Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Jelenia Góra, dnia 03 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:Anna Romańczyk-Symonowicz

Protokolant:Beata Toll - Lisiecka

po rozpoznaniu w dniu 03 czerwca 2016 r. w Jeleniej Górze na rozprawie

sprawy z powództwa

Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w J.

przeciwko Ł. Ł.

o zapłatę

na skutek sprzeciwu pozwanego od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 07.01.2016r. w sprawie sygn. akt I Nc (...)

I.  umarza postępowanie co do kwoty 11,48 zł;

II.  zasądza od pozwanego Ł. Ł. na rzecz strony powodowej Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o. o. w J. kwotę 25,60 zł (dwadzieścia pięć złotych i sześćdziesiąt groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od:

- kwoty 2,35 zł od dnia 22 marca 2015 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 7,92 zł od dnia 15 maja 2015 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 7,41 zł od dnia 15 lipca 2015 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 7,92 zł od dnia 16 września 2015 roku do dnia zapłaty;

III.  zasądza od pozwanego Ł. Ł. na rzecz strony powodowej Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o. o. w J.:

- odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od kwoty 7,68 zł od dnia 15 lipca 2014 roku do dnia 25 kwietnia 2016 roku,

- odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od kwoty 7,80 zł od dnia 16 września 2014 roku do dnia 25 kwietnia 2016 roku,

- odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od kwoty 7,68 zł od dnia 14 listopada 2014 roku do dnia 25 kwietnia 2016 roku,

- odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od kwoty 5,57 zł od dnia 22 marca 2015 roku do dnia 25 kwietnia 2016 roku;

IV.  dalej idące powództwo oddala;

V.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 107 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 635/16

UZASADNIENIE

Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w J., reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, w pozwie skierowanym w dniu 05 listopada 2015 r. przeciwko Ł. Ł. wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 54,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od wyszczególnionych w piśmie inicjującym postępowanie kwot, liczonymi od dnia wymagalności poszczególnych kwot do dnia zapłaty. Dodatkowo domagała się przyznania zwrotu kosztów postępowania,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Argumentując wystosowane żądanie podała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dostarczała pozwanemu wodę oraz odbierała ścieki. Za świadczone na rzecz wymienionego usługi wystawiała faktury VAT, w tym obciążała pozwanego opłatą abonamentową. Pozwany, mimo że nie negował wysokości należności z tytułu świadczonych na jego rzecz usług, nie uregulował ich.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 07 stycznia 2016 r., wydanym w sprawie o sygn. akt I Nc (...)( k. 19), Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 18 lutego 2016 r. ( k. 26 - 27) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Motywując zajęte stanowisko przede wszystkim zarzucił stronie powodowej, że pozew został błędnie skierowany przeciwko jego osobie, podczas gdy powinien być wytoczony przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej ul. (...) w J.. Jak bowiem wskazał załączone do pozwu faktury dotyczą abonamentu za licznik główny, który zamontowany jest w budynku Wspólnoty. Mając zaś na względzie, że jest on częścią wspólną, za którą odpowiada Wspólnota, pozew powinien być prawidłowo skierowany właśnie przeciwko niej. Dalej podniósł, że stosownie do ustaleń poczynionych między współwłaścicielami nieruchomości, osobą odpowiedzialną we Wspólnocie za rozliczanie wody w całym budynku z wodomierza głównego jest M. K. i to do wymienionej powinna być kierowana cała korespondencja w sprawie. Następnie odwołując się do treści przepisu art. 17 ustawy o własności lokali, nadmienił, że może ewentualnie ponosić odpowiedzialność wyłącznie do wysokości przysługującego mu udziału w nieruchomości wspólnej, który wynosi 20,98%.

W piśmie procesowym z dnia 06 kwietnia 2016 r. ( k. 45-46), strona powodowa zaprzeczyła, by współwłaściciele nieruchomości tworzyli Wspólnotę, wskazując przy tym, że sam pozwany w swoich pismach negował ten fakt. Nadmieniła, że nie jest jej znana okoliczność, by jeden ze współwłaścicieli był odpowiedzialny za regulowanie zobowiązań pozostałych współwłaścicieli. W tej mierze podkreśliła, że pozostali współwłaściciele -
w przeciwieństwie do pozwanego - częściowo opłacili należności objęte pozwem. Dodatkowo podała, ze strona powodowa nie ma prawnej możliwości ingerowania w sposób rozliczeń między współwłaścicielami nieruchomości.

W odpowiedzi na stanowisko strony powodowej pozwany ( w piśmie z dnia 25 kwietnia 2016 r., k. 59) oświadczył, że spłacił dług Wspólnoty wobec strony powodowej
w zakresie swojego udziału w wysokości 20,98%, uiszczając w toku procesu kwotę 28,73 zł.

W piśmie procesowym z dnia 09 maja 2016 r. ( k. 68) strona powodowa podkreśliła, że należności dochodzone pozwem dotyczą w zasadzie wyłącznie opłaty abonamentowej za wodomierz główny, a pozostali współwłaściciele uiścili na rzecz powoda 2/3 należności wynikającej z faktur objętych roszczeniem.

W związku z dokonaną wpłatą oświadczyła jednocześnie, że ogranicza powództwo do kwoty 26,02 zł, zaliczając wpłatę na poczet należności głównej.

W piśmie procesowym z dnia 31 maja 2016 r. oraz na rozprawie w dniu 03 czerwca 2016 r. pozwany oświadczył, że wyraża zgodę na cofnięcie pozwu wyłącznie w zakresie kwoty 11,48 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W budynku przy ulicy (...) w J. znajdują się trzy stanowiące odrębną własność lokale mieszkalne, należące odpowiednio do: Ł. Ł., M. K. oraz I. i W. małżonków K..

/ okoliczność bezsporna/

Wielkość udziału w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, związana z prawem własności lokalu stanowiącego własność Ł. Ł. wynosi 2.098/10.000.

/ dowód: umowa użytkowania wieczystego oraz umowa sprzedaży lokalu, k. 36-40,

wyciąg z macierzystej księgi wieczystej nr (...), k. 41-43/

W okresie od lipca 2014 r. do września 2015 r. Przedsiębiorstwo (...)
i (...) sp. z o.o. w J. świadczyło na rzecz właścicieli wyodrębnionych lokali mieszkalnych znajdujących się w budynku położonym w J. przy ul. (...), w tym na rzecz Ł. Ł., usługi w zakresie dostawy wody i odbioru ścieków.

Z tytułu świadczonych usług przedsiębiorca przesyłowy wystawił następujące faktury opiewające na należności z tytułu opłaty abonamentowej za wodomierz główny mieszczący się w budynku głównym przy ul. (...) w J.: fakturę VAT nr (...) z 23 czerwca 2014 r. na kwotę 23,78 zł z terminem płatności zakreślonym na dzień 14 lipca 2014 r., fakturę VAT nr (...) z 25 sierpnia 2014 r. na kwotę 24,16 zł z terminem płatności zakreślonym na dzień 15 września 2014 r., fakturę VAT nr (...) z 23 października 2014 r. na kwotę 23,78 zł z terminem płatności zakreślonym na dzień 13 listopada 2014 r., fakturę VAT nr (...) z 28 lutego 2015 r. na kwotę 23,78 zł z terminem płatności zakreślonym na dzień 21 marca 2015 r., fakturę VAT nr (...) z 23 kwietnia 2015 r. na kwotę 23,78 zł z terminem płatności zakreślonym na dzień 14 maja 2015 r., fakturę VAT nr (...) z 23 czerwca 2015 r. na kwotę 22,25 zł z terminem płatności zakreślonym na dzień 14 lipca 2015 r. oraz fakturę VAT nr (...) z 25 sierpnia 2015 r. na kwotę 23,78 zł z terminem płatności zakreślonym na dzień 15 września 2015 r.

Wszystkie faktury wystawione zostały bezpośrednio na właścicieli poszczególnych lokali mieszkalnych znajdujących się w budynku przy ul. (...) w J., tj. na M. K., I. oraz W. K., jak i na Ł. Ł..

/ dowód: faktury, k. 9-15/

Należności wynikające z powyższych faktur zostały uregulowane do wysokości 2/3 przez pozostałych współwłaścicieli lokali mieszkalnych wyodrębnionych w nieruchomości położonej przy ul. (...), tj. przez M. K. oraz I. i W. małżonków K..

/ dowód: potwierdzenie uiszczenia opłat, k. 50-56/

Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w J. pismem z dnia 20 października 2015 r. bezskutecznie wezwała Ł. Ł. do zapłaty nieuregulowanej części należności wynikającej z faktur obejmujących należności
z tytułu opłaty abonamentowej za wodomierz główny za okres od lipca 2014 r. do września 2015 r.

/ dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 20.10.2015 r., k. 16/

Ł. Ł. dopiero w dniu 25 kwietnia 2016 r., po wytoczeniu powództwa
w sprawie I Nc 6519/15 (co miało miejsce w dniu 05 listopada 2015 r.), uiścił na rzecz przedsiębiorstwa przesyłowego kwotę 28,73 zł. Na potwierdzeniu przelewu wskazano, że zapłata dotyczy zaległości wraz z odsetkami za zwłokę oraz opłat sądowych.

/ dowód: potwierdzenie przelewu, k. 61/

Sąd zważył, co następuje:

Zgłoszone powództwo niemal w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań wskazać wypada, że strona powodowa ograniczyła pierwotne żądanie pozwu w zakresie kwoty 28,73 zł.

W piśmie procesowym z dnia 09 maja 2016 r., pełnomocnik powodowego przedsiębiorstwa oświadczył bowiem, że ogranicza powództwo do kwoty 26,02 zł. Przyjąć tym samym należało, że powodowa spółka ograniczyła żądanie w stosunku do pierwotnego jego kształtu w zakresie kwoty 28,73 zł. Pierwotnie bowiem dochodziła od pozwanego zapłaty kwoty 54,75 zł, zaś po modyfikacji kwoty 26,02 zł.

W tym miejscu nadmienić trzeba, że postacią zmiany powództwa w rozumieniu art. 193 § 1 k.p.c. jest również zmiana ilościowa żądania pozwu, a więc w tym i ograniczenia uprzednio wysuwanych żądań, bądź przez ograniczenie wysokości dochodzonego roszczenia, bądź przez zrezygnowanie z jednego z nich, jak też przez wystąpienie z nowymi roszczeniami za dalsze okresy rozliczeniowe.

Co przy tym istotne strona powodowa poza ogólnym stwierdzeniem, że ogranicza powództwo, nie oświadczyła już jednoznacznie, by cofała względem pozwanego - w zakresie uiszczonej przez niego w toku niniejszego postępowania kwoty 28,73 zł - pozew ze zrzeczeniem się roszczenia. Wymieniony z kolei zgodził się na cofniecie pozwu bez zrzeczenia się roszczenia wyłącznie w zakresie kwoty 11,48 zł.

Odpowiednio do treści przepisu art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Zgodnie zaś z dyspozycją § 4 przywołanego artykułu Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Stosownie natomiast do brzmienia przepisu art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Z przytoczonych wyżej względów orzeczono jak w pkt I uzasadnianego wyroku.

W tym miejscu wskazać jedynie można, że strona powodowa oświadczając, że ogranicza powództwo do kwoty 26,02 zł, podała jednocześnie, że dokonaną przez pozwanego wpłatę zalicza na poczet najdalej wymagalnych należności głównych. Uznać tym samym należy, że strona powodowa podtrzymała roszczenie pozwu w zakresie żądania zasądzenia odsetek ustawowych należnych jej od najdalej wymagalnych należności głównych.

Przechodząc do meritum, w pierwszej kolejności wskazać należy, że zdaniem Sądu, strony niniejszego postępowania łączyła zawarta w sposób dorozumiany umowa
o zaopatrzenie w wodę i odprowadzenie ścieków, na mocy której strona powodowa dostarczała wodę i odbierała ścieki do budynku położonego w J. przy ul. (...), pozwany zaś zobowiązany był do zapłaty za świadczone m.in. na jego rzecz przez stronę powodową usługi. Pozwany bowiem nie kwestionował w toku procesu, że faktycznie korzysta z wodomierza głównego, zlokalizowanego w opisanym wyżej budynku. Jak przy tym zaznaczył Sąd Najwyższy (vide: wyrok z dnia 05 kwietnia 2006 r., I CSK 149/05, Legalis Numer 210873), także po wejściu w życie ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r.
o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków (Dz. U. Nr 72, poz. 747 ze zm.), korzystanie z usługi, polegającej na odprowadzaniu ścieków mimo braku pisemnej umowy, mogło powodować zawarcie umowy per facta concludentia. Wymieniony natomiast konsekwentnie odmawiał uiszczania jakichkolwiek należności z tytułu korzystania z wodomierza głównego, wskazując, że odpowiedzialność w tym zakresie ponosi wyłącznie Wspólnota jako całość, nie zaś on jako jej członek.

W przedmiotowym budynku co było okolicznością bezsporną znajdują się trzy stanowiące odrębną własność lokale mieszkalne, w tym także lokal należący do pozwanego.

Odpowiednio do treści przepisu art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2015 r. poz. 1892 ze zm.), wspólnotę mieszkaniową tworzą wszyscy właściciele, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości. Dodatkowo nadmienić wypada, że jeżeli w określonej nieruchomości liczba lokali wyodrębnionych
i niewyodrębnionych, należących nadal do dotychczasowego właściciela, nie jest większa niż siedem (jak w przedmiotowej sprawie), to mamy wówczas do czynienia z tzw. "małą" wspólnotą mieszkaniową, w przypadku której do zarządu nieruchomością wspólną mają odpowiednie zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego i kodeksu postępowania cywilnego
o współwłasności, nie zaś ustawy o własności lokali.

Fakt, że właściciele wyodrębnionych lokali tworzą wspólnotę mieszkaniową,
w żadnym wypadku jednak, jak zdawał się sugerować pozwany, nie zwalnia tychże właścicieli od odpowiedzialności za ciążące na nich zobowiązania.

W ocenie Sądu, pozwany w oparciu o łączący go ze stroną powodową stosunek umowny był zatem zobowiązany do zapłaty za świadczone przez stronę powodową m.in. na jego rzecz usługi. Nie ulega przy tym wątpliwości, że świadczone na rzecz pozwanego usługi, obejmowały również obowiązek zapłaty opłaty abonamentowej za wodomierz główny, które to należności objęte zostały niniejszym pozwem.

Sama wysokość należności wynikających z faktur, jak i okoliczność ich nieuregulowania przez pozwanego (za wyjątkiem rzecz jasna wpłaty dokonanej przez wymienionego na etapie niniejszego postępowania) pozostawała między stronami bezsporna.

Jak już nadmieniono, tzw. "mała wspólnota" z jaką mamy do czynienia w niniejszej sprawie, działa w oparciu o przepisy ustawy Kodeks cywilny. Z tych względów odwoływanie się przez powoda do udziału, jaki wymieniony posiada w nieruchomości wspólnej,
a mającego wpływać na zakres jego odpowiedzialności uznać należy z gruntu za prawnie nieuzasadnione, a tym samym całkowicie chybione.

Nadmienić przy tym trzeba, że uwadze Sądu nie uszła treść przepisu art. 207 k.c., po myśli którego pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom
w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

W tej mierze szczególnego uwydatnienia wymaga jednak, że analizowana regulacja prawna dotyczy wyłącznie "wewnętrznych" rozliczeń między współwłaścicielami. Określone w art. 207 k.c. zasady ponoszenia wydatków i ciężarów, obowiązujące w stosunku między współwłaścicielami, należy natomiast wydatnie odróżnić od zasad odpowiedzialności współwłaścicieli wobec osób trzecich.

Podsumowując powyższe, to jakie uzgodnienia poczynili między sobą współwłaściciele nieruchomości położonej przy ul. (...) w J. (abstrahując całkowicie od tego, czy do takich ustaleń istotnie w ogóle doszło - skoro na tę okoliczność pozwany poza własnymi gołosłownymi twierdzeniami nie przedstawił żadnych miarodajnych dowodów, a ponadto pozostali współwłaściciele uregulowali należną od nich część należności) jest niewiążące dla wierzyciela wymienionych, a więc dla strony powodowej.

Strona powodowa w pełni zasadnie domagała się zatem od pozwanego trzeciej części należności wynikającej z faktur. Wszyscy właściciele odrębnych lokali, będący zarazem współwłaścicielami nieruchomości wspólnej, w tym samym stopniu korzystali z wodomierza głównego i w ocenie Sądu w tym samym stopniu powinni być obciążani opłatami związanymi z jego eksploatacją.

W tym miejscu godzi się jedynie podkreślić, że z tytułu faktury VAT nr (...) z 28 lutego 2015 r. z terminem płatności zakreślonym na dzień 21 marca 2015 r., opiewającej na kwotę 23,78 zł (pozycja 4 pozwu), strona powodowa niezasadnie dochodziła od pozwanego kwoty wyższej niż wskazana powyżej 1/3 część należności
(a mianowicie kwoty 8,34 zł, podczas gdy 1/3 z 23,78 zł wynosi 7,92 zł).

Skoro jak oświadczyła strona powodowa dokonaną przez pozwanego wpłatę zaliczyła na poczet należności głównej, Sąd odpowiednio pomniejszył dochodzone pozwem należności, wpłatę pozwanego zaliczając na najdalej wymagalne należności główne. W wyniku przedmiotowych działań uznać należało, że należność dochodzona od pozwanego niniejszym pozwem, a wynikająca z trzech pierwszych faktur (a mianowicie kwota 7,68 zł z faktury VAT nr (...) z 23 czerwca 2014 r. z terminem płatności zakreślonym na dzień 14 lipca 2014 r., kwota 7,80 zł z faktury VAT nr (...) z 25 sierpnia 2014 r. z terminem płatności zakreślonym na dzień 15 września 2014 r., kwota 7,68 zł z faktury VAT nr (...) z 23 października 2014 r. z terminem płatności zakreślonym na dzień 13 listopada 2014 r.) oraz częściowo - w zakresie kwoty 5,57 zł - z czwartej faktury (kwota 5,57 zł z faktury VAT nr (...) z 28 lutego 2015 r. z terminem płatności zakreślonym na dzień 21 marca 2015 r.) została spłacona w zakresie należności głównej. Łączna suma wskazanych wyżej należności głównych stanowi kwotę w wysokości 28,73 zł (7,68 zł + 7,80 zł + 7,68 zł + 5,57 zł) i odpowiada kwocie wpłaconej przez pozwanego w ramach niniejszego postępowania.

W świetle poczynionych uwag i rozważań, uwzględnieniu podlegało roszczenie główne wraz z odsetkowym z tytułu faktury ujętej pod pozycją 4 pozwu w niezaspokojonej części, tj. w zakresie kwoty 2,35 zł (7,92 zł - 5,57 zł) oraz roszczenie główne wraz
z roszczeniem odsetkowym wynikające z faktur ujętych w pozwie pod pozycjami od 5 do 7,
o czym rozstrzygnięto w pkt II.

Mając przy tym na względzie, że pozwany nieterminowo uregulował należności wynikające z faktur ujętych pod pozycjami od 1 do 4 pozwu (dokonując wpłaty dopiero na etapie niniejszego postępowania), orzeczono jak w pkt III uzasadnianego wyroku, zasądzając na rzecz strony powodowej odsetki od wyszczególnionych w pkt tym kwot od dnia ich wymagalności do dnia, w którym nastąpiła zapłata (tj. do dnia 25 kwietnia 2016 r.).

O odsetkach rozstrzygnięto zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., w myśl którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przy czym jak stanowi § 2 zd. 1 przywołanego artykułu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

Dalej zaś idące roszczenie, tj. roszczenie w zakresie kwoty 0,42 zł (wykraczające jak już wskazano powyżej poza wartość 1/3 należności wynikającej z faktury VAT nr (...) z 28 lutego 2015 r. - pozycja 4 pozwu) oraz w zakresie kwoty 17,25 zł (co do której pozwany nie wyraził zgody na cofnięcie pozwu bez zrzeczenia się roszczenia, a które to roszczenie zostało zaspokojone w toku procesu), podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione, o czym rozstrzygnięto w pkt IV wyroku.

O kosztach (pkt V) Sąd orzekł zgodnie z zasadą „odpowiedzialności za wynik” ujętą
w przepisie art. 100 zd. 2 k.p.c., w myśl której Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania.

Na poniesione i żądane przez stronę powodową koszty procesu złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 30,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 60,00 zł wraz z dalszą kwotą 17,00 zł wydatkowaną na opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa.

W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 107,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.