Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 618/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 lipca 2024 r. w sprawie o sygn. akt II K 81/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

----------------

---------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

--------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego r.pr. M. M. w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemu w pkt. I wyroku w oparciu o przepis art. 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt. 2 k.p.k. zarzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia [art. 438 pkt. 2 k.p.k.), a to art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4, art. 7 oraz art. 410 k.p.k. poprzez niewłaściwą ocenę zebranego materiału dowodowego i wybiórcze jego potraktowanie wskutek pominięcia przez Sąd I instancji całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nadto przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, będące wynikiem nieuwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, wyprowadzeniem ze zgromadzonego materiału dowodowego wniosków z niego niewynikających oraz naruszenie zasady obiektywizmu procesowego przejawiające się w uwzględnieniu jedynie okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego, a pominięcie faktów i dowodów korzystnych, bez należytego uzasadnienia tegoż stanowiska skutkujące dokonaniem wadliwych ustaleń faktycznych i w konsekwencji skazaniem oskarżonego za czyn z art. 278 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. w z w. z art. 12 § 2 k.k. w sytuacji gdy:

a)  oskarżony w swoich wyjaśnieniach konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, stanowiących kradzieże na terenie sklepu (...), a nadto brak jest dowodów wskazujących na działanie oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z S. K.;

b)  żaden z przesłuchanych w sprawie świadków nie potrafił wskazać, kradzieży jakich konkretnie artykułów dokonał oskarżony R. P. i na jaką kwotę;

c)  z nagrań monitoringu nie wynika, aby oskarżony dokonał zaboru jakiegokolwiek mienia na terenie sklepu (...); wynika natomiast wniosek przeciwny - oskarżony każdorazowo płacił za towar, zaś jego obecność na terenie sklepu w czasie zbieżnym z S. K. nie może stanowić o akceptacji dla jego zachowania, czy nawet wspólnym podziale ról.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

II.  W odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. II wyroku w oparciu o przepis art. 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt. 1 i 4 k.p.k. zarzucił:

1.  naruszenie art. 57a § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, podczas gdy pokrzywdzony jadąc autobusem sam dosiadł się do oskarżonego, jak również poprosił go, aby ten poczęstował go papierosem, spożywał w jego obecności napój alkoholowy oraz został poczęstowany batonem, zaś w drugiej odsłonie zdarzenia wszyscy jego uczestnicy znajdowali się na pętli autobusowej, w miejscu zaciemnionym i oddalonym od przystanku, a także od osób postronnych, a zatem nie zostały spełnione wszystkie przesłanki do zastosowania ww. przepisu;

2.  rażącą surowość kary wymierzonej oskarżonemu, tj. kary 4 lat pozbawienia wolności, bez uwzględniania podstaw do jej nadzwyczajnego złagodzenia z art. 60 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Oskarżony R. P. w osobiście sporządzonej apelacji podniósł zarzut zbyt surowej kary orzeczonej za dokonany rozbój, a także zbyt surowej kary łącznej w stosunku do skazanego w innym procesie współsprawcy S. K.. Odnośnie kradzieży w sklepie (...) oskarżony z jednej strony podniósł zarzut zbyt surowej kary, z drugiej w treści uzasadnienia apelacji zakwestionował ustalenia faktyczne co do swojego sprawstwa i winy twierdząc, że kradzieży dokonywał tylko będący razem z nim S. K., a on to biernie obserwował.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I ( apelacja obrońcy ) i apelacja oskarżonego w części dotyczącej kradzieży w sklepie (...)

Zarzuty powyższe były najdalej idące i zostaną rozpoznane łącznie. Zasadnym jest odnieść się do nich w pierwszej kolejności.

Na wstępie zaznaczyć należy, że obrońca oskarżonego R. P. wskazywał naruszenie przez Sąd Rejonowy prawa procesowego w zakresie art. 410 k.p.k. Wskazany zarzut może być skutecznie podniesiony jedynie w sytuacji gdy ustalenia faktyczne oparto na dowodach, które nie zostały formalnie ujawnione w toku postępowania albo zostały pominięte przy procesie odtwarzania stanu faktycznego. Wskazana sytuacja nie zachodzi w przedmiotowej sprawie, z tego względu zarzuty apelacyjne odnoszące się do naruszenia przepisów postępowania karnego zmierzały
w rzeczywistości do zakwestionowania dokonanej oceny dowodów.

Przypomnienia wymaga, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną treści przepisu art. 7 k.p.k. wówczas, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1975 roku, II KR 355/74, OSNKW 1975/9/84; z dnia 22 stycznia 1975 roku, I KR 197/14, OSNKW 1975/5/58; z dnia 5 września 1974 roku, II KR 114/74, OSNKW 1975/2/28; z dnia 22 lutego 1996 roku, II KRN 199/15, PiPr. 1996/10/10; z dnia 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47). Wszystkie te wymogi w dostatecznym stopniu spełnia ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji, zaprezentowana w pisemnym uzasadnieniu wyroku.

Sąd I instancji dysponował rozbieżnymi wyjaśnieniami oskarżonego składanymi na różnych etapach postępowania. Niesłusznie zatem obrońca doszukuje się konsekwencji w nieprzyznawaniu się oskarżonego do popełniania zarzucanych kradzieży, bowiem taka sytuacja nie zaistniała w toku niniejszego postępowania. Nie można tracić z pola widzenia, że w wyjaśnieniach składanych w postępowaniu przygotowawczym w niedługim okresie po zatrzymaniu, oskarżony R. P. przyznał się do popełnienia szeregu kradzieży dokonanych wspólnie i w porozumieniu z S. K. w sklepie (...) ( k. 166 – 167 ). Te wyjaśnienia oskarżonego były spontaniczne i składne bezpośrednio po obejrzeniu materiałów video z okradanego sklepu spożywczego, nie miał on przy tym realnych powodów do samooskarżenia.

Nie ulega wątpliwości, że oskarżony został uwidoczniony na zabezpieczonych nagraniach, rozpoznała go również świadek K. K. (2) będąca kierowniczką sklepu (...). W zeznaniach jednoznacznie wskazała bowiem, że osobą dokonującą kradzieży z S. K. był oskarżony R. P.. Co do zasady nie przeczył również temu sam oskarżony, jednak wersja zdarzeń forsowana przez niego w dalszej fazie procesu jakoby kradzieży dokonywał jedynie S. K. pozostaje nieuzasadniona i sprzeczna z pozostałym materiałem dowodowym jawnie obciążającym oskarżonego. Uznać ją należało zatem za przyjętą linię obrony, albowiem wina i sprawstwo oskarżonego ustalone zostały na podstawie nie tylko subiektywnych dowodów w postaci zeznań i wyjaśnień, mają one potwierdzenie w obszernym zapisie monitoringu, ujawniającym dwóch sprawców. Ujawnione nagrania jednoznacznie wykazują działanie współoskarżonych w porozumieniu, przy czym działali oni z podziałem na role i niekiedy płacili za część skradzionego towaru. Jednoznacznie widać na nagraniach, że działają wspólnie i nawet np. w sytuacjach gdy S. K. pakował kradziony towar do plecaka, oskarżony R. P. towarzyszył mu i podawał artykuły, co potwierdza również obszerny protokół z przeprowadzonych oględzin nagrania ( k. 235, k. 237, k. 226 – 231 akt II K 1844/23 ). W pierwszych wyjaśnieniach oskarżony również wskazał, że działali oni razem, podając przy tym dalsze następstwa dokonanych kradzieży w postaci sprzedaży skradzionych towarów przypadkowym osobom. Składane na rozprawie głównej wyjaśnienia R. P., że nie brał on udział w kradzieżach pozostają zatem sprzeczne z prawidłowo ocenionym pozostałym materiałem dowodowym jak również zasadami wiedzy logiki i doświadczenia życiowego. Niewiarygodne pozostaje bowiem nieuczestniczenie przez oskarżonego w kradzieżach w sytuacji gdy kilkukrotnie udawał się z S. K. na teren marketu D., gdzie jak widać na nagraniach działali wspólnie.

Wątpliwości Sądu Okręgowego nie budzi również kwota skradzionego mienia, którą to zakwestionował oskarżony wskazując, że nie jest możliwe aby ukraść z marketu spożywczego mienia o deklarowanej w akcie oskarżenia wartości. Wyliczenia w tym zakresie zostały sporządzone przez pracowników sklepu, gdzie w rzetelny sposób wypunktowano poszczególnego elementy skradzionego mienia. Nie ma zatem racji obrońca podważając ocenę dowodów ze wskazaniem, że żaden ze świadków nie potrafił wymienić skradzionego towaru, skoro zostało to uczynione przez pracowników sklepu bezpośrednio po zdarzeniu. Należy zauważyć, że kradzieże były dokonywane w przedziale czasowym kilku dni, nie jest więc zasadne podnoszone przez oskarżonego twierdzenie, że nie było możliwe wyniesienie jednorazowo takiej ilości artykułów ze sklepu.

Prowadzi to do wniosku, że dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów pozostawała trafna i czyniła zadość wymogom wyartykułowanym w treści art. 7 k.p.k. Czyni to poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne prawidłowymi w zakresie w jakim uznano winę i sprawstwo oskarżonego odnośnie stawianych mu
w akcie oskarżenia zarzutów kradzieży. Sąd Rejonowy uczynił zadość wymogom wskazanym w treści art. 2 § 2 k.p.k., jak również nie naruszył reguł wynikających z powoływanego w stawianym zarzucie art. 4 k.p.k. Zarzuty stawiane w omawianym zakresie tak przez obrońcę jak i samego oskarżonego uznać należało za niezasadne. W ocenie Sądu Okręgowego nie jest także rażąco surowa kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wymierzona oskarżonemu za ciąg tych kradzieży.

Ad. II ( apelacja obrońcy ) i apelacja oskarżonego odnośnie rażącej surowości kary za poszczególne przestępstwa i kary łącznej

Apelujący obrońca w drugim z podnoszonych zarzutów nie kwestionował winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. i in., która została w niniejszej sprawie prawidłowo ustalona w oparciu o jednoznaczny materiał dowodowy, w tym również wyjaśnienia oskarżonego, który na rozprawie głównej przyznał się do popełniania tego czynu. Obrońca oskarżonego we wskazanym zarzucie dopatrywał się wadliwości kwalifikacji prawnej przypisanego czynu, w szczególności w zakresie art. 57a § 1 k.k., jak również rażąco surowego wymiaru kary bez uwzględnienia podstaw do jej nadzwyczajnego złagodzenia z art.
60 § 2 k.k. Wymiar kary za ten czyn jak i kary łącznej kwestionował również oskarżony.

Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku przypisał oskarżonemu R. P. popełnienie występku z art. 280 § 1 k.k. ze wskazaniem na jego chuligański charakter w myśl art. 57a § 1 k.k. Uwzględniając bezsporne ustalenia poczynione przez Sąd I instancji uwzględniające sposób zachowania się oskarżonego R. P. jak również świadka S. K. występującego w odrębnym postępowaniu
w charakterze oskarżonego, co do którego zapadł prawomocny wyrok skazujący uznać należy, że w rozpoznawanej sprawie sposób jak i motywy ich działania wskazują, iż przyjętą kwalifikację prawną należy zaaprobować.

Ustawodawca w art. 115 § 21 k.k. wskazał szereg okoliczności pozwalających na uznanie danego występku za chuligański, wskazując na konieczność umyślności po stronie sprawy w dokonanym zamach na konkretne dobra prawne jak również działanie publiczne i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, przez co sprawca okazuje rażące lekceważenie porządku prawnego. Wśród dóbr chronionych wskazano m.in. zdrowie, wolność, cześć lub nietykalność cielesną jak również mienie pod warunkiem, że jest ono niszczone, uszkodzone lub czynione niezdatnym do użytku. Głównym przedmiotem ochrony przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. pozostaje cudze mienie, na co wyraźnie wskazuje umiejscowienie go w rozdziale XXXV kodeksu karnego poświęconego przestępstwom przeciwko mieniu, nie można jednak tracić z pola widzenia, że w przypadku przestępstwa przeciwko mieniu, nie jest to jedyny przedmiot ochrony. Wspólnymi cechami przestępstw rozbójniczych są: złożony przedmiot ochrony (nie tylko mienie, lecz również dobra indywidualne człowieka) i zamachu (mienie i człowiek); są to również tzw. przestępstwa dwuaktowe, charakteryzujące się tym, że warunkiem realizacji ich znamion jest zachowanie skierowane zarówno przeciwko mieniu, jak i wobec człowieka (Kodeks Karny, Art. 280 SPK T. 9 red. Zawłocki 2024, wyd. 3 LEGALIS). W sprawie dotyczącej przestępstwa kwalifikowanego z art. 281 k.k. cechującego się tożsamymi przedmiotami ochrony Sąd Najwyższy jednoznacznie wskazał, że nie ma przeszkód, aby przestępstwo kradzieży rozbójniczej zakwalifikować, jako występek o charakterze chuligańskim (wyrok Sądu Najwyższego z 12.9.2013 r., V KK 205/13). W realiach niniejszej sprawy wypełniając znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. oskarżony R. P. nie tylko zabrał mienie pokrzywdzonego, ale również jego nietykalność cielesną, cześć i zdrowie, działał przy tym publicznie, w autobusie komunikacji miejskiej i na ulicy, co prowadzi do wniosku, że spełnione zostały ustawowe znamiona występku o charakterze chuligańskim. Nie sposób przy tym podzielić argumentacji obrońcy oskarżonego, że zaistnieniu występku o charakterze chuligańskim przeczy pora nocna, słabe oświetlenie przystanku na którym miało dojść do popełnienia wskazanego czynu, jak również okoliczność, że pokrzywdzony przysiadł się oskarżonego. Zauważyć należy, że monitoring z autobusu miejskiego w zestawieniu z relacjami świadków jak i oskarżonego prowadzi do jednoznacznej konkluzji, że oskarżony R. P. bez wyraźnego powodu skierował agresję wobec pokrzywdzonego, z którym wcześniej się nie znali i nawiązali początkowo przyjazną interakcję podczas wspólnej podróży autobusem. W pierwszej fazie zdarzenia oskarżony częstował pokrzywdzonego piwem i batonem, następnie bez wyraźnego powodu kierując wobec niego groźby, przemoc fizyczną oraz żądając wydania posiadanych przedmiotów o relatywnie niskiej wartości jako zapłatę za podarowane wcześniej artykuły. Znamię działania bez powodu albo z oczywiście błahego powodu należy rozumieć w taki sposób, że nie istnieje racjonalny motyw działania lub działaniu sprawcy brak wszelkiej racjonalności (vide: wyrok Sądu Apelacyjego we Wrocławiu z 5.6.2019 r., II AKa 159/19). W ocenie Sądu Odwoławczego opisane działanie oskarżonego wskazuje, że było ono działaniem bez powodu, względnie z oczywiście błahego powodu jakim pozostawała chęć wzbogacenia i wykorzystania zaistniałej sytuacji. Swoją postawą oskarżony jednoznacznie wykazał rażące lekceważenie porządku prawnego atakując współpasażera w publicznym środku transportu, jak również nie pozwalając mu odejść w dalszej fazie zdarzenia, domagając się wydania kolejnych składników posiadanego mienia. Nie ulega również wątpliwości, że oskarżony działał umyślnie, co ponad wszelką wątpliwość wykazano w toku procesu i nie było kwestionowane przez strony postępowania. Powyższe okoliczności wskazują na słuszność przyjętej kwalifikacji prawnej omawianego czynu.

Wymierzona oskarżonemu jednostkowa kara pozbawienia za przypisane przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w wymiarze 4 lat nie jest rażąco surowa, prawidłowo realizuje bowiem dyrektywy wymiaru kary stypizowane w art. 53 k.k., jak również trafnie uwzględnia wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu. Okoliczności powoływane w stawianym zarzucie przez obrońcę oskarżonego jak i samego oskarżonego nie mogą zostać uznane za trafne. Z całą pewnością brak jest bowiem podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie wobec R. P. nadzwyczajnego złagodzenia kary. Chuligański charakter występku jest okolicznością podwyższającą stopień jego społecznej szkodliwości. Ustawodawca dał temu wyraz w art. 57a § 1 k.k. nakazując sądowi wymierzenie kary w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Orzeczona kara prawidłowo realizuje wskazany ustawowy wymóg, przy czym jej wymiar bliższy jest dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Zaznaczyć należy, że oskarżony był wielokrotnie karany, wprawdzie w niniejszej sprawie w odróżnieniu od skazanego wcześniej prawomocnie S. K. nie działał w warunkach art. 64 § 1 k.k., niemniej analizując poczynione ustalenia faktyczna zauważyć należy, że w dokonanym przestępstwie rozboju jego rola była istotniejsza niż współsprawcy, to on zainicjował zdarzenie i uderzał pokrzywdzonego. Obrońca powoływał się na fakt przyznania się do winy, wyrażenia skruchy, jak również niskiej wartości przywłaszczonego w wyniku rozboju mienia, nie można tracić jednak z pola widzenia innych okoliczności samego zdarzenia. W rozpoznawanej sprawie modus operandi sprawcy, jego motywacja, działanie w ramach czynu ciągłego jak również uprzednia karalność wymagają adekwatnej represji karnej i wymiar orzeczonej kary 4 lat pozbawienia wolności te uwarunkowania uwzględnia.

Zaznaczyć należy, że zasadne było natomiast domaganie się przez oskarżonego obniżenia kary łącznej jako rażąco surowej, gdy zważy się na wewnętrzną sprawiedliwość orzeczeń, przy uwzględnieniu iż S. K. prawomocnie wymierzono w sprawie II K 1844/23 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze za tożsame przestępstwa karę łączną 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Kara łączna 5 lat pozbawienia wolności wymierzona R. P. w zaskarżonym wyroku, zważywszy na wszystkie okoliczności przedmiotowo – podmiotowe wskazane powyżej, jawiła się jako rażąco surowa.

Wniosek

Apelacja obrońcy:

o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez:

1.  uniewinnienie oskarżonego od czynów przypisanych mu w pkt. I części dyspozytywnej wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  wyeliminowanie art. 57a § 1 k.k. z opisu czynu i podstawy skazania i wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności za występek z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Ewentualnie:

3. zastosowanie art. 60 § 2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności za ten czyn

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Apelacja oskarżonego:

1.zmiana wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów przypisanych mu w pkt. I części dyspozytywnej wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.zmiana wyroku poprzez obniżenie wymiaru kar jednostkowych i obniżenie wymiaru kary łącznej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na uwadze całą argumentację przytoczoną powyżej, zasadny był jedynie wniosek o obniżenie wymiaru kary łącznej, wszystkie pozostałe wnioski zawarte w apelacjach były niezasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. P. w znacznej części tj. w pozostałym zakresie poza wymiarem kary łącznej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Mając na uwadze całą argumentację przedstawioną powyżej, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy w wyżej wymienionej części.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. P. w ten sposób że w pkt III części dyspozytywnej obniżył orzeczoną wobec niego karę łączną pozbawienia wolności do 4 lat i 6 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Mając na uwadze całą argumentację przedstawioną powyżej wymierzona w zaskarżonym wyroku kara łączna była rażąco surowa, zdaniem Sądu Okręgowego adekwatna, uwzględniająca wszystkie okoliczności sprawy w odniesieniu do oskarżonego R. P. będzie kara łączna 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 29 ustawy – Prawo o adwokaturze Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego z urzędu adw. B. W. kwotę 840 złotych tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym powiększoną o kwotę 193,20 złotych należnego podatku od towarów i usług.

IV.

Uwzględniając sytuację materialną oskarżonego oraz fakt, iż jest on obecnie pozbawiony wolności Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił R. P. od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

- uznanie winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu przypisanego w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku

- rażąco surowy wymiar kary za czyn przypisany w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku jak również błędna kwalifikacja prawna przypisanego czynu

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

- uznanie sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie czynu przypisanego w pkt I części dyspozytywnej wyroku

- rażąco surowy wymiar kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana