Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 października 2019 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze - Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sylwia Zierkiewicz

Protokolant: Monika Gąsior

po rozpoznaniu na rozprawie 22 października 2019 roku

sprawy J. W.

syna J. i I. z domu R.

ur. (...) w J.

obwinionemu o to, że:

w dniu 20 kwietnia 2019 r. około godz. 10:35 na drodze publicznej tj. w J. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) korzystał z telefonu komórkowego, co wymagało trzymania telefonu w ręku,

tj. o wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 Prawo o ruchu drogowym

I.  uznaje obwinionego J. W. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 97 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 (pięciuset) złotych;

II.  na mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.s.w. zwalnia obwinionego J. W. od ponoszenia kosztów postępowania w niniejszej sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierza mu opłaty.

Sygn. akt II W 806/19

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2019r. około godziny 10:35 J. W. poruszał się po J. samochodem osobowym marki R. (...) o nr rejestracyjnym (...). Wymieniony skręcając z ulicy (...) na ulicę (...) korzystał z telefonu komórkowego w ten sposób, że trzymał go w lewej dłoni przykładając jednoczenie do ucha, w trakcie kierowania wyżej wskazanym pojazdem.

(dowód: częściowo wyjaśnienia J. W. k. 8-9

zeznania M. K. k.11-12, k.28

notatka urzędowa k.5)

J. W. był wcześniej karany za wykroczenia naruszające przepisy ruchu drogowego.

(dowód: informacja k. 15)

Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za częściowo wiarygodne. Wyjaśniał, że prowadził tego dnia pojazd ul. (...) w kierunku ul. (...) i został zatrzymany przez patrol Policji. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego są spójne z zeznaniami M. K. oraz z notatką urzędową sporządzoną przez P. J..

Za niewiarygodne natomiast uznano wyjaśnienia obwinionego, iż nie korzystał z telefonu komórkowego podczas jazdy, a jedynie machał nim w kierunku syna, który szedł ulicą. Obwiniony twierdził, że chciał pokazać swojemu synowi, że posiada jego telefon. Twierdzenia obwinionego w tym zakresie są sprzeczne z pozostałymi dowodami, zwłaszcza zeznaniami funkcjonariusza M. K., któremu Sąd dał w pełni wiarę Jak wynika z konsekwentnych zeznań świadka złożonych, zarówno w postepowaniu o wykroczenie, jak i przed Sądem, podczas pełnienia służby z P. J., zauważył pojazd obwinionego skręcający z ul. (...) w ul. (...). Obserwował go z odległości 20 metrów, pod różnym kątem w wyniku zmieniającego się położenia pojazdu obwinionego oraz dobrej widoczności, co umożliwiało swobodna obserwacja i spostrzeżenie, iż obwiniony w trakcie kierowania pojazdem, korzystał z telefonu w sposób wymagający trzymania słuchawki w ręku, tj. trzymał go w lewej ręce i przykładał do ucha. Zeznania świadka pokrywają się z notatką urzędową sporządzoną przez P. J. bezpośrednio po zdarzeniu.

Zdaniem Sądu świadek nie miał, żadnych podstaw do składania w sprawie fałszywych zeznań i niesłusznie obciążania obwinionego. Z pierwszych zeznań świadka wynika, że po zatrzymaniu obwiniony początkowo twierdził, że nie rozmawiał przez telefon tylko go trzymał w ten sposób, żeby sprawdzić czy wszystko z nim jest w porządku. Obwiniony nie wskazywał, że chciałby telefon pokazać synowi, który właśnie szedł ulicą. Wskazywał w zdenerwowaniu, że może sobie trzymać w ręce telefon nawet jadąc stąd do W., jeśli nie będzie rozmawiał.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów i pism zgromadzonym w toku postępowania uznając je za w pełni wiarygodne i nie znalazł podstaw do kwestionowania ich autentyczności, zwłaszcza, że żadna ze stron nie kwestionowała zgromadzonych dokumentów.

Z ustaleń faktycznych, opartych na zebranym w sprawie materiale dowodowym wynika, iż obwiniony kierował samochodem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w dniu 20 kwietnia 2019 roku, około godziny 10:30 na ul. (...) w kierunku ul. (...) w J.. Sąd ustalił, że obwiniony korzystał podczas jazdy z telefonu komórkowego, które to wymagało trzymania słuchawki telefonu przy uchu na obserwowanym prze funkcjonariuszy odcinku drogi, w wyniku czego naruszył zasadę bezpieczeństwa ruchu drogowego wynikającą z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Działo się to na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), a więc na drodze publicznej. Swoim działaniem wypełnił zatem znamiona z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 prawo o ruchu drogowym.

Obwiniony w czasie opisanego zdarzenia nie znajdował się w sytuacji lub stanie, który wyłączałby jego swobodę działaniu lub podejmowania decyzji. Jego zawinienie w odniesieniu do przypisanego czynu uznano zatem za niewątpliwe.

Należy wskazać, że art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym zabrania kierującemu pojazdem korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. " Korzystanie z telefonu " jest pojęciem szerszym niż rozmawianie przez telefon, obejmuje bowiem rozmowę, odczytywanie czy pisanie wiadomości, odsługiwanie wiadomości nagranych na poczcie głosowej, wybieranie numerów czy nawet przeglądanie zawartości pamięci telefonu. Należy podkreślić, że korzystanie podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki w ręku utrudnia podejmowanie manewrów i rozprasza kierowcę, co ma wpływ na obserwowanie i reagowanie na dynamicznie zmieniającą się sytuację na drodze. Trzeba więc pamiętać, że dozwolone jest wyłącznie takie korzystanie z telefonu, które nie wymaga trzymania słuchawki, a zatem przez zestaw głośnomówiący. Jednorazowe wzięcie do ręki telefonu w celu odebrania połączenia lub zakończenia go w trakcie kierowania pojazdem nie jest objęte zakazem z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy - prawo o ruchu drogowym, gdy poza tym rozmowa jest prowadzona przy użyciu zestawu głośnomówiącego. Obwiniony jak wynika z zeznań funkcjonariusza policji trzymał telefon w ręku przy uchu, a zatem w sposób, w jaki zabronione jest korzystanie z telefonu podczas prowadzenia pojazdu.

Z tych powodów uznano J. W. za winnego tego, że w dniu 20 kwietnia 2019r. około godziny 10:35 na drodze publicznej tj. w J. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) korzystał z telefonu komórkowego, przy uchu, co wymagało trzymania telefonu w ręku tj. wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 Prawo o ruchu drogowym.

Społeczną szkodliwość czynu obwinionego uznano jako znaczną. Przemawia za tym przede wszystkim fakt, iż działał on umyślnie i z zamiarem bezpośrednim, popełniony przez niego czyn negatywnie wpływa na zdolności psychomotoryczne kierujących i może prowadzić do niezachowania szczególnej ostrożności wymaganej od kierowcy przy kierowaniu pojazdem. Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze nagminność popełnianych wykroczeń naruszających przepisy ruchu drogowego przez obwinionego.

Wymierzona obwinionemu kara 500 złotych grzywny jest adekwatna do społecznej szkodliwości popełnionego przez niego wykroczenia. Zdaniem Sądu wymierzona kara zmotywuje obwinionego do przestrzegania obowiązujących przepisów z zakresu ruchu drogowego.

Na mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.s.w. Sąd zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania w niniejszej sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawnie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył mu opłaty.