Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

18 kwietnia 2019

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Skibińska

Protokolant: Michalina Sajko

po rozpoznaniu na rozprawie 7 marca 2019 i 18 kwietnia 2019

sprawy K. W.

syna J. i S. z domu W.

urodzonego (...) w C.

obwinionego o to, że:

w dniu 31 października 2018 roku około godz. 12:10 w J. ul. (...), na parkingu prywatnym tj. poza drogą publiczną, kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności przy wykonywaniu manewru cofania i uderzył w zaparkowany tam pojazd marki V. (...), czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa dla M. M.

tj. o wykroczenie z art. 98 k.w.

o r z e k a

I.  obwinionego K. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 98 k.w. i za to na podstawie art. 98 k.w. wymierza mu karę 350 (trzystu pięćdziesięciu) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 119 § 1 k.p.s.w. zasądza od obwinionego K. W. na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 120 (stu dwudziestu) złotych oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z 23 czerwca 1973 o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w wysokości 35 (trzydziesty pięciu) złotych.

Sygn. akt II W 1642/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

31 października 2018 około godziny 12:10 w J. na ulicy (...), na parkingu znajdującym się poza drogą publiczną, K. W. kierował samochodem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...)> kierując opisanym samochodem nie zachował należytej ostrożności przy wykonywaniu manewru cofania i uderzył w zaparkowany na tym parkingu samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w którym znajdowała się M. M., czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa dla niej.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego K. W. – k. 47 zeznania świadka M. M. – k. 12, zeznania świadka M. K. - k. 8, notatka urzędowa – k. 7, protokoły oględzin pojazdu – k. 15-16, dokumentacja fotograficzna – k. 46-47.

K. W. był 28 listopada 2017 karany za wykroczenie drogowe polegające na niezastosowaniu się do zakazu ruchu w obydwu kierunkach. .

Dowód: informacja o wpisach w ewidencji kierowców popełniających wykroczenia drogowe – k. 24.

W toku czynności wyjaśniających i postępowania sądowego K. W. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że jego samochód jedynie dotknął drugiego pojazdu, a nadto nie wiedział on, że w drugim pojeździe ktoś się znajduje.

Sąd zważył, co następuje;

Wyjaśnieniom obwinionego Sąd dał wiarę, albowiem korespondują one z pozostałym materiałem dowodowym. Obwiniony co prawda nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, ale potwierdzał, że na skutek wykonywanego przez niego manewru kierowany przez niego samochód i samochód pokrzywdzonego zetknęły się.

Brak jakichkolwiek podstaw do kwestionowania zeznań świadków. Zeznania świadków korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zawartym w aktach sprawy.

Treść dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości, gdyż zostały on sporządzone w prawidłowy sposób, przez osoby posiadające ku temu stosowne uprawnienia, a ich treść nie była w toku postępowania kwestionowana.

K. W. jest zdolny do zawinienia. Nie był niepoczytalny, osiągnął odpowiedni wiek i stopień rozwoju intelektualnego, a więc miał możliwość rozpoznania bezprawności popełnionego czynu.

Sprawstwo obwinionego w zakresie stawianego zarzutu nie budzi wątpliwości. K. W. w dniu 31 października 2018 roku około godz. 12:10 w J. ul. (...), na parkingu prywatnym tj. poza drogą publiczną, kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności przy wykonywaniu manewru cofania i uderzył w zaparkowany tam pojazd marki V. (...), czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa dla M. M.. Czynem tym wypełnił znamiona opisane w art. 98 k.w.

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Jest oczywistym, że prawidłowe prowadzenie samochodu wyklucza takie kierowanie pojazdem, bo dochodziło do „zetknięcia się” samochodów, jak określa to obwiniony.

Art. 24 § 1 k.w. stanowi, że grzywnę wymierza się w wysokości od 20 do 5000 złotych, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Art. 33 k w. stanowi, że organ orzekający wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego (§1). Wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia (§ 2). Jako okoliczności łagodzące uwzględnia się w szczególności działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem ciężkich warunków rodzinnych lub osobistych; działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem silnego wzburzenia wywołanego krzywdzącym stosunkiem do niego lub do innych osób; działanie z pobudek zasługujących na uwzględnienie; prowadzenie przez sprawcę nienagannego życia przed popełnieniem wykroczenia i wyróżnianie się spełnianiem obowiązków, zwłaszcza w zakresie pracy; przyczynienie się lub staranie się sprawcy o przyczynienie się do usunięcia szkodliwych następstw swego czynu (§ 3). Jako okoliczności obciążające uwzględnia się w szczególności działanie sprawcy w celu osiągnięcia bezprawnej korzyści majątkowej; działanie w sposób zasługujący na szczególne potępienie; uprzednie ukaranie sprawcy za podobne przestępstwo lub wykroczenie; chuligański charakter wykroczenia; działanie pod wpływem alkoholu, środka odurzającego lub innej podobnie działającej substancji lub środka; popełnienie wykroczenia na szkodę osoby bezradnej lub osoby, której sprawca powinien okazać szczególne względy; popełnienie wykroczenia we współdziałaniu z małoletnim (§ 4). Przepisy § 1-4 stosuje się odpowiednio do środków karnych (§ 5).

Dokonując wymiaru kary i środka karnego Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 33 k.w. Sąd nie dopatrzył się żadnej okoliczności łagodzącej. Okoliczność obciążającą stanowiła uprzednia, stosunkowo niedawna, karalność za wykroczenie drogowe, w ocenie Sądu, świadcząca o lekceważeniu zasad ruchu drogowego. W ocenie Sądu grzywna w wysokości trzystu pięćdziesięciuzłotych, a więc w kwocie zdecydowanie w dolnej granicy zagrożenia karą grzywny za tego rodzaju wykroczenie będzie kwotą odpowiednią, a jednocześnie wypełni cele kary w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej, uświadamiając sprawcy nieopłacalność niepoprawnego zachowania, zwłaszcza, że czyny takie należą do powszechnie bezzasadnie lekceważonych.

Art. 118 § 1 k.p.o w. stanowi, że wydatki wykładane przez Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego mają charakter zryczałtowany. Zryczałtowane wydatki nie obejmują należności biegłych lub instytucji wyznaczonych do wydania opinii oraz nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów lub radców prawnych. Stosownie do art. 118 § 2 k.p. o w. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia, w tym wysokość zryczałtowanych wydatków ponoszonych w toku czynności wyjaśniających, a także wysokość opłaty, o której mowa w art. 113 § 2, uwzględniając przeciętne koszty poszczególnych czynności.

Art. 119 § 1 k.p.o w. stanowi, że w razie skazania od obwinionego sąd zasądza opłatę na rzecz Skarbu Państwa, zryczałtowane wydatki i należności, o których mowa w art. 118 § 1 pkt 1 i 2, na rzecz odpowiednio Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego.

W myśl § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 grudnia 2017 w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z dnia 29 grudnia 2017 r.) wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia przed sądem pierwszej instancji wynosi od jednego obwinionego lub oskarżyciela posiłkowego, za postępowanie zwyczajne lub przyspieszone - 100 złotych, a jeżeli zostało zakończone skazaniem bez przeprowadzenia rozprawy - 50 złotych; nakazowe - 50 złotych.

Art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 o opłatach w sprawach karnych stanowi, że skazany w pierwszej instancji na karę grzywny obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości 10 %, nie mniej jednak niż 30 zł, a w razie orzeczenia grzywny obok kary pozbawienia wolności - w wysokości 20 % od kwoty wymierzonej grzywny. Art. 21 pkt 2 powołanej ustawy stanowi, że przepisy ustawy stosuje się również w postępowaniu o wykroczenie.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 k.p.s.w. Podstawę wymierzenia opłaty stanowił art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Biorąc pod uwagę wiek obwinionego i aktualną sytuację na rynku pracy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do zwolnienia od ponoszenia kosztów sądowych.