Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Rajczakowski

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2018 r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa I. T.

przeciwko I. N.

o zapłatę 653 zł

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 28 listopada 2017r., sygn. akt VIII C 1921/17

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki 135 zł kosztów postępowania

apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 41/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 listopada 2017r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej I. N. na rzecz powódki I. T.kwotę 653 zł z ustawowymi odsetkami, oddalił dalej idące powództwo oraz orzekł o kosztach procesu.

W apelacji od powyższego wyroku pozwana zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 65 § 1 kc w zw. z § 8 umowy darowizny z dnia 20 czerwca 2005r., a także przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 kpc. Wskazując na powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustalaniach faktycznych Sądu Rejonowego i zważył co następuje. Apelacja pozwanej nie ma uzasadnionych podstaw. Sąd pierwszej instancji trafnie stanął na stanowisku, że żądanie pozwu, w uwzględnionej części, było uzasadnione, aczkolwiek nieco inne są, w ocenie Sądu Okręgowego, względy prawne, które usprawiedliwiają powyższe stanowisko. Sąd Okręgowy podziela przede wszystkim pogląd Sądu Najwyższego, że spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego (a takie prawo nabyła powódka umową darowizny z dnia 20 czerwca 2005r.) jego beneficjent nie może obciążać ograniczonym prawem rzeczowym w postaci czy to użytkowania, czy służebności mieszkania. Dysponent spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu nie może bowiem narzucić spółdzielni mieszkaniowej rozwiązań sprzecznych z przepisami tej ustawy powodujących eliminację uprawnień właściciela przewidzianych w art. 17 ¹⁶ ustawy z dnia 15 grudnia 2000r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 1222 ze zm.). Ustawodawcy nie można bowiem przypisać intencji nieracjonalnych, gdyby więc uznał za celowe ustanowienie prawnorzeczowego korzystania z własnościowego lokalu spółdzielczego, dopuściłby obciążenie go służebnością mieszkania (art. 301 k.c.) jako ograniczonym prawem rzeczowym najlepiej gwarantującym osobiste korzystanie z lokalu (zob. postanowienie Sądu Najwyższego, z uzasadnieniem, z 24 stycznia 2013r., V CSK 549/11, OSNC 2013r., nr 7 – 8, poz. 97). Dlatego też brak było podstaw do przyjęcia, że strony umowy z 20 czerwca 2005r., w § 6 ustanowiły, jak przyjął Sąd Rejonowy, służebność mieszkania, gdyż to postanowienie umowne, jako sprzeczne z ustawą, było nieważne (art. 58 § 1 kc). Gdy zatem powódka wyrażała zgodę na bezczynszowe zamieszkiwanie m. in. pozwanej w lokalu, to niewątpliwie została między stronami zawarta, ale umowa o charakterze obligacyjnym – użyczenia rzeczy (art. 710 kc), a taki rodzaj umowy w odniesieniu do spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, w świetle powołanego przepisu art. 17 ¹⁶ ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, jest dopuszczalny. Nie mają również żadnego uzasadnienia zarzuty apelacji dotyczące treści § 8 umowy, z których skarżąca wywodzi zobowiązanie powódki do pokrywania wszelkich opłat związanych z korzystaniem z lokalu i zwolnienie z tego obowiązku pozwanej. Doniosłe znaczenie mają bowiem, w okolicznościach sprawy, w odniesieniu do tego postanowienia umownego reguły interpretacji umów wynikające z przepisu art. 65 § 2 kc, zgodnie z którym w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Standardowym postanowieniem umowy o przeniesienie prawa do lokalu w spółdzielni mieszkaniowej jest zapis o przejęciu zobowiązań wobec spółdzielni przez nabywcę prawa i taki też zapis zawarto w umowie między powódką, a E. N., co wcale nie implikowało niemożliwości umownego uregulowania między stronami w wyżej wskazanej umowie użyczenia kwestii ponoszenia opłat związanych z korzystaniem z lokalu przez biorącego w użyczenie, co jest zresztą przewidziane w art. 713 kc, jako typowe dla tego rodzaju umowy. W całości zatem Sąd Okręgowy podziela ustalenia i rozważania Sądu pierwszej instancji, których skarżąca w żaden skuteczny sposób nie podważa, że strony co najmniej dorozumianie porozumiały się w kwestii ponoszenia opłat za mieszkanie, w ten sposób, że były one pokrywane przez pozwaną, skoro stan taki niespornie trwał przez wiele lat i ta przede wszystkim okoliczność została przez Sąd ustalona na podstawie listu skierowanego do powódki (k. 14 - 15), a którą to zresztą okoliczność pozwana, a na co również wskazał Sąd Rejonowy w swoim uzasadnieniu, przyznała w odpowiedzi na pozew. Natomiast twierdzenia pozwanej, że pokrywała powyższe opłaty za lokal pod przymusem, z obawy przed wyrzuceniem jej z mieszkania są, jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy, całkowicie gołosłowne, a tym samym, jak się wydaje, zostały sformułowane na potrzeby niniejszej sprawy. Nie mają również żadnego uzasadnienia wywody uzasadnienia apelacji na tle przepisu art. 411 pkt 1 kc, który w okolicznościach rozpoznawanej sprawy w ogóle nie miał zastosowania. Bez wątpienia bowiem to powódkę jako beneficjenta spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, czy jako stronę umów z dostawcami mediów, obciążał przede wszystkim obowiązek uiszczania należnych opłat, czy to na rzecz spółdzielni, czy owych dostawców, a z kolei swoje roszczenie względem pozwanej wywodziła ona ze wskanego stosunku obligacyjnego, wynikającego z umowy użyczenia.

Z tych też przyczyn, gdy zarzuty apelacji w żaden sposób nie podważyły trafności wyroku sądu pierwszej instancji, apelacja ta, jako bezzasadna, nie mogła podlegać uwzględnieniu. Z powyższych względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelację, a w myśl art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 i art. 391 § 1 kpc, orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego.