Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Marek Dziwiński

Protokolant: Magdalena Mastej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 lutego 2024 r. w K.

sprawy z powództwa P. B., K. M.

przeciwko Gminie B. - Zakład (...) w B.

o zapłatę

I  wobec cofnięcia pozwu umarza postępowanie w zakresie żądania zapłaty kwoty 8.005,65 zł;

II  zasądza od strony pozwanej Gminy B. - Zakład (...) w B. solidarnie na rzecz powodów P. B. i K. M. ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 8.005,65 zł od dnia 03.08.2023 r. do dnia 30.08.2023 r.;

III  dalej idące powództwo oddala;

IV  zasądza od strony pozwanej Gminy B. - Zakład (...) w B. solidarnie na rzecz powodów P. B. i K. M. kwotę 2.317,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygnatura akt I C 540/23

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 28 lutego 2024 r.

Pozwem z dnia 09 sierpnia 2023 r. (k. 1-3), uzupełnionym pismem procesowym z dnia 28 sierpnia 2023 r. (k. 18-20), powodowie P. B. i K. M., prowadzący działalność gospodarczą jako wspólnicy spółki cywilnej (...), (...) s.c. z siedzibą w W., wnieśli o zasądzenie na swoją rzecz w sposób solidarny od strony pozwanej Gminy B. – Zakładu (...)
w B. kwoty 8 005,65 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od tej kwoty od dnia 03 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty. Wnieśli również o zasądzenie na swoją rzecz od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazali, że strona pozwana zleciła im naprawę należącego do niej samochodu dostawczego wskutek zdarzenia drogowego z dnia 22 marca 2023 r. Przedmiotowa szkoda była likwidowana przez Towarzystwo (...) S.A.
z siedzibą w W.. Zgodnie z udzielonym powodom upoważnieniem mieli oni dokonać stosownej naprawy uszkodzonego pojazdu oraz odebrać od ubezpieczyciela przyznane z tego tytułu odszkodowanie. Ze względu na cofnięcie przez stronę pozwaną wskazanego wcześniej upoważnienia P. B. i K. M. zwrócili ubezpieczycielowi przekazane przez niego środki, które zostały następnie wypłacone stronie pozwanej. W związku z brakiem terminowego uregulowania faktury wystawionej na kwotę 8 006,65 zł z tytułu poniesionych kosztów naprawy powodowie wystąpili przeciwko pozwanej gminie z powództwem o zapłatę.

W odpowiedzi na pozew z dnia 12 września 2023 r. (k. 26-27) strona pozwana Gmina B. – Zakład (...) w B. wniosła o oddalenie powództwa
w całości oraz zasądzenie od powodów w sposób solidarny na jej rzecz kosztów procesu,
w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana przyznała, że warsztat prowadzony przez powodów dokonywał naprawy należącego do niej pojazdu na podstawie stosownego upoważnienia. Podkreśliła jednak, że wystawili oni kilka różnych dokumentów księgowych z tego tytułu,
a ponadto nie przedłożyli żadnego dowodu, z jakiego wynikałby 7-dniowy termin do zapłaty kwoty wynikającej z ostatecznej faktury. W tym kontekście pozwana gmina wskazała również, że wniesione przez powodów powództwo należy ocenić jako przedwczesne, ponieważ przed jego skierowaniem do sądu nie podjęli próby polubownego załatwienia sprawy.

W piśmie procesowym z dnia 18 września 2023 r. (k. 35-36) powodowie cofnęli pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie należności głównej, podtrzymując w dalszym ciągu powództwo w części dotyczącej zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie we wskazanym przez nich wcześniej zakresie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie P. B. i K. M. prowadzą działalność gospodarczą jako wspólnicy spółki cywilnej (...), (...) s.c. z siedzibą w W., w ramach której zajmują się naprawą powypadkową pojazdów osobowych, dostawczych oraz ciężarowych.

W dniu 12 maja 2023 r. Gmina B., działająca za pośrednictwem Zakładu (...) w B., zleciła powodom naprawę pojazdu dostawczego marki R. (...) o numerze rej. (...) w związku z wyrządzaną szkodą z dnia 22 marca 2023 r., która była likwidowana przez Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W..

Fakty bezsporne

Początkowo kwota należnego odszkodowania miała trafić do warsztatu naprawczego, jednakże strona pozwana odwołała wcześniejsze upoważnienie w związku z czym powodowie byli zmuszeni do dokonania korekty wcześniej wystawionych faktur. Ponadto oczekiwali na kontakt ze strony pozwanej gminy w sprawie zastrzeżeń złożonych przez jej księgową, co również miało wpływ na przedłużenie terminu do wystawienia prawidłowego dokumentu.

Dowód:



faktura korygująca nr K1 z dnia 03 lipca 2023 r., k. 29,



faktura nr (...) z dnia 27 czerwca 2023 r., k. 30,



faktura korygująca nr K2 z dnia 26 lipca 2023 r., k. 31,



korespondencja mailowa z pracownikiem strony pozwanej, k. 37-40.

Ostatecznie w dniu 26 lipca 2023 r. powodowie wystawili na rzecz strony pozwanej fakturę z tytułu kosztów naprawy wyżej wskazanego pojazdu na łączną kwotę 8 005,65 zł.
W dokumencie tym termin płatności został oznaczony na dzień 02 sierpnia 2023 r., zaś sama faktura została doręczona nabywcy usługi w dniu jej wystawienia, tj. 26 lipca 2023 r.

Dowód:



faktura nr (...) z dnia 26 lipca 2023 r., k. 10 i 32.

W dniu 09 sierpnia 2023 r. powodowie P. B. i K. M. zwrócili ubezpieczycielowi wypłacone im przez niego środki z tytułu odszkodowania za naprawę pojazdu należącego do strony pozwanej.

Dowód:



potwierdzenie przelewu środków z dnia 09 sierpnia 2023 r., k. 11.

Z kolei w dniu 31 sierpnia 2023 r. Zakład (...) w B. przelał na rzecz powodów przysługujące im wynagrodzenie z tytułu przeprowadzonej naprawy uszkodzonego pojazdu w kwocie 8 005,65 zł stwierdzonej w wystawionej przez nich fakturze nr (...) z dnia 26 lipca 2023 r.

Dowód:



polecenie przelewu z dnia 31 sierpnia 2023 r., k. 33.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie bezspornym pozostawała zasadność powództwa zarówno co do jego istoty, jak i co do wysokości, albowiem strona pozwana zapłaciła powodom żądaną przez nich kwotę w pełnym jej zakresie. Natomiast głównym problemem w świetle przedstawionych stanowisk stron było określenie, czy P. B. i K. M. mogli domagać się od strony pozwanej ustawowych odsetek za opóźnienie liczonych od kwoty głównej we wskazanym przez nich okresie.

Ustaleń faktycznych w sprawie dokonano na podstawie dokumentacji przedłożonej przez strony obejmującej głównie faktury wystawione przez warsztat naprawczy powodów na rzecz strony pozwanej z tytułu dokonanej naprawy uszkodzeń należącego do niej samochodu.

Na samym wstępie trzeba stwierdzić, że w toku postępowania – w ramach złożonej odpowiedzi na pozew – pozwana gmina przedłożyła potwierdzenie przelewu z dnia 31 sierpnia 2023 r. żądanej przez powodów kwoty, czyli 8 005,65 zł, co wyczerpywało w pełni ich roszczenie w tej części.

W konsekwencji czego powodowie zdecydowali się na cofnięcie powództwa wraz ze zrzeczeniem się roszczenia co do przedmiotowej należności głównej, podtrzymując je przy tym w pozostałym zakresie dotyczącym zasądzenia od strony pozwanej ustawowych odsetek za opóźnienie liczonych od tej kwoty od dnia 03 sierpnia 2023 r. do dnia 31 sierpnia 2023 r.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. W realiach rozpatrywanej sprawy P. B. i K. M. cofnęli powództwo, zrzekając się jednocześnie roszczenia w zakresie należności głównej, zatem nie było potrzeby uzyskania w tym przypadku zgody strony przeciwnej. Dlatego też należało umorzyć postępowanie co do zapłaty kwoty 8 005,65 zł, o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

W punkcie II wyroku z kolei uwzględniono pozostałe powództwo w przeważającym stopniu, albowiem powodowie zdołali wykazać, że wystawiona przez nich faktura została doręczona stronie pozwanej przed wskazanym w niej terminem płatności, czyli 02 sierpnia 2023 r., co uzasadniało określenie daty początkowej naliczania odsetek od dnia następnego, czyli 03 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty.

Stosownie do regulacji zawartej w art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Samo przedstawienie dłużnikowi dokumentu odzwierciedlającego stan jego zadłużenia względem wierzyciela (np. w postaci odpowiedniego rachunku czy faktury) stanowi przykład dorozumianego wezwania do spełnienia świadczenia, zwłaszcza gdy na danym piśmie widnieje ściśle oznaczona data płatności. Taka sytuacja miała miejsce w omawianej sprawie, ponieważ na fakturze nr (...) wystawionej przez powodów w dniu 26 lipca 2023 r. (k. 10) umieszczony został konkretny termin na dokonanie zapłaty przez stronę pozwaną oznaczony na dzień 02 sierpnia 2023 r. W ten sposób nie można potraktować wniesionego pozwu jako przedwczesnego, ponieważ pozwana gmina uregulowała swoje zobowiązanie dopiero w dniu 31 sierpnia 2023 r., mając przy tym pełną świadomość jego istnienia ze względu na fakt doręczenia jej wcześniej faktury wystawionej przez warsztat naprawczy, co miało miejsce w dniu 26 lipca 2023 r. zgodnie z prezentatą umieszczoną przez samą stronę pozwaną (k. 32).

W związku z tym trzeba było zasądzić od strony pozwanej na rzecz powodów odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od kwoty żądania głównego od dnia 03 sierpnia 2023 r. do dnia 30 sierpnia 2023 r., bezpośrednio poprzedzającego dzień zapłaty.

W ramach pkt III oddalono powództwo w pozostałym zakresie, gdyż powodowie oznaczyli końcowy termin naliczania odsetek na 31 sierpnia 2023 r., tj. dzień dokonania przez stronę pozwaną zapłaty. Stosownie do przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W rozpatrywanym przypadku opóźnienie trwało do dnia 30 sierpnia 2023 r., bowiem zapłata została dokonana w dniu następnym, toteż nie można było w pełni uwzględnić odsetkowego roszczenia powodów.

Orzeczenie o kosztach procesu wydano na podstawie przepisu art. 100 zd. 2 k.p.c., zgodnie z którym Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W tym kontekście należy wskazać, że choć powodowie cofnęli pozew wraz
z zrzeczeniem się roszczenia w odniesieniu do żądania głównego w toku postępowania –
po wdaniu się w spór co do istoty sprawy – tak uczynili to w reakcji na wpłatę dokonaną przez stronę pozwaną, która miała miejsce już po wytoczeniu przez nich powództwa.

Jak słusznie podniósł Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w postanowieniu z dnia 18 kwietnia 2014 r. (sygn. akt I ACz 200/14, LEX nr 1461132) na gruncie kodeksu postępowania cywilnego przyjmuje się, że wdanie się w spór co do istoty sprawy przed rozprawą może nastąpić
w odpowiedzi na pozew lub w innym piśmie procesowym złożonym przed pierwszą rozprawą, w sprzeciwie od wyroku zaocznego, a także w piśmie zawierającym zarzuty od nakazu zapłaty, lub sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym. Dlatego też przez wdanie się w spór należy rozumieć każde przeciwstawienie się żądaniu pozwu niezależnie od tego, czy zmierza ono do oddalenia powództwa bądź też do odrzucenia pozwu (np. zarzut przedawnienia, potrącenia lub niedopuszczalności drogi sądowej).

Powodowie cofnęli pozew co do roszczenia głównego, tj. zapłaty kwoty 8 005,65 zł,
w piśmie procesowym z dnia 18 września 2023 r. (k. 35), ustosunkowując się w nim do treści złożonej przez stronę pozwaną odpowiedzi na pozew, gdzie ta oświadczyła, że dokonała na rzecz powodów zapłaty żądanej przez nich kwoty. Trzeba w tym miejscu podzielić szeroko prezentowane w judykaturze stanowisko, wedle którego zapłata przez pozwanego należności objętych powództwem skutkuje uznaniem go za przegrywającego proces (w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c.), pod warunkiem że zaspokojone w ten sposób roszczenie było wymagalne w dacie wniesienia pozwu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 03 kwietnia 2013 r., sygn. akt I ACa 151/13, LEX nr 1314827).

Jak już zostało to wyżej wskazane termin płatności na fakturze był oznaczony na dzień
02 sierpnia 2023 r. (k. 10), powództwo wniesiono do tut. Sądu 09 sierpnia 2023 r. (k. 12), zaś strona pozwana dokonała zapłaty dopiero w dniu 31 sierpnia 2023 r. (k. 33).

Mając powyższe na uwadze oraz fakt, że powodowie przegrali sprawę jedynie
w niewielkiej części (co daty końcowej uwzględnionych odsetek ustawowych za opóźnienie) należało przyznać im od strony pozwanej całość poniesionych przez nich kosztów procesu.

Dlatego też w punkcie IV wyroku zasądzono solidarnie na rzecz powodów od strony pozwanej kwotę 2 317,00 zł, na którą to składały się: kwota 500,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu (k. 13), kwota 1 800,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego ustalona na podstawie przepisu § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł (k. 5).