Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2025 roku

Sąd Rejonowy w Głubczycach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Kamil Nowecki

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Barbara Kaźmierczak

po rozpoznaniu

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) S.A.
z siedzibą w W.

przeciwko R. Z.

o zapłatę

1.  oddala powództwo w całości

2.  zasądza od powoda Towarzystwa (...) S.A.
z siedzibą w W. na rzecz pozwanego R. Z. kwotę 287,00 zł (dwieście osiemdziesiąt siedem złotych 00/100), z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 193/24

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w W. wniósł o zasądzenie od R. Z. kwoty 946,85 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 10 czerwca 2024 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany jest właścicielem lokalu (...), w którym nieszczelność doprowadziła do zalania lokalu nr (...) w miejscowości (...).

Referendarz sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu nakazem zapłaty.

W ustawowym terminie pozwany wniósł sprzeciw. Podniósł, że jest współwłaścicielem lokalu nr (...). Obowiązek utrzymania w należytym stanie ciąży na wszystkich współwłaścicielach. Tym samym drugi współwłaściciel - A. A. - korzystająca z lokalu nr (...) sama sobie wyrządziła szkodę. Sprawca szkody nie może być jednocześnie beneficjentem odszkodowania i sprawcą szkody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. A. i R. Z. są współwłaścicielami po 1/16 nieruchomości gruntowej położonej w G., dla której Sąd Rejonowy w Głubczycach prowadzi KW nr (...). Nieruchomość nie posiada wydzielonych lokali ani ustanowionego prawa do korzystania wpisanego w kw.

Dowód: odpis z kw k. 45-53

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest oczywiście bezzasadne.

Powód wywodził swoje roszczenie z treści przepisów art. 828 § 1 k.c. i art. 415 k.c. Zgodnie z przepisem art. 828 § 1 k.c., jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli zakład pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela. Zgodnie zaś z przepisem art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Przepis art. 828 § 1 k.c. stanowi źródło tzw. regresu ubezpieczeniowego (typowego), stanowiącego jeden z przypadków wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela zgodnie z art. 518 § 1 pkt 4 k.c. Skierowany jest do stojących poza stosunkiem ubezpieczenia osób trzecich odpowiedzialnych za wyrządzenie szkody. Jego istota sprowadza się do przejścia na ubezpieczyciela – z mocy prawa i z dniem zapłaty odszkodowania – roszczeń odszkodowawczych ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę, do wysokości zapłaconego przez ubezpieczyciela odszkodowania. Ubezpieczyciel nabywa przy tym roszczenie regresowe wyłącznie w takim zakresie, w jakim wypłacone przez niego świadczenie pokrywa wysokość wyrządzonej szkody. W przypadku gdy świadczenie ubezpieczyciela przekracza wysokość szkody ubezpieczyciel nabędzie roszczenie jedynie do wysokości szkody ( J. Kondek, w: Osajda, Komentarz KC, t. II, 2013, s. 1693; wyrok SA w Szczecinie z 13.9.2012 r., I ACa 480/12, Legalis).

Artykuł 828 § 1 k.c. nie stwarza domniemania, że suma odszkodowania wypłaconego przez zakład ubezpieczeń odpowiada zakresowi odpowiedzialności osoby, która wyrządziła szkodę. Roszczenie ubezpieczyciela oparte na tym przepisie podlega ogólnym zasadom w zakresie rozkładu ciężaru dowodu w procesie (jak słusznie zauważył SN w wyroku z 14.1.2010 r., IV CSK 300/09, L. oraz SA w W. w wyroku z 4.3.2015 r., VI ACa 525/14, L.). Zawarte w omawianym przepisie pojęcie odszkodowania należy interpretować ściśle i wiązać jedynie z zapłatą roszczenia głównego, nie zaś z roszczeniami pobocznymi (odsetkami i kosztami procesu). Te ostatnie nie stanowią bowiem składników odszkodowania, ale wiążą się ze sposobem i terminem dochodzenia swych roszczeń przez podmiot uprawniony (wyrok SA w Białymstoku z 28.10.2015 r., I ACa 983/14, L.).

W konsekwencji, aby móc skutecznie dochodzić roszczenia odszkodowawczego od pozwanego powód oprócz faktu udzielania ochrony ubezpieczeniowej poszkodowanemu oraz wypłaty odszkodowania winien wykazać przesłanki odpowiedzialności deliktowej pozwanego, tj. 1) powstanie szkody, 2) wyrządzenie szkody przez działanie lub zaniechanie pozwanego, 3) istnienie normalnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem pozwanego a powstałą szkodą, 4) zawinienie w działaniu lub zaniechaniu wywołującym szkodę.

Dochodzenie odszkodowania wynikającego z uszkodzenia rzeczy wspólnej, jako zmierzające do restytucji przedmiotu współwłasności jest czynnością służącą zachowaniu wspólnego prawa, o której mowa w art. 209 kc. W przedmiotowej sprawie poszkodowana, jako współwłaścicielka dochodziła właśnie takiego odszkodowania, co niewątpliwie należy uznać za czynność zachowawczą. Może ona samodzielnie dochodzić takiego właśnie żądania, nie zmienia to jednak faktu, że współuprawnionym do odszkodowania był również pozwany oraz inni współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości.

Jak wskazano wyżej, pozwany oraz poszkodowana są współwłaścicielami nieruchomości, na której powstała szkoda. Tym samym pozwany jest w takim samym stopniu odpowiedzialny za jej powstanie, co poszkodowana. Tym samym nie ziściły się przesłanki art. 828 § 1 k.c. albowiem współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości sami sobie wyrządzili szkodę.

Mają na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt. I wyroku. O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c.

Sygn. akt I C 193/24

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  odpis doręczyć zgodnie z wnioskiem;

3.  kal. 14 dni.

G., 6 lutego 2025 roku