Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Głubczycach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Krzysztof Chruszczewski

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Monika Bliźnicka

po rozpoznaniu

sprawy z powództwa K. (...) z siedzibą w W.

przeciwko J. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej J. S. na rzecz powoda K. (...) z siedzibą w W. kwotę 5 507,65 zł (pięć tysięcy pięćset siedem złotych 65/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 czerwca 2024 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej J. S. na rzecz powoda K. (...) z siedzibą w W. kwotę 2 217,00 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1 800,00 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia prawomocności orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 211/24

UZASADNIENIE

Powód K. (...) z siedzibą w W. jako następca prawny (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. (wcześniej Bank (...) S.A. z siedzibą we W.), wystąpił z pozwem o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej J. S. kwoty 5 507,65 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 czerwca 2024 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że swoje roszczenie wywozi z umowy (...) z dnia 19 lutego 2008 oku zawartej pomiędzy pozwaną a (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W..

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 15 listopada 2024 roku w sprawie sygn. akt I Nc (...)., Referendarz sądowy orzekł zgodnie z żądaniem zgłoszonym przez powoda w pozwie.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty, J. S. – zaskarżając go w całości, domagała się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia od powoda na jej rzecz kosztów postępowania, podnosząc zarzut niewykazania przejścia wierzytelności dochodzonej pozwem na stronę powodową i w konsekwencji brak legitymacji czynnej strony powodowej, niewykazanie istnienia roszczenia zarówno w zakresie należności głównej, jak i w zakresie należności ubocznych oraz brak postawienia roszczenia w stan wymagalności i przedwczesność powództwa.
Odnosząc się zaś do powyższych zarzutów i twierdzeń powód podtrzymał swoje stanowisko.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 19 lutego 2008 roku pozwana J. S. zawarła z Bankiem (...) S.A. z siedzibą we W. umowę o udzielenie kredytu i wydanie karty kredytowej. Na podstawie tej umowy pozwanej przyznano limit kredytowy w wysokości 2 500,00 zł. Od wykorzystanej kwoty limitu bank pobierał odsetki według zmiennej stopy procentowej wynoszącej na dzień zawarcia umowy 1,83% miesięcznie. Miesięczna spłata zadłużenia wynosiła 5% kwoty limitu kredytowego. J. S. zobowiązała się do spłaty zadłużenia z tytułu wykorzystanego limitu kredytowego w miesięcznych okresach rozliczeniowych, na rachunek karty kredytowej prowadzonej przez bank, przy czym była zobowiązana do dokonywania wpłat w kwocie nie mniejszej niż wymagana kwota minimalna w terminie spłaty wskazanym na zestawieniu transakcji.

Aneksem nr (...) do umowy, na podstawie której bank udzielił kredytu i wydał kartę kredytową, zawartym pomiędzy pozwaną a (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. limit ten został następnie podwyższony do kwoty 4 000,00 zł.

W ramach umowy pozwana dokonywała transakcji do wysokości udzielonego limitu.

/ dowód: umowa o udzielenie kredytu i wydanie płatniczej karty kredytowej k. 70-73, aneks do umowy k. 74, historia operacji na rachunku k. 78-93 /

Pismem z dnia 21 marca 2023 roku (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. (poprzednio Bank (...) S.A.), wypowiedział pozwanej umowę karty kredytowej, wzywając ją do spłaty całego zadłużenia w ciągu 62 dni od otrzymania pisma w związku z utrzymującym się zadłużeniem przeterminowanym. Zadłużenie pozwanej wynosiło 4 487,19 zł, w tym niespłacony kapitał w wysokości 4 129,53 zł i odsetki w kwocie 357,66 zł. Pismo zostało doręczone pozwanej w dniu 28 marca 2023 roku.

/ dowód: wypowiedzenie wraz z potwierdzeniem odbioru k. 75-76, raport wymagany k. 77 /

Powód w dniu 20 marca 2024 roku nabył od (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. (dawniej Bank (...) S.A.) wymagalną wierzytelność wobec J. S. w wysokości 5 240,09 zł, która obejmowała kapitał w wysokości 4 129,53 zł oraz odsetki umowne i karne.

Po nabyciu wierzytelności pozwana została poinformowana o dokonanej cesji wierzytelności. Dnia 26 kwietnia 2024 roku sporządzono natomiast wezwanie do zapłaty wraz z informacją o aktualnych zadłużeniu pozwanej.

Na dochodzoną od pozwanej J. S. kwotę składają się: kwota 4 129,53 zł tytułem niespłaconego kapitału, 105,64 zł tytułem odsetek naliczonych przez powoda od kwoty niespłaconego kapitału, 731,64 zł tytułem odsetek karnych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela od kwoty niespłaconego kapitału i kwota 540,84 zł tytułem niespłaconych odsetek naliczonych przez poprzedniego wierzyciela.

/ dowód: umowa przelewu wierzytelności z załącznikami (odpisy pełnomocnictw) k. 15-35, aneks do umowy przelewu wierzytelności k. 36-46, oświadczenie banku o zapłacie ceny za pakiet wraz z pełnomocnictwami k. 47-51, załącznik nr 2A do umowy przelewu wierzytelności k. 52-54, zawiadomienie o cesji k. 55, wezwanie do zapłaty k. 56, historia operacji na rachunku k. 78-93, raport wymagany k. 77 /

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo K. (...) z siedzibą w W. jako następcy prawnego (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. (wcześniej Bank (...) S.A. z siedzibą we W.), zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd ustalił stan faktyczny sprawy na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda, szczegółowo opisanych w części ustaleń faktycznych niniejszego uzasadnienia, a w szczególności umowy o udzielenie kredytu i wydanie karty płatniczej z dnia 19 lutego 2008 roku oraz aneksu nr (...) do tej umowy, historii operacji na rachunku i raportu wymagalnego, jak również umowy przelewu wierzytelności w ramach przeniesienia ryzyka z wierzytelności z dnia 20 marca 2024 roku wraz z załącznikami i dokumentami potwierdzającymi umocowanie osób zawierających umowę przelewu wierzytelności do działania w imieniu stron tejże umowy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż badanie legitymacji procesowej stron procesu, która stanowi przesłankę materialnoprawną jest obowiązkiem sądu, który do kwestii tej odnosi się przed merytoryczną oceną sprawy. Istnienie legitymacji procesowej bada zatem z urzędu sąd orzekając co do istoty sprawy. Zdaniem sądu przedłożone przez powoda dowody są wystarczające do wykazania, iż nabył on skutecznie wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z umowy o udzielenie kredytu i wydanie karty płatniczej z dnia 19 lutego 2008 roku. Powód przedłożył umowę przelewu wierzytelności w ramach przeniesienia ryzyka z wierzytelności oraz załącznik nr 2A do tej umowy. Przedłożone dokumenty zostały podpisane przez strony umowy zakupu wierzytelność, przy czym powód wykazał – poprzez złożenie stosownych dokumentów – umocowanie osób podpisanych pod umową do jej zawarcia. Fragment załącznika został przedłożony w formie częściowo zanonimizowanej, ale pozwalającej na weryfikację konkretnej wierzytelności przysługującej wobec pozwanej. Istotnym jest, że dokument ten został opatrzony parafą przez osoby zawierające akt cesji co, zdaniem sądu, jest wystarczające do stwierdzenia jego autentyczności. Złożone dokumenty pozwalają jednoznacznie stwierdzić, iż miało miejsce skuteczne przejście wierzytelności na rzecz powoda. W ocenie sądu nie ma przesłanek, aby kwestionować wartość dowodową powyższych dokumentów.

Przechodząc do oceny merytorycznej treści żądania pozwu, w przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że powód wywodził swoje roszczenie z umowy o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej, a więc elektronicznego instrumentu płatniczego. Technicznie były to zatem dwie umowy, niemniej jednak integralnie połączone. Głównym celem zawarcia tych umów było bowiem umożliwienie pozwanej korzystania z karty kredytowej.

Jak już powyżej wskazano, strony w sprawie niniejszej związane były umową o kredyt rewolwingowy (odnawialny), który charakteryzuje się tym, że kredytobiorca może korzystać z kredytu określonego przez limit w miarę swojego zapotrzebowania, jak również likwidować dotychczasowe zadłużenie, bez konieczności podpisywania dodatkowych umów. Umowa ta polega na określeniu górnej granicy, do której klient może się zadłużyć w okresie jej obowiązywania. Powyższy limit związany jest z użytkowaniem karty płatniczej, a więc elektronicznego instrumentu płatniczego, dlatego też ze względu na datę zawarcia umowy, zastosowanie w sprawie znajdą przepisy ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych. Zgodnie z art. 14 ust. 1 powołanej ustawy, przez umowę o kartę płatniczą wydawca karty płatniczej zobowiązuje się wobec posiadacza karty płatniczej do rozliczania operacji dokonanych przy użyciu karty płatniczej, a posiadacz zobowiązuje się do zapłaty kwot operacji wraz z należnymi wydawcy kwotami opłat i prowizji lub do spłaty swoich zobowiązań na rachunek wskazany przez wydawcę. Nadto, zgodnie z treścią art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W niniejszej sprawie w istocie pozwana nie kwestionowała samego faktu zawarcia przedmiotowej umowy. Kwestionowała wysokość i wymagalność roszczenia.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, zaś zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie natomiast z treścią art. 231 k.p.c. w postępowaniu dowodowym dopuszczalne jest uznanie za ustalone faktów, które nie wynikają wprost z przeprowadzonych dowodów, ale tylko wtedy, gdy taki wniosek można wyprowadzić z innych ustalonych faktów. W rozpoznawanej sprawie powód przedstawił szczegółowy wykaz dokonanych przez pozwaną operacji na rachunku, jak również raport wymagany i dokumenty cesji, z których wynikała zaległość pozwanej, która zaprzestała spłaty zobowiązania, nie wywiązując się tym samym z zawartej umowy. Jednocześnie sama pozwana zaniechała w tym względzie jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej i nie wykazała, by dokonywała spłat w jakiejkolwiek części. Sąd dał przy tym wiarę powodowi, który na tą okoliczność przedłożył stosowne dokumenty, które jednoznacznie potwierdzają istnienie i wysokość dochodzonej wierzytelności. Zdaniem Sądu w tym zakresie strona powodowa uczyniła zadość, zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodowego, wykazaniu zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, przerzucając tym samym ciężar wykazania okoliczności przeciwnej na drugą stronę. Wobec przedstawionych dokumentów, z których wynika tak źródło zobowiązania jak i wysokość dochodzonych kwot, pozwana kwestionując ich zasadność winna przedstawić dowody na potwierdzenie zgłoszonych twierdzeń, czego jednakże nie uczyniła, ograniczając się li tylko do podniesienia zarzutu.

Zgodnie z zapisami umowy, bank miał mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia. W związku z zadłużeniem, które na 21 marca 2023 roku wynosiło 4 487,19 zł, pismem z dnia 21 marca 2023 roku (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W., wypowiedział pozwanej umowę karty kredytowej z 62 dniowym okresem wypowiedzenia, które doręczono pozwanej 28 marca 2023 roku, a zatem roszczenie jest wymagalne.

Strona powodowa, wbrew zarzutom pozwanej, precyzyjnie wyjaśniła również, co składa się na dochodzoną pozwem kwotę. W przedmiotowej sprawie ustalono, że zobowiązanie J. S. wobec powoda wynosi 4 129,53 zł tytułem niespłaconego kapitału, 105,64 zł tytułem odsetek naliczonych przez powoda od kwoty niespłaconego kapitału od dnia 20 marca 2004 roku do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w niniejszej sprawie, 731,64 zł tytułem odsetek karnych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela od kwoty niespłaconego kapitału do dnia 19.03.2023 roku i kwota 540,84 zł tytułem niespłaconych odsetek naliczonych przez poprzedniego wierzyciela za okres od daty zawarcia umowy do dnia jej wymagalności. Sama pozwana, mimo iż kwestionowała wysokość powództwa, nie udowodniła, aby dokonała jakichkolwiek innych wpłat na spłatę zadłużenia, niż te, które wykazał powód, co skutkowałoby skutecznym zakwestionowaniem wyliczeń kwoty dochodzonej pozwem, jak również nie złożyła żadnych dowodów, które podawżałyby zasadność wyliczeń strony powodowej.

Dlatego też mając powyższe ustalenia i rozważania na względzie Sąd uwzględnił powództwo w całości i zasądził od pozwanej J. S. na rzecz powoda K. (...) z siedzibą w W. jako następcy prawnego (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W., dochodzoną pozwem kwotę 5 507,65 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 czerwca 2024 roku do dnia zapłaty.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania oparto na podstawie przepisów zawartych w art. 98 k.p.c. i art. 108 k.p.c. Zgodnie z przepisem art. 98 k.p.c., strona, która przegrała sprawę, jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu w kwocie 2 217,00 zł, na które składa się opłata od pozwu w wysokości 400,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1 800,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Dodatkowo kwotę tą zasądzono wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, po myśli art. 98 § 1 ¹ k.p.c.