rolnych lub z innego tytułu prawnego albo

b) jest bez tytułu prawnego, z wyjątkiem gruntów wchodzących w skład (...) Skarbu Państwa lub będących w zarządzie (...); w tym przypadku podatnikami są odpowiednio jednostki organizacyjne (...)

Posiadacze gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa co do zasady są podatnikami podatku rolnego również w sytuacji gdy posiadanie jest bez tytułu prawnego. Zasada ta doznaje jednak istotnego ograniczenia w odniesieniu do gruntów wchodzących w skład (...) Skarbu Państwa, gdyż w tym przypadku podatnikami są odpowiednio jednostki organizacyjne (...) (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 21.04.2006 r. sygn. I SA/Gd 673/04). Powyższe odnosi się do posiadania bezumownego poprzedzonego we wcześniejszym okresie umową dzierżawy gruntu, jak i do posiadania które nigdy nie było poprzedzone umową. To zaś oznacza, że w przypadku bezumownego korzystania z nieruchomości wchodzącej w skład (...) Skarbu Państwa, podatnikiem podatku rolnego zawsze jest (...) i tylko ten podmiot jest zobowiązany do opłacenia podatku rolnego. Bezspornym jest, że działki nr (...) wchodzą w skład (...) Skarbu Państwa, zatem to strona powodowa jest podatnikiem podatku rolnego za cały okres.

Powód wywodził podstawę do żądania zasądzenia kwoty podatku rolnego z poniesienia szkody w postaci braku możliwości wydzierżawienia działek innemu podmiotowi. Powód twierdził, że z uwagi na bezumowne korzystanie pozwanego z tych działek, nie miał możliwości faktycznego dysponowania zajętymi działkami nr (...). W ocenie Sądu Okręgowego jednak, powód nie wykazał, aby z tego tytułu miał ponieść jakąkolwiek szkodę, uzasadniającą obciążenie kwotą podatku rolnego. Mianowicie twierdzenia powoda nie zostały poparte żadnymi dowodami, pomimo że stosownie do art. 6 k.c. oraz 232 k.p.c. ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na stronie powodowej. W istocie strona powodowa nie wykazała, aby przez okres ponad 10 lat, który był objęty sporem, u powoda stawiła się osoba trzecia, zainteresowana objęciem ww. działek w posiadanie umowne. Strona powodowa nie wykazała, aby osoba trzecia była zainteresowana dzierżawą gruntu. Strona powodowa nie wykazała aby oddała grunt w dzierżawę, zatem w dalszym ciągu była zobowiązana do opłacania podatku rolnego za te nieruchomości zgodnie z dyspozycją art. 3 ust. 1 pkt 4 lit.b ustawy o podatku rolnym. Obecnie w procesie, strona powodowa starała się przenieść ten obowiązek na pozwanego, nie wykazując w istocie, aby z tytułu opłacania podatku rolnego za te działki poniosła jakąkolwiek szkodę. W ocenie Sądu Okręgowego, fakt opłacenia podatku rolnego przez stronę powodową, nie stanowi szkody przez nią poniesionej, gdyż wynika wyłącznie z dyspozycji art. 3 ustawy o podatku rolnym, określającego katalog podmiotów będących podatnikami podatku rolnego. Sąd Okręgowy nie podziela również twierdzeń strony powodowej, aby z uwagi na bezumowne korzystanie z nieruchomości przez pozwanego, strona powodowa była pozbawiona możliwości wydzierżawienia nieruchomości innemu podmiotowi. Bezumowne korzystanie z nieruchomości przez pozwanego nie uniemożliwiało powodowi oddania tych nieruchomości w posiadanie umowne osobie trzeciej. W rzeczywistości gdyby u strony pozwanej zjawiła się osoba zainteresowana objęciem tych gruntów w posiadanie umowne, pozwana mogła je wydzierżawić, wskutek czego doszłoby do zmiany podmiotu zobowiązanego do opłacania podatku rolnego. Sąd Okręgowy zauważa, że nota księgowa obciążająca pozwanego zwrotem podatku rolnego była wystawiana trzykrotnie, w tym dwukrotnie uznaniowo, wskutek czego kwota żądanych należności uległa znacznemu zmniejszeniu. Ponadto noty obciążeniowe odnoszą się do okresu ponad 10 lat, a trudno jest uznać, aby strona powodowa nie miała świadomości, że pozwany przez tak długi czas bezumownie korzystał z tych nieruchomości, skoro uzyskiwał środki z tytułu jednolitej płatności obszarowej za te działki.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy stwierdza, że zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego podlegał zmianie, poprzez obniżenie zasądzonej kwoty do kwoty 10. 514,23 zł, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., natomiast dalej idącą apelację Sąd Okręgowy oddalił na podstawie art. 385 k.p.c.

W zakresie kosztów Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800). Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Kodeks w omawianym przepisie odwołuje się do "nieznacznej część żądania". W literaturze przyjmuje się, że nieznaczna część żądania oznacza wartość majątkową lub kwotę pieniężną, o takim wymiarze, że strona nie wdałaby się proces, tj. nie wszczęłaby takiego procesu, a gdyby była pozwaną, nie podjęłaby obrony. Oceny tej należy dokonać w odniesieniu do konkretnej sytuacji danej strony. Przyjmuje się również, że nieznaczną częścią jest zakres nieprzekraczający 10% wartości przedmiotu sporu, lub wartości przedmiotu zaskarżenia (por. m.in. postanowienie SN z 11.09.2013 r., III CZ 37/13).

W kontekście powyższego Sąd Okręgowy uznał za zasadne obciążenie pozwanego całością kosztów postępowania apelacyjnego, ponieważ w istocie apelacja doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku w nieznacznej części, w przybliżeniu w 7%.