Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze - Wydział II Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Joanna Polikowska

Protokolant Agnieszka Litkowska

po rozpoznaniu w dniach: 11 kwietnia 2018 r., 18 maja 2018 r., 11 lipca 2018 r., 20 lutego 2019 r., 5 kwietnia 2019 r.

sprawy przeciwko R. K.

synowi B. i D. zd. K.

ur. (...) w K.

obwinionemu o to, że:

w dniu 03 października 2017 roku ok. godz. 18.40 na drodze publicznej w Ś. kierując pojazdem marki R. o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznej odległości od nadjeżdżającego z naprzeciwka pojazdu marki r. o nr rej. (...) w wyniku czego zmusił kierującego pojazdem P. do zjechania na pobocze drogi czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla A. W. (1) oraz A. W. (2);

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.;

I.  uznaje obwinionego R. K. za winnego tego, że 3 października 2017 roku ok. 18:40 na drodze publicznej w Ś. nie zachował należytej ostrożności, kierując pojazdem marki R. o nr rej. (...) w ten sposób, że nie zachował bezpiecznej odległości od nadjeżdżającego z przeciwka pojazdu marki P. o nr rej. (...), w wyniku czego zmusił kierującą pojazdem P. do zjechania na pobocze drogi, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla A. W. (1) oraz A. W. (2), tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 /czterystu/ złotych,

II.  na podstawie art. 119 § 1 k.p.o.w. w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postepowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego R. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, kwotę 1.129,86 zł z tytułu wydatków związanych z opinią biegłego oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w wysokości 40 zł.

Sygn. akt II W 1576/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniony R. K. w dniu 03 października 2017 roku ok. 18:40 na drodze publicznej w Ś. nie zachował należytej ostrożności, kierując pojazdem marki R. o nr rej. (...) w ten sposób, że nie zachował bezpiecznej odległości od nadjeżdżającego z przeciwka pojazdu marki P. o nr rej. (...), w wyniku czego zmusił kierującą pojazdem P. do zjechania na pobocze drogi, gdzie uszkodzeniu uległy dwie opony kół pojazdu P., czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla A. W. (1) oraz A. W. (2).

Dowód:

- zeznania świadka A. W. (1) k. 15-18, 59-60,

- zeznania świadka A. W. (2) k. 11-13, 58-59,

- opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz wyceny pojazdów i kosztów napraw powypadkowych J. W. k. 97-103, 136-137,

- protokół oględzin pojazdu k. 7-8,

Obwiniony R. K. ma 54 lata, jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu, z zawodu jest technikiem maszyn, jest rencistą, posiada wartościowy majątek w postaci domu o powierzchni 300 m ² położonego w miejscowości Ś. 151, samochód marki R. (...) – rok produkcji 2000, samochód marki F. (...) rok produkcji 2000, którego wartości nie wskazał.

Dowód:

- dane osobopoznawcze obwinionego R. K. k. 57,

Obwiniony R. K. figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

Dowód:

- informacja o wpisach do ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 25.

Obwiniony R. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

W złożonych wyjaśnieniach opisał okoliczności swoich pobytów w Komisariacie Policji w K. w tej sprawie. W zakresie stawianego mu zarzutu wskazał, iż nie było takiego zdarzenia. Nie pamięta, gdzie byłem w dniu 3 października 2017r. około godz. 18.40. Tylko on poruszał się tym pojazdem. Wykonuje usługi hydrauliczne na umowę zlecenie tam, gdzie jest awaria. Samochód jest oklejony reklamą „nowoczesne systemy grzewcze”. Często jeździ drogą z K. w kierunku Ś., bo jest to skrót do jego domu z K.. Jest to droga polna, która została wyremontowana, jest tam wąski pasek asfaltu, który jest zużyty i aby dwa samochody się minęły, to jeden z nich musi zjechać praktycznie na 3/4 swojej szerokości z drogi. Nie ma możliwości, żeby nie ustępując sobie nawzajem miejsca tj. zjeżdżając z drogi, przejechały samochody, czy nawet przeszli piesi. W momencie, kiedy jeden samochód nie ustąpi drugiemu, nie ma możliwości przejazdu, nawet gdyby raptownie zjechał na pobocze, ponieważ rosną tam drzewa, jest skarpa i są płoty, ogrodzenia. Jadąc tą drogą trzeba zachować szczególną ostrożność i jechać powoli. To jest droga gminna. 3/4 odcinka tej drogi należy do Gminy K., a 1/4 do Gminy P.. Jest to droga dojazdowa dla mieszkańców. Dopuszczalna masa pojazdów na tej drodze wynosi 2,5 tony. Są tam dwa niebezpieczne punkty. Jeden znajduje się w miejscu, gdzie z ulicy (...) zjeżdża się w tę drogę Ten wjazd jest na takim łuku, że osoba, która jedzie w stronę ulicy (...), aby włączyć się do ruchu nie widzi samochodu, który wjeżdża w tę drogę. Osoba, która usiłuje się włączyć do ruchu na ulicy (...) musi wykonać gwałtowny manewr kierownicą. Drugi punkt to są tak zwane brzozy. Jest tam zakręt mający prawie 90 stopni – osoby nadjeżdżające z przeciwka nie widzą się. Te dwa odcinki są na drodze gminnej, która należy do K.. Po śladach widać, że osoby, które jeżdżą tą drogą, zjeżdżają nawet na łąkę.

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego R. K. w zakresie w jakim nie przyznawał się on do popełniania zarzucanego mu czynu. Złożone przez obwinionego wyjaśnienia w tym zakresie, Sąd ocenił jako nieudolną linię jego obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucany mu w niniejszej sprawie czyn. Obwiniony w złożonych wyjaśnieniach z jednej strony wskazał, iż nie było takiego zdarzenia, z drugiej zaś iż nie pamięta, gdzie był w dniu 3 października 2017r. około godz. 18.40, a także iż tylko on poruszał się tym pojazdem R. (...). Ze wzajemnie korespondujących ze sobą zeznań świadków A. W. (1) oraz A. W. (2) wynika, iż gdy poruszali się on samochodem marki P. ze Ś. do K. drogą stanowiącą skrót, z której wyjeżdża się na ul. (...) w K., gdy zbliżali się do zakrętu, zza tego zakrętu wyjechał samochód marki R., który wymusił na kierującej A. W. (1), aby nie doszło do zderzenia pojazdów, zjechanie na pobocze drogi, gdzie uszkodzeniu uległy dwie opony kół pojazdu P., po stronie pasażera. Z przebitymi oponami dojechali do ul. (...) w K. i wezwali Policję. Ani A. W. (1) ani też A. W. (2) nie byli w stanie wskazać, iż kierującym jadącym z przeciwka pojazdem marki R. (...) był obwiniony R. K. bowiem jak wnika z ich zeznań, z uwagi na dynamikę zdarzenia nie zaobserwowali osoby kierowcy samochodu R. (...). Ze złożonych przez nich zeznań wynika jednak, iż jadąc tą drogą poza samochodem marki R. (...), nie mijali żadnego innego samochodu. Nie ulega wątpliwości Sądu, mając na uwadze treść zeznań świadków A. W. (1) oraz A. W. (2), treść wyjaśnień obwinionego R. K., który wskazał, iż tylko on porusza się pojazdem marki R. (...) oraz ustalenia poczynione przez funkcjonariusza Policji M. M., iż kierującym pojazdem marki R. (...) podczas zdarzenia będącego przedmiotem sprawy był obwiniony R. K.. Z zeznań świadka M. M. wynika, iż po zawiadomieniu pokrzywdzonej, podczas czynności podjętych w niniejszej sprawie, udał się on do siedziby Straży Miejskiej w K., gdzie obejrzał nagranie z monitoringu skrzyżowania ul. (...). Na tym nagraniu zarejestrowany był samochód dostawczy, który wjechał w drogę prowadzącą do miejscowości Ś.. Czas nagrania z monitoringu był zbliżony do czasu zdarzenia, o którym mówiła pokrzywdzona A. W. (1). Następnie ustalił, iż właścicielem samochodu znajdującego się na nagraniu jest obwiniony R. K.. Poczynione ustalenia świadek opisał w notatce urzędowej z dnia 11 października 2017 r. Z notatki tej wynika, iż M. M. z nagrania odczytał numer rejestracyjny samochodu R. (...) oraz iż na tylnych szybach samochód ten posiadał on napis „nowoczesne instalacje grzewcze”. W bazie (...) ustalił, że jego właścicielem jest R. K.. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. M.. Wskazany świadek jest osobą obcą dla obwinionego, funkcjonariuszem Policji. Czynności w niniejszej sprawie, w zakresie których składał zeznania jak i sporządził notatkę urzędową z dnia 11 października 2017 r., podejmował on w ramach swoich obowiązków służbowych. Nie znalazł Sąd wiarygodnych podstaw, aby zakwestionować czy to zeznania złożone przez świadka M. M., czy też sporządzony przez niego dokument.

Na wniosek obrońcy obwinionego Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz wyceny pojazdów i kosztów napraw powypadkowych J. W.. Z opinii złożonej przez biegłego na piśmie jak i z opinii uzupełniającej złożonej na rozprawie w dniu 05 kwietnia 2019 r. wynika, iż sytuację kolizyjną wytworzył kierujący samochodem marki R. (...) R. K., gdy nie zmniejszył prędkości i nie zatrzymał się – nie zastosował się do przepisów dotyczących wymijania się pojazdów. W działaniach kierującej A. W. (1) biegły nie dopatrzył się przyczynienia do spowodowania kolizji drogowej dnia 03 października 2017 r. Sąd ocenił opinię złożoną przez biegłego J. W. wraz z opinią uzupełniającą jako w pełni wiarygodny dowód w sprawie. Opinia złożona na piśmie przez tego biegłego wraz z opinią uzupełniającą, w ocenie Sądu, zasługuje na przydanie jej waloru wiarygodności, co w konsekwencji prowadzi do tego, iż Sąd miał na uwadze treść tejże opinii dokonując rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Biegły J. W. posiada wiadomości specjalne, konieczne dla stwierdzenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Dysponuje także niezbędnym i dużym doświadczeniem. Biegły dysponował niezbędną wiedzą, danymi pojazdów oraz danymi o samym zdarzeniu, aby wydać opinię. Pomiędzy opinią wydaną przez biegłego J. W. a pozostałymi wiarygodnymi dowodami w sprawie nie zachodziła sprzeczność.

Walor wiarygodności Sąd przydał pozostałym dowodom z dokumentów zgromadzonym w przedmiotowej sprawie. Zostały one sporządzone przez osoby uprawnione do sporządzania tego rodzaju dokumentów. Brak było jakichkolwiek obiektywnych okoliczności nakazujących kwestionowanie ich wiarygodność.

Obwiniony R. K. swoim zachowaniem zrealizował znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. Obwiniony bowiem w dniu 03 października 2017 roku ok. 18:40 na drodze publicznej w Ś. nie zachował należytej ostrożności, kierując pojazdem marki R. o nr rej. (...) w ten sposób, że nie zachował bezpiecznej odległości od nadjeżdżającego z przeciwka pojazdu marki P. o nr rej. (...), w wyniku czego zmusił kierującą pojazdem P. do zjechania na pobocze drogi, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla A. W. (1) oraz A. W. (2).

Dla odpowiedzialności z art. 86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował "należytej ostrożności", a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. Ustawa nie zobowiązuje kierującego pojazdem podczas wykonywania manewru wymijania do zachowania przy tym szczególnej ostrożności, gdyż jest ona wymagana tylko przy wymijaniu pojazdu przeznaczonego do nauki jazdy i egzaminowania (art. 55 ust. 3 PrDrog) oraz autobusu szkolnego (art. 57a ust. 2 PrDrog). Przepisy wymagają tylko zachowania bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu lub uczestnika ruchu, nie określając szczegółowych parametrów, ponieważ jest to niemożliwe. Jego wielkość zależy od wielu czynników, inter alia od rodzaju wymijanego uczestnika (kolumna pieszych, rowerzysta, zaprzęg konny itp.) oraz prędkości pojazdu lub wymijających się uczestników ruchu. Zjechanie na prawo, zmniejszenie prędkości lub zatrzymanie się jest wymagane tylko wtedy, gdy jest to niezbędne dla zachowania bezpiecznego odstępu, per exemplum w sytuacji, gdy wymijają się dwa szerokie pojazdy lub jeden z nich ma nietypowe wymiary (kombajn, samochód przewożący ładunek wystający poza obrys pojazdu itp.) (por. R.A. S. , Z. bezpieczeństwa w ruchu w doktrynie i orzecznictwie. Część II, s. 76–77).

Obwiniony R. K. naruszył dyspozycję art. 23 ust 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Wymijając pojazd kierowany przez pokrzywdzoną A. W. (1) winien był zmniejszyć prędkość pojazdu, którym jechał, i w tej konkretnej sytuacji, która jest przedmiotem postępowania w sprawie, zatrzymać się. Szerokości pojazdów, kierowanego przez obwinionego oraz kierowanego przez pokrzywdzoną A. W. (1) nie pozwalały na bezpieczne wyminięcie się obu pojazdów na drodze. Obwiniony nie miał możliwości zjechanie pojazdem na prawo, zatem winien zatrzymać się. Dodatkowo jechał on z góry więc powinien ustąpić pierwszeństwa pokrzywdzonej A. W. (1), która jechała pod górę.

Działanie obwinionego było świadome. Nie zachodziły w przedmiotowej sprawie jakiekolwiek okoliczności, które mogłyby wpływać na umniejszenie winy obwinionego.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego wykroczenia jest znaczny albowiem spowodował on zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla pokrzywdzonych A. W. (1) oraz A. W. (2), a także wymuszając wykonanie przez A. W. (1) manewru skrętu w prawo, na pobocze, doprowadził do uszkodzenia w pojeździe przez nią kierowanym opon dwóch kół. Zachowanie obwinionego niosło większe zagrożenie niż skutek, który wystąpił. Mógł on bowiem doprowadzić do powstania obrażeń ciała u osób znajdujących się w pojeździe P. (...) oraz powstania większej szkody w pojeździe kierowanym przez pokrzywdzoną, gdyby A. W. (1) na czas nie zareagowała skręcając w prawą stronę. Doszłoby bowiem do zderzenia obu pojazdów.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 400 zł. Sąd uznał, że taka kara jest adekwatna do wagi naruszonych przez obwinionego zasad poruszania się po drogach i następstw jego działania. Grzywna w takim wymiarze stanowić będzie dla obwinionego odczuwalną dolegliwość, która powinna powstrzymać go przed naruszaniem prawa w przyszłości i spowodować u niego przekonanie, że naruszanie prawa nie pozostanie bez reakcji. Jednocześnie w wymiarze ogólnospołecznym kara ta powinna spowodować przekonanie o nieuchronności kary i uczynić zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Sąd nie znalazł przesłanek do zwolnienia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych w niniejszej sprawie. Obwiniony R. K. ma 54 lata, jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu, z zawodu jest technikiem maszyn, jest rencistą, posiada wartościowy majątek. Z jego wyjaśnień wynika nadto, iż wykonuje usługi hydrauliczne na podstawie umów zlecenia. Z tego względu Sąd na podstawie art. 119 § 1 k.p.o.w. w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądził od obwinionego R. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, kwotę 1.129,86 zł z tytułu wydatków związanych z opinią biegłego oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 40 zł.