Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Legnicy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Jolanta Pratkowiecka
Sędziowie:	SO Sylwia Kornatowicz SO Sabina Ziser (sprawozdawca)
Protokolant:	sekr. sądowy Małgorzata Zielińska

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2014 roku w Legnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko stronie pozwanej Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Legnicy

z dnia 24 września 2013 roku

sygn. akt I C 374/10

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 779/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 września 2013r. Sąd Rejonowy w Legnicy zasądził od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. G. kwotę 40.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 marca 2010r. pozostawiając referendarzowi sądowemu rozstrzygniecie o kosztach procesu stosownie do stopnia uwzględnienia powództwa. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że w trakcie postępowania rodowodowego wykazane zostało, że powódka doznała łącznie 30% uszczerbku na zdrowiu, ustalenia te oparte zostały o treść opinii biegłych sądowych które sporządzone zostały sposób rzetelny. Zdaniem Sądu Rejonowego wypłacone powódce w toku postępowania likwidacyjnego odszkodowanie w kwocie 24.000 zł nie rekompensuje w pełni doznanych przez nią krzywd. Sumą adekwatną w ocenie Sądu pierwszej instancji jest natomiast kwota 64.000 zł. Orzekając o odsetkach od kwoty należnego powódce zadośćuczynienia Sąd wskazał, że obowiązek zapłaty zadośćuczynienia powstaje niezwłoczne po wezwaniu dłużnika do zapłaty i od tego momentu należą się odsetki za opóźnienie. Powódka szkodę zgłosiła już w 2007r. a odsetek zawadniała dopiero od dnia wniesienia pozwu dlatego też jej roszczenie w tym zakresie Sąd uznał za w pełni uzasadnione.

Z rozstrzygnięciem powyższym w części dotyczącej orzeczenia zawartego w punkcie I w zakresie odsetek ustawowych liczonych od kwoty 40.000 zł za okres od dnia 24 marca 2010r. do 23 września 2013r. nie zgodziła się strona pozwana wnosząc apelację, w której zarzucił:

- naruszenie art. 481 par. 1 kc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że wymagalność roszczenia w kwocie zasądzonej w wyroku istniała już od dnia wniesienia pozwu i przed wydaniem wyroku,

- naruszenie art. 316 par. 1 kpc poprzez jego naruszenie i zasądzenie odsetek od kwoty zadośćuczynienia od dnia 24 marca 2010r. mimo obowiązku orzekania według stanu orzekania,

- naruszenie art. 233 par. 1 kpc poprzez niewłaściwe rozważenie zebranego materiału dowodowego prowadzące do błędnych ustaleń faktycznych i przyjęcie, że wymagalność roszczenia powstała w dniu 24 marca 2010r.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca domagała się zmiany wyroku poprzez zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kwoty 40.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 września 2013r., oddalenia dalej idącego powództwa oraz zasądzenia kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest nieuzasadniona.

W błędzie jest apelujący zarzucając Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego wymienionych w apelacji. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy wynikają z prawidłowej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego i swobodnej jego oceny. Słusznie Sąd Rejonowy uznał, że powódka mogła domagać się zasądzenia odsetek od kwoty 40.000 zł już od dnia wniesienia pozwu.

W zależności od okoliczności sprawy terminem, od którego należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia za krzywdę może być zarówno dzień poprzedzający wydanie wyroku, jak i dzień wyrokowania. Stanowiska tego nie podważa pozostawienie przez ustawę zasądzenia odszkodowania i określenie jego wysokości w pewnym zakresie uznaniu sądu. Przewidziana w art. 445 par. 1 kc i 448 par. 1 kc możliwość przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Mimo więc pewnej swobody sądu przy orzekaniu zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego lecz deklaratywny (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18.02.2011r., I CSK 243/10, Lex). Norma prawna art. 817 par. 1 kc nakłada na ubezpieczyciela obowiązek przeprowadzenia likwidacji szkody, co oznacza obowiązek ustalenia rozmiarów i wartości szkody oraz wypłacenia odpowiedniego odszkodowania, a to z kolei winno odbyć się w określonym ustawowo terminie. Zobowiązanie ubezpieczyciela z chwilą zawiadomienia go o szkodzie i wezwania do zapłaty ma bez wątpienia charakter terminowy zaś o ewentualnym opóźnieniu dłużnika można mówić dopiero w momencie skonkretyzowania kwoty roszczenia. Zagadnienie to było wielokrotnie przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego i orzecznictwo w tym przedmiocie jest jednolite (por. wyrok SN z dn. 13.08.2008r. sygn. akt I CSK 114/07, Lex nr 487518; wyrok SN z dn. 18.11.2009r., sygn. akt II CSK 257/09, Lex nr 551104). Roszczenie o zadośćuczynienie bowiem, jak każde świadczenie pieniężne, wymagalne jest z chwilą wezwania do zapłaty. Jak wynika z akt szkodowych wezwanie do zapłaty doręczone zostało poprzednikowi prawnemu strony pozwanej w dniu 25 marca 2008r. i kwota zadośćuczynienia została w nim określona na 60.000 zł. Następnie po ustaleniu zadośćuczynienia na kwotę 24.000 zł powódka nie zgadzając się ze stanowiskiem strony pozwanej wniosła o przyznanie jeszcze 40.000 zł (pismo doręczone pozwanej w dniu 02.07.2008r.) powołując się na sporządzone na jej zlecenie opinie lekarzy z zakresu chirurgii, ortopedii i traumatologii, neurologii i psychiatri, które zostały przedłożone stronie pozwanej. Tymczasem strona pozwana określając wysokość zadośćuczynienia poprzestała jedynie na opinii lekarza ortopedy – traumatologa nie zasięgając opinii innych specjalistów. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego już w dacie wezwania strony pozwanej do zapłaty miały miejsce w życiu powódki te wszystkie okoliczności, które złożyły się na ocenę rozmiaru bólu, cierpienia, dolegliwości zabiegów, rehabilitacji itd., tak więc powódce przysługiwało już w tym czasie zadośćuczynienie w rozmiarze określonym w zaskarżonym wyroku, co powoduje prawidłową ocenę Sądu pierwszej instancji, że od tego czasu strona pozwana jest w opóźnieniu z zapłatą należnego zadośćuczynienia, jednakże powódka domagała się zasądzenia odsetek z datą późniejszą albowiem datą wniesienia pozwu, co uzasadniało zasądzenie odsetek ustawowych właśnie od tej daty, tj. 24 marca 2010r.

Stąd też zarzuty apelacji dotyczące wymagalności roszczenia powódki były bezzasadne a w konsekwencji apelacja strony pozwanej podlegała oddaleniu przez Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c. Strona pozwana obowiązana jest zwrócić powódce koszty wynagrodzenia pełnomocnika procesowego w wysokości 1.200 zł, zgodnie z art. § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2009 Nr 146, poz. 1188 z późn. zm.).