Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lutego 2024 roku

Sąd Rejonowy w Głubczycach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Kamil Nowecki

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Barbara Kaźmierczak

po rozpoznaniu

sprawy z powództwa E. (...) w W.

przeciwko M. G.

o zapłatę

1.  oddala powództwo.

2.  ustala i przyznaje wynagrodzenie kuratorowi dla nieznanej z miejsca pobytu – M. B. kwotę 1.440,00 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych) tytułem wynagrodzenia, które nakazuje wypłacić z uiszczonej zaliczki.

Sygn. akt I C 47/23

UZASADNIENIE

Powód E. (...) w W. pozwem wniesionym do tut. Sądu 16 marca 2023 roku domagał się zasądzenia od M. G. kwoty 10.893,04 zł wraz z odsetkami oraz zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że roszczenie wynika z ksiąg rachunkowych powoda. .

Pozwana reprezentowana przez kuratora złożyła odpowiedź podnosząc zarzut przedawnienia i wnosząc o oddalenie powództwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W księgach rachunkowych funduszu E. (...) w W. ujawniono wierzytelność względem M. G. na kwotę 10.893,04 zł.

Dowód: wydruk k. 6

Sąd zważył co następuje

Powództwo w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podkreślenia wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

Zdaniem Sądu brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu. Powód przedstawiając stan faktyczny sprawy, powołał się na swoje księgi rachunkowe.

Zwrócić należy w tym miejscu także uwagę na istotne rozważania dotyczące charakteru i mocy dowodowej wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, jakie zostały zawarte w uzasadnieniu do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 roku o sygn. akt III CZP 65/09 (publ. Biuletyn Sądu Najwyższego 2009/10/6). W szczególności Sąd Najwyższy stwierdził w nim, iż: „sam fakt dokonania zapisu w księgach funduszu o istnieniu wierzytelności nie wiąże się z domniemaniem prawnym, że wierzytelność ta istnieje. Brak bowiem jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonywanych wpisów, poza ich prawidłowością formalną. Organy funduszu nie mają wystarczających kompetencji do zbadania, czy nabywana wierzytelność faktycznie istnieje”, a nadto, że: „domniemanie zgodności z prawdą treści dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie obejmuje faktu istnienia wierzytelności nabytej przez fundusz sekurytyzacyjny w drodze przelewu”. Z rozważań tych wynika wyraźnie, iż zdaniem Sądu Najwyższego dokument w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie stanowi samoistnego dowodu ważności umów przelewu ani dowodu istnienia zobowiązania. Księgi rachunkowe funduszy rejestrują bowiem wyłącznie fakt dokonania transakcji nabycia wierzytelności, to jest przyjęcia przez fundusz oferty przedstawionej mu przez zbywcę. W ramach kontroli rachunkowej nie jest natomiast oceniana strona prawna konkretnej transakcji i jej skuteczność w świetle prawa cywilnego – w tym także istnienie wierzytelności, jej wysokość i ważność umowy przelewu na mocy której fundusz nabył ową wierzytelność. Z uwagi na tą okoliczność wystawiane na podstawie takich ksiąg zaświadczenia stanowią wyłącznie dowód tego, że w księgach uczyniono zapis o określonej treści, nie zaś dowód istnienia zobowiązania – jego istnienie i skuteczność jego nabycia nie jest bowiem badana przy dokonywaniu zapisów w księgach. Stanowisko to Sąd orzekający w sprawie niniejszej podziela w całości.

Należy również zauważyć, że żaden dokument złożony i powołany przez powoda nie dokumentuje kwestii istnienia i wymagalności roszczenia. Brak również dowodu na to, że pozwana kiedykolwiek była wzywana do spełnienia świadczenia, przedmiotowa umowa obowiązywała i została wypowiedziana.

Dokumentacja w zakresie cesji wierzytelności jest fragmentaryczna i nie została podpisana, powód przedłożył jedynie wydruki, których nie poświadczył za zgodność z oryginałem. Załącznik do umowy cesji wierzytelności nie precyzuje, którego roszczenia względem pozwanej dotyczy cesja.

Brak jakiejkolwiek dokumentacji na okoliczność wysokości faktycznie otrzymanej kwoty przez pożyczkobiorcę oraz w zakresie prawidłowości wypowiedzenia ww. umowy pożyczki, jeśli rzeczywiście obowiązywała. Wskazane okoliczności nie pozwalają Sądowi na jakąkolwiek kontrolę postanowień umownych, chociażby w kontekście art. 5 k.c.

Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał w sposób, który nie budził wątpliwości, legitymacji czynnej, zasadności oraz wysokości dochodzonego roszczenia, to zasadnym było oddalenie powództwa.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Kwota wynagrodzenia kuratora wyniosła 1440,00 zł. .

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak na wstępie.