Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Krajowy Ośrodek (...) w W. Oddział w O. domagał się zasądzenia od S. D. i A. D. kwoty 2081,98 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Źródła zobowiązania pozwanych upatrywał w umowie sprzedaży nieruchomości, którą pozwani nabyli od strony powodowej. Jak wskazał, pozwani nie uregulowali w całości ceny sprzedaży, a mianowicie rat przypadających do zapłaty w dniu 30 grudnia 2016r. i 2017r. Wezwanie do zapłaty okazało się bezskuteczne. Na roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu składa się należność główna w kwocie 1768 zł, oprocentowanie w wysokości 32,04 zł oraz odsetki ustawowe w wysokości 281,94 zł.

W odpowiedzi na pozew kurator procesowy ustanowiony dla pozwanych nieznanych z miejsca pobytu wniósł o oddalenie powództwa i przyznanie kuratorowi wynagrodzenia. Jak argumentował, w treści aktu notarialnego sprzedaży pozwani poddali się egzekucji, a powód mógł wystąpić o nadanie klauzuli wykonalności do 30 grudnia 2018r. Nie uczynił tego, natomiast dopiero po upływie ponad 7 miesięcy po raz pierwszy i jedyny wezwał pozwanych do zapłaty. Prócz wezwania do zapłaty powód nie przedłożył w niniejszej sprawie dowodu braku spłaty rat wskazanych w pozwie. Same zaś wezwania do zapłaty jako takie, budzą wątpliwości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Umową sprzedaży z dnia 11 grudnia 2017r. zawartą przed notariuszem D. N. w Kancelarii Notarialnej w K. (Rep. A. 11327/2007) małżonkowie S. D. i A. D. nabyli do majątku objętego ustawową wspólnością majątkową od Skarbu Państwa reprezentowanego przez Agencję Nieruchomości Rolnych odrębną własność lokalu położonego w S. wraz z odpowiednim udziałem w nieruchomości wspólnej, za cenę 9828 zł po bonifikacie. Część należności w kwocie 988 zł została uiszczona przed podpisaniem umowy, a pozostałość w kwocie 8840 zł miała być przez pozwanych wpłacona solidarnie w 10 równych ratach rocznych, po 884 zł każda, płatnych do 30 grudnia każdego roku, począwszy od roku 2008. Co do tego obowiązku kupujący poddali się egzekucji, a sprzedający mógł wystąpić do sądu o nadanie klauzuli wykonalności do 30 grudnia 2018r.

Pozwani nie uregulowali rat należnych za 2016 i 2017r.

Powód wzywał pozwanych do zapłaty pismami z 20 lipca 2018r. i 4 października 2019r.

Dowód: wypis aktu notarialnego k. 11-13; wezwania do zapłaty k. 14-16.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

W realiach sprawy dla pozwanych nieznanych z miejsca pobytu na podstawie art. 144 k.p.c. ustanowiono kuratora procesowego.

W ocenie sądu strona powodowa wykazała istnienie roszczenia tak, co do zasady, jak i co do wysokości. Wierzytelność z tytułu sprzedaży nieruchomości została precyzyjnie oznaczona w akcie notarialnym, wskazano ponadto daty płatności poszczególnych rat, obejmujących m.in. te dochodzone w niniejszym postępowaniu (884 zł za rok 2016 i 884 zł za rok 2017). Zatem obie strony umowy, począwszy od jej zawarcia, znały termin wymagalności poszczególnych rat, a co za tym idzie, pozwani winni byli spełnić świadczenie bez odrębnego wezwania.

W tych okolicznościach bez znaczenia pozostaje argumentacja strony pozwanej dotycząca niewystąpienia przez powoda w określonym w akcie sprzedaży terminie o nadanie klauzuli wykonalności, wezwanie pozwanych do zapłaty dopiero po kilku miesiącach od daty wymagalności czy też niedołączenie do akt sprawy potwierdzeń doręczenia pozwanym poszczególnych wezwań. Natomiast słusznie podkreśla strona powodowa, że złożone przez nią w sprawie wezwania do zapłaty stanowiły realizację ustawowego obowiązku podjęcia próby przedsądowego rozwiązania sporu, a nadto – co się tyczy pisma z 4 października 2019r. – aktualizowało wysokość należności na dzień złożenia pozwu.

Nie można ponadto zgodzić się z zarzutem strony pozwanej, jakoby powód nie wykazał dokumentami, że świadczenie nie zostało przez pozwanych spełnione. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. i 232 k.p.c. to na pozwanych spoczywał w tej mierze ciężar dowodowy, czego jednak nie wykazano.

Zgodnie z treścią art. 535 k.c., przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, pozwani nie uregulowali części ceny, tj. dwóch rat w kwotach po 884 zł wymagalnych w dniach 30 grudnia 2016r. i 30 grudnia 2017r., co oznacza, że powództwo, tak co do należności głównej, jak i odsetek (co do których strona pozwana nie zajęła stanowiska – art. 230 k.p.c.), jest usprawiedliwione.

W związku z powyższym, orzeczono jak w punkcie I wyroku, uwzględniając powództwo w całości. O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 482 § 1 k.c.

Orzeczenie o kosztach procesu w punkcie II uzasadnia przepis z art. 98 k.p.c. w związku z art. 13 ust. 1 pkt 3, art. ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2017, poz. 1797) oraz § 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 9 marca 2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej. W skład kosztów procesu poniesionych przez powoda wchodziły: opłata od pozwu – 200 zł, koszty zastępstwa procesowego – 900 zł oraz zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora procesowego – 900 zł.

W punkcie III wyroku kuratorowi pozwanych przyznano wynagrodzenie zgodnie z przywołanym wyżej przepisem § 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 9 marca 2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej.

Podstawę prawną zwrotu uiszczonej przez powoda i niewykorzystanej części zaliczki na poczet wydatków stanowi art. 84 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.