Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Jelenia Góra, dnia 30 października 2014 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Siwek

Protokolant: Małgorzata Sporna

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2014 r. w Jeleniej Górze sprawy

z powództwa (...) w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

I.  powództwo oddala,

II.  zasądza od strony powodowej (...) w W. na rzecz pozwanej M. S. kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 438/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 lipca 2012 r. (...) w W. domagał się zasądzenia od M. S. kwoty 4.160,86 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu swojego pozwu strona powodowa wskazała, iż wnosi o wydanie orzeczenia na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, łączącej pozwaną z pierwotnym wierzycielem (...) sp. z o.o. wraz z załącznikami.

Pozwana była związana z pierwotnym wierzycielem umową o której wyżej. Z tytułu przedmiotowej umowy winna uiścić na rzecz pierwotnego wierzyciela kwotę stanowiącą wartość przedmiotu sporu, czego jednak nie uczyniła.

Strona powodowa nabyła na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 30 maja 2012 r. wierzytelność przysługująca pierwotnemu wierzycielowi względem pozwanej.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 17 sierpnia 2012 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt VI Nc-e 1258405/12, Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie uwzględnił powództwo w całości.

Sprzeciw od tego orzeczenia wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia tegoż sprzeciwu złożyła M. S..

Na skutek powyższego postanowieniem z dnia 07 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził utratę mocy nakazu zapłaty i sprawę przekazał do Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze.

W toku postępowania pozwana wskazała, iż faktycznie zawarła z (...) sp. z o.o. w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Pozwana zarzuciła jednak, iż roszczenie strony powodowej jest całkowicie nieuprawnione, a nadto nie zostało udowodnione zarówno co do zasady, jak i wysokości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 05 sierpnia 2010 r. M. S. zawarła z (...) sp. z o.o. w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

(Dowód: - umowa z dnia 05.08.2010 r. k. 49 – 49v)

W dniu 28 lipca 2011 r. M. S. podpisała z bliżej nieokreślonym przedstawicielem (...) sp. z o.o. w W., posługującym się danymi J. K., kod sprzedawcy (...). (...), kolejną umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

(Dowód: - umowa z dnia 28.07.2011 r. k. 50 – 52)

W dniu 16 września 2011 r. (...) sp. z o.o. w W. wystawiła M. S. fakturę VAT nr (...) na sumę 2.371,02 zł, na którą składała się kwota 324,43 zł za usługi telekomunikacyjne oraz kwota 2.046,17 zł za usługi internetowe.

Termin płatności został ustalony na dzień (...).

W tym samym dniu została wystawiona nota odsetkowa na kwotę 0,42 zł, z terminem płatności do dnia (...).

(Dowód: - faktura VAT z dnia 16.09.2011 r. k. 45

- nota odsetkowa k. 47)

W dniu 16 października 2011 r. (...) sp. z o.o. w W. wystawiła M. S. fakturę VAT nr (...) na sumę 99 zł za usługi internetowe.

Termin płatności został ustalony na dzień 31 października 2011 r.

(Dowód: - faktura VAT z dnia 16.10.2011 r. k. 46)

W dniu 24 grudnia 2011 r. (...) sp. z o.o. w W. wystawiła M. S. notę obciążeniową na kwotę 1.365,15 zł w związku z niedotrzymaniem warunków umowy zawartej na czas określony.

(Dowód: - nota obciążeniowa z dnia 24.12.2011 r. k. 48)

Umową przelewu wierzytelności z dnia 26 marca 2012 r. (...) sp. z o.o. w W. dokonał przelewu przysługujących jej wierzytelności na rzecz Intrum Justitia Debt Fund (...) w W..

Przedmiotem przelewu miała być również wierzytelność wobec M. S..

(Dowód: - umowa ramowa przelewu wierzytelności z dnia 26.03.2012 r. 41 – 43

- porozumienie z dnia 30.05.2012 r. k. 41

- załącznik do umowy cesji wierzytelności k. 77 - 79)

Pismami z dnia 05 czerwca 2012 r. (...) w W. informował M. S. o nabyciu wierzytelności od (...) sp. z o.o. w W. oraz wzywał do zapłaty kwoty 4.121,26 zł.

(Dowód: - pismo z dnia 05.06.2012 r. k. 54 – 54v

- informacja k. 55

- zawiadomienie z dnia 05.06.2012 r. k. 56)

Wyciągiem z ksiąg rachunkowych z dnia 04 lipca 2012 r. (...) w W. stwierdził, że w księdze rachunkowej Funduszu w dziale wierzytelności pod numerem (...) ujawniona jest wierzytelności Funduszu w kwocie 4.160,86 zł przysługująca od M. S., nabyta od (...) sp. z o.o. na podstawie umowy o przelew wierzytelności z dnia 30 maja 2012 r.

(Dowód: - wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu z dnia 04.07.2012 r. k. 40)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie należało wskazać, iż bezspornym w sprawie było, że w dniu 05 sierpnia 2010 r. M. S. zwarła z (...) sp. z o.o. w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Natomiast pozwana, jakkolwiek rozpoznawała swój podpis, to jednak nie kojarzyła umowy z dnia 28 lipca 2011 r.

W tym miejscu Sąd Rejonowy zauważa, iż nie wiadomo kto w imieniu (...) sp. z o.o. zawierał tą umowę i czy osoba ta była umocowana do działania w imieniu spółki. Trudno było bowiem tutejszemu Sądowi uwierzyć, że w rzeczywistości istniał upoważniony sprzedawca i imieniu i nazwisku J. K. i kodzie sprzedawcy (...). (...).

To zaś podważało skuteczność samej umowy (jakkolwiek nie pozbawiało jej w całości wartości dowodowej).

Przechodząc już zatem do samej wierzytelności, to trzeba było wskazać, iż pozwana nie kwestionowała umowy przelewu wierzytelności.

Jak stanowi art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Żadna z powyższych okoliczności wyłączających możliwy przelewu nie zaszła.

Na mocy art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

W tym zaś zakresie pozwana wysunęła najdalej idący zarzut, a mianowicie nieistnienia wierzytelności.

Uwzględnienie tego zaś zarzutu oznaczało, że (...) sp. z o.o. w W. nie mogła przenieść na stronę powodową swojej wierzytelności.

W związku z tym w pierwszym rzędzie należało wskazać, iż wbrew twierdzeniom strony powodowej przedłożony przez nią wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu z dnia 04 lipca 2012 r. nie ma mocy dokumentu urzędowego.

Bo wprawdzie faktycznie zgodnie z art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546 z późń. zm.) księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych.

To jednak na mocy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 r. (sygn. akt P 1/10, OTK-A 2011/6/53) przepis ten jest niezgodny z Konstytucją w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta.

Tym samym, ponieważ nie budziło wątpliwości że w rozpatrywanej sprawie M. S. występowała w charakterze konsumenta (art. 22 ¹ k.c.), tym samym dołączony do pozwu wyciąg z ksiąg rachunkowych należało traktować jedynie jako dokument prywatny. A zatem zgodnie z art. 245 k.c. stanowił dowód jedynie tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Czyli nie mógł on stanowić samoistnego dowodu istnienia wierzytelności strony powodowej wobec pozwanej.

Tymczasem w ocenie Sądu Rejonowego strona powodowa nie wykazała innymi dowodami istnienia swojej wierzytelności.

Mimo bowiem zarzutu pozwanej, nie została przedłożona przez stronę powodową specyfikacja połączeń i transmisji danych. Jak zeznała sama pozwana ona również jej nie otrzymała od pierwotnego wierzyciela.

A zatem trzeba było uznać za nieudowodnioną wysokość należności wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 16 września 2011 r.

Nie sposób było również ustalić jak zostały wyliczone odsetki w nocie odsetkowej z dnia 16 września 2011 r.

Zgodnie z tą notą należność miała wynosić 130,94 zł, zaś termin płatności został ustalony na dzień 30 sierpnia 2011 r. Pozwana wprawdzie po terminie, ale wpłaciła 150,97 zł, które zostały zaksięgowane w dniu 08 września 2011 r.

I w tym miejscu pojawia się pozycja jak „Data naliczania odsetek”. Tyle że nie wiadomo czy jest to data początkowa czy końcowa. Jeżeli początkowa to brak było podstaw do naliczania, albowiem należność została zapłacona z naddatkiem. A jeżeli jest to data końcowa (co się wydaje logiczniejsze), to nie zostało wskazane dlaczego odsetki nie zostały rozliczone z nadpłaty. I wprawdzie w fakturze z dnia 16 września 2011 r. zostało wskazane poprzednie saldo jako 150,97 zł, ale ta kwota nie wynika z żadnych dokumentów. Co istotne we wskazywanej umowie z dnia 28 lipca 2011 r. znajduje się adnotacja, iż wszystkie zaległości zostały na ten dzień uregulowane.

Odnośnie natomiast faktury VAT nr (...) z dnia 16 października 2011 r. na kwotę 99 zł, to można byłoby się doszukać jej podstawy (bo nie wynika to z faktury) w umowie z dnia 28 lipca 2011 r. Tyle że jak już wskazano brak jest możliwości ustalenia czy po stronie przedsiębiorstwa telekomunikacyjnego występowała osoba umocowana do działania w jej imieniu.

Również nie wiadomo jak konkretnie została wyliczona kwota 1.365,15 zł z noty obciążeniowej z dnia 24 grudnia 2011 r. W nocie zostało bowiem wskazane, że dotyczy wszystkich podpisanych umów dla danego konta.

Czyli w niniejszej sprawie może dotyczyć: umowy z dnia 05 sierpnia 2010 r., albo umowy z dnia 28 lipca 2011 r., albo też obu umów.

Toteż powoływanie się przez stronę powodową w piśmie z dnia 29 sierpnia 2014 r. na ogólny sposób wyliczenia należności trzeba było uznać nie tylko za niewystarczające. A wręcz świadczące o tym, że sama strona powodowa nie jest w stanie w sposób matematyczny wskazać podstaw tego wyliczenia.

W tym miejscu zresztą trzeba było zaważyć, że w tym zakresie strona powodowa odwołuje się do regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych. I taki regulamin został dołączony do pozwu, ale bez wskazania czy dotyczy obu umów czy też tylko jednej z nich.

Do tego należało się zgodzić z pozwaną, że podpisując umowę z dnia 05 sierpnia 2010 r., nie miała ona świadomości że równocześnie składa oświadczenie o zapoznaniu się z regulaminem.

Oświadczenie w tym przedmiocie zostało bowiem w tak wkomponowane w informacje zawarte na drugiej stronie umowy - napisane notabene w sposób ciągły, praktycznie bez akapitów, drobną czcionką, z pojedynczymi odstępami - że sam Sąd doszukał się go dopiero po dłuższej chwili, wiedząc przy tym czego szuka.

Natomiast w oparciu o doświadczenie życiowe należało stwierdzić, że z całą pewnością pozwana nie miała jakiejkolwiek możliwości doczytać tego fragmentu przy zawieraniu umowy.

Toteż nie można było uznać za skuteczne złożone oświadczenie pozwanej o otrzymaniu, zapoznaniu się i akceptacji tegoż (bliżej nie wiadomo którego) regulaminu.

W konsekwencji, biorąc powyższe pod uwagę, skoro strona powodowa nie potrafiła wykazać, iż (...) sp. z o.o. w W. przysługiwały wobec M. S. wskazane w pozwie roszczenia, a tym samym że pierwotnemu wierzycielowi przysługiwały roszczenia mogące stanowić przedmiot przelewu z dnia 26 marca 2012 r., powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata lub radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W niniejszej sprawie na koszty te w przypadku pozwanej złożyła się opłata skarbowa 17 zł, oraz koszty zastępstwa procesowego 600 zł (§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późń. zm.)).