Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2024 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia Daniel Strzelecki

Protokolant Dominika Cieślak

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2024 roku

sprawy M. P. ur. (...) w S.

s. P., E. z domu R.

obwinionego z art. 94 § 1 kw

z powodu apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 6 czerwca 2024 r. sygn. akt II W 119/24

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec obwinionego M. P. w pkt. I części dyspozytywnej w ten sposób, że przyjmuje, iż w dniu 24 grudnia 2023r. około godz. 11:55 w J. prowadził na drodze publicznej pojazd marki T. o nr. rej. (...) nie mając przy sobie wymaganego dokumentu w postaci ważnego prawa jazdy, jak i kwalifikuje to wykroczenie z art. 95§1 k.w. i za to na podstawie art. 95§1 k.w. skazuje go na karę 200zł (dwustu złotych) grzywny;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie
50zł za postępowanie odwoławcze oraz opłatę w kwocie 30zł za obie instancje.

Sygn. akt VI Ka 500/24

UZASADNIENIE

M. P. został przez Komendę Miejską Policji w J. obwiniony o to, że w dniu 24 grudnia 2023 roku ok. godz. 11:55 w J. na ul. (...) prowadził na drodze publicznej pojazd marki T. o nr rej. (...) nie mając do tego uprawnienia, tj. o czyn z art. 94§1 k.w.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 6 czerwca 2024r. w sprawie sygn. akt II W 119/24 uznał obwinionego M. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 94§1 k.w. i za to na podstawie art. 39§1 i 2 k.w. w zw. z art. 94§1 k.w. wymierzył mu karę 500zł grzywny, jak również zasądził od niego rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 120zł oraz wymierzył mu 50zł opłaty.

Z orzeczeniem tym nie zgodził się M. P.. W osobiście sporządzonej apelacji nie wysłowił wprawdzie zarzutów stawianych zaskarżonemu wyrokowi. Wskazał jednak, że został ukarany za wykroczenie, którego nie popełnił. Zaznaczył, że uprawnienia do kierowania pojazdem kategorii B nabył bezterminowo, natomiast ważność utracił jedynie dokument potwierdzający nabyte uprawnienia. Zakwestionował również zasadność orzeczenia o karze dopatrując się jej rażącej niewspółmierności w kontekście surowości, a przy tym powołał się na trudną sytuację osobistą.

Skarżący wniósł o uniewinnienie od popełnienia zarzuconego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na wstępie wskazać należy, że apelacja zasługuje na uwzględnienie, w zakresie w jakim zarzuca naruszenie przez Sąd Rejonowy prawa materialnego przez niewłaściwą subsumpcję ustalonych faktów pod normy materialnego prawa wykroczeń. Trafnie bowiem obwiniony zwrócił uwagę na wadliwość przyjętej przez Sąd Rejonowy kwalifikacji prawnej czynu będącego przedmiotem osądu. W przedmiotowej sprawie wykluczyć należy bowiem, jakoby obwiniony dopuścił się realizacji znamion ustawowych wykroczenia z art. 94§1 k.w. Rzecz w tym, że posiadał on w dniu 24 grudnia 2023r. bezterminowe uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B, a termin ważności utracił jedynie dokument potwierdzający ten stan rzeczy, co uszło uwadze Sądowi I instancji. Nie rozwijając tego zagadnienia, bowiem obwiniony domaga się sporządzenia na piśmie uzasadnienia wyroku drugoinstancyjnego jedynie w zakresie rozstrzygnięcia o karze, przywołać należy odnoszące się do analizowanego zagadnienia z zakresu wykładni prawa materialnego stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 grudnia 2013r., K 5/13, OTK-A 2013/9/137.

W opisie przypisanego M. P. zaskarżonym wyrokiem czynu zawarto komplet znamion wykroczenia, którego faktycznie się dopuścił. Wszak osoba, która prowadzi pojazd mechaniczny na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie mając do tego uprawnienia, zawsze jednocześnie prowadzi ten pojazd nie mając przy sobie wymaganych dokumentów. W tych okolicznościach Sąd Okręgowy działając na zasadzie art. 455 k.p.k. w zw. z art. 109§2 k.p.w. poprawił błędną kwalifikację prawną tego wykroczenia przyjmując, że obwiniony zrealizował znamiona typu czynu zabronionego z art. 95§1 k.w., a przy tym doprecyzował opis tego wykroczenia – postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2002r., I KZP 22/02, OSNKW 2002/11-12/107.

Odnosząc się natomiast do orzeczenia o karze wymierzonej w postępowaniu odwoławczym obwinionemu M. P. za przypisane wykroczenie z art. 95§1 k.w. wskazać trzeba, że ustawodawca przewidział, iż osoba dopuszczająca się tego czynu podlega karze grzywy do 250 złotych albo karze nagany. W ocenie Sądu Odwoławczego orzeczona wobec obwinionego kara 200zł grzywny jawi się jako najbardziej adekwatna względem stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionego wykroczenia, a ponadto spełni cele w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego. Rzecz w tym, że obwiniony dopuścił się tego zachowania działając w warunkach umyślności. Wszak doskonale wiedział, że w dniu 24 grudnia 2023r. dokument uprawniający go do prowadzenia samochodu osobowego po drodze publicznej nie był ważny. Art. 15 pkt. 1 zzzw ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U.2021.2095 t.j.), który wszedł w życie w dniu 31 marca 2020r. stanowi, że w przypadku gdy ważność prawa jazdy upływa w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ważność (...) ulega przedłużeniu do dnia upływu 60 dni od dnia odwołania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, w zależności od tego, który z nich zostanie odwołany później. Skoro stan tego zagrożenia ostatecznie odwołany został w dniu 1 lipca 2023r., toteż już w dniu 1 września 2023r. wydany mu dokument prawa jazdy stracił ważność. To zaś oznacza, że skoro obwiniony w krytycznym czasie prowadził samochód osobowy po upływie przeszło 3 miesięcy od daty, kiedy dokument uprawniający go do podejmowania tego rodzaju aktywności utracił ważność, to wymierzonej mu kary nie można poczytać jako rażąco niewspółmiernie surowej. Sankcja ta mieści się bowiem poniżej górnej granicy ustawowego zagrożenia i należycie uwzględnia okoliczność łagodzącą w postaci okazanej przez obwinionego w toku procesu skruchy. Nie można przy tym tracić z pola widzenia, że w toku czynności wyjaśniających, jak również na rozprawie głównej obwiniony deklarował, że uzyskuje miesięczne dochody w wysokości 5.000zł. Wymierzona kara grzywny należycie uwzględnia zatem jego sytuację materialną realizując dyrektywy wymiaru kary wskazane przez ustawodawcę w art. 33 k.w. w zw. z art. 24§3 k.w. Zastosowane rozwiązanie jest niezbędne do wdrożenia obwinionego do poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego. Łagodniejsza kara, jak również kara innego rodzaju w realiach przedmiotowej sprawy stanowiłaby przejaw nieuzasadnionej pobłażliwości wobec postawy obwinionego.