Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy VII Wydział Cywilny w L.

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Renata Mierzwicka
Protokolant:	sekr. sądowy Edyta Sobecka

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2014 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa G. P. reprezentowanego przez B. P. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa - Komendanta Miejskiej policji w L.

o zapłatę

1.  zasądza od strony pozwanej Skarbu Państwa - Komendanta Miejskiego Policji w L. na rzecz powoda G. P. reprezentowanego przez B. P. (1) kwotę 8.535,85 zł (osiem tysięcy pięćset trzydzieści pięć złotych osiemdziesiąt pięć groszy) z odsetkami ustawowymi od dnia 29.08.2013 r. do dnia zapłaty;

2.  dalej idące powództwo oddala;

3.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 533,40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, a koszty zastępstwa procesowego wzajemnie znieść;

4.  nakazuje uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy wL.) powodowi oraz stronie pozwanej kwotę po 333,56 zł tytułem nieuiszczonych w sprawie kosztów postępowania.

Sygn. akt VII C 1368/13

UZASADNIENIE

Pismem procesowym z dnia 29.08.2013 r. małoletni powód G. P. reprezentowany przez przedstawicielkę ustawową B. P. (1) wniósł o zasądzenie od strony pozwanej Skarbu Państwa – reprezentowanego przez Komendanta Miejskiego Policji kwoty 18.132,88 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29.08.2013 r. oraz kosztami procesu. Uzasadniając swoje stanowisko strona powodowa wskazała, że w dniu 22.05.2011 r. w P. podczas osiedlowego festynu doszło do wypadku w wyniku, którego małoletni powód doznał obrażeń. Jedną z atrakcji festynu była możliwość zrobienia sobie zdjęcia na motorze policyjny. Powód postanowił skorzystać z okazji, jednak przy próbie wejścia na pojazd doszło do jego przechylenia w wyniku czego małoletni powód doznał obrażeń kolana. W wyniku interwencji nadzorujących policjantów oraz świadków zdarzenia wezwano pogotowie, które następnie zabrało dziecko do szpitala. Na oddziale usunięto dziecku krwiaka i wyprostowano nogę. Dalszą diagnostykę prowadzono w kierunku zespolenia złamanej wyniosłości międzykłykciowej piszczeli lewej, wykonano mu także artroskopową repozycję stabilizując odłamy dwoma skroblami metalowymi oraz założono opatrunek gipsowy. Strona powodowa wskazała, że w skutek zdarzenia małoletni doznał 8 % uszczerbku na zdrowiu i do dnia dzisiejszego nie odzyskał pełnej sprawności. Na żądaną kwotę składają się koszty leczenia, dojazdów do placówek medycznych i szkoły oraz rekompensata za doznaną szkodę.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, przyznała, że małoletni powód doznał obrażeń na osiedlowym festynie przy próbie zrobienia zdjęcia na motorze. Strona pozwana wskazała jednak, że nie ponosi odpowiedzialności za skutki przedmiotowego zdarzenia albowiem funkcjonariuszom publicznym nie można przypisać winy w działaniu. Strona pozwana zaprzeczyła jakoby powodem przechylenia motocykla było jego niewłaściwe zaparkowanie. Pojazd bowiem wprawdzie został ustawiony na trawiastej powierzchni, jednak uczynione to zostało w sposób stabilny przy użyciu centralnej nóżki motocykla. Co istotne matka powoda B. P. (1) nie uzyskała zgody funkcjonariuszy na usadzenie dziecka na pojeździe ani też nie zachowała należytej staranności w osobistej opiece nad dzieckiem. Zdaniem strony pozwanej należność dochodzona niniejszym pozwem jest niezasadna i niewłaściwie udokumentowana. Wątpliwości strony pozwanej wzbudzają koszty dojazdów oraz niektóre zakupy jak np. koszt zakupu oprawek i soczewek nie przystające do urazu kolana. Strona pozwana poddała także w wątpliwość możliwość zasądzenie na rzecz powoda żądanej kwoty w oparciu o przepisy art. 415 kc w zw. a art. 9 ustawy z dnia 07.05.1999 r. o odpowiedzialności funkcjonariuszy Policji, Straży Granicznej, Służby Celnej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Więziennej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego i Centralnego Biura Antykorupcyjnego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 maja 2011 r. w P. miał miejsce festyn pod nazwą ,,Spotkajmy się na kocyku”. W trakcie imprezy zainteresowani jego uczestnicy mogli zrobić sobie zdjęcie na jednym z dwóch motorów policyjnym. Jednym z pojazdów był motor marki H. nr rej. (...). Pojazd był ustawiony na trawiastej powierzchni przy użyciu centralnej nóżki motoru. Motory były udostępniane pod nadzorem funkcjonariuszy policji K. R. oraz Ł. S.. Małoletni powód G. P. za zgodą swojej matki B. P. (1). Podczas próby usadowienia się na pojeździe doszło do jego przechylenia w wyniku czego małoletni powód doznał obrażeń.

- zeznania świadka H. K. k.177-178

- zeznania świadka T. D. k. 178

- zeznania świadka B. P. (2) k. 181

- zeznania świadka A. N. k. 179

- zaznania świadka A. B. k. 179-180

- zeznania świadka K. R. k. 205-206

- zeznania świadka Ł. S. k. 181-182

- zeznania świadka J. L. k. 180

- dokumentacja fotograficzna k.13-23, 193 -197

- zeznania świadka W. K. k. 177

W dacie zdarzenia G. P. miała 11 lat. W wyniku uderzenia o opadający motor doznał urazu stawu kolanowego lewego, uszkadzając wyniosłość między kłykciową kości piszczelowej. W wyniku czego stwierdzono wieloodłamowe złamanie części nasadowej piszczeli. U dziecka artroskopowo wykonano repozycję i ustabilizowano odłamy dwoma skroblami metalu. Założono unieruchomienie w postaci opatrunku gipsowego. Małoletni powód nie uczęszczał do końca roku szkolnego do szkoły, po wakacjach ze względu na przebyty uraz otrzymał zwolnienie w z lekcji w-f do dnia 31.01.2012 r. Podczas wakacji przeszedł zabiegi fizjoterapeutyczne.

Małoletni powód po wypadku doznał poważnego urazu stawu kolanowego, który w tamtym okresie niósł za sobą silne dolegliwości bólowe. W wyniku przebytego urazu stawu kolanowego doszło do zaburzenia struktury stawu kolanowego, uszkodzenia jego powierzchni stawowej, co doprowadziło do niewielkiej niestabilności stawu kolanowego. Obecnie nie stwierdza się zaburzeń w funkcjonowaniu małoletniego powoda. W przyszłości jednak wskutek urazu może dojść do zmian w stawie kolanowym, powód może odczuwać dolegliwości bólowe stawu kolanowego szczególnie przy znacznym wysiłku takim jak bieganie czy skakanie. Biegły nie stwierdził wystąpienia trwałego uszczerbku na zdrowiu małoletniego powoda.

dowód:

- dokumentacja medyczna k. 24-30

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 31-33

- zaświadczenie o czasowej niezdolności do nauki k. 34- 35

- przesłuchanie małoletniego powoda G. P. na rozprawie oraz opinia sądowo psychologiczna biegłej B. P. (3) k. 225-226, 239-241,

- opinia biegłego S. G. k. 256-258

Matka małoletniego powoda w toku leczenia oraz rehabilitacji ponosiła wydatki z tym związane. Do ekonomicznie uzasadnionych kosztów leczenia zalicza się: 100 zł za poradę ortopedyczną; 31,71 zł za zakup leku C.; 8,14 zł za zakup opasek uciskowych oraz spirytusu salicylowego; 17 zł za zakup kompresów jałowych, 259 zł za zakup rowerka treningowego magnetycznego o łącznej kwocie 535,85 zł.

dowód:

- faktury k. 36, 38-41

- faktury k. 37,42-49

- oświadczenia o dojazdach k.50-53

Po przeprowadzonym postępowaniu wyjaśniającego odstąpiono od kierowania wniosku o ukaranie K. R. do Sądu Rejonowego, nie stwierdzając znamion wykroczenia. Postanowienie z dnia 08.07.2011 r. prokurator odmówił wszczęcia śledztwa w sprawie nieumyślnego narażenia małoletniego powoda na utratę życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu oraz przekroczenia uprawnień lub niedopełnienie obowiązków przez funkcjonariuszy publicznych. Postanowieniem z dnia 20.09.2011 r. Sąd Rejonowy w L. VIII Wydział Karny utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

dowód:

- akta 3Ds 190/11

- akta VII Kp 381/11

Strona powodowa wezwana pozwanego do dobrowolnej wypłaty należności objętej niniejszym pozwem, w odpowiedzi pozwany odmówił zapłaty żądanej kwoty.

dowód:

- pismo z dnia 12.04.2013 r. k. 59-60

- pismo z dnia 22.04.2013 r. k. 61

Sąd zważył co następuje:

W przedmiotowej sprawie spór budziły zarówno okoliczności zdarzenia z dnia 22.05.2011roku, przesłanki odpowiedzialności strony pozwanej za skutki zaistniałego zdarzenia, jak i wysokość zadośćuczynienia należnego stronie powodowej.

Zgodnie z treścią art. 415 k.c., kto z winy swojej wyrządza komuś szkodę zobowiązany jest do jej naprawienia. Powołany przepis normuje podstawową zasadę odpowiedzialności opartej na winie sprawcy szkody. Zdarzeniem sprawczym, w rozumieniu art. 415 k.c., jest zarówno działanie, jak i zaniechanie, przy czym to ostatnie może być uznane za „czyn” wówczas, gdy wiąże się ono z ciążącym na sprawcy obowiązku czynnego działania i niewykonania tego obowiązku. Przez winę natomiast co do zasady rozumie się naganną decyzję osoby, odnoszącą się do podjętego przez niego bezprawnego czynu; gdy sprawcy bezprawnego czynu stawia się zarzut, że jego decyzja była naganna w konkretnej sytuacji. Za szkodę zatem odpowiada osoba, której zawinione zachowanie jest źródłem powstania tej szkody. Przesłankami odpowiedzialności sprawcy czynu niedozwolonego jest więc szkoda, wina oraz związek przyczynowy między zawinionym działaniem sprawcy a szkodą. Ciężar udowodnienia wskazanych wyżej okoliczności spoczywa, zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 6 k.c., na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W obszarze deliktów prawa cywilnego rozróżnia się dwie postacie winy, tj. winę umyślną i nieumyślną. Przy winie umyślnej sprawca ma świadomość szkodliwego skutku swego zachowania się i przewiduje jego nastąpienie, celowo do niego zmierza ( dolus directus) lub co najmniej się na wystąpienie tych skutków godzi ( dolus eventualis). Przy winie nieumyślnej natomiast sprawca wprawdzie przewiduje możliwość wystąpienia szkodliwego skutku, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że zdoła go uniknąć, albo też nie przewiduje możliwości nastąpienia tych skutków, choć powinien i może je przewidzieć. W obu ww. formach mamy do czynienia z niedbalstwem ( culpa). Pojęcie niedbalstwa natomiast wiąże się z niezachowaniem wymaganej staranności. Dla oceny, kiedy mamy do czynienia z winą w postaci niedbalstwa, decydujące znaczenie ma miernik staranności, jaki przyjmuje się za wzór prawidłowego postępowania. Zarzut niedbalstwa będzie więc uzasadniony wówczas, gdy sprawca szkody zachował się w sposób odbiegający od modelu wzorcowego, ujmowanego abstrakcyjnie. W niniejszej sprawie zachowanie pracowników strony pozwanej - funkcjonariuszy policji w ocenie Sądu uzasadnia postawienie zarzutu winy nieumyślnej w postaci niedbalstwa w spowodowaniu zdarzenia z dnia 22.05.2011 roku, w efekcie którego małoletni powód doznał szkody.

Jak wskazano wyżej, przesłankami odpowiedzialności sprawcy czynu niedozwolonego jest szkoda, wina oraz związek przyczynowy między zawinionym działaniem sprawcy, a szkodą. Ciężar udowodnienia wskazanych wyżej okoliczności spoczywa, zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 6 k.c., na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. A zatem, w nin. sprawie na stronie powodowej. W ocenie Sądu, strona powodowa wykazała zaistnienie wszystkich ww. przesłanek odpowiedzialności strony pozwanej za zaistniałe zdarzenie.

Bezsprzecznym jest, iż w wyniku przechylenia motoru policyjnego w dniu 22.05.2011 r. małoletni powód doznał obrażeń ciała, skutkujących koniecznością hospitalizacji oraz długotrwałego leczenia. Nie ma wątpliwości również, że pojazd o nr rej. (...), który przechylił się na dziecko podczas festynu osiedlowego był pod nadzorem funkcjonariuszy policji, a także że udostępniano go uczestnikom imprezy. W toku postępowania wyjaśniającego okoliczności zdarzenia funkcjonariusze policji wskazywali, że uczestniczyli w festynie w ramach polecenia doraźnego, które miało obejmować prezentację sprzętu, udostępnianie go oraz udzielanie informacji w zakresie bezpieczeństwa. Zdaniem Sądu nie można przyjąć takiej interpretacji wykonywanych zadań, albowiem brak jest podstaw, aby takie działania wpisać w zakres obowiązków policji. Jak bowiem stanowi art. 14 ustawy o policji w granicach swych zadań wykonuje ona czynności operacyjno rozpoznawcze, dochodzeniowe - śledcze i administracyjno - porządkowe celem, których jest przeciwdziałanie przestępczości. Zarządzenie prezentacji sprzętu niewątpliwie nie zawiera się w katalogu obowiązków policji. Gdyby nawet przyjąć argumentację strony pozwanej, że obecność funkcjonariuszy policji na festynie miała propagować zasady bezpieczeństwa to i tak nie zmienia to faktu, iż funkcjonariusze decydując się na udostępnianie pojazdu winni to robić w sposób zapewniający bezpieczeństwo. Pojazd został umieszczony na trawiastej powierzchni jednak w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz zeznania świadków zdaniem Sądu, nie sposób zaparkowania pojazdu był główną przyczyną wypadku, a nienależyte jego nadzorowanie. Z okoliczności zdarzenia bezsprzecznie wynika, że funkcjonariusze w chwili zdarzenia nie sprawowali bezpośredniego nadzoru nad pojazdem znajdowali się kilka metrów od niego. Był on w pełnym zakresie dostępnych dla osób postronnych. Zdaniem Sądu funkcjonariusze nie powinni się oddalać na odległość uniemożliwiającą bezpośrednią interwencję w obliczu zagrożenia. Gdyby nawet przyjąć, że znajdowali się w niedalekiej odległości umożliwiającą interwencję powinni obserwować pozostawiony motocykl, a widząc zbliżających się do niego ludzi winni wydać odpowiednie dyspozycje, które umożliwiły by im dojście do pojazdu oraz nadzorowanie wsiadania na niego. Warto podkreślić, iż potencjalne przyczynienie się samego powoda czy jego matki do zdarzenia z uwagi podnoszony przez stroną pozwaną brak zgody funkcjonariuszy na zrobienie zdjęcia nie wyłącza winy funkcjonariuszy, a tym samym pozwanego jako pracodawcy albowiem stopień przyczynienia, nie rzutuje na zakres winy, a jedynie może mieć wymiar w zakresie określenia wysokości ewentualnego zadośćuczynienia. Mając powyższe na uwadze zdaniem Sądu zachodzi bezpośredni związek przyczynowo - skutkowy między działaniem funkcjonariuszy policji, a powstaniem obrażeń małoletniego powoda.

Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę pojmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne, ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania sportów, działalności naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, mowa jest bowiem o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę” przyznawaną jednorazowo. Przepis ten nie reguluje natomiast pojęcia „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia i pozostawia ją uznaniu Sądu.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że Sąd za punkt wyjścia uznał przede wszystkim ustalenie rzeczywistych następstw zdarzenia, jakiemu uległ małoletni powód. Od ich skali zależy bowiem wysokość należnego zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma na celu przede wszystkim skompensować niewymierną z natury rzeczy szkodę niemajątkową. Ustalając wysokość należnego małoletniemu powodowi zadośćuczynienia, Sąd brał pod uwagę szereg okoliczności związanych z następstwami uszkodzenia ciała, jakiego doznał G. P. na skutek wypadku. Już sam rozmiar obrażeń, jakich doznał małoletni powód w skutek przechylenia motoru, tj. uraz stawu kolanowego lewego, uszkadzający wyniosłość między kłykciową kości piszczelowej, w wyniku czego doszło do wieloodłamowego złamanie części nasadowej piszczeli, konieczność wykonania artroskopowo repozycji, związane jest z bardzo intensywnymi dolegliwościami bólowymi, co potwierdził w swej opinii biegły sądowy. Dolegliwości te, utrudniały powodowi wykonywanie wielu czynności. Dziecko nie mogło uczęszczać do szkoły, otrzymało zwolnienie z lekcji w-f. Istotne jest także iż sytuacja wymusiła konieczność noszenia gipsu oraz poddawanie się zabiegom fizjoterapeutycznym. Dla nastoletniego, aktywnego dziecka sytuacja taka niewątpliwie negatywnie wpływa na jego stan fizyczny i psychiczny. Co istotne małoletni powód doznał urazu pod koniec maja, a jego leczenie w tym rehabilitacja trwały praktycznie przez cały okres wakacji. Dziecko w tym czasie nie mogło cieszyć się wolnym czasem, bawić z rówieśnikami. Biegły sądowy w swej opinii zaznaczył, że obecnie ustąpiły negatywne skutki wypadku, pozostała jedynie niewielka niestabilność stawu kolanowego, w pozostałym zakresie dziecko powróciło do sprawności, jednak nie wykluczył negatywnych konsekwencji zdarzenia w przyszłości. Wskazał ponadto, że dolegliwości bólowe mogą się pojawiać przy intensywnym wysiłku.

Ustalając wysokość należnego małoletniemu powodowi zadośćuczynienia Sąd wziął pod uwagę rozmiar doznanych przez niego cierpień oraz dyskomfort psychiczny związany ze skutkami zdarzenia z maja 2011 r.

Powyższe okoliczności Sąd ustalił w oparciu o sporządzoną na potrzeby nin. postępowania opinię biegłego sądowego. Opinię powyższą Sąd uznał za w pełni wiarygodne źródło dowodowe. Sporządzona została bowiem zgodnie z zakresem zlecenia Sądu, w sposób rzetelny i należycie uzasadniony, oparta została przy tym o wyniki badań przedmiotowych powoda oraz zgromadzoną w sprawie dokumentację lekarską.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że omówione wyżej okoliczności, w szczególności w zakresie rozmiaru i nasilenia negatywnych skutków, jakie wypadek wyrządził w życiu powoda, przy uwzględnieniu jego aktualnego stanu zdrowia rzutują na wysokość zadośćuczynienia, czyniąc żądanie pozwu w części uzasadnione. Sąd uznał, że kompensacyjny charakter zadośćuczynienie spełni kwota 8.000,00 zł. W zakresie kosztów leczenia za ekonomicznie uzasadnione Sąd uznał kwotę 100 zł za poradę ortopedyczną; 31,71 zł za zakup leku C.; 8,14 zł za zakup opasek uciskowych oraz spirytusu salicylowego; 17 zł za zakup kompresów jałowych, 259 zł za zakup rowerka treningowego magnetycznego.

Sąd w całości oddalił wniosek o zwrot kosztów dojazdu do szpitala i do szkoły, albowiem strona powodowa nie udowodniła poniesionych kosztów. Z przedłożonego oświadczenia nie wynika jakim samochodem poruszała się matka powoda, co nie pozwoliło ma zweryfikowanie kosztów spalania oraz określenia pojemności silnika. Wątpliwości Sądu wzbudziły także trasy oraz odległości pokonywane przez matkę małoletniego powoda. Co istotne w oświadczeniu matka powoda wskazała, że poruszała się własnym samochodem, co poddaje w wątpliwość przedłożone faktury, w których tankowano naprzemiennie olej napędowy z benzyną bezołowiową.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w pkt I i II sentencji wyroku.

Od zasądzonego świadczenia małoletniemu powodowi należą się również odsetki ustawowe.

Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Stosownie zaś do treści art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Skoro zaś świadczenie z czynów niedozwolonych, jest świadczeniem bezterminowym, zobowiązany do jego spełnienia, winien spełnić je niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. W przedmiotowej sprawie strona powodowa wezwała stronę pozwaną do zapłaty pismem z dnia 22 kwietnia 2012 roku. Pozwana zaś odmówił wypłaty zadośćuczynienia. Mając to na uwadze, zdaniem Sądu, roszczenie o odsetki ustawowe od dnia wniesienia powództwa, tj. od dnia 29 sierpnia 2013 roku, jest w pełni uzasadnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art.100 k.p.c, i zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 533,40zł. Sąd nakazał również stronie powodowej oraz pozwanej, aby uiściły na rzecz Skarbu Państwa kwotę po 333,56 zł tytułem kosztów sądowych, na które składają się koszty wynagrodzenia biegłych sądowych.