Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2012 r.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Agnieszka Wiercińska – Bałaga

Protokolant Renata Bleichert

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2012 r.

w Z.

sprawy z powództwa (...) S.a.r.I w Luxembourg

przeciwko D. Ł.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C upr 1026/12

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...).á.r.l. z siedzibą w Luksemburgu w pozwie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym domagała się zasądzenia od pozwanego D. Ł. kwoty 300 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania strona powodowa podała, iż przejęła na podstawie umowy cesji wierzytelności od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.prawo do wierzytelności wobec pozwanego a wynikających z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych związanych z zawartą umową abonencką zgodnie z załączonym częściowym wykazem wierzytelności do umowy o przelew wierzytelności z dnia 30.03.2011 r.

Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 14 lutego 2012 r. w sprawie sygn. akt VI Nc- e 1758286/11 nakazał pozwanemu D. Ł. aby zapłacił powodowi (...).á.r.l. z siedzibą w Luksemburgu kwotę 300 zł z ustawowymi odsetkami od 1.01.2010 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 90 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwany D. Ł. wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty (k 8), zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Zarzucił, iż w trakcie rozwiązywania umowy z (...)został poproszony o oddanie karty do dekodera, której nigdy z w/w firmy nie otrzymał, a na jego reklamacje telefoniczne i pisemne został poinformowany, że karty wysłano zwykłą przesyłką pocztową, on zaś nigdy nie otrzymał karty ani nie pokwitował jej odbioru. W trakcie rozmów z pracownikami (...) został poinformowany, że w systemie komputerowym firmy figuruje on jako osoba, która nigdy nie otrzymała karty. Z tych względów jego zdaniem żądanie zapłaty jest bezzasadne.

Powód w piśmie procesowym z dnia 31.10.2012 r. (k 40) podtrzymał w całości żądanie pozwu. Dodatkowo wyjaśnił, iż na podstawie umowy przelewu z dnia 30 marca 2011 r. przejął od (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prawa do wierzytelności z tytułu usług związanych z zawartą umową abonamentową. W umowie cedent oświadczył, że sprzedał wierzytelności wobec abonentów, z którymi umowy o świadczenie usług wygasły, a wierzytelności wynikają z niezapłaconych należności głównych (faktur i not karnych) oraz odsetek z tytułu świadczenia przez cedenta usług. Powód ponadto wskazał, iż w chwili podpisywania umowy załączony został regulamin świadczenia usług przez (...) sp. z o.o., z którym każda osoba podpisująca umowę winna się zapoznać i podpisać akceptację takiego regulaminu, a zgodnie z regulaminem obowiązującym na dzień zawarcia umowy abonent zobowiązany jest do zwrotu sprzętu autoryzowanemu dystrybutorowi w terminie jednego miesiąca od daty rozwiązania umowy, a w przypadku opóźnienia musi uiścić na rzecz operatora karę umowną. Umowa została rozwiązana w dniu 30.11.2007 r. i w terminie 30 dni od tej daty pozwany zobowiązany był zwrócić sprzęt. Pozwany dołączył formularz zwrotu sprzętu, ale jest on zdaniem powoda nieczytelny i wobec tego nie jest on w stanie zweryfikować daty zwrotu sprzętu. Zgodnie z regułami rozkładu ciężaru dowodu to pozwany winien udowodnić nieistnienie roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 marca 2011 r. (...)spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.sprzedała przysługujące jej wierzytelności spółce (...).á.r.l. z siedzibą w Luksemburgu reprezentowanej przez pełnomocnika M. J., w tym wierzytelność w kwocie 300 zł wobec D. Ł., a wynikająca z noty karnej na kwotę 300 zł z 17.12.2009 r. Strona powodowa o cesji zawiadomiła pozwanego pismem z dnia 3 października 2012 r.

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z 30.11.2011 r. k 24 verte; częściowy wykaz wierzytelności do umowy przelewu z 30.03.2011 r. k 27; zawiadomienie z 3.10.2012 r. k 26 verte)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 509 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przedmiotem obrotu jest wierzytelność. Roszczenie, niezależnie od stopnia, w jakim przejawia swoją samodzielność, w istocie tylko zmierza do zapewnienia - w drodze przymusu - realizacji uprawnienia objętego wierzytelnością. Na podmiocie obciążonym realizacją świadczenia spoczywa obowiązek określonego zachowania się (działania lub zaniechania) wobec uprawnionego w sposób zgodny z jego uprawnieniem. Roszczenia, w stosunku do wierzytelności jako uprawnienia głównego, mają charakter instrumentalny, określony w literaturze przedmiotu jako służebny. Do majątku wierzyciela należy wierzytelność. Zapewnia ona wierzycielowi określoną pozycję, czemu daje wyraz art. 509 § 1 kc. Obowiązujące przepisy zawierają domniemanie rozporządzalności prawem podmiotowym i tylko w sytuacjach wskazanych przez ustawę można przyjąć istnienie ograniczania rozporządzalności. Jeżeli zbywca jest podmiotem wielu wierzytelności, nie ma przeszkód, by przeniósł je wszystkie na nabywcę jedną umową. Skutkiem takiej umowy będzie przeniesienie na nabywcę wskazanych w umowie wierzytelności w takim stanie, w jakim one były i przysługiwały zbywcy w chwili dojścia do skutku przelewu. Nabywca wierzytelności wchodzi bowiem w miejsce zbywcy, ze wszystkimi tego konsekwencjami, a zgodnie z art. 516 kc zbywca ponosi względem nabywcy odpowiedzialność za to, że wierzytelność mu przysługuje, w każdym przypadku przelewu o obowiązkach zbywcy wierzytelności względem nabywcy rozstrzyga treść stosunku zobowiązaniowego leżącego u podstaw przelewu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2005 r., sygn. akt II CK 225/05). Przeniesienie praw w ramach konsumenckich stosunków wynikających z umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, jak ma to miejsce w niniejszym przypadku, będzie podlegało co do zasady reżimowi przepisów dotyczących przelewu. Ponadto w sprawie o spełnienie świadczenia z tytułu wierzytelności objętej przelewem dłużnik może stawiać zarzuty dotyczące stosunku wewnętrznego między cedentem a cesjonariuszem, a w szczególności kwestionować prawidłowość causae przelewu, skoro bowiem skutkiem pierwotnego braku prawidłowej przyczyny umowy lub jej następczego upadku jest bezwzględna nieważność czynności prawnej, oddziaływająca erga omnes, to okoliczność ta może być przedmiotem zarzutu każdej osoby mającej interes prawny w stwierdzeniu tej nieważności, a więc, rzecz jasna, także dłużnika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 1998 r., sygn. akt III CKN 387/97). Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie, przyjmuje się zgodnie, że w wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 kc przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela.

W tym miejscu należy zauważyć, iż oświadczenia woli w imieniu spółki (...).à.r.l. w Luksemburgu mogą składać wspólnie jeden członek zarządu A i jeden członek zarządu B, wśród których to członków zarządu A byli A. (...), (...) i G. (...), zaś wśród członków zarządu B: K. P. i W. A. (wypis z rejestru handlu i spółek k 17-21). Tymczasem umowa sprzedaży wierzytelności z 30.03.2011 r. w imieniu (...).à.r.l. w Luksemburgu została zawarta przez pełnomocnika M. J., zaś w odniesieniu do tej umów, jak wynika z wpisów we właściwych rejestrach sądowych, osoba ta nie była uprawniona do składania oświadczeń woli w imieniu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zaś strona powodowa nie wykazała wbrew ciążącemu na niej zgodnie z art.6 kc obowiązkowi dowodzenia, iż M. J. posiadał należyte umocowanie do składania oświadczeń woli w imieniu tejże spółki, a tym samym, że przedmiotowa umowa przelewu jest ważna (art.201§1 ksh i art.204 ksh w zw. z art.58§1 kc).

Przelew wierzytelności jest umową zawieraną między wierzycielem a osobą trzecią. Na jej podstawie dotychczasowy wierzyciel przenosi swoją wierzytelność na kontrahenta ze skutkiem wobec dłużnika, przy zachowaniu tożsamości zobowiązania (art. 509 kc). Przedmiotem obrotu jest prawo podmiotowe, odpowiadające zobowiązaniu, czyli uprawnieniu wierzyciela do żądania świadczenia od dłużnika (art. 353 § 1 kc). Przelew może zatem dotyczyć tylko takich wierzytelności, które przed zawarciem umowy nie przysługiwały osobie trzeciej względem dłużnika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2006 r. V CSK 147/06).

Zasada kontradyktoryjności (wyrażona w art. 6 kc i art. 3 i 232 kpc) w procesie cywilnym, usuwa zasadę odpowiedzialności Sądu za rezultat postępowania dowodowego, zachowując pewne uprawnienia Sądu, ograniczając jego obowiązki, dysponentami postępowania są strony. Stosownie do przepisu art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Przepis ten oznacza więc, że skoro powódka twierdziła, iż przysługuje jej względem pozwanego wierzytelność w łącznej wysokości 300 zł z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych, a nabytych w drodze umowy cesji, a bliżej opisana w nocie karnej o numerze: (...), to powinna to udowodnić. Powódka nie zaoferowała żadnych dowodów, które potwierdziłyby, że przysługuje jej prawo do dochodzenia należności w wysokości 300 zł z tytułu wynagrodzenia za korzystanie przez pozwanego z usług (...)Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., a które nabyła w drodze skutecznej umowy przelewu wierzytelności, co więcej choć przedmiotowy dokument źródłowy został przez stronę powodową powołany w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym (k 4), to pomimo wezwania do uzupełnienia powyższego pozwu po przekazaniu sprawy tutejszemu Sądowi powódka nie przedłożyła ich do chwili zamknięcia rozprawy, co uniemożliwia w istocie Sądowi ocenę jakiego rodzaju należności dotyczy żądanie pozwu i czy w istocie przywołana przez powódkę nota karna zostały wystawione, w szczególności niemożliwym jest ustalenie z jakiego tytułu wystawiono notę karną obciążającą pozwanego, a zwłaszcza czy faktycznie była to kara umowna i naruszenia jakiego obowiązku umownego dotyczyła zwłaszcza, że strona powodowa twierdzi, że było to za opóźnienie w zwrocie z sprzętu operatorowi, a który to zwrot nastąpił, a nie jest w stanie zweryfikować terminu dokonanego zwrotu sprzętu, zaś pozwany zarzucał, że karą obciążono go za brak zwrotu karty do dekodera, której nigdy od (...)spółki z o.o. nigdy nie otrzymał.

Mając na względzie skutecznie podniesiony przez pozwanego zarzut co do nieistnienia wierzytelności powoda, wynikającej z umowy o abonament i dokonanej przez (...)Sp. z o.o. z siedzibą w W.cesji tej wierzytelności wobec nieistnienia podstawy faktycznej do naliczenia kary umownej przez spółkę (...) pozwanemu, należało rozważyć istnienie tej wierzytelności po stronie powodowej, a warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu wszak jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r sygn. akt V CSK 187/06).

Strona powodowa w niniejszym procesie nie przedstawiła dowodów, z których wynikałaby wierzytelność istniejąca po stronie (...)sp. z o.o. z siedzibą w W.względem pozwanego za świadczone na jego rzecz usługi telekomunikacyjne, bowiem jedyny dowód przedstawiony przez stronę powodową stanowiły załączniki do umów o cesji tej wierzytelności, a nie dotyczyły one uzasadnienia istnienia i podstawy tej wierzytelności. W szczególności strona powodowa nie przedstawiła spornej noty karnej, co uniemożliwiło Sądowi przy braku jakichkolwiek informacji o rodzaju usług i czasie, w którym usługi telekomunikacyjne miały być przez spółkę (...)świadczone na rzecz pozwanego, zwłaszcza co do treści umowy o abonament, jak też treści regulaminu o nieznanej dacie, od której miał obowiązywać, a mającego stanowić według twierdzeń powoda podstawę do naliczenia kary umownej, weryfikację zasadności żądania pozwu w kontekście zarzutów pozwanego, a zwłaszcza wobec przyznanego przez stronę powodową w piśmie z dnia 31.10.2012 r. faktu zwrotu przez D. Ł.sprzętu po rozwiązaniu umowy ze spółką (...). Pozwany zarzucając, że zwrócił sprzęt operatorowi, a karty do dekodera nigdy operator mu nie wydał, przerzucił ciężar dowodu na stronę powodową, która fakt wykonania usług telekomunikacyjnych na rzecz pozwanego, a w szczególności wydania pozwanemu sprzętu i niewywiązania się z obowiązku jego zwrotu, zgodnie z dyspozycją art.6 kc winna udowodnić, chcąc skutecznie dochodzić od niego żądania określonego w pozwie, a czego bezspornie nie uczyniła.

Z tych względów powództwo jako pozbawione uzasadnionych podstaw podlegało oddaleniu.