Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Regina Stępień

Protokolant: star. sekr. sądowy Ewelina Trzeciak

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2017 r. w Legnicy

sprawy z wniosku J. A.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania J. A.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 2 sierpnia 2016 r.

znak (...)

oddala odwołanie

SSO Regina Stępień

Sygn. akt V U 905/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 sierpnia 2016r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił wnioskodawcy J. A. przeliczenia emerytury, wskazując w uzasadnieniu, iż wnioskodawca po przyznaniu emerytury nie podlegał ubezpieczeniom społecznym, w związku z czym brak jest podstaw do ustalenia wysokości świadczenia w myśl przepisu art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca J. A.. Wniósł o jej zmianę. Podniósł, iż spełnił wszystkie warunki do ponownego ustalenia wysokości emerytury z uwzględnieniem przepisu art. 110a ustawy emerytalnej. Wskazał, iż organ rentowy przyzna mu prawo do emerytury w dniu 23 czerwca 2002r. Zaś umowa o pracę została rozwiązana z dniem 31 października 2002r. Chciał pracować do końca roku kalendarzowego, wobec czego zawarł umowę o pracę na okres od 1 października 2002r. do 31 grudnia 2002r. Od 1 stycznia 2003r. zaczął pobierać emeryturę. To spowodowało, iż część wynagrodzenia z 2002r. stanowiła jego dochód po przyznaniu świadczenia, a w szczególności dwa ostatnie miesiące.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc te same argumenty co w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił:

Wnioskodawca J. A. urodził się (...)

W dniu 19 kwietnia 2002r. złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury górniczej. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją (wstępną) z 15 maja 2002r. przyznał mu prawo do tego świadczenia od 23 czerwca 2002r., przy czym wskazał , iż decyzja ostateczna zostanie wydana po przedłożeniu przez ubezpieczonego świadectwa potwierdzającego rozwiązanie stosunku pracy. Jak bowiem wynikało z wniosku o emeryturę, zakład pracy wskazywał, iż umowa o pracę z J. A., zgodnie z jego prośbą zostanie rozwiązana z dniem 21 czerwca 2002r, gdyż chce on przejść na emeryturę z dniem 22 czerwca 2002r. Taką ostateczną decyzję organ rentowy wydał w dniu 25 lipca 2002r. oraz w dniu 30 sierpnia 2002r. - po uzyskaniu informacji od pracodawcy wnioskodawcy, iż kontynuuje on zatrudnienie.

W dniu 18 listopada 2002r. wnioskodawca za pośrednictwem zakładu pracy, złożył ponownie wniosek o emeryturę górniczą. We wniosku zakład pracy wskazał, iż J. A. zamierza rozwiązać umowę o pracę z dniem 31 grudnia 2002r. i przejść na emeryturę z dniem 1 stycznia 2003r.

Decyzją wstępną z dnia 13 grudnia 2002r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury górniczej od 1 stycznia 2003r., tj. od ustania zatrudnienia. Po przedłożeniu przez wnioskodawcę świadectwa pracy z 31 grudnia 2002r., potwierdzającego ustanie stosunku pracy, organ rentowy decyzją ostateczna z 9 stycznia 2003r. przyznał mu prawo do emerytury od 1 stycznia 2003r.

W dniu 2 lipca 2003r. do organu rentowego wpłynęło zaświadczenie o za trudnieniu i wynagrodzeniu wskazujące, iż wnioskodawcy wypłacono nagrodę roczną za 2002r. To spowodowało konieczność przeliczenia emerytury wnioskodawcy z uwzględnieniem tej nagrody, przy czym została ona doliczona do dochodu wnioskodawcy za 2002r.

Wnioskiem z dnia 13 lipca 2016r. ubezpieczony zwrócił się do organu rentowego o ponowne ustalenie wysokości emerytury na podstawie art. 110a ustawy emerytalnej, w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 5 marca 2015 r.

W załatwieniu ww. wniosku organ rentowy zaskarżoną decyzją z 2 sierpnia 2016r. odmówił ponownego ustalenia wysokości emerytury, wskazując, iż wnioskodawca nie podlegał ubezpieczeniu po przyznaniu świadczenia.

/bezsporne, a nadto akta ubezpieczeniowe ZUS/

Sąd zważył:

Odwołanie jest nieuzasadnione.

W przedmiotowej sprawie istota sporu sprowadzała się do ustalenia, czy ubezpieczonemu przysługuje prawo do ponownego obliczenia podstawy wymiaru emerytury w myśl art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jedn.: Dz.U. z 2015 r., poz. 748 z późn. zm.). Możliwość taką bowiem wprowadziła ustawa z dnia 5 marca 2015 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. z 2015 r., poz. 552), wprowadzając jednocześnie określone warunki skorzystania z tego uprawnienia.

Zgodnie z cyt. przepisem wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%. Ustalenie wysokości emerytury zgodnie z cyt. przepisem może nastąpić tylko raz (ust. 2).

Wysokość emerytury podlega zatem ponownemu ustaleniu od podstawy wymiaru emerytury przeliczonej w myśl art. 110a ustawy emerytalnej, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

1.  do ponownego obliczenia podstawy wymiaru emerytury wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe, przypadającą w całości lub w części po przyznaniu emerytury, tj. z okresu:

–

kolejnych 10 lat kalendarzowych przypadających w ostatnich 20 latach kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury od przeliczonej podstawy wymiaru,

–

dowolnie wybranych przez emeryta 20 lat kalendarzowych, w których podlegał on ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości emerytury;

1.  nowo ustalony wskaźnik wysokości podstawy jest wyższy niż 250%.

W rozpoznawanej sprawie wątpliwości Sądu nie budziło, że wnioskodawca nie spełnił warunków do ponownego ustalenia wysokości emerytury w myśl cyt. art. 110a ustawy emerytalnej. Podstawowym bowiem warunkiem zastosowania tego przepisu jest, aby ubezpieczony do ponownego obliczenia podstawy wymiaru emerytury wskazał podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe przypadającą w całości lub w części po przyznaniu emerytury. Innymi słowy, aby ubezpieczony wykazał zarobki osiągane po przyznaniu prawa do emerytury. Ratio legis przepisu art. 110a ustawy emerytalnej, wprowadzonego nowelizacją z dnia 5 marca 2015 r., sprowadza się bowiem do przyznania prawa do jednorazowego przeliczenia emerytury ubezpieczonym, którzy nie tylko przed przyznaniem prawa do tego świadczenia osiągali wysokie dochody (tj. mieli wwpw wyższy niż 250%), ale –pracując po przyznaniu emerytury– także osiągają wysokie dochody. Stąd do ponownego ustalenia wysokości emerytury muszą być wskazane zarobki takiego ubezpieczonego przypadające po uzyskaniu prawa do emerytury.

W niniejszej sprawie natomiast J. A. nie legitymował się żadnym okresem zatrudnienia czy okresem podlegania ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu po przyznaniu mu prawa do emerytury. Z akt ubezpieczeniowych wnioskodawcy wynika, że jego zatrudnienie ustało z dniem 31 grudnia 2002 r. Po tej dacie - od dnia 1 stycznia 2003 r. wnioskodawcy została przyznana emerytura. Co prawda z akt rentowych wynika, że emerytura została wnioskodawcy przyznana decyzją z dnia 15 maja 2002r. od dnia 23 czerwca 2002r., jednakże decyzja ta była decyzją wstępną i ostatecznie –wobec kontynuowania przez ubezpieczonego zatrudnienia Zakład Ubezpieczeń Społecznych - rozpoznając jego wniosek z dnia 19 kwietnia 2002r. - decyzją z dnia 25 lipca 2002r. odmówił mu prawa do emerytury.

Z powyższego wynika zatem, iż decyzją przyznającą wnioskodawcy świadczenie –wobec spełnienia przez niego wszystkich przesłanek do nabycia tego prawa – była dopiero decyzja z 9 stycznia 2003r., na mocy której J. A. uzyskał prawo do emerytury górniczej od dnia 1 stycznia 2003 r. Po tej dacie wnioskodawca nie pracował i nie osiągał żadnych dochodów, które stanowiłyby podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Za dochody takie nie można było przy tym uznać nagrody rocznej za 2002r., wypalonej w 2003r., czy innych należności związanych z rozwiązanym stosunkiem pracy. Zgodnie z § 6 zd. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (t.jedn.: Dz.U. z 1989 r. Nr 11, poz. 63 z późn. zm.), składniki wynagrodzenia pobierane w odstępach czasu dłuższych niż miesiąc oblicza się w stosunku miesięcznym i dolicza do wynagrodzenia z tych miesięcy zatrudnienia, za które wynagrodzenie to przysługuje. A zatem, jeśli ubezpieczony w 2003r. otrzymał określone należności z zakończonego stosunku pracy za rok 2002 r., to nie było żadnych podstaw, aby należności te uznać za dochody za 2003 r.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należało, iż w rozpoznawanej sprawie nie było żadnych podstaw do zaliczenia wnioskodawcy świadczeń pracowniczych wypłaconych w 2003r. przez byłego pracodawcę na dochody za 2003 r. i uznania ich za dochody, które stanowiłyby podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe za ten rok, a tym samym które uprawniałyby do ponownego ustalenia wysokości emerytury wnioskodawcy.

Zupełnie bezpodstawne jest również twierdzenie wnioskodawcy , iż rozwiązanie umowy o pracę, warunkujące przyznanie mu prawa do emerytury miało miejsce w dniu 31 października 2002r. Kontynuował on zatrudnienie do 31 grudnia 2002r. Emerytura został mu przyznana z dniem 1 stycznia 2003r. i tylko podleganie ubezpieczeniom społecznym po tej dacie uzasadniałoby dokonanie ponownego ustalenia wysokości emerytury na podstawie wyżej wskazanego przepisu art. 110a ustawy emerytalnej.

Z tych względów zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, a odwołanie wnioskodawcy jako nieuzasadnione zostało oddalone na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

SSO Regina Stępień