Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

29 maja 2025 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Remigiusz Drzewiecki

Protokolant: sekretarz sądowy Patrycja Szatanik

po rozpoznaniu 29 maja 2025 na rozprawie w N.

sprawy z powództwa (...) Banku S.A. z siedzibą w W.

przeciwko pozwanemu M. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego M. M. na rzecz strony powodowej (...) Banku S.A. z siedzibą w W. 37 317,87 zł (trzydzieści siedem tysięcy trzysta siedemnaście złotych i osiemdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od tej kwoty od 27 czerwca 2024 r. roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego M. M. na rzecz strony powodowej (...) Banku S.A. z siedzibą w W. 5500 zł (pięć tysięcy pięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Pozwem z 23.10.2024 r. strona powodowa (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zastępowana przez adwokata wniosła o zasądzenie od pozwanego M. M. na rzecz powoda 37 317,87 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty. Nadto domagano się zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów elektronicznego postępowania upominawczego oraz kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie określonymi w art. 98 § 1 ¹ k.p.c. oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Jako datę wymagalności roszczenia oznaczono 10.06.2024 r.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że strony w dniu 21.11.2018 r. zawarły umowę kredytu nr (...), na podstawie której powód udostępnił pozwanemu kwotę kredytu w wysokości 58 823,51 zł. Zaznaczono, że pozwany zobowiązał się do terminowej spłaty kredytu/pożyczki, a umowa została zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Podniesiono, że wobec opóźnienia pozwanego, powód skierował do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy spełniając warunek z art. 75c ust. 1 i 2 Prawa bankowego. Następnie ze względu na niedotrzymanie warunków umowy i nieuregulowane zadłużenia, mimo wezwania, powód pismem z 17.04.2024 r. wypowiedział pozwanemu umowę z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia., liczonego od doręczenia. Ponadto powołano się na bezskuteczne próby pozasądowego rozwiązania sporu. Wyszczególniono, że na kwotę objętą pozwem, tj. 37 317,87 zł, składają się następujące należności: 1. niespłacony kapitał 35 313,18 zł; 2. odsetki umowne 1515,56 zł; 3. odsetki umowne za opóźnienie 489,13 zł. Przedstawiono także sposób wyliczenia odsetek umownych za opóźnienie. Jednocześnie powód wskazał, że uprzednio toczyło się postępowanie zainicjowane 27.06.2024 r. przed Sądem Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie w trybie elektronicznego postępowania upominawczego, o to samo roszczenie, między tymi samymi stronami. Niniejsze powództwo jest następstwem pozwu o to samo roszczenie złożonego w elektronicznym postępowaniu upominawczym o sygn. akt: VI Nc-e 975650/24, umorzonego postanowieniem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z 17.09.2024 r. wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty z 5.07.2024 r.

W odpowiedzi na pozew z 10 lutego 2025 r. (k. 100-105) pozwany M. M. reprezentowany przez radcę prawnego wniósł o oddalenie powództwa w całości. Nadto domagał się zasądzenia na swoją rzecz od powoda kosztów niniejszego postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany zakwestionował powództwo w całości zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Pozwany potwierdził, iż w dniu 21.11.2018 r. zawarł z powodem umowę kredytu nr (...) oraz, że na podstawie powyższej umowy została wypłacona pozwanemu kwota 49 999,98 zł. Jednocześnie zaprzeczył, by istniały przesłanki do dochodzenia przez powoda zapłaty kwoty 37 317,87 zł. Zwrócił uwagę na konsumencki charakter umowy kredytowej zawartej przez strony. Pozwany powołał się na skorzystanie z sankcji kredytu darmowego z art. 45 ust. 1 u.k.k. Zarzucił stronie powodowej naruszenie obowiązków informacyjnych, w tym art. 30 ust. 1 pkt 6, 7, 10 u.k.k. Podniesiono, że kredytodawca obliczając wysokość odsetek należnych od kredytobiorcy, przyjął za podstawę kwotę pożyczki wraz z doliczonymi kredytowanymi kosztami kredytu, które zostały pobrane przez kredytodawcę w dniu wypłaty kwoty pożyczki. Zdaniem pozwanego (...) zostało wyliczone błędnie, a co za tym idzie, pożyczkodawca nie spełnił wymagań z art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. Podkreślono, że praktyka polegająca na pobieraniu oprocentowania od kwoty wypłaconej zsumowanej z udzieloną prowizją i innymi kredytowanymi kosztami jest sprzeczna z przepisami ustawy i dyrektywy. Zdaniem pozwanego powód doliczając kwotę kredytowanej prowizji do całkowitej kwoty kredytu, od której naliczał odsetki i nie wskazując tej okoliczności wprost w postanowieniu dot. całkowitych kosztów kredytu, naruszył obowiązek informacyjny wynikający z art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k. Ponadto zarzucono naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 6 u.k.k. poprzez naruszenie obowiązków informacyjnych w zakresie stawki referencyjnej WIBOR. Powołując się na powyższe oraz brak upływu terminu, pozwany zaznaczył, że był uprawniony do skorzystania z sankcji kredytu darmowego i nie naruszył terminu do skorzystania z przysługującego mu uprawnienia. Zaznaczył, że roczny termin prekluzyjny z art. 45 ust. 5 ustawy o kredycie konsumenckim liczyć należy dopiero od wykonania umowy przez obie strony. Pozwany podniósł, że złożył oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego i w związku z tym zobowiązany jest do zwrotu kredytu bez odsetek i innych kosztów należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Zaznaczono, że pozwany na podstawie umowy, zobowiązany był do zwrotu na rzecz kredytodawcy kwoty 49 999,98 zł, a więc wyłącznie udostępnionej mu kwoty kredytu, bez kredytowanych kosztów prowizji i kosztów ubezpieczenia oraz odsetek w 120 równych miesięcznych ratach po 416,67 zł. Podkreślono, że do dnia dzisiejszego pozwany powinien uiścić na rzecz powoda łącznie 30 000,24 zł (72 raty po 129,21 zł), a uiścił do tej pory na rzecz powoda łącznie 48 317,86 zł.

Z ostrożności powód podniósł, iż umowa zawiera klauzule niedozwolone, które nie wiążą pozwanego, a powód nie może na ich podstawie dochodzić od pozwanego jakichkolwiek należności. Zakwestionowano jako abuzywne postanowienie dot. oprocentowania według zmiennej stopy będącej sumą zmiennej stawki wskaźnika referencyjnego WIBOR (stawki referencyjnej WIBOR 3M) oraz stałej marży i ustalane na trzymiesięczne okresy obrachunkowe. Podniesiono brak uzgodnienia klauzuli zmiennego oprocentowania z pozwaną oraz jej niejasność, sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów pozwanego. Zarzucono, że przed jak i w trakcie zwierania umowy pozwany nie otrzymał informacji na temat mechanizmów czy procedur powodujących zmianę, w tym przede wszystkim wzrost oprocentowania kredytu, który bezpośrednio wpływa na wysokość zadłużenia. Zarzucono, że postanowienia § 3 umowy są postanowieniami niedozwolonymi w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. i nie wiążą pozwanego zgodnie z art. 385 ¹ § 2 k.c. Zdaniem pozwanego po wyeliminowaniu ww. postanowienia umowa nie określa essentialia negotii umowy kredytu, tj. odsetek, więc należy uznać, że cała umowa jest nieważna. Podkreślono, że treść umowy zawartej między stronami nie umożliwiała pozwanemu dokonania oszacowania zmiany wysokości jej zadłużenia w sytuacji zmiany wysokości oprocentowania związanej ze zmianą wysokości stawki WIBOR. W ocenie pozwanego umowa jest nieważna na podstawie art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 385 ¹ § 2 k.c. w zw. z art. 69 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, a co za tym idzie, nie może być podstawą dochodzenia od pozwanego jakichkolwiek roszczeń. Ponadto pozwany wskazał, że umowa zawierała inne klauzule niedozwolone, które również nie wiążą pozwanego. Za niedozwolone postanowienie umowne niewiążące pozwanego ocenił on postanowienia dot. obowiązku zapłaty prowizji oraz opłaty związanej z przygotowaniem i zawarciem umowy, które stanowią ukryte wynagrodzenie pożyczkodawcy za udzielenie pożyczki zmierzające do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych. Podniesiono, że wysokość prowizji została narzucona przez pożyczkodawcę. Podkreślono, że prowizja oraz opłata zw. z przygotowaniem i zawarciem umowy w tak znacznej wysokości, naliczone obok odsetek, czyli obok wynagrodzenia za korzystanie z kapitału, kształtują obowiązku pożyczkobiorcy w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interes pozwanego. Zdaniem pozwanego zastrzeganie dodatkowych opłat winno być powiązanie z faktycznymi czynnościami podjętymi przez pożyczkodawcę i odzwierciedlać wydatki przez niego poniesione, a nie kształtowane dowolnie w sposób ryczałtowy, a brak takiego powiazania skutkuje ich bezskutecznością.

W replice na odpowiedź na pozew z 6.05.2025 r. (k. 128-134) strona powodowa podtrzymała żądanie z pozwu w całości kwestionując zarzuty pozwanego jako niezasadne. Podniesiono, iż pozwany nie złożył skutecznie oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego w zrozumieniu art. 45 u.k.k. bowiem złożył je po terminie, a uprawnienie wygasło. Zdaniem powódki skoro kredyt został uruchomiony 21.11.2018 r. to termin na złożenie oświadczenia upłynął bezskutecznie 21.11.2019 r. Podkreślono, że umowa kredytu spełniła wszystkie wymogi określone w ustawie o kredycie konsumenckim. W ocenie powoda bank posiada prawo do pobierania odsetek od kredytowanych kosztów kredytu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21.11.2018 r. pomiędzy (...) Bankiem S.A. z siedzibą w W. jako kredytodawcą i M. M. jako kredytobiorcą została zawarta umowa o kredyt konsolidacyjny nr (...). Umowę zawarto za pomocą środków porozumiewania się na odległość w sposób elektroniczny. Na jej podstawie (§1 ust. 1) powodowy bank udzielił pozwanemu kredytobiorcy kredytu w wysokości 58 823,51 zł. Kwota była przeznaczona na: 1) potrzeby konsumpcyjne kredytobiorcy w wysokości 5747 zł; 2) spłatę zobowiązań kredytowych kredytobiorcy z tytułu:

a) umowy kredytu Limit debetowy w (...) nr (...) na rachunek prowadzony w (...) Bank S.A. w wysokości 2963,55 zł;

b) umowy kredytu Karta kredytowa nr (...) na rachunek prowadzony w (...) Bank S.A. w wysokości 19 419,79 zł;

c) umowy kredytu Limit debetowy w (...) nr (...) na rachunek prowadzony w (...) Bank S.A. w wysokości 2008,64 zł;

d) umowy kredytu Karta kredytowa nr 1 na rachunek prowadzony w (...) Bank (...) S.A. w wysokości 5954 zł;

e) umowy kredytu Kredyt niecelowy oraz studencki nr 2 na rachunek prowadzony w (...) Bank (...) S.A. w wysokości 13 907 zł;

3) zapłatę kosztów kredytu w postaci prowizji za udzielenie kredytu w wysokości 8823,53 zł.

Zgodnie z § 1 ust. 4 umowy kwotę udzielonego kredytu, kredytobiorca zobowiązał się spłacić wraz z należnymi odsetkami umownymi w 120 równych ratach kapitałowo-odsetkowych. płatnych nie później niż do 15 dnia każdego miesiąca na zasadach i warunkach określonych w dalszych postanowieniach umowy.

W § 2 umowy przewidziano oprocentowanie kredytu, które jest liczone według stopy zmiennej. Zmiana stopy oprocentowania ma bezpośredni wpływ na wielkość zadłużenia oraz wysokość należnych odsetek. Zmiana oprocentowania nie powoduje zmiany warunków umowy i nie wymaga podpisania aneksu (ust. 1). W § 2 ust. 2 wyjaśniono, że oprocentowanie w całym okresie kredytowania stanowi sumę stawki referencyjnej WIBOR 3M i marży w wysokości 3,28 %, stałej w trakcie trwania umowy. W § 2 ust. 3 podano, że oprocentowanie kredytu na dzień zawarcia umowy wynosi 5 % w stosunku rocznym. W kolejnych ust. 4-5 przewidziano m. in., że dla pierwszego okresu obrachunkowego, do obliczenia wysokości oprocentowania Bank zastosuje stawkę referencyjną WIBOR 3M z przedostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień sporządzenia umowy w wysokości 1,72 %. Zmiana oprocentowania w kolejnych, 3 – miesięcznych okresach obrachunkowych następuje w wyniku zmiany stawki WIBOR 3M z przedostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień spłaty kredytu. W § 2 ust. 6 zastrzeżono, iż w trakcie trwania umowy oprocentowanie nie będzie przekraczać wysokości odsetek maksymalnych z art. 359 § 2 ¹ k.c. Ponadto w przypadku zmiany stopy procentowej opartej na stawce WIBOR, Bank zobowiązał się do powiadomienia kredytobiorcy o tym fakcie w terminie 14 dni, przesyłając nowy harmonogram spłat (§ 2 ust. 8). Bank pobiera opłaty i prowizje zgodnie z zapisami Umowy oraz (...) Banku S.A. dla klientów Indywidualnych, za czynności zw. z obsługą kredytu oraz zmianą postanowień Umowy (§ 3 ust. 1).

Warunki umowy były następujące. Całkowita kwota kredytu 49 999,98 zł, która nie obejmuje kredytowanych przez bank kosztów kredytu - prowizji za udzielenie kredytu w wysokości 8823,53 zł (§ 4 ust. 1). Zgodnie § 4 ust. 2 całkowita kwota do zapłaty na dzień zawarcia umowy wynosi 74 807,95 zł i składa się na nią: 1) całkowita kwota kredytu 49 999,98 zł; 2) całkowity koszt kredytu, który na dzień zawarcia umowy naliczony szacunkowo wynosi 24 807,97 zł. Wg § 4 ust. 3 na całkowity koszt kredytu składają się: 1) należne odsetki umowne 15 984,44 zł; 2) prowizja za udzielenie kredytu 8823,53 zł. W § 5 ust. 1 pozwany kredytobiorca zobowiązał się do spłaty rat kapitałowo-odsetkowych zgodnie z terminami i w wysokości określonej w doręczonym aktualnym harmonogramie spłat.

W umowie przewidziano też odsetki od zadłużenia przeterminowanego, których wysokość jest równa wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie z art. 481 § 2 ¹ k.c. (§7 ust. 1-5).

W przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu przewidziano dla banku uprawnienie do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia bądź w każdym razie – za porozumieniem stron (§ 8 ust. 1-2).

Integralną część Umowy stanowią następujące załączniki: 1) harmonogram spłat, 2) wzór formularza oświadczenia o odstąpieniu od umowy, 3) dyspozycja uruchomienia kredytu, 4) wyciąg z (...) Banku S.A. dla Klientów Indywidualnych, 5) oświadczenie o numerach rachunków i wysokości rat, 6) zestawienie produktów dodatkowych Kredytobiorcy, 7) oświadczenie dot. ryzyka zmiennej stopy procentowej. Kredytobiorca oświadczył, że zapoznał się z załącznikami do Umowy, akceptuje ich treść i potwierdza ich otrzymanie. Pozwanemu zaprezentowano w tabeli symulacje modelowe obrazujące wpływ zmian oprocentowania kredytu (wzrostu stawki WIBOR 3M) na wysokość miesięcznych rat kapitałowo-odsetkowych. Wg początkowego harmonogramu spłaty kredytu rata miesięczna wynosiła po 623,41 zł.

Dowody: bezsporne, umowa kredytu konsolidacyjnego nr (...) z 21.11.2018 r. k. 34-37, formularz informacyjny dot. kredytu konsumenckiego k. 137-139, wzór oświadczenia o odstąpieniu od Umowy o Kredyt k. 140, oświadczenie o numerach rachunków i wysokości rat k. 141, prognozowany harmonogram spłaty kredytu k. 142-143, oświadczenie dot. ryzyka zmiennej stopy procentowej k. 144, wyciąg z (...) Banku S.A. dla Klientów Indywidualnych k. 145, dyspozycja uruchomienia kredytu nr (...) k. 147, historia rachunku kredytowego od 21.11.2018 r. do 27.06.2024 r. k. 148-154.

Na podstawie zawartej umowy została pozwanemu wypłacona, udostępniona zgodnie z wydaną dyspozycją kwota 58 823,51 zł, w tym 8823,53 zł na potrzeby kredytowanej prowizji, która tego samego dnia została zapłacona. W okresie od 21.11.2018 r. do 15.01.2024 r. poza prowizją, pozwany spłacił 48 336,86 zł.

Dowody: bezsporne, historia transakcji za okres 09.04.2016 – 09.04.2024 k. 112-118, historia rachunku kredytowego z 21.11.2018 r. k. 136, dyspozycja uruchomienia kredytu nr (...) k. 147, historia rachunku kredytowego od 21.11.2018 r. do 27.06.2024 r. k. 148-154.

Według początkowego harmonogramu spłaty kredytu rata miesięczna wynosiła po 623,41 zł. Następnie na przestrzeni lat wysokość raty ulegała zmianom i wahała się od 593,01 zł do 747,44 zł miesięcznie. Wszystkie harmonogramy spłat kredytu były wysyłane do pozwanego na adres w umowie kredytu.

Dowody: siedemnaście harmonogramów spłat pożyczki k. 155-171.

Początkowo pozwany regulował swoje zobowiązanie, jednak od 15.01.2024 r. całkowicie zaprzestał spłat. Pismem z 31.01.2024 r. nadanym do pozwanego 1.02.2024 r. strona powodowa wezwała go do zapłaty 718,87 zł tytułem zaległości z umowy nr (...) Przesyłka polecona została nadana na adres pozwanego wskazany w umowie kredytu.

Dowody: szczegółowa historia rachunku do spłaty kredytu k. 38-69, historia transakcji za okres 09.04.2016 – 09.04.2024 k. 112-118, wezwanie do zapłaty z 31.01.2024 r. k. 146, historia rachunku kredytowego od 21.11.2018 r. do 27.06.2024 r. k. 148-154.

Z uwagi na zaprzestanie spłat przedmiotowego kredytu, pismem z 8.03.2024 r. skierowanym do pozwanego, strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 1450,56 zł tytułem zaległości z umowy nr (...) w terminie 14 dni roboczych pod rygorem wypowiedzenia umowy. Jednocześnie pouczono o możliwości złożenia w ciągu 14 dni roboczych od otrzymania pisma wniosku o restrukturyzację zaległości. Wezwanie zostało nadane 8.03.2024 r. przesyłką poleconą na adres pozwanego widniejący w umowie kredytu. Nie zostało podjęte, awizowane (14.03.2024 r., 22.03.2024 r.), po czym 29.03.2024 r. zostało zwrócone do nadawcy z adnotację „ZWROT nie podjęto w terminie”. Wezwanie było skuteczne, a pozwany miał możliwość zapoznania się z jego treścią.

Dowody: ostateczne wezwanie do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy z 8.03.2024 r. k. 26-27, koperta nadawcza k. 28, szczegółowa historia rachunku do spłaty kredytu k. 38-69, historia transakcji za okres 09.04.2016 – 09.04.2024 k. 112-118, historia rachunku kredytowego od 21.11.2018 r. do 27.06.2024 r. k. 148-154.

W związku z brakiem reakcji na wysłane wezwanie do zapłaty, niedotrzymywanie warunków umowy i nieregulowanie zadłużenia wynoszącego 2916,21 zł, strona powodowa pismem z 17.04.2024 r. wypowiedziała pozwanej kredyt konsolidacyjny nr (...) z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie zostało nadane 17.04.2024 r. przesyłką poleconą na adres pozwanego widniejący umowie kredytu oraz uprzednim wezwaniu do zapłaty. Nie zostało podjęte, awizowane (22.04.2024 r., 30.04.2024 r.), po czym 7.05.2024 r. zostało zwrócone do nadawcy z adnotację „ZWROT nie podjęto w terminie”. Wypowiedzenie było skuteczne, a pozwany miał możliwość zapoznania się z jego treścią. Okres wypowiedzenia skończył się 7.06.2024 r. Cała należność stała się wymagalna.

Dowody: wypowiedzenie umowy z 17.04.2024 r. k. 31-32, koperta nadawcza k. 33, potwierdzenie odbioru k. 33.

W piśmie z 22.04.2024 r. skierowanym do strony powodowej, pozwany złożył oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego z art. 45 ust. 1 u.k.k. dot. umowy o kredyt konsolidacyjny nr (...) z 21.11.2018 r. i nr (...) z 14.05.2019 r. z uwagi na naruszenie przez kredytodawcę m. in. obowiązków określonych w art. 30 ust. 1 pkt 7 oraz 10 u.k.k. (m. in. poprzez naliczenie odsetek od kredytowanych kosztów pożyczki, co skutkowało zaniżeniem (...)). Oświadczył, że wobec zaistnienia przesłanek określonych w art. 45 ust. 1 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 7 i 10 u.k.k. korzysta z uprawnienia – sankcji kredytu darmowego, w zw. z czym zobowiązany jest do zwrotu wyłącznie kwot udzielonych kredytów, bez odsetek i innych kosztów w terminach określonych w umowach.

Dowody: oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego z 22.04.2024 r. k. 109.

Pismem z 31.05.2024 r. skierowanym do (...) Bank S.A., pełnomocnik pozwanego wskazał, że w załączeniu przesyła oświadczenia Mocodawcy o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego z art. 45 ust. 1 u.k.k. w przypadku umów o kredyt konsolidacyjny nr (...), nr (...) i nr (...). Zaznaczono, że obowiązkiem kredytodawcy jest wskazanie w umowie prawdziwej wysokości (...), a nie prezentować jakiejkolwiek jej wysokości. Zdaniem pozwanego w umowach (...) zostało wyliczone błędnie, a co za tym idzie kredytodawca nie spełnił wymagań z art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. Kredytodawca wyliczając (...) doliczył do całkowitego kosztu kredytu także odsetki od kredytowanej kwoty prowizji oraz doliczył kredytowane koszty kredytu )prowizja) do całkowitej kwoty kredytu, od której naliczane były odsetki. Zdaniem pozwanego ujęcie w sumie wypłaconej kredytobiorcy prowizji, sztucznie obniża (...) powodując, że wszystkie ww. koszty obliczane są od wyższej kwoty. W ocenie pozwanego praktyka polegająca na pobieraniu oprocentowania od kwoty wypłaconej zsumowanej z udzieloną prowizją jest sprzeczna z przepisami ustawy i dyrektywy. Zaznaczono, że pozwany pozostały do spłaty kapitał spłacał będzie w ratach wynoszących: 416,67 zł tytułem spłaty Umowy o kredyt konsolidacyjny nr (...) (…). Przesyłka została nadana 3.06.2024 r. i doręczona 6.06.2024 r.

Dowody: pismo pełnomocnika pozwanego z 31.05.2024 r. k. 108, oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego z 22.04.2024 r. k. 109, potwierdzenie nadania (wyciąg z książki nadawczej) k. 110, wydruk ze strony śledzenia przesyłek Poczty Polskiej k. 111,

W dniu 11.06.2024 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty 109 291,26 zł tytułem zadłużenia z umowy kredytu konsolidacyjnego nr (...) z 14.05.2019 r. w terminie 7 dni od daty pisma. Innym pismem nadanym tego samego dnia strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty 36 970,51 zł tytułem zadłużenia z umowy kredytu konsolidacyjnego nr (...) z 21.11.2018 r. w terminie 7 dni od daty pisma pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Wyszczególniono, że na dochodzoną wezwaniem kwotę składa się 35 313,18 zł kapitału; 1515,56 zł odsetek umownych i 141,77 zł odsetek karnych. Wezwanie na kwotę 36 970,51 zł nadano 11.06.2024 r. i doręczono 1.07.2024 r.

Dowody: dwa wezwania do zapłaty z 11.06.2024 r. k. 17-18, 21-22, 29, 81-82, 85-86, wydruk ze strony śledzenia przesyłek Poczty Polskiej k. 30

Pismem z 9.08.2024 r. strona powodowa za pośrednictwem pełnomocnika wezwała pozwanego do zapłaty 116 755,34 zł tytułem zaległości z umowy nr (...) z 14.05.2019 r. Zakreślono termin do 14.08.2024 r. Nadto poinformowano o wniesieniu pozwu do sądu.

Dowody: wezwanie do zapłaty z 9.08.2024 r. k. 18, 22, 82, 86.

Aktualne zadłużenie pozwanego widniejące w księgach banku (...) S.A. z siedzibą w W. na dzień 27.06.2024 r. wynosi 37 317,87 zł z tytułu umowy kredytu nr (...) z 21.11.2018 r. Na kwotę zadłużenia składa się: 1. niespłacony kapitał 35 313,18 zł; 2. odsetki umowne 1515,56 zł; 3. odsetki umowne za opóźnienie 489,13 zł.

Dowody: wyciąg z ksiąg (...) Bank S.A. z 27.06.2024 r. k. 8, szczegółowa historia rachunku do spłaty kredytu k. 38-69.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, albowiem okazało się zasadne.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych na podstawie dowodów wymienionych szczegółowo pod konkretnymi elementami stanu faktycznego, które były spójne, wzajemnie się uzupełniały, a pozwany nie zdołał ich skutecznie podważyć. Sąd nie dopatrzył się podstaw do podważenia ich wiarygodności.

Sąd dokonał oceny wiarygodności i mocy dowodów zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233 k.p.c. według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia całego zebranego materiału. Sąd przeprowadził wszystkie skutecznie zawnioskowane dowody możliwe do przeprowadzenia.

Przedłożone dowody dokumentarne pozwoliły Sądowi dokonać rekonstrukcji istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych. Ustalając stan faktyczny Sąd miał na względzie regulację przepisu art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (ciężar dowodu). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania, że doszło do skutecznego zawarcia umowy między stronami, swojej legitymacji czynnej i biernej pozwanej, wykonania umowy przez kredytodawcę, niewykonania umowy przez pozwanego, wypowiedzenia umowy. Zawarcie przedmiotowej umowy oraz wypłata środków były między stronami niesporne.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. Nr 140, poz. 939 ze zm.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Niniejsza umowa kredytu została zawarta w sposób elektroniczny w warunkach swobody podjęcia decyzji przez strony. W treści umowy zostały określone warunki na jakich kredyt jest udzielany i pozwany dobrowolnie je zaakceptował. Umowa wiąże strony, które są zobowiązane respektować jej warunki. Zasadniczym obowiązkiem pozwanego wynikającym z zawartej umowy było regularne uiszczanie rat kredytu zgodnie z ustalonym harmonogramem spłaty. Za pomocą zaoferowanych dowodów strona powodowa udowodniła, że pozwany nie wywiązał się z tego obowiązku, zatem strona powodowa zgodnie z warunkami umowy była uprawniona do wypowiedzenia umowy, co skutkuje postawieniem całej pozostałej kwoty do zapłaty w stan natychmiastowej wymagalności.

Za pośrednictwem wyciągu z ksiąg bankowych (...) Bank S.A. z 27.06.2024 r., szczegółowej historii rachunku do spłaty kredytu historii transakcji i historii rachunku kredytowego, pośrednio też wezwań do zapłaty wykazano brak terminowej płatności rat kredytu przez pozwanego zgodnie z harmonogramem oraz fakt i wysokość zadłużenia z tytułu zaciągniętego kredytu. Pozwany nie przedstawił żadnych dokumentów wskazujących na to, by uregulował zaciągnięte zobowiązanie w dalszej części niż to wynika z historii rachunku kredytowego oraz wyciągu z ksiąg banku.

Strona powodowa skutecznie wypowiedziała więc pozwanemu umowę przedmiotowego kredytu, zachowując warunki przewidziane zarówno w § 8 umowy kredytowej (...) z 21.11.2018 r. jak i przewidziane przez art. 75 oraz art. 75c ustawy Prawo bankowe, w tym zachowanie 30 dniowego okresu wypowiedzenia, niedotrzymanie warunków umowy poprzez opóźnienie kredytobiorcy z zapłatą raty pod warunkiem wezwania kredytobiorcy przez Bank do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych i braku spłaty zaległości w odpowiedzi na to wezwanie we wskazanym przez Bank terminie. Zgodnie z art. 75c Prawa bankowego jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych (ust. 1). W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (ust. 2). Przedłożono bowiem uprzednie wezwanie do zapłaty jak i oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o wymaganej treści wraz z niezbędnymi pouczeniami oraz potwierdzeniami nadania przesyłką poleconą na adres pozwanego, zarówno w postaci koperty nadawczej czy dodatkowo zwrotnego potwierdzenia odbioru w przypadku wypowiedzenia. Zarówno wezwanie do zapłaty jak i wypowiedzenie umowy zostały złożone pozwanemu z chwilą gdy doszły do niego w taki sposób, że mógł się zapoznać z ich treścią (art. 61 k.c.). Zostały nadane przesyłką poleconą na adres pozwanego widniejący w umowie przedmiotowego kredytu, były więc ważne i skuteczne, a pozwany miał możliwość zapoznać się z ich treścią. Ewentualna zmiana miejsca zamieszkania pozwanego i niepoinformowanie o tym fakcie kredytodawcy obciąża wyłącznie pozwanego. Wypowiedzenie było zatem zasadne i postawiło w stan wymagalności wszystkie raty, których termin płatności ujęty w harmonogramie spłaty jeszcze nie nastąpił. Wypowiedzenie umowy powoduje, że wymagalne staje się roszczenie dającego kredyt o zwrot tej części przedmiotu kredytu, która nie stała się jeszcze wymagalna przed wypowiedzeniem na skutek nadejścia terminu płatności. Innymi słowy, wypowiedzenie umowy nie zmienia niczego w zakresie stanu wymagalności tych rat, których termin płatności nastąpił wcześniej. W stan wymagalności stawiane są jedynie te raty, których termin płatności jeszcze nie nadszedł (vide: uchwała Sądu Najwyższego z 27 lipca 2021 r., sygn. akt: III CZP 17/21, wyrok Sądu Najwyższego z 7 marca 2017 r., sygn. akt: II CSK 281/16).

Wymaga wskazać, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z umową o kredyt konsumencki, którego definicja została zawarta w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. Nr 126, poz. 715 ze zm.), zgodnie z którą przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Jak stanowi art. 3 ust. 2 pkt 2) ww. ustawy za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego.

Stosownie do art. 69 ust. 2 ustawy Prawo bankowe, Umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: 1) strony umowy; 2) kwotę i walutę kredytu; 3) cel, na który kredyt został udzielony; 4) zasady i termin spłaty kredytu; 4a) w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu; 5) wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany; 6) sposób zabezpieczenia spłaty kredytu; 7) zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu; 8) terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych; 9) wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje; 10) warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.

W ocenie Sądu pozwany nie wykazał zaistnienia przesłanek z art. 45 ust. 1 u.k.k., które uzasadniałyby skorzystanie z sankcji kredytu darmowego. Zgodnie z tym przepisem w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c u.k.k. konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Pozwany w istocie nie wykazał na czym miałoby polegać naruszenie przepisów, na które się powołuje. Wliczenie do salda zadłużenia kwoty prowizji i naliczenie od tej kwoty odsetek pozwany wyraźnie określił w umowie. Treść umowy dowodzi jednoznacznie, że istotne warunki umowy, przy tym jej wypłacony kapitał i skredytowane koszty kredytu zostały w sposób jasny i przejrzysty opisany w umowie. Nie ulega przy tym wątpliwości, że pozwany nie wydatkował innych kwot na prowizję, aniżeli pochodzących od kredytodawcy. W takim przypadku jeżeli kredytobiorca decyduje się do zapłaty prowizji nie ze środków własnych lecz ze środków udostępnionych przez kredytodawcę, to środki przekazane na ten cel kredytobiorcy zwiększają jego zadłużenie i winny być spłacane zgodnie z harmonogramem i obciążeniem odsetkowym uzgodnionym w zawartej umowie (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2023 r., sygn. akt: I CSK 4175/22). Sąd nie podziela stanowiska pozwanego, iż wliczenie kwoty prowizji do salda kredytu w konsekwencji doprowadziło do nieprawidłowego określenia (...). Brak jest jakiegokolwiek uzasadnienia dla stanowiska pozwanego, który zdaje się stawiać tezę, że środki udzielone przez (...) Bank S.A. celem sfinansowania prowizji winny być przez bank udzielone pod tytułem darmym, bez oprocentowania. W ocenie Sądu przy kredycie konsumenckim kredytodawca może naliczać odsetki od kredytowanych kosztów kredytu, której udziela dlatego zarzut pełnomocnika pozwanego w tym zakresie okazał się niezasadny. Ponadto zarzut był niezasadny również dlatego, że treść umowy pożyczki zawartej między stronami spełnia wszystkie wymagane przez prawo obowiązki informacyjne, w tym wymagane przez art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim.

W przypadku kredytu konsumenckiego mamy do czynienia z przepisami unijnymi, które należy wziąć pod uwagę. Odnośnie powyższego zagadnienia w orzecznictwie zarysował się spór sprowadzający się do tego czy w świetle celów Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG z dnia 23 kwietnia 2008 r. (Dz.Urz.UE.L Nr 133, str. 66) (dalej: Dyrektywa 2008/48/WE) niedopuszczalna jest praktyka zawierania w umowach kredytu konsumenckiego postanowień przewidujących obowiązek zapłaty przez konsumenta odsetek kapitałowych obliczonych nie tylko od faktycznie wypłaconej konsumentowi kwoty kredytu, ale również od pozaodsetkowych kosztów kredytu, które są kredytowane przez przedsiębiorcę (kredytodawcę). Powyższa kwestia jest m. in. przedmiotem pytania prejudycjalnego postawionego w postanowieniu Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 12 stycznia 2024 r., sygn. akt: I C 1248/23. Jak już wspomniano, na tym tle rysują się dwie przeciwstawne wykładnie przepisów prawa. W niniejszej sprawie Sąd podziela pierwszą z zaprezentowanych wykładni, odwołującej się do literalnego brzmienia art. 10 ust. 2 lit. f) w zw. z art. 3 lit. j). Dyrektywy 2008/48/WE, a także ogólnej zasady prawa cywilnego – zasady swobody kontraktowej, zgodnie z którymi przytoczone przepisy nie stoją expressis verbis na przeszkodzie takiemu ukształtowaniu stosunku umownego, by odsetki kapitałowe zostały naliczone również od pozaodsetkowych kosztów kredytu, które zostaną spłacone przez kredytobiorcę w chwili spłaty kredytu, a na etapie udzielenia kredytu są kredytowane przez kredytodawcę. Zdaniem Sądu jeżeli kredytobiorca (konsument) godzi się na takie rozwiązanie – chociażby milcząco, zawierając umowę zredagowaną przez kredytodawcę (przedsiębiorcę) – a literalne brzmienie przepisów Dyrektywy 2008/48/WE oraz polskiej ustawy o kredycie konsumenckim wprost tego nie zakazuje, to takie postanowienie umowne należy uznawać za niezabronione prawem. Sąd podziela wyrażany w literaturze przedmiotu pogląd, zgodnie z którym „brak jest podstaw do przyjęcia w przepisach u.k.k. odmiennych zasad pobierania odsetek od wykorzystanego kredytu, zależnych w szczególności od tego, czy celem kredytowania są koszty udzielanego kredytu” (J. G., M. S., Problematyka odsetek od kredytowanych kosztów bankowego kredytu konsumenckiego, Monitor Prawa Bankowego, 2022 roku, nr. 6, s. 59-74, teza 2 publ. w (...)).

Zawarta między stronami umowa wyraźnie odróżnia pojęcia kredytu (§1 ust. 1) oraz całkowitej kwoty kredytu (§4 ust. 1), gdzie wskazano jednoznacznie, że całkowita kwota kredytu nie obejmuje kredytowanych przez Bank kosztów kredytu – prowizji. Co więcej kwota kredytu została w całości wypłacona, udostępniona przez bank pozwanemu, co potwierdza historia rachunku kredytowego i historia transakcji. Prowizja została następnie tego samego dnia zapłacona na podstawie dyspozycji przelewu zatwierdzonej przez pozwanego.

Koszty związane z zawarciem umowy również zostały jasno określone. Pozwany potwierdził zapoznanie się, otrzymanie i akceptację załączników do umowy, w tym harmonogramu spłat, wyciągu z (...) Bank S.A. dla Klientów Indywidualnych, oświadczenie dot. ryzyka zmiennej stopy procentowej. Kredytobiorcy przedstawiono mechanizm zmiany stopy oprocentowania, a nawet zaprezentowano symulacje modelowe obrazujące wpływ zmian oprocentowania stawki WIBOR 3M na wysokość rat.

Jeżeli chodzi o rzeczywistą roczną stopę oprocentowania ( (...)) to jej wartość oraz sposób wyliczenia również zostały precyzyjnie określone w umowie tak samo jak całkowita kwota do zapłaty wyliczone wg wartości aktualnych na dzień zawarcia umowy (§ 4 umowy). Wskazane przez pozwanego przepisy, w tym art. 30 u.k.k. mają na celu zapewnienie realizacji obowiązku informacyjnego kredytodawcy wobec kredytobiorcy konsumenta. Jak wynika z zasad doświadczenia życiowego, dla konsumenta kredytobiorcy najczęściej liczy się wysokość raty i ilość rat, zaś sama wartość (...) nie ma większego znaczenia. Pozwany nie wykazał, by było inaczej.

Ponadto warto wskazać, iż zgodnie z wyrokiem (...) z dnia 13 lutego 2025 r. sygn. akt: C-472/23 artykuł 10 ust. 2 lit. g) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż w umowie o kredyt wskazano rzeczywistą roczną stopę oprocentowania, która okazuje się zawyżona ze względu na to, że niektóre warunki tej umowy zostały następnie uznane za nieuczciwe w rozumieniu art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, a tym samym za niewiążące dla konsumenta, nie stanowi sama w sobie naruszenia obowiązku informacyjnego ustanowionego w tym przepisie dyrektywy (...). W pkt 35 uzasadnienia tego orzeczenia podano, że wynika z tego, że przewidziany w art. 10 ust. 2 lit. g) tej dyrektywy obowiązek podania (...) jest spełniony, jeżeli (...) wskazane w danej umowie odpowiada (...) obliczonemu zgodnie ze wzorem matematycznym zawartym w części I załącznika I do wspomnianej dyrektywy na podstawie „całkowitego kosztu kredytu ponoszonego przez konsumenta” w rozumieniu art. 3 lit. g) tej dyrektywy, który to koszt obejmuje koszty, jakie konsument jest zobowiązany ponieść na podstawie warunków tej umowy, w tym warunków, które następnie okażą się nieuczciwe i niewiążące dla konsumenta. W wyroku (...) z 21 marca 2024 r. w sprawie o sygn. akt: C-714/22 zwrócono zaś uwagę na możliwość określenia przez konsumenta zakresu jego zobowiązania (pkt 55). W ocenie Sądu zawarta między stronami umowa kredytu prawidłowo określała (...), która nie była zawyżona, jednocześnie warunki kredytu były transparentne i nie wprowadzały w błąd, w tym co do sposobu naliczania odsetek, a pozwany jako konsument miał możliwość określenia zakresu swojego zobowiązania. Jeżeli zatem w orzecznictwie (...) nawet okoliczność wskazania w umowie kredytu konsumenckiego zawyżonej (...) nie stanowi sama w sobie naruszenia obowiązku informacyjnego ustanowionego w przepisach dyrektywy 2008/48/WE, to stosując wnioskowanie argumentum a maiori ad minus należy przyjąć, że tym bardziej jeżeli podana (...) nie jest zawyżona, to nie stanowi naruszenia obowiązków informacyjnych.

Niezależnie od powyższego art. 45 ust. 5 ww. ustawy przewiduje, że uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy. Do wykonania umowy doszło zaś w momencie wypłaty pozwanemu środków z zaciągniętej pożyczki i wykonania pozostałej dyspozycji wypłaty, czyli 21.11.2018 r. Oznacza to, iż ewentualne uprawnienie pozwanego wygasło 21.11.2019 r. Pozwany zaś wystosowała wymagane prawem oświadczenie dopiero pismem nadanym 3.06.2024 r.

Zarzut dotyczący kosztów pozaodsetkowych był bezzasadny albowiem w ocenie Sądu wysokość ta jest zgodna z art. 36 a) ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim w brzmieniu na dzień zawarcia umowy. Wysokość zastosowanych w przedmiotowej umowie kosztów nie odsetkowych mieści się w granicach dopuszczalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu. Maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu są w niniejszej sprawie równe całkowitej kwocie kredytu. Zastosowane w umowie kredytu pozaodsetkowe koszty to tylko prowizja wynosząca 8823,53 zł, co stanowi zaledwie 15 % kredytu, a 17,6 % całkowitej kwoty kredytu.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z najnowszym orzecznictwem okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36 a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone (vide: uchwała Sądu Najwyższego z 27 października 2021 r., sygn. III CZP 43/20; uchwała Sądu Najwyższego z 26 października 2021 r., sygn. III CZP 42/20). W uzasadnieniu uchwał odwołano się m. in. do oczywiście nieproporcjonalnego do kwoty pożyczki świadczenia prowizji. W ocenie Sądu taka jawna nieproporcjonalność w niniejszej sprawie nie zachodzi biorąc pod uwagę ryzyko gospodarcze spoczywające na pożyczkodawcy, relatywnie długi okres kredytowania (120 miesięcy), brak innego zabezpieczenia, tym samym nie są to postanowienia abuzywne, ani nie ma miejsce obejście przepisów dot. maksymalnej wysokości odsetek. Prowizja to pozaodsetkowy koszt Umowy kredytu związany z jego udzieleniem. Koszt ten wiąże się w rzeczywistości z przygotowaniem, udzieleniem i obsługą kredytu, weryfikacją zdolności kredytowej kredytobiorcy oraz wpłatą kredytu, realizacją dyspozycji kredytobiorcy. Ma więc inny charakter niż odsetki czy to kapitałowe czy za opóźnienie.

W dalszej kolejności wskazać należy, iż umowa zawarta z pozwanym nie zawierała klauzul niedozwolonych bądź sprzecznych z zasadami współżycia społecznego. Należy zaznaczyć, iż wysokość prowizji, czy innych pozaodsetkowych kosztów nie musi być uzależniona od faktycznych wydatków pożyczkodawcy. Powód nie ma obowiązku udowadniać faktycznych wydatków i kosztów, które składają się na prowizję czy inne pozostałe opłaty. Strona pozwana została zaznajomiona z warunkami i terminami spłaty pożyczki, w tym dodatkowych kosztów, prowizji, opłat, odsetek, które zostały przedstawione na pierwszej i drugiej stronie umowy pożyczki pogrubioną czcionką i zaakceptowała te warunki. Zgodnie zaś z art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). W sytuacji, gdy przedsiębiorca stosuje się przy wysokości stosowanych opłat za udzielenie pożyczki do określonych w nich limitów, nie może być mowy o rażącym naruszeniu interesu konsumenta, a tylko rażące naruszenie tego interesu może skutkować uznaniem poszczególnych postanowień umownych za niewiążące dla konsumenta na podstawie art. 385 ¹ k.c. ( zob. wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z 12 marca 2020 r., III Ca 1314/19, L. ). Nie może być zatem w niniejszej sprawie mowy o jakimkolwiek rażącym wygórowaniu kosztów, czy też ich sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Na wolnym rynku istnieje wiele banków lub innych instytucji kredytowo-pożyczkowych, u których pozwany mógł zaciągnąć zobowiązanie kredytowe. Jeżeli koszt kredytu pozwanemu nie odpowiadał, należało nie zaciągać zobowiązania, ewentualnie poszukać na rynku innych korzystniejszych dla siebie ofert. Umowy konsumenckie podlegają ocenie w świetle klauzuli generalnej z art. 385 ¹ § 1 k.c. z wyłączeniem jedynie jednoznacznie sformułowanych postanowień określających główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2007 r. o sygn. VI Ca 228/07). Zgodnie przy tym z treścią art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie mogą zatem zostać uznane za niedozwolone postanowienia umowne jedynie po łącznym spełnieniu przesłanek wskazanych w powołanym powyżej przepisie, przy czym obie wskazane w art. 385 ¹ § 1 k.c. formuły prawne służą ocenie tego, czy klauzule umowne przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 r. o sygn. I CK 832/04). Należy się też zgodzić, iż na gruncie art. 385 ¹ § 1 k.c. „rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Żadne z powyższych przesłanek nie zostały w ocenie Sądu spełnione w niniejszej sprawie, w tym w zakresie postanowień dotyczących opłat zastrzeżonych w umowie. Wszystkie opłaty, w tym prowizja i oprocentowanie były w umowie wyszczególnione i łatwo dostrzegalne. Zostały ujęte w treści umowy w sposób transparentny, zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, nie były ukryte i nie wprowadzały w błąd. Brak tu naruszenia dobrych obyczajów, zasad współżycia społecznego, czy interesów konsumenta. Nadto zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W przedmiotowej umowie kredytu zawartej pomiędzy stronami świadczeniem głównym powódki było udostępnienie kredytobiorcy oznaczonej kwoty pieniężnej, natomiast świadczeniem głównym pozwanego był z kolei zwrot otrzymanych środków pieniężnych wraz z odsetkami i prowizją. Postanowienia dotyczące opłat zawarte w umowie nie kształtowały praw i obowiązków pozwanego w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, nie naruszały jego interesów, tym bardziej rażąco, nadto zostały sformułowane w sposób jednoznaczny i nie wprowadzający w błąd.

W ocenie Sądu zawarta przez strony umowa kredytu spełnia wszystkie ustawowe wymogi wynikające z art. 69 ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe, w tym z art. 69 ust. 2 pkt 4 i 5 ustawy, tj. zawiera zasady i termin spłaty kredytu oraz wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany. Brak zatem podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 69 ust. 1 i 2 prawa bankowego.

Odnosząc się natomiast do klauzuli zmiennego oprocentowania w ocenie Sądu pozwany został o przedmiotowym mechanizmie i ryzyku poinformowany w sposób jasny i zrozumiały, w tym kiedy, w jakich okolicznościach następuje zmiana oprocentowana kredytu związana ze zmianą stawki WIBOR 3M. W orzecznictwie podnosi się, iż postanowienie umowne dot. zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik referencyjny WIBOR 3M co do zasady nie powinno stanowić przedmiotu badania na podstawie przepisów dyrektywy unijnej 93/13 i przepisów krajowych o niedozwolonych postanowieniach umownych (art. 385 ¹ § 1 k.c.) (vide: wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 28 października 2024 r., sygn. akt: I C 1497/23; wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 października 2023 r., sygn. akt; XXV C 192/23).

Jako argument przemawiający za tym podaje się, iż stosownie do art. 1 ust. 2 dyrektywy unijnej 93/13 warunki umowy odzwierciedlające obowiązujące przepisy ustawowe lub wykonawcze oraz postanowienia lub zasady konwencji międzynarodowych, których stroną są państwa członkowskie lub Wspólnota, nie podlegają przepisom tej dyrektywy. Powyższą regułę potwierdził nadto (...) w wyroku z dnia 9 lipca 2020 r., w sprawie o sygn. C-81/19. Zgodnie zaś z przepisem art. 29 ust. 2 ustawy o kredycie hipotecznym oraz nadzorze na pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami jeśli strony nie uzgodniły stałej stopy oprocentowania to sposób ustalania stopy procentowej określa się jako wartość wskaźnika referencyjnego oraz wysokość marży ustalonej w umowie. Co prawda dotyczy to kredytów hipotecznych a w sprawie mamy do czynienia z kredytem nie hipotecznym to jednak nadal pozostajemy w sferze norm ustawowych dotyczących kredytu, tylko że specjalnego rodzaju kredytu. Nadto art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie hipotecznym, odsyła do art. 69 ust. 2 Prawo bankowe odnośnie elementów konstrukcyjnych umowy o kredycie. Natomiast zgodnie z art. 4 pkt 28 ustawy o kredycie hipotecznym, wskaźnikiem referencyjnym jest wskaźnik opisany w art. 3 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) (...) z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych i zmieniającego dyrektywy 2008/48/WE i (...) oraz rozporządzenie (UE) nr (...). Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia tym wskaźnikiem referencyjnym jest dowolny indeks stanowiący odniesienie do określenia kwoty przypadającej do zapłaty z tytułu instrumentu finansowego lub umowy finansowej lub do określenia wartości instrumentu finansowego bądź indeks stosowany do pomiaru wyników funduszu inwestycyjnego w celu śledzenia stopy zwrotu takiego indeksu lub określenia alokacji aktywów z portfela, lub obliczania opłat za wyniki. Parametry takiego wskaźnika spełnia właśnie wskaźnik WIBOR 3M. Co więcej został on wskazany wprost jako kluczowy wskaźnik referencyjny w załączniku do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) (...) z dnia 11 sierpnia 2016 r. ustanawiającego wykaz kluczowych wskaźników referencyjnych stosowanych na rynkach finansowych. Powyższe uzasadnia wyłączenie wskazane w art. 1 ust. 2 dyrektywy unijnej 93/13.

Koszty procesu zostały zasądzone zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy z art. 98 § 1 i 1 ¹ k.p.c. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Zasądzenie kosztów z elektronicznego postępowania upominawczego jest możliwe z uwagi na wprowadzoną normę w art. 505 ³⁷ § 2 in fine k.p.c., bowiem na żądanie stron, sąd rozpoznając sprawę uwzględni koszty poniesione przez strony w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Na koszty procesu składa się 1866 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 34 zł (2 x 17 zł) tytułem dwóch opłat skarbowych od pełnomocnictwa i 3600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego według stawki minimalnej przy tej wartości przedmiotu sporu zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować uzasadnienie,

2.  (...)

3.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pozwanemu do rąk pełnomocnika przez Portal Informacyjny bez pouczeń,

4.  kal. 14 dni od doręczenia, w razie wpływu lub prawomocności.

N., 23 czerwca 2025 r.