Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Strona powodowa Gmina L. – Zarząd (...) w L. w dniu 6 lipca 2018 r. wystąpiła z powództwem przeciwko K. K. domagając się zasądzenia kwoty 4.782,74 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 3.971,69 zł od 1 maja 2018 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 811,05 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto strona powodowa domagała się zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podała, że jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w L. przy ul. (...), który to lokal zajmuje pozwana na podstawie umowy najmu z 26 sierpnia 2011 r. Wskazała, że w okresie od listopada 2012 r. do kwietnia 2018 r. pozwana nie dokonywała należnych opłat czynszowych. Pozwana wielokrotnie zwracała się z wnioskiem o rozłożenie długu czynszowego na raty, na co strona powodowa wyrażała zgodę, jednak pozwana do tej pory nie wywiązała się ze złożonego zobowiązania. Oprócz tego pozwana była wielokrotnie wzywana do zapłaty należności, jednak bezskutecznie.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym 13 lipca 2018 r. Sąd, w sprawie o sygn. akt I Nc 4048/18 orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw, w którym zaskarżyła go w całości. Wniosła też o zwrot kosztów procesu.

Uzasadniając swoje stanowisko zwróciła się o odroczenie terminu spłaty zaległości czynszowych w kwocie 44.782,74 zł na okres 1 roku. Podała, że nie pracuje, utrzymuje się z zasiłku i nie jest w stanie spłacać tych zaległości. Dodała, że jest w trakcie poszukiwania pracy i jak tylko podejmie pracę, to rozpocznie spłacać długi czynszowe.

W dalszym piśmie procesowym strona powodowa podtrzymała swoje stanowisko, nie wyrażając zgody na rozłożenie świadczenia na raty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana K. K. 26 sierpnia 2011 r. zawarła ze stroną powodową umowę najmu nr (...) na mocy której wynajęła od strony powodowej lokal mieszkalny położony w L. przy ul. (...). Zgodnie z § 4 umowy pozwana zobowiązała się uiszczać comiesięczny czynsz oraz opłaty za media (w tym dostawę zimnej wody i odprowadzenie ścieków, wywóz nieczystości stałych, abonament za wodomierz główny) z góry do dnia 10 - tego każdego miesiąca.

okoliczności niesporne

a nadto

dowód: umowa najmu lokalu mieszkalnego, k. 13

W związku z zaleganiem w płatnościach czynszu oraz innych opłat, pozwana w piśmie z 8 marca 2013 r. zwróciła się do strony powodowej o rozłożenie jej zaległości czynszowych na raty. Zobowiązała się do spłaty zadłużenia w kwotach po 50 zł miesięcznie, płatnych do 23 – dnia każdego miesiąca.

okoliczności niesporne

a nadto

dowód: pismo pozwanej z 8 marca 2013 r., k. 13

Na podstawie zawartego pomiędzy stronami porozumienia z 28 marca 2013 r., strona powodowa zgodziła się na rozłożenie długu pozwanej w wysokości 627,60 zł na 12 rat, płatnych po 52,30 zł każda, do ostatniego dnia każdego miesiąca, począwszy od kwietnia 2013 r.

okoliczności niesporne

a nadto

dowód: porozumienie z 28 marca 2013 r., k. 11 – 12

Następnie pozwana, pismem z 6 lipca 2016 r. zwróciła się do strony powodowej o odroczenie terminu spłaty zaległości czynszowych na okres 1 roku. W piśmie tym zawarła informację, że nie jest w stanie spłacać zaległości czynszowych, ponieważ nie pracuje i utrzymuje się jedynie z zasiłku.

okoliczności niesporne

a nadto

dowód: pismo pozwanej z 6 lipca 2016 r., k. 10

W dniu 22 sierpnia 2016 r. strony zawarły kolejne porozumienie, na mocy którego strona powodowa odroczyła pozwanej termin spłaty jej zadłużenia czynszowego w wysokości 2.358,88 zł. Pozwana w zamian zobowiązała się do spłaty tejże kwoty w terminie do 31 grudnia 2016 r.

okoliczności niesporne

a nadto

dowód: porozumienie z 22 sierpnia 2016 r., k. 9

Z uwagi na rosnące zadłużenie pozwanej i niewywiązywanie się przez nią z zawieranych porozumień, strona powodowa pismem z 15 lutego 2018 r. wezwała pozwaną do niezwłocznej spłaty zadłużenia w łącznej kwocie 4.062,16 zł, w tym kwoty 3.313,33 zł tytułem zaległości głównej oraz kwoty 748,83 zł tytułem odsetek za zwłokę.

okoliczności niesporne

a nadto

dowód: wezwanie do zapłaty, k. 8

Pozwana zalegała z płatnościami czynszowymi za okres od października 2012r. do kwietnia 2018r. włącznie na łączną kwotę 3.981,15 zł.

Odsetki od zaległych zobowiązań pozwanej za wskazany okres wynoszą 800,59 zł.

dowód: zestawienie należności sporządzone przez powódkę wraz z odsetkami, k. 30 – 33,

wykaz należności i wpłat, k. 34 – 52

Pozwana nie pracuje, utrzymuje się z zasiłku z MOPS-u w wysokości 465 zł, oraz otrzymuje dodatek mieszkaniowy. Nie może utrzymać mieszkania, ponieważ nie ma stałej pracy. Do końca 2017 r. pozwana pracowała jako pracownik ochrony, ale nie spłacała wtedy zaległości czynszowych z uwagi na posiadanie innych zaległości płatniczych za gaz i energię, które regulowała. Obecnie nie płaci bieżących opłat za mieszkanie.

dowód: zeznania pozwanej K. K. na rozprawie z 16 października 2018 r., e-

protokół, k. 55verte – 56 /00:12:28-00:27:00/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt, iż strona powodowa posiadała w stosunku do pozwanej wierzytelność z tytułu opłat czynszowych za okres od października 2012r. do kwietnia 2018r. włącznie z tytułu zawartej przez strony umowy najmu lokalu komunalnego.

Podstawę prawną roszczenia strony powodowej stanowił więc art. 659 kc w zw. z art. 680 kc, zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz ten może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Odnośnie wysokości zasądzonych należności sąd oparł się na zestawieniu sporządzonym przez stronę powodową i dołączonym do pisma z dnia 2.10.2018r. (k. 30-33 oraz 34-51) albowiem pozwana nie kwestionowała roszczenia również co do wysokości.

Z zestawień tych wynikało, że należność główna za sporny okres była wyższa aniżeli wskazana w pozwie i wynosiła 3.981,15 zł. Ponieważ jednak żądanie pozwu obejmowało jedynie kwotę 3.971,69 zł a strona powodowa nie dokonała rozszerzenia powództwa, zasądzono na jej rzecz kwotę dochodzoną pozwem. Sąd zgodnie z art. 321 kpc nie mógł wyjść bowiem ponad żądanie pozwu.

Odnośnie zaś należności odsetkowej, to z potwierdzenia salda na dzień 30.04.2018r. (k.7), wynikało że odsetki te wyniosły kwotę 811,05 i w takiej wysokości dochodziła ich powódka. Sąd nie dał bowiem wiary przedstawionemu potwierdzeniu salda, ponieważ dokument ten nie zawierał informacji o tym, za jaki dokładnie okres odsetki od kwoty należności głównej były naliczane. Z w/w zestawień należności sporządzonych również przez powódkę (k. 30-33 akt) wynikało zaś, że faktyczna wysokość należnych jej odsetek wg stanu na dzień 30.04.2018r. wyniosła 800,59 zł i taką też kwotę na jej rzecz zasądzono.

Łączna wysokość należności przypadających powódce wyniosła więc kwotę 4.772,28 zł ( (...),69 + 800,59 ), którą zasądzono na jej rzecz w punkcie I wyroku.

W pkt II wyroku, Sąd oddalił zaś dalej idące powództwo ponad zasądzoną kwotę z uwagi na niewykazanie przez stronę powodową, aby należała się jej kwota skapitalizowanych odsetek w wysokości przewyższającej 811,05 zł.

W ocenie sądu nie zasługiwał przy tym na uwzględnienie wniosek pozwanej o rozłożenie świadczenia na raty w wysokości po 100 zł.

Pozwana pomimo wielokrotnych zapewnień i podpisywanych z powódką porozumień dotyczących spłaty zaległości czynszowych, nie wywiązywała się z nich. Z zeznań pozwanej wynikało przy tym, że nawet, gdy była zatrudniona i otrzymywała wynagrodzenie, to nie regulowała zaległych należności względem strony powodowej. Ponadto obecnie pozwana oprócz zasiłku z MOPS w wysokości 465 zł nie posiada żadnych innych źródeł dochodu. Jej deklaracja co do ratalnej spłaty zadłużenia jest więc niewiarygodna i nie zasługuje na uwzględnienie.

O odsetkach od należności główniej sąd orzekł na podstawie art. 481§1 i 2 kc zasadzając je zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 1 maja 2018 r.

O odsetkach od zasądzonych odsetek orzeczono zaś na podstawie art. 482§1 kc zasądzając je od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 6 lipca 2018 r.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 102 kpc (punkt III wyroku).

Z uwagi na to, że pozwana przegrała sprawę niemal w całości, winna była ponieść koszty procesu. Mając jednak na uwadze jej trudną sytuację finansową (brak dochodów poza zasiłkiem z MOPS), Sąd nie obciążył pozwanej kosztami procesu.

Z/

1.  (...)

2.  (...)

3.  K.. (...)

L., (...)

(...)