Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lipca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący sędzia Roman Chorab

Protokolant Joanna Gaweł - Wojciechowska

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniach 17.04.2023 r., 29.05.2023r., 03.08.2023 r., 29.07.2024 r.

sprawy K. K. (1)

s. E. i M. z d. K.

ur. (...) w L.

obwinionemu o to, że:

w dniu 29 października 2022 roku około godziny 14:05 w miejscowości W., kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego pojazdem marki A. o nr rej. (...),

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

I.  obwinionego K. K. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku z tym iż przyjmuje, iż kierujący samochodem A. naruszył art. 24 ust. 7 pkt 3 ustawy prawo o ruchu drogowym oraz nie zastosował się do znaku P-4 stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę 500 (pięciuset) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 118§1 kpw i art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania i na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 Ustawy z dnia 23.06.1973 r o opłatach w sprawach karnych wymierza opłatę w wysokości 50 złotych .

Sygn. akt II W 732/22

UZASADNIENIE

W wyniku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

K. K. (1) w chwili obecnej jest 33 - letnim mieszkańcem L.. Obwiniony jest zatrudniony na stałe w Zakładzie (...) sp. z o. o. z siedzibą w L.. Na chwilę obecną, z tytułu zatrudnienia w w/w firmie, osiąga on dochód w wysokości 2 800 zł netto miesięcznie. Jest żonaty oraz ma na utrzymaniu jedno dziecko (syn 6 lat). Nie posiada majątku.

( dowód ; dane osobowe obwinionego : K. K. (1) – k. 8 i k. 54 ).

W dniu 29 października 2022 r., około godziny 14:00 doszło do kolizji drogowej z udziałem obwinionego K. K. (1) oraz pokrzywdzonych: A. K. (1), T. P. i M. K..

Do zdarzenia doszło w ten sposób, że obwiniony – kierując wówczas samochodem marki V. (...), nie zachował należytej ostrożności (nie upewnił się czy pas jezdni z lewej strony jest wolny) podczas wykonywania manewru skrętu w lewo w drogę podporządkowaną w kierunku miejscowości K., uderzył swoją lewą stroną w prawą stronę wyprzedzającego go pojazdu m – ki A. (...), kierowanego przez A. K. (1), z którym jechało dwóch pasażerów, tj.: T. P. i M. K..

Chwilę przed wystąpieniem kolizji oba pojazdy jechały za pojazdem marki V. (...), którego wyprzedzili będąc w tamtym momencie w odległości około 200 metrów przed skrzyżowaniem. Oba pojazdy poruszały się od siebie w odległości około 50 metrów. W pierwszej kolejności pojazd ten został wyprzedzony przez samochód obwinionego K. K. (1) , a po chwili również przez pokrzywdzonego A. K. (1). Po wykonaniu tego manewru obwiniony poruszał się przez chwilę lewym pasem jezdni, a następnie zjechał na prawy pas, podczas gdy pokrzywdzony kontynuował jazdę lewym pasem chcąc jednocześnie wyprzedzić pojazd obwinionego K. K. (1).

Jednakże w momencie jego wyprzedzania, gdy oba pojazdy znajdowały się już na wysokości skrzyżowania, a obwiniony K. K. zdecydował się na manewr skrętu w lewo, mając w zamiarze wjechać w drogę podporządkowaną, uderzając w tym momencie pojazd pokrzywdzonego A. K. , którego nie zobaczył. Oba pojazdy jechały z prędkością około 80 - 90 km/h.

W wyniku zaistniałej kolizji na obwinionego K. K. (1) funkcjonariusze Policji zamierzali nałożyć mandat karny w wysokości 1250,00 zł, lecz ten odmówił jego przyjęcia. Pokrzywdzony A. K. (1) został natomiast ukarany mandatem karnym z uwagi na przekroczenie prędkości w tym miejscu oraz podjętej próbie wyprzedzania na podwójnej ciągłej i przed skrzyżowaniem. Obwinionemu K. K. (1) zostało , zaś elektronicznie zatrzymany dowód rejestracyjny pojazdu.

( dowód : notatka urzędowa, k. 1, zeznania świadka M. M. (2), k. 3 oraz k. 56 , zeznania świadka B. B.- k. 56v - 57, zeznania świadka Ł. M.- k. 57, zeznania świadka K. J.- k. 57 – 57v, zeznania świadka T. P.- k. 61 – 61v, zeznania świadka M. K.- k. 61v – 62, dokumentacja zdjęciowa- k. 4 – 6 oraz k. 41 - 53, rys zdarzenia- k. 28, zeznania pokrzywdzonego A. K. (1)- k. 54v – 55v ).

Do kolizji obu pojazdów doszło z winy obwinionego, który rozpoczął manewr skrętu w lewo w momencie kiedy pojazd wyprzedzający znajdował się już w trakcie wykonywania manewru wyprzedzania.

Podczas wykonywania manewru skrętu w lewo kierujący samochodem V. (...) (obwiniony) był zobowiązany, poza sygnalizowaniem zawczasu zamiaru wykonania tego manewru, m.in. do zachowania szczególnej ostrożności. Kierujący samochodem V. (...) miał możliwość uniknięcia kolizji poprzez zaniechanie manewru skrętu w lewo.

Pomimo tego, że pokrzywdzony A. K. (1) w chwili zdarzenia wyprzedzał w miejscu niedozwolonym i miał większą prędkość, to jednak do zderzenia pojazdów doprowadził obwiniony K. K. (1) , gdyż to jego pojazd wjechał w pojazd pokrzywdzonego A. K..

Pojazd pokrzywdzonego znajdował się w chwili zdarzenia w fazie wyprzedzania i obwiniony K. K. nie powinien w tamtym momencie wykonywać manewru skrętu w lewo. Pojazd pokrzywdzonego znajdując się w fazie wyprzedzania nie miał możliwości uniknięcia kolizji, zaś pojazd kierowany przez obwinionego K. K. taką możliwość posiadał.

( dowód : opinia biegłego sądowego zakresu techniki samochodowej mgr inż. P. K. oraz opinia uzupełniająca, k. 65 – 79 oraz k. 80 - 81 ).

Sąd zważył co następuje :

Oskarżyciel Publiczny we wniosku o ukaranie zarzucał obwinionemu K. K. popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 k. w. stanowiącego, że kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny.

Należało przy tym stwierdzić, że przebieg zdarzenia opisanego we wniosku o ukaranie wskazywał, iż wypełnia on dyspozycję normy z wyżej cytowanego przepisu, a brak było podstaw do ewentualnej zmiany jego kwalifikacji prawnej.

Przechodząc do oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, należało stwierdzić, bez żadnej wątpliwości, że obwiniony K. K. (1) kierując w momencie zdarzenia pojazdem marki V. (...), na skutek niezachowania i wymaganej należytej ostrożności doprowadził do wypadku drogowego stwarzając przy tym zagrożenie dla pokrzywdzonego A. K. (1) i powodując szkodę materialną w jego pojeździe.

Jedynie dal pełnej jasności przedmiotowego zdarzenia należało opis zarzucanego obwinionemu czyny zawrzeć stwierdzenie , iż pokrzywdzony A. K. (1) w tym zdarzeniu naruszył art. 24 ust. 7 ustawy prawo o ruchu drogowym oraz nie zastosował się do znaku P-4 ( za co został zresztą ukarany mandatem karnym ).

Zebrane w sprawie dowody w postaci w szczególności : notatki urzędowej, zdjęć z miejsca zdarzenia, a także zeznań świadków, czy też w szczególności opinii biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych tworzą rzetelną, wiarygodną i logiczną całość oraz są wzajemnie ze sobą spójne.

Okoliczności wynikające z zarzucanego obwinionemu K. K. (1) czynu wynikały również częściowo z wyjaśnień samego obwinionego, który jednak nie przyznał się do zarzucanego mu czynu , nie kwestionując przy tym ustaleń samego zdarzenia.

Obwiniony K. K. (1) przyjął linię obrony, w której podnosił , iż to pokrzywdzony przyczynił się do wypadku poprzez jazdę z nadmierną prędkością, a także wykonywanie manewru wyprzedzania w miejscu oznaczonym znakiem poziomym P- 4 (podwójna linia ciągła), a ponadto przed skrzyżowaniem dróg. Istotnie należy stwierdzić, że pokrzywdzony również przekroczył przepisy prawa o ruchu drogowym. Obwiniony K. K. „zarzucał” pokrzywdzonemu w szczególności naruszenie przepisu art. 22 ust. 1 ustawy „prawo o ruchu drogowym”, co wskazał w zastrzeżeniach do wydanej przez biegłego opinii. Należy jednak stwierdzić, że pomimo naruszenia przepisów i wymogu zachowania szczególnej ostrożności przez pokrzywdzonego, odpowiedzialność za wystąpienie przedmiotowej kolizji ponosi jednak obwiniony K. K. , który nawet gdyby był przekonany o przekroczeniu przepisów drogowych przez pokrzywdzonego A. K. winien powstrzymać się od manewru skrętu w lewo czego niewątpliwie mógł dokonać.

Obwiniony K. K. (1) , bowiem również winien zachować należytą ostrożność w chwili zdarzenia poprzez chociażby użycie kierunkowskazu skrętu w lewo ( ale nawet gdyby ten kierunkowskaz był użyty , to i tak obwiniony nie był zwolniony z należytej ostrożności przed wykonanie manewru skrętu w lewo ) i też dokładną obserwację jezdni (spojrzenie w lewe lustro), czego jednak nie uczynił, albowiem okoliczności takie nie wynikały z zebranego materiału dowodowego. Obwiniony K. K. bowiem miał możliwość uniknięcia kolizji, a możliwości takich nie posiadał pokrzywdzony, gdyż znajdował się w chwili kolizji w fazie wyprzedzania. W zaistniałych warunkach obwiniony K. K. nie powinien więc decydować się na manewr skrętu w lewo. Należy przy tym zauważyć, że przekroczenie przez pokrzywdzonego A. K. przepisów prawa o ruchu drogowym poprzez nadmierną prędkość, czy wykonywanie manewru wyprzedzania w miejscu niedozwolonym stanowią przedmiot ustalenia jego odpowiedzialności w osobnym postępowaniu. Pomimo tego, że istnieje co prawda możliwość poniesienia przez pokrzywdzonego odpowiedzialności za naruszenie wyżej wskazanych zasad bezpieczeństwa, to jednak nie ponosi on z całą pewnością odpowiedzialności za samą kolizję obu pojazdów.

Tę odpowiedzialność ponosi wyłącznie obwiniony K. K. (1) , który nie powinien decydować się na manewr skrętu w lewo w takich okolicznościach, a pokrzywdzony w zaistniałej sytuacji nie posiadał realnych możliwości uniknięcia zderzenia.

Obwiniony K. K. (1) nie dochował należytej ostrożności, nie obserwował dostatecznie drogi i dokonał błędnej oceny wykonując manewr skrętu z drogi głównej na drogę podporządkowaną, w momencie nadjechania pojazdu pokrzywdzonego A. K. próbującego go wyprzedzić. Fakty te wynikały również zeznań w charakterze świadków dwóch funkcjonariuszy Policji, wykonujących czynności służbowe na miejscu zdarzenia. Powyższe zostało w szczególności zaakcentowane zarówno w pisemnej opinii biegłego sądowego, a także w złożonych przez niego ustnych uzupełnieniach tej opinii, ustosunkowujących się do złożonych przez obrońcę obwinionego zastrzeżeń.

Mając powyższe rozważania na względzie należało uznać winę obwinionego K. K. i orzec jak w pkt I wyroku. W ocenie Sądu orzeczona kara grzywny jest współmierna do okoliczności popełnionego przez ob. K. K. czynu i z pewnością nie razi surowością , a będzie wystarczającą dolegliwością uzmysławiającą ob. K. K. naruszenie przepisów prawa o ruchu drogowym w przedmiotowym zakresie.

Rozstrzygnięcie Sądu w przedmiocie kosztów sądowych wynika z okoliczności, iż obwiniony K. K. jest osobą pracującą i osiągającą stałe dochody. Zdaniem Sądu brak było więc podstaw do zwolnienia go od kosztów sądowych, a poniesienie przez niego opłaty w wysokości 50 zł z pewnością nie spowoduje uszczerbku koniecznego dla jego utrzymania, czy też jego rodziny.