Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2013 r.

Sąd Rejonowy w Legnicy VII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Renata Mierzwicka
Protokolant:	Stażysta Andrzej Janas

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2013 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa J. H.

przeciwko(...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki J. H. kwotę 18.000 zł (osiemnaście tysięcy złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi od kwot:

- 8.000 zł od dnia 13.04.2012 r. do dnia zapłaty;

- 10.000 zł od dnia 03.06.2013 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwane na rzecz powódki kwotę 2.217,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

III.  nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (Sąd rejonowy w Legnicy) kwotę 736,17 zł tytułem nieuiszczonych w sprawie kosztów procesu.

Sygn. akt VII C 816/12

Uzasadnienie:

W pozwie wniesionym w dniu 13 kwietnia 2012 roku , skierowanym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. powódka J. H. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej na swoją rzecz kwoty 8.000 złotych wraz z odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu z tytułu zadośćuczynienia z art. 445§1 kc oraz wniósł o obciążenie strony pozwanej poniesionymi przez powoda kosztami procesu. W uzasadnieniu żądania pozwu, powódka wskazała, że w dniu 16 sierpnia 2011 roku we W. przy ul. (...) kierujący samochodem marki D. o numerze rejestracyjnym (...) P. L. w wyniku nieprawidłowej zmiany pasa ruchu doprowadził do zderzenia z pojazdem marki C. o nr rej. (...) kierowanym przez powoda. W wyniku wypadku powódka doznał obrażeń ciała. Sprawca wypadku posiadał u strony pozwanej obowiązkowe OC. Na podstawie notatki policyjnej nr(...) P. L. został uznany za sprawcę przedmiotowego zdarzenia. Okoliczności zdarzenia, jak również brak jakiejkolwiek winy po stronie powodowej zarówno w odniesieniu do powstania zdarzenia, jak i zwiększenia szkody nie budzą żadnej wątpliwości. W toku postępowania likwidacyjnego, strona pozwana wypłaciła powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 8.000 złotych. W ocenie powódki wobec doznanych cierpień związanych ze skutkami w/w zdarzenia szkodowego należne mu zadośćuczynienie winno sięgać kwoty 16.000 złotych.

W odpowiedzi na pozew, strona pozwana:(...) SA z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o obciążenie powoda poniesionymi przez nią kosztami postępowania w sprawie. W uzasadnieniu swojego stanowiska, strona pozwana wskazała, że przyznana w toku postępowania likwidacyjnego kwota 8.000 złotych wypłacona tytułem zadośćuczynienia w pełni rekompensuje krzywdę powoda doznaną w następstwie zdarzenia z dnia 16 sierpnia 2011 roku.

Pismem z dnia 03 czerwca 2013 roku powódka rozszerzyła żądanie pozwu w ten sposób, że o zasadzenie dodatkowej kwoty 10.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia rozszerzonego powództwa do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 sierpnia 2011 roku we W. przy ul. (...) kierujący pojazdem marki D. o numerze rejestracyjnym (...) P. L., nie zachował należytej ostrożności i nieprawidłowo zmienił pas ruchu, czym doprowadził do zderzenia z samochodem marki C. o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez S. H.. Sprawca szkody w dacie zdarzenia był związany ze stroną pozwaną (...)Spółka Akcyjna z siedzibą w W. umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnego posiadaczy pojazdów.

Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 19 marca 2012 r. P. L. został skazany za nieumyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując zestawem pojazdów, tj. ciągnikiem siodłowym markiD., sprzęgniętym naczepą marki K. o nr. Rej. (...), jechał lewym pasem ruchu ulicy (...) od strony ulicy (...) w kierunku ulicy (...) i podczas zmiany pasa ruchu z lewego na prawy, nie zachował szczególnej ostrożności, nieprawidłowo obserwował sytuację ruchową na drodze, skutkiem czego nie ustąpił pierwszeństwa i zderzył się z samochodem osobowym marki C. (...) nr rej. (...), którego kierujący- S. H. jechał prawym pasem z tego samego kierunku, a następnie po zderzeniu zjechał na prawe pobocze, gdzie przodem pojazdu uderzył w słup oświetlenia publicznego, gdzie pasażerka samochodu marki C.-J. H. doznała złamania nasady dalszej kości promieniowej i złamania wyrostka rylcowatego kości łokciowej przedramienia lewego, skręcenia kręgosłupa szyjnego z zespołem bólowym korzeniowym, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia górnej i środkowej części kręgosłupa piersiowego, które to obrażenia spowodowały u niej naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu, tj. o czyn z art. 177 §1 kk.

Wyrok nakazowy uprawomocnił się dnia 14.04.2012 r.

Dowód:

- akta szkody(...)

Powódka J. H. w następstwie tego zdarzenia doznała stanu po złamaniu kości promieniowej lewej z przemieszczeniem, stan po złamaniu wyrostka rylcowatego kości łokciowej lewej, stan po skrętnym stłuczeniu klatki piersiowej, stan po urazie skrętnym kręgosłupa szyjnego, co skutkuje 7% uszczerbkiem na zdrowiu, a uraz ten ma charakter długotrwały. W następstwie tego zdarzenia powódka odczuwa bóle i zawroty głowy.

Nadto w następstwie tego zdarzenia u powódki wystąpiły pourazowe zaburzenia stresowe. Uraz psychiczny spowodował wystąpienie uporczywych i natrętnych wspomnień, zdarzenia powódka ma poczucie intensywnej przykrości wskutek ekspozycji na coś, co zewnętrznie lub wewnętrznie symbolizuje lub przypomina jakiś aspekt zdarzenia urazowego. Wystąpienie tzw. emocjonalnej anestezji wyraźnie wiąże się z uporczywym unikaniem bodźców związanych z urazem i nieobecnym przez urazem paraliżem ogólnej wrażliwości. U powódki występują napady paniki wyzwalane przez bodźce związane z sytuacją urazową, towarzyszy temu stan nadmiernego pobudzenia autonomicznego, wzmożona czujność, ogólna drażliwość, nadwrażliwość na bodźce, zaburzenia snu oraz niemożność przypomnienia sobie ważnych aspektów urazu. Genezę w/w zaburzeń należy upatrywać w sytuacji traumatycznej , w której znalazła się opiniowana podczas wypadku. W/w opisane zmiany spowodowują długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki w wysokości 10%.

W następstwie tego zdarzenia powódka powodowana lękiem nie korzysta z samochodu, nie prowadzi. Od wypadku przez okres 2/3 miesięcy powódka nie wykonywała zwykłych czynności życia codziennego, w tym nie mogła się samodziale myć. W tym okresie większość obowiązków domowych, w tym w zakresie opieki nad 7- letnią córką, wykonywał jej mąż.

Od wypadku powódka nie kontynuuje pracy zarobkowej na dotychczasowym stanowisku agenta ubezpieczeniowego. Praca ta wymaga mobilności komunikacyjnej, a powódka, jak wskazano wyżej aktualnie nie korzysta z samochodu z powodu lęków wywołanych wypadkiem.

Dowód:

- opinia biegłych z zakresu psychologii i psychiatrii wraz z opinią uzupełniającą - k.171-174, z dnia 22 maja 2013 roku

- zeznania świadka S. H.- k. 90,

-przesłuchanie powódki J. H.-k. 90,

Na skutek urazów wywołanych wypadkiem powódka była hospitalizowana, korzystała z porad lekarzy specjalistów oraz była rehabilitowana.

Dowód:

- dokumentacja medyczna powódki- k. 175,

- zeznania świadka S. H.- k. 90,

-przesłuchanie powódki J. H.-k. 90,

Powódka zgłosiła stronie pozwanej szkodę w dniu 29 września 2011 roku.

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany tytułem zadośćuczynienia wypłacił w dniu 17 października 2011 roku powódce kwotę 8.000 złotych.

Dowód:

- akta szkody (...)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

W sprawie pozostawało bezspornym, że sprawca zdarzenia, któremu uległa powódka w dniu 16 sierpnia 2011 roku był ubezpieczony z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej.

Wątpliwości nie budzą ani okoliczności zdarzenia, ani odpowiedzialność sprawcy, a także brak przyczynienia się powoda do przedmiotowego zdarzenia.

Istota sporu sprowadzała się w zasadzie do ustalenia następstw zdarzenia szkodowego na zdrowiu powoda i ewentualnej krzywdy, jakiej powód mógł doznać na skutek kolizji, a dalej wysokości zadośćuczynienia. W ocenie bowiem pozwanego wypłacone powódce J. H. zadośćuczynienie oraz odszkodowanie w całości rekompensuje krzywdę i szkodę powoda wywołaną wypadkiem komunikacyjnym.

Na wstępie wymaga przytoczenia art. 822 k.c. statuujący odpowiedzialność odszkodowawczą ubezpieczyciela. Jego odpowiedzialność sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia. Szczegóły tej odpowiedzialności są unormowana w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz.1152). Według art. 36 ust. 1 tej ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej. Zgodnie natomiast z art. 34 ust. 1 tej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani - na podstawie przepisów prawa cywilnego - do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odpowiedzialność tą reguluje również ustawa z dnia 22 maja 2003 r. działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. Nr 124, poz. 1151).

Zgodnie z treścią art. 436 kc w zw. z art. 435 kc samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Według zaś art. 361 § 1 kc, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła. W myśl natomiast art. 361 § 2 kc naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Szkoda majątkowa jest to różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem, jaki by istniał gdyby to zdarzenie nie nastąpiło. Chodzi o utratę lub zmniejszenie aktywów bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Z przepisu art. 361 § 2 kc wynika obowiązek pełnej kompensacji szkody.

W orzecznictwie i w doktrynie przyjęte jest, że za szkodę powstałą w wyniku ruchu pojazdu mechanicznego odpowiadają in solidum posiadacz (kierowca) tego pojazdu i ubezpieczyciel, przy czym poszkodowany może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, iż odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. W świetle zaś art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie, o którym mowa w w/w przepisie obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe. Są to zarówno koszty leczenia, nabycia protez i innych koniecznych aparatów. Nadto w świetle art. 362§2 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Sąd może przyznać nadto poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne, ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, mowa jest bowiem o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”, przyznawaną jednorazowo. Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze, że jego celem jest wyłącznie złagodzenie doznanej przez poszkodowanego krzywdy, wobec czego utrata zdolności do pracy zarobkowej może mieć wpływ na wysokość zadośćuczynienia tylko o tyle, o ile łączy się z poczuciem krzywdy spowodowanej niemożnością wykonywania wybranego i wyuczonego zawodu. Krzywdą w rozumieniu art. 445 k.c. będzie z reguły trwałe kalectwo poszkodowanego powodujące cierpienia fizyczne oraz ograniczenie ruchów i wykonywanie czynności życia codziennego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że Sąd orzekając w zakresie zadośćuczynienia za punkt wyjścia uznał przede wszystkim ustalenie rzeczywistych następstw zdarzenia, jakiemu uległ powód- od ich skali zależy bowiem nie tylko ustalenie związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem a leczeniem i rehabilitacją powoda, ale także wysokość odszkodowania, którego powód może się domagać i które to stanowi sumę wydatków związanych z poddaniem się leczeniu i zabiegom rehabilitacyjnym. Także i wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia zależna jest od skali urazów, jakich doznał powód w następstwie w/w wypadku przyjmując w uproszczeniu, że im więcej urazów tym większa krzywda powoda.

Z uwagi na to, Sąd przyjął za opiniujących w sprawie biegłych ( z zakresu ortopedii i traumatologii, neurologii, psychologii i psychiatrii), iż powódka, w następstwie zdarzenia z dnia 16 sierpnia 2011 roku doznała 17% uszczerbku na zdrowiu. Powódka J. H. w następstwie tego zdarzenia doznała stanu po złamaniu kości promieniowej lewej z przemieszczeniem, stan po złamaniu wyrostka rylcowatego kości łokciowej lewej, stan po skrętnym stłuczeniu klatki piersiowej, stan po urazie skrętnym kręgosłupa szyjnego, co skutkuje 7% uszczerbkiem na zdrowiu, a uraz ten ma charakter długotrwały. W następstwie tego zdarzenia powódka odczuwa bóle i zawroty głowy. Nadto w następstwie tego zdarzenia u powódki wystąpiły pourazowe zaburzenia stresowe. Uraz psychiczny spowodował wystąpienie uporczywych i natrętnych wspomnień, zdarzenia powódka ma poczucie intensywnej przykrości wskutek ekspozycji na coś, co zewnętrznie lub wewnętrznie symbolizuje lub przypomina jakiś aspekt zdarzenia urazowego. Wystąpienie tzw. emocjonalnej anestezji wyraźnie wiąże się z uporczywym unikaniem bodźców związanych z urazem i nieobecnym przez urazem paraliżem ogólnej wrażliwości. U powódki występują napady paniki wyzwalane przez bodźce związane z sytuacją urazową, towarzyszy temu stan nadmiernego pobudzenia autonomicznego, wzmożona czujność, ogólna drażliwość, nadwrażliwość na bodźce, zaburzenia snu oraz niemożność przypomnienia sobie ważnych aspektów urazu. Genezę w/w zaburzeń należy upatrywać w sytuacji traumatycznej , w której znalazła się opiniowana podczas wypadku. W/w opisane zmiany spowodowują długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki w wysokości 10%.

W następstwie tego zdarzenia powódka powodowana lękiem nie korzysta z samochodu, nie prowadzi. Od wypadku przez okres 2/3 miesięcy powódka nie wykonywała zwykłych czynności życia codziennego, w tym nie mogła się samodziale myć. W tym okresie większość obowiązków domowych, w tym w zakresie opieki nad 7- letnią córką, wykonywał jej mąż. Od wypadku powódka nie kontynuuje pracy zarobkowej na dotychczasowym stanowisku agenta ubezpieczeniowego. Praca ta wymaga mobilności komunikacyjnej, a powódka, jak wskazano wyżej aktualnie nie korzysta z samochodu z powodu lęków wywołanych wypadkiem.

Powyższe okoliczności w ocenie Sądu rzutują na wysokość przyznanego powodowi zadośćuczynienia w łącznej kwocie 18.000 złotych, która to kwota uwzględnia przyznane przez stronę pozwaną zadośćuczynienie w wysokości 8.000 złotych.

Sąd rozstrzygając w tym zakresie miał przy tym na uwadze, że przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada umiarkowania wyrażająca się w uwzględnieniu wszystkich okoliczności oraz skutków doznanego kalectwa (wyrok SN z dnia 3 maja 1972 r., I CR 106/72, Monitor Prawniczy - Zestawienie Tez (...) str. 4). Zadośćuczynienie z art. 445 kc ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach. Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno być nadto dokonane z uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a m.in. również wieku poszkodowanego i czasu trwania jego cierpień.

W wyniku przedmiotowego zdarzenia powódka doznała 17% uszczerbku na zdrowiu, przebyła leczenie i rehabilitację. To wszystko sprawia, że zasądzona kwota jest adekwatna do doznanej przez nią krzywdy.

Powódce od zasądzonego świadczenia należą się również odsetki ustawowe. Zgodnie z art. 817 § 1 kc ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Powyższa regulacja jest koherentna tak z treścią art. 455 k.c. oraz z poglądem judykatury, a dalej z poglądem przedstawicieli piśmiennictwa w w/w zakresie. Wskazuje się, że skoro świadczenie z czynów niedozwolonych, jest świadczeniem bezterminowym, zobowiązany do jego spełnienia, w tym także ubezpieczyciel, winien spełnić świadczenie niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. W realiach przedmiotowej sprawy na w/w niezwłoczność należy patrzeć przez pryzmat art. 817§1 k.c. Z chwilą wezwania do zapłaty( co powoduje przekształcenie zobowiązania bezterminowego w terminowe) oraz z upływem terminu do spełniania świadczenia, w tej sprawie z upływem 30 dni od daty wezwania, dłużnik- tu pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem danego świadczenia. Skoro powódka wzywała pozwanego do zapłaty zadośćuczynienia w kwocie wyższej niż przyznana wysokość zadośćuczynienia to roszczenie w tym zakresie stało się wymagalne przed wniesieniem pozwu, co też czyni żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od pierwotnego żądania pozwu za usprawiedliwiono. O odsetkach od kwoty 10.000 złotych orzeczono mając na względzie datę wniesienia rozszerzonego żądania.

Rozstrzygnięcie z pkt II sentencji wyroku znajduje oparcie w art. 98 k.p.c. Poniesione przez powoda koszty procesu to: opłata od pozwu w wysokości 400 złotych, kwota 1.200 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłata skarbowa za udzielone w sprawie pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych, oraz uiszczona przez niego i w całości wykorzystana kwota zaliczki na wynagrodzenia opiniujących w sprawie biegłych – 600 złotych, łącznie 2.217 złotych.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych z pkt III sentencji wyroku znajduje uzasadnienie w treści art.113 ust. 1 ustawy o kosztach sadowych w sprawach cywilnych. Do rozliczenia pozostawała kwota wydatkowanych środków budżetowych w związku z przyznanym wynagrodzeniem biegłych, ponad kwotę uiszczonej przez powoda zaliczki, w łącznej kwocie 736,17 złotych.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji.