Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 25 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Jerzy Dydo

Sędziowie: SO Piotr Rajczakowski

SO Alicja Chrzan

Protokolant: Violetta Drohomirecka

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2014 r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z wniosku dłużnika A. K.

przy uczestnictwie wierzycielki T. S.

o złożenie do depozytu sądowego kwoty 360.493 zł

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich

z dnia 7 stycznia 2014 r., sygn. akt I Ns 801/13

p o s t a n a w i a:

zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że zezwolić na złożenie do depozytu sądowego w Sądzie Rejonowym w Ząbkowicach Śląskich przez A. K. nr pesel (...) kwoty 360.493 (trzysta sześćdziesiąt tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt trzy) zł wynikającej z wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2012 r., sygn. akt II C 628/11, przy czym przedmiot depozytu zostanie wydany T. S. nr pesel (...) lub osobie przez nią upoważnionej.

Sygn.akt II Ca 103/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich postanowieniem z dnia 7 stycznia 2014 roku w sprawie sygn. akt I Ns 801/13 oddalił wniosek dłużnika A. K. przy udziale wierzycielki T. S. o złożenie do depozytu sądowego kwoty 360.493 zł z tej przyczyny, że wnioskodawca we wniosku nie wskazał żadnej z przesłanek wymienionych w art. 467 k.c., które uzasadniałyby złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego. Z wniosku wynika, iż dłużnik wie, kto jest wierzycielką, zna miejsce jej pobytu, jej pełnomocnika w kraju i zna numer rachunku bankowego, na który winien wpłacić zasądzoną kwotę (przyznał, że na podane przez wierzycielkę konto jej syna D. S. wpłacał wcześniejsze zobowiązania), a przytoczone przez dłużnika we wniosku okoliczności (chęć uniknięcia kosztów egzekucyjnych), nie uzasadniają złożenia świadczenia do depozytu sądowego.

Sąd Rejonowy wydając powyższe postanowienie wskazał na treść art. 467 k.c., art. 692 k.p.c., art. 693 k.p.c. i art. 693 ¹ k.p.c.

Wnioskodawca zaskarżając powyższe postanowienie apelacją, zarzucił naruszenie art. 476 k.c., art. 692 k.p.c., art. 693 k.p.c., art. 693 ¹ k.p.c. przez błędne przyjęcie, że nie zachodzą przesłanki do złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego, wniósł o zmianę tego orzeczenia i uwzględnienie wniosku, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest zasadna.

Zgodnie z art. 387 § 1 k.p.c. sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Redakcja powyższego przepisu powoduje, że sąd odwoławczy jest związany zarzutami naruszenia przepisów prawa procesowego, a zatem nie może oceniać prawidłowości postępowania sądu I instancji w zakresie, w jakim nie jest ono kwestionowane przez skarżącego (wyjąwszy przypadki, gdy wadliwość tego postępowania prowadzi do jego nieważności ). Sąd odwoławczy jest natomiast zawsze - bez względu na treść zarzutów - zobowiązany do zbadania zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem materialnym ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 roku, sygn. akt III CZP 49/07, LEX Nr 341125 ).

Wbrew poglądom wnioskodawcy fakt, że wierzycielka w akcie notarialnym z dnia 25 maja 2010 roku umowy sprzedaży nieruchomości na rzecz A. i M. K. wskazała nazwę banku i rachunek bankowy, który nie jest identyczny z nazwą banku i rachunkiem bankowym wskazanym jako miejsce dla spełnienia świadczenia pieniężnego w faksie uczestniczki z dnia 10 grudnia 2013 roku sporządzonym w S., zaadresowanym bezpośrednio do Sądu Rejonowego (vide: k. 19) w niniejszym postępowaniu nie ma istotnego znaczenia w sprawie.

Nadto nie jest trafny zarzut wnioskodawcy, że syn uczestniczki D. S. nie ma umocowania wierzycielki do jej reprezentowania w niniejszym postępowaniu, bowiem uczestniczka postępowania udzieliła pełnomocnictwa do zastępstwa procesowego w niniejszej sprawie (vide: k. 43).

Przede wszystkim wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 52. 1. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe (Dz.U. 2012. 1376 t.j. ze zm.) umowa rachunku bankowego jest zawierana na piśmie. Uczestniczka postępowania nie jest stroną umowy zawartej z Bankiem (...) o prowadzenie rachunku bankowego wskazanego w jej faksie z dnia 10 grudnia 2013 roku. Oznacza to, że nie jest ona uprawniona do wskazania rachunku w tym Banku, jako właściwego w rozumieniu art. 454 § 1 k.c. miejsca spełnienia świadczenia pieniężnego. Bank ten, jako miejsce spełnienia świadczenia wnioskodawcy jako dłużnika, mógłby wskazać tylko posiadacz tego rachunku - który zgodnie z treścią art. 50 ust. 1 prawa bankowego dysponuje swobodnie środkami pieniężnymi zgromadzonymi na rachunku - o ile przedłożyłby umowę cesji przedmiotowej wierzytelności.

Skoro taki dowód nie został przedłożony, to z przyczyn innych niż wskazane w apelacji Sąd Rejonowy naruszył art. 467 pkt 1 k.c. przyjmując, iż znana jest siedziba wierzyciela, w której może nastąpić spełnienie świadczenia pieniężnego.

Wobec tego w okolicznościach niniejszej sprawy zasadny jest zarzut apelującego naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 692 k.p.c., art. 693 k.p.c., art. 693 ¹ k.p.c.

W świetle powyższych rozważań wniosek o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu jest zasadny w rozumieniu art. 467 pkt1 k.c, bowiem uczestniczka jako wierzycielka nie wskazała swojego miejsca zamieszkania lub siedziby Banku, dla spełnienia świadczenia pieniężnego

Zatem Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżone postanowienie i orzekł jak w sentencji.