Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2017r.

Sąd Rejonowy w Opolu IX Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Joanna Zapała-Garbacz
Protokolant:	st. sekr. sądowy Agnieszka Łukomska

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2017r. w Opolu

sprawy z powództwa S. Ł., K. Ł.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w O.

o zapłatę

I.  uchyla wyrok zaoczny Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 16 października 2014 roku w całości (I C 1041/14);

II.  oddala powództwo w całości;

III.  zasądza solidarnie od powodów S. Ł. i K. Ł. na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. w O. kwotę 3.385,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt IX C 649/15

UZASADNIENIE

Powód M. K. (1) pozwem wniesionym w dniu 29 kwietnia 2014 r. do Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie Wydziału I Cywilnego domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej (...) sp. z o.o. kwoty 38 720 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 października 2012 r. do dnia zapłaty, a także zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż zawarł z pozwaną umowę o świadczenie usług turystycznych, na podstawie której powód miał zrealizować na rzecz powoda usługę turystyczną związaną z transportem i pobytem powoda na Dominikanie. Zdaniem powoda usługa została zrealizowana w sposób niewłaściwy, ponieważ w dniu 24 października 2012 r. z sejfu znajdującego się w pokoju hotelowym zajmowanym przez powoda i świadka A. K. skradziono telefon komórkowy S. (...): (...)-0, łańcuszka złotego z przewieszką egipską, zegarka marki R. ceramicznego oraz pieniędzy, tj. 3050 zł, 2665 dolarów amerykańskich i 3050 euro. Powód wskazał, iż łącznie straty opiewały na kwotę 38 720 zł. Kradzież zgłoszono natychmiastowo recepcjoniście hotelowemu, rezydentowi pozwanego – A. P. oraz funkcjonariuszom policji.

W ocenie powoda pozwany ponosi względem niego odpowiedzialność za niezapewnienie powodowi hotelu odpowiednio zabezpieczonego od kradzieży mienia i nie uprzedził powoda o ryzyku związanym z pozostawieniem rzeczy i pieniędzy w sejfie. Powód wskazał, iż zabrał ze sobą większą ilość gotówki, ponieważ był osobą schorowaną i w podeszłym wieku, a na terenie Dominikany brak jest wystarczającej liczby bankomatów, w związku z czym powód musiał dysponować gotówką celem pokrycia ewentualnych kosztów doraźnego leczenia. Jako podstawę prawną swoich żądań powód wskazał art. 471 k.c., 472 k.c. i ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz.U. 2004, poz. 2268).

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny w dniu 16 października 2014 r. wydał wyrok zaoczny (sygn.. akt I C 1041/14 k. 60), którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany skutecznie wniesionym sprzeciwem od nakazu zapłaty z dnia 13 listopada 2014 r. domagał się uchylenia wyroku zaocznego w całości i oddalenia powództwa w całości, a także zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zaprzeczył wszelkim twierdzeniom powoda o faktach, za wyjątkiem faktów wyraźnie przyznanych. Potwierdził, iż powód brał udział w imprezie turystycznej organizowanej przez pozwanego, jednak zaprzeczył, aby powód padł ofiarą przestępstwa kradzieży, a nawet przy hipotetycznym założeniu, iż kradzież miała miejsce, pozwany zaprzeczył, aby powodowi skradziono ruchomości lub pieniądze wymienione w pozwie.

Pozwany zauważył, iż powód w pozwie wskazał jedynie na fakt używania udostępnionego mu w hotelu sejfu, nie wykazując jednak, aby doszło do kradzieży przedmiotów znajdujących się w sejfie, ani aby powód rzeczywiście przechowywał w nim rzeczy, które zgodnie z twierdzeniami powoda zostały mu skradzione. Pozwany wskazał również, iż powód nie powierzył jakichkolwiek przedmiotów lub pieniędzy na przechowanie osobie prowadzącej hotel, z tytułu czego otrzymałby stosowne pokwitowanie.

Pozwany podniósł, iż nie wiadomo jakie były losy i wynik złożonego zgodnie z twierdzeniami powoda zawiadomienia funkcjonariuszy policji o dokonaniu przestępstwa kradzieży w trakcie trwania imprezy turystycznej, a kserokopie dokumentów prywatnych dołączonych do pozwu nie stanowią dowodu na popełnienie ww. przestępstwa, lecz dowodzą jedynie, iż określone osoby złożyły oświadczenia wynikające z tych dokumentów.

W ocenie pozwanego, nawet gdyby hipotetycznie założyć, iż kradzież w omawianej sprawie miała miejsce, byłaby ona zdarzeniem wynikłym z działania osoby trzeciej, za które pozwany zgodnie z art. 11 a ustawy o usługach turystycznych nie ponosi odpowiedzialności. Pozwany zauważył, iż powód mieszkał w pokoju i korzystał z sejfu wspólnie z A. K., a jego ewentualne sprawstwo w kradzieży nie zostało wykluczone.

Pozwany zaprzeczył również, aby powód był zmuszony posiadać gotówkę na pokrycie ewentualnych kosztów leczenia, bowiem w związku z zawarciem umowy o świadczenie usług turystycznych był ubezpieczony w zakresie kosztów leczenia. Zakwestionował również twierdzenia powoda, zgodnie z którymi stan jego zdrowia uzasadniał obawę, iż będzie konieczne udzielenie powodowi nagłej lub nieprzewidzianej pomocy lekarskiej, której koszty w ocenie pozwanego i tak byłyby znacznie wyższe, niż wartość walut zagranicznych wymieniona w pozwie.

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 18 lutego 2016 r. (akta sądowe k. 159, sygn. akt I C 1041/14) w punkcie 2 stwierdził swą niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Opolu.

Powodowie K. Ł. i S. Ł., którzy wstąpili do procesu po stronie powodowej w miejsce zmarłego powoda M. K. (1) oświadczyli na rozprawie z dnia 19 października 2016 r., iż podtrzymują stanowisko zawarte w pozwie, domagając się utrzymania w mocy wyroku zaocznego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. K. (1) w dniu 16 lipca 2013 r. zawarł z pozwanym umowę o świadczenie usług turystycznych, zgodnie z którą pozwany miał zrealizować na rzecz powoda oraz A. K. usługę turystyczną w postaci pobytu w miejscowości P. na Dominikanie, w okresie od 16 listopada 2012 r. do 30 listopada 2012 r. M. K. (1) i A. K. mieli być zakwaterowani w pokoju dwuosobowym w Hotelu (...), posiadającym standard czterogwiazdkowy. Cena całkowita usługi wynosiła 9200 zł, w tym po 4600 zł na rzecz M. K. (1) i A. K.. Została ona uiszczona przez M. K. (2).

M. K. (1) zawierając umowę o świadczenie usług turystycznych został objęty ubezpieczeniem ze strony firmy (...) Oddział w Polsce.

dowód: dokument podróży Nr (...) z dnia 16 lipca 2013 r. (akta sądowe k. 5)

Warunki (...) w Trakcie (...) nr (...) (akta sądowe k. 11 – 16)

M. K. (1) i A. K. po przyjeździe do Hotelu otrzymali w hotelowej recepcji jeden klucz do sejfu znajdującego się w zajmowanym przez nich pokoju hotelowym. Przechowywali w nim paszporty, gotówkę, telefony komórkowe, zegarek i złoty łańcuszek. Część pieniędzy należała do M. K. (1), a część do A. K..

W dniu 23 listopada 2012 r. M. K. (1) i A. K. zamknęli sejf i opuścili pokój. Drzwi od pokoju były zamykane na zamek, który był możliwy do otworzenia kartą magnetyczną. M. K. (1) i A. K. posiadali jedną kartę magnetyczną do otwierania drzwi. Powrócili do pokoju hotelowego około godziny 20.00. Gdy otworzyli sejf, zorientowali się, iż brakuje w nim rzeczy tam pozostawionych. W sejfie pozostał jeden telefon oraz paszporty. Brak było śladów włamania. M. K. (1) i A. K. zgłosili fakt kradzieży recepcjoniście hotelowemu, ochroniarzowi hotelowemu oraz rezydentowi pozwanego.

M. K. (1) w dniach 25 i 29 listopada 2012 r. zeznał przed funkcjonariuszami Centralnej Dyrekcji do Spraw Kryminalnych ( (...)), iż z pokoju hotelowego skradziono 2 665 dolarów, 3050 euro, telefon S. (...) i łańcuszek o żółtym kolorze.

dowód: kserokopia dokumentu dotyczącego wynajęcia sejfu (akta sądowe k. 6)

pismo z dnia 29 listopada 2009 r. (akta sądowe k. 7)

kserokopia dowodu wpłaty za imprezę turystyczną z dnia 14 listopada 2012 r. (akta sądowe k. 8)

kserokopia zeznań M. K. (1) z dnia 25 i 29 listopada 2012 r. (akta sądowe k. 9 – 10)

kserokopia wydruku potwierdzenia zgłoszenia z dnia 21 sierpnia 2012 r. (akta sądowe k. 17 – 19)

zeznania świadka A. K. (protokół z dnia 14 lutego 2017 r., sygn.. akt I Cps 65/16 k. 238 – 239)

M. K. (1) do roku 1980 trzykrotnie przebył operację lewej nerki z powodu kamicy nerkowej. W okresie od 12 do 19 maja 2006 r. odbywał leczenie szpitalne na Oddziale Neurologicznym Szpitala (...) przy ul. (...) w W.. Rozpoznano u niego niewydolność krążenia mózgowego w zakresie unaczynienia układu tętnic kręgowo – podstawnej u osoby z nadciśnieniem tętniczym i nieuregulowaną cukrzycą oraz spondylozą szyjną.

dowód: zaświadczenie lekarskie dotyczące stanu zdrowia M. K. (3) (akta sądowe k. 20)

kserokopia badania lekarskiego (akta sądowe k. 21)

kserokopia historii choroby (akta sądowe k. 22)

kserokopia informacji dla lekarza kierującego (akta sądowe k. 23)

kserokopia karty informacyjnej dla lekarza kierującego (akta sądowe k. 24-25)

M. K. (1) zmarł w dniu 27 grudnia 2014 r. Spadek po nim odziedziczyli S. i K. Ł.. Notarialny akt poświadczenia dziedziczenia sporządzono w dniu 21 stycznia 2015 r. przed notariuszem M. C. w Kancelarii Notarialnej przy ulicy (...) w O..

dowód: odpis skrócony aktu zgonu nr I/2070/2014 z dnia 29 grudnia 2014 r. (akta sądowe k. 110, 120)

Akt poświadczenia dziedziczenia Repertorium A 345/2010 z dnia 21 stycznia 2015 r. (akta sądowe k. 121 – 122)

Sąd zważył, co następuje:

W omawianej sprawie należało uchylić wyrok zaoczny i oddalić powództwo.

Bezspornym było, iż pozwany w okresie od 16 do 30 listopada 2012 r. realizował na rzecz zmarłego powoda M. K. (1) usługę turystyczną polegającą na pobycie turystycznym w hotelu na Dominikanie, a w dniu 25 listopada 2012 r. w trakcie tego pobytu M. K. (1) złożył zeznania w przedmiocie kradzieży należących do niego przedmiotów i gotówki.

Spornym między stronami było to czy doszło do kradzieży, a jeżeli tak to jakiej wartości rzeczy czy gotówka uległa kradzieży. W tym celu należało przeprowadzić postępowanie dowodowe, w tym w pierwszej kolejności na okoliczność ustalenia, czy w sejfie hotelowym w dacie kradzieży znajdowały się należące do M. K. (1) przedmioty i gotówka, które zgodnie z jego twierdzeniami zostały mu skradzione, w tym telefon komórkowy S. (...): (...)- (...)-0, łańcuszek złoty z przewieszką egipską, zegarek marki R. czarny ceramiczny oraz gotówka w postaci 3050 zł, 2665 dolarów amerykańskich i 3050 euro.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodu z dokumentów i zeznań świadka A. K..

Zgodnie z art. 347 zd. 1 k.p.c. po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

Na mocy art. 922 § 1 k.c. prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej.

W świetle brzmienia art. 11 a ust. 1 – 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz.U. 2016, poz. 187) organizator turystyki odpowiada za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy o świadczenie usług turystycznych, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest spowodowane wyłącznie:

1) działaniem lub zaniechaniem klienta;

2) działaniem lub zaniechaniem osób trzecich, nieuczestniczących w wykonywaniu usług przewidzianych w umowie, jeżeli tych działań lub zaniechań nie można było przewidzieć ani uniknąć, albo

3) siłą wyższą.

Na mocy art. 849 § 3 k.c. utrzymujący zarobkowo hotel lub podobny zakład jest obowiązany przyjąć na przechowanie pieniądze, papiery wartościowe i cenne przedmioty, w szczególności kosztowności i przedmioty mające wartość naukową lub artystyczną. Może odmówić przyjęcia tych rzeczy tylko wówczas, jeżeli zagrażają one bezpieczeństwu albo jeżeli w stosunku do wielkości lub standardu hotelu albo podobnego zakładu mają zbyt dużą wartość lub gdy zajmują zbyt dużo miejsca. Do przechowania hotelowego należy stosować odpowiednio art. 835 i n. (…) (Autor: Jacek Gudowski Komentarz do art.849 Kodeksu cywilnego 2013.10.15). Zgodnie z art. 835 k.c. przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie.

Na podstawie art. 6 k.c. w związku z art. 232 k.p.c. ciężar udowodnienia okoliczności faktycznej spoczywa na tym, kto z okoliczności tej wywodzi skutki prawne ( actori incubit probatio). Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

W pierwszej kolejności to strona powodowa była zobowiązana do wykazania, iż M. K. (1) posiadał określoną ilość gotówki i przedmioty, których w następstwie kradzieży podczas imprezy turystycznej został pozbawiony. A dopiero w następnej kolejności strona pozwana zobowiązana była wykazać przesłanki egzoneracyjne.

Po przeanalizowaniu zebranego materiału dowodowego Sąd uznał, iż M. K. (1) i jego następcy nie wykazali, aby w wyniku kradzieży z dnia 23 listopada 2012 r. ukradziono M. K. (1) przedmioty wartościowe i gotówkę o wartości wskazanej w pozwie. Należy zauważyć, iż z zeznań świadka A. K. wynika, iż w sejfie znajdowała się zarówno gotówka należąca do niego, jak również do M. K. (1), przy czym świadek nie określił jaka część tej gotówki należała do niego, a jaka do M. K. (1). Należy również zważyć na fakt, iż w pozwie powód wskazał, iż w wyniku kradzieży stracił kwotę 3050 zł, która znajdowała się w sejfie w dacie kradzieży, tymczasem z dokumentu w postaci kserokopii zeznań M. K. (1) składanych po dokonaniu kradzieży przed funkcjonariuszami Centralnej Dyrekcji do Spraw Kryminalnych ( (...)) wynika, iż powodowi skradziono 2665 dolarów i 3050 euro, brak jest natomiast mowy o kradzieży 3050 zł.

Sąd nie uznał również za wiarygodne oświadczeń M. K. (1) zawartych w pozwie, zgodnie z którymi musiał on zabrać ze sobą na pobyt urlopowy znaczną ilość gotówki celem sfinansowania ewentualnych kosztów leczenia, ponieważ w dacie podróży był osobą schorowaną. Przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego zdaniem Sądu twierdzeniom M. K. (1) w tej mierze nie można było dać wiary, ponieważ w ramach usługi turystycznej posiadał on ubezpieczenie od kosztów leczenia za granicą, tym samym brak było konieczności zabierania ze sobą znacznej ilości gotówki. Również wyjazd do tak odległego kraju w sytuacji, gdyby M. K. (1) w tym czasie rzeczywiście cierpiał na poważne dolegliwości chorobowe jest zdaniem Sądu, przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego wątpliwy. Wobec braku możliwości przesłuchania powoda tych wątpliwości nie można było wyjaśnić.

Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie powodowie nie wykazali również, aby w roku 2012 na terenie Dominikany rzeczywiście brak było możliwości swobodnego korzystania z kart kredytowych i bankomatów, co wymuszałoby konieczność posiadania większej ilości gotówki. W ocenie Sądu powodowie nie sprostali obciążającego ich ciężarowi dowodu wskazującej na ilość posiadanej gotówki przez M. K. (1) (np. dokumenty bankowe dot. wypłaty pieniędzy ) czy też wartość przedmiotów.

Wreszcie, należy zdaniem Sądu zważyć na fakt, iż M. K. (1) nie oddał pracownikom hotelu na przechowanie posiadanych przedmiotów wartościowych i gotówki, w rozumieniu art. 849 § 3 k.c. Za takim stanowiskiem zdaniem sądu przemawia fakt, iż w omawianej sprawie żaden z powodów nie przedłożył dokumentu, który wskazywałby, jakie przedmioty wartościowe i gotówka zostały przez M. K. (1) złożone w sejfie po przyjeździe do hotelu. Brak takiego dokumentu uniemożliwia ustalenie, jakie przedmioty wartościowe i pieniądze należące do M. K. (1) znajdowały się w sejfie hotelowym w dacie kradzieży.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w punkcie I i II wyroku, uchylając wyrok zaoczny i oddalając powództwo.

W punkcie III orzeczono na mocy art. 98 k.p.c., art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (t.j. Dz.U. 2015, poz. 783) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U. 2013, poz. 461).