Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

10 czerwca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Remigiusz Drzewiecki
Protokolant:	protokolant sądowy Patrycja Szatanik

po rozpoznaniu 29 maja 2025 roku na rozprawie w N.

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w W.

przeciwko S. H.

o zapłatę

I.  oddala powództwo w całości,

II.  zasądza od strony powodowej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz pozwanej S. H. 1817 zł (tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty zwrotu kosztów procesu w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym do Sądu Rejonowego w Nysie 29 listopada 2024 roku, strona powodowa (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. reprezentowana przez radcę prawnego, wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej S. H. 8941,29 zł, wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, od 9 lipca 2024 roku do dnia zapłaty, a ponadto o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, także na podstawie art. 505 ³⁷ § 2 k.p.c. w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu podano, że 2 czerwca 2022 roku S. H. zawarła w formie elektronicznej z E. (...) umowę karty kredytowej numer (...), zgodnie z którą kredytodawca zobowiązał się do udzielenia kredytobiorcy finansowania w maksymalnej kwocie 5479,49 zł w formie przyznania linii kredytowej. Wskazano, że pozwana zaprzestała regularnych wpłat, przez co roszczenie stało się wymagalne 7 lutego 2024 roku. Jednocześnie podano, że zgodnie z warunkami udzielenia finansowania, na zobowiązanie kredytobiorcy na dzień wytoczenia powództwa złożyło się: 5479,49 zł niespłaconej kwoty wykorzystanego limitu kredytowego, 446,62 zł niespłaconych odsetek od wykorzystanego limitu oraz 2697,62 zł opłat z tytułu udzielenia i administrowania limitem kredytowym oraz innych opłat dodatkowych. Ponadto wyjaśniono, że powyższą wierzytelność (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. nabyła od E. (...) w drodze umowy sprzedaży wierzytelności.

W Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie pod sygn. VI Nc-e 1045001/24, w elektronicznym postępowaniu upominawczym zainicjowanym 9 lipca 2024 roku, toczyło się postępowanie o to samo roszczenie. Referendarz sądowy wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty, postanowieniem wydanym na posiedzeniu niejawnym 9 września 2024 roku, umorzył postępowanie w całości.

W odpowiedzi na pozew z 31 stycznia 2025 roku (k. 59-61)pozwana S. H. reprezentowana przez radcę prawnego, wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania wedle norm przepisanych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie, kwestionując przy tym powództwo co do zasady i wysokości. W uzasadnieniu odpowiedzi zarzuciła brak legitymacji czynnej po stronie powoda, ponieważ umowa cesji jest podpisana przez osoby, które nie miały umocowania do reprezentacji, nie zawiera pakietu wierzytelności, nie określa wierzytelności w sposób wystarczający i nie wykazano wpływu ceny na konto zbywcy. Zakwestionowała istnienie wierzytelności, jak i samo zawarcie umowy o kartę kredytową podając, że nie została podpisana, nie zostały spełnione kryteria w niej wskazane i nie złożyła oświadczenia woli niezbędnego do jej zawarcia. Ponadto, w jej ocenie we wzorcu umowy zastosowano niedozwolone postanowienia umowne w zakresie warunków wypowiedzenia, których przyczyny są niejasne i powodują stan niepewności po stronie konsumenta. Dalej zarzucono, że umowa jest także nieważna z uwagi na przewidziane w niej nadmierne koszty, zawyżone i nierynkowe. Wedle pozwanej umowa jest nieważna także wobec bezskuteczności jej postanowień w zakresie opłat, których nie mogła indywidualnie negocjować. S. H. zakwestionowała skuteczność wypowiedzenia umowy o kartę kredytową, gdyż nie została uprzednio wezwana do zapłaty, przez co z kolei roszczenie nie stało się wymagalne, a powództwo przedwczesne. Ponadto wszystko, pozwana zarzuciła nieprzeprowadzenie wymaganej na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim oceny zdolności kredytowej pożyczkobiorcy, o której mowa w art. 9 i 9a, sankcjonującym, że zbycie wierzytelności w drodze przelewu jest nieważne i skutkujące brakiem legitymacji, a dalej oddaleniem powództwa, zaś dochodzenie wierzytelności jest dopuszczalne dopiero po dniu całkowitej spłaty wcześniejszego zobowiązania, jego wygaśnięcia lub po prawomocnym stwierdzeniu przez sąd nieistnienia zobowiązania.

W piśmie procesowym nadanym 14 lutego 2025 roku (k. 66-72) strona powodowa wniosła o oddalenie zarzutów podniesionych przez pozwaną, jako bezzasadnych. Odnośnie braku legitymacji czynnej i kwestii cesji podano, że fakt zapłaty ceny jest bezsporny, a powódka przedłożyła potwierdzenia wykonania transakcji, a sama cena stanowi tajemnicę przedsiębiorstwa. W odniesieniu do wykazania roszczenia co do zasady i wysokości wskazano, że pozwana dokonała osobiście kolejnych czynności począwszy od rejestracji konta użytkownika, potwierdzenia tożsamości, złożenia wniosku o udzielenie pożyczki, zawarcia umowy, które to czynności w sposób wiarygodny wskazują, że pozwana na podstawie własnej decyzji zawarła umowę, otrzymała kwotę kredytu określoną w umowie z pożyczkodawcą, po czym nie dokonała spłaty w określonym terminie. Natomiast wobec zarzutów zastosowania abuzywnych postanowień umownych podano, że maksymalne pozaodsetkowe koszty mieszczą się w granicach przewidzianych w ustawie o kredycie konsumenckim.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. (...) instytucja pieniądza elektronicznego z siedzibą w S. w Bułgarii, 20 czerwca 2022 roku zawarła z S. H. umowę nr (...) o udzielenie limitu kredytowego. Na podstawie umowy kredytodawca zobowiązał się udzielić kredytobiorcy kredytu w maksymalnej kwocie 3500 zł (limit kredytowy) w formie przyznania linii kredytowej, z którego można korzystać zgodnie z warunkami opisanymi w art. 3 i 4 umowy, a kredytobiorca zobowiązał się do korzystania z niego i spłaty zgodnie z postanowieniami umowy. Podano też, że limit kredytu stanowi całkowitą kwotę kredytu w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim (2.1). Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Okres spłaty kwoty wykorzystanego limitu stanowiącego pojedynczą transakcję nie mógł być dłuższy niż 7 miesięcy od dnia transakcji, a po całkowitej spłacie całkowitego zobowiązania, kredytobiorca miał prawo do ponownego wykorzystania limitu. Całkowite zobowiązanie kredytobiorcy obejmowało: wykorzystaną kwotę limitu kredytowego, należne od niej odsetki, prowizję, odsetki za opóźnienie, jeżeli były naliczane, a także opłaty za korzystanie z kary wskazane w taryfie (4.1-2).

Zgodnie z art. 22.1 umowa ulegała natychmiastowemu rozwiązaniu, bez zachowania okresu wypowiedzenia przez kredytodawcę, w przypadku gdy kredytobiorca nie wykonywał wymagalnych zobowiązań lub naruszył istotne zobowiązania wynikające z umowy (pkt 5). Niezależnie od przyczyny rozwiązania umowy kredytobiorca zobowiązany został do całkowitej spłaty wykorzystanego limitu kredytowego, odsetek naliczonych zgodnie ze stopą określoną w art. 10 na dzień rozwiązania umowy, odsetek za opóźnienie naliczonych zgodnie z art. 13 umowy, prowizji za udzielenie limitu kredytowego naliczonego zgodnie z art. 12, o ile zostały naliczone (22.3).

Do umowy dołączono cennik całkowitej kwoty do zapłaty, w zależności od wykorzystanej kwoty, w zaokrągleniu o 100 zł, warunki korzystania z międzynarodowej karty kredytowej (...) i wzór oświadczenia o odstąpieniu. Ponadto dołączono formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego i dwa aneksy, Nr 1 związany z akcją promocyjną „30 dni bez żadnych kosztów”, a Nr 2 z usługą szybkiego przelewu bezgotówkowego.

Umowa została zawarta w formie elektronicznej, za pośrednictwem operatora telekomunikacyjnego (...) S.A.

Pomiędzy E. (...) z siedzibą w S. a S. H., 5 grudnia 2022 roku, w formie elektronicznej, doszło do zawarcia Aneksu do Umowy o wydanie międzynarodowej karty kredytowej (...) z kredytem odnawialnym i udzielenie limitu kredytowego z 20 czerwca 2022 roku. Do umowy wprowadzono zmianę, polegającą na zastąpieniu obecnej wysokości limitu kredytowego określonej w art. 2.1 umowy, na limit kredytowy w wysokości 5500 zł i całkowitą kwotę do zapłaty – 5820,10 zł.

dowód: umowa o udzielenie limitu kredytowego nr (...) k. 25-26v. i 28-29v., certyfikat komunikacji elektronicznej k. 21, aneksy k. 21-21v. i 32-32v., formularz dotyczący kredytu konsumenckiego k. 22-22v. i 32v.-33v., załącznik nr 1 do umowy k. 23-24v. i 30-31v., wzór oświadczenia o odstąpieniu k. 34, aneks do umowy o wydanie międzynarodowej karty kredytowej z certyfikatem komunikacji elektronicznej k. 35-36.

E. (...) 23 czerwca 2022 roku przelała na rzecz S. H. 2800 zł.

dowód: potwierdzenie realizacji przelewu na 2800 zł k. 37.

E. (...) z siedzibą w S. pismem datowanym na 11 czerwca 2024 roku złożyła S. H. oświadczenie o rozwiązaniu umowy A. C. o wydanie międzynarodowej karty kredytowej z limitem odnawialnym i limitem kredytowym o nr (...), w ramach której przyznany limit wynosił 5500 zł, dla karty aktywowanej 24 czerwca 2022 roku, w związku z zaprzestaniem wykonywania wymagalnych zobowiązań i naruszeniem istotnych zobowiązań wynikających z umowy, dla której wymagana spłata na 5 czerwca 2024 roku wynosiła 8623,73 zł. Wskazano, że rozwiązanie umowy ma skutek natychmiastowy.

Pomiędzy E. (...) z siedzibą w S., działającą w Polsce przez oddział E. (...) Oddział w Polsce z siedzibą w W. a (...) sp. z o. o. z siedzibą w W., 13 czerwca 2024 roku doszło do zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności. Do jej zawarcia po stronie zbywcy upoważniono M. C.. Za nabywcę swój podpis złożył Prezes Zarządu H. L.. Zgodnie z pkt 2.1 umowy, zbywca sprzedał i przeniósł na rzecz nabywcy własność pakietu wierzytelności określonego w pkt 1.1 umowy, stanowiącego przysługujące zbywcy od dłużników wierzytelności, których szczegóły opisano w specyfikacji stanowiącej załącznik nr 3 do umowy.

Zgodnie z załącznikiem nr 3 do umowy sprzedaży wierzytelności z 13 czerwca 2024 roku, na wykazie pod poz. 293 zamieszczono wierzytelność S. H. wynikającą z umowy nr (...) zawartej elektronicznie, wynoszącą 8623,73 zł.

Pismem datowanym na 20 czerwca 2024 roku (...) sp. z o. o. w W., działając na zlecenie (...) sp. z o. o. reprezentującej (...) sp. z o. o. w W., zawiadomiła S. H. o nabyciu od E. (...) wierzytelności przysługującej z tytułu umowy nr (...) wraz z wszelkimi prawami, w tym należnościami ubocznymi. Ponadto poinformowano, że w dacie sporządzania pisma zadłużenie wynosiło 8845,51 zł, z czego 8623,73 zł tytułem należności głównej, a 221,78 zł tytułem odsetek, a wskazana należność wraz z odsetkami winna być wpłacona niezwłocznie, w nieprzekraczalnym terminie do 27 czerwca 2024 roku.

dowód: oświadczenie o rozwiązaniu umowy k. 38, umowa sprzedaży wierzytelności z 13 czerwca 2024 roku k. 18-18v., pełnomocnictwo dla M. C. wraz z klauzulą apostille i tłumaczeniem k. 19-19v., załącznik nr 3 k. 20, zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 39.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się na zasadzie wynikającej z art. 6 k.c., zgodnie z którą ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (ciężar dowodu), a także, że zgodnie z art. 3 k.p.c., to na stronach spoczywa obowiązek przedstawienia dowodów, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie o których mowa w art. 227 k.p.c., spoczywa właśnie na tej stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Sąd, mając na względzie art. 233 § 1 k.p.c., dokonał także swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Rekonstruując stan faktyczny, Sąd oparł się na dowodach przedłożonych jedynie przez stronę powodową. Pozwana, wezwana na rozprawę celem przesłuchania nie stawiła się, ani nie usprawiedliwiła swojej nieobecności. Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił jednak na ustalenie okoliczności faktycznych, które wpłynęły na rozstrzygnięcie.

Przedmiotem umowy, z tytułu której powód dochodzi roszczeń w ramach przedmiotowego postępowania, była umowa kredytu konsumenckiego. Zgodnie z art. 3 ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim, przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Poza sporem była okoliczność, iż pozwanej przysługuje status konsumenta w myśl art. 221 k.c. - osoby fizycznej dokonującej z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Niemniej jednak forma ta zastrzeżona jest dla celów dowodowych i nie powoduje nieważności czynności prawnej, a nadto podnosi się w orzecznictwie i doktrynie dopuszczalność zawierania umów na odległość przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość bez konieczności zachowania formy pisemnej. Również wyrażany jest pogląd, iż uwzględniając wykładnię prounijną zasadnym jest także przyjęcie, że wymóg formy czynności prawnej zawarcia umowy o kredyt konsumencki będzie także spełniony jeśli umowa zostanie sporządzona na trwałym nośniku. Opowiadając się nawet za najbardziej rygorystycznym stanowiskiem, że umowa o kredyt konsumencki w każdym wypadku powinna być zawarta w formie pisemnej to wskazać należy, iż niezachowanie wymaganej formy zastrzeżonej bez rygoru nieważności w myśl art. 74 k.c. ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. Nadto zgodnie z art. 246 k.p.c. jeżeli ustawa lub umowa stron wymaga dla czynności prawnej zachowania formy pisemnej, dowód ze świadków lub z przesłuchania stron w sprawie między uczestnikami tej czynności na fakt jej dokonania jest dopuszczalny w wypadku, gdy dokument obejmujący czynność został zagubiony, zniszczony lub zabrany przez osobę trzecią, a jeżeli forma pisemna była zastrzeżona tylko dla celów dowodowych, także w wypadkach określonych w kodeksie cywilnym. Biorąc pod uwagę powyższe argumenty należy uznać, że umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku. W myśl powyższej interpretacji - nie jest konieczne opatrzenie dokumentu umowy przez strony własnoręcznym podpisem albo podpisem elektronicznym.

Sąd nie miał wątpliwości, że S. H. złożyła oświadczenie woli w przedmiocie zawarcia 20 czerwca 2022 roku umowy o udzielenie Limitu Kredytowego nr (...) z E. (...) z siedzibą w S.. Tego samego dnia pozwana zawarła z pierwotnym wierzycielem dwa Aneksy: Nr (...), na mocy, których S. H. umożliwiono dostęp do usługi szybkiego przelewu bezgotówkowego z rachunku karty oraz uaktywniono promocję „30 dni bez żadnych kosztów”. Sąd nie miał również wątpliwości, że ustalona w umowie wysokość Limitu Kredytowego z kwoty 3500 zł została zwiększona do 5500 zł, na mocy Aneksu Nr (...) do w/w umowy. W myśl art. 6 k.c., pozwana skutecznie nie zaprzeczyła tym okolicznościom. Strona powodowa przedłożyła szereg dokumentów na poparcie tych twierdzeń, w tym: umowę o udzielenie Limitu Kredytowego z 20 lutego 2022 roku wraz z Aneksem nr (...) z 20 czerwca 2022 roku, Aneksem nr (...) z 20 czerwca 2022 roku, Aneksem z 5 grudnia 2022 roku, obejmujące szereg danych osobowych S. H., z których wyraźnie wynika, że pozwana zawnioskowała o wydanie międzynarodowej karty kredytowej z kredytem odnawialnym i udzielenie limitu kredytowego w przedłożonym kształcie i zaakceptowała jej warunki.

W tym miejscu podkreślić jednak należy, że wysokość dochodzonego roszczenia objętego pozwem została wykazana jedynie częściowo, tj. do kwoty 2800 zł. Strona powodowa przedłożyła potwierdzenie transakcji przelewu kwoty 2800 zł tytułem „Umowy nr (...)” na nr konta (...), a sama pozwana nie zaprzeczyła, że jest właścicielem powyższego rachunku bankowego. Nie wykazano natomiast okoliczności wykorzystania limitu kredytowego do kwoty 5479,49 zł, uzasadniającego naliczenie odsetek i pozostałych opłat w kwotach podanych w pozwie. Gdyby nawet uznać, że część środków udostępniono pozwanej w formie przelewu, to i tak strona powodowa nie wykazała, aby udostępniła S. H. inne środki ponad 2800 zł. Skoro pozwana zakwestionowała wysokość roszczenia, to zasadne byłoby przedłożenie odpowiednich sald, wyciągów, potwierdzeń przelewów czy też wypłat. Ponadto, jak wynika z umowy, samo przyznanie limitu nie rodziło obowiązku jego zwrotu poprzez kredytobiorcę, który był obowiązany do zwrotu tylko wykorzystanego limitu (art.4.1 umowy). To, w jakiej wysokości pozwana wykorzystała ten limit, powinien udowodnić powód, czego jednak nie zdołał uczynić. Co więcej, zgodnie z zapisami umowy (art. 4.2), to od wykorzystanego limitu zależała wysokość należnych odsetek i prowizji, a których nie sposób ustalić bez właśnie tej wartości, ani nawet zweryfikować poprawności wyliczonych odsetek, gdyż nie wiadomo od jakich dat zostały naliczone, a następnie skapitalizowane. W umowie nie zostało przewidziane dokładnie, w jakiej kwotowo wysokości instytucji kredytowej należy się prowizja czy odsetki, ale zostało to wskazane jako działanie matematyczne - uzależnione od kwoty wykorzystanego limitu i okresu trwania umowy, których to składowych, Sąd nie jest w stanie w okolicznościach tej sprawy, ustalić. Stosownego rozliczenia nie przedstawił powód i jak wyżej wskazywano, nie wykazał jaką faktycznie pozwana wykorzystała kwotę i kiedy to uczyniła, i aby była to na pewno kwota objęta żądaniem. Sposób ustalenia wysokości roszczenia jest w ocenie Sądu niepoparty żadnymi dowodami dokumentarnymi. Zawiłości w ewentualnym ustalaniu kwoty roszczenia przysparza także okoliczność, że jak wynika z aneksu, okres 30 dni miał być również bezkosztowy. Powód zatem tym bardziej powinien dokładnie przedstawić sposób obliczenia poszczególnych kwot objętych żądaniem, a także wykazać ich podstawę. Okoliczność tak jak i poniższa w zakresie cesji, stanowiła główną podstawę oddalenia powództwa.

Tak więc, strona powodowa przedłożoną umową cesji wierzytelności z 13 czerwca 2024 roku nie udowodniła, że doszło do skutecznego nabycia wierzytelności przez stronę powodową w drodze przelewu wierzytelności z E. (...) z siedzibą w S. na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. za cenę nabycia określoną w pkt. 2.1 w/w umowy. Umowa cesji zawarta została pod warunkiem zawieszającym zapłaty ceny za pakiet wierzytelności. Strona powodowa nie przedłożyła żadnego dokumentu, który wskazywałby na to, że zapłaciła zbywcy za wierzytelności. Tym samym wszelkie prawa związane z wierzytelnościami wymienionymi w Załączniku nr 3 do umowy nie przeszły skutecznie na powoda. Powód nie posiada w sprawie legitymacji czynnej. W świetle zarzutów pozwanej, dokumenty te nie są wystarczające do stwierdzenia, iż faktycznie powód nabył skutecznie przedmiotową wierzytelność. W umowie cesji zostało przewidziane, iż przeniesienie wierzytelności nastąpi z chwilą uznania rachunku bankowego zbywcy (art. 4.1 umowy). Tymczasem strona powodowa, mimo kategorycznych zarzutów pozwanej, nie przedłożyła ani potwierdzenia zapłaty ceny ani oświadczenia o zapłacie ceny. Względy tajemnicy handlowej są jak najbardziej zrozumiałe, jednakże inicjatywa dowodowa w tym zakresie, mogła sprowadzić się do przedłożenia zanonimizowanego oświadczenia o zapłacie ceny czy też potwierdzenia jej zapłaty w drodze przelewu. Powód nie udowodnił zatem swojej legitymacji tak jak i tego, by wierzytelność objęta umową cesji istniała i w takiej wysokości jak podaje.

Natomiast zarzut pozwanej dotyczący niedookreślenia wierzytelności w sposób wystarczający w Załączniku nr 3 do umowy przelewu wierzytelności zdaniem Sądu jest chybiony. Wierzytelność dochodzona od S. H. widnieje pod poz. 293 załącznika nr 3 do umowy przelew wierzytelności. Taki sposób określenia wierzytelności jest wystarczający. Chybiony jest również zarzut podpisania umowy cesji przez nieupoważnione do tego osoby. W imieniu powoda umowę zawarł Prezes zarządu H. L. oraz Członek Zarządu M. S.. Natomiast pierwotnego wierzyciele reprezentował M. C., na mocy pełnomocnictwa udzielonego mu z 26 kwietnia 2021 roku, udzielonego mu przez dwóch dyrektorów.

Zdaniem Sądu ziściły się warunki umowne wypowiedzenia umowy. Strona powodowa przedłożyła pismo z 11 czerwca 2024 roku, stanowiące oświadczenie skierowane do pozwanej o rozwiązaniu umowy o wydanie międzynarodowej karty kredytowej z limitem odnawialnym. Nie ma co prawda żadnego dowodu na to, że pismo zostało wysłane pozwanej na adres zamieszkania lub mailem, ale pozwana nie wykazała aby spłaciła kwotę 2800 zł udostępnioną jej przez pierwotnego wierzyciela. Niezależnie od tego czy otrzymała oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, pozwana była zobowiązana do zapłaty odsetek i innych opłat związanych z brakiem spłaty wykorzystanej kwoty transakcji w ciągu 30 dni od jej dokonania.

Odnośnie klauzul abuzywnych związanych z kosztami kredytu, w tym w zakresie maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu wskazać należy, że zgodnie z art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim, w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy kredytowej 20 czerwca 2022 r. ustawodawca wprowadził ograniczenie maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu, które oblicza się według podanego wzoru:

w którym poszczególne symbole oznaczają:

(...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

Przy czym, pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu (ust. 2) oraz nie należą się w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w powyższy sposób lub całkowitą kwotę kredytu (ust. 3). Podstawiając do wzoru stosowne dane z umowy o udzielenie limitu kredytowego z kartą kredytową oraz stosując ograniczenia co do całkowitej kwoty kredytu, maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu zgodne z ustawą wynoszą 2200 zł, biorąc pod uwagę 7 miesięczny okres na spłatę, z pominięciem 30 dni „bez żadnych kosztów”. Do pozaodsetkowych kosztów kredytu stosownie do definicji zawartej w art. 5 pkt 6a u.k.k. należą wszystkie koszty, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek. Koszty te powód oznaczył łącznie na 2697,62 zł (opłaty z tytułu udzielenia i administrowania limitem kredytowym oraz inne opłaty dodatkowe). Oznacza to, że zastrzeżone i dochodzone pozaodsetkowe koszty kredytu przekroczyły dopuszczalne limity ustawowe, i w części ponad 2200 zł byłyby i tak nienależne.

Na samym końcu wypada odnieść się także do obszernego zarzutu pozwanej, dotyczącego niezbadania przez pierwotnego wierzyciela zdolności kredytowej S. H.. Istotnie art. 9 ustawy o kredycie konsumenckim w ust. 1, narzuca na kredytodawcę obowiązek dokonania oceny zdolności kredytowej konsumenta przed zawarciem umowy o kredyt konsumencki. Art. 9a ust. 1 powyższej ustawy uzależnia udzielenie kredytu konsumenckiego od pozytywnej oceny zdolności kredytowej kredytobiorcy przez instytucję pożyczkową. Regulacja ta jednak weszła w życie 18 maja 2023 roku, więc jeszcze przed zawarciem umowy pożyczki. Wobec braku szczególnych przepisów intertemporalnych, należy przyjąć, że stosuje się ją do umów o kredyt konsumencki między konsumentami a instytucjami pożyczkowymi zawartych po jej wejściu w życie ( tak: B. W., N. regulacje, s. 95-98).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie ogólnej zasady odpowiedzialności za wynik sprawy, wyrażonej w art. 98 k.p.c., obciążając tymi kosztami w całości stronę powodową, jako przegrywającą proces. Na zasądzoną kwotę składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w wysokości 1800 zł, stanowiące równowartość stawki minimalnej zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych, wobec wskazanej wartości przedmiotu sporu oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Odsetki od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu zasądzono zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.